Kinderen van partner kennen geen normen en waarden waardoor er wrijving tussen ons ontstaat.

15 en 18

en jij wil zijn kinderen nog even heropvoeden?
Forget it!

Probeer hier mindfull mee om te gaan al je de relatie met je vriend wilt behouden. Laat het los en bemoei je gewoon echt niet met hoe je vriend metmet name zijn dochter omgaat.
Echt, je gaat het niet veranderen, krijgt alleen mot met je vriend en je kinderen lijden daar ook onder. Voor zo ver jouw kinderen dit gedrag meemaken kun je samen met hen je schouders ophalen en hen vertellen datje blij bent dat zij respectvol met anderen omgaan.

IK begrijp je irritatie dondersgoed want het is natuurlijk onuitstaanbaar gedrag. En toch moet jij het loslaten.

Ook denk ik dat je moet stoppen met oordelen over de situatie. Je stelt namelijk dat zij van haar ouders geen waarden en normen heeft meegekregen. Misschien is je vriend er te aardig voor, maar met mij heb je vette ruzie als je beweert dat mijn kind van mij geen waarden en normen heeft meegekregen. Want dat is een behoorlijke belediging. Daarnaast kan er van alles aan de hand zijn met zijn kinderen waarom ze doen wat ze doen!

accepteren

gewoon een goed plan B hebben. Bijv. zoals met zo'n eet-afspraak. Ga ervan uit dat ze geen zin hebben/dat het niet doorgaat en gedraag je ernaar. Je kunt een beetje rekening houden en kijken wat je 'achter de hand kunt houden' maar laat je niet zo vastpinnen op dit soort afspraken waarvan je nu na een aantal jaar wel kunt vermoeden dat het niet volgens jouw normen/waarden gaat.
Ik weet niet of je het bespreekt met jouw kinderne, maar ik zou het hen niet laten merken wat jij ervan vindt, niet op deze manier in ieder geval. Natuurlijk is het leuk dat jouw kinderen zeggen dat zij het leuk vinden als die anderen komen maar zouden ze dat echt menen?

je moet het mischien wat minder hard proberen en minder 'persoonlijke emotioneel geraakt' eronder zijn.
Volgens mij heb je meer last van het feit dat jouw man het niet zo aanpakt als jij zou willen, want ik kan me niet voorstellen dat jij je persoonlijk en emotioneel aangevallen voelt door het meisje zelf.
dus los het op zodat je je man accepteert zoals hij het doet en zorg dat je er zelf minder last van hebt.
gr Angela

Loslaten

Lijkt me dat je dit echt moet loslaten. Jij gaat niet over de opvoeding van de kinderen van je vriend. En je brengt hem ook in een moeilijk parket. Hij moet nu bij jou op eieren lopen met zijn kinderen. Zo is de relatie geen lang leven meer beschoren.
Want de meeste ouders kiezen toch echt voor hun kinderen en je vriend laat jou dat ook duidelijk merken.
Het lijkt me overigens vrij normaal, zeker in een gespannen situatie, dat vader met jou communiceert over de kinderen en dat ze niet zelf met jou berichten uitwisselen.
Dat contact is jou niet gelukt om met deze kinderen op te bouwen.

Vraag

Heb je weleens gevraagd aan je vriend of hij t jammer vind dat zijn kinderen niet komen?

Ik proef nl. vooral n schaamte en een verdriet dat zijn kinderen hem laten stikken. En ipv hem te steunen in zijn verdriet en afwijzing, gooi je nog eens wat olie op het vuur.

Angela

Hij is prachtig: wormen en naarden..... die hou ik erin...

Aagje

Aagje

Het heeft iets te maken met Jan Peter Balkenende, zoveel wist ik nog. http://www.demijnstreek.me/blog/wormen-en-naarden/ hierin zie ik dit bevestigd. Volgens mij Koot en Bie?!
Gr Angela

Nou, daarvan had ik geen idee

dat dat te maken had met Koot en Bie. Balkenende en zijn normen en waarden ken ik natuurlijk nog maar deze verhaspeling vind ik hoe dan ook geweldig.

Aagje

Hou het simpel?

Jullie zijn gek op elkaar, zonde om daar iets tussen te laten komen zelfs door kinderen. Maar ja, zij hebben niet hiervoor gekozen en het blijft altijd moeilijk om je vader (of moeder) met een "vreemde eend" in de bijt te zien.
Zelfs de meest redelijke kinderen kunnen dan in de stress schieten en veroorzaken.
Hij voelt zich verscheurd tussen jullie en terecht of niet, dat is heel naar en beladen want hij is gek op jou. Zij en hij zijn te oud om echt te veranderen door jou maar die leeftijd is ook een voordeel. Het einde der opvoeding is in zicht en tijd vliegt.
Ik zou zeggen, geef 'm een knuffel, laat het los en hou het voor nu even tussen jullie en de kinderen die het wel gezellig vinden met plaats voor de anderen die zich later misschien bedenken. Hou de deur open maar even geen verwachtingen. Dit zal jou ook veel rust geven zodat je de liefde weer kan vieren. Zie het als een lange en spannende verkeringstijd of zo

aardig

De dochter van mijn vriend (16 jaar) vindt mij soms best aardig merk ik, maar ze gaat letterlijk tussen ons in zitten en kijkt met argusogen of zijn aandacht niet teveel naar mij gaat. Zo ja dan krijgt hij dat meteen te horen. Ter plekke kun je daar alleen maar met humor op reageren en in je gedrag laten zien dat je nooit maar dan ook nooit haar vader zult afpakken. Verder is ze zeer onvoorspelbaar met afspraken. Echt een puber: veel met vriendinnen, jongens en feestjes in de weer, onvoorspelbaar en zoekend. Ik zal het niet in mijn hoofd halen om te beweren dat ze geen normen en waarden heeft meegekregen. Mijn eigen dochter is namelijk precies zo. Wat wil je eigenlijk? Het blije gezinnetje uithangen? Vergeet het maar, dan had ik 20 jaar geleden andere keuzes moeten maken.
Vriend en jij zijn dol op elkaar: pak je momenten en geniet ervan.

Nou PH 71

Een unicum: er is consensus tussen de reageerders.

Wat denk je gaat het je lukken om het los te laten? Of kom je niet meer terug in het draadje omdat we niet gezegd hebben wat je wilde horen?

Mijn duit

Ik ben het met de anderen eens. Ten eerste heeft dit 'probleem' niets met normen en waarden te maken. Ze hebben waarschijnlijk niet het gevoel dat ze jou moeten benaderen als ze iets af willen zeggen, maar hun vader. Pap, ik ga niet mee! Het zou iets anders zijn als jullie onder een dak wonen en eentje trekt tegen de afspraak in opeens een eigen plan. Ten tweede vind ik ook dat je kinderen van die leeftijd niet meer in een nieuw stramien moet persen. Ze hebben hun eigen leven inderdaad en dat mag jij ook respecteren. Het is natuurlijk geweldig dat iedereen iedereen mag en aardig vindt, daar bof je enorm mee. Als ze volledig losgeslagen waren van 'normen en waarden', zou je het denk ik een stuk minder leuk gevonden hebben om ze bij de groep te betrekken. Laat dat de boventoon voeren en niet de in jouw ogen verkeerde gewoontes van je vriend met zijn kinderen. Ik ken zoveel vaders die meteen in de auto springen omdat kind dat vraagt. Of die even drinken pakken, omdat kind dat 'eist'. Soms wel met 'kan je dat niet zelf?', maar het toch maar even doet. Als jij gaat eisen dat je vriend dat verandert, zullen de kinderen voorgaan op jou. En dat vind ik een positief teken. Zo hoort het ook.

Onze kinderen doen ook veel te weinig in huis. Onze schuld, we hebben dat zelf niet goed aangepakt. Nu de oudste een eigen huishouden voert, merk ik dat ze er socialer in is geworden bij ons. De jongste heeft ook een eigen huis, maar die is nog makkelijk. We lachen er tegenwoordig maar om, met het nodige sarcasme dat dan weer wel. Ze zullen hopelijk nog járen en járen alles zelf moeten doen en ervaren hoe het is als zíj voor een ander moeten lopen.

En je vriend dan?

"Vorig weekend hadden we een afspraak met elkaar , mijn vriend zou met zijn kids komen en we zouden wat leuks gaan doen.
Mijn kinderen hadden zich erop verheugd en ik had er ook rekening mee gehouden betreft eten.
Maar op de afgesproken dag komt mijn vriend alleen waarop ik hem vroeg waar zijn kinderen waren.
Meteen schoot hij in de aanval zo van ze hebben hun eigen leven en maken hun eigen beslissingen en ze hadden wat anders te doen.
Het viel mij slecht want voor de zoveelste keer werd er een afspraak die we hadden gemaakt met elkaar teniet gedaan , vriend geirriteerd op mij omdat ik wilde weten waarom.
Heb te kennen gegeven dat zijn kids dan wel ff het fatsoen op hadden kunnen brengen om dan even netjes af te bellen of een app te geven.
En zo gaat het altijd , vriend blijft het gedrag van zijn kids maar goed praten."

Je geeft aan dat je kinderen en jij je verheugden op de komst van de kinderen van je vriend. En hij dan? Ik zou mijn vriend hebben geknuffeld en gezegd hebben dat ik het vooral erg jammer voor HEM vind.
Natuurlijk verdedigd hij zijn kinderen, natuurlijk. En, hij heeft ze niet aan een touwtje, die grote kinderen. Als ze niet willen/kunnen komen, tja wat kan hij dan? Vooral verdrietig voor hem, en ja (helaas) misschien een extra reden vervolgens (te) lief en meegaand te zijn. Complex en verdrietig. En dan is een meelevende vriendin heel wat fijner dan een vriendin die 'haar eigen gelijk' wil hebben. Misschien heb je dat wel, dat gelijk, en zijn de kinderen verwend en te veeleisend. Maar voor je vriend is moeilijk zijn positie tov hen te bepalen, en nu heeft hij verdriet van zijn kinderen die hij minder ziet dan hij zou willen en verdriet door/van zijn vriendin. Gauw bellen en appen die vriend en zeggen dat je van m houdt!

Zelf ben je uiteraard de goede opvoeder

http://www.joop.nl/nieuws/andermans-kinderen-moeten-gehoorzaam-zijn

"Vorige week riep minister Plasterk op onze kinderen weer ‘respect’ en ‘fatsoen’ bij te brengen. Aanleiding hiervoor was het rapport over geweld tegen ambulancepersoneel. Ook na de dood van de grensrechter en de facebook-rellen in Haren ontspon een publiek debat over de moderne opvoeding. Ouders zouden hun kinderen te vrij laten, de opvoeding is losgeweekt van grenzen, normen en waarden. Maar, zo blijkt uit het onderzoek, ouders wijzen vooral naar andere ouders en zien zichzelf als de positieve uitzondering."

Elke ouder heeft een eigen opvoedstijl en een eigen relatie met de kinderen. Het is niet aangenaam om daar confrontaties over aan te gaan. Voor de meeste ouders ligt dat ook gevoelig zodat je snel op zere tenen staat.

Daarnaast de opvatting dat het bij opvoeden gaat over het corrigeren van fout gedrag. Dat kan opvallen, best mogelijk, maar het gaat allereerst over het aangaan van een goede, prettige en opbouwende, relatie met een kind waarin goed voorbeeld en goede tekst en omstandigheden en plezier, het vliegwiel voor een goede opvoeding is.
Al dat 'ingrijpen' werkt vaak alleen maar op de zenuwen van een kind en lijdt tot opstandig gedrag en afkeer.
Geef een kind de kans om het goed te doen en leg niet op alle slakken zout, zeker niet bij het kind van een ander. En onthoud je van kritiek op andere ouders.
Dat is alleen maar goed om je eigen onzekerheid weg te redeneren. Jezelf goed voelen op kosten van een ander.

Herkenning

Onze situatie komt sterk met die van jou overeen PH, en ik worstel met hetzelfde. Mijn vriend en ik hebben het er veel over en ik merk aan hem inderdaad dat hij in een soort loyaliteitsconflict komt als ik 'zeur' over dingen die zijn kinderen betreft. Ik ben wel tot de conclusie gekomen dat het geen gebrek aan normen en waarde is maar dat iedereen andere dingen in de opvoeding belangrijk vindt. Ik doe, net als jij lees ik, enorm m'n best het een beetje leuk te maken voor iedereen. Uitstapjes te doen, lekker voor iedereen te koken, momenten te organiseren waarbij we met z'n alle plezier kunnen hebben. Het komt met regelmaat voor dat het in de praktijk minder gezellig uitpakt dan ik had gehoopt. Zo waren we laatst met alleen zijn kinderen iets doen en hebben ze praktisch de hele dag met z'n tweeen op hun telefoon een spelletje tegen elkaar gespeeld. Niet mijn idee van iets gezelligs doen maar mijn vriend zei er niets van en liet zijn kinderen gaan. Ik ergerde me kapot. Als mijn kinderen dat hadden gedaan had ik daar zeker op ingegrepen. Maar aangezien je als 'stiefmoeder' de rol niet hebt om in te grijpen heb ik dat niet gedaan. Voor mij was het geen leuke dag daardoor. Maar misschien zijn mijn verwachtingen wel te hoog, doe ik veel te hard m'n best en ga ik uit van een bepaalde wederkerigheid. Tenminste, dat besefte ik me later.

Minder je best doen. Ik denk echt dat dat de sleutel is. Verdomd lastig is het wel. Een vriendin, die een samengesteld gezin heeft, vertelde me laatst dat zij enkel opvoedkundig ingrijpt als het haar grenzen over gaat. Verder geeft ze nooit haar mening maar verwondert ze zich slechts. Ik moet het nog even leren

Wederkerigheid/minder je best doen.

Ik denk dat je zekerje best moet blijvendoen, maar moet stoppen met het hebben van verwachtingen. Het zijn nog geen aangepaste volwassenen en het kan zomaar zo zijn dat je nooit een goede band ontwikkelt.
Het kan wel, maar dan moet je niets verwachten, het niet persoonlijk nemen en niets denken of zeggen wat ik hier vaak lees: mijn kinderen en ik keken er naar uit.
Jij en je kinderen zien hun vader waarschijnlijk vaker dan zij.
Dat kan enorm oneerlijk voelen.

Een vader die zijn kinderen weinig ziet heeft in die kortere tijd dat hij ze wel ziet denk ik geen zin in conflicten.

Loslaten en nooit tussen een vader en zijn kinderen in gaan staan. Zijn eigen kinderen horen op 1.

Anja

Wél je best doen, geen verwachtingen hebben, nergens iets van vinden of zeggen en niets persoonlijk nemen. Ik vind dat echt ongelooflijk veel gevraagd van iemand. Zoniet onhaalbaar.

swaen

punt is ook dat jouw mening niet zaligmakend is.
dus als zij er geen zin in hebben waarom denk jij dan dat zij het leuk zouden moeten vinden?
gr Angela

nou Swaen

Ik ervaar dat al zo bij mijn eigen pubers.
Natuurlijk probeer ik het gezellig te maken en hier en daar wat op te voeden, uiteindelijk weet je nooit hoe het resultaat is met pubers in de praktijk
Ik vind ook echt dat je als ouder niet van je kind moet verwachten dat die het leuk moet maken voor jou. Uiteraard binnen bepaalde grenzen maar als puber niet zo'n zin heeft in contact met mij vind ik dat ik dat moet respecteren, normaal vinden en loslaten.
En dat geldt natuurlijk nog veel meer voor kinderen waar je geen enkele opvoed-relatie mee hebt.

Angela

Dat hoeft niet van mij hoor Angela. Ik kan en hoef ook niet te bepalen wat anderen leuk vinden en zin in zouden moeten hebben natuurlijk. Op mijn beurt vind ik het wel jammer als ik ergens m'n best voor heb gedaan dat dat niet aansluit. Er zit wel een magische grens aan mijn best doen heb ik ervaren.

toch

1. je (algemeen)hebt geen enkele historie of binding met die kinderen anders dan dat je toevallig verliefd bent op vader.
2. ze zijn in de pubertijd
3. ze wonen niet samen, dus als de kinderen bij vader zijn, moeten ze delen met een vrouw en 2 kinderen met wie ze nooit geleefd hebben, die geen familie is, maar er wordt wel verwacht dat omdat de volwassenen "zo nodig" iets met elkaar beginnen, de kinderen daar maar in meehobbelen.
4. er gaat daar al heel veel goed, soms moet je een poos tevreden zijn met wat je hebt.
Ik zou al heel blij zijn als er geen ruzie, afgunst of andersoortig haat en nijd zou zijn. Gezin zijn is gewoon vaak teveel gevraagd. Dat is dan wel wat die moeders waarschijnlijk graag zouden willen voor henzelf en hun eigen kinderen, maar dat loopt vaak anders.
En dan staat zo'n man er tussen en die strijd ga je verliezen en terecht, want je drijft een wig tussen vader en zijn eigen kinderen. Dat moet je niet doen, je moet geen strijd voeren met zijn kinderen, op geen enkele manier.

En Swaen ik snap het best, echt waar, maar het zijn pubers. Ik weet niet of je zelf kinderen hebt die puber zijn en ze maar zo weinig ziet? Mijn eigen pubers waren in die tijd ook onkneedbaar, niet te beitelen, niet te schuren, helemaal niks.

Mintie

Eens hoor. Heb zelf ook pubers, so i know the drill Het verschil is dat je bij je eigen pubers kunt ingrijpen wellicht? Als stiefouder is dat toch iets meer een no go. Je bevindt je onder een soort glazen stolp.

Ik verwacht van mijn eigen pubers overigens met regelmaat wél dat ze een beetje hun best doen in gezelschap. Dat zijn geen verwachtingen zoals ik die van een volwassene heb maar m'n pubers beschouw ik als een soort broddellapjes die af en toe een kleine 'ingreep' nodig hebben om ze te laten weten dat de wereld groter is dan zijzelf en ze een beetje opmerkzaam te maken. Mij vriend vindt andere dingen belangrijker. Ik heb moeten leren, en nog steeds ga ik af en toe de mist in, dat dat prima is en dat ik me daarop moet aanpassen.

Toch

Ik ben het in grote lijnen wel eens met wat bijen alle anderen al gezegd hebben. Er is één ding wat ik nog mis. En dat is: TO heeft zich voorbereid op een dag met het complete samengestelde gezin. Dat ze niet komen is vervelend, en idd waarschijnlijk vooral vervelend voor de vader. Maar er is ook op de kinderen gerekend met eten, en hoe moeilijk is het nu om even vooraf te laten weten dat ze niet komen, zodat de plannen nog tijdig aangepast kunnen worden? Dat zijn basis-dingen die ik ook van mijn eigen zoons (en man) vraag, en vrijwel iedereen die ik ken doet dat. Jongens, je bent altijd welkom, maar laat even op tijd weten of en zo ja wanneer je komt en mee-eet. En ja, mijn zoons vertellen mij dat ook wel eens als ik al bijna met koken ben begonnen, en dan mopper ik ook dat ze dat wel wat eerder hadden kunnen zeggen. Natuurlijk hebben de kinderen het volste recht om hun eigen plan te trekken, maar de ander inlichten is toch niet zo heel veel gevraagd? Al dan niet via hun vader, dat laat ik in het midden.

Anja

Ik geloof dat we het eens zijn hoor! Ik herken alleen het proces van de topicstarter. Niet met de opvoeding bemoeien, geen wig drijven, kinderen gaan altijd voor. Altijd.

Heel soms geef ik bij mijn vriend, nooit tegen de kinderen, aan dat ik sommige dingen jammer vind. Zijn kinderen begroeten me bijvoorbeeld nooit als ik bij hen thuis binnen kom. Daar hoeft hij niets mee te doen maar ik vind het op mijn beurt ingewikkeld daar in m'n eentje mee te moeten dealen. Dan blijkt vaak dat hij helemaal niet in de gaten heeft wat er is gebeurd. Z'n focus zit er gewoon niet op. Inmiddels kunnen we het daar gewoon over hebben en gaan we weer vrolijk verder. Soms een tijdje iets minder vrolijk. Want een struggle blijft het soms wel.

swaen

Het is misschien goed om te realiseren dat de kinderen van jouw partner nooit voor jou hebben gekozen. Jouw partner vindt jou geweldig en is een relatie met je begonnen. Zijn kinderen hebben het maar te accepteren. Je vindt het lastig om te dealen met feit dat ze je geen gedag zeggen? Tuurlijk het is niet netjes, maar lastig om mee te dealen? Je bent toch zelf geen puber meer.

Goed lezen alkes

Alkes, natuurlijk hebben ze niet voor me gekozen. Das het leven ook wel een beetje toch? Dat je niet alles kunt kiezen? Volwassenen gaan dan waarschijnlijk kijken hoe ze er toch maar het beste van kunnen maken. Pubers wellicht niet. Dat neem ik ze ook niet kwalijk. Ik schreef overigens niet dat ik er niet mee kan dealen dat ze me geen gedag zeggen. Ik schreef dat ik soms dingen die ik jammer vind wel met mijn partner wil kunnen delen zodat ik er niet in m'n eentje mee hoef te dealen.

Ik zou het op prijs stellen als je beter lees voor je me voor puber uitmaakt.

Lastig

is het zeker om een stiefmoeder van pubers te zijn. Gelukkig zitten mijn vriend en ik wat betreft de meeste zaken op 1 lijn. De dingen waarin we wel van mening verschillen zijn wat lastiger. Pas op het moment dat mijn grens wordt overschreden zeg ik er wat van. Ik probeer dat zoveel mogelijk op een later moment te doen.

In het voorbeeld van TS zou ik dus later een keer aangegeven dat ik het erg op prijs zou stellen als ze even aangegeven dat ze niet komen eten. Als ze dat dan aangeven bijvoorbeeld per Whatsapp, dan zou ik op dat moment ook alleen maar zeggen: "bedankt je het even hebt gemeld" of iets in die strekking.

Het puberbrein is nog niet volgroeid, vaak zijn ze niet bevattelijk voor advies of coaching als ze druk in de weer zijn met hun afspraken. Vaak vergeten ze ook gewoon af te zeggen. Een simpele vraag per Whatsapp kan dan genoeg zijn, waardoor je direct weet waar je aan toe bent. Ga niet vragen naar een waarom. Vaak geeft dat ze namelijk het gevoel dat ze verantwoording moeten afleggen, waar ze geen zin in hebben. Dat is volgens mij het moeilijkste om los te laten.

Verder denk ik niet dat TS haar vriend verantwoordelijk moet houden voor de daden van zijn kinderen. Natuurlijk kun je aangeven dat je het jammer vindt (vooral voor hem, want hij ziet zijn kinderen al weinig). Je kunt kinderen nog zoveel dingen willen leren, op een gegeven moment lijken ze alles te zijn vergeten. Dat duurt een paar jaar en dan komt het weer langzaam terug. Een puber neemt niet zomaar iets aan, hij/zij wil zelf ontdekken of het klopt. Er is een hele mooie uitzending van Brainiac over de verschillen breinleeftijden. Zegt een kind van een jaar of 8 dat het zwemmen met haaien gevaarlijk is en dat je het daarom nooit moet doen, zal een puber zeggen dat haaien niet altijd honger kunnen hebben en dat het wellicht wel zou kunnen.

Ik hoop dat je het weer kunt lijmen met je vriend en dat jullie nog heel veel leuke jaren samen kunnen hebben. Pubers zijn al aardig op weg naar volwassenheid en dan veranderen ze weer.

concrete advies

Als je echt zou je lief laten zien dat je goed bent met kinderen en kan ook band maken met hun kinderen....krijg je veel respect van je partner... een leuke maatje willen worden voor deze kinderen, 15 en 18, dat is je taak, de rest komt vanzelf: Vind uit, welk muziek ze luisteren. Welk band. Wanneer is het volgende concert. Koop ze kaartjes, en jullie ook. Ga daar samen heen! Wat het muziek ook is, doe alsof het te luisteren valt, gewoon genieten. Zorg dat de concert wat je heeft gekozen echt dan ook is wat ze echt leuk vinden. Als nodig herhaal het 2 of 4 keer. En je ziet dat kinderen worden dol op je. Ze voornamelijk denken dat je begrijpt ze, bewardeert zijn interesses en vinden oon erg aardig dat je met zijn vader tijd besteedt. (En ze vertellen voor andere leeftijdgenoten met trots, dat "mijn pa heeft een toffe meid gevonden, we hebben zelfs paar keer samen naar concert geweest.") Als ze echt anti-muziek zijn, verplaats concert met een sport of theater evenment. Het advies werkt 100 percent. Als het zou reglematig gedaan zijn zie je ook dat ze je voor elk je verjaardag kaart sturen, taart brengen en andere mirakels zal gebeuren. (Krijg je een keer een envelop met kaarten naar een concert wat jullie leuk vinden etc.) Ook, neem tijd om met kinderen te praten om uit vinden welk muziek en evenmenten ze EEEECHT leuk vinden.... dat al kost een tijd. Als ze zien dat je luistert en dat je heeft begrepen en nog die evenmenten daarbij. Onafhankelijk of jullie met partner samen gaan, je heb dan zeker het hart van kinderen gewonnen en dat is enorm stap verder! (Mannen zijn dol op vrouwen die goed zijn met hun kinderen en poging doen om ze te lezen.)