Labelkinderen en opvoedhysterie

Beemer

Ja, ik kan me heel goed vinden in deze column. En Beemer, dat laat onverlet dat er ook heel wat kinderen zijn die extra steun nodig hebben omdat ze met een standaard aanpak ver buiten de boot dreigen te vallen.

Mja

Ik geloof direct dat dit weleens voorkomt,en dat de strekking van de column een zekere kern van waarheid bevat.Maar het probleem is dat dit blijft hangen bij de goegemeente,en dat dus automatisch iedere ouder van een kind met problemen wordt bestempeld als een dergelijke ouder.En dat is dan een trap na voor ouders wiens kind werkelijk hulp en steun nodig heeft.
Bastet

Correct "labelen"

ik denk, dat als er correct gelabeld wordt (= in veel gevallen geen label), de echte zorgenkinderen meer aandacht en begrip kunnen krijgen.

Lijkt me sterk

krijg altijd eerder het gevoel dat gelabelde kinderen juist apart worden gezet

Lui

Ik vond het een tikje luie column.

Dit:
"het zeer gewenste, bewust geplande kind van nu is een project waarin wij investeren. En dat mag beslist niet tegenvallen. Zo’n kind dient alle ouderlijke dromen waar te maken. Het móét wel slim, sociaal vaardig, ondernemend en talentvol zijn – en bij voorkeur tegelijkertijd. Blijkt dat in de praktijk anders uit te pakken, dan gaan ouders op zoek naar ’erkenning’"
horen we nou werkelijk al jaren. Dat wil natuurlijk niet per se zeggen dat het onzin is, maar het wil ook niet zeggen dat het klopt. Hoe dan ook, een baanbrekend nieuw inzicht is het in elk geval niet te noemen.

Wat denk ik een iets minder uitgekauwde benadering zou zijn is dat een eventuele overdiagnosticering ook in de hand wordt gewerkt door bijvoorbeeld scholen. Grappig genoeg wordt dat wel degelijk genoemd in een aantal reacties onder de column. En trouwens ook de leerkrachten zelf gaven het indirect aan, want 56% stelt kennelijk dat het grotere aantal leerlingen met een labeltje veroorzaakt wordt omdat leerkrachten meer problemen signaleren. Als zij problemen signaleren die er ook daadwerkelijk zijn, dan kan je niet zeggen dat die ouders kennelijk ten onrechte naar een labeltje zoeken. Als ze problemen 'signaleren'die er niet zijn, dan is het ernstig de vraag of je de ouders erop moet aankijken.

In eén van de reacties wordt ook nog geroepen 'het aanbod schept zijn eigen vraag'. En ook dat zal zich wel voordoen. Naarmate de verschillende deskundigen meer afwijkingen, syndromen etc definiëren zullen er ook meer kinderen komen die zo'n labeltje krijgen. Soms is dat een verbetering, soms niet.

Groeten,

Temet

Stokoud verwijt

Nou, inderdaad. Het kind dat de dromen van de ouders moet waarmaken is een uitvinding van Nota Beide Benen, Freud! Wat nou hedendaagse trend?
Er is een helder verband tussen de invoering van de wet Leerlinggebonden financiering (het rugzakje) en het aantal labels (zie de trend is cijfers). En dat heeft een eenvoudige oorzaak: sinds die wet is wettelijk (dus niet medisch of wetenschappelijk) vastgelegd wie een label verdient.
En eigenlijk gaat dat dan ook weer helemaal niet over het kind, maar over het recht op aanvullende subisidie bij scholen. Het label levert de school geld op.
De wet is in feite een afbakening van dat wat scholen voor gewoon geld moeten doen en dat waar ze recht op extra geld voor krijgen.
Vroeger (voor die wet) was dat niet inderdaad. Toen hoorde alle kinderen nog tot de doelgroep van het gewone onderwijs. Toen werden kinderen nog met een natte vinger doorverwezen. Dat was niet waterdicht, maar werd wel bescheidener gebruikt.
De ontwikkeling van die wet is bovendien in een richting die zich tegen 'eigenwijze ouders' richt. Zo is er de 'beredeneerde aandoening' bijgekomen die ouders die hun kind niet (para)medisch willen laten onderzoeken passeert. Maar ook dat was niet genoeg (te veel ouders willen geen label) dus is er de voorgenomen herziening naar 'passend onderwijs' gekomen die ouders helemaal passeert. De school mag het voortaan zeggen.
Maar dat willen de scholen niet. Die herziening houdt namelijk ook in dat het allemaal binnen een vast budget moet en er niet meer per label geld bijkomt.
Het onderzoekje van Rondom 10 laat trouwens vooral zien dat leerkrachten geen flauw benul hebben. Ze vinden dat labels (adhd, autisme, etc.) terecht geplakt worden en de oorzaak leggen ze bij de tv en de computer.
Oh My God!
Groet,
Miriam Lavell

Je kunt het toch net zo goed omdraaien?

Laat dat onderwijs nou eens wat minder eenheidsworst leveren.

Gaap - als ik zie hoeveel moeite en gedoe het kost om leraren ertoe te bewegen om niet 95% van de leerlingen hetzelfde klassikale verhaal aan te smeren. Al dan niet verpakt in projecten en andere opleukerij.

Er is gewoon een tekort aan goed onderwijs, en tot nu toe is een label de enige manier om enige medewerking te krijgen in de zoektocht van ouders naar dat goede onderwijs.

Individueel versus maatschappelijk belang

ok, het onderwijs sucks, en met de door assertieve ouders bijelkaar gesprokkelde labels krijgt je kind toch beter onderwijs. Dit kost de maatschappij kapitalen. Het geld benodigt voor die verbrokkelde aanpak kan beter in een totaal aanpak gestoken worden.
Doet me denken aan het WAO verhaal. Werd oneigenlijk gebruikt als glijmiddel voor het laten afvloeien van werknemers. Was een schijnoplossing, en werd een financiele molensteen.

Het putje van aboutaleb

Pluk:"en met de door assertieve ouders bijelkaar gesprokkelde labels krijgt je kind toch beter onderwijs."
Het herhalen van een mantra maakt wat je beweert niet waar.
Pluk:"Doet me denken aan het WAO verhaal. Werd oneigenlijk gebruikt als glijmiddel voor het laten afvloeien van werknemers. Was een schijnoplossing, en werd een financiele molensteen. "
Dat is het precies. De gelabelde leerlingen worden in hoge mate rechtstreeks opgeleid voor de Wajong. Ook daar is een enorme toename (verdubbeling naar 400.000) zichtbaar sinds de invoering van de wet LGF en dan gaat het vooral over jongeren.
Nogmaals: die wet bakent vooral de doelgroep van het onderwijs af. Er is sowieso geen acceptatieplicht bij scholen, maar van deze lln is er zelfs een wettelijke legitimatie om ze te weigeren. Dat gebeurt op alle schooltypen. Lln die door dit traject uiteindelijk in het praktijkonderwijs belanden worden bovendien lieflijk ontheven van de kwalificatieplicht.
Ze 'hoeven' niet mee te doen aan de maatschappij.
Dit maatschappelijke probleem doet zich echter niet voor bij assertieve ouders. Ja, er zijn assertieve ouders, maar voor een label moet je wel de medewerking van de school hebben. Het zijn vooral de scholen die labels willen, ook tegen de wil van ouders.
Bovendien zijn er, net als in de WAO, natuurlijk gevallen die _wel_ extra ondersteuning nodig hebben en die daarvan ook werkelijk baat hebben. Die havo kunnen doen met begeleiding, terwijl ze anders op het vmbo aangewezen zouden zijn. Die kunnen studeren met extra voorzieningen, terwijl ze zonder daar niet zouden komen.
Dat zijn allemaal leerlingen met perspectief op deelname aan de arbeidsmarkt.
Problemen ontstaan er vooral met leerlingen die geen school meer wil hebben en die tot ieders tevredenheid via labels uit het onderwijs geduwd worden. Nou ja, ieders tevredenheid. Net als bij de WAO zijn de betrokkene juist niet altijd tevreden met de oplossing. Maar de scholen wel (die zijn ze kwijt) en de leerplichtambtenaren ook (poetst de verzuimcijfer op).
Aboutaleb heeft daar wel een oplossing voor bedacht met de wet WIJ. Hierdoor zijn gemeenten verplicht jongeren vanaf 16 jaar die daarom verzoeken een werkenleren project aan te bieden.
Daarmee zou het putje gedicht kunnen worden, hoewel de voorwaarde waaraan die jongere moet voldoen nogal strikt zijn (laat ie een scheet dan mag de gemeente het project stoppen). Bovendien doet het niks aan de kern van het probleem dat in feite begint bij scholen. Bij de basisschool. Bij leerkrachten die al die kinderen zoveel werk vinden en vooral vinden dat veel leerlingen in het onderwijs een negatieve invloed zijn voor andere leerlingen.
Daar begint het labelen en het duwen.
Dan kun je ze allemaal wel naar het putje van Aboutaleb duwen, maar dat kunnen gemeenten uiteindelijk ook niet dragen.
Groet,
Miriam Lavell

Oef pluk

"en met de door assertieve ouders bijelkaar gesprokkelde labels krijgt je kind toch beter onderwijs."
Ai, nu kan ik toch niet langer op mijn handen blijven zitten. Ten eerste moet gezegd worden dat het positieve effect van het rugzakje marginaal is. De leerkracht wordt voorgelicht en krijgt wat handvatten via de intern begeleider, deze krijgt deze informatie via de ambulant begeleider. Het is zeldzaam dat de ambulant begeleider zelf met het kind werkt. In de praktijk kost het vele gesprekken=tijd, terwijl het effect in de klas soms nauwelijks merkbaar is. De leerkracht heeft soms geen talent om hiermee om te gaan, is soms te eigenwijs of weet het gewoon niet in het praktisch handelen te integreren. Daarnaast is het mogelijk om speciale materialen aan te schaffen. Maar veel kinderen met ass of adhd hebben vaak nauwelijks speciale materialen nodig. De rest van het geld kan wél erg nuttig ingezet worden: formatie, waardoor klassen kleiner gehouden kunnen worden of er financiële ruimte is voor een klassenassistent. Het is duidelijk dat dit álle leerlingen ten goede komt. Ofwel: door de rugzak komen andere kinderen niet tekort, evt. wel door het onvermogen van een leerkracht goed met de zorgleerling onm te gaan. de rugzakregeling heeft hier te weinig invloed op. Dus ook: de rugzakregeling faalt.
Nu even over de zgn. assertieve ouders: heb je ooit aan de mogelijkheid geedacht dat dit ouders betreft die stuk voor stuk zich de grootste zorgen maken over hun kind? Het gaat niet om ouders die denken dat hun kind te weinig populair is als ze na drie weken kleuterklas nog geen speelafspraakje heeft, het gaat ook niet om ouders van kinderen die nooit A'tjes op een citotoets scoren.
In de meeste gevallen gaat het om ouders van kinderen die hun kind in de vernieling zien gaan, vaak gaat hun ontwikkeling achteruit ipv vooruit en niet zelden zijn de kinderen erg ongelukkig, zelfs depressief, wilden ze nooit geboren zijn, willen ze dood (ik ken ouders die hun kind letterlijk hebben moeten wegplukken van het spoor of balkon), zijn ze zeer angstig, praten ze helemaal niet meer of krijgen ze zulke agressieve driftbuien dat het niet meer veilig is. Maar door hun omgeving gesust, duurt het vaak jaren voor deze ouders aan de bel trekken. Dan volgen de wachtlijsten en de lange onderzoekstrajecten. In sommige gevallen leidt dat tot een psychiatrische diagnose. Wat dan volgt bij de ouders is opluchting, vertwijfeling en verdriet tegelijk. En weer de omgeving die sust: het zal wel een misdiagnose zijn. Maar door de diagnose komt wel de juiste hulp op gang, na heel hard werken, vooral door de ouders, kan een kind weer gelukkiger in het leven staan, plezier maken, tot ontwikkeling komen en nieuwe dingen leren. En weer komt de omgeving: die hulp is te duur, die hulp gaat ten koste van mijn kinderen, jullie willen teveel het perfecte kind...etc.
Het is beslist niet makkelijk om een ouder te zijn van een kind met een diagnose. Niet alleen binnen je gezin worden er forse eisen aan je gesteld, de buitenwereld stelt mogelijk nog veel forsere eisen. Niet zelden hebben ouders daarom zelf ook hulp nodig, psych en peut helpt de vaak oververmoeide en onzekere ouder weer het zelfvertrouwen terug te geven. Om vervolgens heel rustig de buitenwereld weer tegemoet te kunnen treden,vol vertrouwen: 'laat ze maar lullen, mijn weg is goed'.
Als zorgenkinderen teveel gemeenschapsgeld zouden opslokken, dan nog denk ik dat het het waard is. Zoveel kinderen krijgen nu een eerlijke kans. En kinderen zijn onze toekomst, daar moet je niet aan willen tornen. Er zijn in dit land heel goed andere bezuinigingen mogelijk, als het dan ergens anders vandaan moet komen.
Maar, dat betekent allemaal niet dat ik niet kritisch ben. Ook ik zie dat er in sommige gevallen (een kleine minderheid) te snel een diagnose geplakt wordt en dat er te snel tot medicatie overgegaan wordt. Dat is kwalijk, maar zeer lastig te voorkomen. Zelfs bij lichamelijk kwalen, die meetbaar zijn, komen dit soort dingen voor. (zoals bijv. mijn schoonzus die na haar zwangerschap een minder goed functionerende schildklier kreeg, en járenlang daarvoor medicatie slikte, later bleek dat de afwijking waarschijnlijk maar tijdelijk was geweest, en dat een paar maanden slikken voldoende was geweest)
Ik vind niet dat je alle zorgenkinderen in de kou moet zetten, omdat er een percentage misdiagnoses bij zal zijn. Ik vind ook niet billijk dat alle ouders van vrijwel alle zorgenkinderen steeds maar weer moeten incasseren dat hun kind de maatschappij teveel geld kost.

Donald

Ik heb je naam nog niet eerder op het forum voorbij zien komen (misschien niet goed opgeleg?), maar ik kan je wel zeggen naar aanleiding van je stukje hierboven, dat ik hoop nog vaker iets van je te lezen.

Helder, goed beargumenteerd en ik ben het er helemaal mee eens, zou het zelf niet zo kunnen zeggen.

dank je!
Jons

Brave new world

In aanvulling op mezelf en op wat Donald schrijft: dat putje van Aboutaleb zou door de wijze waarop het inelkaar steekt juist ook nog weer een extra toename van de Wajong tot gevolg kunnen hebben.
Aan de deelnemers wordt een bureaucratisch eisenpakket opgelegd waar veel mensen, laat staan met ass of adhd, sowieso niet aan kunnen voldoen. Ook niet als ze wel doorgeleerd hebben.
Omdat de gemeente verantwoordelijk is en moet betalen, is het ook in het belang van de gemeente die voorwaarden strak te hanteren (dat scheelt geld). En tja, als je zelfs uit de lekken van dat putje vloeit, dan is je lot bezegelt, want wie kan er dan nog gehouden worden aan zelfs maar de morele verplichting je een kans te bieden?
Dat wordt wajong. Zoiets.
Hoe dan ook: het probleem zit vooral in het onvermogen van maatschappelijke partijen om mensen een plaats te geven. Te gunnen, ondanks hun beperkingen. De eisen die gesteld worden, te beginnen op de basisschool, zijn vooral repressief. Optijd komen. Stil zitten. Netjes werken. Gelijkmatige ontwikkeling vertonen. Niet afwijken van het best hanteerbare model.
Wie daaraan niet voldoet krijgt geen coulance. Het model wordt niet aangepast. Er komt hooguit 'hulp' in een soort waan van maakbaarheid alsof van iedereen een door maatschappelijke partijen te hanteren model te maken is.
Dat is een illusie natuurlijk. Je blijft op die manier vanzelfsprekend zitten met een groep mensen die niet voldoen aan het model.
Daar wordt ook al weer diep over nagedacht. Heus, regeren is vooruitzien. Maar de oplossingen zijn meer van hetzelfde: gewoon de toelating tot de Wajong beperken. Nog strengere regels.
Dat wordt eeuwig onbemiddelbaar in de bijstand. Mits je je natuurlijk heel scherp, optijd en leesbaar aan je bureaucratische verplichtingen houdt. Anders raak je ook dat kwijt.
Groet,
Miriam Lavell

Toename wajong

Heeft die toename niet in de eerste plaats te maken met het verdwijnen van de lhno en de lts? De huidige vmbo-opleidingen zijn voor veel kinderen te theoretisch, en haken af/ komen in de problemen, etiketje erop en hup, in de wajong.

Feminisering van het onderwijs en maatschappij

Ik zou de stelling wel aan durven gaan dat het nodige te wijten is aan de feminisering van het onderwijs. De grootste toename zit in ADHD en ASS. Bij uitstek diagnoses die opvallend veel vaker bij jongens voorkomen. ADD zie je vaker bij meisjes, maar die kenmerken zich nu net niet door 'lastig' gedrag.

De klassieke vrouwelijke gedragingen zoals in groepjes werken, samenwerken, op je beurt wachten, stilzitten worden sinds de feminisering van het onderwijs tot een absolute deugd verheven. Die feminisering zet zich overigens daarna voort in het gewone werkzame leven.

Ik heb jaren leiding gegeven aan zware techneuten. Van minimaal 2 mannen in dat team weet ik dat ze Asperger hebben, omdat ze me dat verteld hebben. Van 2 anderen heb ik het sterke vermoeden. Ook hebben een paar mannen zelf kinderen met Asperger. In een groep van 8 mannen een aardige score. Deze mensen kregen heel vaak de kritiek dat ze beter moesten leren communiceren. Mijn antwoord was dat ze óf steengoed zijn in hun vak (natuurkunde) óf goed communiceerden, maar dat het onredelijk is om te verwachten dat ze het beide hadden. Ik heb het hier over mensen met een universitaire opleiding.

Dat is echter wel precies dat in onze samenleving continu verwacht wordt. De bij uitstek vrouwelijke waarden worden hoger gewaardeerd. Daaraan moet men zich aanpassen. Wie zich niet kan aanpassen, verdrinkt.

Vroeger werd de beste techneut baas. Je had dan gewoon als techneut (bij uitstek een vak waar de autistische trekken veel voorkomen) als baas. Die ging niet ingewikkelde samenwerkingsgroepjes verzinnen of zeuren over een goede verbale feedbackstructuur. De huidige managers doen dat wel. Die sturen je op teambuilding en leuke uitjes. En gaan daarna zeuren dat je je niet gedraagt als een goed teamlid.

Het waren echter wel de autistiformen onder ons die inventieve innovaties maakten. Net zoals het de ADHD-ers waren die vaak afwijkend van de norm door creatieve invalshoeken veranderingen mogelijk maakten.

De grote vergissing in de maatschappij is denken dat je vooruitgang bereikt door mensen die zich aanpassen aan de groep.

Kettingreactie

Donald:"Heeft die toename niet in de eerste plaats te maken met het verdwijnen van de lhno en de lts?"
Nee. Dat opleidingsniveau bestaat nog steeds (vmbo-b tot vmbo-k). Die richtingen uit dat niveau ook (technische opleidingen, land en tuinbouw, zorg- huishoudelijk- voeding). Het is dus niet verdwenen.
Afhaken bij het vmbo levert je geen etiketje volgens de wet LGF op. Wel druk om naar het mbo te gaan. Dat kan ook zonder diploma.
Helaas helpt dat laatste de leerlingen die wel een etiketje hebben juist niet. Uit de bulk afhakers zonder diploma willen mbo scholen best het leeuwendeel accepteren, maar er zijn grenzen. En die grenzen zijn terug te vinden in jurisprudentie over het weigeren van lln met een etiketje.
Van die lln staat vast dat ze extra ondersteuning nodig hebben (dat etiketje). De school hoeft nu alleen maar te zeggen dat men dergelijke ondersteuning niet kan bieden.
Bij de val van het laatste kabinet Kok is de wet LGF controversieel verklaard (onder druk van scholenlobby) en dus niet in de eerste kamer behandeld. Bij het eerste kabinet Balkenende is de wet aangepast. Alle teksten die ook maar een beetje de schijn van acceptatieplicht bij scholen suggereerden, zijn aangepast en expliciet gemaakt in kamerstukken. Scholen moeten zelf kunnen beoordelen of ze zo'n leerling wel aankunnen binnen de gelederen. En dat doen ze, dat beoordelen.
En dat leidt tot wajong bij kinderen die steeds meer afwijzingen verzamelen. Als het op die school niet lukt, dan lukt het bij ons ook niet.
Uiteindelijk zit een leerplichtambtenaar met het probleem, maar die kan het samen met de scholen oplossen door van de leerling te verklaren dat het zo erg niet lukt allemaal, dat het maar van de leerplicht/kwalificatieplicht ontheven moet worden.
Daarmee is dan weer officieel vast komen te staan dat dit kind arbeidsgehandicapt is. Dus wajong.
Groet,
Miriam Lavell

Niet zo vrouwelijk

De eisen die uiteindelijk tot definitieve segregatie leiden, zijn helemaal niet zo vrouwelijk. Ze zijn vooral rigide, repressief en controlerend. Alles om 'misbruik' door de burger te voorkomen (lekker met je luie reet in de Wajong zeker). En ook: alles om opleidingen en bedrijven te ontslaan van 'onmogelijk' geachte (morele) plichten.
In werkelijkheid zijn ze die regels de natte droom van elke werkgever die met het competentiemodel een eenvoudig struikelpad heeft om werknemers mee te ontslaan. Volstrekt subjectief, maar meetbaar op de rigide punten: optijd komen, het aantal conflicten met klanten, de mening van het overige personeel.
(niet zo heel) Vroeger moesten werkgevers die iemand kwijt wilden eerst een dossier aanleggen om te bewijzen waar het allemaal fout gaat. Nu maakt zo'n dossier (POP, of hoe je het ook noemt) standaard deel uit van de opleiding.
En dus ook van het toelatings- en verwijderingsbeleid van de opleidingen.
"De huidige managers doen dat wel. Die sturen je op teambuilding en leuke uitjes. En gaan daarna zeuren dat je je niet gedraagt als een goed teamlid. "
Ja. Minnetjes in dat dossier verzamelen is een doel op zich. Dat vereenvoudigt het ontslag als men je kwijt wil. Zonder uitdaging van de mindere competenties, kun je ook geen minnetjes verzamelen.
Nee, niet zo vrouwelijk. Echt vroeger, jaren 50, werd personeel om een scheet ontslagen. Gewoon omdat de baas altijd gelijk heeft. Tegenwoordig zorgt de baas (en de school, en het loket sociale voorzieningen of dat van de identiteitsbewijzen) dat ie altijd gelijk krijgt.
Met een dossier. Kwestie van vinken.
Groet,
Miriam Lavell
G

Met miriam eens

het treurige van het hele diagnostische proces vind ik dat je als ouder met de beste intenties handelt, op zoek bent naar de juiste zorg voor je kind maar ergens paradoxaal genoeg je kind een wajong uitkering in jaagt

Jeetje

Ik ben helemaal geen grote fan van het Engelse onderwijssysteem, maar scholen hier zijn wel verplicht alle leerlingen onderwijs op maat te bieden (zogenaamd 'inclusive' onderwijs).
Vanmorgen hebben we een orienterend gesprek gehad op een middelbare school over de zorg en steun die ze onze zoon kunnen bieden. Ik werd er niet zo blij van, er valt heel veel te verbeteren aan de praktijkkant van 'inclusion'. Maar ik geloof dat ik nu toch even mijn zegeningen ga tellen.

Donald

Je hebt het heel erg goed verwoord. Ik ben het helemaal met je eens, en zoals jij het effect van de LGF beschrijft, slaat de spijker op de kop. Heel herkenbaar, dank je wel.

Enneh de praktijkschool?

Ik heb verder niet veel ervaring met gelabelde kinderen en onderwijsproblemen....Maar is het ook niet van belang hoe de praktijkschool het doet? Hier is een zeer succesvolle praktijkschool (schijnt zo te zijn...heeft verschillende oorkonden, onderwijsprijzen etc. gewonnen) en vandaaruit stromen veel kinderen door naar mbo (wel lagere niveau's) of naar leer/werk-plekken. En heel vaak blijven ze ook nog hangen op die leerwerkplekken en krijgen ze een betaald of gedeeltelijk gesubsidieerde baan aangeboden. Met die leer/werkplekken heb ik dan weer wel ervaring. Bij mijn werkgever (groote werkgever, regionaal..zorgsector) werken vele 'gelabelde' jongeren. In de huishoudelijke dienst, in de keuken, in de recreatiezaal in ondersteunende diensten, bij de t.d. etc. etc. Autisten, PPD-nos, verstandelijk beperkt, gewoon laag niveau,borderline.Van alles wat. Een aantal behoeven nog steeds begeleiding, maar er zijn er ook die 'opgeklommen' zijn qua werk en anderen hebben gewoon een 'vaste baan' net zoals ik. Sommigen wonen zelfstandig, anderen in woongroepen, soms bij de ouders of zelfstandig met begeleiding.
Bijna allemaal komen ze van de praktijkschool.
Dus niet allemaal stromen ze door naar de Wajong. Ligt het dus niet ook aan te kwaliteit van de praktijkschool? Ik hoor nogal eens geluiden dat die ook niet allemaal geweldig functioneren...
Zo weet ik dat er kinderen uit een plaats 35 km verderop reizen omdat de praktijkschool aldaar zo beroerd is en slecht functioneerd, wel op kosten van de ouders, want een indicatie(=dus vervoerskosten) krijg je daar dan niet voor.
En voorzover ik het kan bezien is de begeleiding van de jongeren op de leerwerkplekken ook zover hun vermogen reikt. Bevlogen leerkrachten is de beste omschrijving denk ik...die het zelfs moeilijk vinden hun leerlingen 'los' te laten in de wijde wereld...
groeten albana

Beetje flauwekul

Iemand met een Wajong indicatie, ontvangt niet automatisch ook een uitkering. Er zijn een heleboel Wajongers die gewoon werk hebben, maar alleen de Wajong achter de hand hebben of gebruik maken van faciliteiten die de Wajong biedt om hun reguliere werk te kunnen uitvoeren.
Ik heb een poos op de Wajong afdeling van het UWV gewerkt en mijn vriendin is daar arbeidsdeskundige. Ik ben geen enkel geval tegengekomen, waarvan je enigszins in twijfel kon trekken of Wajong wel gerechtvaardigd was.
Sterker nog, tijdens mijn werktijd daar, kreeg mijn (toen) 12-jarige dochter de diagnise PDD-Nos + ADHD. Juist omdat ik wist vanuit de Wajong tegen wat voor problemen deze jongeren aanlopen, wat écht geen kattenpis is, heb ik een week met een steen in mijn maag gelopen en mijn hersenen draaiden overuren; ik zag de toekomst van mijn kind al duidelijk voor me. Totdat ik besefte dat mijn kind het vermoedelijk wél zou redden,omdat ze net iets anders is dan de rest, gelukkig heel intelligent is en graag wil.Toen pas werd ik weer blij, blij dat de Wajong bestaat en dat ik weet dat er een vangnet voor haar is, een duwtje in haar rug.
Ik heb in de tijd bij het UWV het project G-krachten gedraaid en met iedere jongere waarme ik gesproken heb, viel mij inderdaad de motivatie op, de gedrevenheid, de betrokkenheid, precies zoals het op de site staat. Let wel, het zijn jongeren die al minstens 10 jaar gewend zijn om te vechten tegen hunzelf en de buitenwereld. Jongeren die ondanks hun beperking heel goed weten wat ze vooral niet willen en ontzettend teleurgesteld zijn als iets niet lukt.
Inderdaad, er komen steeds meer jongeren met een ASS of een ADHD indicatie in de Wajong (de laatste overigens alleen mét een andere diagnose, ADHD en sich is geen indicatie), maar dat is logisch. De Wajong ijlt een jaar of 12 na. Wanneer zijn uberhaupt die diagnoses meer naar voren gekomen ?
Deze grote groep jongeren kunnen uitstekend aan het werk, ook in hogere functies, met behulp van bv een jobcoach. Terwijl ze vroeger of laag betaalde baantjes hadden of crimineel werden of in de bijstand wegkwijnden. Ik weet wel, welk scenario ik zou kiezen als moeder van een kind met een mogelijke Wajong indicatie.
Jakiro

Beetje flauwekul jakiro

wat je zou geen wajong of uwv nodig moeten hebben om geaccepteerd te worden zoals je bent. Eerst wordt iemand op een zijspoor gezet en daarna wordt een mooie jobcoach aangeboden fantastisch hoor!

Anders

tja, dat is een utopie....zolang er nog mensen zijn die stoornissen als ADHD en ASS niet erkennen en accepteren dat deze er zijn (nogmaals, lees eens op het rondom 10 forum) is het fijn dat er een instantie is waarop je kan terugvallen....

Anders

Heel veel jongeren met Wajong hebben bijvoorbeeld het probleem dat ze bij conflictsituaties weglopen en niet meer terugkomen.
Ik accepteer dat niet eens van mijn eigen dochter en doe er in die gevallen alles aan om met mijn dochter te praten en het probleem op te lossen. Daar heeft een "baas" gewoonweg geen tijd voor en huppekee, weg baan.
Het is geen "fout" van de maatschappij, het is een "mankementje" van de jongere. Mijn dochter heeft nu eenmaal mankementjes. Ik accepteer ze, mijn dochter ook en ben bereid om daar extra tijd voor uit te trekken. Een baas geeft geld uit aan zo'n jongere, en aangezien ik ook nog eens baas ben, kan ik me heeeeeel goed voorstellen dat je aan iemand waar je geld aan kwijt bent (salaris) en daar ook nog eens géén goed werk voor af levert of gewoonweg niet komt, daar ook niet nog eens extra tijd en energie in wil stoppen.
Ik accepteer inderdaad mijn dochter zoals zij is, maar ik accepteer niet sommige punten van haar gedrag, net zoals ik dat van mijn andere kinderen ook niet accepteer. En juist dat kan gecorrigeerd of begeleid worden door extra inzet vanuit het UWV.
En anders, op welk zijspoor wordt iemand gezet ?
Kinderen die wellicht een Wajong indicatie krijgen, worden voordat ze 18 zijn vaak al vanuit het UWV op alle mogelijke manieren geholpen om juist niet op een zijspoor te geraken. Allerlei hulpmiddelen om op een reguliere school te kunnen blijven worden vanuit het UWV verstrekt.
Ook jobcoaches tijdens een opleiding, of de meerkosten voor een bijzondere opleiding, opdat ze in ieder geval een opleiding krijgen.
Ik heb in ieder geval totaal niet de ervaring dat kinderen met een eventuele Wajong indicatie op een zijspoor gezet worden !
Jakiro

Jakiro

"Het is geen "fout" van de maatschappij, het is een "mankementje" van de jongere".
Eigenlijk zeg je daar alles mee. Persoonlijk vind ik het erg vreemd dat de maatschppij zich niet vormt naar die "mankementjes". Je zou immers zeggen dat een maatschappij door mensen wordt gevormd...

Anders

Elk "mankementje" is anders en ook al heet het mankementje hetzelfde, dan nog kan de aanpak van die betreffende persoon anders zijn...De maatschappij aanpassen aan elk van dat mankementje, dat is onmogelijk....Je kan wel proberen het voor beide partijen zo makkelijk mogelijk te maken, dus voor de maatschappij alswel voor de persoon met het mankementje....

Anders

Het siert je enorm dat je zo opkomt voor en meedenkt met de personen met de mankementjes. Laat ik dat voorop stellen !
Echter, "de maatschappij" kan zich niet naar een minderheid richten. Dat wordt totale chaos en het gaat niet werken voor de meerderheid.
Wat wel kan is de "mankementjes-mensen" hulpmiddelen geven zodat óók zij kunnen functioneren in een maatschappij die ingericht is voor mensen zonder mankementjes, wat (gelukkig maar !) nog steeds de grootste groep is.
En dat is waar de Wajong op gestoelt is. Niet wegstoppen en geld geven, maar faciliteren en die mensen met mankementjes de kans geven om wel mee te doen in de maatschappij.
Want er zijn procentueel gezien, meer mensen die werken terwijl ze een wajong indicatie hebben, dan mensen die werken terwijl ze een WIA indicatie hebben.
Het enige verschil is dat Wajongers geen arbeidsverleden hebben en de WIA-ers wel. Daarom ook dat de Wajong zo'n vreemde eend in de bijt is; het is geen arbeidsgerelateerde inkomensvoorziening en alle andere uitkeringen wel.
De groep Wajong-UWV-ers is ook een heel ander soort groep dan de andere UWV-ers en veel meer gericht op faciliteren en begeleiden dan de andere UWV-afdelingen.
Jakiro

Emma

Mijn kind heeft dus een dubbele diagnose en een indicatie voor cluster 4 onderwijs (blijkt nu).
Ook zij heeft de hele basisschool doorlopen zonder rugzak en zit nu in de brugklas TVWO.
Terdege heeft mijn dochter "mankementjes". Wat zeg ik, alledrie mijn kinderen, ikzelf en mijn partner hebben mankementjes. Iedereen heeft mankementjes, maar bij de meeste mensen zijn ze niet van zo'n omvang dat ze zijn/haar functioneren in de maatschappij gaan beïnvloeden.
Haar "mankementjes" zijn echter van zo'n invloed op haar sociaal functioneren dat het wel degelijk nu een probleem gaat opleveren en er alsnog een rugzak gaat komen.
En in haar geval niet omdat zij anders moet gaan doen, maar omdat de leerkrachten een andere aanpak voor kinderen met "mankementjes" nodig hebben.
Dus het feit dat een basisschool geen rugzakleerlingen heeft, betekent helaas niet dat het kind overal en altijd geaccepteerd wordt of geaccepteerd gaat worden. Was dat maar waar.....
Jakiro