Kind bij de dokter steeds lastiger
Volkskrant:
UTRECHT - Kinderartsen zien in hun spreekkamer steeds vaker kinderen die medicijnen weigeren of niet geprikt willen worden. Dat zegt hoogleraar kindergeneeskunde Wietse Kuis van het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) in Utrecht, die onlangs met emeritaat ging.
Volgens hem slagen ouders er regelmatig niet in hun kind een behandeling te laten ondergaan. Ook lukt het soms niet hen aan een dieet of leefwijze te houden. Dat komt doordat ouders vaker dan vroeger een ‘weifelende houding’ aannemen ten opzichte van hun kinderen en niet genoeg autoriteit hebben, stelt hij. Dat geldt ook voor hoger opgeleiden. ‘Veel ouders zijn zo langzamerhand meer een maatje van hun kind dan dat ze ouder zijn. Daar hebben wij veel last van.’
Schelden
Sommige kinderen gedragen zich ronduit onbeschoft in de spreekkamer, door te schelden en te schreeuwen. ‘Ik had een keer een kind met reuma dat categorisch weigerde zijn mond open te doen. Hij gaf grove anwoorden, liep verpleegkundigen te trappen. En de ouder zat erbij en zei: ik kan er ook niks aan doen.’
Als een kind chronisch ziek is, is het wel moeilijker om het in de hand te houden, erkent hij. ‘Het maakt je als ouder meer chantabel.’ Zo had hij ooit een kind met een ziekte waardoor hij gemakkelijk bloedde. ‘Die zei gewoon tegen zijn moeder: als je mij m’n zin niet geeft, dan loop ik met mijn kop tegen de muur.’
Strenge aanpak
Toch zijn er nog genoeg ouders die hun kind op een duidelijke, warme manier begeleiden in de gang naar het ziekenhuis, aldus Kuis. Daartoe moeten kinderen structuur en grenzen krijgen, maar wel zo dat ze ‘een beetje kunnen marchanderen’.
‘Een kind met reuma leg ik gewoon uit: als je gaat voetballen, dan vind ik dat prima, maar dan moet je straks ook niet komen zeuren dat je pijn in je knie hebt. Je moet kinderen zelf verantwoordelijk maken voor hun lijf.’ Kuis zegt dat hij met de kinderen die hij streng aanpakte later vaak de beste band ontwikkelde.
Prikkadootjes
het is la lang geleden dat we er mee te maken hadden, maar hetis vast nog steeds zo dat kinderen in het AMC bij elke prik op het lab een prikkadootje mogen uitzoeken, kleinigheidje, maar het idee alleen hielp al 
Pelle
Hé, wat mooi. Dat hadden ze destijds nog niet.
Kaart voor ogentest
Polly, ik heb wel eens een kaart gezien met figuurtjes waarbij de kinderen moeten zeggen of met hun arm aan moeten geven of het pijltje(?) van het figuurtje naar boven, rechts, links of naar beneden wijst? Zo'n kaart zou men moeten gebruiken i.p.v. de oude kaart met een plaatje van een fluitketeltje erop, waarvan de kinderen geen flauw benul hebben wat een fluitketel is. En als jouw kind toch weigert om mee te werken dan wordt het heel moeilijk om zijn ogen te testen. Hoe oud is jouw zoontje eigenlijk? Heb je hem uitgelegd dat men die test moet doen om te controleren of hij goed kan zien? Snapt hij dat verhaal wel? Ik zou toch geneigd zijn om hem "om te kopen" met een klein cadeautje om hem echt mee te laten werken.
Oude kaart
Ik begrijp niet waarom ze steeds dezelfde kaart voor de ogentest gebruiken. Als kinderen zich geregeld moeten laten testen dan heeft die test geen meerwaarde omdat ze die kaart uit hun hoofd kennen..
Alle soorten kaarten
Zoon heeft al alle soorten kaarten al te zien gekregen maar hij doet simpel weg zijn mond niet open. De tijd zal het leren. Ik vind het heel goed dat ze verschillende kaarten gebruiken want bij ieder kind werkt iets anders het beste. Bij mijn schatje werkt niks naar dat komt wel goed. Groet Polly
Wat ik niet snap polly
Waarom is de medewerking van het kind nodig om de ogen te testen? Ik werk nu met ernstig meervoudig gehandicapte kinderen, en die kunnen heus niks zelf aangeven, toch is van al die kindjes precies bekend in welke mate ze slechtziend/ blind zijn, er is heel exact omschreven wat ze visueel ervaren.
Theezettertje (o.t.)
zei mijn oudste bijna 20 jaar geleden, zolang wordt deze kaart dus al gebruikt ?! Ik realiseerde me toen dat ik het woord fluitketel nooit gebruikte, maar altijd zei: "Ik ga even thee zetten", als ik de ketel pakte.
Heksenvetje
Heb ik ook al meerdere keren gevraagd, ze kunnen wel zien wat de staat van het oog is, maar iedereen ziet anders met zie staat. Dus daarom moet hij echt zeggen wat hij ziet, Hij is ook getest met een 3d bril op en dat was goed, hij zag voldoende, de vraag was toen: zie je iets: ja of nee, dus hij kon gewoon even knikken,
Hoefde niet te zeggen wat hij zag enz..
Vraag jij eens op je werk hoe dat dan kan? Misschien gebruiken ze daar andere techniken?
groet, polly
Polly
mijn zoon is getest met druppels een een soort meetlatje. Daar hoefde hij geen letters/plaatjes voor te lezen. Hij heeft een gewone cilinder en een min-afwijking.
maar misschien is dat niet de info die ze van Ruud willen hebben?
Ja dat ook
Die test is idd ook gedaan, met die druppels.
maar helaas... is dat blijkbaar niet genoeg!
Kaatje
ik heb mijn ogen afgelopen winter ook laten opmeten voor een nieuwe bril. Ik moet zeggen opnieuw laten opmeten, want ik had het een jaar geleden ook al laten doen en toen werd ik weer naar huis gestuurd omdat de uitslag niet helemaal lekker zat. Een ruim half jaar later ben ik weer teruggegaan, nu naar een ander filiaal. De dame die mijn ogen opmat controleerde de gegevens met de gegevens van de zomer en nam aan dat het daarmee goed zat. Maar dat was niet zo. Waar de dame van winkel 1 al voor waarschuwde gebeurde. Mijn glassterkte van het rechter glas was te hoog bemeten, waardoor ik in de verte leuk kon zien maar van dichterbij teveel. Ik kreeg er hoofdpijn van. Ik kon aangeven dat er iets niet klopte, maar kan een kind wat meervoudig gehandicapt is dat ook? De computer is een geweldig hulpmiddel bij oogonderzoek, maar daarnaast is menselijke inbreng heel belangrijk. Zowel van de 'patiënt' als de opticiën of oogarts.
Geen idee
Ik zal het nog navragen hoe er gemeten wordt, maar Kaaskopje, deze kindertjes dragen zelden een bril, dus een foutmeting heeft daarvoor geen consequentie. Wat ik wel weet is dat er duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen de conditie van het oog zelf en de manier waarop de hersens het oog kunnen gebruiken. Daartussen zit soms een enorm hiaat. En juist dat allebei is heel exact omschreven. Zo is er bijv. een kind dat oogtechnisch gezien, best goed zou moeten kunnen zien. Maar door zijn syndroom ziet het kind slechts secondes, dus af en toe plots iets, en dan weer niet. (en daar helpen brilletjes dus ook niet tegen) Slechts een kind draagt een bril.
Maar hetzelfde geldt voor hun slechthorendheid, ook die afwijking is tot in detail bekend.
Ogen meten
Misschien willen ze testen hoe het oog accommodeert. Een kind met een (behoorlijke) afwijking kan vaak toch nog heel wat plaatjes lezen. De daadwerkelijke afwijking kan bij kinderen het beste worden gemeten na druppels.
