Jeugdzorg 3

Tuurlijk niet

Als je het rapport hebt gelezen weet je dat de moeder het kind niets wil vertellen over de vader en een zeer negatieve houding heeft ten opzichte van de vader. Bovendien lijkt zij in de loop der tijd allerlei misdragingen van de vader erbij te verzinnen.

Dit kind kan nooit een relatie opbouwen met haar vader als haar moeder zich zo opstelt. de vader heeft de rechter wel een omgangsregeling met de moeder beloofd. De moeder had ook gewoon kunnen meewerken met de omgangsregeling van twee uur per week met de vader, zoals in eerste instantie bepaald was.

Ah

Dan is dat ook het goede nieuws voor moeder en oma.
Tsjor

Oud verschil van mening

Ik heb eindelijk tijd genomen om de uitspraak van de rechtbank te lezen. Dat het een dramatisch besluit is wordt daarin ook expliciet genoemd en overwogen.
Wat ik lees is dat niet alleen afwijzing van de vader, door moeder en oma aan de orde is, maar ook afwijzing van alles wat eromheen zit, de rechterlijke uitspraken, de bemoeienis van een GI (gecertificeerde instelling, stomme technische term), van de raad etc. Het afwijzen daarvan, die wijze van omgaan met conflicten (of met mogelijk andere opinies) is één van de factoren geweest die meegewogen is.
Daarmee komt een oud verschil van mening naar voren tussen AnneJ en mij. Als je dan, onverhoopt en ongewild, te maken krijgt met externe bemoeienis, bijvoorbeeld omdat je kind onder toezicht is gesteld, dan zul je toch moeten accepteren dat er derden zijn die meekijken. De zorg voor een kind is niet alleen een hobby van een moeder, die geheel naar eigen inzichten alles kan doen en laten wat zij wil.
De uitspraken over 'goede verzorging' komen alleen van mensen die door moeder en oma zelf zijn uitgezocht. Als je daarbij anderen niet toelaat, andere inzichten niet toelaat, alleen maar op je eigen koers wil varen en dat kost wat kost (letterlijk financieel, en zelfs al kost het je je band met je kind) wil verdedigen, dan ben je niet bezig in het belang van je kind, maar ben je alleen maar je eigen individuele, superieure, boven alles en iedereen uittronende recht op je eigen inzichten ten aanzien van je kind aan het verdedigen.
Elke ouder denkt dat wat hij/zij op dat moment doet ook het beste is voor het kind. Maar als daar kanttekeningen bij komen en externen zich ermee gaan bemoeien, dan zul je toch het gesprek moeten aangaan met die externen: wat zijn de zorgen, wat zijn je eigen motieven, waar kom je dan op uit? Op alle mogelijke manieren het gesprek weigeren en zelfs uitspraken van een rechter naast je neerleggen betekent dat je niet in staat bent om je eigen handelen kritisch te bezien. En dat is wel nodig, voor elke ouder. Dat zijn de alledaagse vragen van elke dag tot en met ingrijpende beslissingen, zoals het onthouden van contact tussen een ouder en een kind.
Ik ben het dus niet eens met AnneJ, dat wat hier gebeurd is iedereen kan overkomen. Er zijn heel veel afslagen waarop je een andere keuze had kunnen maken, die meer recht deed aan de situatie en heel veel leed had kunnen voorkomen.
Het belangrijkste is wellicht wel het inzicht: ja, je doet wat je denkt dat het beste is, maar als daar vragen over komen, ga dan in gesprek. Als het met de raad is of met een voogdij-instelling, zorg dan wel dat je goed beslagen ten ijs komt, ga er niet naief in. Maar radicaal weigeren van elke bemoeienis van betrokken derden (vader) of instanties die van overheidswege zijn ingesteld (rechtspraak, voogdij-instelling) is een doodlopende weg, met mogelijk ernstige gevolgen.
Ik hoop dat moeder een goede behandeling krijgt voor haar PTSS en dat zij haar dochter niet in de steek gaat laten. Ga niet schermen met het verdriet van je kind, als het in feite gaat om jezelf. Zorg eerst voor jezelf, zodat je dan ook weer iets kunt betekenen voor je kind, ook al past het niet in je eigen dominante visie.

Tsjor

Eens

'De zorg voor een kind is niet alleen een hobby van een moeder, die geheel naar eigen inzichten alles kan doen en laten wat zij wil.
De uitspraken over 'goede verzorging' komen alleen van mensen die door moeder en oma zelf zijn uitgezocht. Als je daarbij anderen niet toelaat, andere inzichten niet toelaat, alleen maar op je eigen koers wil varen en dat kost wat kost (letterlijk financieel, en zelfs al kost het je je band met je kind) wil verdedigen, dan ben je niet bezig in het belang van je kind, maar ben je alleen maar je eigen individuele, superieure, boven alles en iedereen uittronende recht op je eigen inzichten ten aanzien van je kind aan het verdedigen.'

Daar sluit ik me bij aan. De relatie moeder-kind is belangrijk, maar niet altijd en overal zaligmakend en in het belang van het kind. Zéker niet als dat ten koste gaat van de relatie vader-kind. Daarmee schaadt de moeder het kind meer dan acceptabel is.

De mishandelende vader

AnneJ, ja er bestaan mishandelende vaders. Maar niet elke vader waarvan moeder roept dat hij een engerd is is een mishandelende vader. Om daar een oordeel over uit te kunnen spreken zul je externen nodig hebben.
Het meest overzichtelijke zou zijn als er ooit een politierapport was geweest van een incident.
Als dat er niet is krijg je externen die zich daar een oordeel over moeten gaan maken. Vader heeft die externen toegelaten in zijn leven. En dan treffen zij iemand aan, die een stabiele relatie heeft opgebouwd met een partner, en een kind heeft.
Dat is één observatie waarop het oordeel over de opvoedsituatie bij vader is gebaseerd.
In dit geval is de tweede basis, dat de beschuldigingen steeds heftiger werden, terwijl er geen contact meer was tussen vader en moeder. Daarmee worden de verhalen ongeloofwaardiger.
Er bestaan mishandelende vaders. Maar of dit er een is wordt op deze manier in elk geval binnen het maximum wat er aan mogelijkheden is ontzenuwd. Om dan te blijven hangen in het beeld van de mishandelende vader vind ik onterechte beeldvorming.

Tsjor

Het was geen veilige omgeving

Moeder met PTSS die gesteund wordt door oma en vervolgens elk contact met anderen vader, hulpverlening, raad, rechter) weigert, dat is geen veilige omgeving voor een kind om op te groeien.
Wat is er zo erg aan 2 uur omgang met vader per week? Als je dat niet aankunt, dan heb je echt een probleem. Zorg dan eerst goed voor jezelf, pak je problemen aan, en pak dan de zorg voor je kind op.

Tsjor

al die argumentatie staat in de uitspraak

Ik vind alles heel verdrietig voor het kind. Voor de moeder ook, ik denk dat de oma hier vooral een heel negatieve invloed heeft.

Wellicht heeft ook de advocaat steken laten vallen. Blijkbaar is zelfs de PTSS van de moeder waardoor ze niet naar de zitting kon komen niet aangetoond. Dat wekt de indruk dat het hier gaat om een zelfdiagnose waarvoor geen deskundige hulp is gezocht. (of dat de advocaat verzuimd heeft om dit in de stukken te laten opnemen).

Overigens als het filmje een voorbeeld is van hoe oma en moeder met het meisje omgaan, snap ik de uitspraak nog meer.

Voor haar heb ik nu de hoop dat jeugdzorg inderdaad haast maakt met integratie in het gezin van vader. Lang in een pleeggezin blijven zorgt alleen maar voor nog maar onthechting. Wat dat betreft had ik een kortere termijn van UHP beter gevonden dan een jaar.

Overigens ook als de hoofdverblijfplaats niet gewijzigd was, was er denk ik alsnog een UHP uitgesproken. Maar aangezien moeder/oma al jaren niet met hulpverlening samenwerking, was met een UHP zonder gewijzigde hoofdverblijfplaats het werken aan een terugplaatsing ook heel moeizaam verlopen vermoed ik.

Juist omdat de moeder niet op de zitting was, heeft de rechter er geen vertrouwen in gehad dat die medewerking er alsnog van zou komen vermoed ik.

De toekomst

Niemand kan voorspellen wat er in de toekomst gaat gebeuren. Wat als het meisje straks bij de psychiater zit, geen relaties met mannen durft aan te knopen, geleerd heeft om altijd te vechten, om geen tegenspraak te dulden, om tegen rechtspraak in te gaan. Wat als ze straks toch met een vriendje thuis komt?
De dramatische manier waarop de UHP is gebeurd lag geheel in handen van moeder en oma. Zij doen dat het kind aan. Waarom?
Het kan best zijn dat jouw PTSS geen problemen gaf met het opvoeden van je kinderen, maar ik weet van mezelf wel, dat ik indertijd beperkt was in mijn mogelijkheden. Ik heb mijn ex dan ook extra ingeschakeld om dingen over te nemen van mij die ik niet kon op dat moment.
Hier lijkt het te leiden tot een bestaan gebaseerd op angst en vechten tegen.
Nogmaals: wat was er zo erg als het kind 2 uur per week omgang had met vader? Had heel veel rechtszaken en geld gescheeld. en misschien had het kind het wel leuk gevonden.
Geef daar eens antwoord op: wat is er zo erg als een kind 2 uur per week omgang heeft met vader?

Tsjor

tegen het advies

Wat tegen het advies is, is alleen de wijziging van hoofdverblijfplaats. De UHP zelf is niet tegen het advies.

youtube filmpje

Het youtube filmpje met de beelden is gelukkig niet meer te zien. Dit meisje heeft in elk geval recht op privacy. Ik heb de facebook pagina ook gemeld. De moeder en oma kunnen ook wel actie voeren zonder beelden van het meisje te vermelden.
Ik denk ook dat ze in het hoger beroep een stuk meer kans maken als ze hun houding veranderen en meewerken ipv tegen het systeem aan te blijven schoppen.

Ook niet

Moeder en oma hadden ook geen plan ingediend voor een zorgverdeling. Dat hadden ze rustig thuis kunnen schrijven en opsturen. Zonder confrontatie.
Er zal heus wel een advocaat te vinden zijn die hieraan wil verdienen, maar liever stak ze haar energie in andere zaken.
De dramatische UHP is achter de rug, die ervaring kan niet meer teruggedraaid worden. Kijkend naar de toekomst zal het kind eerst in een pleeggezin verblijven, van waaruit het contact met vader wordt opgebouwd en er gewerkt wordt aan plaatsing bij vader. Voor moeder staat de mogelijkheid van een omgangsregeling of zorgregeling open. Daar kan ze zo snel mogelijk mee beginnen, in overleg met al die externen die er inmiddels bij betrokken zijn.
Het is haar recht om in hoger beroep te gaan, maar het biedt geen stabiliteit, maar nog meer onzekerheid voor de situatie van het kind. Het is niet in het belang van het kind.

Tsjor

Geen humbug

'2 uur omgang met de vader is niets mis mee, maar daar gaat het toch helemaal niet om?' als ze daaraan meegewerkt had waren er geen rechtszaken etc. meer geweest. Hoezo humbug? Waarom was er volgens moeder en oma dan wel iets mis mee? Waarom kon het niet?

Tsjor

Terugkijkend

Nee, de UHP is een traumatische ervaring voor het kind, die had haar bespaard moeten blijven en de regie daarvoor lag in handen van moeder en oma.
Hopelijk groeit het kind op tot een 'normaal' kind, wat zich hooguit zal afvragen hoe het zou zijn geweest als ze bij moeder en oma was gebleven. De ontwikkeling van moeder en oma en hun relatie met het kind zal daarbij een factor zijn.

Tsjor

Loslaten

'Ik blijf maar het idee houden dat er gezocht blijft worden naar argumenten die vervolgens gewichtig gemaakt worden en opgeblazen om toch maar te rechtvaardigen dat dit meisje haar veilige nest wreed afgenomen is.'
Dan moeten er dus mensen zijn die bewust en met verve gaan zoeken naar argumenten voor een UHP. Zij zien een meisje in een veilig nest en gaan dan bedenken: hoe krijgen we dat meisje daar weg? Dat lijkt mij een monstrueuze karikatuur.
Let wel: er is genoeg kritiek te leveren op de hele procedure voor een UHP. Gebaseerd op subjectieve intuïties (onderbuikgevoelens), geen waarheidsvinding, oplossingen aandragen die de problemen niet oplossen etc. Maar ik ga ervan uit dat ze oprecht denken dat ze iets goeds doen. Alleen moet je daarna wel (goede beslagen en goed voorbereid) het gesprek aangaan over de vraag of dit wel echt het goede is: welke observaties hebben geleid tot de intuïtie, die vervolgens een vaststaande mening is geworden; wat zijn de feiten, wat is het probleem en waarom denken 'zij' dat een UHP een oplossing voor het probleem is. Wat is dan het doel, hoe volg je dat doel en wat als dat doel niet bereikt wordt.

'Want uiteindelijk gaat het niet om het kind hier maar om de rechten van de ouders blijkbaar.' Jouw probleem is niet de 'rechten van ouders', maar de rechten van vader. Moeder claimt ook haar rechten, namelijk dat zij het kind mag opvoeden, zonder enig contact met vader, en dwars tegen rechterlijke uitspraken in. Geheel autonoom en zonder enige communicatie met instanties die daar zorgen over hebben. Boven alles en iedereen verheven. Buiten elk gesprek om. Zonder enig kritisch tegengeluid te dulden. En zonder het bestaan van een vader ook maar op enig moment toe te laten in het leven van een kind.

Daar heeft de rechter inderdaad een stokje voor gestoken.

'Wat als vader legaal recht heeft op omgang en moeder (en anderen) laten het niet toe. Wat kun je dan doen? Het kind aan de andere ouder geven is dat wat?'
Zoals ik het lees is de afweging gemaakt: in welke situatie heeft het kind de meeste kans op omgang met beide ouders? Dus zonder het buitensluiten van een van de ouders. Dat was niet bij moeder. Het belang van het kind op contact met beide ouders lijkt in deze uitspraak het belangrijkste.

De uitspraak is nu vrij radicaal: dan gaat het kind naar vader. Maar er zijn heel veel tussenstappen geweest, die hadden kunnen voorkomen dat het tot zo'n radicale uitspraak zou zijn gekomen. Bijvoorbeeld de uitspraak van de rechter dat vader twee uur per week zijn kind mocht zien. Als je niet in staat bent om zo'n uitspraak uit te voeren, dan moet je toch eerst kritische vragen bij jezelf gaan stellen en hulp gaan zoeken. Dan ben je blijkbaar zo getraumatiseerd of geblokkeerd, dat je een deel van het bestaan van je kind simpelweg niet aankunt.

Je kunt het niet versimpelen tot: vader heeft recht op omgang, moeder weigert, dan gaat kind naar vader toe. Er zitten heel veel stappen tussen en op elk moment van elke stap kun je een andere keuze maken dan de keuzes die moeder en oma hebben gemaakt. Als je alles aan je laars lapt, met niets en niemand het gesprek aangaat en elke rechterlijke uitspraak naast je neerlegt, dan kan het zijn dat je in een situatie komt, waarin er beslissingen worden genomen die dwars tegen jouw wensen in gaan.

Door een voorstelling van zaken te geven, alsof er aan de andere kant alleen maar monsters zijn (vader, raad, rechter, jeugdzorg etc.) die erop uit zijn om een lief klein kind zomaar uit een veilig nest te jagen jaag je ouders (moeder en oma in dit geval) een fuik in, waarin ze niet anders kunnen doen dan verder weg zwemmen, tot ze uiteindelijk helemaal vast komen te zitten. Ik denk niet dat dat de beste bijdrage is tot een betere oplossing.

Tsjor

Moeilijk

Wat ontzettend moeilijk om te oordelen vanaf de zijlijn.

Ik kreeg iig een zeer ongemakkelijk gevoel bij het lezen van de uitspraak, het klopt toch niet voor mijn gevoel.
Het lijkt te gaan om het afdwingen van een aantal zaken.
Pijnlijk vond ik ook het aanhalen van het geen ruimte laten door moeder en oma van andere meningen in deze.
Maar waar is de ruimte voor de _andere_ mening van moeder en oma, bijv omtrent het moment van communicatie met meisje over vader?

Zelfs als vader idd het slachtoffer is van een liegende ex dan nog ben ik het eens met AnneJ dat de ingreep voor het meisje niet te verantwoorden valt in deze proporties.
Je moet er toch niet aan denken dat vader daadwerkelijk een monster is, dan is de uitspraak wel echt dramatisch.

Die ruimte is er

'Maar waar is de ruimte voor de _andere_ mening van moeder en oma, bijv omtrent het moment van communicatie met meisje over vader?' Die ruimte is er wel degelijk: ze wilden geen enkele communicatie en geen enkel verband tussen kind en vader en dat hebben ze kunnen verdedigen op verschillende momenten, maar ze hebben geen gelijk gekregen.
Je kunt ook geen gelijk krijgen. Zelfs al ben je de moeder.
Wat betreft de proporties, blijkbaar vinden moeder en oma dit minder erg dan dat het kind twee uur per week contact zou hebben met vader.
Eerlijk wat kan vader aan monsterlijks doen in twee uur per week? Bovendien heeft vader een nieuw gezin, vriendin en kind. Als hij dan een monster zou zijn, dan zou dat wel heel situationeel zijn: alleen maar ten aanzien van dit kind.
Denk het even andersom: vader neemt kind mee naar eigen land en belemmert moeder elk kontakt met het kind. Daar kun je televisieprogramma's mee vullen, hoe erg dat is, voor de moeder althans. Kind groeit ondertussen gewoon op, gaat naar school etc.

Tsjor

AnneJ

'Daarvoor moet het meisje wel eerst weggerukt worden bij moeder en oma. En dan moeten moeder en oma ook nog meewerken. Goed geregeld?'
Er is nu in elk geval een mogelijkheid op contact met beide ouders en die mogelijkheid was er voorheen niet. Het ligt er inderdaad aan of moeder en oma gaan meewerken, dat hebben ze nu zelf in handen. Ze kunnen het drama zo groot en zo klein maken als zij willen. Ligt eraan hoeveel ze ten koste willen laten gaan van het kind. Tot nu toe hebben ze er geen blijk van gegeven het belang van het kind boven hun eigen visie en gevoelens te kunnen stellen, zelfs niet als dat leidt tot de meest dramatische beslissing, de uithuisplaatsing. Ze zijn bereid om ook dat te gebruiken voor hun eigen propaganda, ten koste van de privacy van het kind. Wat er met het kind gebeurt maakt ze echt niets uit.

Tsjor

Blikvernauwing

Ik heb de zaak niet gevolgd en de uitspraak niet gelezen maar op basis van wat hier lees, lijkt de blikvernauwing van moeder en oma me de grootste aanjager van de ontstane dynamiek. Dat is iets wat ons allemaal kan gebeuren en mij in ieder geval niet vreemd is. Toch ben ik het in grote lijnen met Tsjor eens dat de situatie zich uiteindelijk zo dramatisch heeft ontwikkeld, voor het kind, doordat haar moeder zichzelf heeft afgesloten voor andere invalshoeken. Het gaat in mijn beleving helemaal niet (meer) over de rechten van vader. Het gaat erom dat moeder en oma oprecht lijken te denken dat zij de enigen zijn die het belang van het kind kunnen vertegenwoordigen, die met absolute zekerheid denken te weten wat zij nodig heeft, wat in haar belang is. Dat zijn geen realistische beweringen. Als je in contact komt met hulpverlening en familierecht en niet in de gaten hebt dat dit rode vlaggen zijn voor hulpverleners, ben je los aan het raken van de werkelijkheid. Als je een dergelijke claim, ‘ik weet het en verder niemand’, zelf niet meer kunt nuanceren, je niet meer afvraagt ‘wat is er met mij aan de hand dat ik zo star ben gaan denken?’ dan is er terecht twijfel aan iemands realiteitszin, hoeveel begrip je verder ook hebt voor de angst en twijfel van de ander.

Ik krijg de indruk dat moeder en oma zich gaandeweg het proces steeds meer zijn gaan isoleren, geen feedback meer toelaten, niet meer de ruimte ervaren om op een ‘creatieve’ manier om te gaan met de dynamiek. Dit is een proces van polarisatie wat ik echt wel zorgelijk vind, ook in relatie tot het kind. Ik zou me als betrokkene zorgen maken dat het kind wordt meegezogen in de isolatie van moeder, in haar heilige overtuiging dat zij de enige is die weet wat de werkelijkheid is en wat haar dochter nodig heeft. Voor een kind is dat op den duur niet veilig maar heel beklemmend.

Niemand betwist volgens mij de goede bedoelingen van moeder. Maar door haar onvermogen, hoe begrijpelijk ook, zich open te stellen voor andere gezichtspunten en mogelijkheden, kleine stappen te zetten (bijvoorbeeld de twee uur pw) is de situatie van grijs, gepolariseerd naar zwart-wit. En dan valt een beslissing dus ook zwart-wit uit. Natuurlijk is dit een slechte beslissing voor het kind. Maar eerlijk gezegd zou het andere uiterste, kind bij moeder laten zonder zicht op een opening naar vader en de daarmee verbonden visies op de werkelijkheid, mij ook niet gerustgesteld hebben voor wat betreft het lot en welzijn van het kind.

Het is echt een heel trieste situatie. Je zou hopen dat alle partijen ruimtelijk genoeg gaan denken en handelen om de wereld van het kind inclusief in te richten, haar ervaringen te laten opdoen en ruimte te creëeren om daar zelf iets van te gaan vinden zonder dat ze bang moet zijn dan ze daarmee mensen van zich vervreemdt. Dat zal nog een hele uitdaging worden.