Liedje kinderen voor kinderen, kun je anno 2008 nog 'mongool' zeggen?
Hoi,
Ik heb vandaag het liedje van kinderen voor kinderen in mijn hoofd van "mijn broertje". Over een kind wat een broertje heeft die mongool is. Het is een liedje uit 1983 ofzo, maar ik vraag me de hele dag af of je dat ann0 2008 nog zo zou schrijven. Ik kom daar zelf niet uit, misschien wel stigmatiserend? Of toch juist taboe doorbrekend? Hieronder volgt de tekst:
Mijn broertje
(Frans Ehlhart / Boudewijn Spitzen)
Solist: Martijntje van Neerven
M'n broertje is niet helemaal
Niet echt zoals het hoort
Hij ziet de wereld niet als wij
Is ook veel vrolijker dan wij
En met de kleinste dingen blij
Dat komt mijn kleine broertje
Is geestelijk gestoord
M'n pa en moe en ik
We houden heel erg veel van hem
We spreken thuis een eigen taal
En die verstaan we allemaal
Voor ons is dat dan heel normaal
Maar anderen die schrikken
Bij het horen van zijn stem
Ik weet het is wel griezelig
Voor buitenstaanders dan
Wat zeg je en wat moet je doen
Medelijden... goed fatsoen
M'n tante griezelt van z'n zoen
Daar worden ook mijn ouders vaak
Nog erg verdrietig van
Daar worden ook mijn ouders vaak
Nog erg verdrietig van
M'n broertje heeft een hele mooie
En aparte school
Waar hij met al z'n vriendjes speelt
Werkt en lacht, zich nooit verveelt
En geen van hen voelt zich misdeeld
Soms ben ik haast jaloers op hem
M'n broertje is mongool
M'n broertje is mongool
Hij wordt nu al wat ouder
En dan merk je langzaamaan
Dat ik met hem en hij met mij
Steeds moeilijker om kan gaan
M'n vader en m'n moeder
Hoor ik praten met elkaar
Hij blijft voor ons een lieve schat
Maar de last is soms wel zwaar
En zou het dan niet beter zijn
Voor ons maar ook voor hem
Dat hij naar al zijn vrienden ging
In Huize Bos en Brem?
groetjes Duifje
Moedervan
"Voor het gevoel van eigenwaarde is zelfstandigheid en zelfredzaamheid en het mee( mogen) leven in deze wereld, dus niet ergens afgezonderd, een must"
Ik ben het daar niet helemaal mee eens. De meesten blinden zitten op een blindeschool, doven op een dovenschool, kinderen met gedrags/leerproblemen op speciaal onderwijs. Waarom moet een kindje met DS kostte wat kost op een reguliere school? Als ouders weet je dat het kind het gemiddelde niveau van de school wrs niet gaat halen. Als ouder weet je dat je kind nooit zo geaccepteerd wordt als het gemiddelde kind op deze school. Als ouder weet je dat je kind altijd meer en speciale aandacht nodig zal hebben. Waarom zal dat de zelfstandigheid vergroten? Je hele leven je anders voelen tussen de rest geeft iig niet meer zelfvertrouwen. Ik weet niet hoe oud jou kindje is, maar vanaf een jaar of 7/8 merkt een kind zelf heel goed dat het anders is en moeilijk wordt geaccepteerd. Hoe hoger het niveau is van het kind hoe harder die klap aankomt. Het zelf beseffen van nooit trouwen, geen rijbewijs,nooit kinderen krijgen, nooit totaal zelfstandig wonen enz. Die klap is niet op te vangen door je kind zoveel mogelijk "normaal" te laten meedraaien. Normaal is voor je kind het niveau waarop je medeleerlingen en vrienden zitten. De mensen waar je in de toekomst mee gaat samenleven en wonen. Dat is niet het vriendje/vriendinnetje van de reguliere basisschool. Hun leven gaat verder en de aandacht voor het gehandicapte vriendje ebt weg. Het kringetje zal steeds meer bestaan uit mensen waar je je niet hoeft aan te passen. Niet steeds bevestigd ziet dat jou leven er anders uit ziet. Mensen met dezelfde verstandelijke beperkingen. Dat geeft ook een gevoel van veiligheid. En weggeduwd? Dat is het andere uiterste. Gebeurt dat nog anno 2008? Ik ken meerdere mensen met een verstandelijke handicap, ze wonen allen in een andere woonvorm, maar weggestopt is er geen èèn.
Moedervan
Dat vind ik nu zo erg, dat mensen denken dat ouders van een kind met DS er een zo gewoon mogelijk kind van willen maken. -
Nee, het aardige is dat ik dat juist niet denk. Ik denk dat de meeste ouders zich wel realiseren dat hun kind niet gewoon is en dat nooit zal worden. Ik kan me voorstellen dat het wel een uitdaging is om een kind met DS zoveel als mogelijk is te leren. Het is toch een hele geruststelling als je weet dat je kind zich kan redden in de maatschappij en daarbij maakt het niet uit of het een 'normaal' kind is of een kind met een handicap. Maar ik vind de handicap zelf geen uitdaging.
Wil40, het moet niet gekker worden
“Waarom moet een kindje met DS kostte wat kost op een reguliere school?”
Kostte wat kost valt wel mee. Ook kinderen met DS hebben wat te brengen in een klas. Je moet het eigenlijk omkeren: wat een gekkigheid dat kinderen met een handicap worden afgezonderd op een apart school, wat zonde, voor zowel het gehandicapte als voor de gezonde kinderen.
Verder heb ik gewoon dom allerlei onderzoeken gelezen en daar komt uit dat regulier voor kinderen met DS meestal veel meer oplevert. Dus in het kader van het beste voor mijn kind willen kom ik daar op uit.
Mijn kind hoeft niet het gemiddelde te halen. Wat je wel ziet is dat er kinderen met DS zijn die VMBO kunnen halen. Dat red je niet met Speciaal Onderwijs(ZML). Daar leggen ze over het algemeen de lat lager.
Dat hij anders is zal hij sowieso tegen gaan komen. Zelfs al zit hij op een speciale school, dan nog komt hij dagelijks in aanraking met de “normale” wereld waarin hij zal zien dat hij anders is. Toch heb ik daar nog niet zoveel dramaverhalen van gehoord.
En hoezo nooit trouwen? Is dat alleen een recht van slimme mensen? En begeleid zelfstandig wonen geeft echt al genoeg voldoening is mijn ervaring. De wens om helemaal zonder begeleiding te wonen ben ik bij mensen met DS niet tegengekomen.
Die klap van het besef van anders zijn is veel minder groot dan jij denkt. En al zou die er wel zijn, hij veranderd niet door het kind op Speciaal Onderwijs te zetten. Aanraking met de gewone wereld gebeurt toch: dan maar beter goed voorbereid en goed aangepast.
Wij gaan wel regelmatig op bezoek bij mensen met kinderen met handicaps. Dus dat hij niet de enige is is hem wel duidelijk.
“Hun leven gaat verder en de aandacht voor het gehandicapte vriendje ebt weg. Het kringetje zal steeds meer bestaan uit mensen waar je je niet hoeft aan te passen”
Daar is tie weer: alsof aanpassen zo erg is. En alsof het zo moeilijk is. Het is best te doen hoor, en helemaal niet zielig
Op Speciaal Onderwijs zal de aandacht van vriendjes ook wegebben. Dat zal je ook moeten onderhouden. Aandacht voor dat netwerk blijft een grote uitdaging, of hij nu wel of niet speciaal gaat. Ik ken een al wat ouder meisje met DS die na de lagere school naar Speciaal Onderwijs is gegaan maar nog steeds intensief contact onderhoudt met klasgenoten van toen (met hulp van moeder). Kletsen op Hyves, samen naar de film, winkelen. Voor haar heel leuk. En nee het is geen straf voor de ex-klasgenootjes. Die genieten er ook van, dat kan echt En natuurlijk op een ander niveau. Maar dat geeft niets.
Groet,
Moedervan
Kaaskopje
Ja ik snap wel dat het een beetje een lullige benaming is, mensen met een uitdaging, ookal is het een enorme uitdaging. Waar kom jij die uitdrukking tegen? Ik heb even op de MEE site gekeken en daar hebben ze het gewoon over mensen met een beprking.
Groet,
Moedervan
Uitdaging
Mensen met een uitdaging komt uit het engels, daar wordt de benaming mentaly chalenged veel gebruikt.
Roos
