Kinderen van partner kennen geen normen en waarden waardoor er wrijving tussen ons ontstaat.
Hallo ,
Ik hoop zo dat ik wat tips kan krijgen om te kunnen om gaan met de irritaties van stiefkinderen.
Mijn partner en ik hebben beide een eerder huwelijk achter de rug en zijn nu zo een 4 jaar samen.
Hij heeft 2 kids 15 en 18 en ik heb ook 2 kids van 16 en 10 jaar oud.
We zijn niet getrouwd en wonen niet samen.
We hebben het samen heel erg fijn , hij is lief , zachtaardig en staat altijd voor iedereen klaar , ik ben echt stapel gek op hem en hij op/met mij , we hebben het superfijn.
Mijn kinderen kunnen het ook goed met hem vinden en andersom net zo.
We hebben het met de kinderen heel rustig opgebouwd , eerst langzaam aan elkaar leren wennen en hebben niets geforceerd.
Hij is niet meer bij ons weg te denken en hij betekend voor ons alle 3 heel veel.
De kinderen van mijn vriend wonen bij hun moeder.
Om het weekend komt zijn dochter bij haar vader en door de week ook wanneer het haar uit komt en wanneer ze zin heeft.
Zijn zoon is meer op zich zelf en heeft/voelt niet echt de behoefte om een heel weekend bij zijn vader te zijn.
Ze gaan wel eens naar een voetbalwedstrijd of doen dan iets anders leuks samen , niet vastgesteld maar wanneer het zo uitkomt.
Mijn vriend doet alles voor zijn kinderen omdat hij het moeilijk vind om nee tegen ze te zeggen.
Conflicten vermijd hij en geeft heel vaak toe om de lieve vrede te bewaren.
Hierdoor heeft met name zijn dochter er heel erg het handje naar om haar vader voor haar karretje te spannen.
Ze is niet anders gewend dan dat hij alles voor haar doet , "pap pak ff drinken voor me" , "je moet me nu ff weg brengen en nog 4 vriendinnen ophalen met de auto" , " je moet nu dit je moet nu dat".
Ze eist , claimt en commandeert haar vader bij het leven.
Ze heeft alleen maar oog voor zichzelf en weet totaal niet wat er leeft bij een ander.
Ze heeft totaal geen normen of waarde mee gekregen door haar ouders en Nee heb ik mijn vriend misschien 4 keer horen zeggen in 4 jaar tijd.
Ik irriteer mij mateloos aan haar gedrag en bijt dikwijls op mijn tong of loop ff weg......
Als mijn vriend alleen met ons is dan is hij een heel ander persoon dan dat als zijn dochter (zoon) erbij zijn.
Er hangt dan een hele nare spanning in de lucht , een avond of middagje is nog te doen maar een week of weekendje weg vind ik echt een drama.
Ik heb heel voorzichtig en genuanceerd aan mijn partner proberen te verwoorden wat mij dwars zit maar zijn kinderen zijn een blinde vlek voor hem , al voor ik al een naam van zijn kind uitspreek schiet hij meteen in de verdediging......
Vorig weekend hadden we een afspraak met elkaar , mijn vriend zou met zijn kids komen en we zouden wat leuks gaan doen.
Mijn kinderen hadden zich erop verheugd en ik had er ook rekening mee gehouden betreft eten.
Maar op de afgesproken dag komt mijn vriend alleen waarop ik hem vroeg waar zijn kinderen waren.
Meteen schoot hij in de aanval zo van ze hebben hun eigen leven en maken hun eigen beslissingen en ze hadden wat anders te doen.
Het viel mij slecht want voor de zoveelste keer werd er een afspraak die we hadden gemaakt met elkaar teniet gedaan , vriend geirriteerd op mij omdat ik wilde weten waarom.
Heb te kennen gegeven dat zijn kids dan wel ff het fatsoen op hadden kunnen brengen om dan even netjes af te bellen of een app te geven.
En zo gaat het altijd , vriend blijft het gedrag van zijn kids maar goed praten.
Normen of waarde zijn er niet en er word van mij verwacht dat ik de kinderen accepteer zoals ze zijn .
Het ergste van alles is dat mijn vriend en ik er altijd uit kunnen komen als we een meningsverschil hebben maar niet wat zijn kinderen betreft.
Dit geeft grote wrijfing tussen ons en ik voel me er heel verdrietig en machteloos onder.
Ik heb echt in al die jaren geprobeerd ook voor zijn kids lief te zijn , het gezellig te maken , als ze mee eten iets te koken wat ze lekker vinden , probeer interesse te hebben in wat ze doen en mee bezig zijn.
Maar een klein beetje rekening houden van hun kant naar mij en mijn kids toe ho maar!
We zitten voor de zoveelste keer in een crisis , heb mijn vriend sinds vorig weekend niet meer gezien en omdat we beide hoog zitten in onze emotie communiceren we per mail.
Hij heeft aangegeven dat ik gewoon moet accepteren dat ze kids nu eenmaal zijn wie ze zijn , terwijl ik heb laten weten dat ik niet veel verwacht maar een klein beetje fatsoen of rekening houden met elkaar is iets wat ik van mijn eigen kids verwacht maar ook van zijn kids.....
Het maakt mij zo stuurloos , je bent overgeleverd aan iets wat je niet wil maar wil de man waarvan ik houd ook niet kwijt...
Ik heb alles al geprobeerd , van negeren tot erover te praten , tot mezelf in zo een situatie rustig te praten in mijn hoofd.
Hoe komen we hier uit , wat kan ik doen of zal hierdoor onze relatie geen kans van slagen hebben?
Ben intens verdrietig en uitgeput , loop op mijn tenen en doe echt heel erg mijn best.......hoe verder?????
Eerlijk gezegd
Zou ik liever een partner hebben die oprecht geïnteresseerd is in de kinderen dan dat hij of zij dat doet om via de kinderen tot de man/vrouw te komen.
Heb echt alles gegeven wat ik in me had.....
Liza geloof me ik heb echt alles uit de kast getrokken om het ook fijn en gezellig te maken voor de kids van mijn vriend.
Interesse tonen in studie , school , hobby , uitjes georganiseerd , eten wat ze lekker vinden , hen op de voorgrond zetten en mijn eigen behoefte wegcijferen , ze alle ruimte gegeven om tijd met hun vader alleen door te brengen , heel vaak mijn mond gehouden in conflict situaties , hen laten weten nooit de plaats van hun moeder in te willen nemen , zelfs kerst en verjaardags kaarten naar hun moeder gestuurd , hulp aangeboden bij huiswerk enz enz....
Als je merkt dat er weinig of geen respons terug komt terwijl jezelf alleen maar op je tenen loopt om het hen naar de zin te maken dan houd het ook een keertje op.
Met de zoon van mijn vriend kan ik het best gezellig hebben , ik informeer naar zijn studie , voetbal of andere zaken waarmee hij bezig is en kunnen daar dan best over kletsen.
Zijn dochter daarin tegen is gewend dat haar vader naar haar pijpen danst , alles moet gebeuren zoals zij in haar hoofd hebt.
Ze claim en eist haar vader verschrikkelijk op en speelt in op zijn gevoelens.
Als ze weet dat haar vader met mij heeft afgesproken probeert ze vaak om hem te laten afzien van zijn afspraak met mij.
Ineens dienen er zich tig situaties aan waarbij zij haar vader per direct nodig heeft.
Mijn vriend voelt zich dan schuldig als hij niet aan haar eisen en verzoeken ingaat en nee zeggen tegen haar is een onmogelijk iets.
Als ze haar zin niet krijgt of haar vader wel sporadisch eens een nee zegt dan gaat ze mokken , negeert hem en manipuleert hem (heb zo een slecht cijfer voor wiskunde gehaald maar ja jij kon me toen ook niet helpen met huiswerk)
Ze is 16 en ja natuurlijk puber maar ik draai al 5 jaar mee en toen ze 11 was was haar gedrag idem dito.
Overigens gedraagt ze zich net zo in bijzijn van haar ouders , opa en oma , mijn ouders , het zal en moet gaan op haar manier.
Haar gedrag kan ik haar niet verwijten immers is ze al haar hele leven gewend dat haar ouders voor haar rennen en vliegen , er zijn geen grenzen en bijna alles is geoorloofd.
Ze word dan ook nooit op haar gedrag terecht gewezen door haar ouders dus blijft ze zich zo gedragen.
Ik heb vreselijke moeite met haar gedrag , ze zegt je amper gedag als je binnen komt of weg gaat , als we in gezelschap zitten heeft ze ineens hoofdpijn of is er iets anders waardoor ze de aandacht van haar vader trekt.
Het gaat maar door en het stopt niet...........even is dit wel vol te houden maar een weekend of vakantie vind ik ronduit vreselijk.
Ik ben haar moeder/vader niet en kan haar dus niet aanspreken op haar gedrag , mijn vriend is bang om de confrontatie aan te gaan uit angst voor ruzie en ziet de dingen niet zo als ik ze zie.
Uiteraard heb ik voorzichtig geprobeerd dingen aan te geven bij mijn vriend maar zitten qua opvoeding absoluut niet op 1 lijn.
Zelfs de ouders van mijn vriend hebben moeite met het gedrag van hun kleindochter maar is het ook niet aan hen hier iets op te zeggen ...........mijn incasseringsvermogen is groot en mijn uithoudingsvermogen ook maar weet niet hoe lang ik dit nog vol kan houden.
Mijn vriend en ik willen graag een volgende stap zetten gezien de situatie durven we dit beide niet aan........hoe verder of naar de toekomst kijken durf ik niet zo goed.
Terwijl er zoveel liefde is tussen mijn vriend en mijn maar we op deze manier niet goed door kunnen.........
Gelijk
Je probeert je gelijk te halen door de grootouders erbij te halen (zij vinden het ook.....). Gelijk moet je soms krijgen in plaats van te denken dat je het hebt. De gelederen sluiten zich wel eens en daar heb je geen enkele invloed op. Het is eerder in deze draad vast wel al gezegd: neem wat afstand van de dochter en geniet van momenten met vriend. Zolang dochter thuis is en het zo gaat kun je eenvoudig geen vervolstappen zetten met je vriend. Dat lijkt mij in ieder geval een onmogelijke opgave.
Oh wat moeilijk
...even is dit wel vol te houden maar een weekend of vakantie vind ik ronduit vreselijk....
Ik hoop maar dat de moeder van dit meisje dit niet weet of ook maar vermoedt.
Stiefmoeders zijn ook maar gewoon mensen met gevoelens......
Ik begrijp nooit zo goed waarom je als stiefmoeder deze gevoelens niet kan/mag hebben?
Weet me gerust wel in te houden en probeer het echt wel gezellig te houden , maar dat wil toch niet zeggen dat ik deze gevoelens niet heb???
Het kost mij heel veel energie en vind het heel frustrerend om met deze gevoelens te moeten dealen.......
ik begrijp je wel, maar weet de oplossing niet goed....
Ik snap je uitleg en ga er niet meteen als de anderen vanuit dat je verkeerde bedoelingen hebt. Zelf heb ik een relatie met een man met 3 kinderen en wonen we niet samen. Gaan we pas doen als mijn kinderen de deur uit zijn, het is niet handig om beide gezinnen samen te voegen, daarvoor wonen we nét iets te ver uit elkaar en mijn kinderen zitten al in een totaal andere fase van hun leven. (ik denk dat het nog een jaar of 3 duurt voordat we samen kunnen gaan), we zijn nu 2 jaar samen. Ik zie zijn kinderen ongeveer 1 middag en een weekend dag per week, verder spreken we voornamelijk af als zijn kinderen bij zijn ex zijn, bij ons gaat dit zo goed.
Het is gewoon heel lastig dat jullie niet op één lijn zitten en het gedag van dochter toch wel erg veel een stempel drukt op het gezin, jammer dat vader niet ziet dat alles goed vinden geen opvoeden is, opvoeden is ook soms nee zeggen, en soms heb je dan een botsing, dat is onvermijdelijk en daar zou je als ouders niet bang voor moeten zijn.
Kunnen jullie niet met zijn tweetjes in relatietherapie waarbij je deze dingen bespreekt, een objectieve derde kan jullie beiden goede tips geven om met deze verschillen om te gaan en wellicht ook met de vader bespreken hoe hij blijkbaar de angst heeft zijn kinderen kwijt te raken als hij een keertje 'nee' zegt, of wat strenger is.
Jasmijn
Het probleem is dat ik een "probleem" heb met de manier hoe dochter van vriend zich gedraagt.
Vriend zelf zegt dat ik haar in haar waarde moet laten en dat iedereen is zoals hij/zij is.
Ik probeer iedere keer weer mijn gevoel weg te drukken maar het komt iedere keer toch weer boven borrelen als er zich iets voordoet .
Kon ik maar zeggen let er niet op , ga het uit de weg , trek het je niet aan maar gevoelens overkomen je en daar kun je nog zo hard tegen vechten maar gevoelens laten zich niet sturen.
Ik voel me hierin ook heel erg alleen staan , erover in gesprek met mijn vriend leid alleen maar tot onbegrip en ruzie en dat wil ik echt niet.
Wil mijn vriend niet kwetsen of pijn doen maar het gevolg is nu wel dat ik er zelf wel mee rond blijf dwalen.
Ondertussen komen mijn vriend en ik steeds verder uit elkaar te staan en vind dit echt heel erg....ik weet gewoon niet hoe ik deze vicieuze cirkel kan verbreken , maakt me echt heel verdrietig en frustreert mij enorm.....
Een paar jaar geduld?
Misschien kun je het opbrengen om je meer terug te trekken wanneer zijn kinderen er zijn en jezelf voor te houden dat dit meisje AL 16 is. Binnen een paar jaar gaat ze de deur uit en wordt alles makkelijker. Tot die tijd is het volgens mij beter dat je je wens om volgende stappen in jullie relatie te zetten in de ijskast zet. Wat is 2 of 3 jaar schipperen op een mensenleven?
Het zou zomaar kunnen dat als jij meer afstand neemt (fysiek en mentaal) en je geen druk meer op je vriend uitoefent, dat jullie relatie ook ten goede komt.
PH71
tja, excuses voorhand voor een advies. Kan ook zijn dat een jonge mens in een eigene leven in een faze zit en daardoor niet genoeg empathie kan uiten voor anderen. Gelukkig heb je relaatie niet met kind maar met man. Zou ook ververlend zijna kind zou te dol op je zijn en je zou moeten te veel energie altijd daar af geven. Nu bleef het jullie over voor elkaar. (In vergelijking, met kleine kind is geen optie. Voor jullie wel.) Wens u veel veel sterkte en zon. Het is lente en ideale tijd ook om nieuwe hobbies beginnen of iets echt van de dak bij halen wat leven spannend maakt en wat jullie zou meer redenen brengen om meer tijd samen te besteden. (Zelf tomaten gaan kweken, choir gaan zingen of wat dan ook.)
het verhaal klopt niet
Het is helemaal niet zo dat je gevoelens niet zou kunnen sturen! Je kunt gevoelens zelfs heel goed sturen. Denk maar aan een verliefdheid: deze neemt toe of af naarmate je iemand meer of minder ziet. Ook voor andere geldt dat je je gevoelens kunt sturen: je bent geen slaaf van je gevoel; je kunt ook rationeel nadenken.
Het is heel goed mogelijk om je niet te storen aan gedrag van anderen. Kijk er eens op een andere manier naar, kijk er mindfull naar. Leg het naast je neer en geef er andere betekenis aan. Wedden dat je gevoelens erover minder worden?
Ik weet niet precies om wat voor gedrag het gaat van dochter, maar je hebt gelijk als je denkt dat je nu bezig bent de relatie met je vriend te verstieren. Jij bent belangrijk voor hem, maar het gaat hier wel om zijn dochter: kinderen hebben altijd voorrang dus je zet hem in een onmogelijke positie.Dat ga je ook niet winnen.
Rotkind
Weet je partner dat je zo over zijn dochter denkt? Ik lees toch vooral 'rotkind'. Dan wel 'zi kan er ook niks aan doen', maar vervolgens weer een hele omschrijving waaruit toch vooral spreekt dat het een rotkind is en dat alleen de ouders het niet zien. Ook een hele omschrijving waarin je kunt lezen dat het een kind is wat vrij desperaat de aandacht van de ouders zoekt, zeker wanneer die aandacht naar de stiefmoeder gaat.
Als je mijn nieuwe partner was en zou over mijn kind zou denken was het denk ik al uit.
Daarmee wil ik niet zeggen dat jij alsmaar rekening moet houden met of dat het kind geen vervelend gedrag vertoont. Wel dat het gewoon verdomd lastig is. Je wilt er voor je kind zijn als ouder. Zeker als gescheiden ouder kan die loyaliteit nog sterker zijn. Je wilt de aandacht als kind, en ook dat kan toenemen bij een scheiding en zeker met een nieuwe partner. Die relatie dan saboteren is vervelend, maar tegelijk ook een teken van onzekerheid en behoefte.
Ze is 16 zeg je, paar jaar en ze heeft een vriendje en/of gaat studeren en/of gaat uit huis. Ik ben het eens met Hanna, laat het even. En probeer het niet gezellig te maken in het 'nieuwe gezin', maar laat de vader als de kinderen er zijn zoveel mogelijk vader zijn. En wees verder zijn partner.
afhankelijk
Het is niet beschrijven hoe ruimtevol jullie wonen. Eigenlijk las van dat verhaal ook niet uit, wonen jullie samen of is het alleen ontmoeten, af en toe? Of gaan jullie later samen wonen. Als het meer ruimte is, hoef je dagelijks niet so veel in contact komen met kind van je man en dan zijn minder botsingen maar stel als het een kleine appartement is en nog jonge meisje die naar je raar aan kijkt. Hopelijk is het niet so maar dan is ook de redenen van het spanning bekend.
Neem eens afstand
Neem eens afstand en beschouw jezelf eens even niet als de alleswetende alleskunner en overweeg eens het volgende.
Voorbeeldjes:
Liza geloof me ik heb echt alles uit de kast getrokken om het ook fijn en gezellig te maken voor de kids van mijn vriend.
Interesse tonen in studie , school , hobby , uitjes georganiseerd , eten wat ze lekker vinden , hen op de voorgrond zetten en mijn eigen behoefte wegcijferen , ze alle ruimte gegeven om tijd met hun vader alleen door te brengen , heel vaak mijn mond gehouden in conflict situaties , hen laten weten nooit de plaats van hun moeder in te willen nemen , zelfs kerst en verjaardags kaarten naar hun moeder gestuurd , hulp aangeboden bij huiswerk enz enz....
Wie zegt dat zij hier behoefte aan hebben (gehad)?
Je brengt het heel vriendelijk maar de vraag is of het ook zo gezien wordt. Het kan namelijk ook heel dwingend overkomen; jullie accepteren mij, ik bepaal hoe ONZE relatie eruit ziet, ik doe mijn best en daarom moeten jullie dankbaar zijn (dat mag overigens ook in stilte van jou) door mij te accepteren. Eigenlijk niet alleen accepteren, maar op een voetstuk plaatsen. Zij zijn overigens ook weer niet zo bot dat zij je afkappen en terecht wijzen. Ze laten je zijn wie jij bent (dominant) maar trekken de lijn voor wat betreft het zelfde laten dan wel op jou reageren.
Je kan zulke vriendelijkheid namelijk ook anders ervaren. De reden dat ik daarop kom is vanwege hier volgende, voorbeeldje:
Haar gedrag kan ik haar niet verwijten immers is ze al haar hele leven gewend dat haar ouders voor haar rennen en vliegen , er zijn geen grenzen en bijna alles is geoorloofd.
De woorden van een buitenstaander. Letterlijk maar ook figuurlijk. Alleen, voor jou is dit de waarheid, niet alleen voor jou, voor hun, in het algemeen. Dit is een ongelooflijke veeg uit de pan en verraadt jouw echte gevoelen naar haar: dochter is niet zielig maar vreselijk triest. Het lijkt wel of jouw worsteling het volgende is, mijn gevoelens zijn de waarheid, mijn waarheid en moeten die ook zijn van een ander. Maar in de dagelijks of wekelijkse gang van zaken wrikt zoiets op een gegeven moment. Vervolgens kom je daarmee in conflict met de ander of derden en daar beginnen de twijfels, boosheid, verontwaardiging, boosheid, afwijzen (want jouw waarheid wordt ook afgewezen en daarmee jou als persoon) en misschien speelt ook wel jaloesie mee.
Het lijkt wel of in deze 'relatie' (beter is misschien ontmoeting) met dochter (en de rest van zijn gezin) geen ruimte is voor hun deel in een eventuele relatie met jou, als zij die zouden willen. Er is ook geen ruimte dat zij die niet willen. Een relatie kan goed zijn of slecht zijn, of oppervlakkig of niet. Ook dat zijn relaties tussen mensen. Maar die mogen niet bestaan. Het lijkt erop dat jij namelijk maar 1 soort relatie wenst, namelijk die jij in jouw hoofd hebt. Dat geeft anderen het gevoel dat zij er niet toe doen want zij hebben geen zeggenschap in dit scenario in wat zij zelf willen. Jij wil geen vinger, geen hand, je wil de hele arm, lijkt wel. Het liefst een robot. En dan doen mensen ook geen moeite meer voor jou. Dan voel je je, terecht, buitengesloten.
Ik doe zo mijn best en dan word ik buitengesloten. Ja das waar maar tegelijk zit het net even wat anders.
Je moet echt naar jezelf gaan kijken ipv naar anderen wijzen op hun ondankbare gedrag. Jij kan hun niet veranderen, je kan alleen jezelf veranderen (waarmee je mogelijk de verhoudingen kan veranderen). Want weet je, iemand vergeet wat je hebt gedaan, vergeet wat je hebt gezegd maar zal nooit vergeten hoe je de ander hebt laten voelen. Ik denk echt heus dat je het goed bedoeld maar ondertussen is er zoveel irritatie en frustratie dat dit alleen nog maar verkeerd kan gaan.
Geen normen en waarden?
Of niet jouw normen waarden?
