Ik hou het moeilijk vol
Sorrie hoor maar ik moet even spuien 
Onze dochter (13) zit sinds februari thuis,werd gepest op de basisschool,ging afgelopen jaar naar de brugklas en daar is dat verder gegaan.
Ze wil na de zomer naar een andere school,maar eigenlijk gaat het op dit moment niet goed met haar. Zeheeft allerlei angst/dwang gedachten. Ze staat nu op de wachtlijst voor hulp,gelukkig heeft de huisarts vrijdag een spoed indicatie doorgegeven dus hopelijk snel hulp. Ze gaat eigenlijk niet naar buiten,heeft 1 beste vriendin maar die zit op een andere school en woont ook ergens anders dus die ziet ze af en toe. Dat meisje heeft wel gewoon vrienden en dus ook andere vrienden dus weinig tijd. Eigenlijk komt mijn dochter alleen buiten als we iets leuks met haar doen. Dat komt op mijn schouders neer,is ook helemaal niet erg,ik doe dat met alle liefde want ik wil dat zij gelukkig is/wordt. Nu zit ik er al een tijdje een beetje doorheen,mijn man werkt sinds Corona thuis en eigenlijk ben ik sinds februari niet meer alleen thuis geweest. Er is altijd wel iemand die ‘iets van me wil’ . Ik werk 3 dagen op een basisschool en als ik thuis kom ben ik vaak ontzettend moe van alle drukte op school en kan dan ook niet even uitrusten omdat m’n dochter dan meteen aandacht wil en iets wil doen of iets wil kopen. En ze is daar erg dwangmatig in. Aan mijn man heb ik niet veel,die doet niets met haar,ik vraag regelmatig of hij een dagje iets met haar wil doen,zoals ook gisteren,maar dan komt hij laat z’n bed uit of er is een andere reden waarom het niet doorgaat. Ik word er soms zo moedeloos van.
m’n dochter wordt ook getest op autisme omdat er een vermoeden is en eerlijk gezegd zie ik al heel lang ook zulke trekjes bij mijn man en zou het me niet verbazen als hij ook iets van autisme heeft.
mijn moeder en schoonouders weten van niets trouwens want dat wil mijn dochter niet en als ze horen hoe het nu gaat zijn ze meteen overbezorgd (zo zijn ze echt heel erg) en dan krijg ik daar weer 1000 vragen over etc
Oftewel,ik voel me er alleen voor staan.
maar goed,ik weet ook dat het erger kan,en ik haal ook veel plezier uit de uitjes met mijn dochter hoor,en weet ook dat het gewoon soms tegen zit.
ik weet gewoon soms even niet meer wat ik moet doen,ik zou graag een weekend weg willen alleen maar dan voel ik me rot want ik weet dat ze dan heel het weekend in haar kamer zit.
Sorrie ik moest het even kwijt,hoe denken jullie hierover?
even een update;
Dochter is begonnen op haar nieuwe school,ze vind het een fijne klas,geen pesters en de zit met haar beste vriendin in de klas. Maar gaat verder niet goed,ze maakt geen huiswerk,wil vaak niet naar school omdat ze te moe is of omdat ze dagen heeft dat ze niks kan. Cijfers zijn slecht.
Ze is begonnen bij een psycholoog,daar krijgt ze een intelligentie onderzoek en een familie amnamese,om te kijken of er iets anders speelt zoals ADHD/autisme of dergelijks
Ze vind haar behandelaar aardig,iemand die haar begrijpt zegt ze
Verder doet ze weinig,ik werk nu nog maar 4 dagen 2 a 3 uur per dag,bevalt me goed,ik kan haar s ochtends naar school brengen en als ze thuis komt ben ik er voor haar,ik probeer dingen met haar te doen maar ze wil niets.
Ze spreekt ook niet met die vriendin uit haar klas af want ze heeft er geen energie voor,ze mist het ook niet zegt ze.
Ik het de afgelopen jaar zo bang geweest dat ze niet meer naar school zou gaan maar ik denk dat het onontkoombaar is,ze gaat nu steeds vaker niet en ik ben op het punt dat ik denk dat ze beter eerst goede hulp kan krijgen voordat ze weer naar school moet want ze redt het toch niet op de havo en eerlijk gezegd sowieso dit jaar niet meer op welk niveau dan ook.
ikzelf zie het soms niet meer zitten,ik vind het leven niet meer leuk,ik mis vroeger toen alles nog gewoon was..
wat vinden jullie over het naar school gaan? Moet ik het loslaten voor nu of moet ik haar toch pushen om te blijven gaan?
Ik denk dat je zelf het beste weet of het een kwestie is van druk uitoefenen zodat ze toch naar school gaat en dat dat beter is, of loslaten en de ruimte geven om tot rust te komen en van daaruit weer tot ontwikkeling komen.
Los van wat het wordt, moet je ook ruimte voor jezelf gaan innemen zoals ook al eerder is geschreven. De strijd om naar school te blijven gaan zal veel van je vragen, maar ook de beslissing om het los te laten zal je iets kosten. Bespreek met je gezin welk pad jullie gaan bewandelen en neem meteen daarin mee hoe dat er voor jou uitziet: 'We besluiten nu dat als het *kind* niet lukt om naar school te gaan, we dat stuk voor nu loslaten. Ik merk dat het ook veel van mij vraagt en ik wil overeind blijven. Dat betekent dat ik op vrijdagochtend en maandagavond ga sporten/afspreken met een vriendin/ga wandelen/ etc. Ook ga ik elk half jaar een nachtje weg. Ik wil dat jullie weten dat dit doorgaat, ongeacht hoe het hier thuis gaat.'
Zoals ook al eerder is genoemd, is de situatie endless. Realiseer je alsjeblieft dat het geluk van je kind niet afhangt van het feit dat jij bijvoorbeeld elke maandagavond weg bent. Verdedig je eigen tijd met hand en tand, het valt of staat met het feit of jij in staat bent om hier aan vast te houden. Sterkte.
Je man gaat toch echt aan de bak moeten.
Doet hij niks, stop dan ook met dingen voor hem doen als het je niet uitkomt. Zeg maar dat je geen energie hebt om kaarten voor zijn kant van de familie te schrijven/vandaag een was te draaien/te koken.
Informeer hem dat je een weekend naar een wellness gaat (of bij je ouders gaat logeren of twee nachten in een ander stadje). Dan kan hij ook eens voor dochter zorgen,
ja daar heb je gelijk in,mijn moeder ging vroeger altijd naar zangles op maandagavond en ik mistte haar niet dan. Lekker rustig,kon ik doen wat ik wilde
Ik ga er een bioscoop avond van maken!
Laat haar als je dat nog niet gedaan hebt, testen op bloedarmoede, pfeiffer en cmv.
Mijn dochter bleek pfeiffer hebben....en ik maar denken dat het psychisch was en proberen haar te activeren.
Ze heeft 2 jaar lang een aangepast rooster op school gehad voor ze daar overheen was.
Daarnaast heeft ze een heftige tijd gehad, waarna ze burnout klachten kreeg...ook weer aangepast rooster.
Oftewel het hoeft niet perse iets psychisch te zijn...
Volg je dochter, overleg met school over een aangepast rooster
Ze heeft een aangepast rooster,elke dag van 9.15 tot 12.15 naar school,geen huiswerk en geen flexlessen. Vorig jaar heeft ze bloed laten prikken en niets bijzonders. Ze eet nu al een half jaar extra gezond,meer multivitamine dus dat kan het niet zijn. Ze is nu ook weer thuis,ik heb contact gezocht met haar behandelaar om te kijken hoe nu verder,maar school gaat niet meer lukken.
Nog even een reactie van mij.
Over je familie: Dat overbezorgde wat je noemt, is voor jou nog extra belastend lijkt me. Ze klinken alsof ze met hun 1000 vragen vooral door jou gerustgesteld willen worden en ik kan me voorstellen dat je dat er dan niet ook nog bij kan hebben.
Het is heel goed om ook tijd voor jezelf te maken, en dan echt niet beschikbaar te zijn voor anderen. Tieners met problemen zijn ongelooflijk stressend, weet ik uit ervaring, en voor je het weet sta je jarenlang dag en nacht “aan” omdat er elk moment weer een hulpvraag kan komen en op den duur maakt het dan niet meer uit of ze een sok niet kunnen vinden of echt iets heel ergs hebben, je schrikt voortdurend van het feit dat je weer iets moet en alles voelt even levensbedreigend en daar ga je compleet aan onderdoor. De onvoorspelbaarheid, het gevoel dat je moet zorgen dat het goed afloopt en niet weten wat er op je afkomt en of je dat aankan is zo slopend.
De puberteit beschreven wij aan de kinderen als een periode waarin je lichaam verbouwd wordt (ik heb wel voorgesteld om er een bordje “under construction” op te hangen zodat het zichtbaar is ) en aangezien hersenen ook lichaam zijn, worden die ook grondig verbouwd. Tijdens die werkzaamheden vol lawaai, rommel en stof en alles van zijn plek werkt het niet altijd even goed en dat leidt dan tot slaapproblemen, stemmingen, stemmen, impulsen en emoties die niet goed te plaatsen of te begrijpen zijn maar wel heel erg vervelend kunnen uitpakken. Ze moeten er doorheen, maar liefst wel zonder dat er dingen instorten. En het is geen wonder dat ze vaak doodmoe zijn, egocentrisch, niet te harden en erg ongelukkig.
Maar ja, je zit er wel mooi mee als ouders.
