Mijn broek zakt af...

Ik las het artikel Jutta en kwam naar dit draadje om jullie ernaar te tippen. Je was me voor

Het is triest. Soms lijken kinderen zomaar uit huis geplaatst te worden, zonder deugdelijk onderzoek of inzet op oplossingen. 
Terwijl ze het voor hetzelfde geld eindeloos kunnen laten aansudderen onder niet bekwame mensen. 
Degene die het hardste dreigt krijgt het voordeel van de twijfel zonder dat er naar kinderen gekeken wordt of naar het psychisch welzijn van de ouders.

Mijn hoop: dat er echt met de kinderen gesproken gaat worden ipv over de kinderen. Dat kinderen serieus genomen worden. Niet alles is ouders verstoting! Soms is er een gegronde reden als kinderen niet willen gaan.
En, bij de zogenaamde vechtscheidingen, kijk eerst eens naar de ouders en dan niet door jeugdzorg, maar in de psychiatrie hoek. Meestal is er sprake van op zijn minst een persoonlijkheid stoornis.

'En, bij de zogenaamde vechtscheidingen, kijk eerst eens naar de ouders en dan niet door jeugdzorg, maar in de psychiatrie hoek. Meestal is er sprake van op zijn minst een persoonlijkheid stoornis.'
Evaluna, ik heb moeite met zo'n redenering. Je vervangt het ene probleem (de vechtscheiding) dan door een veel zwaarder en onoplosbaarder probleem: persoonlijkheidsstoornissen. Stel dat het je ooit zou lukken om aan de slag te gaan met die persoonlijkheidsstoornissen (waarvoor je diagnostiek en behandeling nodig hebt, met al dan niet afgedwongen instemming van twee volwassenen) denk je dat de vechtscheiding daarmee dan ook opgelost is?
Ik denk dat vechtscheidingen vooral gaan over zingeving. Een klein deel gaat wellicht over geld of huis, maar meestal gaat het over de kinderen. Kinderen geven zin, kleur en betekenis aan je leven. Je leeft voor je kinderen, je werkt voor je kinderen. Als dat -deels- wegvalt of als je dat -deels-  uit handen moet geven, dan gaan mensen vechten als een leeuw(in).
Ik ben het met je eens: je moet kijken naar de ouders. Zij moeten ieder een eigen rol vinden in het ouderschap, in hun eigen leven, dat opnieuw opgebouwd moet worden. Ze moeten daarvoor ieder de rust en de ruimte krijgen om dat te doen. Vandaar dat ik 'parallel ouderschap' een goed concept vind. Zeker in het begin. Het kan best zijn dat er dan later communicatie tussen beide ouders mogelijk is, maar voor communicatie heb je twee mensen nodig die zelfstandig, vanuit hun eigen leven, kunnen meedoen. Mensen die niet meer in een verknoopte, complexe, problematische relatie zitten. Ik denk dus oprecht dat fundamentele gesprekken over zingeving belangrijk zijn. Niet samen, maar met ieder apart: wat is belangrijk in je leven, hoe wil je dat vorm geven, welke plaats hebben de kinderen daarin, welke plaats heeft je voormalige relatie, werk, zorg, vrije tijd, liefde. Als twee mensen hun eigen leven weer op de rails krijgen na een scheiding, dan hebben ze het niet meer nodig om met elkaar te vechten. Als je zelf weer iets van geluk kunt vinden is het gemakkelijker om een ander ook geluk te gunnen. De rest is dan praktische afspraken maken.

Tsjor

Vechtscheidingen gaan helemaal niet over "zingeving" in elk geval niet voor beide ouders. Vechtscheidingen gaan over controle, vaak over de ruggen van de kinderen heen, over het verdere verloop van het leven van de ex-partner. 

Bij een vechtscheiding of kinderen gebruiken om er zelf beter van te worden mogen de kinderen wat mij betreft direct uit huis geplaatst worden!
Overigens komt dit vanuit een moeder wiens zoon uit huis geplaatst is. Ik heb uiteindelijk 5 jaar lang rechtzaken gevoerd en ben in beroep gegaan tegen de uitspraak. Kind gaf toen aan niet bij zijn pleegouders weg te willen en daar is door de rechter naar geluisterd. Uiteindelijk was de uitspraak van de hoge raad na wel een degelijk onderzoek dat kind bij pleegouders blijft. Na 5 jaar dus besloten om hiermee in mee te gaan. Inmiddels woont hij al zo'n 10 jaar in het huidige pleeggezin en zal daar blijven tot hij uit huis gaat.
Als hij aangeeft weer bij mij te willen wonen kan dat in goed overleg met alle partijen. Dat weet hij overigens zelf ook.
Zijn er destijds fouten door de raad en/of BJZ? Vast wel. Dingen zijn zeker niet altijd even netjes gegaan. Ik was zelf zwaar depressief en uiteindelijk was de uithuisplaatsing nodig voor mij om de juiste hulp te krijgen. Ik had helaas geen netwerk waar hij langere periode kon verblijven.

Waarom ik dit vertel? Om aan te geven dat het niet allemaal fout gaat. Er zijn daadwerkelijk uithuisplaatsingen die nodig zijn en ik ben blij dat zoon in een fijn pleeggezin terecht gekomen is waar hij zichzelf kan en mag zijn. En eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat hij zo'n fijn persoon geworden was als hij niet uit huis geplaatst was. Want ik was daadwerkelijk niet in staat om voor mezelf, laat staan hem te zorgen.

Vechtscheiding is ook een rare term. De term complexe scheiding lekt de lading meer denk ik. Ik spreek uit ervaring dat er met sommige mensen weinig te communiceren valt. 
De meisjes van jeugdzorg blijven dan toch bezig met gesprekken, met toegeven, met... 
Om uiteindelijk onder druk van die ene ouder niets met de kinderen gedaan te hebben, want hij geeft geen toestemming.
De reden? Vader gaat teveel de strijd aan zodat het niets oplevert. De kinderen? Ze denken dat het wel zal gaan gezien de cijfers op school.

Wanneer er gezien wordt dat een ouder een complexe persoonlijkheid heeft dan wordt de aanpak wellicht anders. Genezen zal hij niet, er iets aan doen ook niet. Maar misschien hebben de kinderen er dan wel wat aan.
Er ligt nu een advies voor een traject parallel ouderschap, maar hij geeft geen toestemming dat ik dat kan volgen dus ik kan weer terug naar de rechtbank voor vervangend toestemming  

@Angela
> Mag ik jouw tekst gebruiken als ik kamerleden ooit hele praktische tips wil geven waar ze de minister toe moeten oproepen? 
Dat kun je proberen. Ik heb alleen geen bronvermelding paraat mbt de beschuldigingen over wat er nu misgaat. Dat is risicovol voor politici.  

Ellori schreef op 14-09-2021 om 11:10:

Bij een vechtscheiding of kinderen gebruiken om er zelf beter van te worden mogen de kinderen wat mij betreft direct uit huis geplaatst worden!
Overigens komt dit vanuit een moeder wiens zoon uit huis geplaatst is. Ik heb uiteindelijk 5 jaar lang rechtzaken gevoerd en ben in beroep gegaan tegen de uitspraak. Kind gaf toen aan niet bij zijn pleegouders weg te willen en daar is door de rechter naar geluisterd. Uiteindelijk was de uitspraak van de hoge raad na wel een degelijk onderzoek dat kind bij pleegouders blijft. Na 5 jaar dus besloten om hiermee in mee te gaan. Inmiddels woont hij al zo'n 10 jaar in het huidige pleeggezin en zal daar blijven tot hij uit huis gaat.
Als hij aangeeft weer bij mij te willen wonen kan dat in goed overleg met alle partijen. Dat weet hij overigens zelf ook.
Zijn er destijds fouten door de raad en/of BJZ? Vast wel. Dingen zijn zeker niet altijd even netjes gegaan. Ik was zelf zwaar depressief en uiteindelijk was de uithuisplaatsing nodig voor mij om de juiste hulp te krijgen. Ik had helaas geen netwerk waar hij langere periode kon verblijven.

Waarom ik dit vertel? Om aan te geven dat het niet allemaal fout gaat. Er zijn daadwerkelijk uithuisplaatsingen die nodig zijn en ik ben blij dat zoon in een fijn pleeggezin terecht gekomen is waar hij zichzelf kan en mag zijn. En eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat hij zo'n fijn persoon geworden was als hij niet uit huis geplaatst was. Want ik was daadwerkelijk niet in staat om voor mezelf, laat staan hem te zorgen.

Dat er ook dingen goed gaan doet niks af aan de vele zaken waarin het fout gaat en er gewoon wordt geweigerd dit recht te zetten.

Er zullen zeker zaken zijn waar het wel nodig is en dan is het ook goed dat er gehandeld wordt. Maar als er gewoon bewezen een verkeerd dossier wordt gebruikt is dat buitengewoon slordig en dan moet je als instantie ook gewoon de ballen hebben om dat toe te geven en te herstellen. Niet een kind uit huis plaatsen zonder reden en de situatie jarenlang in stand houden omdat je weigert je eigen fouten toe te geven. 
Aan de andere kant was er ook dat meisje van acht uit Hoogeveen die door haar moeder van een flat is gegooid waar de vader al jaren hamerde op dat het niet goed ging en dat er hulp moest komen die er niet kwam.

precies. 
Stel je voor zeg,  je hebt een ingegroeide teennagel en gaat naar het ziekenhuis om dat te laten verhelpen. Het ziekenhuis echter is zwaar onderbezet en de chirurg overwerkt. Als gevolg hiervan leest hij het verkeerde patiëntdossier en in plaats van je teennagel zet hij je complete rechterbeen af, omdat hij een dossier van een diabeet voor had bij wie het hele been aan het afsterven was.
Jij -ernstig gehandicapt ineens- klaagt hierover bij het ziekenhuis.  Die wimpelen het af maar na 5 jaar doorklagen kom je uiteindelijk toch bij de tuchtraad. Die stellen dat het allemaal spijtig is, maar ze gaan je geen schadevergoeding toekennen en de chirurg blijft gewoon in dienst, omdat hij ook wel eens goed geopereerd heeft. 
Trouwens, jij was in het ziekenhuis vanwege een complicatie door je diabetes. Eigen schuld hoor, had je maar beter voor jezelf moeten zorgen.
Ohja, door de lange procedures is de nagel ernstig gaan ontsteken en sterft je voet af. Die moet nu helaas geamputeerd worden.

Zo ongeveer zit deze zaak in elkaar.

Edit: even wat dingen rechtgezet

'Vechtscheidingen gaan over controle, vaak over de ruggen van de kinderen
heen, over het verdere verloop van het leven van de ex-partner.' En dan is de vraag: waarom heb je die controle nodig, wat als je die controle verliest, wat zegt dat over jouw leven etc. etc. Zingeving dus.

Tsjor

Vechtscheiding is een rotwoord. Het wordt veel te gemakkelijk op iedere conflict na scheiding geplakt om aan te geven dat 
- beide partijen schuld hebben 
- en dat waarheidsvinding door de beschuldigen over en weer zinloos of onmogelijk is

Het label vechtscheiding levert verder geen zinvolle handvaten om het probleem aan te pakken. Het label vechtscheiding levert ook geen criteria om te beoordelen of iets wel of niet een vechtscheiding is. Het label vechtscheiding dient er vooral toe om gevoelens van onmacht en falen bij de omstanders en hulpverleners weg te nemen. Om uit te leggen waarom die omstanders en hulpverleners geen grip op de situatie kunnen krijgen. Maar het idee "bij een vechtscheiding is het ondoenlijk om uit te zoeken wat waar is en wat niet" wordt wel heel erg makkelijk doorgetrokken naar "bij ieder conflict en iedere zorgmelding na een scheiding is het onmogelijk om uit te zoeken wat waar is en wat niet".

> Bij een vechtscheiding of kinderen gebruiken om er zelf beter van te worden mogen de kinderen wat mij betreft direct uit huis geplaatst worden!

De werkelijkheid is helaas dat één ouder in z'n eentje prima in staat is om een situatie te veroorzaken die lijkt op een vechtscheiding. Het kenmerk van een vechtscheiding is beschuldigingen tussen ouders. Het kenmerk van een onveilige situatie is ook beschuldigingen tussen ouders. De taak van Veilig Thuis is uit te zoeken of er sprake is van een onveilige situatie. De taak van Veilig Thuis is niet om iedereen die z'n partner beschuldigt van een onveilige situatie tot vechtscheider te bombarderen en zonder dreigen de kinderen af te pakken. 

> En, bij de zogenaamde vechtscheidingen, kijk eerst eens naar de ouders en dan niet door jeugdzorg, maar in de psychiatrie hoek.

Nee, absoluut niet. De eerste stap moet zijn om te kijken naar de feiten, te kijken of de beschuldigingen gegrond zijn. Die stap wordt helaas vaak overgeslagen. Dan stapt men meteen maar naar de psychiatrie stappen om te verklaren waar de "overmatige zorgen" vandaan komen zonder uit te zoeken of de zorgen terecht zijn. In een rapport achteraf (!) over een kindermoord schreef Jeugdzorg serieus dat ze het betreurdan dat ze de zorgen voor moeder niet hadden kunnen wegnemen. Nergens schreven ze dat ze het betreurden dat ze de terechte zorgen voor moeder niet serieus hadden genomen. Dat zegt wat over de taakopvatting van Jeugdzorg, en de enorme valkuil van het label "vechtscheiding" en alle aannames die daarbij horen.

Weg met dat rotwoord "vechtscheiding". Het is een code-woord voor de hele anti-waarheidsvinding-lobby.

Ligt eraan of je het woord gebruikt als beschrijving van een situatie of als verklaring. Als beschrijving geeft het aan wat je het eerste ziet: twee ex-partners die voortdurend in conflict zijn met elkaar. Als verklaring zegt het inderdaad niets. Het zegt niets over schuld bijvoorbeeld.
Hoewel ik een groot voorstander ben van 'waarheidsvinding' als het gaat om zorgen over kinderen weet ik niet of de oplossing van voortdurende conflicten tussen twee ex-partners in die richting moet worden gezocht. De 'beschuldiging' van narcisme bijvoorbeeld, moet je dat dan laten vaststellen door een psychiatrisch of psychologisch onderzoek? En als dat bevestigd wordt, wat betekent dat dan voor het conflict? Is dan een van de twee partijen uitgeschakeld, gedesavoueerd als iemand die mee mag praten? Hoe kun je op voorhand vaststellen dat 'zorgen' ook 'terechte zorgen' zijn?

Tsjor