Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aanmoet!

Ja hoor!

Ik herken het wel, het buiten sluiten, de blikken van moeders omdat ik niet zo ben zoals zij. Ik ben blij dat ik er niet meer hoef te komen omdat mijn kind zelf naar school kan.
Ik ben niet gepest ofzo maar er is wel flink over mij geroddeld en mijn kinderen hebben daar ook last van gehad doordat er blijkbaar openlijk in gezinnen geroddeld word over de moeder van..
Meestal zit er een flinke portie jaloezie achter, misschien dat je er iets aan hebt om je dat te realiseren?
Verder zou ik het bij de juf aangeven waar je kind mee thuis komt.
Dit soort gedoe moet maar eens afgelopen zijn tenslotte!

Kinderen verzinnen meer dan je denkt

hierin: "Mijn kind komt elke week wel weer met een opmerking die ze tegen hem hebben gezegd die een kind van zijn leeftijd echt niet verzint! " kan je je nog lelijk vergissen. Je staat er van te kijken wat kinderen verzinnen, of oppikken van andere kinderen.

Wat voor opmerkingen dan? En tegen wie worden die gemaakt? Door wie?

En er zijn ook kinderen die ahw vervelende stemmen horen 'van binnen'. Ik hoop niet dat dat voor jouw kind geldt, maar als hij zegt dat hij iets 'van zijn hersens' heeft dan zou ik er niet per se meteen van uitgaan dat dat niet kan kloppen.

Sterkte ermee

Temet

Tja

Als dit ECHT is en je weet dat zeker zou ik mijn kind van die school halen, dit is niet goed voor jou en voor je kind.

Helemaal met p eens

Tegen dit soort dingen kun je niet op. Als de mogelijkheid er is zou ik ook van school veranderen. Want zoiets beinvloed zeker het sociale leven van je kind en dat is heel naar.

Dendy

Juist met kaaskopje eens

Voor je zomaar gaat switchen van school: Ga goed na of het niet je eigen interpretatie is. Kijken of blikken kun je op allerlei manieren interpreteren. Kinderopmerkingen ook, zeker uit de tweede hand. Velen van ons (iedereen) hebben bij het schoolplein oplopen wel eens een poosje het gevoel gehad dat er iets was, met hoe ze naar je kijken of doen. Dat doen hersenen als snel als er ergens al een groepje staat waar jij nog niet bij bent.
Niets is zo onbetrouwbaar als wat je kind aan jou doorvertelt over wat anderen gezegd hebben, heb ik door schade en schande geleerd. Ik bedoel niet dat hij liegt, maar kinderen horen of onthouden dingen anders, begrijpen woorden verschillend van ons, en zijn zeer sterk beinvloed door hun eigen emoties/interpretaties en door sterker door die van jou. Dan gaat hij anticiperen op wat hij denkt dat jij wilt horen of weten en vertelt het die kant op. Bijvoorbeeld. Misschien ook niet hoor, er kan ook echt iets zijn. Maar neem het niet TE snel aan. Vraag anders 1 van die moeders eens recht op de man af wat er mis is? Of ze iets dwars zitten? Of de juf, bijvoorbeeld?

Schoolpleingedoe

Het is niet te geloven, maar het schoolplein is voor bepaalde ouders net zo "erg" als voor kinderen; je zit met een hoop mensen op een kluitje waar je bepaald zelf niet voor gekozen hebt, en er is altijd een pikorde: de populaire kliek, en de buitenstaanders. Als je mensen en hun sociale gedrag wilt bestuderen is het schoolplein een bijzonder interessante plek (net als een supermarkt tijdens het spitsuur trouwens ) Maar daar heb jij natuurlijk niks aan. Waarom wordt er over je geroddeld? kennen ze je misschien niet? misschien kan het helpen om je wat actiever op te stellen als hulpouder, dan leer je meer mensen kennen, en daar zijn vanzelf ook mensen bij die jou ook aardig vinden en die de negatieve roddels zullen tegenspreken. Zelf ben ik helemaal vreemd op een basisschool gekomen met mijn kinderen, ik kende er niemand. In het begin vond ik dat wel lekker rustig en stond ik gewoon overal buiten. Sinds ik als vrijwilliger help op school heb ik veel nieuwe mensen ontmoet, dat maakt je een stuk minder eenzaam op het schoolplein. Ja er zijn ook vast mensen bij die me een bemoeizuchtige boerentrien vinden, nou ja dat is dan maar zo. Zoals ik tegen mijn kinderen ook zeg: je hoeft niet met iedereen vriendjes te zijn.
En een andere optie is om ze gewoon lekker in hun sop gaar te laten koken, je eigen weg te gaan en niet te reageren, dan wordt het op den duur ook wel minder, want dan ben je niet boeiend meer.
Toch zou ik eens serieus nadenken over de sfeer op school, zeker omdat je kind er ook last van heeft. Ik ken een gezin dat echt zo weggepest is op een andere school, ze draaien nu alweer jaren prima mee op de school van mijn kinderen. Het blijft wel een apart gezin maar schijnbaar wordt dat op deze school beter geaccepteerd dan op hun oude school, zij zijn er in ieder geval erg blij mee dat begrijp je. En het heeft zeker een weerslag op de kinderen.
groetjes, Tess

Stenna

Daarom zei ik ook: als het ECHT is, dus in aanvulling op kaaskopje. Hier ga je als gezin aan onderdoor en dat is heel slecht ook voor je kind.

Navragen is echt belangrijk

Beetje in tegenspraak met wat ik hierboven zie, dat het ook ingebeeld kan zijn. Maar soms is er ook echt iets, dat een groot misverstand kan zijn. Ik heb zelf zo'n geval meegemaakt. Wij woonden toen wel in het buitenland waar het onderwerp waar het misverstand over ging wat meer leefde dan hier. Ik merkte daar dat buren me gingen mijden en kinderen niet meer bij ons kind mochten spelen of omgekeerd. Ik wist ook niet of ik het me niet inbeeldde, kon er niet helemaal de vinger op leggen. Nagevraagd bij een buurvrouw die ik ietsje beter kende. Wat bleek: er ging een gerucht dat wij, in ons gezin, aids hadden. Nou vraag ik je. Mensen kunnen de gekste dingen met elkaar combineren en fantaseren. Dit is hoe het gegaan is, voor zover ik het kon achterhalen: mijn oppas buurmeisje zag een folder op mijn bureau liggen over HIV besmetting bij vrouwen (die lag daar voor mijn werk, ik deed er onderzoek naar!). Een andere buurvrouw werkte in het kleine plaatselijke ziekenhuis en zag man en mij daar regelmatig binnenkomen (we waren bezig met IVF behandelingen, en hielden dat voor ons). Tel de zichtbare eczeem plekjes op de huid van zoon en mij erbij op, en de conclusie was blijkbaar getrokken. Hoe is het mogelijk he. (Ik zei al: in dat land was zo'n soort besmetting wel een reden je te mijden).
Moraal van dit verhaal: het kan gek lopen, het is de moeite waard na te vragen of er iets is en wat. Ook voor het geval het toch echt niet zo is.

Zelfs als het niet echt zo is

dan kan het goed zijn om van school te wisselen. Als je eenmaal een negatief gevoel hebt, is het moeilijk om het van je af te schudden. Maar het blijft belangrijk om te onderzoeken wat echt en niet echt is. Het kan op een volgende school ook gebeuren dat je je ongemakkelijk voelt en dan zal het prettig zijn als je het op de juiste manier kunt bekijken.

Oja

in de optelsom zat waarschijnlijk ook nog de (volgens de normen daar) vrije seksuele moraal in nederland.

Stenna nog eens

Ik heb helemaal niet gezegd dat het ingebeeld kan zijn, dat het verkeerd begrepen is of dat er iets rondgaat zoals in jouw verhaal.

Het enige wat ik zeg is dat ALS het echt is, is dit reden om van school te veranderen.

Ik begrijp niet waarom je zo fel doet. Ik reageerde helemaal niet op jou. Net niet en daarvoor ook niet. Het was gewoon mijn reactie op de draadstartster.

Stenna

Als jouw titel na die van Dendy (helemaal met p eens) is: "juist met kaaskopje eens" duidt dat er volgens mij op dat je het helemaal niet met mij eens was. Is dat zo gek? Ik dacht dus dat ik niet duidelijk was geweest en als je dan na mijn reactie reageert met 'navragen is echt belangrijk' dacht ik dat je nog niet begreep dat ik mijn reactie bedoelde als dat allemaal geweest was.

sorry hoor!

Heb ook 's zo'n misverstand mogen 'aanschouwen'

Heb ooit ook zo'n 'misverstand' mogen aanschouwen tussen 2 moeders. Ook kwestie van 1 moeder beschuldigd de andere moeder ook van pesten/negeren/buitensluiten. De andere moeder zegt van niks te weten. De andere moeder heeft wel veel contacten op dat plein (had ook al oudere kinderen dus kwam er al langer), kan je dus beschouwen als zijnde populaire moeder. Hoewel ze in mijn ogen niet zo bijzonder populair was, meer dat ze er al erg vertrouwd was en véél mensen kende. Wat denk ik wel logisch is met kinderen in 4 klassen
Resultaat was 1 ordinaire scheldpartij en 2 totaal oversture moeders...
En om wát nu eigenlijk? Ik heb nog steeds geen idee....ik stond daar toch ook elke dag? En heb écht nooit wat gemerkt. Niet van het pesten van de ene en niet dat de andere er 'last' van had, niks niemendal. Ook niet dat die moeder anders benaderd werd als 'nieuweling' dan ik...Ja er waren wel wat groepjes. B.v. moeders die elkaar al kenden omdat ze ook kinderen hadden die bij elkaar zaten in hogere groepen. En ik ben meer het type ik ga wel ergens bij staan en zie wel...Praten ze niet tegen me ook goed. Ga ik morgen ergens anders bij staan...
Heb me er verder ook totaal afzijdig van gehouden. Weet alleen dat het nooit meer goed is gekomen tussen die moeders. Het bleef altijd 'gespannen' tussen hen. Méér gespannen dan ooit voor die beschuldiging. Met mijn buurvrouw heb ik er wel over gehad. Wij brachten de kinderen toen om en om. Maar ook buurvrouw had nooit wat gemerkt..En hield zich verder ook afzijdig. Lijkt me niet makkelijk om jarenlang zo gespannen op school op je kind te moeten wachten. Zowel buurvrouw als ook ik hadden verder met beide moeders gewoon contact zoals je hebt als je kind er wel eens speelt. Gewoon, gewoon. En beide waren aardige moeders. Dat was eigenlijk het gekste van alles. Ook na incident is mij nooit iets gezegd door de een of de ander dat ermee te maken had of zelfs maar leek op geroddel of achterklap. Maar die spanning bleef. Ze stonden altijd zo ver mogelijk van elkaar af. Mijden elkaar zeg maar.
groeten albana

Dit is geen inbeelding

Dit is geen inbeelding of verzonnen door mijn kind!
Sowieso worden er opmerkingen gemaakt naar mijn man toe:waar is die barbiepop en ze heeft ze niet allemaal op een rijtje.
Vervolgens hoor ik via een moeder van een vriendje dat ik er de afgelopen periode er onverzorgd bij liep doordat mijn haren niet altijd netjes gekamd had en met mijn gezicht naar de grond liep.
Daarnaast gebeurde het al met de kerstkaarten waarvan mijn kind de enige was die geen kerstkaart kreeg!
En ga zo maar door....

Een paar vraagjes

Dat is erg vreemd!
Is er misschien iets gebeurd tussen jou en een (populaire) moeder waardoor ze zo lelijk tegen jou doen? En wordt jouw kind gepest?
Wie verstuurt die kerstkaarten eigenlijk? De school of een of andere hulpouder?
In dat geval zou ik er ook over denken om een andere school te zoeken, zeker als jouw kind er onder gaat lijden. De school kan wel wat doen aan pesterijen waar jouw kind last van heeft, maar als een moeder gepest wordt door andere moeders (en misschien het kind ook) dan is het een ander verhaal.

Wat vragen:

Hallo Anoniempje,
Kan je misschien nog wat voorbeelden noemen, het is allemaal wat vaag zo.
Je kind komt elke week wel weer met een opmerking wat ze tegen hem gezegd hebben, heb je daar wat voorbeeldjes van?

Er is tegen je man gezegd ‘waar is die barbiepop, en ze heeft ze niet allemaal op een rijtje” wat zegt je man daar dan van tegen die mensen?

En kan je eventueel niet vragen aan de moeder van dat vriendje wat er aan de hand is? Zij komt met het verhaal dat je je haren niet gekamd hebt enz, vraag aan haar eens wat er is?

Het komt

nogal agressief over zoals je het beeld schetst. Wat kan hier de aanleiding van geweest zijn? Waarom kan iemand anders vinden dat jij ze niet op een rijtje hebt?

Mijn kind

Heeft inmiddels gelukkig een aantal vriendjes om mee te spelen.
Dus hij word verder niet gepest.
Maar mij moeten ze de hele tijd hebben,
paar voorbeelden:
Mama je bent lelijk,
Mama je hebt steeds hetzelfde aan,
Mama je make up is vies en dan vraag ik of hij dat van de juf bijvoorbeeld ook vind:nee zij is mooi
Sowieso douche ik elke dag en trek ik altijd elke dag andere kleding aan!
Als ik aan hem vraag hoe hij eraan komt raakt hij in paniek gaat huilen zegt dat hij moe is en misselijk.
Mijn man is een keer naar een moeder toegelopen en heeft gezegd dat ze erg stoer is dat ze andere kindjes wel kerstkaarten geeft en zijn kind niks krijgt.
Met die kerstkaarten was gewoon door de moeders verzonnen niet door een hulpmoeder of school totdat de juff ingreep en zei dat iedereen een kerstkaart kreeg of helemaal niemand.
Daarnaast Heb ik een poos niet heel erg lekker in mijn vel gezeten en heeft iemand dat dus door verteld op school dat ik psychisch ze niet op een rijtje had.
En ik heb ze nooit wat misdaan kom daar om mijn kind te brengen en ga weer ik respecteer mensen wel zoals ze zijn.Ik heb toen ook gezegd tegen die moeder wat zij mij vertelde waarom ze het dan niet gewoon komen vragen wat er is of ze ergens mee kunnen helpen.
Oja ik probeerde voorheen gewoon mee te doen aan dingen op school activiteiten enzo.
En ik heb wel degelijk geprobeerd contact te leggen met andere moeders.
Mijn man heeft eigenlijk daar nooit ergens last van.
Ze hoeven mijn vriendinnen niet te worden maar je kan toch wel elkaar respecteren?
En sowieso ga ik daar geen stampij maken ik ben een moeder dus hou ik me netjes in.

Dat van die kerstkaarten

Vind ik heel erg en had niet zo gemogen, gelukkig heeft je man en de juf ingegrepen. Goed gereageerd dus!
En ik begrijp dat het voor je kind nu anders is...dan toen? Hij heeft nu een vriendje?
Wat heeft je man gezegd toen ze commentaar hadden op jouw? Ik vind dat wel erg heftig gezegd...Wow. Wat zei de juf ervan?
Wat betreft de opmerkingen van je zoon.
Huilen en in paniek raken zijn geen échte indicatie van 'de dader'. Het is geen goed idee om in het wilde weg wat daders aan te wijzen en dat zo suggestief te vragen. Kinderen zijn daarin erg beïnvloedbaar.
Ik zou op zulke rare opmerkingen denk ik reageren als: "O,ja vind je dat...?" En afhankelijk van het antwoord zou ik erop doorvragen...Waarom zou hij dat van een ander moeten hebben? Kinderen zeggen de gekste dingen soms...en vaak is dat een kwestie van niet goed weten wát ze zeggen. Wat het betekent.....Iets gehoord, misschien wel op t.v. , bij de buren of zoiets en de clou niet helemaal snappen. En dat gewoon na-praten. Het hoeft toch niet zo te zijn dat ze dat over jouw gezegd hebben? Iemand kan het wel gezegd hebben over nóg weer iemand anders...b.v. vriendin zegt tegen vriendin (misschien inderdaad wel op schoolplein): "Wat zit je make-up raar vandaag.." Zoiets kan ik me goed voorstellen. Mijn vriendin zou zoiets zo tegen me kunnen zeggen En dan weet hij zelf niet goed meer waar hij dat gehoord heeft, vind het te ingewikkeld om uit te leggen en raakt in paniek...
Misschien voel je ook onzeker? Tussen al die moeders? Kan je niet wat meer met die moeder van dat vriendje optrekken? Bij haar gaan staan als je op school komt b.v.? Jullie kennen elkaar en die moeder doet toch aardig?
groeten albana

Niet duidelijk

Het is inderdaad niet helemaal duidelijk waar het vandaan komt, dus ook lastig om iemand aan te wijzen die hier schuldig aan is. Het kán natuurlijk hoor, dat er ouders zijn die thuis onderling misschien wel zeggen. Jee heb je de make-up van de moeder van Pietje gezien, zó raar. Vervolgens gaat hun kind naar school en zegt, mij moeder vind de make-up van jouw moeder stom... dat zou kunnen, maar gaat al ver. Ik zou inderdaad thuis tegen je zoontje daar redelijk relaxed op reageren. Iets van oh, maar als ik het maar mooi vind Pietje, daar gaat het toch om? Niet boos, of ondervragend, je zoon kijkt anders de volgende keer wel beter uit, met wat hij zegt, dan durft hij niets meer te zeggen.
Met die kerstkaarten is er ooit ook wel eens iets hier op school gebeurd, het ging niet door ouders, maar door kinderen onderling. Ouders hadden niet eens in de gaten dat er een aantal kinderen niets had gekregen, of dat nou expres was, of omdat de kaarten op waren, geen idee. Maar dat is al gauw besproken dat dat niet meer mag op school (idem met uitnodigingen voor feestjes, n.l. te confronterend voor degene die geen uitnodiging krijgt.) Ik vind het heel logisch maar je hebt nu eenmaal ouders die dat totaal niet aanvoelen, dat dat voor het kind wat niet/weinig/nooit een uitnodiging krijgt nogal rot is.
Toch nog een aantekening, ik vind jouw man wel meteen aanvallend uitvallen naar die andere moeder toe en weet je, als je man dat zo zegt, sluit je meteen de discussie. Wat beter werkt is zo'n moeder vragen 'waarom krijgen er maar een paar kindjes een kerstkaart en anderen niet" (dan wacht je rustig het antwoord af, ze zegt misschien, oh omdat we deze kindjes leuk vinden) en dan kan je man zeggen; 'maar dat is toch helemaal niet leuk voor de andere kindjes, hoe zou je het vinden als jouw kind dit overkwam?" (en dan weer rustig op antwoord wachten). Over het algemeen zet je zo'n moeder veel meer aan het denken,en kan ze zich niet afsluiten of meteen agressief reageren. (en je zet haar natuurlijk ook een beetje met maar b*k vol tanden, want ze weet dondersgoed dat dit lullig is, en anders weet ze het nu dan. En je man, die is de hele tijd vriendelijk gebleven. Ik denk dat je hiermee meer bereikt dan een snibbige opmerking naar zo'n moeder toe.

En als jouw zoontje zegt 'mama je bent lelijk', zou ik me inderdaad afvragen waar hij dat vandaan haalt en daar wel (heel voorzichtig) achter proberen te komen. Niet door meteen 'wie zegt dat?" te zeggen (dan slaat ie dicht) maar iets van "vind jij mij ook lelijk?"
Of ik maak er maar een dolletje van, zo van "nee hoor, ik ben mooi' en jij bent mooi' en juf is mooi (zoiets dergelijk) maar dat klaart te lucht en maakt het minder zwaar, alhoewel ik wel zou blijven vissen en goed zou luisteren naar de verhalen van mijn kind. Volgens mij komt de aap wel een keer uit de mouw, alleen heb ik daar nu geen kant en klaar idee voor.

Anoniempje

In een echt gesprek, dus als we echt bij elkaar zaten, zou het voor mij beter in te schatten zijn wat de situatie is. Nu is dat niet duidelijk voor mij. De indruk die ik er deels van krijg is dat je kind dingen zegt die niet van de ouders hóeven te komen. En als het via briefjes gaat, kan het gemenigheid van de kinderen zelf zijn, kinderen zijn soms hard en missen soms nog het vermogen om de consequenties goed te overzien.
Een ander deel van hoe het op mijn overkomt, durf ik haast niet op te schrijven, uit angst om je te kwetsen, maar ik doe het toch maar: kan het waar zijn dat je er voor het oog niet goed verzorgd uitziet? Je zegt dat je dagelijks doucht en je kleding genoeg wisselt, maar komt dat ook over? Versta je de kunst van het opmaken? Past je haar bij wie je bent? En het meest enge om te zeggen?: kan het zijn dat je nog steeds zo niet lekker in je vel zit, dat het beeld wat jij hebt niet het beeld is wat een ander ervan zou hebben?

Bedankt voor de reacties

Kaaskopje:
Ik draag echt niet zoveel make up hoor beetje mascara en mijn wenkbrauwen geen dikke plamuur zoals ik vroeger weleens deed
En ja ik zit echt goed in mijn vel ben een poos van de medicijnen af en voel me echt weer helemaal ik
Zelfs die moeder van dat vriendje zei in de meivakantie wow ben jij dat?
Trouwens mijn kind kan nog niet lezen wel dingen maar nog niet alles dat leert hij na de zomervakantie!
Ook heb ik wel genoeg vriendinnen en vrienden die mij gewoon een leuke meid vinden om te zien (klinkt zo arrogant hahah)en echt wel zouden zeggen als mijn make up er niet goed uitzag.
Merel:dank je wel voor reactie!
ik zal er zeker iets mee doen.
Albana:ja hij heeft inmiddels zat vriendjes
en ja ik voel me onzeker door de dingen die mijn kind zegt tegen me en hoe ze naar me kijken daarom liep ik ook met mijn hoofd naar beneden.
Mijn man heeft er inderdaad commentaar opgegeven zo van kijk eerst eens naar jezelf!
Ik hoef echt niet bij de popi club te horen maar je kan elkaar toch in elkaars waarde laten?
En nee de juf weet helemaal nergens van dat was mijn vraag ook moet ik hiermee naar de juf?
Het doet gewoon pijn als je kind hiermee thuis komt of als je van een vriendin hoort dat je ze allemaal niet op een rijtje hebt of als je zo in de gaten word gehouden door mensen.

Anoniempje

Oh ik ben blij om te horen dat je sociale leven wel floreert en je vrienden je een leuke meid vinden. Dat stelt mij gerust Heb je die vrienden wel eens gevraagd hoe de ouders en kinderen van school aan hun aparte beeld van jou kunnen komen? Bespreek het eens en wie weet kun je zo heel wat spoken de wereld uit helpen. Het stelt je misschien in staat om je schouders er voortaan over op te halen.
Ik denk dat je nu twee mogelijkheden hebt: je gaat met de juf praten in de hoop dat met haar hulp de schade hersteld of beperkt kan worden óf je kiest voor een nieuwe start op een andere school. Waar voel jij je beter bij en wat is het beste voor je kind?

Optie 3

Optie 3 (en dat zou ik doen) denken stik er maar allemaal in en roddel maar een eind weg! Hoofd omhoog en neus in de wind en een mantra zingen van: 'Ik heb lekker tóch vrienden genoeg en mijn kind ook!' en gewoon erbij gaan staan en doen of je gek bent en niks merkt
groeten albana

Interpretatie (lang...)

Ik heb meegelezen en begrijp dat je je erg rot voelt onder de situatie. Maar kan het toch niet meespelen dat je bepaalde gebeurtenissen zo interpreteert dat ze erop wijzen dat er over je geroddeld wordt?

Je schrijft dat je je weer goed voelt, weer zonder medicijnen bent. Kan het zijn dat je je nu weer op bent gaan maken en beter bent gaan verzorgen? En dat de dingen die je zoontje zegt, vanuit hemzelf komen? Dat hij weer moet wennen aan mama met make-up? Dat hij je zonder mooier (meer zijn mama of zo) vindt? En dat hij vandaar uit niet weet waar hij het van heeft? Dat hij aan jouw reactie merkt dat hij het niet mag vinden en van daaruit in paniek raakt, gaat huilen en aangeeft moe en misselijk te zijn?
Dit zijn zomaar vragen, of dingen die zouden kunnen. Zo zijn er nog veel meer dingen waar de gebeurtenissen op kunnen wijzen. Roddelen is maar een van de vele. En het lastige is dat je een rot gevoel krijgt wanneer je gelooft dat het roddelen de juiste interpretatie is.

Wat schiet je er mee op wanneer je gelooft dat deze vrouwen zo met jou bezig zijn en over jou roddelen?

"Mijn man is een keer naar een moeder toegelopen en heeft gezegd dat ze erg stoer is dat ze andere kindjes wel kerstkaarten geeft en zijn kind niks krijgt."
Als het niet vanuit school is, is iedereen toch vrij om kaarten te geven aan wie hij wil? Wellicht is de betreffende moeder er helemaal niet mee bezig geweest?Misschien is jouw kind niet de enige die geen kaart kreeg? Of misschien is het toevallig dat hij er geen kreeg? Als je bewijs wil vinden voor het feit dat ze tegen je zijn, over je roddelen etc, dan ZUL je dat ook vinden. Dat is het lastige...

Bedenk dat het ook zomaar allemaal anders kan zijn. De blik waarmee je (niet jij maar in het algemeen) de wereld beziet wordt gekleurd door verwachtingen en eerdere ervaringen. Het maakt een wereld van verschil of je het schoolplein beziet als vijandig of niet. De saus van interpretatie maakt het verschil. Ik zou me niet zozeer boven ze stellen. Maar het neutraal houden. Laat jouw eigenwaarde en gevoel niet afhangen van wat anderen al dan niet van je vinden. En misschien is er wel een vrouw bij die het prettig vindt anderen de grond in te stampen en rotopmerkingen te maken... Of twee. Tja.... Bedenk dan dat deze vrouwen het heel moeilijk moeten hebben dat ze het nodig menen te hebben om anderen te kleineren. Dat is hun probleem, maak het niet het jouwe. Er zullen altijd mensen zijn die je mogen of niet mogen. En die het uiten of niet uiten.

Door in je achterhoofd te houden dat het zomaar kan dat je vanuit je verwachting 'ze zijn tegen me' steeds bevestiging ziet dat ze allemaal tegen je zijn, kun je ook voor een andere interpretatie kiezen. Het is nooit zo zwart-wit. Wat je aandacht geeft, groeit...

Dit principe heet de 'zichzelf bevestigende voorspelling'. Een kopie van wikipedia legt het helder uit: Binnen de klinische psychologie is het verschijnsel selffulfilling prophecy een bekend verschijnsel. Zo hebben volgens de cognitieve gedragstherapie mensen die lijden aan een klinische depressie of angststoornissen de neiging om negatieve voorspellingen te doen over zichzelf, de toekomst en de wereld om hen heen, die ze door een focus op negatieve gebeurtenissen in het algemeen vaak daadwerkelijk zien uitkomen. Een voorbeeld is de gedachte "De wereld is slecht, en het zal slecht aflopen met de mensheid". Iemand met een depressie zal daarna alleen maar bewijzen zien dat deze voorspelling inderdaad klopt. Binnen de cognitieve gedragstherapie wordt deze voorspelling vervolgens uitgedaagd en getest op zijn houdbaarheid, in de verwachting dat er een rationeler alternatief voor geformuleerd kan worden die minder depressief of angstig maakt.

Een heel verhaal maar wellicht de moeite dit eens te onderzoeken voor jezelf. Ik weet niet (en hoef ook niet te weten) wat voor medicijnen je slikte maar wellicht heb je een casemanager of zo waarmee je dit bespreekbaar kunt maken. Of iemand anders die jou en je patronen goed kent.

Veel sterkte in ieder geval.

Over interpretatie

Een voorbeeldje hoe je dingen (verkeerd) kunt interpreteren, als aanvulling op wat Serra schrijft.
Mijn man werkte toen in een winkel en iemand van het hoofdkantoor kwam. (ik was er ook net op dat moment) een schap was behoorlijk leeg, dus de man van het hoofdkantoor zei 'het is wel leeg hé'.
Mijn man (slechte ervaringen met de mensen van het hoofdkantoor) dacht meteen 'oh ik heb het niet voldoende aangevuld" (maar magazijn was leeg en alles in bestelling) en ik dacht " ja goed, hé, we hebben reuze veel verkocht de afgelopen dagen!. Ik zag het helemaal niet als negatief en zo klonk die man namelijk ook helemaal niet.
Zo zie je maar hoe interpretatie kan gaan.

Vervelend

Wat vervelend dat je je zo slecht op je gemak voelt op school!
Ik wil ook graag met je meedenken, maar ik merk dat ik het nog steeds onduidelijk vind. Wat gebeurt er nu precies? Je schrijft "ze moeten mij steeds hebben." en "ze pesten mij weg". Wie zijn 'ze' precies? En wat zeggen ze, of wat doen ze dan? Kun je het wat concreter maken? Ik denk dat het helpt om even heel objectief te kijken wat er nu aan de hand is. Wie zegt of doet wat en op welk moment?

Hierover praten?

Hai Anoniempje,
ik reageer ietsje laat op dit forum.

Hoop dat je problemen inmiddels opgelost zijn, zowel voor jou en je man als voor jullie zoontje.
Ik weet dat dit soort gepest vaker voorkomt. Heb dat bij een kennis van mij ook zien gebeuren.
Het rare is dat je soms geen idee hebt wat de aanleiding is. Maar als het er eenmaal is, is zo'n verrotte sfeer enorm lastig te veranderen. Wanneer dit je overkomt, lijkt het alsof jij de enige bent. Maar da's dus absoluut níet zo!

Ik ben redacteur en wil nu, met mijn kennisje als inspiratie, een verhaal gaan schrijven voor een vrouwenweekblad over dit onderwerp. Ook om moeders te tonen dat ze niet alleen staan met dit verhaal.

Vandaar mijn vraag of jij misschien bereid zou zijn om anoniem jouw verhaal aan mij te vertellen. Dat hoeft natuurlijk absoluut niet en misschien is het gebeurde nu voorbij, maar mocht je wél interesse hebben, laat het me dan alsjeblieft weten.

Groetjes en sterkte, L