Mijn verhaal als alleenstaande moeder
Ik was 15, weet nog dat ik droomde van een sprookjeshuwelijk. Ik zou nooit scheiden. Zou een perfecte echtgenote en moeder zijn. Dat is ons streven als onschuldig kind.
15 jaar later; er blijkt van alles mis te zijn in mijn beoordelingsvermogen qua partnerschap. De grootste rotzak leren kennen waarvan ik het pas na het ontstaan van onze kinderen besefte. Waarom ik niet eerder inzag dat het een rotzak is en moest maken dat ik weg kom weet ik ook niet. Wist niet beter, dacht dat alle mannen soms erg grof kunnen zijn, tot zelfs geweld aan toe. En ik dacht nog wel, dat het aan mij lag. Probeerde alles beter te doen, misschien zou hij tevreden met me zijn. Maar nee. Hij is gewoon een rotzak. Dat besefte ik pas toen ik letterlijk psychische en lichamelijke klachten begon te ondervinden. Als ik 1 dag langer bij ‘m ging blijven, pleeg ik nog zelfmoord.
Voor mijn eigen veiligheid en die van m’n kinderen, ben ik bij hem weggegaan. Al wilde ik omwille van de kinderen liefst bij elkaar blijven. Maar m’n lichaam wilde niet meer, voelde alsof ik noodgedwongen weg moest gaan.
Ik ben ondertussen al jaren, lijkt wel een oneindig proces, m’n kinderen alleen aan het opvoeden. Qua afwezigheid van hun vader heb ik eindelijk rust, een last die van mn schouder is gevallen.
Maar ik heb in m’n jeugd nooit echt leren verantwoordelijkheid te dragen voor m’n zakelijke dingen. Als kind met een ontwikkelingsachterstand heb ik dat ook nog eens nooit echt kunnen leren. Ik was gewend dat m’n ouders alles deden, vervolgens regelde m’n toenmalige man wederom alles qua zaken. En van hun allemaal, sinds ik klein was, heb ik geregeld moeten aanhoren dat ik niks kan, en dat zij het zelf wel regelen want ik kan het toch niet. Dat ben ik toen gaan geloven, blijkbaar. Nu ik alleen ben met m’n kinderen, weet ik nog altijd niet waar en bij wie ik moet zijn voor hulp. Ik kan prima schrijven, lezen en begrijpen. Maar als het gaat om belangrijke dingen voe ik me op 1 of andere manier ontzettend dom, en klop bij mijn familie aan voor hulp. Het zijn soms simpele formulieren maar ben toch altijd bang dat ik iets over het hoofd zie. En regel ik die dingen altijd het liefst samen met iemand.
Maar zo vaak vraag ik nou ook weer niet om hulp, de brievenbus ben ik angst voor gaan creeëren. Al die brieven, ik kan het niet aan. Het stapelt zich zo erg op dat ik ervoor weg ren. Tot het goed uit de hand liep. Ik heb de teveel ontvangen kinderopvang toeslag, waarvan ik niet wist dat ik teveel ontving, blijkbaar niet op tijd terug betaald. En nu gingen ze al m’n belasting toeslagen inhouden. Voor een paar maanden. Zo kon ik de huur niet meer betalen, want de kinderen moesten eten. Na paar maanden kreeg ik bezoek aan de deur, als ik de huurachterstand niet op tijd betaal word ik uit huis gezet. En pas in dit soort noodtoestanden, grijp ik in voor hulp. Met wat geld die ik kon lenen hier en daar, heb ik de schuld kunnen blijven en mochten we net op tijd, toch nog in huis blijven wonen.
De ingehouden toeslagen heeft me niet alleen een bijna huis uitzetting gekost, ook vele andere schulden stapelden zich op. Ik kon het allng niet meer bijhouden en besloot ik ergens in het psychische gedeelte van m’n brein de brievenbus te skotten. Ondertussen werd ik zonder geldige reden herhaaldelijk lastig gevallen door de buurman, een half jaar getreiter en gescheld. Ik snap nog steeds niet waarom. Uit nood ben ik gaan verhuizen, samen met al de schulden die ik nog had. Maar het nieuwe huis moest ingericht worden en dat kost nogal wat. Maar dacht, alleen vloerbedekking en gordijnen heb ik nodig, De rest kon ik niet betalen, verhuisde al m’n oude versleten meubels gewoon mee.
In ieder geval, de inrichting van het huis heeft me meer gekost dan verwacht. Ik heb maanden de huur ervan niet kunnen betalen, om het huis een beetje fatsoenlijk te kunnen inrichten. Op een gegeven moment betaalde ik het wel iedere maand omdat inrichten zo een beetje klaar was, en had ik verwacht de achterstand in termijnen te mogen betalen. Maar de huidige woningbouw is nog strenger dan de vorige want kreeg al dreigementen dat ik uit huis word gezet als ik niet direct betaal.
Dat ging ‘m onmogelijk worden en ging pas wederom in een noodsituatie hulp zoeken.
Nadat ik bij instanties heb aangeklopt voor hulp werd er uiteindelijk besloten dat bewindvoering de beste hulp is die ik kan krijgen momenteel. Ik was daar blij mee, eindelijk werd ik met rust gelaten door de woningbouw en de andere schuldeisers. En kon ik ondertussen rustig aan mezelf gaan werken, wie ben ik en wat wil ik en wat is mijn doel in het leven etc.
Nu 1,5 jaar nadat ik in bewind zit, heb ik gemerkt dat het toch ook weer niet rozengeur en maneschijn is. Met een klein bedragje aan weekgeld moet ik het doen, en ondervind nu de moeilijkheden ervan. De kinderen komen behalve eten een hoop tekort. Want het geld kan aan alleen boodschappen worden uitgegeven, andere kindgerelateerde behoeftes zit er niet in. En dat vind ik sneu. Vooral als ik zie hoeveel leuker hun vriendjes leven. Dan voel ik me schuldig, maar toch, ik heb het gevoel dat ik hier ook niet om heb gevraagd. Dit is mijn lot. Ik ben niet zo sterk als vele andere alleenstaanden moeders die het voor elkaar krijgen om hun kinderen alles te geven wat hun hartje begeert. Dat soort moeders krijgen vaak financiële steun van hun ex-mannen/vaders van de kinderen.
Mij is ook dit niet gegund. Ook niet toen ik nog niet onder bewind zat. Terwijl m’n ex heus financieel kan steunen, en veeeel beter dan mij verdient, maar na vele pogingen tot hem te proberen te overtuigen van de hulp die ik nodig heb vertikt hij het tot de dag van vandaag.
Tuurlijk ben ik lichamelijk in staat om een opleiding te volgen voor een goede baan en betere toekomst. Maar mensen hebben soms makkelijk praten. psychisch gezien geloof ik er heilig in dat ik dat niet aan kan. Ik vind de kinderen verzorgen al ontzettend zwaar. Ben gewoon moe, en soms wil ik dood. Omdat de tegenslagen maar blijven komen, is er net een probleem opgelost mag ik me alweer klaarmaken voor een nieuwe tegenslag. HEt vreet m’n energie helemaal op. Ik word er angstig van en raak in paniek. Alsof er een duiveltje influistert dat het gedaan is met m’n leven en ik niks meer eraan kan doen. In zo een situatie kan ik onmogelijk open staan voor oplossingen.
Tot dusver mijn ervaring als alleenstaande moeder. Let wel, ben misschien qua karakter wat gevoeliger ingesteld dan de meeste alleenstaande moeders. Ik krijg ontzettend veel prikkels binnen van wat er om me heen gebeurt en daar kan ik mee zitten. Miss meer dan de gemiddelde persoon. Met dit verhaal wil ik alleenstaande moeders absoluut dus niet als soort van zielig neerzetten ong iets dergelijks. Dit is mijn situatie omdat ik zo ben als persoon, het ligt aan mij. Ieders situatie is anders.
Begrip.
Ik kan je verhaal lezen, begrip tonen en met je meepraten dat de situatie is zoals hij is.
Dan ben ik een luisterend oor en jij kan fijn van je afschrijven. Heel belangrijk.
Het lastige is dat ik niet veel anders kàn schrijven naar mijn gevoel.
Zolang jij denkt "dit is mijn lot" en "ik heb hier ook niet om gevraagd" en "dat soort vrouwen krijgen financiële steun van hun ex-man" zal er niets veranderen aan je situatie.
Als je daar in kunt berusten zullen dingen blijven zoals ze zijn.
Heel knap dat je weggegaan bent bij een geweldadige man en vader.
Dat was vast een enorm moeilijke stap. Goed van jou.
Maar nu....hoe wil je verder? Jou leven, jou keuzes.
Wil40
Je hebt gelijk, maar als ik sommige alleenstaande moeders spreek die hun kinderen meer kunnen bieden dan merk ik dat in deze gevallen zij wel worden gesteund door hun ex. De reden waarom ik dit naar boven haal is omdat ik et frustrerend vind dat bepaalde vaders wel hun kinderen willen blijven zien maar verder niet willen bijdragen, dit omdat ze de moeders het licht in de ogen niet gunnen. Zelfs als de kinderen eronder lijden.
Ach ex
Natuurlijk is het een gevoel van gemis als je ziet dat het bij andere gezinnen makkelijker verloopt als bij jouzelf. En ik begrijp dat je nu voornamelijk aan het overleven bent. Leuk is echt anders.
Gelukkig let bewindvoering er op dat je financieel niet in de put raakt. Dat moet wel een opluchting zijn.
Maar er is misschien wel wat meer mogelijk? Kun je soms in aanmerking komen voor boodschappen van de voedselbank? En soms zijn er bij de voedselbank ook mensen die je kunnen helpen met het aanvragen van dingen voor de kinderen bij de gemeente of bij fondsen. Gemeentes hebben soms beleid om een computer of zwemles of een fiets, wat ook te financieren.
http://www.devakantiebank.nl/
Vakantie voor gezinnen die net als jijzelf op het absolute minimum zitten.
En het is helemaal niet gek om daar hulp bij het invullen en regelen van de papieren bij te vragen. Hopelijk vind je die hulp en anders zoek je verder tot je die wel hebt.
Heb je misschien iemand in je familie die wat handiger is met die zaken? Of bij een plaatselijk kerk. Daar zijn soms ook vrijwilligers die mensen met dit soort dingen kunnen helpen.
Er zijn meer mensen op de wereld dan exen, vooral als de ex niet thuis geeft, dat blijf je toch niet proberen en steeds je neus stoten?
Ja eenzaam
Ik wil je in elk geval wel bevestigen dat het echt wel een zware taak is, om in je eentje een gezin te dragen. Er komt zoveel bij kijken en het komt allemaal op jou neer. Ik snap dat het soms heel zwaar kan voelen. En ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat er ook momenten zijn die je meer energie geven, waar je blij van wordt of waar je even je zorgen kunt vergeten.
Helder geschreven
Het valt me op dat je je goed kunt uitdrukken en een goed samenhangend verhaal hebt geschreven. Ik denk dat je intelligent bent. Uit ervaring weet ik dat ook intelligente mensen soms niet op alle vlakken met die intelligentie uitblinken. Dat geeft ook helemaal niets, zolang je maar de zelfkennis hebt dat je daar extra je best op moet doen of hulp bij moet vragen.
Ik ben blij dat jij nu onder bewind staat. Jouw zwakke plek is financieel inzicht en ondanks dat je veel kunt leren, denk ik dat er mensen zijn, die hier altijd hulp bij nodig zullen hebben en houden. Liever met hulp af en toe klagen, dan zonder hulp steeds dieper zinken.
Ik schat zo in dat je schuld vrij hoog is en ja dat moet worden afbetaald. Als je inkomen laag is, is het deel wat je mag houden helaas lager dan als je een hoog inkomen hebt. Ik weet dat het je af en toe aan kan vliegen dat er nooit geld voor wat extra's is en dat je altijd moet beknibbelen. Je gunt je kinderen meer dan dit. De kunst is om dat er dan zelf toch van te maken.
Ik neem aan dat je weet waar je voordelig boodschappen kunt doen? Mocht je de gelegenheid hebben om langs (hobby)tuinders te fietsen, dan kun je spotgoedkoop groente en fruit scoren. Zo'n fietstochtje kun je met je kinderen doen. Kleedje mee, broodjes en drinken mee, een spelletje erbij en dan lekker ergens gaan zitten. Soms liggen er zoveel takken in de natuur dat je er een hut mee kunt bouwen. Ik noem maar wat. Kijk ook wat er in je omgeving gratis mogelijk is.
Het is goed om je hart af en toe te luchten, anders hopen de negatieve gevoelens zich op in je hoofd en lijf. Erover praten lukt niet altijd. Mensen in je omgeving snappen niet altijd hoe het voor je is om zo te leven als jij en je kinderen en hebben niet altijd zin om belangstelling te blijven tonen. Dat is jammer, maar zo gaat dat. Probeer ze dat niet kwalijk te nemen. Er zijn op Facebook bijvoorbeeld groepen van lotgenoten, daar kun je dan toch even je ei bij kwijt en er worden ook tips gegeven.
Het gaat je lukken, schaam je niet om hulp te vragen. Op dit forum wordt graag met je meegedacht
Naar de huisarts
Ik denk dat het verstandig is om het verhaal dat je hier hebt geschreven uit te printen.
Het is een helder verhaal.
Je kunt het gebruiken om concrete hulp in te roepen.
Ik denk ook dat je hulp nodig hebt om je weerstand tegen het gewone leven te vergroten. Dat gewone leven is heel ingewikkeld en het wordt steeds ingewikkelder. Je hebt denk ik hulp nodig bij het verzamelen van moed om er tegen te kunnen. Een coach of psycholoog of zelfs maar een cursus mindfullness.
Als je weerstand wat groter is geworden kun je ook denken aan een cursus of opleiding om je kennis wat te vergroten. Zodat je iets meer zelfverzekerd wordt.
Bel de huisarts en maak een dubbele afspraak. Anders is er te weinig tijd om goed te overleggen en sta je weer buiten voordat je klaar bent.
Neem het verhaal dat je geprint hebt mee.
Laat het lezen.
De huisarts weet de weg in jouw gemeente naar de hulp die je nodig hebt.
Mamalief
De verkeerde partner kiezen is misschien wel de grootste fout die je als mens kunt maken. Zeker als je met hem of haar ook nog aan kinderen begint.
En onrealistische verwachtingen (droomhuwelijk) is een slecht begin...
Ad Hombre
Hier kun je twee spreekwoorden/gezegden op loslaten: mosterd na de maaltijd en zout in een open wond strooien.
Kaaskopje
Ik weet er nog een: Een gewaarschuwd mens telt voor twee...
Tja...
Achteraf kijk je een koe in de kont.
Ik herken veel in wat Mamalief schrijft. Mij valt hierin ook veel te verwijten. Inderdaad, beoordelingsvermogen. Ik heb er een heel hoge prijs voor moeten betalen. Gelukkig geen schulden, die heb ik altijd weten te vermijden, maar wel een boel andere ex-gerelateerde ellende. Plus een paar kinderen met extra zorgvraag. Inclusief gezeik met instanties, mijn hemel, je hebt geen idee met wat voor fouten en drama je te maken krijgt als je kind zich niet ontwikkelt als andere kinderen. Mocht ik helemaal alleen opknappen.
Ik was doodmoe, eenzaam, voelde me als een jonglerende octopus in spagaat op een eilandje met veel te veel ballen die hoog gehouden moesten worden, terwijl velen vanaf de vaste wal toeriepen dat ik het vast wel fout deed, want zij herkenden mijn problemen niet of konden ze niet oplossen, dus zou het wel aan mij liggen. Slechts een heel enkeling kwam langs en zette een kop thee voor me, in plaats van me te verzuipen in goedbedoeld advies waar ik niets mee kon, waarna men geïrriteerd raakte.
Plus een ex die in toenemende mate steeds meer eigen problematiek had waar hij de kinderen zowel financieel als psychisch in mee zoog. En ik stond volkomen machteloos en kreeg er steeds meer ballen bij om hoog te houden.
Nee, ik had deze man nooit moeten trouwen.
Nee, ik had nooit kinderen van deze man moeten krijgen.
Ja, zijn gedrag was absoluut onaanvaardbaar.
Ja, ik had meer op mijn eigen gevoel moeten vertrouwen.
Nee, dat had ik nooit zo lang mogen tolereren.
Maar ik kan de klok niet terugdraaien, de kinderen niet terugstoppen, mijn gezondheid niet terug krijgen. Ik ben ouder en mogelijk ook een beetje wijzer, maar ik kan niet veranderen wat er gebeurd is. Het is dan ook volkomen zinloos (en IMHO ook ongepast) om achteraf zoiets op te merken. Zowel door mijzelf als door anderen.
Het zal ongetwijfeld héél onschuldig en vriendelijk bedoeld zijn, maar voor wie er middenin zit kan het aankomen als heel vervelend verwijt. Een trap na. Tussen de woorden door klinkt een zelfvoldaan "kijk eens, ik doe het wél goed want ik wist dat allemaal wél".
En niemand is er mee geholpen.
Sally
Ik had t niet beter kunnen verwoorden.
Eens met Sally Doenje en Kaaskopje: wat heeft Mamalief nou aan arrogante betweterigheid. Bah.
Mamalief: ik hoop niet dat dit je afgeschrikt heeft. Ik ben het eens met velen hierboven dat je heel taalvaardig en intelligent overkomt. Zoek hulp, het gaat vast goed komen. Sterkte
Martijn
" wat heeft Mamalief nou aan arrogante betweterigheid. Bah. "
Je hebt gelijk, jongen.
Group hug everyone!
Ad Hombre
Denk nou even na... Mamalief vertelt over een relatie die voorbij is, met een man die niet meer haar man is en dan vind jij het een goed idee om haar te waarschuwen voor verkeerde partners en onrealistische droombeelden? Of ben je bezorgd dat ze dat nog een keer zal doen? Eens een ongelukkige keus, altijd die ongelukkige keuzes maken of zoiets. Ik vind je reacties apart.
Pfffff Ad Hombre
Misschien heeft jouw vrouw wel de verkeerde man uitgekozen....1 zonder inlevingsvermogen?
En dan ook niet toe willen geven dat het vreselijk lomp is wat je hier neer typt.
Victoria
"Misschien heeft jouw vrouw wel de verkeerde man uitgekozen....1 zonder inlevingsvermogen?"
Wie weet, maar voorlopig houdt ze het nog steeds met me uit. Langer dan het huwelijk van OP en nog wat andere reaguurders...
"En dan ook niet toe willen geven dat het vreselijk lomp is wat je hier neer typt."
Die eensgezinde gemeenschap van elkaar troostende dames is natuurlijk prachtig, maar ik krijg er nou eenmaal de neiging van om de andere kant te willen belichten. Namelijk dat het uiteindelijk natuurlijk allemaal je eigen schuld is en het resultaat van al te rooskleurige verwachtingen en een overmaat aan goedgelovigheid.
Precies het soort van sfeertje dat dit draadje uitwasemt. Vergeet ook niet dat mevrouw haar zelf veroorzaakte problemen ook nog eens afwentelt op de rest van de maatschappij. Natuurlijk ook heel 'lomp' om op te merken...
achterom
Je hebt er niks aan door achterom te kijken. Het heeft geen zin te blijven denken aan je lastige jeugd, je ouders die het verkeerd deden, je ex, de harde maatschappij etc. als oorzaak van je problemen.
Kijk vooruit. Kijk wat je kan leren door 'foute keuzes' uit je verleden. Dat was toen, je deed toen wat je dacht wat goed was, als persoon die je toen was.
Nu moet je verder met je leven, moet je je schulden 'opruimen', dat is de consequentie van uitgeven wat je niet hebt. Het is naar dat je dan daar veel aan wordt herinnerd, maar deze fase gaat ook weer voorbij.
Zoek hulp voor jezelf, om je verleden een plaats te geven en wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Schaam je hier niet voor. Je vraagt ook hulp aan je familie, fijn dat je familie je helpt. Op een gegeven moment kan je het vast zelf weer.
Het is al heel goed van jezelf dat je bij een gewelddadige man bent weggegaan, maar om daar van te herstellen kost tijd.
Maar wat helpt het Ts nou?
Martijn
Niks.
Maar Ad krijgt er zo'n heerlijk superieur gevoel van 
Sally
ja dat zal het zijn. Triest wel
Blij dat ik slechts
op de tweede plaats kom in de hitparade van de vervelendste kwast hier.
AH: blaas niet te hoog te toren en wentel u niet al teveel in zelfgenoegzaamheid: één klein voorvalletje en uw wereldje stort in elkaar. Daar zou u bijzonder veel van kunnen leren.
Dan is er geen sprake meer van dat buitensporige inkomen van u en dat arrogant, gitzwart, anti-sociaal meningetje.
Dan rest er enkel een miezerig hoopje mens, dat zich de wijsheid van een andere omhooggevallen AH moet laten welgevallen, tot ook die weer valt.
Martijn
"Maar wat helpt het Ts nou?"
Denk je nou werkelijk dat ze iets opschiet met jullie sympathiebetuigingen? Deze dame is niet te helpen, ze kan alleen zichzelf helpen. En dan kan een schop(je) onder je kont misschien zelfs nog wel eens nuttig zijn.
Ja maar Ad
Een schop onder de kont is ècht iets anders dan een trap na hoor.
Ga op vakantie, ga er even uit. Even dat stof onder je hersenpan weg laten waaien... Misschien is er dan weer wat ruimte om met een frisse blik naar de dingen des levens te kijken.
Misschien zie je dan dat het wel lomp was wat je schreef. Mamalief is openhartig over hoe ze is, dat verdient geen Hollands VVD-vingertje die afhankelijkheid van uitkeringen, toeslagen en schuldhulpverlening als een inferieure karaktertrek ziet en een groot verlies voor de Staatskas en dus zíjn belastingcenten beschouwt. Als je dit soort kosten van burgers vergelijkt met wat grote jongens als ondernemers en/of managers die verantwoordelijk zijn voor wanbeleid, zakelijke fraudeurs, (witte boorden) criminaliteit de maatschappij kosten, dan snap je direct dat een brave burger als Mamalief gewoon geholpen mag worden. Dat is peanuts voor de Staatskas. Ik weet uiteraard niet of jij VVD stemt, je doet wel erg je best om zo over te komen, maar het is werkelijk walgelijk hoe deze 'doe het zelf of crepeer' partij zich steeds weer uitspreekt over burgers die gebruik maken van wat ik maar even sociale rechten noem die wij in Nederland kennen, terwijl ze aan de andere kant miljoenen- en zelfs miljardenverlies door bedrijven acceptabel vinden. Het is een recht om hulp te vragen bij schulden, gebrek aan inkomen e.d.. Daar kun je je beter bij neerleggen, dat scheelt dit soort botte opmerkingen op dit forum.
Overigens
werkt TS waarschijnlijk gewoon. Ze zegt nergens dat ze een uitkering heeft. De problemen komen door schulden uit een moeilijke periode en daarin is ze beslist niet de enige. Niet iedereen heeft van huis uit een prima startpositie meegekregen, en daarna nog steun als er eens iets misgaat in je leven.
En intussen
Is stelster, die zo moedig was op taalvaardige wijze haar problemen hier neer te zetten, waarschijnlijk van het forum gevlucht.
Zullen we terug gaan naar het onderwerp? Mamalief, kom je weer terug?
Martijn
Ik ben helemaal niet “gevlucht” van het forum. Ik lees de reacties allemaal en aandachtig. Sommige reacties heb ik echt wat aan en de complimenten doen me oprecht goed. Dat ik ze niet meteen beantwoord wilt niet zeggen dat ik ben “gevlucht.”.
Ik beantwoord ze zodra het kan, gister van de dokter te horen gekregen dat ik mogelijk in een burn-out ben beland en dan kan ik jammer genoeg moeilijk alles en iedereen direct van aandacht voorzien. Dat doe ik zodra ik het kan. Al is het pas over 10 jaar, ik ben jou verder geen verantwoording schuldig over wanneer ik reacties beantwoord. Fijne dag.
Mamalief
Ik begrijp dat je door je burnout en de hele situatie niet bepaald lekker in je vel zit. Maar ik vind dat je nu wel heftig tegen Martijn uitvalt. Hij bedoelt het niet vervelend volgens mij.
Meelevend.
Martijn was juist meelevend, maar dat wordt ook niet op prijs gesteld?
Een burn-out doet een hoop met een mens aan de heftige reactie van Mamalief te lezen.
Mamalief
Pardon? Ik denk dat je echt snel hulp moet gaan zoeken als je zo doet tegen iemand die meelevend en behulpzaam jegens jou is.
