Mijn kind, mijn alles
Ik en mijn verloofde verwachten eind mei of begin juni ons eerste kindje. Het gaat een jongetje worden. Vanaf het moment dat we hoorden dat zij zwanger was, waren we dolgelukkig. Al waren we dat ervoor ook al. De laatste tijd knaagt er echter een gevoel aan mij. Een gevoel van twijfel. Dit gevoel is ingegeven door ervaringen met goede, zo niet onze beste, vrienden.
Laat mij de situatie schetsen. Wij zijn beiden hoog opgeleid. Ofschoon ik de term hoog- of laagopgeleid niet gepast vind, maar dat is een andere discussie. We zijn dus in bezit van een Hbo-diploma. Ik werk als applicatiebeheerder in de ICT, mijn verloofde werkt als risico manager in de financiële wereld. We hadden al een tijdje een kinderwens en we zijn gezegend met het feit dat het binnen een jaar gelukt was om zwanger te worden. Onze vrienden hebben inmiddels net hun tweede kindje gekregen. Een pracht van een jongetje, net als hun eerste trouwens. Zij werkt in een bakkerszaak, hij is elektricien. Nogmaals, ik wil op geen enkele manier de indruk wekken dat ik oordeel op opleidingsniveau. Sterker nog, ik juich het toe als iemand automonteur in plaats van accountmanager wil worden. Voor de strekking van mijn verhaal wilde ik het wel vermelden, omdat het wellicht een licht op mijn twijfels of het verschil in denkwijze kan schijnen. Nu hebben zij meerdere malen het volgende tegen mij gezegd: ‘Onze kinderen zijn ons alles’. Of in een iets andere vorm: ‘straks is alles wat je doet, voor je kind’.
Nu komt het. Zij zien dat ook echt zo. Maar ik ben erover na gaan denken, en voor mij geldt dit niet. Is het kindje welkom? Ja. Zal ik er zielsveel van gaan houden? Ja. Zal ik een goede vader zijn? Ik denk het wel. En die laatste zin zit de twijfel. Dat is gekomen doordat ik mij dus niet volledig kon identificeren met hun uitspraken. Mijn kind zal niet mijn alles zijn. Mijn ‘alles’ omvat het gehele plaatje. Mijn verloofde, mijn zoon, maar ook ikzelf en de doelen die ik persoonlijk nog wil bereiken in dit enige leven dat je op aarde hebt. Je hebt maar één leven- even vanuit één standpunt bekeken- en dan geloof ik niet dat dit betekent dat je jezelf wegcijfert voor je kind. Zal mijn zoon dan niet op de eerste plaats komen? Jawel. Hij komt zeker op de eerste plaats. Maar het is gewoon niet mijn hele wereld, mijn alles. Kinderen opvoeden is iets wat ik wil, en dus ook mag, gaan doen. Maar, daarnaast heb ik nog zoveel andere doelen voor ogen. Zo wil ik bijvoorbeeld gepubliceerd schrijver worden, en uiteindelijk de ICT (en wegkwijnen achter een pc) vaarwel zeggen en politieagent worden. Dingen die mij nu het gevoel geven, egoïstisch te denken.
‘Als je kindje er eenmaal is, dan maakt je dat allemaal niet meer uit’; ook gehoord. Geloof ik niet. Ik wil gewoon niet geloven dat je door de komst van een kind ineens geen ambities meer hebt. Wat ik wel kan bedenken dat op het moment dat je jouw kindje in je armen hebt, al het andere even minder belangrijk voelt en is. Ben ik dan egoïstisch? Of even heel zwartwit: is het een slecht teken dat ik daar anders in sta dan onze vrienden? Zal ik minder van mijn zoon houden, omdat ik het opvoeden van mijn kinderen niet als het ultieme doel in het leven zie? Ik begrijp dat je het altijd kunt relativeren tot; een ieder zal het zo inrichten, zodat ze zich goed over zichzelf voelen en gelukkig zijn. Toch neemt dat niet weg dat ik aan mezelf twijfel. Zal ik een goede vader worden? Of neigt bovenstaande betoog nochtans naar teveel zelfzucht? Vooralsnog zie ik mezelf wel een goede vader worden, maar door deze twee verschillende visies, twijfel ik of ik er wel het juiste gedachtengoed op nahoud.
Je hebt gelijk hoor, tenminste dat vind ik. De beste vader heeft *ook* nog een eigen leven en ambities. De beste moeder ook trouwens.
Qua opleidingsniveau. Als je denkt dat je niet de capaciteiten hebt om je ambities te verwerkelijken kun je je voorstellen dat je geneigd ben je dan maar te concentreren op dat ene, je kind. Maar heel gezond lijkt me dat niet.
Joh, wacht het allemaal gewoon eens af en blik over een half jaartje terug.
En bedenk ook vooral dat goed ouderschap niet maar 1 vorm kent. Maar dat een ieder zijn eigen vorm al snel als 'beter' zal beschouwen.
Relax en ga dit nieuwe avontuur aan. Je hebt in ieder geval alvast een goede site gevonden voor als je straks vragen hebt 😊
Zelf vind ik het een beetje griezelig om mijn kinderen "mijn alles" te noemen. Het is ook niet waar. Ze zijn enorm belangrijk en bepalend, maar hé, ik ben er zelf ook nog!! En dat mogen de kinderen ook best weten, dat pap of mam ook dingen voor zichzelf wil.
PS. Ik beheer ook applicaties en kwijn zeker niet weg, maar toch leuk om bij de politie te gaan later (mij nemen ze niet meer denk ik)
Je weet pas hoe het voelt als je kind er is, dus ik zou me geen zorgen maken. En er zijn heel veel ouders die ook gewoon ambities en een eigen leven hebben hoor, daar is niets vreemds aan. Is ook voor het kind leuker 
Ach ja. Het zal (ook) wel niet voor niets zijn geweest dat de Hongaarse schrijver György Konrád in zijn roman Tuinfeest iemand laat zeggen: “Op de vraag wat de zin van het leven is, antwoordt iedereen met een opsomming van zijn levensloop.
Het is een kwestie van prioriteiten. Als je moet kiezen gaat je kind voor alles. Je kunt moeilijk zeggen: nu even niet want ik zit in een moeilijke vergadering op de hei en die duurt nog een paar uur. Nou ja, veel mannen komen er mee weg, maar dat is natuurlijk niet collegiaal.
Dus als zich zoiets voordoet, bied jezelf aan, ga er vanuit dat je beiden 1e verantwoordleijke bent voor de zorg voor je kind want echt, je kind kan niet, geen moment, zonder zorg van een ouder.
Haha, voordat mijn kinderen geboren waren heb ik dat ook gedacht, maar man, wat had ik ze af toe graag achter het behang geplakt. Je komt me eigenlijk heel onzeker over. Zo'n lang verhaal had je in een eenvoudige vraag kunnen vatten: zijn jullie kinderen je alles of heb je nog een eigen leven. Zorg vooral dat je dat laatste hebt! Kinderen worden groot en dan gaan ze hun eigen gang. Daar gaat dan "je alles", zit je ineens met "je niks" 😉
Wacht nou maar af hoe het zal zijn. Het is altijd anders. Een goed vervolg van jullie zwangerschap gewenst!
Ik vind dat je heel gezonde instelling hebt. Je zal als kind maar het alles van je ouders zijn, wat een vreselijke druk op die kleine schoudertjes.
Je vraagt je af of je wel het goede gedachtegoed hebt om vader te worden. Dat gedachtegoed zal zich bevinden in de vorm van voornemens: als ik vader ben (zal ik het niet doen zoals mijn vrienden; of ouders of buren). Het is goed dat je daarover nadenkt, maar opvoeden is niet hetzelfde als het uitvoeren van een plan.
Een kind krijgen is allereerst op emotioneel gebied een ervaring met enorme impact. Eerlijk gezegd, vooraf kun je nauwelijks inschatten hoe ingrijpend dat is. Een kind krijgen is een verandering die je totale zijn raakt. Sta jezelf toe om in dit opzicht nieuwe ervaringen op te doen: nooit gedacht dat ik zoiets zou voelen, denken, willen.
Dan is elk kind anders, en die eigenheid dringt zich op zodra het geboren wordt. Je kunt je voornemen om te blijven werken, studeren, slapen, uitgaan, op vakantie te gaan, maar met het ene kind is alles mogelijk en met het andere kind merk je al snel dat wel of niet slapen, wel of niet eten etc. je hele voorgenomen dagritme verstoort.
Je vraagt je af of je een goede vader zult worden. Dat is een mooie, maar ook een beklemmende vraag. Ik denk dan: goed voor wie? Goed voor je vrienden, je ouders, je verloofde, je kind? Goed in je eigen ogen? Ik vind het al mooi, dat je deze vraag niet direct vertaalt naar een financiële vraag (verdien ik wel genoeg om vrouw en kind te onderhouden). Voor dit moment denk ik dat het een mooie vraag is om te bespreken met je verloofde. Niet zozeer om de criteria op te zoeken, maar vooral om ervaringen te delen uit ieders opvoeding. In elke opvoeding krijg je dingen mee waarvan je denkt: dat is goed geweest, of dat is niet goed geweest. Schrik niet als je later ontdekt dat je ook de niet-goede dingen in de opvoeding herhaalt.
Persoonlijk heb ik ook een behoorlijke allergie tegen mensen die zeggen dat hun kind hun alles is. Arm kind, denk ik dan. Die krijgt de totale last van het leven van zijn/haar ouders op zijn/haar schouders. Een kind voed je op voor het leven na het kind zijn. Je leven in dienst stellen van een kind, dat dan weer zijn/haar leven in dienst moet stellen van een kind, dat is wel een erg magere mensvisie. Je leven in dienst stellen van een kind, opdat het kind gelukkig zal worden is mooi, maar het roept ook meteen de gedachte op: dat wilden jouw ouders ook; dus de zorg voor je eigen geluk is minstens zo belangrijk.
Ten slotte: een kind is geen product van je opvoedkundige handelen. Een kind is een cadeautje, dat je voor de rest van je leven (en zijn/haar leven) uit mag pakken en dat steeds weer voor verrassingen zorgt. In het begin vaak zorgelijk, soms wat tegenvallend, maar meestal bijzonder aangenaam. Je hebt tijd genoeg om te leren dat je daarvan mag genieten. Het is niet het einde van je eigen leven, maar een verrijking van je leven. Maar je eigen leven moet ondertussen natuurlijk daarom wel doorgaan.
Tsjor
een kind is inderdaad een verrijking van je leven en in de meeste gevallen heb je daar veel voor over. Maar je moet jezelf en je eigen wensen zeker niet opzij zetten want een kind wil ook graag zijn/haar ouders gelukkig zien.
Onze zoon is inmiddels de deur uit, eerst ivm stage en nu door zijn master, was wennen maar we zijn blij dat hij het zo naar zijn zin heeft en we hebben nog regelmatig contact door appen en bellen. Ons leven gaat ook gewoon door, zoals het hoort.
Ik zou vooral zeggen: Goed zo; zorg er alsjeblieft voor dat je naast je kind nog andere doelen in je leven behoudt. Het is volgens mij echt niet ideaal als een kind voor beide ouders het enige grote levensdoel is. Is toch niet gezond?
Ik denk dat het ook vooral een manier van uitdrukken is hoeveel ze als ouders van hun kinderen houden. Een emotioneel betoog. Zeker als kinderen nog klein en afhankelijk zijn, inspireren ze daar bij tijd en wijle toe. Zo schattig en grappig en hulpeloos lief! Handenbinders en etterbakjes zijn het af en toe ook maar dat vertellen ze misschien maar liever niet tegen hun vrienden? Ik ken ook wel mensen die de vuile was liever binnen houden, graag een ideaalplaatje naar buiten willen uitdragen, het beeld schetsen van hoe ze denken dat het hoort misschien? Afijn, dat komt wel goed met jullie. Jullie worden hele normale ouders met naast ouderschap andere behoeften, wensen en ambities in het leven. Wat wel zeker klopt: als de niet-ouderlijke rollen botsen met wat het ouderschap eist, moet er voor het ouderschap iets worden geregeld. Kinderen kunnen niet tijdelijk op een laag pitje worden gezet, zoals bijvoorbeeld een sociaal leven, schrijversaspiraties of een veeleisende carrièrestap. In die zin gaat ouderschap altijd voor. Maar dat betekent niet dat je het altijd zelf moet doen. Je draagt als ouder ook de verantwoordelijkheid voor je kinderen door te regelen dat iemand anders doet wat nodig is. De bekendste voorbeelden hiervan zijn school en kinderopvang, oppas. Ieder ouderpaar zoekt hier samen een eigen weg in. Er is geen ideaalplaatje.
‘ mijn allessie’ lees je weleens op Facebook of zo. Daarmee wordt meestal de geliefde bedoeld, of een kind. Het is een manier van uitdrukken ( die in mijn oren wat overdreven en beklemmend klinkt) en die tegelijk heel waarderend wordt bedoeld. Als je een kind krijgt, verandert alles. Tsjor en ook anderen verwoorden het levensecht. Je zult dat straks ondervinden. En vanuit die ervaring keuzes maken.
Als er een kind in het gezin komt, betekent dat veel voor je tijd en mogelijkheden, je kunt niet meer vrij beschikken over de tijd naast je werk. Dat is wennen. En voor een kind maakt het niks uit of je in de voetbalkantine zit te klaverjassen, of een boek schrijft, bestuurswerk voor een vereniging doet of gaat mountainbiken. En alle gevallen ben je er even niet en doe je iets voor jezelf. Heel verstandig, zolang je de balans bewaart.
Mijn kind is mijn alles, geld uiteindelijk denk ik voor de meeste ouders wel. Maar zoals anderen hier ook zeggen, voor iedereen heeft dat een andere inhoud.
Het letterlijke, zal erg verstikkend zijn voor een kind. Het zal vaal angstig zijn als het wil gaan losmaken. En die tijd komt ook. En dan bedoel ik veilig hechten en loslaten. Lees daar maar eens over. Dat is heel erg belangrijk voor een kind. En daar gaat het hier denk ik over.
Als je kinderen te sterk aan je bind ontstaan er grote problemen. En mij lijkt het dat je dit doet als je de letterlijke betekenis van het woordt nastreeft 'Mijn kind is mijn alles'.
De passie van een ouder voor iets anders dan zijn kind is heel erg goed en gezond. Het verruimt de horizon van het kind. Het prikkeld de fantasie. Je maakt daar denk ik gelukkige kinderen mee.Wat me wel opvalt is dat je in de inleiding best veel het woord hoogopgeleid gebruikt. Dat vindt je belangrijk. Dat mag ook. Is ook goed. Zelf ben ik dat ook. Ik heb HBO met een 2 jarige Master. Wel dyslectisch. Maar dat had je vast al gemerkt. 
Maar dit is ook een valkuil. Hoogopgeleiden zijn sterk geneigd veel met hun ratio te doen. Veel hoogopgeleide zijn sterk geneigd het gevoel wat op de achtergrond te plaatsen. Daar heeft een kind niet altijd behoefte aan.Laat die roze wolk, strakkies ook lekker zijn werk doen. Ik als vader, moest de eerste weken erg wennen aan die pasgeboren vreemde in mijn huis. De vrouw heeft vanaf de eerste dag al een symbiose met het kind. Die voelen elkaar. Als je zoontje geboren wordt kennen die twee elkaar al door en door en jullie moeten dat nog leren en voelen. Zodra je de band gaat voelen, als vader en zoon. en dat duurt even, dan ben ik benieuwd hoe je opnieuw kijkt tegen je titel van hierboven en de houding van je vrienden. Ik denk dat je er dan iets anders naar zal kijken.Grt Robbie.
