"Mijn werk maakt me tot wie ik ben"
Ik las volgend artikel:
Tessa: ‘Fulltime thuisblijfmoeder zijn lijkt me verschrikkelijk’ (flaironline.nl)
en het is supergenuanceerd, en helemaal woke en respectvol naar een ieder die een andere keuze maakt, zoals het hoort in deze tijd, maar de zin 'mijn werk maakt me tot wie ik ben' triggert me.
Is dat zo? Je werk maakt je toch wie je bent? En verlies je dat als je minder gaat werken of gaat huismoederen?
als je op je sterfbed ligt was je werk dan het belangrijkste in je leven?
Leuke vraag en ook leuk om alle reacties en meningen hierover te lezen! Mijn werk maakt me niet tot wie ik ben, maar heeft me wel gevormd. Ik heb op m’n werk dingen ervaren en (over mezelf) geleerd die ik anders wellicht niet had geleerd dan wel ontdekt had. In die zin heeft het me wel gevormd, net als het moederschap me gevormd heeft tot wie ik nu ben. Ik heb dan ook werk in een branche (onderwijs) waar echt m’n hart ligt, waar ik zeer bewust voor gekozen heb en waar ik helemaal op m’n plek ben.
Ik zie m’n werk op een bepaalde manier ook wel als een soort roeping, een manier om een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Ik kan me voorstellen dat het anders is als je minder bewust voor een baan hebt gekozen en er meer bent ‘ingerold’, bijvoorbeeld.
Ik kan mezelf wel voorstellen op een andere plek in het onderwijs (betaald of als vrijwilliger), maar helemaal weggaan daaruit zou wel voelen als een verlies van een stukje van m’n identiteit (al word ik op een andere plek vast ook gelukkig).
grappig dat de meningen zo verdeeld zijn. Van helemaal eens tot helemaal niet eens
absor schreef op 28-10-2021 om 09:37:
grappig dat de meningen zo verdeeld zijn. Van helemaal eens tot helemaal niet eens
Zou dat misschien mede komen doordat 'werk' eveneens zo enorm uiteenloopt?
Interessant om de reacties te lezen, ik denk dat het voor mij ook verschilt per levensfase.
Ik heb wat op papier mijn droombaan is, ik heb er een tweede studie voor gedaan tegen instellingscollegegeld en dus veel voor gedaan en gelaten. En toch, als ik morgen de loterij zou winnen waar ik niet aan meedoe, zou ik ontslag nemen. Dus nee, mijn werk maakt me niet wat of wie ik ben. Ik heb een dochter van 1,5 en sinds zij er is merk ik hoe makkelijk ik alles laat letterlijk binnen een seconde laat vallen als het nodig is, en ook mentaal loslaat. Terwijl ik nooit verwacht had veel van mezelf in het moederschap kwijt te kunnen.
Hoewel ik een grote passie heb gevolgd in mijn werkveld, merk ik dat werk voor mij ook een heel dynamisch iets is. Ik zie geen vastomlijnde carriere waarin ik bepaalde stappen moet maken of een bepaalde positie wil bereiken. Ik wil vooral geinteresseerd en uitgedaagd blijven, en natuurlijk gewoon mijn geld verdienen. Vroeger riep ik altijd, ik hoop dat ik niet zo'n iemand in Ik Vertrek word. Nu hoop ik ergens nog ooit de moed te hebben om een of ander bizar avontuur aan te gaan. Maar zelfs al zijn dat levensbepalende keuzes, het zal altijd een bijzaak blijven.
RodeKrullenbol schreef op 28-10-2021 om 09:41:
[..]
Zou dat misschien mede komen doordat 'werk' eveneens zo enorm uiteenloopt?
Ik ben trouwens wel benieuwd wat voor werk iemand heeft wat haar zo ontzettend definieert en of ik dat ook zou vinden als ik haar kende.
RodeKrullenbol schreef op 28-10-2021 om 09:41:
[..]
Zou dat misschien mede komen doordat 'werk' eveneens zo enorm uiteenloopt?
Ja dat zal. Mensen ontlenen graag hun status aan hun werk
Maar zal ook zijn wat ze persoonlijk hebben meegemaakt. Als je veel ellende hebt meegemaakt dan vind je aardse zaken vaak minder belangrijk
Valeria schreef op 28-10-2021 om 09:49:
[..]
Ik ben trouwens wel benieuwd wat voor werk iemand heeft wat haar zo ontzettend definieert en of ik dat ook zou vinden als ik haar kende.
Wetenschapper.
Valeria schreef op 28-10-2021 om 09:49:
[..]
Ik ben trouwens wel benieuwd wat voor werk iemand heeft wat haar zo ontzettend definieert en of ik dat ook zou vinden als ik haar kende.
Ik heb het idee dat het vooral onbewust gebeurd. Ik keek gisteren een stukje first dates en daar staat naast leeftijd ook beroep in beeld. Niet dat iemand ook nog mantelzorg doet, welke hobby's of iets. Nee alleen leeftijd en beroep. Het wekt de indruk dat dat het belangrijkste is.
Als ik iets over mijzelf moet vertellen dan noem ik ook al snel mijn werk. Omdat het een redelijk uniek beroep is, merk ik dat dat blijft hangen. Ik krijg er vaak later nog vragen over en het is voor veel mensen een intrigerend gespreksonderwerp.
Ik denk ook dat mensen al snel een beeld hebben van bepaalde beroepen. Probeer je zelf maar eens een beeld te vormen bij een vrouw voor elk van de volgende beroepen: projectmanager, verpleegster, cassiere, directeur, huisvrouw, bouwvakker. Ik durf te wedden dat je direct een beeld hebt en dat betekent dus dat er een soort van definitie van iemand wordt gevormd op basis van zijn/haar beroep. Natuurlijk stel je die eerste indruk vaak bij als je een persoon beter leert kennen.
absor schreef op 28-10-2021 om 10:00:
[..]
Ja dat zal. Mensen ontlenen graag hun status aan hun werk
Maar zal ook zijn wat ze persoonlijk hebben meegemaakt. Als je veel ellende hebt meegemaakt dan vind je aardse zaken vaak minder belangrijk
Maar werk is niet hetzelfde als aardse zaken. Juist omdát ik veel ellende heb meegemaakt, hecht ik aan mijn werk. Ik weet hoe het is om aan de kant te zitten en ben (bijna) dagelijks dankbaar dat ik weer kan meedoen.
Jillz schreef op 28-10-2021 om 10:48:
[..]
Natuurlijk stel je die eerste indruk vaak bij als je een persoon beter leert kennen.
Ik ken mensen meestal andersom: dus eerst als persoon en dan pas, misschien ooit, weet ik hun baan. Soms 'past' het dan in het beeld van die persoon, maar meestal blijft het gewoon niet zo relevant en vaag. Wat ze gestudeerd hebben en waar is denk ik waar ik eerder interesse in heb dan in wat ze er door omstandigheden wel of niet mee zijn gaan doen.
Als het er echt op aan komt, dan is werk altijd ondergeschikt aan je gezin. Althans, voor ons wel en ik zou denk ik ook niet kunnen leven met een man die zijn werk belangrijker zou vinden dan zijn kind of vrouw.
absor schreef op 28-10-2021 om 10:00:
[..]
Ja dat zal. Mensen ontlenen graag hun status aan hun werk
Maar zal ook zijn wat ze persoonlijk hebben meegemaakt. Als je veel ellende hebt meegemaakt dan vind je aardse zaken vaak minder belangrijk
Misschien werkt dat voor jou, maar niet voor iedereen.
Ellende staat niet gelijk aan aardse zaken minder belangrijk vinden. Aardse zaken zijn nu eenmaal normaal en de meeste mensen vinden normaal heel fijn.
Als je door omstandigheden niet hebt kunnen werken, maar het wel graag wilde, dan ben je dolblij als je weer normaal kunt werken.
Als je door geen werk, geen geld hebt, dan ben je ook blij dat je gewoon kunt werken.
Of dat je door een dal gaat, maar dat jouw werkgever en collega's je wel altijd hebben gesteund, dan is werk ook gewoon fijn.
En sommige mensen realiseren zich na een bak ellende, dat ze gewoon ander werk willen doen, dat beter bij ze past.
Ja, mijn werk heeft me wel gemaakt tot wie ik ben. Door mijn werk ben ik enorm gegroeid als mens. De ontwikkeling die ik heb doorgemaakt en de dingen die ik heb geleerd zou ik niet hebben geleerd als ik thuisblijfmoeder zou zijn geweest. Juist door verschillende rollen, verschillende taken en verschillende uitdagingen te hebben, als moeder, als partner, als collega, als vriendin, als familielid en als werknemer heb ik me breed ontwikkeld en ben ik de persoon geworden die ik nu ben.
Naast inkomen zorgt mijn werk voor persoonlijke groei, ontwikkeling, zingeving, erkenning en waardering en sociale contacten. Sommige mensen geven aan dat inkomen de enige reden is om te werken. Hier kan ik me niks bij voorstellen. Volgens mij heb je dan niet de juiste baan gevonden. Natuurlijk kan je groei, ontwikkeling, zingeving, voldoening etc ook uit een heleboel andere dingen halen maar mijns inziens is het juist mooi dat je deze elementen door uitvoering van verschillende taken en activiteiten ervaart. Er zijn vast mensen die niet nodig vinden en heel gelukkig kunnen zijn terwijl ze zich focussen op 1 hoofdtaak zoals werk of moederschap maar voor mij werkt dat in elk geval niet.
absor schreef op 28-10-2021 om 10:00:
[..]
Ja dat zal. Mensen ontlenen graag hun status aan hun werk
Maar zal ook zijn wat ze persoonlijk hebben meegemaakt. Als je veel ellende hebt meegemaakt dan vind je aardse zaken vaak minder belangrijk
Hier jaren lang gepest geweest. Me als kind zowel thuis als op school alleen en nergens echt thuis gevoeld.
Rond mijn dertigste een ouder verloren aan ziekte.
Werkloos geweest. Mentak breakdowbs gehad.
En toch waardeer ik aardse zaken ontzettend. Mijn werk is niet mijn hele persoonlijkheid, maar het draagt er wel aan bij. Ik kan er kanten kwijt, die ik nergens anders kwijt kan. Het heeft een grote bijdrage geleverd aan mijn persoonlijke ontwikkeling.
Niet alleen de ellende heeft mij gevormd, maar ook aardse zaken.
Ik zou willen dat het niet zo was, maar ik betrap mezelf erop dat ik 'werk' wel erg belangrijk vind. En tegen anderen opkijk naar wat ze bereikt hebben. Het betekent ook dat ik erg leef vanuit de angst om mijn baan kwijt te raken. Dat is in mijn loopbaan een paar keer gebeurd en ik zag dat als iets persoonlijks. Om die reden vind ik solliciteren dus ook vreselijk – vreselijk om afwijzingen te moeten incasseren. En werkeloos zijn is een bewijs van hoe ik diep van binnen over mezelf denk. Het voelt alsof ik een grote sticker op mijn voorhoofd heb met 'nutteloos'.
Ik ben lang in een baan blijven hangen die zwaar onderbetaald was en waar ik als voetveeg werd behandeld. Ik heb dat allemaal toegestaan want ik was ook bang om dát kwijt te raken, beter dan niks... Ik maakte mezelf wijs dat ik niet veel nodig had en was blij dat er over wat je verdient in de regel niet wordt gepraat, maar zelf wist ik het natuurlijk wel. Desondanks kon ik pas bewegen nadat ze míj hadden weggestuurd.
Nu heb ik werk, maar ook in hetzelfde stramien. Als mensen mijn functie horen dan denken ze 'o, wat leuk!', maar in werkelijkheid stelt het weinig voor. Ik ben op dit moment bezig met onderzoeken wat ik nu wil, want ik heb mijn hele leven nooit bewust voor een baan gekozen, maar heb altijd het eerste aangeklampt wat ik tegen kwam.
