Kind bij de dokter steeds lastiger

Polly

hij wil gewoon weg niet zeggen wat hij ziet===
Ik ben er niet bij dus het kan best zijn dat jij duidelijk merkt dat zijn gedrag 'dwarsigheid' is, maar ik ben groot en al heel wat jaartjes volwassen en nog steeds vind ik een oogonderzoek erg lastig. Het is zó moeilijk om aan te geven wat je wel en niet kan zien. Ik vind het een gemartel. Ik weet ook dat ik er zelf belang bij heb om goed mee te werken, voor een kind ligt dat niet zo duidelijk.
Ik wil dit niet als verwijt brengen, zo van 'dat zie je helemaal verkeerd!' Wat ik wel wil zeggen is dat zo'n onderzoek voor een kind zo verwarrend kan zijn waardoor hij 'blokkeert'.

Helaas

Jammer dat de ouders die zo'n onproductieve houding jegens hun kinderen aannemen zich hier niet melden. Ik ben toch wel erg benieuwd waar dat gedrag de laatste jaren opeens vandaan komt want tja, ik ken die mensen dus weer niet. Ik geloof het best hoor, wat mensen hier vertellen, maar ik kan me er niets bij voorstellen.

Overigens ondergaat mijn oudste alles fluitend, afgezien van de martelende bloedafname door een klunzige prikker ooit. En mijn jongste moet voor alles in de houdgreep, tweemaal daags tandenpoetsen en de rest.

En ik mocht vroeger altijd een ringetje uitzoeken bij de tandarts, omdat ik geen gaatjes had. Ik ging heeeel graag naar de tandarts!

Tja...

Vic, natuurlijk mag je je kind wel troosten met een snoepje na een prik had ik ook wel willen doen, maar deze ontaarde moeder had er zelfs niet aan gedacht een lekker snoepje mee te nemen.
Kadootjes of hele snoepzakken vind ik echt belachelijk. Verder is het mij 100% meegevallen hoe de "prikkers" met de kinderen omgingen (tja, ik zie dat toch niet iedere dag) ging allemaal heel rustig en vlotjes, en zeer angstige kinderen konden apart genomen worden.
Soms heb je zelfs twee "strategieen" nodig vorige week nog bij de tandarts geweest, waar we zoonlief eerst in de houdgreep met twee man een fluorbehandeling moesten geven (zucht) en daarna heeft de assistente ook altijd een verassing voor ze. Oke, in de auto met ballon nog 3x gezegd dat de tandarts stom is, maar dan moet het ook wel weer over zijn over een half jaar "mag" je weer.
groetjes, Tess

Ijscokar

Ik herinner me van lang geleden( jongste is bijna 18) dat er een ijscokar stond bij de uitgang van de GGD stond. Op woensdagmiddag moest daar een herhalingsprik gehaald worden. Die man had een gouden middag !
Oudste heeft het gepresteerd om bij binnenkomst in de prikkamer onderuit te gaan, wij allemaal schrikken, stond weer op en zei "grapje !"

Onbeleefd

nou, ik heb wel eens een situatie gehad dat mijn zoon bij de arts was en het was gezellig: er werden grapjes gemaakt. Mijn zoon lachtte hard en de arts deed hem na.
Hij deed dat met een soort varkensgeluid zoals mijn zoon ook had gelachen. Mijn zoon riep toen hard:"varken!' Waarop de arts hem vroeg 'zeg je dat nou tegen mij?'en een beetje gepikeerd raakte. Mijn zoon was niet bij machte uit te leggen dat hij gewoon reageerde op dat geluid, en dat hij het niet als schelden bedoelde. De situatie ging te snel zodat ook ik het niet heb uitgelegd of mijn zoon stimuleerde even sorry te zeggen of het uit te leggen.
Zo leek het achteraf dat mijn zoon de arts heeft uitgescholden, terwijl dat helemaal niet zo bedoeld was. Ik heb me daar nog een tijd over gegeneerd...

Geen snoep.. stom eigenlijk

Laatste priksessie was een groepssessie zo'n GGD-actie. Ik zag daar enorm tegenop. (omdat ik zelf dus eerlijk gezegd niet goed tegen prikken kan en ja dat weten ze hier in huis. Maar ze weten ook dat het prikken niet voor niks is.)

Dochter liet zich gelaten prikken ik keek wel naar haar maar niet naar het prikken, en we verlieten de prikruimte..

na drie stappen zakte ze in elkaar.. gelukkig vlak voor een bankje dus neergezet en hoofd tussen de benen. Een passerende moeder was zo vriendelijk om wat water te halen en een snoepje aan te bieden. Zelf had ik daar dus uiteraard niet aan gedacht wat stom!! Daarna naar buiten gegaan en geruime tijd in de frisse lucht gezeten alvorens naar huis te gaan.

Ik heb met verbazing zitten lezen over het afkopen met kadootjes, helemaal respectloos vind ik het om het prikpersoneel 'gemeen' te noemen zeker uit de mond van een volwassene.

Pandia ot

ik heb je een tijd niet gezien hier,leuk dat je er weer bent.

Als je als moeder al bang bent voor de prik..

..en je kind moet geprikt worden: kan je dan niet ervoor zorgen dat er iemand anders met jouw kind meegaat? Als het kind ziet dat zijn moeder al angstig kijkt dan moet het prikken wel HEEL ERG zijn!!
Een keer moest bij mijn dochter (zij was een jaar of 6) bloed afgenomen worden. Haar twee jaar oudere broertje moest eerder en hij gaf geen kik. Toen zij aan de beurt was zette ze het op een lopen. Ik rende erachter aan en greep haar in haar kladden en nam haar mee de spreekkamer in. Ik hab haar op mijn schoot geplant en in de houtgreep gehouden. Mijn trommelvliezen barstten bijna van dat gekrijs. Buisjes bloed afnemen en klaar. Het leed was voorbij.. kind snikte nog na..
Dit klinkt erg drastisch, maar ik had de kinderen van tevoren uitgelegd wat er zou gebeuren. Men zou een paar buisjes bloed afnemen voor onderzoek voor allergie. Het lijkt erger dan het is, het lichaam maakt weer bloed aan. Even tanden op elkaar en het is zo voorbij. Na afloop was de verpleging die hen een klein cadeautje gaf (snoep). Tsja, bloedafname is iets erger dan een prik (je ziet dat er verschillende buisjes bloed worden er opgezogen, dat is eng), maar het moet toch gebeuren!
Als er meer kinderen een prik moeten krijgen dan is ze rustiger, want ze wil zich niet onderdoen voor de andere kinderen. Ik had het gemerkt toen mijn dochter met haar 9 jarige leeftijd een prik bij de GGD moest halen. Wij stonden in een lange rij. Als het kind aan de beurt is dan gaat het zitten tussen twee verpleegsters die al klaar staan met de spuit, bovenarmen worden ontbloot en de prik wordt dan in de beide bovenarmen geplaatst. Niets aan de hand, mijn dcohter gaf toen ook geen kik... dat zou wel heel anders zijn gelopen als er niet zoveel kinderen erom heen waren. En ik zag ook geen ander kind huilen..

Ben waarschijnlijk zo wijfelende moeder

met een kind wat dagelijks medicijnen moet nemen. Ik sta echt wel eens met mijn handen in het haar.
Ik kan best uitleggen dat het kind medicijnen moet innemen om beter te worden, maar hij voelt zich er alleen maar slechter mee en het smaakt ook nog eens afgrijzelijk.
Soms heb ik idd het idee bij een arts als die weer eens iets nieuws uit wil proberen, geef jij het maar eens. Het is soms gewoon niet te doen.

Bloedprikken idem. Houdgreep, omkopen maakt niet uit, geeft veel strijd.

Zelfs de tandarts wil kind niet meer helpen en stelde een behandeling onder narcose voor.

Ik zou niet meer weten wat ikk er nog verder aan kan doen.
De behandelingen moeten doorgaan, medicijnen ingenomen,bloed geprikt, maar soms ben ik die strijd ook heeeeel erg zat.

Ik gaf wel kadootjes...

...toen mijn kind klein was, dan heb ik het over 2, 3 jaar. Daar zullen de mensen in die wachtkamer ook wel een mening over gehad hebben. Maar die wisten niet dat we dan ook al bij een kinderarts en een echoscopist onderzoeken gehad hadden. En dat het iedere drie maanden plaatsvond (en als het tegenzat nog vaker onderzoeken) En mijn kind gedroeg zich ook niet altijd bij de artsen (nee, die wilde vanaf dag een vanalles en deden hem pijn) Tuurlijk deed ik daar wat aan, ook ik ben niet van de softe aanpak. Alle onderzoeken die moesten heeft hij doorstaan, al dan niet in de houtgreep. Inmiddels is hij 6 en zijn de onderzoeken minder vaak. Ik kan nu ook makkelijker uitleggen waarom iets moet enz. Dus de kadootjes zijn gestopt.

Maar wat ik wil zegen is dat we niet iedereen zomaar moeten veroordelen op de aanpak die ze hanteren. Soms weet je de achtergrond niet. Dan heb ik het trouwens alleen over het wel of niet geven van kadootjes enz. Het niet opvolgen van de behandeling vind ik een ander verhaal....

Dilap

Ieder voor zich

Ik heb toevallig een bikkel, die als baby veel geprikt is, meestal zonder huilen behalve toen ze minstens 5 keer moesten prikken voor het infuus erin ging.

De normale baby/peuter prikken gingen allemaal prima, de laatste een paar weken terug met 3j4m 2 prikken. Geen kik. Ik leg uit wat er gebeurt incl dat het best een beetje pijn kan doen maar heb geen kadootje/snoep nodig.

Als mensen zelf bang voor prikken zijn of denken dat hun kinderen er meer last van hebben dan kiezen ze soms voor een beloning, prima. Een vriendin was zelf helemaal overstuur (haar baby ook trouwens) bij de babyprikken. Zelf ben ik daar een stuk nuchterder in.

Praat met de arts

Marie, durf je daar open over te praten met de arts? Durf je om hulp te vragen?
Uit eigen ervaring: Ik voerde bij elke keer weer ziek zijn een toneelstukje van standvastigheid op. Ik verstopte mijn onzekerheid en deed wat er gedaan moest worden zoals de afwas, de boodschappen of tandenpoetsen.
Het ging gebeuren, klaar.
Maar één keer lukte me dat niet. Het was al bijna 2 jaar goed gegaan met zoon. Kennelijk had ik daaruit al de hoop gehaald dat het over zou zijn. Maar ineens was het daar weer. Een crisis van de ergste soort bovendien.
En toen stortte ik in van teleurstelling. Even was ik zelf heel erg zielig.
Dat had direct een negatief effect op mijn kind. Waar hij anders zich aan mijn hand liet meevoeren naar de slachtbank, was hij nu verloren en zonder houvast.
Gelukkig zag ik dat vrij snel en wist ik mezelf te motiveren om me weer bijelkaar te rapen. Dat hielp. Ik had weer de kracht om hem te ondersteunen en mezelf te vergeten.
Maar ik realiseer me goed dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is, zeker als je samen al een paar keer negatieve ervaringen hebt opgedaan. Onwillekeurig reageer je daar samen ook op. Naar de situatie (alweer die vieze medicijnen) en naar elkaar.
De truc is om die gedragscirkel te doorbreken. Hoe dat moet kan ik je van een afstand niet vertellen. Wel dat het vanzelfsprekend begint met gedragsverandering bij jou. Jij hebt een leidende rol naar je kind.
Vraag aan de arts of hij tips heeft. Vraag of er iets bestaat als kinderbehandelcursus waarin jij als ouder zou kunnen leren standvastiger te zijn. Je kunt het gesprek eenvoudig beginnen door te verwijzen naar dat artikel.
Je bent zo'n ouder en je weet dat dat het zieke leven van je kind niet beter maakt. Wie kan je helpen om er wat aan te doen?
Je zou de vraag trouwens tegelijkertijd hier http://www.avro.nl/tv/programmas_a-z/kinderziekenhuis/contact/?sel=kinderziekenhuis kunnen stellen.
Alle kans dat de redactie van dat programma beter op de hoogte is van wat er zoal voor handen is, dan de arts. Misschien is er al wel eens een aflevering over gemaakt. Misschien zijn ze dat van plan.
Groet,
Miriam Lavell

Daarom ga ik altijd naar de prikken halen

en naar de dokter en de tandarts met ze. Mijn man heeft prikangst en een tandartsfobie en een vreselijke achterdocht tegen alles met een witte jas.

Hij krijgt dat niet weggepoetst als ouder en samen hebben we afgesproken dat ik degene ben die dit soort zaken regel.
Nou heb ik nog kleine kinderen en prikken is tot dusver nooit een probleem geweest. Het is overigens niet in mijn hoofd opgekomen om er een cadeautje voor te geven.
Het hoort bij het leven.
Nou ben ik nuchter genoeg om alsnog dat cadeautje in de strijd te gooien mochten mijn zoontjes er uiteindelijk drama's van schoppen. Ik ben nooit vies van een beetje omkopen.

Degene die de prik geeft een gemeen mens noemen vind ik ronduit schandalig. Wat een voorbeeld geef jij je kinderen mee

Al veel meegemaakt.

beide kinderen hebben al in het zh gelegen, oudste is al geopereerd, 2 keer onder narcose geweest, jongste heeft amandelen en buisjes. Oudste kan ondertussen haar muur behangen van de prikdiploma's die ze heeft.
Over het algemeen ben ik diegene die alle artsenbezoeken doet. Tegenwoordig is dat vooral met de oudste. Over het algemeen ondergaat ze het allemaal vrij goed, bloedprikken en injecties gaan ondanks huilen vrij aardig. het ergste vond ik de klysma's die ze moest krijgen, we moesten haar echt met 3 man vasthouden. Dan vind ik dat ze wel iets verdient heeft. Ze krijgt niet bij ieder onderzoek een cadeau maak ik doe het soms nog wel eens dat als ze een artsendag heeft en ze gedraagt zich heel goed dat we erna frietjes bij de mac gaan eten.

Jongste verzet zich meer, het is ons nog niet gelukt hem bij de tandarts in de stoel te krijgen en toen hij een half jaar terug moest bloedprikken waren er twee verpleegsters nodig om hem vast te houden. Vanuit de verpleging werd toen zelf gezegd dat zij hem zouden vasthouden want zij hadden meer ervaring en wij konden erna troosten. Maar als het nodig is pak ik hem ook vast. wat moet dat moet. Bij de vaccinatie had ik trouwens een nieuw autootje in mijn tas gestopt, ik pak hem op schoot, hij begint te huilen, ik lat hem de auto zien en hij is meteen de hele prik vergeten.

Met een klein zakje m&m's

kan je een hoop prikleed verzachten. Ik vind een vacinatie ook andere koek dan een slagader aanprikken!

Ooit

Ooit moest mijn zoon wel heel vaak geprikt worden. Toen maakte ik prikkaarten, voor elke prik een punt en 10 punten was een klein kadootje. Soms kreeg hij er wel 5 achter elkaar en hij maar blij tellen De jaren daarna waren er regelmatig 'ziekenhuisdagen', aan het eind daarvan gingen we naar McDonalds, waar we langs kewamen op weg naar huis (daar kwamen we verder nooit), geen beloning, wel iets leuks na een vervelende dag. Voor inentingen etc kregen ze hier nooit iets, maar dat vonden ze dan ook helemaal niet vervelend.

Trouwens cadeautje

ik vind een cadeautje bij een prik niet echt verwennen maar eerder de broodnodige afleiding. Jongste is sinds de buisjes nogal paniekerig bij artsen en dan biedt zo'n nieuw autootje net de afleiding die we nodig hebben zodat hij niet helemaal over de rooie gaat.Maar bij een peuter vind ik dat ook iets heel anders dan bij een kind van 8 of 9. Die moeten gewoon een prik, en kunnen ook beredeneren dat dat maar heel even pijn doet.

Monique ea

Wat een rotverhaal over je zoontje en het melk drinken. Dat is natuurlijk geen oplossing zoals dat ging. Daarnaast is het vergelijken met je eigen kinderen of het de schuld geven aan iemands opvoeding niet professioneel. En ik ben altijd voor de inleef oplossing als die er is.

Allereerst wil ik even aangeven dat ik alleen schrijf uit mijn ervaring met kinderen als arts en die is altijd in een spoedeisende hulp omgeving - dus ik heb nooit te maken met vrijwillige opnames of onderzoeken. We hebben tientallen manieren om dingen makkelijker te maken. Kinderen blijven altijd bij ouders op schoot, tabletten kunnen drankjes worden, drankjes kunnen aangelend worden met limonade en er is een speeltherapeut, video en lachgas/emla aanwezig. Toch is het op de SEH gewoon zo dat de meeste dingen moeten, we doen weinig dingen voor de leuk, en dan is toch vaak even professioneel dwingen.

Maar ik refereer aan de ouders zoals Didi's zusje die denken dat het het probleem van de arts en de verpleging is. Dat is dus niet zo, en een ouder die met het personeel de instelling inneemt dat dit moet, dat er geen willen aan te pas komt en een ouder die rustig blijft is toch echt vele malen fijner om mee te werken dan een ouder die de schouders ophaalt en zegt tsja kind _wil_ niet.

Mariel - die nog even verder bijleest

"knappe dokters"

Miriam je schreef:

"Ze geloven gewoon niet dat het allemaal zo ernstig en precies bedoeld kan zijn en vallen dan ook snel terug op 'knappe dokters' die daar 'heus wel een andere oplossing voor hebben'."

Ik denk dat je daar een veel groter probleem beschrijft. Dat zijn niet alleen de ouders van het kind met buikgriep die denken dat de knappe arts het wel oplost met een infuus maar ook de rokende patient die denkt dat de hartchirurg het wel oplost. Gezond worden maar vooral blijven is voor de meeste mensen zonder ingewikkelde ziektes 90% je eigen inzet en 8% die van de verpleging. Heel af en toe heeft een arts er iets mee te maken

Overigens valt het me ook vaak op dat de groep mensen die van "knappe dokters" uitgaat weinig begrip heeft van het idee dat er aan alles wat die dokters uitvoeren mogelijke nadelen zitten en complicaties kunnen onstaan, maar dat is allicht een andere discussie.

Mariel

Polly - oplossingen

Polly er zijn helaas geen makkelijke oplossingen voor een kind van drie dat dagelijks (ik neem aan dat dat het geval is) rotmedicijnen moet slikken en nog te klein is om daar zelf het voordeel van in te zien.

Je hebt de volgende dingen vast allemaal zelf al bedacht maar toch, misschien heb je er iets aan. Mijn oplossingen zouden kunnen zijn: omkopen (als je dit slikt krijg je een verhaaltje verteld), dwingen (kind samen in de houtgreep, mond open, kind achterover tot hij slikt), apotheek vragen naar oplossingen (kunnen zij het aanmaken tot een drankje, kan het in poedervorm dat door de chocoladevla kan etc), speeltherapeut in het ziekenhuis vragen (ik moet eerlijk bekennen dat ik vaak met open mond van verbazing kijk naar wat zij voor trucs hebben!), iemand anders laten geven (heel lullig voor ouders maar soms slikken kinderen dingen gewoon omdat ik het ze geef ipv ouders, voordeel van de verrassing?), samen met broers slikken (weet niet of het gevoel van groot zijn al iets voor hem doet) en vooral blijven bedenken dat het gewoon moet, net als tandenpoetsen en dat het niet heel lang meer duurt voordat hij het zelf snapt. Mijn neefje krijste met drie alles bij elkaar als hij zijn inhaler moest, met vier pakte hij het ding zelf en deed het elke avond zelf.

Succes! Mariel

Misvatting

Mariel:"Ik denk dat je daar een veel groter probleem beschrijft. Dat zijn niet alleen de ouders van het kind met buikgriep die denken dat de knappe arts het wel oplost met een infuus maar ook de rokende patient die denkt dat de hartchirurg het wel oplost."
Ja. Het artikel concentreert het probleem naar mijn idee onterecht bij ouders en kinderen. Het probleem zit overal en is _ook_ een neveneffect van het van de troon komen van arsten. Geneeskunde is meer realistisch geworden en vraagt daarmee automatisch en direct meer inspanning van patiënten. "Het kan niet zonder uw medewerking".
Er zijn heel veel patiënten die het heel fijn vinden dat ze hun dokter bij de voornaam mogen noemen (zo'n goed contact met mijn dokter), maar die blind zijn voor het realisme dat er ook bij hoort.
En die mensen hebben ook kinderen. En kleinkinderen. En neefjes en nichtjes en noem maar op.
Het 'probleem' zit in de omgang van burgers met geneeskunde. Niet zozeer in de omgang met hun kinderen. Ze gedragen zichzelf ten aanzien van ziek zijn en genezen ook zo.
Groet,
Miriam Lavell

Nog even over kadootjes en zo

Ik ben arts en geen pedagoog maar ik vind het dus absoluut helemaal geen probleem om kinderen alles aan te bieden om het makkelijker te maken en de herinnering leuk in plaats van dramatisch te maken - dat doe ik namelijk bij volwassenen ook.

Bij kinderen betekent dat dus dat ze punt sowieso de keus krijgen. Wel of geen Emla, wel of geen lachgas, op bed liggen of op mama's schoot etc etc etc. Daarnaast bied je dus alle dingen zoals Emla en zo aan, het is er voor gemaakt, dus ik maak er lekker gebruik van! En je behandelt kinderen naar hun leeftijd. Kind van vier luister je eerst naar beer zijn borst, kind van acht bewonder je de voetbalverhalen van en kind van twaalf kan meeluisteren naar zijn eigen hart. En mijn favoriete dingen op de kinderafdeling zijn de snoepdoos, de stickerdoos en de berendoos. De meeste kinderen krijgen uit elke doos iets, maar het fijnst vinden kinderen het vaak als ik ze vraag wat hun lievelingskleur is en ik met een beer kom aanzetten in die kleur (en bedankt vrijmetselaars!).

Dus ik ben helemaal voor kadootjes en zo, alleen meer als afleiding en niets als beloning. Iedereen zit nou eenmaal anders in elkaar en sommige kinderen vinden het gewoon dramatisch om in het ziekenhuis te zijn en anderen niet.

Mariel

Miriam nog even heel off topic

Wat een rampenverhaal over je zoon zijn coschappen. Daar kan ik me echt kwaad ommaken!

Mariel

Mariel81

de medicijnen zijn hier geen probleem, die slikt hij zonder protest, dat is hij nu al gewend.
Het grootste probleem is het ondergaan van de ogentest. Hij heeft waarschijnlijk schade aan zijn ogen, door de chronische ontsteking. Maar dat kunnen we niet testen omdat hij zijn mond niet open doet, tijdens de test hij wil hij geen plaatjes aanwijzen op een bordje wat hij wel of niet ziet.
Misschien ziet hij wel helemaal niks en wil daarom niks zeggen, maar dan had ik daar wel iets van gemerkt.
Hij word deze zomer 4, het zal toch een keer moeten lukken.
Hij moet elke 2 maanden op controle bij de oogarts in het erasmus MC maar tot nu toe is het nog nooit gelukt, zelfs de speciale kindvriendelijke mevrouw die ze voor dat soort gevallen hebben had geen succes...!
groet,polly

Polly - ogentest

Tsja die ogentest is een hele lastige! Ik vond het zelf als kind altijd supermoeilijk aan te geven en mijn ouders hebben wel eens een keertje mopperend een bril om moeten laten batterijen omdat ik zo onduidelijk was geweest over de ogentest. Vind het nog lastig trouwens, vooral omdat ik tegenwoordig de lettertjes uit mijn hoofd ken .

Het komt vanzelf denk ik met die ogentest. Het enige trucje dat ik er zelf voor gebruik bij kinderen is eerst samen dichtbij gaan kijken en dan later samen met mama of papa op de stoel gaan zitten en het nog een keer te bekijken maar ik neem aan dat de speciale mevrouw dat en nog veel meer heeft geprobeerd.

En dat probleem heeft niets met weifelende ouders te maken! Jij bent gewoon een hele goede moeder, maar ja, ogentesten zijn niet gemaakt voor mensen onder de tien.

Mariel

Polly

Dat is ook lastig hoor,mijn kinderen werden eindeloos opnieuw opgeroepen omdat ze het vertikten,en met dat eindeloze langskomen ben ik gewoon gestopt op gegeven moment.En dan was men ook nog verbaasd dat hij dat suffe fluitketeltje aanzag voor een raar soort vaas....alsof fluitketels nog gemeengoed zijn in huishoudens.
Bastet

Mariel81

Mariel over ogentest: "Vind het nog lastig trouwens, vooral omdat ik tegenwoordig de lettertjes uit mijn hoofd ken ."
Ik heb als klein kind allerlei gedoe gehad met mijn ogen: scheelzien, dubbel zien, lui oog, cilinder etc. Ik had echter bij de oogarts of optometrist altijd 20/20-vision - omdat ik na een paar bezoekjes die kaart uit mijn hoofd kende. Het is altijd dezelfde kaart, namelijk.
Groetjes
Massi
PS: Polly, hier ook elke keer weer drama bij de ogentest. Waarom begrijp ik absoluut niet, de mevrouw in kwestie is bijzonder aardig en heeft half Disneyland in haar spreekkamer. Gelukkig ging het de laatste keer iets beter, ik hoop op een stijgende lijn.

Ogentest

mijn broer moest op de kleuterschool ook een ogentest. Met zijn ene oog, noemde hij keurig alle plaatjes. Bij het andere oog wilde hij niets zeggen. Toch maar doorgestuurd naar de oogarts. Waar hij ook met dat oog feilloos de plaatjes zag. Op de vraag waarom hij het op school niet deed, zei hij: "Ik had toch al gezegd wat het was?!".

Dochter vond het de eerste keer ook vervelend om diverse keren een zelfde plaatje te moeten beoordelen. Die zei ook een keer: "heb ik toch al gezegd".
Nu werkt ze gelukkig wel goed mee, al vind ze de druppels verschrikkelijk en moet danook in de houdgreep. Ze is nu 5.