Met wat voor stem praten jullie tegen (je) kinderen?

"mamataaltje" juist goed voor baby's

Ik heb niet het hele draadje gelezen, misschien is het al opgemerkt:

Een speciale manier van praten (hoog, met grote toonhoogteverschillen, zangerig, "koeren") is juist goed voor baby's. (Hersen)onderzoek vanuit de psychologie, taalwetenschap en musicologie heeft dat uitgewezen. Moeders (en anderen?) zijn geneigd om dat "van nature" te doen, en baby's zijn extra gevoelig voor zo'n manier van praten. Hun aandacht wordt er extra door getrokken, het is beter voor de band en interactie, en het is belangrijk voor de taalontwikkeling. Het gaat dan vooral om de manier van praten, m.n. toonhoogte, ritme en herhaling, en niet zozeer om het gebruik van verkleinwoorden.

Zie hieronder een tekst van Ouders Online over dit "motherese" of "baby talk". Ik dacht dat dit in de meeste handleidingen voor beginnende ouders staat uitgelegd.

Uiteraard is het bij oudere kinderen een ander verhaal. In het algemeen wordt afgeraden om tegen kinderen veel verkleinwoorden en kindertaal te gebruiken, het is beter om "normaal" te praten. Als je steeds in de verkleinende vorm over de lichaamsdelen van het kind spreekt (voetje, armpje), dan gaat dat kind zich klein(er) voelen.

-----------------------------

http://www.ouders.nl/taal/ltkm0283.htm

Zoals u vast wel gemerkt heeft, is het heerlijk om een 'gesprek' te voeren met een baby. Vermoedelijk – want zo doen alle vrouwen in de Westerse wereld het – praat u tegen uw zoontje spontaan op hoge toon en met langgerekte klanken.

Deze nadrukkelijke manier van praten tegen baby's en kleine kinderen wordt meestal motherese (mamataal) genoemd. Critici die erop wijzen dat niet alleen moeders maar ook vaders en andere verzorgers over het algemeen op deze wijze tegen kinderen spreken, gebruiken liever de termen parentese (oudertaal), care-giverese (verzorgerstaal) of child directed speech (op het kind gerichte spraak). Maar omdat motherese de meest algemeen bekende term is, zal ik die voor het gemak even blijven gebruiken.

Motherese als instructietaal
Hoogstwaarschijnlijk reageert uw baby vol overgave op deze hoge manier van praten. Dat doet hij niet alleen met een steeds uitgebreider scala aan brabbelgeluiden, maar ook met enthousiaste bewegingen van al zijn ledematen. Zo leert hij het basisprincipe van een gesprek: het is een constante beurtwisseling tussen twee of meer personen.

Volgens veel wetenschappers leert het kind door dat motherese nog veel meer:
# de stijgende intonatie die ouders tegen hun baby's gebruiken, kan dienen om het kind te leren waar een zin eindigt;
# De langgerekte klanken geven aan welke woorden in de zin het belangrijkst zijn, omdat ze de meeste informatie bevatten. Zo zal een ouder in het zinnetje: "Ga je lekker in je bèdje slápen?" veel accent leggen op de woorden 'bedje' en 'slapen', want dat zijn de belangrijkste inhoudswoorden. Als je die twee woorden weglaat, wordt de zin betekenisloos (terwijl dat niet geldt voor de eerste vijf woorden van de zin).
# door de nadrukkelijke en langzame uitspraak van hun woorden, leren ouders hun baby's onderscheid te maken tussen klanken die veel op elkaar lijken;
# enzovoorts.

Vanzelf en onbewust
Alhoewel het niet onomstotelijk bewezen is (want er zijn talloze factoren die bepalen hoe snel en hoe goed een kind taal verwerft), zijn veel wetenschappers toch van mening dat het gebruik van dit motherese de taalverwerving van jonge kinderen in hoge mate bevordert.

-----------

http://www.ouders.nl/taal/ltkk0361.htm

Kenmerkend voor motherese zijn onder andere: korte zinnen, eenvoudige woorden, een hogere stem, herhalingen, en – zoals hier – het gebruik van zelfstandige naamwoorden in plaats van persoonlijke voornaamwoorden.

Het doel van motherese
Motherese is niet alleen bedoeld om ervoor te zorgen dat je kind je beter begrijpt. Het is immers meer dan een versimpelde vorm van gewoon taalgebruik; ook de intonatie is anders. Aangenomen wordt dat dat bedoeld is om de aandacht van het kind te trekken (en vast te houden). Maar er is nóg iets.

Kinderen gebruiken de taal van hun ouders ook als 'opstapje' om van te leren, bijvoorbeeld over het gebruik van nieuwe woorden en langere zinnen. Daarom zijn de zinnen van ouders vaak nét wat langer dan de zinnen van hun kinderen.

Als je voortdurend zou moeten nadenken op welk niveau je kind zit, en wat dat precies betekent voor de zinslengte, de woordkeus, etc. die op dat moment vereist is, dan zou je compleet gek worden natuurlijk. Gelukkig is dat ook helemaal niet nodig; ouders doen het vanzelf goed! Het is een onbewust en volkomen natuurlijk proces. Waarschijnlijk zou u tussen nu (2 jaar) en 3 jaar op een gegeven moment vanzelf wel "ik" en "mij" in plaats van "pappa" zijn gaan zeggen, ook zonder de suggestie van uw vriend.

Of toch maar 'gewoon' praten?
In principe hoef je dus niet na te denken over wat je doet, omdat het vanzelf goed gaat. Toch denken veel ouders er wél over na, en ze vragen zich dan af of motherese de taalontwikkeling niet afremt. Zou het niet beter zijn om 'gewoon' te praten? Ouders die het geprobeerd hebben, melden positieve resultaten. Dus toch maar afschaffen dat motherese?

Ouders die zich deze vraag stellen, doelen meestal op slechts één aspect van het motherese, namelijk de woordkeus. Ze zeggen liever "Kijk, daar rijdt een trein" dan "Kijk, daar rijdt een tjoeke-tjoeke". Inderdaad klinkt de eerste zin minder kinderachtig dan de tweede, maar qua moeilijkheidsgraad of taalniveau maakt het helemaal niets uit. Net zo min als het woord poes niet makkelijker of moeilijker is dan het woord hond.

Kortom: ouders die dénken dat ze het motherese overslaan, gebruiken het wel degelijk. Hun zinnen zijn nog steeds eenvoudiger, ze maken nog steeds gebruik van herhalingen, enzovoorts. En áls deze ouders al een ingewikkelder zinsbouw gebruiken, of minder overdreven intoneren, dan werkt dat alleen maar als het kind er aan toe is. Elk kind is immers anders, en elk kind ontwikkelt zich in zijn eigen tempo.

---------------

Zie ook:
http://en.wikipedia.org/wiki/Baby_talk

Interessant

Interessant artikel over motherese (wist niet dat het zo heette), maar volgens mij ging de beginposting juist over moeders die nog altijd motherese bezigen tegenover hun basisschoolkind. Dat lijkt mij vrij contra-productief.

Ik heb zelf altijd heel veel tegen mijn kinderen gepraat in eenvoudige zinnetjes over wat er om hen heen en met hen gebeurde omdat dit volgens mij belangrijk is voor de taalontwikkeling. Verder heb ik het gevoel dat baby's en dreumessen al veel meer snappen van wat er gezegd wordt dan wij denken en graag willen weten wat er gaat gebeuren. Daarom leg ik ook altijd uit aan mijn dreumes wat we gaan doen.

Maar als je kind de vier gepasseerd is, en je praat nog steeds tegen ze alsof het baby's zijn gaat het ergens een keertje mis denk ik.

Chris

Grappig genista

Leuk dat er een taal is die alle ouders gewoon uit zichzelf beheersen, spreken we met z'n allen toch meer talen dan we dachten

Chris

Maar albana

Leuk verhaal, maar wat ik nu wil weten natuurlijk is: HOE liep het af??? Reageerde de moeder, bleef ze er toch nog altijd bij, veranderde ze, heeft ze je ooit aangesproken? Wat wat wat wat?????

Tirza

Huhuhu albana (o.t.)

Wat een vreselijk verhaal. Ik heb helemaal een soort kramp van het meeleven met jouw ingehouden lach.
Groeten, Maw.

Hoe het afliep

Er was geen echte afloop...alleen dat ik giegelend en mopperend met dochter bij het 'handje' naar huis ben gegaan. De moeder en ook de dochter hadden er niks van gemerkt.
Het is trouwens typisch de humor van jongste...Gisteren gingen we even naar de action. Lopen we daar en zegt ze hardop: "Mam, verkopen ze hier ook smurfenmaskers?" Ik kijk d'r verstrooid aan....(wat bedoeld dat kind, het is toch nog lang geen carnaval?) en ze knikt naar een man voor ons. Groot, enigzins gezet (ahum understatement) in een knalblauw trainingspak dat eigenlijk net te krap is en ook nog knalblauwe gymschoenen in dezelfde kleur.
De mevrouw naast ons krijgt het mee en kijkt giegelend naar dochter...Ik trek d'r dus maar gauw mee...voordat ze nog zoiets zegt. Ik bedoel...die mevrouw kan wel bij die man horen toch??? Maar als ik later opzij die man weer zie tussen de rekken denk ik wel dat kind heeft gelijk, hij ziet er écht belachelijk uit, precies een smurfentenu. En bij de kassa zegt ze nog 's nadenken en serieus..."Wat denk je...zou ik zijn pakkie mogen lenen als het carnaval is?"
Nou wat moet je met zo'n kind?????
De ellende is dat het ook nog komisch is meestal. Vooral uit de mond van zo'n ernstig kijkend klein iel meisje. Dus écht boos kan je amper worden tussen het gegiegel door...Zucht.
Ik ben bang dat we het d'r nooit krijgen afgeleerd. Ze heeft ook al menig onderwijzer of juf verrast met zulke uitspraken en vertonen dezelfde reacties als wij. Dus het ligt niet aan ons in ieder geval.
groeten albana

Helemaal mee eens vlinder

Maar het punt is dat ze eigenlijk nooit iets zegt óver iemand...Volgens haar maken wij dat ervan. Dat is ook eigenlijk de grooste clou van haar humor. Ze zegt het zó dat ze nóóit letterlijk 'iets' zegt 'over' iemand. Ze zei toch ook niet : " Moet je die man zien in z'n maffe trainingspak..?" Zoiets zou ze (raar maar écht waar) écht nooit zeggen. Nee de clou is juist dat ze er iets anders over zegt....(nu dus de smurfenmaskers) en alleen als we het écht niet snappen (wat meestal wel het geval is zoals in dat voorbeeld van de kleedkamer) dan krijgen we hoogstens een hoofdknik van d'r in de richting van het ' object' .
Dat is nou juist het moeilijke eraan.Om te corrigeren bedoel ik. Want waarom zou je in de action geen onschuldige vraag over smurfenmaskers mogen stellen? Nou...leg dat maar eens uit.....Ik kan het namelijk niet.
Maar ze weet best dat wij het eigenlijk niet willen hebben en dat ze het voor later moet bewaren als we alleen zijn. Maar volgens haar 'lukt' dat niet. Het komt spontaan in d'r op en ze flapt het er meteen uit. Bij andere dingen is ze helemaal niet zo'n flapuit, alleen met die humoristische opmerkingen heeft ze dat. Ze kan ze er ook niet inhouden (zegt ze) want dan vergeet ze ze.
Volgens mij is ze in een vorig leven cabaretier geweest ofzoiets.
Het is (gode zij dank) ook nog nooit voorgekomen dat mensen het merkten, hoogstens omstanders die er niet bij hoorden en die giegelen er altijd om. (Vind ik al beschamend genoeg..) Over handicaps of mensen die er lichamelijk anders uit zien heeft ze nog werkelijk nooit grapjes gemaakt. Het zijn altijd dingen die iemand zelf 'verkiest' en haar verweer is ook meestal van: " Nou waarom trekt die meneer dan zo'n vreemd pak aan?" of "Nou dan moet die moeder maar niet zo kinderachtig tegen haar praten..." (dit dan achteraf he als wij uitleggen dat dat eigenlijk niet kan).
groeten albana

Albana (wordt o.t.)

"Volgens mij is ze in een vorig leven cabaretier geweest ofzoiets."
Of ze is het nu. Humor en beschaving kunnen soms wat schuren en goede cabaretiers opereren vaak in dat schuurgebied. Volgens mij zit je dochter aan de goede kant. Het is gewoon een bepaald soort intelligentie. Ze zal er vast wel eens last mee krijgen, maar ik zou me niet te veel zorgen erover maken.
Groeten, Maw.