Liefhebben kun je leren, maar hoe?

Attitude

Zo'n rationeel antwoord verwachtte ik al. Nee, naar jezelf kijken is niet slecht, maar empathie vergt vooral het (in eerste instantie) weglaten van jezelf uit de vergelijking en het denken/voelen vanuit de ander. Zonder respons, of mening, of theorie.
Die attitude komt dan weer van pas bij het besluit wat je doet met de verkregen inzichten over de ander. Dus blijf vooral soulsearchen. En doe er ego-loos empathisch veldwerk naast.

Geen kinderen nemen

Nee Evert, je kunt niet de wereld redden en kinderen willen, beide vragen namelijk ieder voor zich om bovenaan het prioriteitenlijstje te staan. Grootse mannen zijn over het algemeen waardeloze vaders, bijv. Ghandi, die niet eens de wereld wilde redden, maar zich beperkte tot India. De wereld willen redden (of een stukje ervan) vraagt opofferingen en risico's en als je kinderen hebt delen die ongevraagd daarin mee. Je kunt als je alleen bent prima je huis openzeten voor een misdadiger met het idee dat hij daar niet voor gekozen heeft en ook maar een product is van zijn opvoeding en een tweede, derde, tiende kans verdient en eventuele negatieve consequenties daarvan voor jou voor lief neemt. Als je echter een gezin hebt zijn negatieve consequenties van een verkeerde inschatting ook voor hen, waardoor je dus een slechte ouder wordt door die risico's te nemen.
Verder zijn jouw idealen voor het opvoeden van eventueel toekomstige kinderen nou net hèt recept voor ongelukkige kinderen. Ten eerste verwacht je teveel perfectie van ze, niemand is nooit perfect, dus dat kan alleen maar tegenvallen. En als je het idee hebt dat je ze toch perfect hebt opgevoed dan kan het niet anders dat je het falen van je hooggespannen verwachtingen bij de kinderen zelf in de schoenen schuift. Dat is op z'n minst goed voor een relatiebreuk tussen eenmaal volwassen kinderen en hun ouders en een hele hoop psychologische ellende.
Ten tweede vergeet je de genetische invloed, die betreft ook het innerlijk en niet alleen maar het uiterlijk. In je kinderen vind je onverwachts karaktertrekjes van jezelf, je partner en zelfs van je (afgrijselijke ) schoonouders terug. De beste manier om creatieve, intelligente kinderen te krijgen begint bij het kiezen van een toekomstige moeder die zo is. Verde moet je er rekening mee houden dat wat je nu aan jezelf verandert in gedrag natuurlijk genetisch niet wordt doorgegeven, hooguit als voorbeeldfunctie.
En dan nog blijkt het leven niet planbaar. Eén van de twee kan vruchtbaarheidsproblemen hebben of door een toevallig foutje bij een celdeling blijkt je kind een handicap te hebben en moet je je ambities bijstellen tot 'dat het zelfstandig genoeg kan worden' of zelfs alleen maar 'dat het kind tenminste wat lol in het leven heeft'.
Kinderen leren verder niet alleen door immitatie van hun ouders, maar door de hele omgeving waarin ze verkeren van vriendjes, familie, buurtgenoten, scholen, clubs, televisie, internet, boeken, enz. en daar heb je als ouder niet altijd invloed op. En bovendien zal een kind bewust of onbewust ook eigen keuzes maken in welke aspecten het zich zal ontwikkelen.
Sterker nog met de opvoeding moet je juist leren aan je kinderen om eigen keuzes te maken, zelfs als die tegen die van de ouders ingaan. Het is hun leven, niet die van jou. Zij mogen hun eigen ambities hebben wat ze met hun leven willen doen. Jij als ouder kan ze daarin alleen maar zo goed mogelijk volgens eigen inzicht daarin begeleiden. Maar jij bent niet degene die uiteindelijk beslist of je het goed gedaan hebt, dat zullen zij doen en daarin is het heel goed mogelijk dat beslissingen die jou goed leken voor hen juist als verkeerd worden beoordeeld.
Evert:"Ik heb vooral het vreselijk treurige beeld (waarbij ik vurig hoop dat ik er daar niet één van word) dat alle mensen rond hun 20'er-jaren van diezelfde mooie idealistische dromen hadden zoals ik ze nu heb, maar dat iedereen rond hun 30e tot de conclusie komt dat ze die dromen maar beter kunnen opgeven."
If you are not an idealist by the time you are twenty you have no heart, but if you are still an idealist by the time you are thirty, you don't have a head. (Randolph Bourne)
Een gelukkig mens geeft zijn dromen niet op, maar stelt ze bij aan de realiteit. (Primavera)

Primavera

De wereld redden is wel heel ambitieus maar je kan best je inzetten voor een betere wereld naast het hebben van een gezin. Ik ken meerdere gezinnen die op zo'n manier leven. Ik ken via de kerk gezinnen die al hun bezittingen hebben verkochten en verhuisd zijn naar een derde wereld land om daar onder de locale bevolking te wonen en mensen zoveel mogelijk te helpen. Hun kinderen gaan gewoon mee en delen hier ook in mee. Hier in de buurt ken ik een gezin wat naast hun eigen kinderen zwaar gehandicapte pleegkinderen opvangt. Kinderen die heel veel aandacht en tijd eisen.
Ik ken een gezin waarvan de ouders een opvang voor daklozen runnen (niet in hun eigen huis) en daar heel veel tijd aan kwijt zijn. De kinderen gaan gewoon met hun mee daar naar toe als hun ouders er zijn (en dat is bijna altijd)
En zo ken ik wel meer heel inspirerende voorbeelden. Ik wou dat ik mezelf daar onder kon rekenen maar zo radicaal helemaal er voor gaan vind ik zo moeilijk. Maar ik bewonder het echt enorm in deze mensen.

Misschien helpt het ook

om jezelf kleinere doelen te stellen. Om simpelweg je best te doen. Zolang je geen gezin hebt kun je je veel meer inzetten voor de goedheid in de wereld.
Met een gezin kan dat ook, alleen is dan je gezin je eerste prioriteit.
En idd dat genoemde dominosteentje: weet dat je altijd verschil maakt, zelfs door je aanwezigheid.
Mooi liedje (vind ik dan) daarover is:
"Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen

de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vind er altijd een weg omheen
misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem dan glad en rond gesleten te laten rusten
in de luwte van de zee.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan."

Jouw inzet zal het verschil maken, hoe klein ook.

Mijn twee centen voor evert

Niet teveel en te diep over nadenken. Het gaat altijd anders dan je denkt

Reactie op iedereen sinds mijn laatste bericht

@krin:
"Zo'n rationeel antwoord verwachtte ik al. Nee, naar jezelf kijken is niet slecht, maar empathie vergt vooral het (in eerste instantie) weglaten van jezelf uit de vergelijking en het denken/voelen vanuit de ander. Zonder respons, of mening, of theorie."

Ohja inderdaad, dat leren ze je inderdaad ook bij geweldloze communicatie. Ik vergeet dat deel steeds.

"Die attitude komt dan weer van pas bij het besluit wat je doet met de verkregen inzichten over de ander. Dus blijf vooral soulsearchen. En doe er ego-loos empathisch veldwerk naast. "

Zal ik doen, dank voor de tips in ieder geval!

----------------------------------------

@Primavera:
"Nee Evert, je kunt niet de wereld redden en kinderen willen, beide vragen namelijk ieder voor zich om bovenaan het prioriteitenlijstje te staan. Grootse mannen zijn over het algemeen waardeloze vaders, bijv. Ghandi, die niet eens de wereld wilde redden, maar zich beperkte tot India. De wereld willen redden (of een stukje ervan) vraagt opofferingen en risico's en als je kinderen hebt delen die ongevraagd daarin mee. Je kunt als je alleen bent prima je huis openzeten voor een misdadiger met het idee dat hij daar niet voor gekozen heeft en ook maar een product is van zijn opvoeding en een tweede, derde, tiende kans verdient en eventuele negatieve consequenties daarvan voor jou voor lief neemt. Als je echter een gezin hebt zijn negatieve consequenties van een verkeerde inschatting ook voor hen, waardoor je dus een slechte ouder wordt door die risico's te nemen"

Het ligt er maar net aan op welke manier je de wereld wilt redden. Je kunt inderdaad op ground zero gaan staan zoals Ghandi om te protesteren tegen het inhumaan behandelen van mensen. Ik wil echter niet protesteren tegen één of ander specifieke vorm van negatieve behandeling. Ik wil kijken of ik de mensheid wat kan leren over alternatieve manieren van een samenleving opbouwen die meer vrijheid, liefde en geluk voor iedereen kunnen bieden. Toevallig heb ik zelf ook een al uitgedachte alternatieve manier in mijn hoofd, maar het promoten van dat alternatief is tweede prioriteit. Mijn eerste prioriteit is om de wereld te overtuigen dat het belangrijk is om groots te denken, om geen symptoombestrijding te doen, maar de kern van de problemen aan te pakken, namelijk het fundamentele systeem waar onze maatschappij op gebouwd is. Zo'n manier van de wereld redden kun je echter in theorie ook doen vanuit je bureaustoel thuis, dus is dat eventueel nog te combineren met kinderen.

"Verder zijn jouw idealen voor het opvoeden van eventueel toekomstige kinderen nou net hèt recept voor ongelukkige kinderen. Ten eerste verwacht je teveel perfectie van ze, niemand is nooit perfect, dus dat kan alleen maar tegenvallen. En als je het idee hebt dat je ze toch perfect hebt opgevoed dan kan het niet anders dat je het falen van je hooggespannen verwachtingen bij de kinderen zelf in de schoenen schuift. Dat is op z'n minst goed voor een relatiebreuk tussen eenmaal volwassen kinderen en hun ouders en een hele hoop psychologische ellende."

Ik weet dat jij meer levenservaring hebt dan ik en dus waarschijnlijk meer grond hebt voor je beweringen, maar toch ga ik het lekker niet met je eens zijn. Je hebt mijn perfectionisme namelijk verkeerd geïnterpreteerd. Mijn perfectionisme gaat hoofdzakelijk over mijzelf en niet over mijn kinderen. Mijn hoogste doel is om mijn kinderen gelukkig en liefdevol te maken, alle andere vaardigheden zoals wetenschappelijk kunnen denken enzo is secundair. Ik zou geen perfectie van mijn kinderen eisen omdat ik weet dat dat het recept is voor ongelukkige en onzekere kinderen. Mijn perfectionisme dwingt mij dus juist om een geduldige ouder te zijn omdat ik weet dat elke blik van teleurstelling (zoals "jezus snapt ze het nou nog niet?") een nieuw litteken is op het zelfvertrouwen van mijn kind. En omdat ik weet dat je geduldigheid niet kunt faken weet ik ook dat het in mijn voordeel is om oprecht te leren om een geduldig persoon te zijn.

Ik zou nooit hoge verwachtingen voor mijn kind neerleggen die extra druk op haar schouders leggen. Mijn enige hoop is dat ik mijn kinderen kan leren om gelukkig te zijn en lief te hebben.

"Ten tweede vergeet je de genetische invloed, die betreft ook het innerlijk en niet alleen maar het uiterlijk. In je kinderen vind je onverwachts karaktertrekjes van jezelf, je partner en zelfs van je (afgrijselijke ) schoonouders terug. De beste manier om creatieve, intelligente kinderen te krijgen begint bij het kiezen van een toekomstige moeder die zo is. Verde moet je er rekening mee houden dat wat je nu aan jezelf verandert in gedrag natuurlijk genetisch niet wordt doorgegeven, hooguit als voorbeeldfunctie."

Ik weet niet in hoeverre ik het daar mee eens kan zijn. Volgens mij klopt het wel dat intelligentie deels genetisch bepaald is, maar verder zijn zeer weinig aspecten van de psyche bepaald door genen en zijn ze eigenlijk allemaal bepaald door opvoeding/omgeving. Tot nu toe is het in de wetenschap nog nooit aangetoond dat genen invloed hebben op karaktertrekken. Als je mij nu tegen wilt spreken met tweeling-studies dan raad ik je aan om het boek "The Gene Illusion" van Jay Joseph te lezen. Het is een vreselijk saai en lang boek (want het is gewoon een heel wetenschappelijk boek), maar het vernietigt het idee dat we genoeg bewijs hebben om te concluderen dat karaktertrekjes door genen bepaald worden. Kort samengevat: er valt bij elke tweelingstudie behoorlijk wat aan te merken op de correctheid van het onderzoek.

"En dan nog blijkt het leven niet planbaar. Eén van de twee kan vruchtbaarheidsproblemen hebben of door een toevallig foutje bij een celdeling blijkt je kind een handicap te hebben en moet je je ambities bijstellen tot 'dat het zelfstandig genoeg kan worden' of zelfs alleen maar 'dat het kind tenminste wat lol in het leven heeft'."

Dat is waar. Het onvruchtbaarheids-gedeelte zou ik trouwens niet vreselijk erg vinden, want ik zat toch al enigszins te twijfelen of ik mijn kinderen zou adopteren of niet. (Daar heb ik ook zo mijn, rationele, redenen voor ^_^)
Het handicap-gedeelte, ja dat zou inderdaad heel erg jammer zijn. Om heel eerlijk te zijn, als het foutje van celdeling vroeg genoeg in de baarmoeder ontdekt zou worden dan zou ik direct kiezen voor abortus als dat een optie is.

"Kinderen leren verder niet alleen door immitatie van hun ouders, maar door de hele omgeving waarin ze verkeren van vriendjes, familie, buurtgenoten, scholen, clubs, televisie, internet, boeken, enz. en daar heb je als ouder niet altijd invloed op. En bovendien zal een kind bewust of onbewust ook eigen keuzes maken in welke aspecten het zich zal ontwikkelen."

Daar ben ik mij maar al te goed van bewust. Ik heb er zelfs een tijdje over zitten denken om een eigen commune op te richten van mensen die vergelijkbaar denken als ik, maar dat zou te veel moeite zijn. Ik zorg wel gewoon dat ik verhuis naar een gezellig dorpje vol met hippies haha. In the end kun je niet meer doen dan zorgen dat je eigen opvoedkunde zo goed mogelijk in elkaar zit en hopen dat de rest van de omgeving je kinderen niet te veel verneukt.

"Sterker nog met de opvoeding moet je juist leren aan je kinderen om eigen keuzes te maken, zelfs als die tegen die van de ouders ingaan. Het is hun leven, niet die van jou. Zij mogen hun eigen ambities hebben wat ze met hun leven willen doen. Jij als ouder kan ze daarin alleen maar zo goed mogelijk volgens eigen inzicht daarin begeleiden. Maar jij bent niet degene die uiteindelijk beslist of je het goed gedaan hebt, dat zullen zij doen en daarin is het heel goed mogelijk dat beslissingen die jou goed leken voor hen juist als verkeerd worden beoordeeld."

Uiteraard, maar heb ik ooit iets gezegd om jou te laten vermoeden dat ik het tegendeel van plan was? Nogmaals, mijn nummer één prioriteit is mijn kinderen twee vaardigheden te leren: gelukkig zijn en liefhebben. Mijn nummer twee prioriteit is om mijn kinderen nog allerlei andere vaardigheden te laten ontwikkelen, zoals wetenschappelijk denken, creatief zijn, geweldloos kunnen communiceren, dat soort dingen.

(Zelf ben ik altijd slechts in één richting ontwikkeld, namelijk de wetenschappelijke richting en ik kom nu tot de conclusie dat ik liever een all-rounder was geweest. Ik had het wel fijn gevonden als er ook expliciet aandacht was besteedt aan het ontwikkelen van mijn creatieve en sociale/emotionele vaardigheden)

Om verder te gaan met mijn punt: mijn doel is om mijn kinderen de vaardigheden te leren die ze kunnen helpen bij het leiden van een gelukkig leven. Wat ze uiteindelijk specifiek gaan doen met die vaardigheden zal me een worst wezen. Als hij een rocket-scientist wordt ben ik trots op hem, maar als hij jarenlang in de himalaya gaat rondhangen met monikken dan vind ik dat ook prima.

"If you are not an idealist by the time you are twenty you have no heart, but if you are still an idealist by the time you are thirty, you don't have a head. (Randolph Bourne)"

That's a sad sad quote.

"Een gelukkig mens geeft zijn dromen niet op, maar stelt ze bij aan de realiteit. (Primavera)"

Dat klinkt al beter, heb je mooi bedacht. ^_^

----------------------------------------

@Bellefleur:
"Interessant draadje dit! Evert, als je klaar bent voor kinderen, als je een partner hebt gevonden die dat ook wil, als jullie in staat zijn een kindje te krijgen, dan komt de liefde vanzelf. [...] Je zult verbaasd zijn dat je in staat bent om zo'n liefde te voelen."

Dat is ook niet hetgene waar ik mij nu druk over maak. Natuurlijk is iedereen in staat om gigantische hoeveelheden liefde te voelen wanneer de omstandigheden daar naar zijn. Wat ik juist wil leren is dat ik ook echte liefde kan voelen (al hoeft het ook niet meteen gigantische hoeveelheden te zijn hoor) wanneer de omstandigheden daar niet direct naar zijn. Wat ik tot nu toe heb vernomen van die meditatie-hippie die ik ken, is dat het echt mogelijk is om je emoties tot op zekere hoogte onder controle te krijgen en er bewust voor te kunnen kiezen om je liefdevol of gelukkig te voelen. Hij heeft het geleerd via meditatie, maar hij dacht dat het misschien ook best via andere wegen zou kunnen, ook al kende hij die niet.

"Wat die liefde in de weg staat? Hang naar perfectie. Accepteer dat de verzorging en opvoeding van je kind maar wat aanklooien is, dat je niet altijd 24/7 in staat bent het kind te geven wat het nodig is. Dat je geirriteerd zult raken, dat je zin krijgt om het kind achter het behang te plakken. Als je blijmoedig en mild omgaat met je eigen falen als ouder en het kind de ruimte geeft zich te ontwikkelen zoals hij bedoeld is, dan doe je het perfect!"

Ik kan pas accepteren dat opvoeding maar wat aanklooien is als ik elke opvoedcursus heb gevolgd die er bestaat. Als ik oprecht tegen mezelf kan zeggen dat ik alle beschikbare kennis opgenomen heb en het wil nog steeds niet altijd lukken dan kan ik accepteren dat het maar wat aanklooien is en zal ik die last van mijn schouders kunnen halen. Alhoewel, als ik er nu zo over nadenk zie ik het niet eens zo sterk als een "last op mijn schouders". Ik zie het meer als een drijfveer om alles eruit te halen wat er in zit. (Halen uit mijzelf bedoel ik dan, want nogmaals, ik leg die last niet op de schouders van het kind, want ik weet dat dat enkel negatief kan werken.)

"Ken je de boeken Eckhart Tolle? En Kahlil Gibran? Ik heb het niet zo paraat, maar Gibran heeft een tekst over kinderen: je kinderen zijn niet van jou, maar van zichzelf, gemaakt uit de hunkering van het leven zelf. Het deed mij heel veel."

Nooit van gehoord. Je hebt zeker niet toevallig dat boek in pdf-formaat of wel? ^_^

----------------------------------------

@Primavera:

"De wereld redden is wel heel ambitieus maar je kan best je inzetten voor een betere wereld naast het hebben van een gezin. Ik ken meerdere gezinnen die op zo'n manier leven. [...]"

Wow dat klinkt wel heel indrukwekkend. Ik weet niet of ik het op die manier zou willen doen hoor. Door zo'n radicale onderneming leg je toch ook ineens een last op de schouders van het kind, omdat ze niet anders kunnen dan proberen mee te helpen met jouw praktijken. Of zie ik dat verkeerd? Ik zou die dingen denk ik bij voorkeur gescheiden willen houden, tenzij mijn kind expliciet vraagt of hij/zij iets zou kunnen bijdragen aan mijn wereld-redden-praktijken.

----------------------------------------

@gedicht:
Ik moet nu eigenlijk gaan studeren en heb al behoorlijk wat tijd besteedt aan het uittypen van deze reacties, dus dat gedicht lees ik later wel. ^_^

----------------------------------------

@Belle Époque:

"Niet teveel en te diep over nadenken. Het gaat altijd anders dan je denkt "

Dat is helaas maar al te vaak waar. Maar zelfs als ik mijn leven niet kan uitplannen dan kan ik wel alsnog genieten van de mooie dromen. Daarnaast kan ik wel alvast nadenken over waar ik mijn aandacht op ga vestigen en dat soort dingen. Zoals dat ik dus een tijdje geleden heb besloten om mij te gaan verdiepen in geweldloze communicatie.

Hmm

". Mijn hoogste doel is om mijn kinderen gelukkig en liefdevol te maken,"

"Als hij een rocket-scientist wordt ben ik trots op hem, maar als hij jarenlang in de himalaya gaat rondhangen met monikken dan vind ik dat ook prima."

"Ik kan pas accepteren dat opvoeding maar wat aanklooien is als ik elke opvoedcursus heb gevolgd die er bestaat."

Heb je weleens gewerkt of veel omgegaan met kinderen? Ik heb het idee dat je ze als een soort project ziet dat je goed moet afronden. Dat zijn het niet. Het zijn vaak superlieve bloedirritante lawaaierige wezentjes die precies doen wat jij niet wilt en die alles wat je ooit hebt bedacht aan prachtige opvoedtheorieen uit het raam gooien.

Als je hier een tijdje meeleest, dan zul je merken dat je er met theorie niet komt. Het mooie van ouder zijn vind ik dat ik uitgeput na meer dan 6 maanden slapeloze nachten (baby die 2 keer per nacht wakker wordt), met een ongeduldig karakter, een 3-jarig kind dat me strak aankijkt en "nee" zegt als ik zeg dat we z'n broer van school gaan halen, toch nog het geduld op kan brengen hem met spelletjes over kan halen een half uur in de miezerige regen te lopen om iets te doen wat moet maar niet leuk is. En dat geduld kan ik halen uit m'n hart, omdat ik van hem hou. En geen enkele theorie kan je voorbereiden op dit soort moeilijke momenten waarop je het liefste zelf in huilen uitbarst uit pure frustratie en oververmoeidheid.

En wat zou je ervan vinden als je kind later gewoon een baantje in de supermarkt heeft, en z'n vrije tijd gebruikt om computerspelletjes te spelen of in de kroeg te hangen? Vind je het dan ook nog ok, of is je project dan mislukt?

Ach evert,

Ook ik had als enige doel mijn kinderen een beetje gelukkig te maken. Ik krijg dat met één van mijn kinderen niet voor elkaar. Omdat ze er blijkbaar niet voor geboren is. Kinderen leren je levenslessen: Zet al je hooggespannen verwachtingen opzij. De kans is groot dat ze niet uitkomen. Als je denkt dat je veel geduld bezit, je bezit niet genoeg. Als je jezelf hebt beloofd dat je nooit uit je slof zult schieten zul je teleurgesteld raken in jezelf. Kinderen zullen je naar krochten in je ziel sturen waarvan je het bestaan niet wist.
20-ers hebben plannen om de wereld te verbeteren. 30-ers hebben kinderen. En die hebben een wereldprestatie geleverd als zij én het kind ongeschonden de avond halen tijdens de peuterpuberteit.
Voor het geval je vindt dat ik gedesillusioneerd klink; dat is niet zo. Realistisch? Ja.
Het verhaal van Kahlil Gibran zwerft wel vaker over OOL, er is vast wel iemand die een link paraat heeft.

De grootste ballast voor een kind

Is voldoen aan de verwachtingen van ouders.

@dc

"Heb je weleens gewerkt of veel omgegaan met kinderen?"

Ja ik ben een tijdje turntrainer geweest voor meisjes van 4 tot 14. Ik was uiteindelijk ontslagen omdat het mij niet lukte om streng te zijn en daardoor de productiviteit van de les behoorlijk omlaag ging.

"Ik heb het idee dat je ze als een soort project ziet dat je goed moet afronden. Dat zijn het niet. Het zijn vaak superlieve bloedirritante lawaaierige wezentjes die precies doen wat jij niet wilt en die alles wat je ooit hebt bedacht aan prachtige opvoedtheorieen uit het raam gooien."

Haha, ik zie niet in hoe de conclusie "Ze zijn niet een soort project dat je goed moet afronden." volgt uit de premis "Het zijn vaak superlieve bloedirritante lawaaierige wezentjes die precies doen wat jij niet wilt en die alles wat je ooit hebt bedacht aan prachtige opvoedtheorieen uit het raam gooien."

Ik moet inderdaad eerlijk toegeven dat ik opvoeding een klein beetje als een project beschouw. Ik zie echter niet in waarom dat iets negatiefs zou zijn. Dat ik het als een project beschouw betekent niet dat ik de kinderen niet als mensen beschouw. Het betekent alleen maar dat ik het niet op de goede hoop ga doen, maar van mezelf eis dat ik mij goed op voorbereid op zo'n moeilijke opgave.

"En wat zou je ervan vinden als je kind later gewoon een baantje in de supermarkt heeft, en z\'n vrije tijd gebruikt om computerspelletjes te spelen of in de kroeg te hangen? Vind je het dan ook nog ok, of is je project dan mislukt?"

Dat ligt er maar net aan. Als mijn kind zich echt heerlijk gelukkig voelt op die plek en met die spelletjes dan beschouw ik mijn opvoeding als geslaagd. Als mijn kind echter volledig in de put zit dan beschouw ik mijn opvoeding als falende (zolang ik er nog iets aan kan doen is het nog niet gefaald) en zal ik mijn uiterste best doen om mijn kind uit de put te halen.

Khalil gibran

En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering
naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen
worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen
snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Kahlil Gibran, De Profeet
http://www.weefster.nl/inspiratie/kgibran.html

Offtopic much?

Ik besef me ineens dat we eigenlijk behoorlijk offtopic zijn gegaan en ik wil dus toch weer de discussie terug brengen bij mijn oorspronkelijke vraag:

Kunnen mensen nog meer suggesties noemen voor dingen die ik kan leren/oefenen die direct bij kunnen dragen bij mijn doel om mijn vermogen voor liefhebben te vergroten?

Antwoord op je vraag.

Neem een kind, dan blijft het niet bij theoretiseren. Het kind houdt je wel bij de les. De meeste ouders op dit forum hebben waarschijnlijk een halve plank opvoedboeken gelezen en weten dus best hoe het moet maar de praktijk is hardnekkig. Zelf hoefde ik niet zonodig kinderen maar het is er toch van gekomen. Ik onderschrijf de mening dat een kind een extra dimensie aan je leven geeft, je treedt toe tot een soort genootschap. Toen ik zwanger was las ik een ingezonden brief in een opvoedtijdschrift, de strekking was: "Vroeger deed ik aan risicosporten als bungeejumpen en genoot van de sterke emoties die deze sporten met zich meebrengen maar nu ik een kind heb steekt het allemaal bleekjes af bij waar ik nu doorheen ga".

Een van de redenen waarom jongeren denken dat ouderen suf zijn is omdat ze zich minder hip kleden. Ik was vroeger een extreme punk die hunkerde om erbij te horen en zich keurig netjes afzette waartegen je je in die kringen hoorde af te zetten. Nu vermom ik me als gewone burger en doe in mijn hoofd precies waar ik zin in heb, nog steeds houd ik er redelijk radicale denkbeelden op na over van alles en nog wat en juist omdat ik ik camouflerende kleding draag kan ik redelijk mijn gang gaan (voorbeeldje: stel dat ik me uitdoste als een eco-hippie dan zou ik vast veel meer kritiek krijgen op het feit dat ik geen vlees eet dan dat nu het geval is). Nog zoiets, jongeren denken dat "je neerleggen bij de omstandigheden" een soort permanente staat van desillusie is. Zo werkt het niet, je wordt op een gegeven moment realistischer, pragmatischer, je verzoent je gemakkelijker met een doorsnee bestaan, misschien juist wel vanwege je kinderen omdat die een bepaalde diepheid aan het gewone leven geven. Sommige jongeren weten hun jeugdige enthousiasme vast te houden en doen iets opvallends met hun leven maar dat kan slechts een minderheid zijn, de massa kan per definitie niet opvallen, tenzij als aantal. Zoals je nu in het leven staat moet je er niet aan denken dat je jeugdige idealisme uitdooft maar als het toch gebeurt dan ben je op een leeftijd dat je het niet meer erg vindt.

Een antwoord

zorg zeker de eerste paar jaren voor een vangnet van mensen die samen met jou (en je partner) voor je kind(eren) willen zorgen op momenten waarop je dringend aan rust en een time-out toe bent.

Alle prachtige intenties tot liefdevol leven vallen in duigen als je door slaapgebrek geen idee meer hebt waar je het geduld en de rust vandaan zult peuteren! Echt, daar heb je op dit moment geen flauw idee van.

Evert en on topic,

Eigenlijk heb je twee vragen gesteld, en die lopen nu door elkaar. De ene vraag was: ik wil later kinderen, hoe bereid ik me daar op voor. De tweede vraag: hoe kan ik meer liefde brengen in de wereld. Klopt die samenvatting een beetje?
Jouw tweede vraag: ik geloof dat ieder mens heel en volmaakt is, en dat iedereen een kern heeft die bestaat uit volmaakte liefde en echt geluk. Ieder mens bezit een kern die bestaat uit hoe hij in werkelijkheid bedoeld is. Helaas is in deze onvolmaakte wereld die kern vaak ver te zoeken. Door verdriet, pijn, wreedheid, onbegrip zijn we ver weggeraakt van hoe we bedoeld zijn. Soms vangen we een glimp op van die volmaaktheid. Bijvoorbeeld bij intens verdriet of intens geluk. Door meditatie, tai chi, wandelen enz. kun je jezelf trainen om dichterbij je kern te komen. Mijn mening is, dat hoe vaker je in contact staat met je kern, hoe beter je in staat bent om liefde te voelen en te geven, en daardoor in staat bent een betere wereld te maken. Eh, nee. Ik mediteer zelf niet. Heb het op mijn manier veel te druk om daar de tijd voor te nemen...

Liefde brengen

Ik denk dat je het beste liefde kunt brengen als je zelf gelukkig bent. En dat ben ik nu met mijn 35 een stuk meer dan toen ik 20 was en heel erg bezig was met het verbeteren van de wereld. En ik ben inderdaad meer praktisch nu, maar absoluut niet gedesillusioneerd!

@bellefleur en @dc

@Bellefleur

"Eigenlijk heb je twee vragen gesteld, en die lopen nu door elkaar. De ene vraag was: ik wil later kinderen, hoe bereid ik me daar op voor. De tweede vraag: hoe kan ik meer liefde brengen in de wereld. Klopt die samenvatting een beetje?"

Haha nee totaal niet. Ik ben inderdaad wel bezig met de vraag "hoe bereid ik mij het beste voor om ooit vader te worden?", maar daar ging niet deze discussie over.
En ik ben inderdaad ook ontzettend veel bezig met de vraag "hoe breng ik meer liefde in de wereld?", maar ook dat was niet de insteek toen ik deze discussie startte.

De vraag die ik werkelijk bedoelde is de vraag "hoe kan ik mijn eigen geest trainen om liefdevolle gevoelens meer uit mijzelf te kunnen halen en voor liefdevolle gevoelens minder afhankelijk te zijn van externe stimuli?". Of in ongeveer dezelfde woorden die ik in mijn startpost gebruikte: hoe kan ik er voor zorgen dat ik meer liefdevolle gevoelens voel voor mensen die ik nog niet goed ken? Normaal gesproken kan ik pas liefdevolle gevoelens jegens een persoon voelen als die persoon daar zeer sterke aanleiding voor gegeven heeft. Maar ik vind dat het eigenlijk toffer zou zijn als ik helemaal geen aanleiding nodig heb om met liefde naar een iemand te kijken.

-------------------------------------------

@dc:
Toch merk ik dat dat niet helpt. Aangezien ik 14 jaar minder levenservaring heb dan jij kan ik mij heel moeilijk in jou inleven. Ik kan namelijk absoluut niet inschatten hoe ik op mijn 35e anders zal denken dan dat ik vandaag denk. Dus het enige wat ik kan doen is jouw situatie proberen voor te stellen met de denkpatronen, meningen, normen en waarden die ik nu heb. En hoe ik het ook probeer, ik kan mij niet voorstellen dat ik gelukkig zou kunnen zijn met de kennis dat ik nooit de grote (gigantische kan je het misschien wel noemen) bijdrage zal leveren die ik wilde leveren. Op dit moment, als ik zo'n situatie mij probeer voor te stellen, kan ik aleen maar denken "oké mijn levensdoel kan ik dus niet vervullen, maar wat nu dan? Nu heeft mijn leven geen doel meer..."

Je hoeft het trouwens niet per se uit te leggen hoor, want tegen de tijd dat ik jou leeftijd heb zal ik het waarschijnlijk toch wel begrijpen. Bovendien zouden we dan weer offtopic gaan en dat wil ik even vermijden. ^_^

Dus om helemaal duidelijk te zijn, de vraag waarvoor ik dit draadje startte was en is nog steeds:
Hoe kan ik mijn eigen geest trainen om liefdevolle gevoelens meer uit mijzelf te kunnen halen en voor liefdevolle gevoelens minder afhankelijk te zijn van externe stimuli?

Evert

Tot nu toe heb ik alleen meegelezen hoor, maar steeds als ik jou bijdragen en vraag lees hier, denk ik aan boeddhisme, lees er eens iets over,misschien spreekt het je aan?

Evert

Ik heb niet alles gelezen maar ik vraag me af wat deze vraag op dit forum doet? Of zoek je vaderlijke of moederlijke wijsheid?

Door

milder te worden naar jezelf en je hooggespannen verwachtingen.
Mijn leraar zei ooit tegen me toen ik zei: ik wil grootse dingen doen in en voor de wereld.
'Begin in het klein. Iedereen wil de wereld redden maar niemand doet boodschappen voor zijn oude buurvrouw'.

Dat was een eye opener. Zoek het in de kleine dingen, wees mild (eerst naar jezelf en je eigen perfectionisme) dan komt de rest vanzelf.
Zolang je perfectionistich bent en niet mild naar jezelf kun je dat ook niet zijn naar anderen. Ik ken geen enkele perfectionist die liefdevol is naar zichzelf. Laat staan naar andere met alle verwachtingen van dien.
Dus 2 trefwoorden: mildheid, en nederigheid.

Dit kun je leren bij www.psychosynthese.nl op een manier die bij JOU past. Er is geen universele goede manier. En wat is 'goed' ?

groet