Mama ziek en dan?

Dikke pech...

Als ik echt ziek ben (wat ik gelukkig zelden ben) is het een legertje van allegaartjes dat de boel voor me regelt. Mijn man kan proberen thuis te werken of eerder naar huis te komen, buurvrouwen nemen de kinderen heen en weer naar school, mijn vader doet eens een boodschap...
Als mijn man ziek is gaat ie op bed liggen en de wereld daait gewoon door. In een volgend leven wordt ik man... Of kat, dat lijkt me ook wel wat .

Een moeder kan nooit ziek zijn

Da's een gegeven.
Natuurlijk loopt het dan in de soep.
Waarvoor zou je er anders zijn? Gewoon doormodderen tot je weer beter bent, er zit niets anders op.

Het mooiste vond ik wel dat de kinderen, nu ze wat ouder zijn, dit ook met zoveel woorden tegen me zeggen. Als ik niet wil omdat ik hoofdpijn/koorts/ledematenpijn/Mexicaanse griep heb dan wordt daar korte metten mee gemaakt. "Nee mama, jij kunt niet ziek zijn!".

Ik weet niet of je in je werk met ISO 9001 te maken hebt? Maar je kunt natuurlijk wel met wat noodvoorraden en duidelijke procedures/etiketten op keukenkastjes zorgen dat er nog enigszins doorgewerkt kan worden tijdens jouw ziekte. Of kinderen inschakelen, hoe onhandig ook. Zelluf doen kan altijd wel wat meer dan ze in de normale situatie al deden. Ook voor een kind van 2.

Vaak

Ik ben vaak ziek, en het gebeurt ook regelmatig dat ik echt niets kan. Dan neemt man inderdaad vrij als het nodig is, en/of zorgen de puberella's voor eten en boodschappen. Gaat best.Ik vind het erg geruststellend dat mijn gezin ook kan draaien zonder dat ik van alles moet doen. Overigens ben ik meestal wel gewoon op en zit ik me dan beneden op de bank met alles te bemoeien, om me een beetje nuttig te voelen

Tja, mijn ervaring is dat je onmisbaarheid zo lang duurt als je je die kunt permitteren.

Ziek

Ziek zijn en moederschap, da's een lastige combinatie. Als het mij vroeger overkwam overleefden we met elkaar doordat echtgenoot later vertrok of vroeger naar huis kwam, een of twee kinderen naar de buurvrouw of een vriendin van mij gingen. Oma's in de buurt hadden we niet.
jaja, valt niet mee... Maar het wordt pas echt dringend als je écht iets ernstigs mankeert, dat is mij gelukkig nog niet overkomen, op de periode na de komst van een couveusekindje-na-keizersnede na. Toen lag ik op slag in het ziekenhuis en hebben echtgenoot, buurvrouwen en vriendinnen het thuis draaiend gehouden tot ik huiswaarts keerde.
Een langdurige ziekte lijkt me heel moeilijk voor alle betrokkenen.

Ik lig nu ziek op bed

En man heeft vrij moeten nemen. We hebben geen buren die kunnen en willen helpen, vrienden dat lukt zeker niet en familie woont te ver weg en de meesten hebben zelf een fulltime baan.
Dus als het een flinke griep is dan blijft mijn man thuis. Gelukkig komt dat maar zelden voor.

Als ik echt ziek ben

en mijn man werkt en kan geen vrij nemen, dan hang ik de hele dag op de bank iedereen te dirigeren en kunnen de kinderen niet naar school want ik kan ze niet brengen. Het is dan niet anders. Maar zo erg is het nog niet voorgekomen.

Ziek

tja en ach, ik ben ziek, met flinke koorts, vanaf zaterdag al. Vanmorgen klappertandend boodschappen gedaan, na iedere drie stappen uitrusten. Het is niet anders. Daarna uitgeteld op de bank ingestort.
Zaterdag zaten er gelukkig nog pizza's in de vries, gisteren aten we brood en vandaag bakten de kinderen pannenkoeken. De was heb ik wel gewoon gedaan in het weekend, tja, kon niet blijven liggen. Gelukkig helpen de kinderen echt wel wat ze kunnen. Maar het zijn luxe-paardjes, die kinderen van deze tijd. Ik las dit weekend 'boendermartje', een meisje van 10 die met haar grootvader in een vervallen huisje woont. Dat kind regelde het hele huishouden, kookte, stookte de kachel, etc. En als ze tijd had, ging ze naar school. Een uur lopen! En de winter minstens zo streng als nu, maar dus alleen een potkacheltje in de kamer.
Enfin, straks maar tegelijk met de kinderen naar bed, hopelijk morgen weer fit, want dan staan er toevallig heel veel mama-taxiritten op het programma. Ziek zijn is echt ontzettend onhandig!

Trouwens

Inmiddels ken ik mannen in dezelfde positie als ik (verweduwd) en die lopen dus tegen exact dezelfde problemen aan als ik. Ook zij moeten de boel blijven runnen, hoe ziek ook. Daarin geen enkel verschil met vrouwen.
Overigens: albert bestaat bij mij niet.

Vriendinnen en grote aantallen paracetamol

Momenteel ben ik anderhalve week aan het kwakkelen, eerst een luchtweginfectie en vervolgens een buikgriep. En hoewel het heel aardig loopt bij ons nu de kinderen ouder zijn en zelf naar school kunnen en eten kunnen halen kijk ik wel eens jaloers naar man en kinderen. Zij gaan echt in bed liggen en zijn met een paar dagen beter. Terwijl ik beneden blijf met een multipak paracetamol en hooguit mijn vriendinnen vraag om de jongste naar de psz te brengen. Ik zou best in bed mogen kruipen, maar het lukt me zelf niet om de boel los te laten!

Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het ga

En dus dirigeer ik dochterlief van nu 4 alle kanten op.

Schakel ik de ex van mijn ex-zwager in. (ja de ex van het broertje van mijn ex) Bel de nieuwe vrouw van mijn ex, bel mijn ex, bel mijn vader, bel de ouders van mijn ex. Ik schakel gewoon alles en iedereen in die ik kan vinden. In het uiterste noodgeval wil ik ook nog best de huidige schoonouders van mijn ex bellen. (Een goed na-huwelijk is nog niet zo gek)

Meestal is 1 telefoontje naar ex genoeg om het hele circus in gang te zetten.

Ik ga mezelf niets ontzeggen omdat er iets zou kunnen gebeuren. Ik zou accuut niets meer kunnen doen, alles heeft een risico natuurlijk, schaatsen, fietsen, skieen. Ik doe het allemaal te graag.

Een keer meegemaakt

de hele nacht liggen overgeven. Ik heb toen tegen man gezegd dat hij gewoonweg niet naar zijn werk mocht.

Hij nam maar vrij, of verschoof zijn ouderschapsverlof maar naar die dag. Maar ik kon echt niet twee kleine kinderen onder de twee verzorgen.
Dat had hij die nacht, hij heeft moeten dweilen, ook wel begrepen en nam zonder morren zijn ouderschapsverlof op.

Op zijn werk waren zij daar ook heel normaal in.

Maarre zijn er geen mannen met een dag ouderschapsverlof in de week? Wat doen wij dames, als manlief op zijn dag enorm ziek is? Nemen wij dan vrij? Of laten we man aan zijn lot over, omdat wij moeten werken

Kunnen pappa's tegenwoordig eigenlijk wel ziek zijn?

Zorgverlof

Iedereen heeft recht op zorgverlof.

http://home.szw.nl/index.cfm?menu_item_id=13736&hoofdmenu_item_id=1375&rubriek_item=391909&rubriek_id=391817&set_id=2514&doctype_id=6&link_id=72371#link5745100

Als ik ziek ben, denk ik niet dat mijn man vrij/zorgverlof hoeft op te nemen. Als ze kunnen ontbijten is het goed. De school is dichtbij. Ze kunnen inmiddels zelfstandig er naar toe. En ik denk dat mijn moeder wel boodschappen voor ons zal doen. Die kan namelijk niet stilzitten . Maar ook de winkel is dichtbij, dus ik moet wel heel erg ziek zijn als ik zelf geen boodschappen kan doen.

Kiki

Hier een keer meegemaakt, man was echt doodziek met longontsteking. Toen heb ik op zijn thuisdag een dag zorgverlof opgenomen om zoon van toen 1,5 te verzorgen, dat kon hij echt niet. Overigens ben ik er van overtuigd dat het andersom ook zo zou gaan maar gelukkig was ik nog nooit zo ziek. Maar onze situaties zijn vrij symmetrisch en we kunnen allebei meestal wel vrij nemen als het nodig is. Dus ik duik ook mijn bed in als de 39 graden wordt gepasseerd. Afgelopen najaar heb ik nog een dag plat gelegen, maar dat was in het weekend. Als het mijn zorgdag was geweest had ik man misschien ook wel gevraagd thuis te blijven, ik was echt enorm beroerd.
Het enige wat niet symmetrisch is is de bijbehorende hoeveelheid gemopper... man is liever de patient dan de verzorger, en beklaagt graag zijn lot in beide rollen.

K.heksenvet

Beterschap, het klinkt enorm naar, zo'n boodschappentocht!

Ouderschapsverlof

mijn man is op woensdagmiddag vrij, ik op vrijdagmiddag. Onze werkgevers zijn flexibel naar ons toe, mede doordat wij ook flexibel naar hun toe zijn.

Als er een keer een belangrijke vergadering of afspraak op vrijdagmiddag is dan probeer ik het zo te regelen dat ik er bij ben. Maar als mijn dochter ziek is en ik moet thuis blijven (of als het kan, thuiswerken) dan is dat omgekeerd dus ook geen probleem. Bij mijn man gaat het bijna net zo, het gaat twee kanten op.

bij ons geen familie in de buurt en omdat we hier nog niet zo lang wonen, ook weinig vrienden die we zouden kunnen aanspreken. Tot nu toe hebben we het altijd nog met z'n tweeën op kunnen lossen. Is een van de twee echt heel erg ziek dan haalt/brengt de ander de kinderen en neemt extra tijd vrij om alles te regelen.

de suggestie om je als partner ziek te melden vind ik niet kunnen. Neem dan calamiteitenverlof oid. je bent niet ziek dus meld je je ook niet ziek. als je dat naar je werkgever toe doet, kun je ook geen redelijkheid/flexibiliteit van je werkgever terug verwachten vind ik.

Gruffalo

Wat een reacties

Nou, leuk om te lezen dat het bij een ander niet anders gaat eigenlijk. Mijn man is ook standaard 1 dag in de week thuis voor onze kids (4 jr en 3 mnd nu). Als hij ziek zou zijn op zijn zorgdag, tja, dan zouden we eerst proberen oma in te schakelen, zo niet, dan zou ik moeten vrij nemen. Als je dan al parttime werkt is dat toch vervelend voor je andere collega's, maar het is overmacht. Gelukkig is mijn mans werkgever ook flexibel en kan hij 's avonds ook thuis werken.
Als ik zelf ziek ben, merk je zelf ook weer hoeveel je toch eigenlijk aan het zorgen bent gedurende de dag. Als je nog geen kids hebt,kun je je dat niet voorstellen denk ik. Ik vroeger ook niet namelijk.

Nog een groot geheim

..dat schiet me nu weer te binnen met al die praktijkvoorbeelden.

Mijn oudste heeft zijn baby- en peutertijd grotendeels doorgebracht met een moeder aan huis, maar bij jongste had ik weer werk.

De eerste keer dat ik ziek was met twee kinderen in de opvang!!!!!! ik wist niet wat me overkwam!
Eigenlijk herstel ik alleen maar op de dagen (twee per week) dat de kinderen allebei de hele dag onder de pannen zijn. Ik ga dan ook echt in bed liggen omdat ik weet dat dat de rest van de week niet gaat gebeuren. Ze zijn op die andere dagen altijd wel een gedeelte van de dag thuis. Dan rust ik gewoon niet uit, echt niet.

Maar goed, zo'n stil huis en tijd om gewoon in bed te liggen en ziek te zijn. Manmanman wat was dat een ontdekking!

Jaloers

op Rodebeuk, en op andere vrouwen die hun kinderen als ze ziek zijn naar het kdv kunnen brengen (of aan het einde van een zwangerschap)
Maar ik ga maar gewoon door: paracetamol en bank hangen, wat meer tv kijken voor de kinderen, en in de ik-doe-niets-meer-dan-noodzakelijk-modus gaan. Dus de kinderen worden verzorgd en blij gehouden, de oudste breng ik naar school en haal ik weer op en als het nodig ik kook ik vast wat eten. M'n man komt dan als ik geluk vroeger thuis uit z'n werk, doet de rest van de avond de kinderen en ruimt alles op, doet de boodschappen. En als het weekend is blijf ik bij voorkeur de hele dag in bed liggen.
En als m'n man 's avonds thuiskomt besef ik weer eens extra hoe fijn het is dat ik er niet alleen voor sta.
Vriendinnen of andere hulp worden overigens maar zeer zelden ingeschakeld, familie woont te ver weg.

Verzorging

Ik heb niet het hele draadje gelezen dus ik hoop niet dat ik in herhaling val. Ik was hier onlangs ziek en lag lamlendig op de bank en tot mijn grote verbazing waren mijn kinderen ontzettend lief en verzorgend (11 en 14) ze deden zonder morren boodschappen, zetten kopjes thee enz.enz. Het verbaasde me gewoon, maar zo lief. Eind van de middag kwam mijn man dan thuis en ging hij eten halen (oke, koken was iets teveel gevraagd) maar verder draaide het hier wel door (alhoewel ik het wel allemaal moest opdragen vanaf bed en bank)

Maxime

Netwerk

In dat soort gevallen is het hebben van een sociaal netwerk wel heel handig. Hier is een griepje of zo nooit echt een probleem geweest. Mijn man doet dan wat meer en als hij niet kan omdat hij moet werken is er meestal wel een schoonzusje, vriendin of een buurvrouw die in wil springen. Een paar dagen ziekte overleven we altijd wel vrij makkelijk. Ik heb altijd genoeg eten in huis hoewel tijdens ziekte meestal de schoonzusjes stapels eten komen brengen. De was en huishoudelijke klussen doen ze vaak ook wel dan hoewel ik altijd zeg dat ze het voor man moeten laten liggen. De kinderen van en naar school brengen was meestal wel een buurvrouw voor. Eigenlijk geen probleem dus.

Inmiddels zijn mijn kinderen ouder dus is het helemaal geen probleem. De oudere kinderen regelen nu alles als ik ziek ben.

Maar een sociaal netwerk is voor dit soort situaties echt handig. Soms vind ik mijn schoonfamilie wat te aanwezig maar het heeft ook enorm veel voordelen want met dit soort dingen staan ze altijd voor mij klaar.

Langdurig ziek is wel een probleem. Ik heb twee keer een echt langdurige periode (maanden) nauwelijks voor de kinderen kunnen zorgen en dat was wel degelijk een probleem. We hebben het natuurlijk wel gered maar echt makkelijk was dat niet.

Maylise

Draait nu wel door

Bij een gewoon griepje of iets kortdurend is het improviseren maar dan draait het nog wel door. Toen de kinderen kleiner waren konden ze dan wel met een buurvrouw mee naar school en terug en aangezien ze 2 dagen in de week naar een oppas gingen die erg flexibel was kon ik die ook inzetten. Vorig jaar ben ik een periode langdurig zo ziek geweest dat ik niet goed voor de kinderen kon zorgen en in die periode zijn ze heel zelfstandig geworden (ook nu nog errug handig) en toe heeft Puckman heel veel opgevangen en konden de kinderen ook meer naar de BSO.

Ook alleenstaand

En als ik ziek ben gaat alles extra langzaam, vervallen dingen als judo lessen of de kinderen moeten zelf kunnen en willen gaan. (Oudste kan nog wel eens helpen om jongste op gang te krijgen) Boodschappen worden in huis gesleurd door vriendin en man, of ik wandel heel erg langzaam naar de winkel De ene keer dat ik echt enorm ziek ben geweest in de afgelopen jaren is toen ik 2 jaar geleden een hele forse griep kreeg. Drie weken uit de running waarvan ik me van tenminste anderhalve week nauwelijks kan herinneren wie er op welk moment voor de kinderen heeft gezorgd... Ik weet in elk geval dat het wel gedaan is maar ik een en ander is grotendeels geregeld en gedaan door mijn vriendin die hier een paar straten verder woont.
Ik heb overigens de kinderen ook wel eens thuis gehouden uit school omdat ik zelf te ziek was om ze te brengen en halen, gelukkig zal ook jongste binnenkort oud genoeg zijn om zelfstandig naar school te gaan.
Nee, ziekzijn als moeder is al lastig, ziekzijn als alleenstaande moeder is uberlastig!

Lastig

Lastig is het zeker! Ik ben ook alleenstaand en vooral tot kinderen een jaar of vier zijn is het erg lastig.

Zoals al gezegd: kleine griepjes red ik nog wel. Laatst een heftige buikgriep met duizeligheid en kotsen.... zus gebeld of ze mijn oudste naar school kon brengen, baby was ongeveer 2 maanden. Antwoord van zus (die hier vlakbij woont): nou als je al zoveel hebt overgegeven, zal je nu vast niet meer overgeven. Dus toch strompelend met kinderwagen (inklappen etc.) naar school gelopen... grrr.

Maar dat zijn uitzonderingen, meestal red ik het prima de kinderen weg te brengen en dan inderdaad in bed liggen.

1 keer toen mijn oudste net 4 was kon ik niet opstaan, had toen iets met mijn evenwichtsorgaan. Toen heeft hij de telefoon voor me gepakt en heb ik een vriendin gebeld. Die is gekomen, heeft hem een boterham gegeven en naar de creche gebracht. Ik kon hem die avond alweer halen. Die dingen gaan snel over gelukkig.

Ik herken ook zeker de angst. Ik fiets totaal niet als het glad is, ben altijd doodsbang om te vallen en iets te breken of zo. Was ook heel bang voor de Mexicaanse griep. Ik heb mijn huisarts nog verzocht of ik gevaccineerd mocht worden omdat ik alleenstaande moeder ben met kind van 6 en baby maar dat mocht toen niet. (later wel omdat baby als risicogroep ging gelden..).

Lang verhaal, maar zo is het hier dus.

Liora

Liora

Ziek zijn

In de kleine 10 jaar dat ik nu moeder ben, ben ik 1 keer zo ziek geweest dat m'n man vrij moest nemen (zorgverlof). Dit was gelukkig maar 2 dagen. Verder vooral doorgaan en paracatamol slikken. Kinderen worden door een andere moeder van school heen en weer gebracht. En dan maar op bed liggen als ze niet thuis zijn. En totaal geen beperkingen op tv/computer/ds/wii of wat je in huis hebt. Vooral rust in huis houden en hopen dat je snel opknapt. En mijn man vindt het ook wel een goed excuus om te zeggen dat ik dan niet hoef te koken, hij haalt wel wat bij de chinees.
Nee echt ziek zijn kan niet als moeder. Dus sleep je jezelf er maar doorheen.

Fladder!

Daar zijn huisbezoeken voor! Laat de arts maar fijn naar jullie toekomen en blijf lekker thuis!
En on topic: Er is werkelijk niets veranderd sinds ik moeder ben. Als ik ziek ben ben ik ziek. Punt. En hetzelfde geldt voor papa. Als alleenstaande met kleine kinderen is het lastig, dat snap ik. Maar met grotere kinderen of met twee partners is er mijns inziens niets aan de hand. Dat wil zeggen, als je werk en verzorging (onderling) goed geregeld en verdeeld hebt. En dat heb ik.

Carmen.

Carmen

Carmen: "Maar met grotere kinderen of met twee partners is er mijns inziens niets aan de hand."
Je blik is een beetje beperkt. Ziekzijn met grotere kinderen is óok hartstikke lastig. Tenzij de kinderen hun school en hobby's verzuimen om de oudertaken overnemen. Misschien moesten we dat de volgende keer maar eens doen.

Oudertaken tijdens schooltijd

Welke oudertaken moeten er dan per se tijdens schooltijd worden uitgevoerd dat de kinderen er voor moeten verzuimen?

Ik werk normaal tijdens schooltijden, doe ik ook echt geen oudertaken, dus of ik nu op m'n werk geen oudertaken uitvoer of dat ziek in m'n bed niet doe maakt toch niet zoveel uit?

Hobbies is inderdaad lastiger. Maar volgens mij kunnen er vele oudertaken blijven liggen als het moet (schoonmaken komt hier in geval van ziekte per direct onder op het prioriteiten lijstje)

Jet?

Je ligt ziek op bed? Maar wat is ziek? Kun je wel achter de pc? Ik neem aan dat je dan ook voor je kinderen kunt zorgen?
Ik vind echt ziek, dat je je bed niet uitkomt, en ook echt niks meer kan. Dan heb je als ouder inderdaad een probleem.
Succes ermee,
Mieke