Mijn verhaal als alleenstaande moeder
Ik was 15, weet nog dat ik droomde van een sprookjeshuwelijk. Ik zou nooit scheiden. Zou een perfecte echtgenote en moeder zijn. Dat is ons streven als onschuldig kind.
15 jaar later; er blijkt van alles mis te zijn in mijn beoordelingsvermogen qua partnerschap. De grootste rotzak leren kennen waarvan ik het pas na het ontstaan van onze kinderen besefte. Waarom ik niet eerder inzag dat het een rotzak is en moest maken dat ik weg kom weet ik ook niet. Wist niet beter, dacht dat alle mannen soms erg grof kunnen zijn, tot zelfs geweld aan toe. En ik dacht nog wel, dat het aan mij lag. Probeerde alles beter te doen, misschien zou hij tevreden met me zijn. Maar nee. Hij is gewoon een rotzak. Dat besefte ik pas toen ik letterlijk psychische en lichamelijke klachten begon te ondervinden. Als ik 1 dag langer bij ‘m ging blijven, pleeg ik nog zelfmoord.
Voor mijn eigen veiligheid en die van m’n kinderen, ben ik bij hem weggegaan. Al wilde ik omwille van de kinderen liefst bij elkaar blijven. Maar m’n lichaam wilde niet meer, voelde alsof ik noodgedwongen weg moest gaan.
Ik ben ondertussen al jaren, lijkt wel een oneindig proces, m’n kinderen alleen aan het opvoeden. Qua afwezigheid van hun vader heb ik eindelijk rust, een last die van mn schouder is gevallen.
Maar ik heb in m’n jeugd nooit echt leren verantwoordelijkheid te dragen voor m’n zakelijke dingen. Als kind met een ontwikkelingsachterstand heb ik dat ook nog eens nooit echt kunnen leren. Ik was gewend dat m’n ouders alles deden, vervolgens regelde m’n toenmalige man wederom alles qua zaken. En van hun allemaal, sinds ik klein was, heb ik geregeld moeten aanhoren dat ik niks kan, en dat zij het zelf wel regelen want ik kan het toch niet. Dat ben ik toen gaan geloven, blijkbaar. Nu ik alleen ben met m’n kinderen, weet ik nog altijd niet waar en bij wie ik moet zijn voor hulp. Ik kan prima schrijven, lezen en begrijpen. Maar als het gaat om belangrijke dingen voe ik me op 1 of andere manier ontzettend dom, en klop bij mijn familie aan voor hulp. Het zijn soms simpele formulieren maar ben toch altijd bang dat ik iets over het hoofd zie. En regel ik die dingen altijd het liefst samen met iemand.
Maar zo vaak vraag ik nou ook weer niet om hulp, de brievenbus ben ik angst voor gaan creeëren. Al die brieven, ik kan het niet aan. Het stapelt zich zo erg op dat ik ervoor weg ren. Tot het goed uit de hand liep. Ik heb de teveel ontvangen kinderopvang toeslag, waarvan ik niet wist dat ik teveel ontving, blijkbaar niet op tijd terug betaald. En nu gingen ze al m’n belasting toeslagen inhouden. Voor een paar maanden. Zo kon ik de huur niet meer betalen, want de kinderen moesten eten. Na paar maanden kreeg ik bezoek aan de deur, als ik de huurachterstand niet op tijd betaal word ik uit huis gezet. En pas in dit soort noodtoestanden, grijp ik in voor hulp. Met wat geld die ik kon lenen hier en daar, heb ik de schuld kunnen blijven en mochten we net op tijd, toch nog in huis blijven wonen.
De ingehouden toeslagen heeft me niet alleen een bijna huis uitzetting gekost, ook vele andere schulden stapelden zich op. Ik kon het allng niet meer bijhouden en besloot ik ergens in het psychische gedeelte van m’n brein de brievenbus te skotten. Ondertussen werd ik zonder geldige reden herhaaldelijk lastig gevallen door de buurman, een half jaar getreiter en gescheld. Ik snap nog steeds niet waarom. Uit nood ben ik gaan verhuizen, samen met al de schulden die ik nog had. Maar het nieuwe huis moest ingericht worden en dat kost nogal wat. Maar dacht, alleen vloerbedekking en gordijnen heb ik nodig, De rest kon ik niet betalen, verhuisde al m’n oude versleten meubels gewoon mee.
In ieder geval, de inrichting van het huis heeft me meer gekost dan verwacht. Ik heb maanden de huur ervan niet kunnen betalen, om het huis een beetje fatsoenlijk te kunnen inrichten. Op een gegeven moment betaalde ik het wel iedere maand omdat inrichten zo een beetje klaar was, en had ik verwacht de achterstand in termijnen te mogen betalen. Maar de huidige woningbouw is nog strenger dan de vorige want kreeg al dreigementen dat ik uit huis word gezet als ik niet direct betaal.
Dat ging ‘m onmogelijk worden en ging pas wederom in een noodsituatie hulp zoeken.
Nadat ik bij instanties heb aangeklopt voor hulp werd er uiteindelijk besloten dat bewindvoering de beste hulp is die ik kan krijgen momenteel. Ik was daar blij mee, eindelijk werd ik met rust gelaten door de woningbouw en de andere schuldeisers. En kon ik ondertussen rustig aan mezelf gaan werken, wie ben ik en wat wil ik en wat is mijn doel in het leven etc.
Nu 1,5 jaar nadat ik in bewind zit, heb ik gemerkt dat het toch ook weer niet rozengeur en maneschijn is. Met een klein bedragje aan weekgeld moet ik het doen, en ondervind nu de moeilijkheden ervan. De kinderen komen behalve eten een hoop tekort. Want het geld kan aan alleen boodschappen worden uitgegeven, andere kindgerelateerde behoeftes zit er niet in. En dat vind ik sneu. Vooral als ik zie hoeveel leuker hun vriendjes leven. Dan voel ik me schuldig, maar toch, ik heb het gevoel dat ik hier ook niet om heb gevraagd. Dit is mijn lot. Ik ben niet zo sterk als vele andere alleenstaanden moeders die het voor elkaar krijgen om hun kinderen alles te geven wat hun hartje begeert. Dat soort moeders krijgen vaak financiële steun van hun ex-mannen/vaders van de kinderen.
Mij is ook dit niet gegund. Ook niet toen ik nog niet onder bewind zat. Terwijl m’n ex heus financieel kan steunen, en veeeel beter dan mij verdient, maar na vele pogingen tot hem te proberen te overtuigen van de hulp die ik nodig heb vertikt hij het tot de dag van vandaag.
Tuurlijk ben ik lichamelijk in staat om een opleiding te volgen voor een goede baan en betere toekomst. Maar mensen hebben soms makkelijk praten. psychisch gezien geloof ik er heilig in dat ik dat niet aan kan. Ik vind de kinderen verzorgen al ontzettend zwaar. Ben gewoon moe, en soms wil ik dood. Omdat de tegenslagen maar blijven komen, is er net een probleem opgelost mag ik me alweer klaarmaken voor een nieuwe tegenslag. HEt vreet m’n energie helemaal op. Ik word er angstig van en raak in paniek. Alsof er een duiveltje influistert dat het gedaan is met m’n leven en ik niks meer eraan kan doen. In zo een situatie kan ik onmogelijk open staan voor oplossingen.
Tot dusver mijn ervaring als alleenstaande moeder. Let wel, ben misschien qua karakter wat gevoeliger ingesteld dan de meeste alleenstaande moeders. Ik krijg ontzettend veel prikkels binnen van wat er om me heen gebeurt en daar kan ik mee zitten. Miss meer dan de gemiddelde persoon. Met dit verhaal wil ik alleenstaande moeders absoluut dus niet als soort van zielig neerzetten ong iets dergelijks. Dit is mijn situatie omdat ik zo ben als persoon, het ligt aan mij. Ieders situatie is anders.
Waarom toch weer zo veroordelend? Niet iedereen doet alles zoals jij het hebt gedaan en dat is dan niet meteen verkeerd. Als de bewindvoerder Mamalief die ruimte gaf, zou ik niet weten waarom jij het moet afkeuren. Je hebt kennelijk nog nooit schulden gehad, knap hoor!, maar dat betekent dan ook dat je niet weet, echt wéét, dat een schuldhulptraject pittig is. Van de bijstand leven is al lastig, leven van wat je toegeschoven krijgt als je in schuldhulp zit is nog lastiger. Maar je weet waar je het voor doet.
Kaaskopje.
Je kan ook wel/geen schulden hebben, leven op bijstandsniveau en niet in de schulpsanering belanden.
"Stille armoede" is dat dan.
Nee, je weet dan niet wat een schuldhulptraject inhoud, je weet wel wat het is om rond te komen van een paar tientjes in de week. Jo klinkt idd wat veroordelend, maar ik lees meer achter haar reactie dan alleen een veroordeling.
"Als de bewindvoerder haar die ruimte gaf..."
Het is juist belangrijk dat je zelf die keuzes maakt.
Ik heb er geen veroordeling neergezet, maar ik dacht er ook het mijne van. Vaak reageer ik dan niet, ik wil een vreemde achter de computer niet onnodig kwetsen.
Ook omdat dat dat toch geen verandering gaat brengen, alleen in de verdediging schieten.
@ Kaaskopje
Moet ik eerst schulden hebben om te begrijpen wat het is om van je lege flessengeld je laatste boodschap te kunnen doen? Dat heb ik namelijk genoeg meegemaakt. Maar dieper dan dat ben ik niet gezonken.
Ik heb een panische angst voor schulden, ik begin al te hyperventileren bij het idee. Zelfs als het om een klein bedrag zou gaan dan zou ik er al van wakker liggen.
Vandaar dat ik in mijn overlevingsdrang (suïcidale depressie) mijzelf 2 opdrachten heb gegeven: 1. er voor zorgen dat mijn kinderen te eten hadden en 2. zorgen dat ik mijn financiën op orde hield. Want met schulden kom ik nooit meer uit dit diepe zwarte gat.
Ik begrijp best dat niet iedereen even handig is met zijn financiën. Maar dat is geen vrijbrief om factoren van buitenaf hiervan de schuld te geven. Exen (scheiding), belastingdienst, vervelende buren. Bijna alle mensen met schulden hebben die schulden gekregen door hun eigen handelen.
Wanneer je een vast inkomen hebt, dan is het niet heel moeilijk om een schatting te doen van je jaarinkomen. Ik kan uit het verhaal van @ mamalief niet op maken dat zij halverwege een kalender jaar onverwacht meer inkomen is gaan ontvangen waardoor haar geschatte inkomen te laag was en zij dus te veel toeslagen heeft ontvangen.
Maar goed ik begrijp wel dat jij nu staat te steigeren, want dit komt jou natuurlijk heel bekend voor.
@ mamalief zit dus al met haar oren in de schulden en denkt dan nog doodleuk goh laat ik nog even gaan verhuizen.
Ik kan een boek schrijven over alle soaps die zich in de loop der jaren bij mij in het flat hebben afgespeeld. Ook toen mijn kinderen nog jong waren waren er, net als nu, gebruikers en dealers en herrieschoppers. Life!
"Met een klein bedragje aan weekgeld moet ik het doen, en ondervind nu de moeilijkheden ervan. De kinderen komen behalve eten een hoop tekort" #1 geschreven op 27-05
"Ben 3 weken terug een weekje op vakantie geweest in Egypte, Hurghada, Titanic beach hotel."" #11 31-05
Eerst is het kommer en kwel en dan ……… goh ze is net op vakantie geweest.
Want ja, "Bovendien ontvang ik vakantiegeld, het woord zegt het al; geld voor vakantie". # 56
Ik vroeg mij hard op af
1. wie er zijn vakantiegeld al in april krijgt!
2. waarom mensen met kleine betalingsachterstanden wel bereid zijn om hun "vakantiegeld" te gebruiken om te voorkomen dat een betalingsachterstand een incassoschuld wordt?
3. mijn buurvrouw die ook in de schuldsanering zit, maar een heel klein bedrag van haar vakantiegeld krijgt en eindelijk met haar hond naar de dierenarts kan, en de rest van haar vakantiegeld gebruikt wordt voor het aflossen van haar schulden.
4. en anderen dit geld opzij zetten als buffertje voor slechtere tijden?
Maar @mamalief verwacht schijnbaar alleen maar betere tijden waarin huishoudelijke apparaten niet stuk zullen gaan, kinderen niet uit hun kleding groeien en geen nieuwe fiets nodig hebben om naar school te kunnen gaan.
“Ik was 15, weet nog dat ik droomde van een sprookjeshuwelijk” #1
@ mamalief is ondanks de lessen van het leven nog steeds aan het dromen.
“Wat (vakantie) geen luxe zou moeten zijn voor kinderen maar een recht aan alle kinderen op de wereld”. # 55
Zeer sympathieke tranen trekkend statement.
Maar begin bij de basis: het recht op eten, kleding, scholing en een oorlog vrije omgeving voor alle kinderen op deze wereld, zelfs dit is voor miljoenen kinderen helaas niet realistisch. Horen de kinderen van @ mamalief ook bij deze miljoenen?
Ik stel mij zo voor dat iemand een eigen bedrijf heeft, laten we zeggen @ Doenja. Ze doet zelf haar keiharde best door hard te werken om het hoofd boven water te houden. Client A, geeft haar een opdracht ad. € 2.500,-. @ Doenja bestelt de nodige materialen bij haar leverancier, voert deze opdracht uit en stuurt client A de nota. Deze nota wordt niet betaald door cliënt, want ja sorry hij heeft het geld niet, sterker nog hij heeft meerdere schulden en komt in de schuldsanering terecht. @ Doenja kan ondanks haar harde werken niet op vakantie , zzpers krijgen geen vakantiegeld en ze heeft moeite om haar leverancier te betalen wegens gederfde inkomen. Cliënt A heeft na 1,5 jaar schuldsanering het wel verdiend om met zijn kids op vakantie te gaan, hij krijgt immers van de uitkeringsinstantie vakantiegeld! Dat hij aan het einde van het traject @ Doenja dan maar € 1.500,- af kan lossen en hij daar heeft hij verder geen boodschap aan.
@ mamalief,
Voor jou het advies, maak binnenkort een afspraak met je huisarts (dubbel consult) voor een verwijzing naar een psycholoog. Je mist helaas een paar handvaten in je leven en hopelijk kan hij/zij je weer op weg helpen. Groepssessies zijn heel leerzaam omdat vaak de voorbeelden van anderen beter te relativeren zijn dan je eigen situatie. Volg ter zijner tijd een assertiviteitscursus. Ik heb mensen in jouw situatie verder af zien glijden, maar ik heb er ook gezien die met heel veel professionele hulp er weer boven op zijn gekomen en ook de kinderen goed terecht zijn gekomen. Neem weloverwogen kleine stappen en geen ondoordachte kikkersprongen. Kijk niet naar wat je niet hebt, maar koester wat je wel hebt.
Hahaha wauw, hele onderzoek verricht. Inspector gadget...
Het kan toch dat ik geld van iemand die het kan missen leen voor de boeking om dan het vakantiegeld wat ik toch kort erna zou ontvangen terug heb gegeven? Niet bij stil gestaan hè... Juist ja.
M’n schulden afbetalen wordt reeds al jaren in gang gezet en stopt niet totdat ik er helemaal uit ben, waar maak jij je nou zo druk om? Wat wil je dat ik nu doe? Helemaal niets leuks voor mijn kinderen plannen tot ik uit de schulden ben?
Ik grijp elke kans die ik zie om mijn kinderen enigszins een leuke jeugd te bieden. Weet niet hoe het bij jou zit? Vraag me dit oprecht af want je komt heel erg streng op me over.
En volgens mij ontbreekt inlevingsvermogen ook behoorlijk bij jou, je begrijpt niet dat niet iedereen tegen het getreiter van de buren kan. “Life!” ?? Zo hoort het leven helemaal niet te zijn, leven met buren die je het leven zuur maken. Aanbellen midden in de nacht om erna de hele nacht van wakker te liggen is maar 1 voorbeeld maar dit is al vreselijk genoeg om mee te maken. In mijn geval was het gericht getreiter, gericht naar mij. En daar lag ik pas écht van wakker.
Jij kan daar kennelijk beter tegen, ik en duizenden anderen met mij in Nederland niet! Niet iedereen is zoals jij! Er gaat nota bene een heel programma over problemen met buren. Om jou hopelijk de ernst ervan te laten inzien? Kom jij me even uitleggen dat dit de normale gang van zaken is. Dan ben ik blij dat ik ergens toch nog spoor, want dit vind ik niet normaal en zulk gedrag van buren hoort bestraft te worden. “Life”, ha.
Al helemaal niet als er kinderen bij betrokken worden die alles zien en er ook niet gelukkig van worden. Een lafaard die staat te schelden met kanker waar mijn kinderen bij zijn, zo wil ik ze niet laten opgroeien. Ik wil dat mijn kinderen veilig wonen en als ik huizen krijg aangeboden dan maak ik dat ik weg kom. Veiligheid van kids staat op nummer 1.
Succes met je onderzoek Jo.
Mwoah
"Het kan toch dat ik geld van iemand die het kan missen leen voor de boeking om dan het vakantiegeld wat ik toch kort erna zou ontvangen terug heb gegeven? Niet bij stil gestaan hè... Juist ja."
Dat klinkt alsof Jo dom is en jij triomfantelijk slim.
Wat Jo bedoelde klopt.
Je hebt geld uitgegeven dat je nog niet had.
In tijden van schaarste begrijp je waarschijnlijk best wat Jo bedoelt: geen slimme keuze. Als je dat niet begrijpt komt dat besef waarschijnlijk nooit en blijf je dat slimpraten.
Recht op vakantie bestaat niet. Het is fijn als het kan, maar zoals wij hier zeggen en doen: als je geen geld hebt, kun je het niet kopen en dan spaar je nog wat langer door.
Het is niet gek dat mensen in de schulden rollen en vervolgens vinden dat ze overal recht op hebben en zo niet snel uit de schulden komen.
Of, zodra er een klein extraatje is, dit meteen uitgeven.
Mag allemaal, maar is het slim?
Moet alles slim zijn? Nee, maar dan moet je niet gek opkijken dat je er eigenlijk niet uit gaat komen.
Plens
Of er bestaan ook nog mensen die wat positiever staan in het leven door alle ellende heen. Gewoon blijven genieten waar het kan. Heerlijk.
Ach ja
Iedereen weet het altijd beter voor een ander. Daar maak ik me ook schuldig aan.
Jo, mijn opmerking over dat de bewindvoerder Mamalief de ruimte gaf, is zoals ik het bedoelde. Je staat onder bewind, je mag amper iets zelf beslissen, behalve wat je van je weekgeld koopt. En als de bewindvoerder dan constateert dat er ruimte is om eens fijn op vakantie te gaan, even ontspannen, dan heb ik daar geen mening over, dat is dan iets tussen de bewindvoerder en Mamalief. Als je onder bewind staat, spaart een verstandige bewindvoerder van het geld wat je mag houden, zodat er potjes ontstaan voor onverwachte kosten en gewoon... spaargeld. Daar kun je gebruik van maken als dat nodig is. De panische angst die jij voelt voor schulden is voor mensen die erin zitten realiteit en dan is het heerlijk als je op een dag, als alles in rustig vaarwater is, even mag ontspannen.
Die sneer over dat ik snap hoe dat gaat met teveel ontvangen belastinggeld... weet je hoe ik daarin ben terechtgekomen? Ik ben door iemand van OO geholpen, stevig opgeleid in belastingzaken, dus ik blij, man blij, maar dat is het begin van jarenlange misverstanden geworden. Men had niet door dat ik een inkomen had, ik stond in het systeem met 0 euro inkomsten, sinds we geholpen zijn, dus ik moest sindsdien alles terugbetalen van wat ik had ontvangen. Ik heb dat helaas niet gemerkt. Dat heeft me jarenlang achtervolgt. Het zal vast onhandig zijn, maar ik heb de indruk van wat ik op het nieuws hoor en zo, dat we niet uniek zijn in dat we de belasting onoverzichtelijk vinden.
Ik vind het, misschien vreemd, niet zo kies dat je OO-genoten gebruikt om je punt duidelijk te maken. Algemeen gezegd is het belabberd als iemand door schulden de rekening niet meer kan betalen. Dat zal niemand ontkennen. Toch is het fijn dat we in Nederland een wettelijke regeling hebben waarin mensen zoveel mogelijk moeten afbetalen van hun schulden en daarna een frisse start kunnen maken. Dat traject is geen pretje.
Ik droom ook nog steeds van mooie mogelijkheden, wel in het besef dat de kans klein is dat die dromen uitkomen. Je mag een mens nooit zijn dromen ontzeggen. Wat jij jezelf oplegt is is niet dé maatstaf. Ik zou in jouw geval als een gek mogelijkheden hebben gezocht om te verhuizen. Dan maar op het beton zitten, maar daar zou ik mijn kinderen niet tussen houden.
Wil
Zeker met de informatie die Jo zo hier en daar achterlaat op OO heb ik ook wel een beeld. Om eerlijk te zijn vind ik dat beeld niet altijd prettig. Streng en veroordelend over wie het anders doet dan haar standaard. Daar heb ik moeite mee. Ik zeg nu ook eerlijk dat er een wenkbrauw omhoog ging bij het woord Egypte, maar stel dat die vakantie evenveel gekost had als een weekje in Groningen? Was de verontwaardiging dan ook opgeplopt? Dit soort reacties leiden er toe dat mensen maar niks vertellen.
@ Kaaskopje
Als ik een vraag heb over belastingzaken dan pak ik de telefoon en bel naar het gratis nummer van de belastingdienst. Is het een vraag die wat ingewikkeld is dan bel ik meerdere keren en leg ik keer op keer dezelfde vraag voor aan verschillende personen. Desnoods vraag ik een schriftelijke verklaring. Mij is geleerd dat je zeker bij de belastingdienst geen schulden moet maken. Ze zijn meedogenloos.
Ik ben heel blij voor jou dat je na het doorlopen van het traject je restschulden zijn kwijtgescholden en je met een schone lei kunt beginnen. Je wilt dit geen 2e keer mee maken en zal niet nogmaals dezelfde fout(en) maken. Zowel, dan had je je tuintje al lang op laten knappen en was je op vakantie gegaan.
Hoewel ik in 9 van de 10 gevallen niet snap hoe stom iemand kan zijn om in de schulden te geraken is dat het punt niet wat ik hier duidelijk probeer te maken.
@ mamalief kan haar daden niet overzien en als zij binnen deze laatste 1,5 jaar geen hulp krijgt op psychologisch (mogelijk ook psychiatrisch) en financieel gebied dat vervalt ze weer in haar oude patroon. En dan kan de meerderheid van OO zich achter haar scharen omdat t zooooo ontzettend moeilijk, verdrietig etc. is en daarmee haar handelen rechtvaardigen.
Maar is @ mamalief hier op langer termijn bij gebaat?
Ik ken heel veel mensen die onder bewind staan en nog nooit heb ik gehoord dat iemand een bom duiten krijgt voor 1 week plezier. @ Mamalief geeft aan dat ze het geld eerst heeft geleend! Oef wow, mamalief weer lenen! Je weet toch wel dat je absoluut geen verdere schulden mag maken als je in de schuldsanering zit. Doe je het wel dan wordt je er uit geknikkerd!
Laat ik het zo zeggen, het verhaal van @ mamalief stinkt. Ze spreekt zich zelf tegen en vervolgens probeert ze het weer goed te praten.
Haal alstublieft uw kinderen daar weg en zoek een veiligere woonomgeving. Doe het voor de kinderen, de wereld draait niet om wat JIJ wilt en vindt. Beetje je enorme ego opzij proberen te zetten en wat meer inlevingsvermogen gaan kweken.
Misschien is Mamalief voorzichtig en zegt ze niet dat ze het geld voor de vakantie gekregen heeft. Ik heb geen idee, maar dat is een mogelijkheid.
Op zich ben ik met je eens dat het beeld van Mamalief is dat hulp, in welke vorm dan ook, momenteel nuttig lijkt. Ik ken ook voorbeelden van mensen die wel willen, maar het inzicht gewoon missen. Dat is niet erg, als je dat maar van jezelf erkent. In het geval van Mamalief heb ik te weinig kennis van hoe ze is om te weten of ze niet zelfstandig uit de schulden kan blijven. Een vakantie naar Egypte is geen teken dat het niet zal lukken. Wat ik iedereen kan aanraden die wat onzeker is over 'op eigen benen staan' na een schuldhulptraject, is om budgetbeheer aan te houden tot je dat zelfvertrouwen terug hebt.
Die bom duiten kan gespaard zijn voor Mammalief. En ja, ik weet dat dat kan. Dat houdt dan wel in, dat ze maandenlang minder budget heeft gekregen, dan eigenlijk beschikbaar was.
Ondanks dat je heel veel mensen in een schuldhulptraject kent, lijk je toch niet alle details te kennen. Ik ben daarom nieuwsgierig naar je relatie met al die mensen in schulden.
Hoewel ik in 9 van de 10 gevallen niet snap hoe stom iemand kan zijn om in de schulden te geraken is dat het punt niet wat ik hier duidelijk probeer te maken.===
Tja en dit is nu typisch de mening van een bevooroordeeld persoon. Jij bent daar niet uniek in. In de schulden raken is 'stom'. Mijn mening: er hoeft maar 'je dat' te gebeuren, of het kan iedereen gebeuren. Knap dat jij daar niet bij hoort met je lage inkomen. Dat meen ik echt. Maar er zijn ook mensen die het beter voor elkaar hadden en het toch mis zagen gaan. Er zijn 1,4 miljoen Nederlanders met problematische schulden of het gevaar dat het dat wordt. Zijn die allemaal 'stom'?
Onze omgeving, dus achterburen bijvoorbeeld, wist van ons niet hoe de situatie bij ons was. Ik zorgde er voor dat iedereen er verzorgd bij liep in nieuwe kleren. Aan ons zouden ze niet zien dat het armoe troef was. Je leert slim met geld om te gaan tijdens zo'n traject. Bij jou zit dat er kennelijk al ingebakken. Dat is goed, zolang het niet je er niet te extreem mee omgaat. Ik hoop daarom dat je jezelf af en toe ook iets gunt. Wij doen bijvoorbeeld niet al te zuinig als het om eten gaat. We halen sinds een tijdje elke week haring en we trakteren ons elke avond, de kinderen vinden het om te gieren, op een cornetto van Jumbo. Ook is vers koken niet automatisch goedkoper dan eten uit blik, of de diepvries. We beknibbelen daar niet te veel op. Maar goed, stel dat we toch in de situatie belanden dat mijn inkomen wegvalt, dan zullen we daar weer in moeten gaan snijden. Het is een ontzettend zijstraatje, maar omdat ik mij zo bewust ben van hoe duur eten is als je weinig geld hebt, vind ik de beslissing om simpelweg de btw op al het voedsel te verhogen, zonder de lagere inkomens daar per omgaande voor te compenseren, schandalig.
Dat we niet op vakantie gaan heeft met meer factoren te maken. Daardoor kunnen we wel geld besteden aan de tuin dit jaar. Niet veel, maar genoeg om tevreden te zijn.
Kromme zin
Dat is goed, zolang het niet je er niet te extreem mee omgaat.
=
Dat is goed, zolang je er niet te extreem mee omgaat.
@ Mamalief
@ Mamalief
Maak je niet druk om mijn kinderen. Die zijn inmiddels volwassen. De ene heeft een vaste baan nadat ze schuldenvrij haar opleiding voltooid heeft en de andere zit nu te ploeteren aan zijn scriptie en zal zijn opleiding, met een schuld van ca. € 4.500,-, binnenkort afronden.
Ze hebben naar eigen zeggen een prima jeugd gehad en fijne herinneringen aan de buurt en klasgenootjes van hun “zwarte” school waarop ook de kinderen van het nabijgelegen AZC zaten. Juist omdat ze zoveel hebben meegemaakt en gezien zullen ze niet in 7 sloten tegelijk lopen. Mijn dochter is dankbaar dat ik haar juist niet zo gepamperd heb (hoewel ze het onzin vond dat ze tijdens het uitgaan zo af en toe een berichtje moest sturen). Ze heeft ook totaal niks met meiden van haar leeftijd, te onvolwassen en speels, ook diegenen die voor hun 20ste al moeder waren. Ze heeft onder andere heel wat van haar vader moeten incasseren. Maar ze is er gelukkig niet net als haar halfbroer (details heb ik wel eens eerder gegeven) aan onder door gegaan. Los laten is je kind op zijn/haar bek laten gaan en daarna een troostende arm bieden. Uitpraten en hopen dat er les uitgetrokken wordt.
Wegvluchten naar een andere (sociale) wijk heeft totaal geen meerwaarde. Overal wonen rotte appels.
Vakantie
Ik gun Mamalief een vakantie maar ik vind dit een bijzonder verhaal. Normaal gesproken mag iemand met schulden en onder bewind geen nieuwe schulden aan gaan. Geld lenen voor een vakantie is een nieuwe schuld aangaan. En vond de bewindvoerder het goed om dan het vakantiegeld gelijk op te nemen om die schuld terug te betalen?
Ook is het vakantiegeld in de bijstand niet dusdanig hoog dat je hiervan een week naar Egypte kan all inclusive met twee kinderen + reisverzekering + vaccinaties + visumkosten etc.
Ik gun Mamalief een vakantie maar als ik haar bewindvoerder zou zijn zou ik mij zorgen maken over ergens nog een nieuwe schuld.
@ Kaaskopje
Grappig dat je de ijsjes van de Jumbo noemt.
Mijn dochter attendeerde mij er juist op, zo lekker en ook nog goedkoop.
Heb er net nog eentje op.
Mijn inkomen is nog steeds hetzelfde dan enkele jaren geleden. Maar wel met 1 groot verschil en dat is dat mijn kinderen bijna niet meer thuis eten. Dat scheelt bakken met geld.
Het zal een kwestie van opvoeding zijn, maar ik heb nu eenmaal geleerd dat ik geen geld kan uitgeven dat ik niet heb. Ik kan bijvoorbeeld bewust niet rood staan bij de bank.
Jo
En vorige week waren ze extra lekker want toen was het tweede pak voor de helft van de prijs. 
Maar je hebt gelijk. Ik ben ook van huis uit zuinig opgesteld. Ik baal er ook wel van dat mijn kinderen een studie aanvangen met een lening nu de basisbeurs is afgeschaft.
Als onze kinderen vijf jaar eerder waren gaan studeren, hadden ze ook schuldenvrij de deur uit gegaan.
Ik vind dat er veel is veranderd; het leven wordt duurder. Zo merkte ik b.v. dat de boodschappen duurder zijn geworden en dan vraag ik mij af of de sociale voorzieningen net zo gestegen zijn. Ik geloof dat het met het jaar moeilijker wordt om geld te sparen.
Maar er kleeft ook een nadeel aan de keuze voor een fijne vakantie; als je terug komt, is de confrontatie met de realiteit des te pijnlijker.
En in dat geval had een deel van het vakantiegeld ook besteed kunnen worden aan iets meer adempauze over de rest van het jaar. Dat lijkt mij op de lange duur toch rustgevender.
Toch wens ik mamalief veel sterkte want het is niet eenvoudig
Misschien hebben jullie wel gelijk en had ik niet op vakantie moeten gaan.
Sterkte aan ieder die zijn/haar verhaal hier gedeeld heeft (waardeer jullie openheid) en wens al onze kinderen een toekomst zonder zorgen al bestaat dat niet maar hoop in ieder geval dat ze van onze fouten leren en het beter zullen doen.
Wat mij betreft kan de topic weg, weet niet of ik dit zelf kan verwijderen maar heb het beheer 2 keer gevraagd de topic te wissen en krijg geen reactie..?
Groetjes.
Flanagan
Dank je wel topper!
@ Mamalief
Ik vind het fijn om te horen dat de boodschap over is gekomen.
Je kunt de klok niet meer terug draaien, dus laat deze "niet zo'n slimme" beslissing geen bittere nasmaak krijgen.
Als ik mijn ogen sluit dan kan ik nog steeds het gevoel, de geur, de warmte, het plezier etc. terug roepen van mijn laatste vakantie. Dat heet heel lang nagenieten.
Als je een goede moeder voor je kinderen wil zijn (en dat wil je) dan is het ook belangrijk dat je zelf overeind blijft en je aan je zelf werkt om steviger in je schoenen te staan.
Neem alsjeblieft mijn advies aan en ga een afspraak maken bij je huisarts. Het kan echt nog wel even duren voordat je bij de psycholoog aan de beurt bent. Je hebt al veel te veel jaren verloren omdat je stuurloos bent geweest.
Leer leven met kleine doordachte stapjes, maar wel met een groter doel.
Je hebt een impulsief karakter en die moet je zien te temperen. Leren om te overzien wat de gevolgen (kunnen) zijn van een bepaalde beslissing.
Zonder schoppen onder mijn reet ben ik niet gekomen waar ik nu ben. Die schoppen heb ik mij zelf moeten verkopen. Maar jij krijgt jouw eerste van mij. Ga aan jezelf werken, een betere toekomst is ook voor jou weggelegd.
Jouw doel op langere (maar niet al te lange) termijn: het vinden van werk = geld verdienen / zelfrespect en zelfstandigheid terug krijgen.
Ook al moet je elke cent weer afdragen aan de Sociale Dienst, op langer termijn doe je je er je voordeel mee. Ik spreek uit ervaring.
Succes
Jo, omdenken
"Ook al moet je elke cent weer afdragen aan de Sociale Dienst..."
Nee, dat zie je verkeerd.
Iemand werkt, en als het inkomen beneden bijstandsniveau is, vult de sociale dienst dat aan. Stel, iemand verdient 500 euro, dan wordt die 500 euro niet ingeleverd in ruil voor 900-nog iets euro bijstand, maar vult de sociale dienst 400-nog iets euro aan.
Niet inleveren dus, maar aanvullen.
En als iemand uiteindelijk boven die 900-zoveel euro bijstandsniveau uit komt, kan die uit de bijstand.
ik dacht hetzelfde
Over die vakantie dacht ik inderdaad ook hetzelfde. Ik ben al lang niet geweest, heb geen schulden en dat wil ik graag zo houden. Een vakantie doe ik dus alléén als ik écht geld over heb (naast het geld wat ik 'buffer' noem) dus bij mij zijn het vaak weekendjes weg en heel soms een keertje buitenland. Ondanks dat ben ik trouwens super gelukkig en tevreden. Het zit hem volgens mij niet in een buitenland vakantie denk ik (voor de kinderen sowieso) hier in nederland hebben wel laatst ook heel lekker weer gehad. Dan kan je ook naar het strand/meer/plas gaan met een gevulde koelbox. Net zo leuk en gezellig toch, het is maar wat je er zelf van maakt.
Ik denk mamalief, dat als je straks uit je schulden bent je het heerlijk gaat vinden zodra je je financieen op orde gaat krijgen, als er overzicht is en je ziet dat je het best kan. Ik herken het van een vriendin van mij die er eerst op los leefde, had geen overzicht en begon schulden te krijgen (ontdekte ze ineens, zo erg lette ze er niet op) ze moest gaan afbetalen en gaan bezuinigen en ineens ging er een knop om en vond het ze het bijna een sport worden om alles zo goedkoop en efficiënt mogelijk te doen, omdat ze zag wat het effect was op haar bankrekening en haar eigen gemoedstoestand.
Dus wat de anderen ook schrijven, zoek hulp daar waar het nog niet lekker gaat en misschien kan een soort budgetcoach je wat op weg helpen. (een echte of misschien iets wat je online kunt vinden?)
@ Sally
Nou sorry voor mijn woordkeuze.
Door heel veel personen in een bijstandssituatie wordt dit wel zo gevoeld.
Werken heeft geen financieel voordeel. En zo zou @ mamalief dit ook kunnen voelen.
Ik ben zelf na 3 maanden volledige bijstand parttime gaan werken terwijl ik zwaar depressief was. In opdracht van de Sociale Dienst werd ik jaarlijks door een GGD arts gekeurd. De eerste 3 jaar heeft hij mij af geraden om te werken, omdat ik daar nog niet aan toe was. Ik had een familielid die mij voor gek verklaarde waarom ik ging werken. Ik had geen verplichting en financieel gezien maakte het geen verschil.
Zelfredzaamheid, zelfvertrouwen, zelfrespect, sociale contacten, vrijheid etc. is niet in geld uit te drukken.
Ik ben mijn vorige werkgever eeuwig dankbaar voor de kans die hij mij heeft gegeven. Ik had een doel om uit bed te komen. Ik moest minsten 2,5 dag per week tranenvrij en sterk zijn 
