Kindvrij en kindblij
In dit topic is er plek voor de kindvrijen en de kindblijen, om met elkaar in gesprek te gaan.
Hoe ben je gekomen tot je overtuiging om wel/geen kinderen te krijgen? Wat valt je op aan mensen met/zonder kinderen, of wat heb je altijd willen vragen? Welke vooroordelen heb je over kindvrijen/kindblijen en heb je zelf te maken met vooroordelen door deze grote levenskeuze?
In dit topic mag je los, geen onderwerp is taboe.
Julali schreef op 17-09-2021 om 19:48:
[..]
Zeker niet.
Dat het meestal zo is klopt in deze tijd echt niet meer. 1 op de 6 kinderen woont in een eenouderhuishouden (in 89% van de gevallen is dit bij de moeder).
Misschien heb ik iets gemist. Dit topic ging over waarom wel of geen kinderen en vooroordelen. Wat hebben één ouder gezinnen hiermee te maken?
Tover-Feetje schreef op 17-09-2021 om 20:01:
[..]
Dat zijn
slechteouders die het anders doen dan Julali en partner
Die hebben het beste van twee werelden lijkt mij.
Julali schreef op 17-09-2021 om 19:39:
[..]
Het valt me erg mee. De was doe je toch wel, je draait er alleen een paar extra in de week.
Rommel is er uiteraard meer, maar ik vind dat ook iets gezelligs hebben. We houden allemaal van schilderen en ik kan ervan genieten als we lekker aanrommelen in het weekend met verf, knutselspullen, klei, muziekje aan.
De rommel neem ik voor lief, ook hierbij voelt het voor mij niet als een concessie. Ik kan zo niks noemen dat wel zo voelt. Misschien komt dat omdat ik erg dol ben op mijn kinderen.
Echt een oprechte vraag; krijgen jouw kinderen de tijd om zich ook eens even te vervelen? Dat is namelijk heel goed voor ze. Google maar eens.
Je hoeft kinderen niet altijd ieder weekend te entertainen, zelf laten spelen en zich op zijn tijd eens stierlijk vervelen is goed voor ze.
Als ik jouw verhalen zo lees ben ik bang dat jouw kinderen later zeggen dat ze zoveel moesten als klein kind, dat er nooit eens verveeld op de bank gehangen kon worden. Dat zag ik die van mij wel eens doen: benen omhoog, hoofd over de rand naar beneden hangend, theatraal de armen spreidend en zeurend zeggen: Mahaham ik verveeheeeheel me zooooo!.
Julali schreef op 17-09-2021 om 19:39:
[..]
Het valt me erg mee. De was doe je toch wel, je draait er alleen een paar extra in de week.
Rommel is er uiteraard meer, maar ik vind dat ook iets gezelligs hebben. We houden allemaal van schilderen en ik kan ervan genieten als we lekker aanrommelen in het weekend met verf, knutselspullen, klei, muziekje aan.
De rommel neem ik voor lief, ook hierbij voelt het voor mij niet als een concessie. Ik kan zo niks noemen dat wel zo voelt. Misschien komt dat omdat ik erg dol ben op mijn kinderen.
De meeste ouders zijn dol op hun kinderen.
Oprechte vraag: raak jij nooit geïrriteerd door de kinderen?
Herken je één van de onderstaande situaties?
- kind wil niet aangekleed worden. Heb je eindelijk die kleren aan trekt kind het zelf weer uit. Of heeft net een spuitluier en moet dus nog even gewassen. Terwijl jij kind naar de opvang wilt brengen en niet te laat op werk wil komen.
- kind gooit met eten. Zit te brullen dat het van tafel wil. Wil niet stilzitten.
- kind in de supermarkt zeurt om snoep of koek in de supermarkt en beland in driftbui.
- kind kleurt/verft bewust op de tafel/vloer/muur of gooit de klei door de kamer. Trekt bewust de stoelen om etc.
- kind huilt de hele dag en je hebt geen idee wat er aan de hand is.
En als je één van de bovenstaande situaties herkent voel jij dan helemaal geen irritatie? Ik bedoel niet dat je boos wordt of gaat schreeuwen. Maar gewoon dat je denkt ook dat nog of het is wel even hard werken.
Ik vind mijn dochter geweldig, ik ben blij dat ik haar heb. En zelfs als ze het bloed onder mijn nagels vandaan haalt kan ik nog wel bedenken dat ik haar straks weer leuk vind. Maar ik kan dan ook denken dit gedrag vind ik niet leuk en aan het eind van zo'n dag kan ik ook denken hè lekker ze ligt te slapen even rust.
Saga schreef op 17-09-2021 om 19:07:
Ik vraag het nog maar eens: heb jij in de gaten Julani, waarom je bij andere forummers irritatie oproept? Begrijp jij wat er gebeurd, waardoor anderen zo op je reageren?
Ik vraag me oprecht af of je daadwerkelijk iemand bent die het echt niet ziet, of dat je gewoon iemand bent die thuis vanachter de pc iedereen kei hard zit uit te lachen dat ze nog op je posts ingaan.
Bijzonder ook dat mijn post al meermaals genegeerd wordt.
Het stukje zelfreflectie en ook de vanzelfsprekendheid waarmee je aanneemt dat iedereen maar hetzelfde zou moeten denken als jij (en ook al je wensen altijd maar voor elkaar krijgt) vind ik echt getuigen van naïviteit.
Oprechte vraag; heb jij ooit tegenslag meegemaakt in je leven?
Moeite met het vinden van een woning/baan/ partner? Moeite met zwanger worden/blijven? Financiële problemen gehad?
Je gaat er maar vanuit dat iedereen een baan vlak bij huis kan vinden met baanzekerheid, flexibel kan werken, moet kiezen voor 2 kinderen (je zou maar een drieling krijgen bij je tweede zwangerschap), beschikt over een uitgebreid sociaal netwerk, gezonde kinderen heeft zonder fysieke of mentale problemen, zelf/ bij partner geen psychische of fysieke zwakheden, een scheiding voor de kiezen krijgt terwijl daar niet voor gekozen is, nooit een kapotte auto + wasmachine + cv-ketel in 1 jaar heeft etc. etc.
Ignorance is bliss zullen we maar zeggen.
BlueHeart schreef op 17-09-2021 om 20:06:
[..]
Die hebben het beste van twee werelden lijkt mij.
Dat kan jij misschien wel denken maar je moet wel bij de les blijven 
Een afwezige ouder kan de andere ouder nooit compenseren.....
Tover-Feetje schreef op 17-09-2021 om 20:23:
[..]
Dat kan jij misschien wel denken maar je moet wel bij de les blijven
Een afwezige ouder kan de andere ouder nooit compenseren.....
Aldus to?
En eigenlijk, als ik er bij stil sta, lijkt mij leven best wel op dat van jou.
Alleen besef ik me heel goed, dat er een hoop factoren spelen die - zonder dat ik daar (100%) invloed op heb gehad - gewoonweg heel fortuinlijk hebben uitgepakt. En dat dit ook heel anders had kunnen lopen.
Dat stukje besef lijkt bij jou te missen.
Fijn Saga! Ik kan me voorstellen dat je jezelf als bevoorrecht mens ervaart, zeker als je je realiseert dat niet alles daarin maakbaar is.
BlueHeart schreef op 17-09-2021 om 20:28:
[..]
Aldus to?
Julali schreef op 16-09-2021 om 22:51:
[..]
Ik krijg zeker positieve energie van mijn kinderen, waarom moet het altijd als een tegenstelling worden gepresenteerd?Andere dingen zijn ook belangrijk voor mij en dat mag naast elkaar bestaan.
Als je 60 uur werkt, dan heb je geen tijd om je kinderen te zien. Je kunt dan ook je taken thuis niet oppakken, waardoor je dit op de ander afschuift. Daar zeggen mijn man en ik nee tegen. De afwezigheid van de ene ouder kan de andere ouder nooit compenseren. Thuis gaan zitten als je kinderen op school zijn lost het probleem niet op.
Jillz schreef op 17-09-2021 om 20:18:
[..]
De meeste ouders zijn dol op hun kinderen.
Oprechte vraag: raak jij nooit geïrriteerd door de kinderen?
Herken je één van de onderstaande situaties?
- kind wil niet aangekleed worden. Heb je eindelijk die kleren aan trekt kind het zelf weer uit. Of heeft net een spuitluier en moet dus nog even gewassen. Terwijl jij kind naar de opvang wilt brengen en niet te laat op werk wil komen.
- kind gooit met eten. Zit te brullen dat het van tafel wil. Wil niet stilzitten.
- kind in de supermarkt zeurt om snoep of koek in de supermarkt en beland in driftbui.
- kind kleurt/verft bewust op de tafel/vloer/muur of gooit de klei door de kamer. Trekt bewust de stoelen om etc.
- kind huilt de hele dag en je hebt geen idee wat er aan de hand is.
En als je één van de bovenstaande situaties herkent voel jij dan helemaal geen irritatie? Ik bedoel niet dat je boos wordt of gaat schreeuwen. Maar gewoon dat je denkt ook dat nog of het is wel even hard werken.
Ik vind mijn dochter geweldig, ik ben blij dat ik haar heb. En zelfs als ze het bloed onder mijn nagels vandaan haalt kan ik nog wel bedenken dat ik haar straks weer leuk vind. Maar ik kan dan ook denken dit gedrag vind ik niet leuk en aan het eind van zo'n dag kan ik ook denken hè lekker ze ligt te slapen even rust.
Iedereen die hier leest vind deze post het feest van herkenning, zie je wel bij anderen gaat het net zo. Maar in dat luchtkasteel van Julali komen dat soort dingen niet voor.
- Ze heeft haar man gemodelleerd naar haar idee
- Ze heeft de kinderen goed opgevoed, die doen nooit iets wat niet mag
- Ze heeft haar emoties 100 % onder controle dus als ze zich misschien toch een ietsepietsie irriteert aan een minimaal opstandige kleuter laat ze dat niet merken.
Je kunt niet publiekelijk van je roze wolk donderen...... toch?
Doornroosje75 schreef op 17-09-2021 om 20:32:
Fijn Saga! Ik kan me voorstellen dat je jezelf als bevoorrecht mens ervaart, zeker als je je realiseert dat niet alles daarin maakbaar is.
Nou dat is zeker zo. Niet dat ik geen wensen en dromen meer over heb, zeker wel. Zeker op carrieregebied loopt het nog niet helemaal zoals ik wil, terwijl ik denk dat de buitenwereld vind dat ik het prima voor elkaar heb. Wij hebben ook heel wat voor de kiezen gehad om te komen waar we nu staan. Maar dat is nu naar de achtergrond.
Maar ik zie zoveel mensen die bv. te dealen hebben met een beperkte (fysiek of mentaal) partner, of kinderen of ontslagen worden of andere tegenslag hebben. En dan wordt dat 'perfecte' plaatje ineens een stuk minder gemakkelijk realiseerbaar. Of dan ontstaat er een alternatief 'perfect' plaatje. Maar dat mag niet van Julani.
Als opbeurende tegenhanger van al deze idylle zal ik vertellen hoe het bij ons thuis gaat.
Mijn man en ik werken allebei 4 dagen, bij mij is dat 40 uur en bij m’n man 36. Ik heb 1-2 keer per week avondverplichtingen van dat werk en soms een weekend. M’n man zelden. De drie dagen dat we allebei werken hebben we een gastouder aan huis. Degene die thuis is (ik/man/gastouder) draait elke dag minstens 3 wassen, kookt, ruimt alle zooi op en dealt met de tranen van de middelste die niet zo goed kan schrijven als hij zou willen en de driftbuien van de monsterpeuter. Als dat allemaal klaar is begint de avondshift, waarbij er één fulltime bezig is om het monster in bed te krijgen. Als de oudsten er ook in liggen wankelen wij naar de slaapkamer en storten zelf ook neer. De volgende dag begint alles weer van voor af aan. Ik ga heus soms eten met een vriendin, een uurtje sporten of weet ik veel, maar we zijn vooral blij als we het weer gerooid hebben met zijn tweeen.
Bakblik schreef op 17-09-2021 om 20:08:
[..]
Echt een oprechte vraag; krijgen jouw kinderen de tijd om zich ook eens even te vervelen? Dat is namelijk heel goed voor ze. Google maar eens.
Je hoeft kinderen niet altijd ieder weekend te entertainen, zelf laten spelen en zich op zijn tijd eens stierlijk vervelen is goed voor ze.
Als ik jouw verhalen zo lees ben ik bang dat jouw kinderen later zeggen dat ze zoveel moesten als klein kind, dat er nooit eens verveeld op de bank gehangen kon worden. Dat zag ik die van mij wel eens doen: benen omhoog, hoofd over de rand naar beneden hangend, theatraal de armen spreidend en zeurend zeggen: Mahaham ik verveeheeeheel me zooooo!.
Hoe kom je erbij? Wat moeten ze dan allemaal? Ze gaan naar school en ze moeten van ons naar zwemles, maar verder houden we het lekker rustig.
