"Mijn werk maakt me tot wie ik ben"
Ik las volgend artikel:
Tessa: ‘Fulltime thuisblijfmoeder zijn lijkt me verschrikkelijk’ (flaironline.nl)
en het is supergenuanceerd, en helemaal woke en respectvol naar een ieder die een andere keuze maakt, zoals het hoort in deze tijd, maar de zin 'mijn werk maakt me tot wie ik ben' triggert me.
Is dat zo? Je werk maakt je toch wie je bent? En verlies je dat als je minder gaat werken of gaat huismoederen?
als je op je sterfbed ligt was je werk dan het belangrijkste in je leven?
Ik ben in het verleden een paar jaar werkloos geweest en had daar totaal geen moeite mee. Het is dat ik vind dat ik voor mijn eigen boterham moet zorgen, maar anders had ik nooit meer naar een baan gezocht.
De baan die ik nu heb is een functie als ondersteuner. Die brengt mij geen voldoening, maar haalt eerder de energie uit mij weg.
absor schreef op 28-10-2021 om 10:00:
[..]
Ja dat zal. Mensen ontlenen graag hun status aan hun werk. Maar zal ook zijn wat ze persoonlijk hebben meegemaakt. Als je veel ellende hebt meegemaakt dan vind je aardse zaken vaak minder belangrijk
Je zal het misschien niet zo bedoelen, maar voor mij leest dit als een goedkope hatelijke sneer. Je diskwalificeert mensen: als werk belangrijk voor je is dan is dat vanwege de status en omdat je nooit wat hebt meegemaakt.
Mensen schrijven hier over ellende die ze hebben meegemaakt. Over armoede, ziekte, werkloosheid, pesterijen, giftige werkomgevingen.
Voor de één leidt dat ertoe dat werk er totaal niet meer toe doet, voor de ander tot een gevoel dat werk de sleutel is naar onafhankelijkheid. Dat ze in hun werk wél hun talenten kunnen laten bloeien bijvoorbeeld.
En werk is niet het enige dat er toe doet, maar volgens mij schrijft niemand hier dat.
Ginevra schreef op 28-10-2021 om 15:06:
[..]
Je zal het misschien niet zo bedoelen, maar voor mij leest dit als een goedkope hatelijke sneer. Je diskwalificeert mensen: als werk belangrijk voor je is dan is dat vanwege de status en omdat je nooit wat hebt meegemaakt.
Mensen schrijven hier over ellende die ze hebben meegemaakt. Over armoede, ziekte, werkloosheid, pesterijen, giftige werkomgevingen.
Voor de één leidt dat ertoe dat werk er totaal niet meer toe doet, voor de ander tot een gevoel dat werk de sleutel is naar onafhankelijkheid. Dat ze in hun werk wél hun talenten kunnen laten bloeien bijvoorbeeld.
En werk is niet het enige dat er toe doet, maar volgens mij schrijft niemand hier dat.
Logisch ook, want die mensen zijn gewoon aan het werk en hangen niet hier rond. 
Maar even zonder dollen, ook andere dingen zijn nooit de essentie van wie ik ben. Dat ik graag lees, beweeg ed, is een onderdeel van wie ik ben. En als ik dat niet meer kan doen, dan vergt dat heus wat aanpassingen, want ik ben gewend dit te doen en vond dat ook leuk.
“ .. maakt me tot wie ik ben”
Tot wie ik ben in de ogen van anderen kun je daarmee bedoelen. Dan kan het gaan om status, maar ook om kwaliteiten die los staan van status. Als je graag gezien wilt worden als een lief en zorgzaam iemand dan helpt daarbij meestal niet een baan hebben bij waar een hoge status bij hoort bijvoorbeeld.
Je kunt ook bedoelen: tot wie ik ben in mijn eigen ogen. Dan klopt de stelling dat je werk maakt wie je bent beter als het je werkt goed bij je past. Als je daarvoor manier van denken of bijvoorbeeld creativiteit of empathische vermogens die toch al bij je horen ook in je werk veel gebruikt moeten worden.
Maar ik denk dat het er eigenlijk meer om gaat of je werk je wel of niet gevormd heeft tot wie je bent. Dan kan de keus toch helemaal niet zijn: ja of nee..
Ik denk dat naast de genen die je meekrijgt bij je geboorte echt alles in je leven je maakt tot wie je bent.
Als je naast je werk verder niet zoveel meemaakt, dan is het aandeel van je werk groot op je vorming. Maar ook dan is het niet alleen het werk zelf dat je vormt, maar ook hoe je collega’s zijn, hoe je naar je werk reist, hoe jouw beroep wordt beoordeeld door je omgeving, wat je salaris is en ik vergeet vast nog heel veel.
In november wordt het 29 jaar geleden dat ik gestopt ben met werken dus mijn werk maakt niet wie ik ben want dan zou ik al 29 jaar niks geweest zijn. Ik ben juist veel gelukkiger geworden en zelfverzekerder en ontspannen sinds ik niet meer werk.
Mijn werk maakt wel degelijk wie ik ben en andersom, mijn bedrijf heeft mijn identiteit. Ik ben ondernemer en beschouw mijn onderneming echt als een verlengstuk van mijzelf. Het scheelt dat ik dol ben op mijn werk, er is geen dag dat ik met tegenzin werk en met regelmaat moet ik mijzelf even knijpen hoezeer ik bof. En dat is echt niet omdat ik niks heb meegemaakt in mijn leven (wat een onzin) tegendeel zelfs. Dat andere mensen niet van werken houden kan ik ook wel snappen, we zijn niet allemaal hetzelfde.
Ginevra schreef op 28-10-2021 om 15:06:
[..]
Je zal het misschien niet zo bedoelen, maar voor mij leest dit als een goedkope hatelijke sneer. Je diskwalificeert mensen: als werk belangrijk voor je is dan is dat vanwege de status en omdat je nooit wat hebt meegemaakt.
Mensen schrijven hier over ellende die ze hebben meegemaakt. Over armoede, ziekte, werkloosheid, pesterijen, giftige werkomgevingen.
Voor de één leidt dat ertoe dat werk er totaal niet meer toe doet, voor de ander tot een gevoel dat werk de sleutel is naar onafhankelijkheid. Dat ze in hun werk wél hun talenten kunnen laten bloeien bijvoorbeeld.
En werk is niet het enige dat er toe doet, maar volgens mij schrijft niemand hier dat.
Nou goedkope hatelijke sneer dat was het natuurlijk niet. Begrijp niet hoe je dat er uit haalt maar zal wel het missen van het nonvervale zijn. Het is gewoon war gefilosofeer mijn kant uit waarom de ene zich er helemaal in herkend en de ander totaal niet. And please correct me if I’m wrong wat men ook doet
Mijn werk maakt me wel tot wie ik ben, denk ik. Misschien maakt wie ik ben ook wel een beetje mijn werk.
Ik vind mijn werk ontzettend leuk. Het is meer een betaalde hobby dan een baan. In de bijna 20 jaar dat ik dit doe heb ik zó ontzettend veel geleerd. Ik weet van heel veel bedrijven hoe ze werken, wat mensen doen, wat ze drijft, hoe dingen werken in de maatschappij. Ik kan kijkjes achter de schermen nemen van zoveel verschillende bedrijven en ontmoet zoveel verschillende mensen, van heel hoog op de maatschappelijke ladder tot onderop de werkvloer.
Daardoor ben ik als persoon heel erg gegroeid.
Ik ben een veel wijzer mens als dat ik was geweest zonder deze baan. Elke dag voelt als een cadeau.
Ik mag nu ook collega’s monitoren, dus meegaan naar audits van anderen en kijken waar verbeteringen liggen. En ik kom nu op plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Een apotheek, een installatiebedrijf, een KNO-kliniek.
De kans is groot dat ik me ook met interne opleidingen bezig ga houden als trainer.
Het is een al 20 jaar durende persoonlijk ontwikkeltraject dat steeds verder gaat.
Toen ik net van school kwam had ik nooit kunnen denken dat ik tot deze hoogte zou groeien, als mens.
Deze baan heeft me gemaakt tot wie ik ben. Of mijn persoonlijkheid blijkt perfect samen te vallen met dit werk, dat kan ook.
Maar inderdaad, ik ben mijn baan. Ik bén auditor.
En ik zou niet weten wat ik anders zou willen zijn.
Ik denk dat ik eerder mijn werk maak dan andersom, vroeger dachtik daar anders over toen zat ik in een keurslijf.
Ik vind niet dat het zo is, dat werk maakt tot wie je bent. Welk beroep dan ook. Uiteindelijk is werk een 'kunstje' wat je doet/kan. Of dat nou het houden van een verkooppraatje is of een chirurgische ingreep. Dat het w.b.t. kennis, kunde, verantwoordelijkheid enz. 2 totaal verschillende beroepen zijn, dat snap ik. Maar je kunt/doet dat omdat je er voor geleerd hebt en/of er toe in staat bent. Uiteraard beslaat het werk een behoorlijk deel van je leven en maakt daardoor zeer zeker deel uit van je leven. En ook op werk leer je, of dat nou is door ervaring opdoen, of cursussen, of van je collega's en het omgaan met collega's en prioriteiten stellen enz enz. Maar dat doe je ook in je leven buiten je werk.
Het is eerder anders om: hoe jij je werk doet, wordt bepaald, naast wat je geleerd hebt, door hoe jij bent.
Toch voelt het bij verschillende bedrijven of opleidingen verschillend aan. Is dat dan "soort zoekt soort" of is dat je elkaar op werk of opleiding vormt?
Andersom.
Wie ik ben ben heeft er voor gezorgd dat ik deze baan ben gaan doen.
Ik ga elke dag met plezier naar mijn werk en ik heb echt het gevoel dat wat ik doe, betekenisvol is.
Ik heb twee kinderen waar ik relatief veel zorg van heb. Voor hen ben ik er, maar als ik me daar alleen mee bezig zou moeten houden, dan zou ik inmiddels in zak en as zitten. Ik ben nogal geneigd om erg in mijn hoofd te zitten, dus buiten de voldoening die mijn werk me geeft, zie ik mijn werk als een welkome afleiding.
Ik heb het gevoel dat ik iets kan betekenen voor andere ouders en kinderen en dat vind ik belangrijk. Ik red het niet in mijn eentje om onze kinderen te geven wat ze nodig hebben, daar heb ik een netwerk voor nodig; mensen die met compassie naar onze kinderen kijken, mensen die buiten de kaders kunnen denken en mensen die zich verantwoordelijk voelen voor het welbevinden van onze kinderen.
Ik hoop dat ik dezelfde rol kan vervullen voor andere ouders en kinderen, we moeten het ten slotte samen doen.
Een goede vriendin van mij werkt al 19 jaar bij hetzelfde bedrijf, anderhalve dag per week. Ze vertelde me dat ze al vanaf het moment dat ze begonnen is met werken bij dit bedrijf, elke dag dat ze werkt met het lood in haar schoenen naar haar werk gaat. Ik ben dol op deze vriendin, maar dit is voor mij echt onbegrijpelijk.
Auwereel schreef op 05-11-2021 om 15:55:
Toch voelt het bij verschillende bedrijven of opleidingen verschillend aan. Is dat dan "soort zoekt soort" of is dat je elkaar op werk of opleiding vormt?
Tja, dat lijkt mij best logisch dat mensen in hetzelfde beroep bepaalde karaktertrekken gemeen hebben.
Iemand die te onrustig is voor een kantoorbaan, zal niet voor zo'n beroep gaan. Iemand die niet handig is en hier ook geen interesse in heeft, wordt geen klusjesman. Iemand due een hekel heeft aan autorijden, wordt geen vrachtwagenchauffeur of buchauffeur.
🤷♀️
