Jeugdzorg 2
Norbert Klein.
Van hem is de aangenomen motie om rechtsmiddelen tegen ouders als OTS en UHP blijvend via de kinderrechter te laten verlopen.
Ook in het partijgprogramma staan zaken die de discussie de goede kant uit kunnen helpen. In mijn optiek dan.
"Centraal in het onderwijs moet de leraar staan. Een gemotiveerde, goed opgeleide, goed betaalde, enthousiaste leraar inspireert en stimuleert leerlingen om het beste uit zichzelf te halen. Leraren vervangen we niet door robots of I-pads. Veilige nieuwe technologie wordt ingezet om leraren kansen te geven leerlingen te laten excelleren, ieder op zijn of haar niveau. Ook kinderen met beperkingen schrijven we niet af door ze “bezigheidstherapie” te geven. We geven deze juist kansen door nieuwe methodes en technieken die speciaal voor hen ontwikkeld zijn, toe te passen."
Er zijn meer verstandige verkiezingspunten over zorg en onderwijs. Praten met en niet over de doelgroep. Meer controle op OTS en UHP en de rechtmatigheid en doelmatigheid daarvan.
Het basisinkomen.
Verder zijn ze voor de legalisering van het verbouwen van wied.
En met 'Fix the basics' willen ze meer respect voor de grondwet en de rechtstaat voor iedereen, ook voor minderheidsgroepen.
En een keuze voor Europa. Ceremonieel Koningschap.
Vrijzinnig en verstandig.
https://www.facebook.com/SOS.Jeugdzorg/posts/938948622878247
En werkt samen met SOS Jeugdzorg.
Wat je ook mag vinden van ABA, er is interesse in nieuwe behandelvormen en niet het pappen en nathouden, maatregelen zonder zorg, van de huidige jeugdzorgellende.
Koppig
Vooral vader wordt verweten overal over in discussie te gaan. Echter was het een braverik geweest die ja en amen zei dan zat het gezin al lang weer met niets aan zorg in Afghanistan. Waar ze nu een verblijfsvergunning hebben en zorg voor hun kind in een AZC en kans op een aangepast huis.
Die mondigheid, die echt wel koppigheid kan worden in de omgang met al dit soort overheidsinstanties, nodig om voor een ziek kind op te komen, kan makkelijk in je schoenen geschoven worden als gebrek aan medewerking.
Dat imponeert mij ook al niet.
Dat is de val van de jeugdzorg
Ben je mondig, dan word je verweten een querulant te zijn. Probeer je je juist redelijk op te stellen, dan ben je niet mondig genoeg en alleen al daarom niet in staat voor je kind te zorgen.
Het is een soort zwart gat waar je als ouder onherroepelijk in wordt gezogen.
Wat en hoe je het ook doet, als je eenmaal met de jeugdzorg/kinderbeschermingsfanatici in aanraking komt, zorg dan dat je goed beslagen ten ijs komt, informeer je, en neem een goede en ervaring advocaat!
Lees ondertussen dit even
https://bron.fontys.nl/kinderen-de-dupe-van-jeugdwet-bezuinigingen-en-onzekerheid
Eindhoven,
05
oktober
2017
Kinderen de dupe van Jeugdwet, bezuinigingen en onzekerheid
Kinderen en gezinnen zijn niet beter geworden van de nieuwe Jeugdwet, is de conclusie van het onderzoek dat Fontys-lectoraat Beroepsinnovatie Social Work uitvoerde in samenwerking met instellingen en gemeenten in Zuidoost-Brabant.
“Onze conclusies gaan ook op voor de rest van Nederland”, zegt lector Lilian Linders (op de foto). “Dit geldt echt niet alleen voor deze regio. Alleen hebben deze instellingen hun deuren geopend omdat ze willen leren en vooruit komen. De conclusies liegen er natuurlijk niet om. Bezuinigingen en onzekerheid over de middelen droegen eraan bij."
"Het wordt tijd om door te groeien en voor een volwassen uitvoering van de Jeugdwet. En het vraagt aan ons als Fontys om onze studenten goed voor te bereiden, zodat ze straks in het werkveld als professionals deze fikse uitdaging aankunnen.”
Deze nuancering wil Linders nog graag maken bij de uitkomsten van het onderzoek, zoals in onderstaand opiniestuk beschreven. [Petra Merkx]
Onderstaande opiniebijdrage is geschreven door Fontys-docent-onderzoekers Jitske van der Sanden, Lilian Linders, Dana Feringa en Floor Peels.
De komst van de nieuwe Jeugdwet deed begin 2015 behoorlijk wat stof opwaaien. De wet moest nogal wat problemen in de jeugdzorg oplossen. Zo verliep de hulp aan kinderen vaak in een traag tempo en moesten ze herhaaldelijk hun verhaal doen aan steeds wisselende professionals. Daarbij kregen ze ook nogal eens etiketten opgeplakt, zoals ADHD en PDD-NOS.De nieuwe Jeugdwet moest dat oplossen. Verschillende soorten beroepsgroepen zouden uit hun eigen bastions komen en gaan samenwerken in ‘multidisciplinaire teams’. Er zouden kortere lijntjes en betere samenwerkingen tussen professionals uit verschillende domeinen ontstaan. Gezinnen zouden een duidelijk aanspreekpunt krijgen. In plaats van zich blind te staren op problemen zouden professionals bovendien voortaan uitgaan van wat mensen wel kunnen, van hun krachten.
Kunnen we anno 2017 stellen dat de uitvoering van de Jeugdwet tegemoet komt aan deze beloftes? Dat valt tegen. We onderzochten de afgelopen jaren de werkbesprekingen van uiteenlopende maar wel samenwerkende beroepskrachten in de jeugdzorg, het jeugdwelzijn en de jeugdgezondheidszorg in de regio Zuidoost-Brabant. Denk daarbij onder andere aan professionals werkzaam in een zorgadviesteam op een school, een wijkteam, een gezondheidscentrum en een team gericht op spoedhulp en veiligheid. Onze conclusie is schrijnend: het kind en het gezin krijgen bepaald nog geen betere hulp en ondersteuning. Zij verdwijnen achter een stofwolk van wantrouwen, verwarring en onzekerheid.
Dat het kind en het gezin naar de achtergrond verdwijnen, komt op de eerste plaats doordat verschillende typen professionals elkaar wantrouwen. Professionals weten niet wie waar voor verantwoordelijk is en hebben onuitgesproken verwachtingen ten aanzien van elkaar. Verwachtingen blijken daarnaast vaak niet gebaseerd op feitelijke checks. Ook twijfelen beroepskrachten over de mate van kundigheid van de ander.
Tijdens de vele overleggen die we bijwoonden viel het ons op dat professionals vooral hun beklag willen doen en dat ze het merendeel van de tijd besteden aan het uiten van onvrede over andere betrokken professionals. Discussies kenmerken zich door een sterk ‘wij-versus-zij-gevoel’: ‘Wij doen ons werk wel goed, maar zij …’.Zo zegt een medewerker van een jeugdzorginstelling over haar collega’s in het wijkteam: “Zij hebben helemaal geen ervaring met kinderen en jeugd”. Een medewerker uit het wijkteam uit op zijn beurt zijn onvrede over de werkwijze van professionals werkzaam bij een jeugdzorginstelling: “Zorgaanbieders zeggen tegen ouders dat ze bepaalde hulp moeten afdwingen zodat ze tegen ons zeggen ‘we willen het en we krijgen het’. Ik ga er niet meer mee aan tafel”.
Naast wantrouwen doet ook de onduidelijkheid over nieuwe kaders en regels de kwaliteit van de zorg aan kinderen en gezinnen geen goed. ‘Wie doet nou wat en hoe is het nou geregeld’, vragen professionals zich met regelmaat af. Gemeenten die (steeds opnieuw) het wiel aan het uitvinden zijn en de spelregels regelmatig veranderen, helpen daar niet bij.Een orthopedagoge vertelt: “Ik werk met drie gemeentes samen, dat maakt het gecompliceerd want ze hanteren geen eenduidig beleid. Iedere gemeente bedenkt wat ze belangrijk vindt”. Professionals zijn veel kostbare tijd kwijt met het uitzoeken van ‘de regels’, tijd die ze ook hadden kunnen besteden aan het kind en het gezin.
Ten slotte zijn professionals in de jeugdsector onzeker. Ze twijfelen, bewust maar soms ook onbewust, over de mate waarin zij zelf over de capaciteiten beschikken die de nieuwe Jeugdwet vereist. Het vraagt nogal wat van ze: niet langer diagnosticeren en problematiseren, maar uitgaan van mogelijkheden en kansen van een gezin, en dat alles liefst met ondersteuning van het sociale netwerk.Een band aangaan met jeugdigen en hun ouders, maar tegelijkertijd ook op een zakelijke manier naar een zorgvraag kijken: wat vergoeden we wel, en wat niet, en hoe verkoop ik dat aan ouders?
Tijdens een casuïstiekbespreking van een wijkteam komt het inschatten van de veiligheid in een gezin aan bod: “Maar wij hebben die expertise toch helemaal niet. Als ik een verkeerde inschatting maak, wat dan? Ben ik dan verantwoordelijk?”, vraagt een wijkwerker zich vertwijfeld af. Ondanks dat ze twijfelt of ze wel competent is neemt ze toch een besluit over de mate van veiligheid.Een andere medewerker van een wijkteam twijfelt over de gevraagde nieuwe zakelijkheid: “Dan denk ik, ja dat klinkt allemaal leuk, maar die zakelijkheid hebben wij ook niet zomaar. Dat hebben wij nooit gehad als hulpverlener en nou moet je dat plotseling gaan doen”. Bovendien staat de vereiste zakelijkheid op gespannen voet met het – meestal niet goedkope - maatwerk dat gezinnen vaak nodig hebben.
Voor de zekerheid kiezen professionals daarom voor de verfoeide gewoonten van het oude systeem: medicaliseren, etiketteren en problematiseren. In ons onderzoek signaleren we kortom, dat veel professionals zich de nieuwe manieren van werken die horen bij de transformatie in de jeugdzorg nog niet hebben eigen gemaakt. Dat is verklaarbaar, want het druist vaak in tegen de wijze waarop ze zijn geschoold en opgevoed. Het verhindert hen echter om het kind te ondersteunen.
De beroepskrachten, hun managers en de gemeenten zijn al met al vooral met zichzelf bezig, met hun onderlinge positionering, met randvoorwaarden en processen. Is het een kwestie van tijd? Ja, want zo’n ingrijpende operatie is niet in een vloek en een zucht gepiept. Maar het kind en het gezin mogen daar niet de dupe van zijn.
Het is zaak dat opleidingen, organisaties voor jeugdhulpverlening en gemeenten de handen ineen slaan om tot maatregelen te komen, zodat het kind en het gezin nu echt centraal komen te staan bij de uitvoering van de Jeugdwet. Niet alleen woorden, maar daden dus.Dat betekent ten eerste een andere attitude: dat het wijzen naar elkaar ophoudt en dat iedereen aannames over elkaar bij elkaar checkt. Uitgangspunt moet zijn dat allen naar vermogen doen wat nodig is om een gezin verder te helpen.
Daarnaast: multidisciplinair werken is leuk, maar dat betekent niet dat er dan niemand verantwoordelijk is. Er dient een regisseur te zijn die samen met het gezin een plan van aanpak opstelt, de uitvoering en voortgang bewaakt en ingrijpt als de situatie erom vraagt.Zorg verder dat systemen ondersteunend zijn aan het helpen van gezinnen (in plaats van aan de regelbehoeften van organisaties en gemeenten). En ten slotte; zet beroepskrachten in op waar ze goed in zijn en heb ook oog voor de mogelijkheden van kinderen en gezinnen. Zo kan het werken vanuit de nieuwe Jeugdwet doorgroeien naar een volwassen aanpak voor kinderen.
Dit opiniestuk is op 5 oktober ook in Eindhovens Dagblad gepubliceerd.
niet naar huis helaas
http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:GHARL:2017:8800
ÒTS
Als ik het goed begrijp is iedereen juist wel van mening dat de gehandicapte jongen naar huis gaat maar onder voorwaarden dat hij daar voldoende zorg kan krijgen. De gezinsvoogd zet zich daar voor in.
De problemen in de samenwerking tussen ouders en hulpverlening worden met name geweten aan star gedrag van de vader. Samenwerken is ook moeilijk en je hoopt dat er compassie is voor de toch wel begrijpelijke emoties die er bij de ouders, zeker inmiddels, leven over het gebrek aan zeggenschap en de afwikkeling van altijd optredende stroefheden in de levering van zorg en incidenten daarbij. Bemoeilijkt door taalproblemen.
En omdat ouders denken dat zij er over gaan en dat blijkt nogal tegen te vallen.
Hopelijk blijft de gezinsvoogd zich inzetten om hulp thuis te regelen of in samenspraak met de ouders elders (logeerhuis waar ouders bij kunnen blijven). Het kan altijd zomaar omslaan, daardoor blijft het kwetsbaar.
Als ik het goed begrijp is de jongen nog steeds in het ziekenhuis. Waar de ouders bij hem kunnen zijn.
MBP bij chronisch ziek kind
https://www.marysjabbens.nl/blog/veilig-thuis-wilde-kapot-maken/
"Toen wilde Veilig Thuis het medisch dossier van ons kind. Maar dat stonden wij niet meer toe. Ze gingen veel te ver. Ook een gesprek met de kinderen verbood ik. Zij mochten niet de dupe worden van deze walgelijke praktijken.
De melder wordt serieuzer genomen dan alle zorgprofessionals en wij als ouders bij elkaar? Wij besloten om niet meer mee te werken.
Ik vroeg ze na weer een emotioneel telefoongesprek wanneer deze laster ophield. Ik wilde gewoon normaal kunnen leven zonder als verdachte te worden beschouwd. Sterker nog: Wij waren niet eens verdacht…
Wij werden vanaf het begin als schuldigen gezien en moesten maar lijdzaam afwachten totdat het weinig integere onderzoek van VT een keer afgerond zou zijn."
Onjuiste MBP verdenking: schadevergoeding na spoed UHP
Dat zie je toch echt niet vaak. Het is deze advocaat gelukt om voor ouders die ten onrechte, en ten nadele van de baby, beschuldigd zijn van MBP, een schadevergoeding en vergoeding van gemaakte kosten te regelen via de rechtbank. Echt geweldig.
"De heer en mevrouw Venema stappen naar het EHRM met deze kwestie. Het EHRM stelt hen in het gelijk en veroordeelt Nederland tot een vergoeding van € 15.000,- aan immateriële schade en een vergoeding van € 22.475,- aan gemaakte kosten voor de heer en mevrouw Venema."
richtlijnen jeugdzorg
Op www.richtlijnenjeugdzorg.nl zijn de richtlijnen gepubliceerd die men enkele beroepsverenigingen hebben ontwikkeld ingevoerd willen zien in de praktijk en het onderwijs. Het initiatief loopt al vanaf 2014. Op de website kun je reageren op bepaalde richtlijnen. Genoeg werk dus!
Tsjor
Wat bedoel je Tsjor?
"Richtlijnen voor jeugdhulp en jeugdbescherming zijn er om jou als professional te ondersteunen in je dagelijkse werk."
"ADHD - Crisisplaatsing - Ernstige gedrags-problemen - Kinder-mishandeling -
KOPP - Middelen-gebruik - Multi-probleem-gezinnen - Pleegzorg - Problema-tische gehechtheid - Residentiële jeugdhulp - Samen met ouders en jeugdige beslissen over passende hulp - Scheiding en problemen van jeugdigen -
Stemmings-problemen - Uithuis- plaatsing"
Deskundigen die hun hulpaanbod op deze wijze etaleren?
De negatieve etikettering spat er vanaf. Lijkt me geen kruid tegen gewassen.
Ik had kinderen met angsten en rigiditeit. Flippen, frustratie, doodswens, woede-aanvallen, onbegrip. Hoe kom ik hier dan bij als ouder? Niet denk ik.
O, en
Dingen zien die er niet zijn.
Dat is nou juist het probleem dat je op een grote hoop gegooid wordt als zogenaamd multiproblemgezin, UHP, crisis enzovoort.
Ik wil er dan ook niets meer mee te maken hebben. Ze professionaliseren zichzelf maar, zonder mij.
Ik ga me met mijn eigen hobbies bezighouden en niet met trekken aan een dood paard.
Als zij het niet beter doen
heb jij eronder te lijden. En jij weet beter dan zij, wat ze kunnen doen om het beter te doen.
Tsjor
Gaan ze echt niet doen Tsjor
https://www.jeugdbescherming.nl/index.php/product/allemaal-gekkies/
Heug je nog dit positieve initiatief tot vruchtbare samenwerking?
Gaan ze ouders multiproblemcasussen voorleggen.
Je bent al een minkukel voor je binnen bent.
Ik weet helemaal niets van multiproblemgezinnen! Ik heb geen multiproblemgezin!
Er zal een scheiding moeten komen tussen vrijwillige en verplichte hulp. En die meldcode mag de eerstkomende duizend jaar in de la. Inclusief al die aandachtsfunctionarissen en e-trainingen.
Voortaan gaan hulpverleners van de diverse gremia zich weer gewoon bezig houden met het ontwikkelen van effectieve hulpprogrammas voor ouders en kinderen. En wie wel eens twijfelt als er echt iets ergs zou kunnen zijn die belt, net als vroeger eens met een vertrouwensarts. Die heeft een kantoortje op de deelraad en daar kun je verstandig mee praten zonder protocol.
Gaan ze niet doen Tsjor
Want ze vinden allemaal 'kindermishandeling' zo erg dat ze nog liever ouders en kinderen systematisch zelf mishandelen dan dat je er mogelijk een terecht aangewezen hebt. Want hulp is het ook al niet.
Het is een industrie.
Ik kwam vandaag nog zon jeugdbeschermingstype tegen. Gelukkig met pensioen! Anders adviseer ik ze om een echt vak te leren en echt te gaan helpen.
Update Amir Mouradi
"Advocaat Breeveld noemt het hele proces „onethisch”. Volgens haar is de ondergrens van verzorging allesbehalve bereikt. De ouders willen ook het beste voor Amir, zegt ze, en er is wat haar betreft vooral sprake van misverstanden. „Dat de ouders gewoon willen meewerken, wordt niet gehoord. Het is al snel: ze snappen de taal niet, er is een cultureel probleem, dit is hoe het in Nederland gaat, dit is het systeem.”
De advocaat onderzoekt nu of ze in cassatie kan gaan en misschien zelfs kan doorprocederen tot het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Volgens haar is het een fundamenteel recht dat een kind in de laatste fase van het leven bij de ouders kan zijn. „Dat steekt ver boven een juridisch conflict uit."
Paper: MBP definitief weerlegd door dr Helen Hayward-Brown
http://www.drhelenhaywardbrown.net.au/paper.htm
Niet voor niets probeert men door uitsluiting van MBP en de introductie van PCF als losstaande diagnose wetenschappers als dr Helen Hayward Brown te neutraliseren.
Zij weerlegd namelijk al definitief de valse beschuldigingen juist van ouders/moeders met zieke kinderen door te beschrijven hoe de constructie van valse bewijzen ontstaat. Met voorbeelden van ouders met zieke kinderen uit Amerika, Nieuw Zeeland, Engeland en Australie. Waar zoals we al weten deze hetze die nu in Nederland de kop opsteekt eerder endemisch werd dankzij dr Meadow.
De paper werd al in 1999 gepresenteerd in Australie op een congres over kindermishandeling.
De subtitel is niet voor niets: "Primum non nocere" ("Above All, do no harm")
Het is namelijk nogal een schadelijke beschuldiging. Schadelijk voor het welzijn en de gezondheid van ouder en kind.
Dr Helen Hayward Brown heeft ter informatie een soort model casus uitgelegd in haar paper om diverse aspecten van deze schadelijke gang van zaken te expliciteren. Haar voorbeeldcasus heet Heather.
"The parent narratives I heard, with supporting documentation, told a completely different story to the "official" medical one. Baldwin (1999) refers to the medical narrative as the "metanarrative", where a "tactic of narrative privilege" occurs in relation to parent narrative. Blakemore-Brown (20/20 video n.d.) also states that because these parents’ stories are viewed as "lies", they are never believed."
Vooral als je eerst ouders beschuldigd van kindermishandeling, vervolgens worden de zogenaamde deskundigen gezien als objectief en alwetend, dan zie je meteen waarom die twee verhalen zo kunnen verschillen. En welk verhaal dan de voorkeur krijgt.
Dat is ook voortdurende het probleem. Ouders worden afgeschilderd als al dan niet opzettelijk falende tokkies. De waardigheid die ouders zelf hebben wordt systematisch afgebroken.
Bescherming wordt hier gevonden in wel steunende kinderartsen en anderen, wel feitelijk onderzoekende officieren van justitie maar ook lobbyende en steunende ouderorganisaties.
Nog een rondje
"The medical profession have moved to change the label a number of times, for example to factitious disorder by proxy, and this further complicates issues. In Australia the diagnosis "flits" from the paediatric to the psychiatric. If a parent receives a psychiatric report refuting MSBP, then this report is deemed "irrelevant" - the diagnosis "turns" into a paediatric one, despite the fact that the psychiatrist’s report was requested by the doctors in the first place."
Lees ook wat Sven Snijer hierover schrijft.
In de paper ook verwijzingen naar andere, oudere, artikelen waarin alternatieve medische verklaringen gevonden worden voor de sloppy medische missers die leiden tot deze valse beschuldigingen.
Allemaal zieke gezelschapspelers, de bestrijders van 'kindermishandeling'.
Doen hun best om hun eigen carrieres een boost te geven op kosten van kwetsbare kinderen en hun ouders.
De schade -de echte hulpvraag van het kind wordt niet beantwoord
"...is the fact that parents accused of MSBP face a triple jeopardy: the accusation itself, the emotional prejudice which comes with it (making it difficult to prove one’s innocence) and very often the withdrawal of medical treatment for their child."
Zo herkenbaar.
Kunnen wij erachter komen wie de promotor van die mevrouw is?
Die promoverende mevrouw, kom hoe heet ze ook alweer? Roos Zodat deze informatie (ik heb ook idd al jaren eerder gelezen dat MbP feitelijk niet bestaat) bv. ook aan die personen kan worden doorgegeven (je weet maar nooit, misschien leven ze in Nederland onder een steen of komen ze uit een ei, en is men hiervan niet op de hoogte).
Een dergelijk onderzoek zou door de advocaat standaard moeten worden meegestuurd naar de rechtbank, als deze beschuldiging speelt.
Want kijk eens hier: over twee weken spreekt deze mevrouw in Enschede:
https://www.hoytemastichting.nl/cursusaanbod/raad%20kinderbescherming/
"enorme ondersignalering"
Mijn God. Arme kinderen en ouders in Overijssel. Ben je al ziek, krijg je ook nog een door mevr Worms "geschoolde" arts aan je bed die zorgt dat je geen diagnose of behandeling meer krijgt en dat je weggehaald wordt van je ouders. Zou een ouder zo'n arts kunnen aanklagen wegens doodslag?
Luisteren ze dan Mirreke denk je?
Ik beperk me tot ouders. Ik snap dat volk toch niet. Je bent hulpverlener maar je laat je meeslepen in de meldcodehysterie? Dwanghulp? Justitie en verder geen echte hulp meer? Je zit met droge ogen bij een gesprek waar de ergerlijkste schandelijke observaties gedebiteerd worden alsof het niets is?
En dan voel je je een nuttig onderdeel van de samenleving?
Laat ze maar luisteren naar de hysteriek van een Patries Worm. Met haar injectiespuiten met rioolwater.
Als ouder deug je niet en dat blijft tegen je werken. Kun je beter niet aan beginnen. Je kunt nog 100 jaar in werkgroepen in de 2e kamer zitten of flyeren bij congressen. Geen kruid tegen gewassen.
Ik denk dat het beter is om ouders te steunen en te wijzen op de mogelijkheden die er wel zijn om je te verdedigen tegen dit soort machtsmisbruik.
De politici scherp in de gaten houden. Bedenkelijke types als Vera Bergkamp, Nine Kooiman en Brigitte van de Burg niet op stemmen.
En juist de mensen die wel voor ouders opkomen in het parlement stemmen. Daar is nog winst te behalen. Zon tegenvaller dat Loes Ypma en Norbert Klein niet terugkomen in de 2e kamer. Van mij mag je zelfs op Fleur Agema stemmen.
https://nos.nl/artikel/2199565-mona-keijzer-cda-van-de-zorg-naar-economische-zaken.html
Mona Keizer gaat naar Economische Zaken, die heeft zich in haar oude functie ook flink geweerd.
https://www.tweedekamer.nl/kamerleden_en_commissies/alle_kamerleden/%C3%B6zdil-z-gl
Zihni Ozdil van Groenlinks is een upcoming man die zich nu al actief inzet in de commissies van Onderwijs en Gezondheid.
Bijvoorbeeld in kamervragen aan Jet Bussemaker over functiebeperking (functiebelemmering zegt mijn zoon) in het Hoger Onderwijs.
21 Maart zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. Daar ga ik me ook eens goed informeren.
Wie komt er op voor rechtvaardige en toegankelijke zorg en onderwijs voor (kwetsbare) kinderen en hun ouders.
Ouders worden activisten
https://www.marysjabbens.nl/blog/de-grond-zakte-onder-mijn-voeten-vandaan/
Het verhaal van Ranada van Kralingen en Sven Snijer en hun kinderen. Nadat hun dochter te maken kreeg met sexueel misbruik op een clusterschool.
"Dit was de wereld op zijn kop.
De school kende Eliana nog niet zo goed en er was voor de rest ook niets bekend over ons kind. Wij als gezin hebben nooit te maken gehad met jeugdzorg of aanverwante instanties. De zorgmelding stond vol aangedikte verhalen, over blauwe plekken en dat onze dochter had verteld dat haar oudere broer haar had geslagen.
We waren beduusd en verbijsterd. Compleet uit het veld geslagen. Wat hierna volgde is een verhaal dat niet zou misstaan in een film van Alice in Wonderland.
We kregen te maken met liegende hulpverleners, een school die zijn reputatie ten koste van alles veilig wilde stellen en klinkklare leugens in officiële rapportages die naar de kinderrechter zouden gaan. Er was niemand die zich afvroeg waar zoveel geweld van twee jonge meisjes, de dadertjes, vandaan kwam.
Er waren bestuurders die naar elkaar wezen en de ene leugen volgde de andere op."
Oogkleppen en blikvernauwing
Ik vermoed dat veel mensen binnen de hulpverlening te maken krijgen met kokervisie...
Als je opleiders/collega's maar hard genoeg roepen dat er zoveel mishandeling is en dat ouders de grootste boosdoeners zijn, ga je dat wellicht toch geloven.
Daarom moet er tegenwicht gegeven worden, juist ook binnen en richting de hulpverlening. Je kunt ouders meer info geven en mondiger maken, maar dat werkt, binnen het kader van deze hetze, alleen maar in hun nadeel.
Amir is terug
https://www.ad.nl/binnenland/ongeneeslijk-zieke-amir-10-weer-terug-bij-zijn-ouders~a9f02969/
Dat heeft toch nog anderhalve maand geduurd. Ik vind nog steeds vooral de argumentatie door de rechter zo krom. Verzorging door zijn ouders zou mogelijk leiden tot eerder overlijden. Dàt dat net zo goed geldt voor een doodziek kind bij zijn ouders weghalen wordt dan vergeten. Bovendien wat maakt eerder overlijden precies uit voor een kind wat in feite dodelijk ziek is? Kwaliteit van leven zou het belangrijkste moeten zijn.
Oogkleppen KJP wb de veldnorm
https://www.vkjp.nl/NieuwsenMededelingen_nl.html
Ze sputteren wat maar uiteindelijk willen ze toch niet als onbehulpzaam overkomen.
"Cruciaal in deze wijziging is ook dat in het besluit wordt ingevoegd dat de melding altijd gedaan wordt indien de toepassing van het afwegingskader leidt tot de conclusie dat het gaat of zou kunnen gaan om ernstig huiselijk geweld of ernstige kindermishandeling. Dit betekent dus dat er ook gemeld moet worden als er sprake is van een vrijwillig hulptraject. Als beroepsverenigingen hebben we hier opnieuw kritisch en met zorgen op gereageerd, maar ook aangegeven graag mee te werken aan het op te stellen afwegingskader."
Diverse valide argumenten waarom je die meldverplichtingen niet moet willen. Maar toch gaan we vlak.
"- Uit ervaringen in landen waar de meldplicht is ingevoerd, blijkt dat het aantal ongegronde meldingen vele malen hoger ligt dan het aantal gegronde meldingen (respectievelijk 60% versus 20 tot 40%).
- Ook blijkt uit onderzoek dat een meldplicht de kwaliteit van die meldingen niet ten goede komt."
Gelukkig
Gelukkig is Amir, ook dankzij meewerkende hulpverlening, weer thuis bij zijn ouders. Hopelijk blijft dat zo. Thuis of in een noodgeval naar het ziekenhuis waar ouders ook bij kunnen blijven. En niet meer hengelen naar een verpleegvoorziening.
Zembla 21.15 vandaag op NPO2: misbruikt in de instelling
Sexueel misbruik van gehandicapte kinderen in instellingen. Tot 3 keer hoger dan thuis. Buitenlandse cijfers zijn vaak nog schokkender. Hogere percentages en zelfs overlijden.
"Vandaag 21:15 • BNNVARA • 35 min
Twee jaar geleden wordt Andrew seksueel misbruikt in een gehandicapteninstelling. Het komt pas aan het licht als zijn moeder aan de bel trekt omdat Andrew pijn heeft bij het zitten. Ook de verkrachter van de autistische Matthew kan maanden zijn gang blijven gaan in zijn groepswoning, ondanks meerdere meldingen bij de instelling en politie. En nadat de verstandelijk gehandicapte Phil wordt mishandeld door een personeelslid, probeert de instelling dit te verzwijgen voor zijn naaste familie. In een reportage van Australische onderzoeksjournalisten geven de drie verstandelijk gehandicapte bewoners en hun families een zeldzaam, indringend gezicht aan een hardnekkig, onderbelicht probleem. Uit onderzoek blijkt dat mensen met een verstandelijke beperking een hogere kans lopen op geweld of misbruik, ook in Nederland. Meestal zijn de daders bekenden van het slachtoffer, zoals andere bewoners. En soms zijn de daders zelfs de hulpverleners die in de instellingen werken. In Zembla Internationaal een Australisch onderzoek naar misbruik in gehandicapteninstellingen."
Factor 5
"Op basis van informantenstudies is eerder al aangetoond dat CSA -sexueel misbruik AJ- in de algemene populatie bij 0,8 op de 1000 kinderen voorkomt. Het verblijf in een pleeggezin of instelling verhoogt de kans op seksueel misbruik met factor 5"
Zowel de informanten als de adolescenten kwamen uit vier soorten instellingen: Gewone instellingen, gesloten instellingen, justitiële jeugdinrichtingen en pleeggezinnen. De informanten waren mensen die direct met de kinderen in de instelling werkten of pleegouders.
Bij zelfrapportage worden hogere cijfers gevonden dan bij informaantenonderzoek. En hier gaat het om 12-19 jarigen in instellingen en pleeggezinnen die niet verstandelijk beperkt zijn.
Onuitputtelijke hoeveelheid artikelen tegen PCF en MBP
http://jaapl.org/content/34/1/90
"Separation of mother and child should be considered only with evidence of imminent danger, as many state laws direct.
Inderdaad: waar is het bewijs dat iemand iets fout doet of gedaan heeft.
The intentions and motivations of the mother are not established by declaring the MSBP diagnosis, and future risk is not established by citing the evil deeds of other MSBP mothers.
-De injecties met rioolwater van Patries Worm zijn geen bewijs van toekomstig risico bij een ander ziek kind!AJ-
The MSBP diagnosis may have prevented abuse by the hands of parents and unsuspecting physicians, but its misuse has unnecessarily torn many families apart."
En die ellende storten we nu weer uit over ouders en zieke kinderen via de gebruikelijke geldstromen en usual suspects.
"Once a problem is perceived as MSBP or pediatric condition falsification, the focus easily turns to simplistic blaming instead of assisting the mother in the management of her child. Most often, the planning sessions of child protective services result in the assignment of burdensome tasks for the parents to earn back their child even when there has not been evidence of harm."
Als de kachel maar blijft branden.
Met dank aan de twitter van Ranada.
Namedropping?
https://www.fabmama.nl/ouders/ouders-mama/om-ziek-van-te-worden
Ondermeer hier: "Patries Worm vertelt dat zij en Ad Bosschaart, kinderarts, met een promotieonderzoek meer antwoorden hopen te vinden."
https://nl.linkedin.com/in/ad-bosschaart-905526a8
Forensisch opgeleidde kinderarts werkzaam in een streekziekenhuis.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4809108/
Grappig is dat deze arts ook voorkomt als lid van een steun- en feedbackgroep van een artikel over het onderzoek waar Maartje Schouten op gepromoveerd is.
Met een zelfde uitkomst: "Clinical implications and conclusions
For settings where the easy-to-use checklists are widely implemented, we conclude that rare cases of inflicted injury among preschool children presenting at ERs for injury are very likely captured, but at very high false-positive rates. "
De promotiecommissie van Maartje Schouten - als volgt:
Promotoren: Prof.dr. E.E.S. Nieuwenhuis
Prof.dr. T.J.M. Verheij
Copromotoren: Dr. E.M. van de Putte
Dr. H.F. van Stel
Correleert dan ook hoog met de co auteurs van het artikel: Judith S Sittig,1,2 Cuno S P M Uiterwaal,3 Karel G M Moons,3 Ingrid M B Russel,1 Rutger A J Nievelstein,4 Edward E S Nieuwenhuis,1 and Elise M van de Putte1
Waarbij dank uitgesproken wordt aan de collega promovendus van Patries Worm:
"The authors thank the patients and their parents who took part in this study. They are very grateful for the support and feedback provided by the CHAIN-ER project group: Ad Bosschaart (c.s.),"
Soms vraag je je af of men wel weet waar de goede naam allemaal mee in verband gebracht wordt. Ik kan me toch niet voorstellen dat een arts als Ad Bosschaart kennis hebbend van het artikel van Maartje Schouten spoorslags zelf besluit te promoveren op een bedenkelijke diagnose als PCF en consorten.
