Kunnen, typen, autorijden en dansen zei mijn moeder
"daar heeft iemand (m/v) zijn hele leven wat aan". Met als gevolg dat ik op rijles, dansles en typecursus moest in mijn tienerjaren.
En ze had gelijk. Kunnen autorijden speekt voor zich, met 10 vingers kunnen typen is ook altijd handig voor werk en studie. (Stijl)dansen was toch minder nodig maar ik ben toch iets zekerder op feestjes (lees: iets minder horkerig op de dansvloer).
Maar nu mijn vraag: is die lijst uit te breiden? Ik zelf zou denken aan goed kunnen converseren en niet alleen met leeftijdgenoten. Altijd handig later op recepties waar je niemand kent en dergelijke.
wat is volgens jullie nog een goede vaardigheid die absoluut goed is om te hebben maar die je niet op school leert?
viridantia
Spreken
Het eerste wat in mij opkomt is: spreken, en dansen niet. Ik heb zelf althans nog nooit een feestje meegemaakt waarop ik werd geacht te stijldansen. Typen en autorijden vind ik wel dagelijks heel handige vaardigheden. Spreken had ik beter willen leren. Ik was vroeger stotteraar en heb wel spraakles gehad, maar bleef toch een beetje hangen in de vicieuze cirkel verlegen want moeite met spreken, en dus zenuwachtig als ik wel moest spreken, en dus weer meer moeite met spreken. Nog steeds voel ik een soort stress als er meer dan twee mensen tegelijk naar mij luisteren. Ik merk ook bij leeftijdsgenoten dat ze nooit goed hebben geleerd om in het openbaar te spreken.
Maar ik zie wel dat er op de school van mijn dochter veel meer aan gedaan wordt dan vroeger bij mij op school. Die kinderen houden veel, korte spreekbeurten, staan een paar keer per jaar op een podium, dat deden wij allemaal niet.
Enfin, een eerste reactie. Ik kom vast nog op andere dingen.
Goed taalgebruik en typen
Mijn vader hamerde er op een gegeven moment op dat we kinderlijke woordkeus moesten leren omzetten in wat ´moeilijkere´ woorden. Verder zag hij een carrière op kantoor voor mij als enige optie vanwege mijn flinke bijziendheid, dus werd ik de administratieve richting in gestimuleerd. Rond kerst wist ik werkelijk niet meer waar de leraar van de MEAO het over had. Het interesseerde me geen zier. In februari heb ik gezegd dat ik eraf wilde.
Typen hoorde daar uiteraard bij. Ik heb dan ook op een typeschool gezeten waarvan de eigenares altijd een flinke borrel op had. Ze hield zich kranig hoor met slok op, maar je rook uit de verte dat ze weer had zitten pimpelen.
Dansen hoorde niet bij de (gereformeerde) cultuur van onze familie.
Tafelmanieren
En ook andere manieren eigenlijk. En inderdaad, kunnen converseren, tamelijk foutloos Nederlands spreken en schrijven (dat zou je misschien op school moeten leren, maar als je "als" zegt in plaats van "dan" zul je dat op school misschien niet snel afleren).
Overigens hebben we onze dochter kanjertraining laten doen omdat ze last had van faalangst. Als ouders moesten we altijd mee naar die bijeenkomsten en we betreurden dat we dat zelf niet als kind hadden kunnen doen. De kinderen leerden er converseren, maar ook hun gevoelens serieus te nemen en te bespreken met iemand die ze vertrouwen, hun grenzen aan te geven en om te gaan met pesterij en ander ongewenst gedrag van anderen. Heel belangrijke vaardigheden die je niet op school leert.
Koken, goede manieren en omgaan met tegenslag
Onze kinderen leren allemaal koken en dan ook echt van basisingrediënten en niks kant-en-klaar. Een goede gezonde maaltijd kunnen bereiden is de basis van een goede gezondheid.
Wij proberen we ze wellevendheid en goede manieren bij te brengen, volgens mij heb je daar ook je leven lang plezier van.
Mijn man en ik zijn enthousiaste van het doe-het-zelf-ers (zelf meubels en kleding maken, zelf groenten verbouwen) en daar krijgen natuurlijk een tik van mee.
Maar naast inventiviteit vind ik het heel belangrijk dat mijn kinderen kunnen omgaan met tegenslag en ruggengraat hebben, volgens mij is dat het allerbelangrijkste in het leven.
Leren koken
Om eerlijk te zijn vind ik leren koken niet zo'n noodzakelijk punt bij de opvoeding. Al doende leert men en het leuke is dat je dan lekker je eigen variant kunt maken zonder de recepten van moeder geweld aan te hoeven doen.
Toen ik op kamers ging bleek ik ongemerkt behoorlijk wat meegekregen te hebben van mijn moeder, terwijl ik tot een paar weken voor mijn verhuizing nooit heb hoeven koken. (Toen de kogel eenmaal door de kerk was, bedacht mijn moeder dat ik totaal geen kookervaring had.) Bij bepaalde basisrecepten heb ik de kunst dus wel afgekeken, zoals hoe je een sausje moet maken. Daarnaast vond ik het leuk te experimenteren en dus juist níet het eten te maken wat ik van huis uit gewend was. Mijn jongste dochter heeft er geen moeite mee om bepaalde maaltijden klaar te maken. Ze heeft een gezonde belangstelling voor eten dus ik twijfel er niet aan dat ze later voor zichzelf zal kunnen zorgen. Mijn andere dochter vindt eten en het bereiden ervan een stuk minder leuk, maar ze zal op den duur wel de keuken in móeten.
Kunnen presenteren
en daarbij behorend; kunnen spreken in het openbaar.Of je het nu leuk vind of niet, ooit komt er een moment dat het toch een keer zal moeten en dan is het toch heel fijn als je minimaal weet hoe het moet.
Al is het alleen maar om jezelf te kunnen verdedigen in een situatie, iets aan te prijzen, een menigte tot rust te brengen of wat dan ook. Veel en veel belangrijker dan kunnen typen of dansen (of je talen kennen).
Jakiro
Wellevendheid, nuttige handwerken, koken en talen
Ik vind vooral wellevendheid, goede omgangsvormen en kunnen converseren belangrijk. Daarbij hoort een zekere mate van zelfvertrouwen, waardoor je je niet laat overdonderen door de situatie, of zoals mijn oma zei, je moet zowel bij de koningin als bij de werkster op de thee kunnen.
Daarnaast de basistechnieken van handwerken en koken, talen, en ach ja, met 10 vingers tikken is nu nog wel handig, maar over een paar jaar heb je toch geen toetsenbord meer. Een goed handschrift vind ik belangrijker.
Goede omgangsvormen 'leren' en zwemmen
Goede omgangsvormen leren vindt ik ook wel belangrijk, dat je gewoon 'leert'hoe je je hoort te gedragen op/bij bepaalde gelegenheden. Vooral bij 'bijzondere' gelegenheden zoals verjaardagen bij iemand die je amper kent, gezelschappen, begravenis, verhuizen en de buurt, nieuwe werkkring,herdenkingen....dingen die geen dagelijks voorkomend sociaal verkeer zijn zeg maar. Mijn moeder was hier erg op gebrand. En nam ons mee bij allerlei gelegenheden en deed er uitgebreide uitleg bij hoe en waarom. En daar heb ik veel aan gehad....het is houvast om je niet 'onzeker' te voelen bij dat soort gelegenheden en dat maakt het stukken makkelijker/relaxter.
En misschien ligt converseren wel in dezelfde 'lijn'....maar daar hebben wij een aangeboren talent voor, dus dat kan ik niet goed beoordelen. Idem met toespraken houden. Het enige dat je daar voor moet leren is er 1 inelkaar draaien. Zoals een opstel...en dat je weet dat ie 'goed' is, met een begin en een einde, logisch en eenvoudig en niet te langdradig....en dan lees je het gewoon 'voor'. (Kun je leuk oefenen met sinterklaasgedichten sprak mijn stiefvader altijd, die ellenlange gedichten maakte voor iedereen.) Toen ik nog erg jong was vroeg ik altijd 'hulp' bij speeches (de eerste was mijn eindexamen, want ik was voorzitter van de feestcommisie). Dat wil zeggen ik schreef ze en mijn stiefvader keek ze na of verbeterde e.a. of gaf commentaar (" er moet wat humor in" ). Dat heb ik zo een tijdje gedaan...tot er vrijwel geen commentaar meer kwam. Nu maak ik me echt niet druk om een speechje meer of minder, maakt me ook niet uit hoeveel toehoorders er zijn..of de gelegenheid. Op mijn werk moet ik ook veel toespraken houden...dus ik heb ook behoorlijk kunnen 'oefenen'. Maar ik zag laatst dochter in een optreden. En tot mijn verbazing was ze de 'ladyspeaker' van de avond....Bleek achteraf dat de échte presentatrice halsoverkop weg had gemoeten i.v.m. familieomstandigheden en dat er niemand verder wilde (allemaal pubers). Dochter eigenlijk ook niet...maar ja, iemand moest het toch doen? Dus deed ze dat...zonder voorbereiding, goedenavond dames en heren, hartelijk welkom etc. etc. Ik vond het wel knap voor een 16-jarige voor een toch wel grote massa, maar dochter haalde de schouders op...pfff ze had toch een briefje waarop stond wie wanneer kwam?
Mijn ouders hadden ong. hetzelfde liedje als Viridantia's ouders. Alleen het typen wilde ik écht niet. Ik had het idee dat áls je daar eenmaal aan begon je binnen no-time een soort 'typmiep' zou zijn. Die kans was inderdaad zeer groot...want mijn vader had een eigen bedrijf waar behoorlijk veel getypt moest worden. En toen 'hoefde' het dan ook niet...Heb er trouwens weinig 'last' van......Mijn typvaardigheid is snel genoeg. Niet langzamer dan mijn collega's die wel typles hebben gehad i.e.g. Mijn kinderen hebben weer wél een typdiploma (maar die wilden ook zelf).
Dansles........mwwah wat heb je eraan? Waar wordt er nu nog 'gesteildanst'? Als dat eens 1 keer 2 jaar voorkomt tegenwoordig....en dan vaak maar even en erna weer los dansen. Maar oudste heeft de dansles al gehad. Wilde zelf. Net als ik...het is wel leuk, dát wel.
Autorijden. Ach, er zijn er zat die zich prima redden zonder, toch? Maar wel altijd handig.
Zwemmen vindt ik in nederland ook wel erg belangrijk! Maar dat spreekt voor zich denk ik.
groeten albana
Ik heb de reacties niet gelezen, maar moet even glimlachen. Ik heb nooit typeles gehad, kan inmiddels op mijn manier snel typen, maar het lijkt natuurlijk nergens naar Ik kan niet autorijden, heb het geprobeerd, maar mijn been wilde niet. En op dansles heb ik een blauwe maandag gezeten, maar ik werd eraf gestuurd omdat ik teveel lachte en ik vond het ook helemaal niks. Toch ben ik aardig terechtgekomen
Mijn kinderen heb ik geleerd voor zichzelf op te komen (en dan vooral op een nette manier!) en vroeg zelfstandig te worden. Ze konden al jong voor zichzelf zorgen (koken, de was doen etc). Ook goede manieren vond ik belangrijk om hen aan te leren. Typeles en dansles hebben ze (helaas voor hen ) niet gehad en mijn dochter heeft haar rijbewijs al lang, mijn zoon nog niet. Ze lijken het beiden heel aardig te redden in het leven.
Pelle
"Kunnen speechen is voor een groot deel aangeboren, dat kun je een kind niet leren als het er niet in zit. Dat hoeft ook niet, een kind zal inzien dat als het nodig is het nodig is en dan kan een kind het ook."
Ik denk dat het voor een klein deel aangeboren is en dat je het juist voor een groot deel kunt leren. Speechen is een groot woord, maar als je eens per jaar een spreekbeurt hebt, zoals ik vroeger, en je bent nogal onzeker van jezelf, ben je eens per jaar stikzenuwachtig en bak je er juist daardoor soms niets van. Als je zes keer per jaar een spreekbeurt hebt, daarmee begint op jonge leeftijd en op lekker laag niveau, dan is het van het begin af aan niet eng, zo kweek je zelfvertrouwen en succeservaring, en daardoor kun je meer ontspannen en zelfverzekerder spreken voor een iets groter publiek dan alleen een of twee bekenden. Deze manier van leren spreken in het openbaar vind ik een verbetering op de school van mijn dochter ten opzichte van mijn eigen school vroeger. Ik wou dat ik het zo had geleerd, daar had ik vast profijt van gehad.
Zwemmen
zwemmen vind ik ook bij een basisopvoeding horen.
'Ik zie mezelf nog met een rooie kop mijn spreekbeurt aan elkaar hakkelen in de vierde klas. Ik voelde me vre-se-lijk. Later tijdens vergaderingen heb ik me echt over mezelf heen moeten zetten om ook eens voor mijn mening uit te komen. Zwetend en wel. '
ja zo was ik ook. verschrikkelijk vond ik het, spreekbeurten. Het is volgens mij een kwestie van zelfvertrouwen kweken, je er over heen zetten. Ik zit nu in de verkoop en hou bijna wekelijks presentaties voor managers. De eerste keer was het slikken, maar het gaat nu zonder moeite en vind het juist leuk! dat had ik vroeger nooit kunnen bedenken!
wat ik mijn kinderen ook mee wil geven is een brede basiskennis. Politiek, geschiedenis, sport, overal in ieder geval iets van weten.
Gruffalo
Inderdaad...
...durven spreken in het openbaar. Ik doe dat niet altijd, omdat ik dat gewoonweg niet durf. Ik heb dat nooit hoeven doen op de basisschool en ten tijde van de Middelbare School was ik zo nerveus om een spreekbeurt te doen dat ik die in een heel rap tempo heb afgeraffeld (alhoewel, het laatste stuk ging wel goed, want een klasgenootje van mij gaf met haar hand aan dat ik wat langzamer moest praten). Ik laat wel wat vaker van me horen overigens
Mijn dochter zit op een basisschool, waar ze af en toe een spreekbeurt of iets moet vertellen over een krantenknipsel. We oefenen dan thuis en hoewel ze het best wel een beetje "eng" vindt doet ze het toch goed
Het autorijden en typen daar ben ik ook wel voor. Het dansen? Hmmm nee, niet echt......
Zelfverdediging en zelf nadenken
Wat een leuk draadje is dit!
Mijn kinderen hebben op vechtsport gezeten om zichzelf beter te kunnen verdedigen. Mijn dichter heeft daar al een paar keer plezier van gehad. Sowiezo vind ik sport en bewegen heel belangrijk in de opvoeding.
Verder besteed ik ook aandacht aan zelf leren nadenken, zodat hen niet van alles wijsgemaakt kan worden.
Pelle
Op de school van jouw kinderen wordt dat dus niet geleerd, en ja, dat zou ik wel jammer vinden. Want juist van die ene keer per jaar word je heel zenuwachtig, maar de ervaring op de school van mijn dochter leert dat als je vaak en op een laagdrempelige manier iets zegt voor een groep, die zenuwen dan achterwege blijven. Dus iets heel anders dan wat jouw directeur beweert.
Als je op een makkelijke manier van jongs af aan leert spreken voor een groep heb je daar voor de rest van je leven wat aan. Althans, dat denk ik. Ik heb het dus niet op school geleerd en dat vind ik jammer.
Belangrijk voor later
Brede algemene ontwikkeling (kranten lezen)
Tafelmanieren
Spreken in het openbaar (besteed de school veel aandacht aan dmv rollenspel, drama, uitvoeringen voor ouders)
Relativeringsvermogen en zelfspot.
Humor.
En ja, dansen, typen en autorijden heb ik vroeger ook geleerd, ik typ weer met 2 vingers helaas, dans weinig en rij veel auto.
Kaartlezen,
Mijn bèta inbreng: kaartlezen, banden plakken, olie verversen (ook meisjes!), gevoel voor statistiek en natuurkunde.
Dhz-en
Wat ik nog mis: Basaal Doe-het-Zelven. IKEA-kastje in elkaar zetten; Lamp ophangen; Stoppen vervangen; gaatje boren en plankje ophangen; Fietsband plakken; Oliepeil meten. Dat werk.
Van alles
Dingen die ik erg belangrijk vind zijn:
- een brede algemene ontwikkeling (politiek, cultuur,wetenschap,geschiedenis, literatuur, religie...) om iets meer van de wereld en de achtergronden te begrijpen.
-verstand van etiquette en manieren zodat iemand zonder moeite zich in verschillende sociale kringen kan bewegen. precies zoals Dirksmama ook omschrijft in haar posting.
-praktische vaardigheden als koken, een stop verwisselen, een stekker repareren, een kraanleertje veranderen, een knoop aanzetten en andere handige dingen.
Dansles, autorijden en typen vind ik alledrie minder belangrijk. Een paar van mijn kinderen hebben dansles gehad en hadden daar veel lol in. Dan is het ook prima. Ik vind het zelf ook heel leuk. Het is ook wel een vaardigheid waar je wat aan hebt. Net als autorijden en typen trouwens maar ik vind het net iets minder noodzakelijk.
In het openbaar spreken en kunnen netwerken vind ook wel een goede.
Maylise
Pelle
Oh, maar het ging me niet om het van tevoren weten, daar had ik het nog helemaal niet over gehad. En ik dacht dat jij het ook niet daarover had. Toen je schreef over de directeur die iets niet wilde, dacht ik dat je het over de zes keer per jaar spreekbeurten had. Dat vind ik dus juist een goede ontwikkeling, veel spreekbeurten (al dan niet ingepland) op een laagdrempelige manier, zodat je leert spreken voor een groep. De kinderen op de school van mijn dochter leren dat.
Omdat het zo vaak voorkomt, maakt het volgens mij overigens niet uit dat ze het weken van tevoren al weten, want er ligt weinig nadruk op, het gebeurt zo vaak. Dus minder zenuwen. Daar ging het mij om. De redenering dat het ook minder stress geeft als je het niet van tevoren weet, zou ook best stand kunnen houden trouwens. Volgens mij maakt het niet zo veel uit. Als het maar vaak genoeg voorkomt, zo'n spreekbeurt, dan leer je het eerder dan als het maar eens per jaar is.
Met geld omgaan
Leren dat op op is.
Belastingpapieren invullen.
Weten hoe het OV werkt.
Enige geografische kennis (door TOMTOM worden we steeds luier, hoe handig het systeem ook is)
Is dat al genoemd in dit onderhoudende draadje?
Dansen - nou, da's minder sociaal noodzakelijk dan een jaar of dertig geleden geloof ik. Heb het ritmegevoel van een stoomboot, dansen gaat bij mij niks worden al had ik het graag gekund.
Heuh pelle,
"Jade: "ja zo was ik ook. verschrikkelijk vond ik het, spreekbeurten. Het is volgens mij een kwestie van zelfvertrouwen kweken, je er over heen zetten. Ik zit nu in de verkoop en hou bijna wekelijks presentaties voor managers. De eerste keer was het slikken, maar het gaat nu zonder moeite en vind het juist leuk! dat had ik vroeger nooit kunnen bedenken!"
Niet mijn quote
Dhz-en
Jongste dochter heeft een poosje terug haar eigen kast in elkaar gezet. Niet omdat ze dat van mij geleerd heeft, maar omdat ik het niet deed Ze weten wel van mij dat ik het kan, dat weer wel. Daarom vroeg ze eerst ook of ik het wilde doen, maar uiteindelijk begon ze er zelf maar aan.
Veel dingen kun je later ook nog leren
Ik leerde pas koken, doe-het-zelven en met geld omgaan toen ik op kamers ging. Typen moet je toch echt eerder al goed onder de knie hebben, omdat je tegenwoordig ook op het VO al veel werkstukken e.d. moet maken.
De vraag is toch wat ouders hun kinderen moeten bijbrengen? Ik neig naar het lijstje van Maylise, en dan vooral de algemene ontwikkeling en de manieren. Daarnaast zeker ook: iets afmaken waar je aan begonnen bent, ook als je er geen zin meer in hebt. Daarnaast probleemoplossend vermogen. Het leven zit vol obstakels.
Groetjes
Massi (geen idee hoe ver wij zullen komen met de opvoeding, dit is maar een lijstje)
Excuses aanbieden
"je excuses aan kunnen bieden als je ergens spijt van hebt en kunnen vergeven als een ander dat doet"
Heb ik lange tijd moeilijk gevonden(koppig als ik ben) maar m'n schoonmoeder heeft mij dit door haar goede voorbeeld geleerd. En het is zo belangrijk in contact met andere mensen!
Koken, stijlansen en in je eigen onderhoud kunnen voorzien
Dat vonden mijn ouders belangrijk. En ja, we konden allemaal koken toen we het ouderlijk huis verlieten. Stijldansen lag anders, 2 kinderen zijn succesvol ontsnapt aan die verplichting (mijn broer en ik). In je eigen levensonderhoud kunnen voorzien, dat kwam vooral van mijn moeder die zich realiseerde dat ze als vroeg weduwe zou worden te lang uit het arbeidsproces was gebleven als tbm'er om dan direct een gezinsinkomen te kunnen verdienen.
Veel andere zaken die hierboven genoemd zijn zoals tafelmanieren, kunnen converseren, klussen, een brede algemene ontwikkeling: die zaken kregen we als vanzelfsprekend mee.
Volgens mij nog niet genoemd
natuuronderwijs. Dat krijgen kinderen op school erg weinig, vind ik. En al wonen we in een grote stad, vind ik het nog wel belangrijk dat mijn kind het verschil weet tussen een eik en een berk, om maar wat te noemen.
Over gevoelens praten o.a.
Ik hoor/lees zo vaak dat relaties stuk lopen op het feit dat volwassenen niet met elkaar kunnen communiceren, zodat ik dit mijn kinderen probeer te leren, voornamelijk door zelf het goede voorbeeld te geven. Door te luisteren naar elkaar, te benoemen waarom je iets vindt, ruimte te geven voor een andere mening en daarbij proberen begrip te hebben voor elkaar. Dus ook sorry zeggen als je een ander hebt gekwetst, of bedanken/complimenteren als iemand iets liefs voor je doet. Klinkt misschien ontzettend klef zo, maar tot nu toe gaat het goed hier. Zoon (met ochtendhumeur) komt dus om een uur of 10 weer naar beneden (gisteren, zaterdag was ie ontzettend aan het mopperen op alles en iedereen) en biedt uitzichzelf zijn excuus aan voor zijn gemopper van een uur geleden, hij zei er ook nog heel lief bij, ' sorry, mama, ik weet ook niet hoe het komt maar ik kan dan alleen maar mopperen". Heb hem uitgelegd dat dit 'ochtendhumeur" is (het was nog nooit ter sprake gekomen, maar het was ook nog nooit zo erg als gisteren) en dat hij, als hij zich zo voelt, nog maar even lekker boven moet blijven, of de anderen maar een beetje moet ontwijken tot het over is.
Maxime
"daar heeft iemand (m/v) zijn hele leven wat aan".
Waarschijnlijk zijn een aantal voorbeelden al genoemd, maar vooruit:
- Behulpzaam zijn (en de grens trekken wanneer men dit kan misbruiken);
- assertief zonder agressief te zijn;
- goed (breed) kunnen communiceren om gevoelens goed onder woorden te kunnen brengen en de gang van zaken kunnen begrijpen;
- een brede algemene ontwikkeling, zodat men het hoe en waarom van actuele zaken in de wereld begrijpt (dit zei Maylise al);
- kleine technische klusjes kunnen uitvoeren, zoals fiets- of autobanden plakken/vervangen, kasten in elkaar zetten, etc.;
- tafelmanieren, zodat je bij een deftige gelegenheid geen kluns hoeft te voelen;
- een knoop aannaaien aan een broek of hemd;
- het huishouden kunnen runnen, ook eten kunnen bereiden;
- rekening kunnen houden met een ander en weten dat de wereld niet alleen om jou draait;
- zoveel mogelijk vooroordelen bestrijden (door op een realistische manier erover te praten).
- nieuwsgierigheid bevredigen door zelf gegevens op te zoeken;
- typen op een pc, maar daar zijn de kinderen al mee opgegroeid, dat hebben ze zichzelf al aangeleerd.
En natuurlijk de werking van het OV en kaartlezen valt hieronder. Je moet jezelf makkelijk kunnen verplaatsen en ook onafhankelijk kunnen zijn van de TOMTOM (stel dat dit uitvalt).
En zo zijn er nog meer zaken op te noemen... zelf doe ik als moeder mijn best om mijn kinderen (13 en 15 jaar) deze vaardigheden bij te brengen en een groot gedeelte hiervan beheersen ze al.
Als opvoeder is het mijn taak om ervoor te zorgen dat ze zelf hun eigen boontjes kunnen doppen en mij daarvoor niet meer nodig hebben..
Pinnen
Klinkt echt heel raar, maar er zijn nog steeds mensen die weigeren te pinnen. En omdat ze de periode van invoering al die begeleiding en instructies hebben afgeslagen, want dat gingen ze toch niet doen, komen ze steeds verder van de maatschappij te staan. Niet pinnen, is dus niet kunnen betalen bij een tankstation na sluitingstijd of bij een onbemand tankstation (vaak goedkoper). Maar ook geen internetbestellingen kunnen doen, of van een internetaanbieding gebruik kunnen maken.Of wat dacht van op vakantie gaan en daardoor het gehele budget contant moeten meenemen. Of niet kunnen parkeren in een stad als Nijmegen die alleen chipbetaling toestaat. Sinds kort kun je dan dus ook geen creditcardbetalingen doen in winkels, want die vragen een pincode (vroeger zette je een krabbel en klaar). Geen treinkaartje meer kunnen kopen; kortom bezoek aan Nijmegen is al helemaal uitgesloten (parkeren gaat niet en de trein ook niet dus).
Trouwens, omgaan met computers, internet en email is iets wat je in de hedendaagse maatschappij echt moet kunnen. Kun je dat niet, dan sta je er echt helemaal buiten.
Dorry
Bellen
kunnen bellen en dan in duidelijke taal weten over te brengen wat je wil weten. Mijn moeder liet mij dus dingen zelf nabellen, dan moest ik iets weten bijvoorbeeld hoe laat de bibltiotheek (ik noem maar wat) open ging en dan moest ik zelf bellen en er achter komen hoe en wat.
Ik moest ook zelf met de bus naar muziekles op mijn 8e, goh dat zie ik mijn dochter nog niet doen volgend jaar Als ik iets wilde (bijvoorbeeld een geitje, die heb ik echt een tijdje gewild) dan zei mijn vader dat ik eerst een plan van aanpak moest schrijven, ik kwam er dan achter dat dat dus niet in onze gemeente kon zo'n geit in de achtertuin.
De visie van mijn ouders is altijd geweest hun dochters zo zelfstandig mogelijk te laten worden, we moesten alles snel zelf kunnen en dat werkte zowel heel positief als negatief.
