Ik hou het moeilijk vol
Sorrie hoor maar ik moet even spuien 
Onze dochter (13) zit sinds februari thuis,werd gepest op de basisschool,ging afgelopen jaar naar de brugklas en daar is dat verder gegaan.
Ze wil na de zomer naar een andere school,maar eigenlijk gaat het op dit moment niet goed met haar. Zeheeft allerlei angst/dwang gedachten. Ze staat nu op de wachtlijst voor hulp,gelukkig heeft de huisarts vrijdag een spoed indicatie doorgegeven dus hopelijk snel hulp. Ze gaat eigenlijk niet naar buiten,heeft 1 beste vriendin maar die zit op een andere school en woont ook ergens anders dus die ziet ze af en toe. Dat meisje heeft wel gewoon vrienden en dus ook andere vrienden dus weinig tijd. Eigenlijk komt mijn dochter alleen buiten als we iets leuks met haar doen. Dat komt op mijn schouders neer,is ook helemaal niet erg,ik doe dat met alle liefde want ik wil dat zij gelukkig is/wordt. Nu zit ik er al een tijdje een beetje doorheen,mijn man werkt sinds Corona thuis en eigenlijk ben ik sinds februari niet meer alleen thuis geweest. Er is altijd wel iemand die ‘iets van me wil’ . Ik werk 3 dagen op een basisschool en als ik thuis kom ben ik vaak ontzettend moe van alle drukte op school en kan dan ook niet even uitrusten omdat m’n dochter dan meteen aandacht wil en iets wil doen of iets wil kopen. En ze is daar erg dwangmatig in. Aan mijn man heb ik niet veel,die doet niets met haar,ik vraag regelmatig of hij een dagje iets met haar wil doen,zoals ook gisteren,maar dan komt hij laat z’n bed uit of er is een andere reden waarom het niet doorgaat. Ik word er soms zo moedeloos van.
m’n dochter wordt ook getest op autisme omdat er een vermoeden is en eerlijk gezegd zie ik al heel lang ook zulke trekjes bij mijn man en zou het me niet verbazen als hij ook iets van autisme heeft.
mijn moeder en schoonouders weten van niets trouwens want dat wil mijn dochter niet en als ze horen hoe het nu gaat zijn ze meteen overbezorgd (zo zijn ze echt heel erg) en dan krijg ik daar weer 1000 vragen over etc
Oftewel,ik voel me er alleen voor staan.
maar goed,ik weet ook dat het erger kan,en ik haal ook veel plezier uit de uitjes met mijn dochter hoor,en weet ook dat het gewoon soms tegen zit.
ik weet gewoon soms even niet meer wat ik moet doen,ik zou graag een weekend weg willen alleen maar dan voel ik me rot want ik weet dat ze dan heel het weekend in haar kamer zit.
Sorrie ik moest het even kwijt,hoe denken jullie hierover?
Wat een zware situatie zitten jullie in als gezin.
Ga dat weekend weg, je hebt het nodig.
Zorg goed voor jezelf dan kun je vervolgens beter voor anderen zorgen.Laat je man dan dingen ondernemen met je dochter.
Ik denk dat het je dochter zou helpen als ze een sociale situatie heeft met leeftijdsgenoten buiten school waarin ze wel goed in de groep past. Lastig te realiseren misschien omdat ze steeds thuis is.
Zijn er nichtjes van haar leeftijd om een dagje iets mee te doen?
Of een hobby?
Ik lag er op de basisschool op een gegeven moment helemaal uit maar omdat het thuis, bij famille, vrienden en hobby wel leuk was, kon ik daarmee omgaan. Ik wist dat het aan de groep lag en niet aan mij.
We hebben een hele kleine familie en geen neefjes of nichtjes,sport/hobby’s heeft ze ook niet meer,ze vind niets leuk genoeg,haalt elke keer af en wil nu niet meer omdat ze bang is dat het niet klikt met kinderen als ze ergens komt.
ik heb trouwens mijn baan opgezegd,over 3 weken stop ik met werken,zodat ik er meer voor haar kan zijn/haar meer uit huis kan trekken. Ergens vind ik dat fijn maar dan word mijn wereld nog kleiner.
ik hoop zo ontzettend erg dat die hulp gaat helpen 
Wij hebben ook in deze situatie gezeten. Nog steeds eigenlijk. Kind met Autisme en eigenlijk had jouw verhaal bijna wel van mijn vrouw kunnen zijn. Pas op dat je hier niet van overspannen wordt want dat gaat uiteindelijk je huwelijk kapot maken. Vertel juist wel tegen je (schoon)ouders wat je dochter heeft. Praat er met mensen over en zorg dat je iets voor jezelf gaat doen (buitenshuis). Je dochter zit toch wel op haar kamer of je thuis bent of niet. Wil overigens niet zeggen dat ze ongelukkig is. Gezinstherapie is er ook. Bij ons te laat door Corona wat bijna ons huwelijk heeft gekost. Mocht je kind officieel de diagnose autisme hebben zijn er ook bijeenkomsten voor ouders. Kortom ga iets echt voor jezelf doen en vergeet je uitjes met je man niet. Jullie zijn meer dan alleen ouders. Mocht je meer willen weten stuur je maar een pb
Zoals Alhambra al aangeeft ga dat weekend weg.
Daarnaast ga in gesprek met je man, vertel hem dat je het op deze manier niet langer trekt en zijn hulp nodig hebt.
Zoek samen met je dochter naar leuke dingen/hobby's die ze liefst ook alleen kan doen, sportclubjes, vrijwilligerswerk iets met dieren op een kinderboerderij of een bijbaantje?
Sterkte en geniet van je weekend 
ik heb al meerdere keren aan mijn man aangegeven dat ik het niet meer trek,dat het me zwaar valt dat hij thuis werkt,dat ik het fijn zou vinden als hij wat met mijn dochter zou doen (we hebben ook nog een zoon trouwens,maar die is bijna 16 en gaat z’n eigen gang)
Maar het dringt niet tot hem door of hij heeft er geen zin in,mijn man is echt een einzelgänger,heeft geen vrienden,is niet sociaal,ik zie dit eigenlijk nu pas echt,nu het woord autisme is gevallen. Tenminste,het viel me wel op maar nu valt er wel meer op z’n plek.
En ergens vind ik het ook sneu want hij kan er ook niets aan doen natuurlijk
ja ik ga dat weekend weg,m’n hoofd moet rust.
Ruud1971! schreef op 18-06-2023 om 10:43:
Wij hebben ook in deze situatie gezeten. Nog steeds eigenlijk. Kind met Autisme en eigenlijk had jouw verhaal bijna wel van mijn vrouw kunnen zijn. Pas op dat je hier niet van overspannen wordt want dat gaat uiteindelijk je huwelijk kapot maken. Vertel juist wel tegen je (schoon)ouders wat je dochter heeft. Praat er met mensen over en zorg dat je iets voor jezelf gaat doen (buitenshuis). Je dochter zit toch wel op haar kamer of je thuis bent of niet. Wil overigens niet zeggen dat ze ongelukkig is. Gezinstherapie is er ook. Bij ons te laat door Corona wat bijna ons huwelijk heeft gekost. Mocht je kind officieel de diagnose autisme hebben zijn er ook bijeenkomsten voor ouders. Kortom ga iets echt voor jezelf doen en vergeet je uitjes met je man niet. Jullie zijn meer dan alleen ouders. Mocht je meer willen weten stuur je maar een pb
Hoe werkt dat gezinstherapie?
Madski schreef op 18-06-2023 om 11:11:
ik heb al meerdere keren aan mijn man aangegeven dat ik het niet meer trek,dat het me zwaar valt dat hij thuis werkt,dat ik het fijn zou vinden als hij wat met mijn dochter zou doen (we hebben ook nog een zoon trouwens,maar die is bijna 16 en gaat z’n eigen gang)
Maar het dringt niet tot hem door of hij heeft er geen zin in,mijn man is echt een einzelgänger,heeft geen vrienden,is niet sociaal,ik zie dit eigenlijk nu pas echt,nu het woord autisme is gevallen. Tenminste,het viel me wel op maar nu valt er wel meer op z’n plek.
En ergens vind ik het ook sneu want hij kan er ook niets aan doen natuurlijk
ja ik ga dat weekend weg,m’n hoofd moet rust.
Een weekend weg kan even opluchten, zou het zeker doen. Waar ik nog meer in zou investeren is in dagelijkse eigen tijd.
Dat bv in 1 tijdslot van 2 uur niemand je iets mag vragen tenzij het huis in brand staat. Jij kunt je dan terugtrekken ( lang bad/bed/lezen) en je man staat stand-by voor noodgevallen.
Let op je zoon, hij is pás 15 en verdient evengoed aandacht als zijn zus, zelfs, of beter: vooral als hij zijn eigen gang lijkt te gaan.
hoewel begrijpelijk was het opgeven van je eigen werk niet zo handig, juist omdat dit iets voor jezelf is. Je werkgever heeft ook een zorgtaak en kan je helpen bij het combineren van je werk en mantelzorgtaken. Bijvoorbeeld in samenspraak met de bedrijfsarts.
Vertel aan zoveel mogelijk mensen dat het niet zo goed gaat en vraag of ze je willen helpen door bijvoorbeeld met je dochter op stap te gaan, of juist even bij je thuis te zijn zodat jij wat kunt doen.
Madski schreef op 18-06-2023 om 11:11:
ik heb al meerdere keren aan mijn man aangegeven dat ik het niet meer trek,dat het me zwaar valt dat hij thuis werkt,dat ik het fijn zou vinden als hij wat met mijn dochter zou doen (we hebben ook nog een zoon trouwens,maar die is bijna 16 en gaat z’n eigen gang)
Maar het dringt niet tot hem door of hij heeft er geen zin in,mijn man is echt een einzelgänger,heeft geen vrienden,is niet sociaal,ik zie dit eigenlijk nu pas echt,nu het woord autisme is gevallen.
Het kan dat die het ook heeft maar hij zit wel 24/7 in deze situatie. Pas daar mee op zo te denken over hem. Die van mij dacht ook zo dat ze alles alleen deed (met haar naar therapie, artsen gaan enz)terwijl ik hele andere gedachtes over de situatie had en over haar. Ik deed ook nog eens 90% van het huishouden.
Gezinstherapie hebben we 4x gehad voordat hier de ellende van huwelijksproblemen begon. Natuurlijk zal het meeste om je dochter gaan. Die van mij "spaarde" bv alle vaat op haar kamer en moesten wij elke x in de afwasmachine doen. Was gewoon een ergenis. Spreek je gezamenlijk af dat zij dit gaat doen. Kleine stapjes maar ook onderling wat de issues zijn waar je meer hulp nodig hebt van je partner zeker mbt je dochter en ook andersom. Ook evt je andere kinderen zitten erbij.
allereerst een dikke knuffel! Het klinkt super pittig!!
fijn dat de huisarts een spoedindicatie heeft afgegeven. Heb jij ook je eigen situatie aangegeven? Vanuit de jeugdwet kan er ook ouderbegeleiding of gezinstherapie geboden worden. Die kan ook helpen om meer evenwicht in je gezin te vinden: je man meer inzicht te geven, zorgen dat er momenten komen zodat jij meer kan zijn dan moeder, je zoon in beeld houden.
Wat zeggen school en de leerplichtambtenaar? Zij kunnen ook aangeven dat de situatie zorgelijk is en dat er sneller hulp komt.
veel sterkte!
Ruud1971! schreef op 18-06-2023 om 11:28:
[..]
Het kan dat die het ook heeft maar hij zit wel 24/7 in deze situatie. Pas daar mee op zo te denken over hem. Die van mij dacht ook zo dat ze alles alleen deed (met haar naar therapie, artsen gaan enz)terwijl ik hele andere gedachtes over de situatie had en over haar. Ik deed ook nog eens 90% van het huishouden.
Gezinstherapie hebben we 4x gehad voordat hier de ellende van huwelijksproblemen begon. Natuurlijk zal het meeste om je dochter gaan. Die van mij "spaarde" bv alle vaat op haar kamer en moesten wij elke x in de afwasmachine doen. Was gewoon een ergenis. Spreek je gezamenlijk af dat zij dit gaat doen. Kleine stapjes maar ook onderling wat de issues zijn waar je meer hulp nodig hebt van je partner zeker mbt je dochter en ook andersom. Ook evt je andere kinderen
Dat is zo Ruud,daar heb je gelijk in!
anomarie schreef op 18-06-2023 om 11:28:
allereerst een dikke knuffel! Het klinkt super pittig!!
fijn dat de huisarts een spoedindicatie heeft afgegeven. Heb jij ook je eigen situatie aangegeven? Vanuit de jeugdwet kan er ook ouderbegeleiding of gezinstherapie geboden worden. Die kan ook helpen om meer evenwicht in je gezin te vinden: je man meer inzicht te geven, zorgen dat er momenten komen zodat jij meer kan zijn dan moeder, je zoon in beeld houden.
Wat zeggen school en de leerplichtambtenaar? Zij kunnen ook aangeven dat de situatie zorgelijk is en dat er sneller hulp komt.
veel sterkte!
Er zijn verschillende instanties betrokken gelukkig,dus dat is fijn,daarom is er nu ook urgentie
Ik heb het tegen mijn werkgever verteld,en daar ook bij gehuild maar in het onderwijs ligt de druk hoog,want als ik er niet ben belast ik daar mijn collega’s extra mee die ook op hun tandvlees lopen op het moment,een andere directe collega werkt halve dagen omdat ze overspannen is. Ik ben dus eigenlijk onmisbaar op het moment. en dan denk ik,nog 3 weken,even doorbijten
Ik zal morgen de praktijkondersteuner van onze huisarts (die ons heel goed geholpen heeft) vragen of er voor mij of ons gezin ook hulp geboden kan worden. Ik vind het ook moeilijk om te bepalen in welk gedrag van mijn dochter ik nou wel of niet in mee moet gaan
Herkenbaar
Samen met je man om tafel. Niet in de verwijt sfeer, maar concreet.
1.Wat heb jij, hij en je kind nodig?
2. Zien jullie twee dat het zelfde? ( ik schiet soms door in de zorgmodus wat niet haalbaar is. Mijn man heeft vaak een andere kijk wat ook een oplossing kan zijn)
3. Hoe ga je dit met elkaar oplossen? Wat is haalbaar?
Zo doe ik alle communicatie, inclusief opvoedgesprekjes met kind. Man groter aandeel huishouden. Wij zijn niet zo goed in samenwerken aan 1 klus maar uitmuntend in werk verdelen. We vragen raad aan elkaar maar bemoeien ons niet met elkaars taken.
Leer vragen wat je nodig heb. Voorbeelden: Ik heb nu een knuffel nodig, ik wil even samen met jou zijn zullen we gaan wandelen, ik wil vriendinnen uitnodigingen voor mijn verjaardag hoe lossen we dat op zodat jullie daarvan geen stress hebben, enz enz.
Om tafel, vragen, onderhandelen en daarna niet meer over zeuren. Dat geldt voor beide partijen
Bij emotioneel zware gesprekken met professionals zijn we er alle twee. Je hebt samen een kind, dit gaan we samen dragen.Dat is één van mijn dingen welke ik wil. Mijn man gaat niet meer mee naar feestjes.
Ik zie mijn man steeds meer de vaderrol op zijn manier pakken. Op zijn manier met zijn doe dingen. En omdat ik meer ruimte geef. Stel dat er sprake is van ASS dan kan de ouder met ASS een voorbeeld zijn wat allemaal kan.
Ik zou totdat je aan de beurt bent vragen of je voor jezelf bij de praktijkondersteuner je hart kan luchten. Andere ondersteuning komt wel in traject. Grootouders weten hier diagnose maar voor de rest weinig omdat dit privacy van het kind schaad en we weinig steun kunnen verwachten maar eerder kwetsende opmerkingen en onbegrip.
Je leest hierboven de oogst van een zoektocht van een paar jaar. Zal altijd puzzelen blijven maar inmiddels denk ik dat we het gaan redden en een ieder de relatie en het gezin ziet als een toegevoegde waarde in ons leven. Samen doen we het op ons eigen manier.
En een hele dikke 
MadskiIk heb het tegen mijn werkgever verteld,en daar ook bij gehuild maar in het onderwijs ligt de druk hoog,want als ik er niet ben belast ik daar mijn collega’s extra mee die ook op hun tandvlees lopen op het moment,een andere directe collega werkt halve dagen omdat ze overspannen is. Ik ben dus eigenlijk onmisbaar op het moment. en dan denk ik,nog 3 weken,even doorbijten
Dit is erg collegiaal maar in werkelijkheid niet jouw probleem maar dat van je werkgever.
De werkgever is verantwoordelijk voor het welzijn van de organisatie en de medewerkers die daar deel van uit maken. Niet de individuele medewerker, en al helemaal niet de medewerker die veel ballen in de lucht heeft te houden naast het werk.
Je neemt een verantwoordelijkheid die je niet hebt.
Ik denk dat het goed is dat het voor iedereen duidelijk is wat zijn taken en verantwoordelijkheden zijn, hoe het dagschema er uit ziet en wanneer jij wel en niet beschikbaar bent voor dochter. Man zal ook moeten bijdragen.
Hier hebben we een dergelijke situatie gehad met dochter van 15. Ook hier werkt man thuis en ik werk 28 uur ergens op locatie. Ik heb tijdelijk 8 uur pw onbetaald verlof opgenomen en ben 2 hele en 1 halve dag gaan werken.
Wij hebben samen een heel concreet plan gemaakt met duidelijke afspraken met dochter en elkaar over wie, wat, hoe laat, doet.
Tot in detail hebben we een dagplanning gemaakt.
Ik en de andere 2 kinderen zijn iedere dag vroeg weg. Man start om 8 uur met werk. Dochter staat 8 uur op en loopt/fiets vervolgens naar de bakker/winkel voor ontbijt en lunch.
Man en dochter ontbijten samen als zij terug is.
Man gaat vervolgens weer werken, dochter doet iets wat ik de avond ervoor al met haar heb besproken (s'morgens plannen we altijd de 'moet' dingen zoals iets voor school doen, haar kamer opruimen, een ander klusje, huiswerk van haar therapeut etc) Ook als ik vrij ben doet ze dit zodat ik tijd heb voor mijn eigen dingen.
Tussen 12 en 13 uur lopen man en dochter iedere dag een rondje van minimaal een half uur.
Vervolgens lunch, als ik een halve dag werk of vrij ben lunch ik ook mee.
Na de lunch werkt manlief, dochter gaat 1 of 2 uur iets voor zichzelf doen (iets creatiefs, een taart bakken, haar nagels lakken, iets kijken op Netflix etc), ik gebruik die tijd om iets in huis of iets voor mezelf te doen.
Daarna doe ik met dochter meestal iets samen. Samen naar de stad, de winkel, samen koken of samen iets doen wat zij graag wil. Op de dagen dat ik een hele dag werk gaat manlief eind van de middag met dochter naar de supermarkt en kookt hij met haar.
Afspraken rondom dochter plan ik zoveel mogelijk op mijn vrije dagen of, als dat niet lukt, op mijn vrije middagen. S'avonds doe ik niks meer met dochter, dan is het tijd voor mezelf. Soms kijken we samen wel iets op tv maar verder wil ik ook gewoon ontspannen of iets voor mezelf kunnen doen.
Aan manlief heb ik ook niet zo heel veel maar omdat hij een dagelijks terugkerende taak heeft gekregen (ontbijten met dochter, iedere dag een rondje met haar lopen, 2 keer per week naar de winkel en koken met haar) geeft dat hem ook duidelijkheid en structuur, is het goed te doen en wil hij best iets bijdragen. Als ik de afspraken of de vraag 'vaag' hou (wil je morgen iets met dochter doen) lukt het hier ook niet.
Heel veel sterkte met alles!
