Liedje kinderen voor kinderen, kun je anno 2008 nog 'mongool' zeggen?

Ook van deze tijd

wat mij betreft zou het prima een liedje van nu kunnen zijn, ik zie er niets instaan dat voor nu niet meer van toepassing zou zijn. Meestal gaan 'ze ' toch naar een andere school, meestal gaan 'ze' toch een keer uit huis omdat het inderdaad zwaar is voor ouders als 'ze' groot worden etc.
Groetjes, Minet

Alleen

de uitdrukking mongool kan niet meer.

Dendy

Stereotype beeld

Nou, ik vind het ook een heel erg mooi liedje hoor. Maar volgens mij zet het ook wel een heel stereotype beeld weg. Een altijd lief, knuffel mongooltje wat eindigt in een instelling ergens in de bossen. Ik heb het idee dat tegenwoordig meer het idee is dat er in de samenleving ook plek zou moeten zijn voor mensen met een beperking, al dan niet verstandelijk beperkt. Die gewoon in de maatschappij wonen en ook gewoon werken. Daarnaast zijn mongooltjes natuurlijk niet altijd vrolijk. Volgens mij is dit liedje dus niet helemaal van deze tijd en wel wat achterhaald. Maar ik vind het ook heel mooi, misschien ook vooral de melodie. Vandaar mijn twijfel.

groetjes Duifje

Ik denk juist

dat het liedje dáárom nog van deze tijd is: het geeft een stereotiep beeld zoals dat door sommigen nog steeds wordt gezet.

Dubbel

Ik vind het een prachtig liedje, maar ik vind de term mongool en geestelijk gestoord toch niet meer van deze tijd. Ook al noemen sommige ouders misschien hun kind wel zo.
Roos

Kind met down syndroom

of breder een kind met een beperking, helemaal de uitdrukking van deze tijd.

Vooral

Ik val vooral over de term 'geestelijk gestoord'.
Dat kan echt niet meer hoor. Ik vind dat nog veel stigmatiserender dan mongool.
Pippin

Reactie

Waar het mij eigenlijk omgaat is niet zo zeer de term mongool, als wel wat ze in het liedje beschrijven, dat vind ik niet van deze tijd. De mongool als het vrolijke kindje wat met de kleinste dingen blij is en wat uiteindelijk in een instelling ergens in de bossen komt te wonen.

Tegenwoordig zit de mongool (of anderzins verstandelijk beperkt kind) als het even kan op een gewone school. Daarna gaan ze als het even kan gewoon werken en zo zelfstandig mogelijk wonen. Als het goed is zijn mensen met een beperking toch onderdeel van de maatschappij. Ik vind dit liedje het stereotype beeld van een knuffelmongool versterken.Hoewel het in die tijd misschien wel taboe doorbrekend was.
Dirksmama, volgens mij is een beperking goed uitgedrukt. Een verstandelijke uitdaging vind ik niet bepaald duidelijk overkomen.....

groeten Duifje

En wat is er feitenlijk veranderd in 20 jaar

helemaal niets. Ja, meer problemen omdat gehandicapten zo leuk in een woonwijk moeten wonen. Weg relatieve vrijheid.
Die knuffel mongooltjes waren 20 jaar geleden ook al onderwerp van discussie want niet een juiste omschrijving. De meesten zijn gewoon knap lastig in de omgang. Maar nu moeten de meesten op hun tenen lopend naar een gewone lagere school.
Ik vind dat geen acceptatie maar proberen kinderen in een stramien te duwen waar ze moeite mee hebben.

De term mongool zal nog heel lang blijven want geestelijk gehandicapt heb je ook in soorten en maten en Mongool is nu een maal een soort die iedereen kent.

Als ik meld dat mijn zus TS heeft wordt ik steevast gecorrigeerd, nee het is MS, als je dat niet weet zal ze het ook niet hebben. Ja, duh, het is echt TS, Tubereuze Sclerosis. Mijn zus is behoorlijk gehandicapt. En ja, ook voor haar is het beter zelfstandig in een woonunit te gaan wonen met alleen overdag begeleiding.

Ik weet niet hoeveel kinderen van 1,5 met zware epilepsie er zelfstandig wonen, maar het kunnen er nooit veel zijn. De hele inrichting van mijn zus zit vol met dergelijke handicaps. Ik wil haar niet naast mij hebben wonen.

Dat liedje is helemaal niet zo fout, maar wel 20 jaar geleden geschreven en niet te vertalen naar de huidige context die helemaal niet zo veel veranderd is.

groet,
Angela

Met een uitdaging?

Alsjeblieft zeg! Dat houdt naar mijn idee in dat er al vanaf het begin een druk op deze mensen ligt om boven hun handicap uit te moeten stijgen. Of ben ik de enige die dit eruit haalt?
Ik word echt kriegel van dit soort correct taalgebruik. Ik ben bijziend en niet zo'n beetje ook. Ik zie dat niet als visuele uitdaging.

Eens kaaskopje

Ik word ook een beetje simpel van het correcte taalgebruik. Afgezien van andere benamingen voor handicaps, schijn je tegenwoordig een interieurverzorgster te hebben in plaats van een werkster en zo is er nog wel meer te bedenken. Ach, ik doe er natuurlijk zelf ook aan mee. Toen mijn nichtje 19 jaar geleden geboren werd, hadden we het nog over een mongooltje maar ik haal het nu ook niet meer in mijn hoofd haar zo te noemen. En wat is er mis met geestelijk gehandicapt, waarom is dat "not done?" Oke, geestelijk gestoord vind ik minder prettig overkomen maar geestelijk gehandicapt????

Hahaha

leuk: een dominee die geen preek meer kan verzinnen - geestelijk gehandicapt. Die zal ik onthouden.

Ben het met andere sprekers eens dat correct taalgebruik, hoe verhullend ook, niets van de werkelijkheid af doet of eraan toevoegt. Je zegt het gewoon wat netter, je weet 'hoe het hoort'. Maar ondertussen.
Vroeger was plee ook een keurig woord.

Tonny

Tonny?

Vroeger was plee ook een keurig woord.

Oja??? nou, wij mochten dat ECHT niet zeggen van mijn ouders! (uit wat voor een kringen kom jij vandaan zou mijn vader vragen )

Groetjes, Minet

Altair

Ik was afgelopen weekend op een feestje van mijn voormalige werkgever. Heel leuk, zag veel ex-collega's weer voor het eerst sinds ik daar 10 maanden geleden de deur achter me had dichtgetrokken. Ik heb veel de vraag gehoord: "wat doe je nu, ben je huisvrouw?" Moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik het woord tenenkrommend aanhoorde. Mijn reactie was dan ook; 'eh tja, huisvrouw, nou ja, ik ben thuis bij de kinderen'.
En nee, ik noem mijn hulp ook geen interieurverzorgster maar ik bemerk de tendens dat woorden zo verfraaid schijnen te moeten worden om het meer te laten lijken dan het is terwijl de inhoud hetzelfde dus. Dus Marith, get over yourself, je bent huisvrouw

En ria

Waarom heet dan ook nog steeds "geestelijke gezondheidszorg" ? Zo raar is het woord 'geestelijk gehandicapt' dus niet.

Klopt geen hout van!

"Wist niet dat geestelijk gehandicapt niet-correct taalgebruik is. Kan iemand uitleggen waarom verstandelijk gehandicapt wel mag en geestelijk gehandicapt niet."
Misschien is dat omdat de geest, het wezen, niet gehandicapt is, maar het verstand wel. Ik vind dat ook te merken in het werk met deze mensen en nu bij mijn zoontje. Maar dat is ook een kwestie van geloof.

Wat ik (als moeder van een jongen met downsyndroom)vervelend vind aan het woord mongool is dat het woord vaak gebruikt wordt als scheldwoord. Ook klopt het niet want Mongolen zijn een volk. En mijn kind IS niet iets maar HEEFT iets, namelijk downsyndroom. Ik vind het naar hem te reduceren tot een "soort", het haalt de uniekheid van mijn kind weg.
Hij zit op een gewone school(omdat hij daar in een omgeving met buurtgenootjes het veel leert, bijvoorbeeld zich aanpassen en zien hoe er met elkaar geleefd wordt). En hij zal hoogstwaarschijnlijk later zelfstandig begeleid gaan wonen.
Van dat liedeje klopt geen hout. Hoezo is hij "niet zoals het hoort"? Hoezo veel vrolijker? En dan de laatste zin: "naar zijn vrienden in Huize Bos en Brem." Proest.
Om daar lekker na de speciale school verder te hospitaliseren. Want dat zie je gebeuren. Voor het gevoel van eigenwaarde is zelfstandigheid en zelfredzaamheid en het mee (mogen)leven in deze wereld, dus niet ergens afgezonderd, een must.
Groet,
Moedervan

Proest cobi

Je hebt het weer voor elkaar. Ik zit hier met een grijns van oor tot oor achter mijn pc. Hm, fulltime domestic manager, die houden we erin

Marith

Daarom juist marith

'Waarom heet dan ook nog steeds "geestelijke gezondheidszorg" ? Zo raar is het woord \'geestelijk gehandicapt\' dus niet.'
Met geestelijke gezondheidszorg wordt de psychiatrie bedoeld, niet de verstandelijk gehandicaptenzorg.
Meestal spreekt men gewoon van gehandicaptenzorg. Jij illustreert precies waarom de term 'geestelijk gehandicapt' zo verwarrend is.
Pippin

Moedervan

*Om daar lekker na de speciale school verder te hospitaliseren. Want dat zie je gebeuren. Voor het gevoel van eigenwaarde is zelfstandigheid en zelfredzaamheid en het mee (mogen)leven in deze wereld, dus niet ergens afgezonderd, een must. *

Het is erg fijn als jouw kind naar een normale school kan en later begeleidt zelfstandig kan gaan wonen. Maar er zijn ook een heleboel kinderen en volwassen die dat niveau niet halen.
Ik werk zelf in de verstandelijk gehandicapten zorg, op een woning geintergreerd in een woonwijk (geen gvt). Toen ik hier meer dan 10 jaar geleden begon met werken was ik razend enthousiast en idealistisch. Maar de praktijk is toch wat anders. Voor verstandelijk gehandicapte mensen met een wat hoger iq en die ook nog mobiel zijn kan het best leuk zijn. Maar dat is meer de doelgroep die al in GVT's wonen, en gvt's staan al vaak in een woonwijk. De mensen die bij ons wonen zijn de mensen die voorheen in een grote instelling woonden.
En het heeft me jaren gekost om toe te geven, maar voor deze mensen is het niet leuk. Het klinkt zo ideaal, meedoen met de maatschappij. Maar hoe gaat dat in de praktijk? Hoe kan je een ommetje maken in je eentje als je niet verkeersveilig bent? Waar is dat cafe waar ze je allemaal kennen en waar je zo binnen kunt lopen, waar ze je dieet kennen, waar je een praatje kunt maken en waar ze zo nodig je begeleiding bellen om je op te halen? Hoe kan je naar je vrienden die vroeger op loopafstand woonden?
Meedoen met de buurt? Ja, we lopen mee met de buurt lampion optocht, hartstikke leuk en daar worden we ook echt bij betrokken. We organiseren zelf ook ieder jaar een feest, ook erg leuk. Maar er is geen buurvrouw waar ze eens op de koffie kunnen gaan. En de buurt wordt ook wel eens moe van dat leuke meisje wat zo gilt en soms aan een stuk door k*nk*rk*t zegt.
Onze clienten (voorheen pupillen, daarna bewoners, nu clienten ), woonden eerst inderdaad in een soort huize bos en brem. Daar kenden ze iedereen, iedereen kende hen. Daar konden ze veilig alleen naar buiten, wandelen, eens naar een andere woning toe. Er was een cafeetje, een kinderboerderij, een winkeltje, een speeltuin, een kerk, een zwembad. Ja in onze stad is ook een zwembad. Maar het is een stuk meer organisatie om naar toe te gaan. Eerst moet je erheen met een aangepast busje (taxi), er zijn beperkte openingstijden en er zijn geen tilmiddelen. Voorheen was het een kwestie van ernaar toe lopen en alles was aangepast.
Er is heus een hoop verbeterd, en met name in de visie. Er wordt meer naar mogelijkheden van individuele mensen gekeken. Er mag veel meer zelf beslist worden enz. Zeker een goede zaak, en het kan nog wel beter.
Maar het gevoel van zelfstandigheid en zelfredzaamheid waar moedervan het over heeft, was er veel meer in huize bos en brem dan nu in de wijk.
Roos

Netwerk

Hoi Roos,
Zelf werk ik ook met mensen met een verstandelijke handicap en merk dat het inderdaag lastig kan zijn. Prima als je er op uit komt dat mensen uiteindelijk beter af zijn in Huize Bos en Brem. Maar om er bij voorbaat vanuit te gaan dat mensen met downsyndroom, want daar gaat het hier over, beter af zijn in de bossen gaat mij te ver. Zo werd er inderdaad over gedacht en ik ken veel mensen die compleet gehospitaliseerd zijn geraakt.
Daarom vind ik dit lied niet van deze tijd. Je kan er goed aan aflezen hoe er gekeken werd. En ik ben heel dankbaar dat ik in deze tijd leef (al loopt Nederland nog hopeloos achter) waarin er (dankzij het knokken van o.a. Stichting Donwsyndroom)zoveel nieuwe kennis is. En waarin er aandacht uit gaat naar het bouwen van een persoonlijk netwerk om de mensen heen, i.p.v. focussen op zorgverleners. Essentieel voor waardig mens zijn is het hebben van een eigen netwerk. En dat zie je zo snel verdwijnen. Oudere mensen (zonder handicap) zie je ook veel sneller in een isolement raken dan toen ze nog jonger waren. En toch kiezen ze er vaak voor in hun eigen huis te blijven, in hun netwerk, i.p.v. naar een speciaal huis voor oudere mensen. En sommigen vinden zo'n huis juist wel weer heel prettig. Dat is per persoon zo verschillend.
Als je kijkt welke plek hulpverleners, medebewoners, begeleiders, professionals innemen in het leven van veel mensen met een verstandelijke handicap en je kijkt naar de plek van familie en vrienden is dat schrikken. Op het moment dat daar energie in wordt gestoken (zorgverleners blijven natuurlijk een grote rol spelen) zie ik vitaliteit en levenslust terugkomen. En dat is denk ik de kern van waar het om gaat. Omringt worden door mensen die van je houden, die er voor jou zijn, en die niet, zoals zorgverleners, elk moment ergens anders kunnen gaan werken.
Waar je dat uiteindelijk doet zal per persoon verschillen. Daar zal heel zorgvuldig naar gekeken moeten worden.
Groet,
Moedervan

Cobi

"Doe je verstandelijk gehandicapten juist niet te kort als ze niet anders mogen zijn maar ze zich aan moeten passen aan het normale leven? Betekent integereren niet een leven niet een heel leven lang op de tenen lopen?"
Ik zie niet in waarom ze niet anders zouden mogen zijn. Ze zijn overduidelijk anders, en ze hoeven zeker niet op hun tenen te lopen. Iedereen ziet dat het kind anders is, het kind zelf krijgt dat meestal ook wel een keer in de gaten. Er is juist veel acceptatie op zo'n school. En inderdaad er is een eigen leerpropramma, zoals er wel meer eigen is. In het speciaal onderwijs zullen deze kinderen ook niet 1,2,3 geestverwanten vinden.
Op school leren ze zich wel handhaven tussen kinderen van hun eigen buurt. Dus aanpassen leert mijn zoon zich zeker, ik vind zeker niet dat ik hem dan tekort doe. Ik kijk naar wat hem goed doet. Ik ken ook kinderen met DS in het speciale onderwijs die hoofdbonkend thuiskomen, terwijl ze dat nooit deden. Dat is gewoon wat ze daar zien. Is dat zo fijn anders zijn? Moet ik dat mijn zoon leren? Ook mijn zoon leert graag hoe het hoort, net dat als ik mijn andere kinderen ook met mes en vork leer eten enz.
Het is ook een rare gedachte dat je mensen tekort zou doen als ze zich aan moeten passen. Deze gedachte zou je ook op gewone kinderen kunnen toepassen. Doe je die kinderen dan niet te kort? Ook zij moeten stil leren zitten op school enz. Zo onderschat je ook de mogelijkheden van mensen met downsyndroom. Mijn zoon pakt netjes de kralenketting als hij naar de WC gaat, zit netjes in de kring en doet nog veel meer hele aangepaste dingen. En hij geniet er van! En als wij op bezoek gaan bij iemand gedraagd hij zich keurig. Omdat hij zich heeft leren aanpassen. We zouden hem tekort doen hem dat te ontzeggen en hem te behandelen als een achterlijke.
"Treat them like idiots and they will become idiots".
En ideaal is de situatie het zeker niet. Geen situatie is ideaal. Er zijn zoveel variabelen. Daarom zal je steeds weer moeten kijken waar het kind het beste af is.
In ons geval is dat (nu) niet in het Speciale Onderwijs.
Groet,
Moedervan

Minet (o.t.)

Ik heb het over heeeel vroeger, over de grootmoeder van mijn moeder. Mijn moeder is 88 dus je snapt dat we dan in de negentiende eeuw belanden

tonny

Mongolen en debielen

Ik heb enkele jaren geleden de opleiding spw gedaan, en ik weet nog dat er 3 termen waren die we daar leerden, waarin je verstandelijk gehandicapten in gradaties kon indelen. 2 daarvan waren mongolen en debielen. De derde weet ik niet meer. Hier werd het dus in een boek als gewone, normale term behandeld. (ik moet zeggen dat ik er wel even van stond te kijken)

Nee maries

Dat heb je echt verkeerd onthouden: een mongool zegt niets over de gradatie van een verstandelijke handicap, dat zegt iets over de oorzaak van de verstandelijke handicap. De gradaties zijn alsvolgt:
In 1905 maakten Binet en Simon al een indeling van verstandelijk gehandicapten aan de hand van het IQ.

IQ lager dan 20; Idioten,
IQ tussen 20 en 35; Lage imbicielen,
IQ tussen 35 en 55; Hoge imbicielen,
IQ tussen 55 en 70; Debielen,
IQ tussen 70 en 90; Zwakbegaafden

Zoals je zie staat daar geen mongool tussen, mongolen functioneren nl. op heel verschillende nivo's.
Groetjes, Minet

Minet

Dank je wel Minet! Nu ik het zo zie staan weet ik het weer! Bij mij duidelijk van de klok wel horen luiden maar niet weten waar de klepel zit.
Overigens ben ik destijds wel geslaagd, ha ha!

Uitdaging

Moedervan: Het is ook een rare gedachte dat je mensen tekort zou doen als ze zich aan moeten passen. Deze gedachte zou je ook op gewone kinderen kunnen toepassen. Doe je die kinderen dan niet te kort? Ook zij moeten stil leren zitten op school enz. -
Ik denk ook niet dat hier gesuggereerd wordt dat kinderen/volwassenen met een handicap te zwaar belast worden als ze zich aan moeten passen bij de situatie waarin dat handig kan zijn. Leren schrijven en lezen is voor een kindje met het syndroom van Down net zo handig en nodig als voor een kind zonder het syndroom. Maar waar ik over val is het gebruik van ....-uitdaging. Ik vind het echt kolder. Voor wie is het een uitdaging? Voor de ouders om er een zo gewoon mogelijk kind van te maken? Voor het kind zelf om te leren zo onopvallend mogelijk gehandicapt te zijn?

Kaaskopje

"Voor de ouders om er een zo gewoon mogelijk kind van te maken?"
Dat vind ik nu zo erg, dat mensen denken dat ouders van een kind met DS er een zo gewoon mogelijk kind van willen maken. Alsof wij niet blij zijn met onze kinderen, alsof we vanalles niet accepteren. Ook dit kind is gewoon een kind als mijn anderen kinderen en wil ik de best mogelijke educatie meegeven. Maar omdat hij DS heeft moet ik ineens met allerlei vreselijk goede argumenten komen. Ik ben net als bij mijn andere kinderen op zoek gegaan naar de beste school voor hem.
Het is belangrijk dat mijn zoon op een zo goed mogelijke manier leert communiceren, waardoor hij gemakkelijker met vriendjes om kan gaan en kan genieten van het leren kennen van de wereld om hem heen. De handicap hoeft niet onopvallend te zijn, sterker nog, dat ga je nooit redden als je downsyndroom hebt.
Maar daarom mag er toch wel wat uit het kind gehaald worden? En als je die insteek hebt blijkt er heel vaak zoveel meer in te zitten dan je in eerdte instantie zou denken. Want taal is een grote handicap bij downsyndroom. Daardoor lijkt het alsof er weinig gesnapt wordt.
Ik hoor niet vaak dat het mensen met een uitdaging zouden zijn. Tegenwoordig hoor ik vooral over mensen met een beperking. Alhoewel het wel klopt: het is een enorme uitdaging, zowel voor de ouders als voor het kind, het gaat namelijk veel minder vanzelf dan bij gewone kinderen.
Groet,
Moedervan

Reactie

Ik ben het eens met moedervan in haar beschrijving. Ik denk ook dat je niet alle verstandelijk beperkte kost wat kost in de maatschappij moet laten wonen, maar er is een groep die het wel kan en wel kan meedraaien met enige begeleiding. Ik vind het liedje een heel eenzijdig beeld schetsen. Anderzijds was het in 1983 misschien wel heel taboedoorbrekend?

Wat betreft de naam geesterlijk gehandicapt vind ik ook niet kloppen inderdaad verwarrend. Ik heb jaren in de psychiatrie gewerkt en buitenstaanders dacht dat het om verstandelijk gehandicapte ging. M.i. toch echt een wezenlijk verschil tussen patienten met een verstandelijke beperking of psychiatrische patienten.
Gestoord vind ik echt niet aardig klinken. Huisvrouwen en schoonmaaksters overgens wel...))

groeten Duifje