Je kinderen ...haten??!
ik heb gisteren iets meegemaakt en het laat me maar niet los.
Ik was in de lift van een winkel samen met mijn peuter en baby, er stappen ook 2 dames (wat oudere al) binnen, de ene buigt zich op de kinderwagen en begin tegen mijn dochtertje te praten "wat schattig, wat mooie ogen heb jij" enz, enz. En dan tegen mij, "nu zijn ze nog wel lief, maar er komt een moment dat je ze zal haten, dat geloof je nu niet, maar dat heb ik ook gehad, op een gegeven moment haat je ze, even maar, maar je haat ze wel, echt ik heb ze even gehaat"
Ik kon geen woorden meer uitbrengen, ik wist niet wat ik moest zeggen, en de dames verdwenen in de menigte.
Ik bleef daar achter, ik keek naar mijn kids, en ik kan me maar niet voorstellen dat je je eigen kinderen kun haten, ik kan me wel voorstellen dat af en toe ontzettend kwaad op ze kan worden, of diep teleurgesteld, maar haten, dat gaat zo ver! Of is het wel mogelijk dat onvoorwaardelijke liefde voor even in haat kan veranderen?
Ik weet natuurlijk niets over de dame in kwestie, misschien heeft ze wel veel meegemaakt met haar kinderen, maar dan nog, haten? je eigen kinderen?
Ik kan het maar niet geloven.
Groet,
Arn
Maylise
Dat is precies wat ik bedoel! Dat een mevrouw die ik nog nooit eerder heb gezien haar trui omhoog trekt om een operatielitteken te laten zien, dat soort dingen. Ik laat het gezellig langs me afglijden trouwens en ik krijg wel vaak de indruk dat het om eenzame mensen gaat. Dochter van twee is tegenwoordig heel grappig bij dit soort gesprekken (monologen eigenlijk): ze herhaalt de woorden die ze interessant vindt. Staat zo'n mevrouw te praten en middenin het verhaal hoor je opeens: "Dochter Amsterdam!".
Groetjes
Massi
Asa
Geniet er maar van, van die rust 
). Ja, dat gefriemel aan mijn buik had ik ook vaak, maar het meest eigenlijk van leerlingen. En die waren zo enthousiast, daar kon ik dan niet goed op mopperen. Even ot, wat heb jij een fantastisch geheugen zeg, dat je nog weet dat ik twee jaar geleden op schoolkamp moest toen dochter nog zo klein was. Ik sta versteld, ik lijd zelf sinds de zwangerschap/geboorte van dochter aan een soort dementie.
Groetjes
Massi
Het allergste wat ik ooit gedacht heb...
over mijn zoon, is geweest toen hij op een dag onuitstaanbaar akelig deed waarbij je echt het gevoel krijgt dat hij niets om je geeft en echt uitsluitend en alleen aan zichzelf denkt en daarbij over lijken gaat. Wat ik toen dacht is de vraag of ik van hem zou kunnen blijven houden als hij vaak zo blijft doen. Maar dat gevoel was eigenlijk zo weer weg ook. Hoewel ik me nog steeds zorgen maak over zijn gedrag, nee, kinderen maken je het niet altijd even gemakkelijk! Maar dan hebben ze het zelf ook niet...
Haten is wel vrij zwaar
maar ik heb wel een lange periode mijn oudste kind niet echt leuk gevonden ... Zijn gedrag was echt vreselijk en het is dat ik zelf nog altijd bij mijn volle verstand ben gebleven, anders had het hier in huis wel eens erg verkeerd kunnen aflopen....op tijd heb ik aan de bel getrokken en nu kan ik zeggen dat we weer een "normaal" huishouden hebben, tuurlijk zijn er nog weleens dagen dat ik ze achter het behang zou willen plakken, liefst 3 lagen, maar het geeft van die onhandige bobbels op de muur.... 
Massi
Laat het vooral weten als je het vervelend zou vinden, dat soort herinneringen. Kan ik me namelijk best voorstellen. Ik herinner me trouwens ook nog van school dat we wild enthousiast waren over een zwangere lerares. Vooral de stoerste jongens. Dat was een lerares die we wel leuk vonden, dus dat is dan bij jou vast ook wel zo 
.
Asa (ot)
Geen probleem hoor, ik vind dat helemaal niet vervelend. Integendeel, zowel mijn beste vriendin als mijn man fungeren als een soort extra harde schijf in mijn leven. Wat ik niet meer weet, hebben zij nog wel ergens opgeslagen.
En dat juist de stoerste jongens het voorzichtigst omgaan met zwangere juffen kan ik beamen. Sommige 'zware' figuren (strafblad enzo) gingen zelfs de politieagent uithangen in mijn klas: "Hee swa, doe maar zo, de juf is zwanger hoor. Je gaat zien in de pauze." Waarop ik mij dan haastte om de boel weer te sussen, haha: "Jongens, geen ruzie maken hoor, zwangere vrouwen gaan altijd huilen bij ruzie." Werkte erg goed.
Groetjes
Massi
Ik wacht nog steeds...
Ik heb 3 pubers en ik wacht nog steeds op de voorspelde problemen. De oudste is nu 18 en lijkt de puberjaren door te zijn. Hij is op kamers, zit lekker in zijn vel, en we hebben een goede relatie met hem. Hij is wel eens wat nurks geweest, maar dat is nu al weer minder geworden.
M'n middelste zou er middenin zitten. Hij worstelt wat met het maken van keuzes, hij zondert zich wat af, gaat zijn eigen weg, maar we hebben geen problemen met hem.
De jongste staat aan de vooravond, hij is bijna 13. Misschien dat het bij hem wel gaat knallen.... Ik kan me er echter weinig bij voorstellen.
Haten? Liefhebben!
Pris
