Met wat voor stem praten jullie tegen (je) kinderen?

Normaal

Ik praat normaal tegen mijn kinderen, alleen tegen mijn baby van 4 maanden wil ik nog wel eens een kirrend hoog stemmetje opzetten. Kromme tenen krijg ik van dat soort hoge toontjes. Waar ik ook niet tegen kan: ouders die maar naar henzelf blijven refereren als mamma of pappa, vooral als het kind wat ouder is. Zoals iemand hier in de buurt tegen haar 8-jarige dochter: mamma dit, mamma dat.
Helemaal erg vind ik dit soort taal: mamma moet nog centjes betalen. Bah!

Normaal

ja hier ook normaal. al vanaf dat ze heel klein waren, ook baby's krijgen van mij geen hoog stemmetje. wat lijkt het me irritant om naast zo iemand te wonen, echt tenenkrommend!

voordeel van normaal praten tegen kinderen is dat de woordenschat een stuk groter en beter is dan kinderen die alles in baby-taal uitgelegd krijgen.

o en wat ik ook heel erg vind: mensen die in babystem iets zeggen alsof hun baby (dat nog niet kan praten) iets zegt.
vriendin met baby op de arm , hoog piepend stemmetje:'ik kan nog geen taart eten maar mijn mama wil wel graag een stukje' of met huilende baby 'ik wil even gaan slapen, ja ik ben erg moe' brrrr....

Overigens

ontgaat me volledig wat het er toe doet hoe het kind eruit ziet, of hoe verwend ze in jouw ogen is.

Doet er ook niets toe..

"overigens ontgaat me volledig wat het er toe doet hoe het kind eruit ziet, of hoe verwend ze in jouw ogen is."

Dat doet er ook niets toe )Maar ja, een forum hè...je schrijft eens wat...

Ik bedenk me nu dat het verwende er misschien wel mee te maken kan hebben. Hoe serieus neem je je ouders die de hele dag tegen je lopen te piepen en je als een prinses behandelen? (Onze hond luistert ook beter als ik met een zware stem praat..)(mijn kinderen trouwens ook...?!?)

Een vriendin van me heeft geen kinderen en voelt zich ook niet erg op haar gemak met kleine kinderen. Ik merk dat ze zich niet zo goed een houding weet te geven en ook gaat piepen tegen kleine kinderen. Deed ze vroeger met die van mij ook maar nu is het genormaliseerd.. (maar ja wat is normaal...?!).

Het klinkt

alsof je een connectie vermoedt tussen de verwende woede-uitbarstingen en het hoge stemmetje. Ik kan je geruststellen : ik praat op normale toon tegen mijn kinderen, en ook hier woede-uitbarstingen bij mijn verder niet verwende en zeker niet in alles zijn zin krijgende 6 jarige

Het geheel

Ik vermoed inderdaad een connectie (in dit geheel) als ik er zo bij nadenk. Maar die hoeft niet op te gaan en ook niet andersom te gelden, iedere situatie is anders. Ik geloof zelfs dat er kinderen met moeders met piepstemmetjes zijn niet verwend of opvliegend zijn

In mijn eerste bericht wijdde ik te ver uit.. het deed er niet toe.. Ik zat alleen buiten en bleef het stemmetje maar horen. Ik vind het apart en was benieuwd...

Ik praat

alsof ik een chipmunk ben, of een smurf.
Zelfs tegen mijn zoon van elf zeg ik nog koekoek dada poepoe, en hij schaamt zich daar helemaal niet voor hoor.

sorry, ben beetje gallig

Ik geloof er helemaal niets van

Ik kom maar weinig mensen tegen die tegen baby's en kleine kinderen net zo praten (zelfde toonhoogte) als tegen grotere mensen. Laatst was ik bij iemand die wel tegen haar baby praatte als tegen ieder ander mens en dat vond ik zo vreemd. Ik zeg tegen mijn 11-jarige nog 'laat mama dat maar even doen', maar dat probeer ik nu af te leren

Lees en huiver

"Ik ben Jet en ik koetsie koetsie koeeeee tegen baby's!" (met een wat hoger stemmetje...sorry)
En ik zeg ook tegen mijn bijna 6 jarige: "geef maar aan mama"
Ja ik ben een verloren schaap

Toen en nu

"Vroeger" was dat volgens mij echt met een hogere stem. Niet extreem hoog, maar wel een andere toon. Nu, zoon is 3, is dat mijn gewone stem.

Maar zoon heeft het door dat mensen een andere stem bij babies gebruiken en als hij een baby aanspreekt doet hij het met een raar piepstemmetje

Connectie babypraat en driftbuien

ik praat van jongsaf aan uitsluitend koeli-koeli-taal tegen mijn kleine schatje van nu bijna 12. En hij heeft echt niet meer dan drie driftbuien per dag.... als ik hem zijn zin niet geef, want natuurlijk doe ik dat meestal wel. Dus een connectie? Lijkt mij niet hoor!

Over dat mamma

Ik bedoel miet in situaties als: geef maar aan mamma oid, maar ik ken iemand en als zij met haar kinderen praat, zij ALTIJD naar haar zelf refereert als 'mamma' . Dan krijg je dus gesprekken als: mamma brengt je nu naar school en dan gaat mamma boodschappen doen, maar mamma haalt je tussen de middag op zodat mamma boterhammetjes voor je kan smeren.
Dat bedoel ik eerder en daar krijg ik echt kromme tenen van.

Ach ja

je moet gewoon niet te veel letten op wat je buren doen en hoe/wat ze zeggen, buren ach buren, als ik nou de jackpot win dan koop ik een huis zonder direct aangrenzende buren.

Ik sta nog steeds wel versteld als ik een vader hoor zeggen tegen zijn zoontje "goed hoor pik, hé pik grote vent". Ik moet ook altijd even wennen aan een bepaalde cb medewerkster, die geeft als eerste al zo'n heel slap warm handje en praat heel lijzig en kinderachtig, die doet werkelijk net alsof ze een jaar of 4 is.

En ik praat alleen normaal als ik met mensen praat die ik niet in mijn bed aan tref (dus iedereen behalve mijn kinderen en mijn vriend). Ik zit zeer regelmatig tegen alles wat klein en pluizig is aan te kirren, katten, kinderen, het maakt niet uit als het een bepaalde aaibaarheidsfactor heeft is het prima. Het is niet een hoog stemmetje meer iets wat je wel eens in een tekenfilm tegen komt denk ik.

Ik geloof niet dat er iemand is die normaal praat tegen een baby

ik in de laatste plaats. Net als Manda, als het een hoge aaibaarheidsfactor heeft, smelt ik volledig en gaan mijn hersens in de infantiele modus.

Nou zijn mijn kinderen nog klein, dus ik zeg wel 'mamma gaat zo boodschappen doen' Ik kir en kroel en heb mijn hoge stemmetje met mijn baby.
Maar ik gebruik wel gewone woorden. Niet ben je de 'mauwmauw' aan het aaien of heb je 'poepoe' gedaan

Mijn collega doet dit ook met haar zoon en dochter van 14 en 20 dat vind ik iets vreemder. Maar ze heeft een geweldige band met haar kinderen, dus die zullen het wel niet erg vinden.

Luisteren jullie ook naar jezelf?

Ik denk dat het heel moeilijk is om te horen hoe je werkelijk praat. Ik verkeer namelijk in de veronderstelling dat wij 'normaal' praten tegen onze kinderen. Met uitzondering dan van de babytijd, want een baby zegt niets terug, dus praat je automatisch ook anders dan wanneer je een antwoord terug verwacht. Wij gebruiken en gebruikten ook nooit babytaal. Dingen doen pijn en niet 'au', een auto is een auto en geen 'toettoet' en wij gingen naar het consultatiebureau en niet naar de babydokter.
Toch merk ik dat mijn man op hogere toon praat tegen onze kinderen (tenzij hij boos is . En mijn zoon vroeg laatst: "Waarom praat je zo gek tegen vriendje?", bleek dus dat ik op hogere toon praat tegen zijn vriendje.
Tja, ik beken schuld.
Jesse (met ontspoorde kinderen, dat nu ook wel weer

Lol berber

Ik ook. Ik koer wel tegen baby's, dat vinden zij leuk en ikzelf blijkbaar ook. Toettoet en wafwaf heb ik nooit gezegd, puur omdat ik liever niet wilde dat mijn kind dat soort dingen ging zeggen (er zit een taalpuristje in mij). Maar op hogere toon prijzen: ja. En op lagere toon terechtwijzen: ook. Doe ik zelfs bij tieners. Werkt gewoon.
En net als bij jou komen er bij mij soms de gekste dingen uit tegen mijn dochter.
Groetjes
Massi

Volgens mij

is het een instinct-ietsje toch, om op hoge toon tegen baby's te praten? Wat trouwens ook weer een uitdrukking is die het volledig tegenovergestelde betekent
Baby's zijn gewend aan lage, ruisende tonen - een hoog geluid heeft attentiewaarde. Ofzoiets.

Tirza

Een buurvrouw van mijn moeder was kleuterjuf

die zei ook tegen volwassenen dat ze even een "stoeltje" ging pakken.

Ik kan me trouwens wel iets bij die moeder van het verwende nest voorstellen. Op de dansles van mijn dochter is er ook een onuitstaanbaar prinsesje en die moeder praat ook telkens heel poeslief tegen haar. Volgens mij is ze doodsbenauwd voor haar kind.

Overdreven types

Ik kom ook wel eens van die overdreven types tegen die op zo'n, ik noem het pedagogisch verantwoorde manier praten tegen hun kinderen. Ik denk dat het hun manier van communiceren is, misschien komt het in hogere milieus meer voor, maar ik voel me zelf dan altijd zo'n 'boertje van buut'n' omdat ik niet zo praat.
Ze praten om zo'n juffentoon idd, ook tegen hun oudere kinderen. Op de een of andere manier stoort me dat ook nog maar dat zal dan wel weer meer over mij zeggen he?

Wat ik hoor

Ik zie voor mijn werk ook vaak ouders en kinderen en betrap mezelf er ook op om tegen babies met een hoog stemmetje te praten, maar met oudere kinderen doe ik dat volgens mij niet meer, zodra ik zeg maar het gevoel heb dat ze kunnen begrijpen wat ik zeg, ga ik normaler praten. Wat me wel vaak opvalt is dat ouders (misschien een beetje ot) dan dingen zeggen met het antwoord er al in; 'het was leuk hé, vond je niet" of "heb jij een lieve juf?" en dan nog iets, dan moeten ze bijvoorbeeld iets anders aantrekken en dan wordt dat aan zo'n kind gevraagd, 'wil je een andere trui aantrekken?" .... en als het kind dan 'nee' zegt, wordt dat niet geaccepteerd. Terwijl ik bij mijn eigen kinderen echt misschien maar één keer in de valkuil van een open vraag stellen getrapt ben , niet dat ik ze alles commandeer hoor, maar ik ben toch wel wat korter door de bocht in dat soort gevallen.

Maxime

Taalontwikkeling

Ik dacht dat het een Australisch onderzoek was, waaruit bleek dat het de taalontwikkeling zou stimuleren door met hogere stem te praten.

Hahaha..

Er wordt meer van mijn bericht gemakt dan ik bedoelde... Ja, ik wijdde uit over niet ter zake doende dingen (prinsessenhaar, al dan niet verwend etc maar is allemaal subjectief en zegt meer over mij dan over hen (de buren). Vandaar dat ik ook schreef dat dat niet was waar ik het over wilde hebben.

Buurvrouw praat met een piepstem tegen dochter van bijna 4, het valt me op, ik vind dat apart en vroeg me af hoe anderen tegen hun kinderen praten. That's all!

We zijn dit weekend wezen kamperen en ik ben veel kleine kinderen tegen gekomen. Ik heb eens kritisch naar mezelf geluisterd: ja ik praat anders tegen kleine kinderen. Maar.. niet zozeer met piepstem (hoger) maar met een lievere, zachtere klank in mijn stem. Zo praatte ik ook (voor zover ik me herinner) tegen mijn eigen kinderen maar naar mate ze ouder werden ben ik mijn eigen, normale stem weer gaan gebruiken.

Het meepraten in babywoordjes heb ik denk ik niet gedaan. Alhoewel bepaalde woorden die de kinderen vroeger anders uitspraken er wel in zijn gebleven.. Zo kwam dochter van 9 laatst naar me toe dat het geen maloen maar meloen is... Ai... daar viel ik daar de mand..: "weet ik schat, maar ik vond het zo leuk dat jij dat altijd zo zei..."

Taalontwikkeling

heeft ook baat bij een passend taalaanbod. D.w.z. net een niveau meer dan het kind op dat moment heeft.
Wat ik zie is dat mensen die de gewoonte hebben om niet alleen tegen babies maar ook nog tegen kleuters met een piepstemmetje te praten, daarbij vaak een niet-passende taal gebruiken. "Zal mama Marietje even helpen?" (piepstem) i.p.v. "lukt het met je jas, anders help ik je wel even." (normale toonhoogte).
Kari

Aaarrrch!

Mijn moeder kan er wat van! Het aller, allerergste vind ik dat ze mij áltijd mama noemt, waar mijn kinderen bij zijn. En dan bedoel ik dus niet dat ze mij mama noemt als ze het óver mij heeft, maar ook als ze het tégen mij heeft! Ik vond het al erg vanaf de eerste keer, want het is dus best bizar om door je eigen moeder met mama aangesproken te worden. En toen de kinderen begonnen te praten dacht ik dat het voor hen wel heel lastig snappen was dat zij mijn moeder was, als ze mij altijd mama noemde. En nu is de jongste 7 en doet ze het nog. Hoewel ze daar steeds vaker sorry op zegt want ik heb al zo vaak gezegd hoe vervelend ik het vind. Maar ze blijft het toch zeggen. Voor haar ben ik blijkbaar alleen nog maar een mama.

Vreemde grammatica

Ik praat op normale toon tegen mijn kinderen, want het zijn allebei geen baby's meer.

Toen ze nog heel klein waren en nog niet terug konden praten (voor jongste geldt dit overigens nog steeds) merkte ik trouwens bij mezelf dat mijn zinnen grammaticaal nogal eens ontspoorden.

Omdat ik namelijk veel tegen ze vertelde wat er te zien was buiten of wat ik aan het doen was (mama trekt nu je broekje aan, bla bla) zonder dat ik echt iets te vertellen had, betrapte ik mezelf nogal eens op kromme zinnen.

Verder verlaag ik nu bij oudste (bijna 6) juist vaak mijn stem een beetje als ik zijn aandacht wil, dat werkt goed. Piepstemmetjes tegen oudere kinderen vind ik ook een beetje tenenkrommend, maar goed dat moet iedereen zelf weten.

Chris

Ha, ha, ha mamma trekt nu je broekje aan

ik zie het al voor me!

Echt waar gebeurd verhaal over piepstemmetjes

Ik heb persoonlijk niets tegen piepstemmetjes of kinderachtig gepraat tegen baby's of kleuters. Hoewel ik wel eerlijk moet bekennen dat ik ook wel raar opkijk als mensen tegen wat oudere kinderen (basisschoolleeftijd) nog anders praten of als ze (zeer veel voorkomend) aangepaste woorden gebruiken als 'centje' (i.p.v. geld) of 'werkie doen' ......Ik gebruik het zelf ook nooit en piepstemmentjes komen er bij mij niet meer uit als ze de babytijd ontgroeid zijn.
Maar bij jongste op ballet zat ooit een moeder die ook zo praatte tegen haar dochter.Het was verder best een aardige moeder en ach in zo'n overvolle kleedkamer valt het niet eens zo op. Wel viel erg op dat al die kinderen (basisschoolleeftijd) altijd gewoon begonnen met aankleden,alleen dit meisje niet. Zij wachtte al zittend op de bank gewoon tot haar moeder er was en 'liet' zich tot verbazing van alle andere kinderen aankleden.Ze maakte niet eens aanstalten om te gaan uit/aankleden en zelfs aardig aangeboden hulp van andere ouders die dat wel eens aanboden als haar moeder wat later was sloeg ze consequent af. En als die moeder er dan was hadden ze een zeer speciale manier van aankleden. Moeder praat met piepstemmetje en moppert een beetje omdat het meisje nog helemaal niks heeft gedaan...en trekt het meisje haar 'balletpakje' uit en zegt: "Doe je armpjes maar omhoog.." en daarna: "Zo en nu je sokjes aan, geef je voetjes maar..." etc. etc.
Natuurlijk viel dit de andere kinderen op.Met regelmaat hoorde ik er een opmerking over van de andere kinderen of zoals mijn dochter deed....een beetje naar hen kijken en dan met de ogen rollen (zo van ...moet je die zien)en dan naar mij. Ze zaten al zeker 1,5 jaar op ballet en eigenlijk was iedereen er al aan gewend en viel het niet eens meer op. Toen kwam er een balletvoorstelling...en alle kinderen kregen een rol.En na de les liet juf 3 of 4 kinderen even wat langer blijven om hun rol solo te oefenen. En dan waren ze dus wat later dan de rest klaar. Dus kom ik op een dag de kleedkamer binnenzeilen, al erg aan de late kant...en ook nog met grote haast want...(weet niet meer wat, moesten eten of weg) en tref een vrijwel lege kleedkamer met nog enkelen die de jas aandoen, het meisje dat door haar moeder wordt aangekleed op die speciale manier en dochter die nog moet beginnen. Dochter had tot het laatst moeten blijven,maar dat wist ik toen nog niet. Ik mopper wat en maan dochter aan tot grote spoed want....En dochter doet d´r pakje uit, pakt een sok en zegt `Mam, doe mijn sokje even aan mijn voetje...` Ik hoogst verbaasd heb nog niks door en mopper een beetje verder in de geest van dat ze dat toch best zelf kan...Maar dochter zegt´ En nu mijn truitje over mijn armpjes...´ (steekt armen in de lucht) en erna ´ en mijn broekje aan mijn beentje´ . Ik heb ´m ondertussen door en werp tersluikse blikken op de moeder en het meisje die ze immiteerd want hoewel hilarisch hoop ik toch niet dat ze het door hebben en ik kan er ook moeilijk wat van zeggen tegen dochter nu ze er zo naast staan. Dochter werkt het hele ritueel met een stoicijns gezicht af terwijl ik het steeds benauwder krijg, zowel om de geimmiteerden alsook van het lachen dat ik inhoud. We eindigen met haar ´jasje´ en ´sjaaltje en mutsje´ en dan wil dochter nog een ´handje´ om naar het deurtje te lopen...
Wat een ontlading dat ik daar eindelijk achter sta! Ik lig in een deuk en ben ook eigenlijk boos op dochter...áls die moeder het gemerkt had of dat meisje...En ik ga van boos naar lacherig en weer terug. Dochter loopt stoicijns verder en roept ´Kom nu mamáátje, we gaan naar ons huisje´ het nog even afmakend.
Jaha achteraf heb ik me er om bescheurd. Maar ik had het wel erg lastig hoor in die kleedkamer.
Ondertussen weet ik dat dochter nog steeds die vreemde manier van humor heeft en ze kan nog steeds met zo´n vreselijk uitgestreken gezicht je mateloos voor de gek houden zonder dat er ook maar 1 spier aan d´r gezicht vertrekt. B.v. bloedserieus iets vragen aan mensen waarvan mensen echt aan het denken worden gezet en dan ergens opzij naar ons grijnzen.
Het verhaal van de moeder en dochter en mijn eigen dochters reactie is écht waar.
groeten albana

Imitatie

Ik heb een docent hier bij pedagogiek die dit meesterlijk kan imiteren. Hij gaat dan zelfs rondtrippelen als de door hem gepersifleerde kleuterjuffen. Neuh, ik denk niet dat de boodschap hier is dat je kind alsof het een volslagen idioot is toespreken pedagogisch verantwoord is. Integendeel, inderdaad, zoals al eerder in dit draadje is opgemerkt.

S.