Ik heb er de balen van!
Ik heb het even helemaal gehad, met het moederschap.
Onze kinderen zijn nu 14 en 10, en vooral met de jongste (beiden meisjes) botst het hevig. Zij reageert zich het meeste op mij af, en is heel dubbel in haar signalen; ze grauwt en snauwt de hele dag (als ze de kans krijgt), maar ondertussen kan ze niet zonder me (haalt ze me aan bijv.)
Ik word er doodmoe van, verdrietig, teleurgesteld, en de laatste tijd vind ik het moederschap zo niet leuk, dat ik soms gewoon erover denk weg te gaan.
Ik voel me alleen nog maar goed genoeg om alles te regelen, overal aan te denken, te plannen, gewoon een verrekte goede moeder voor ze te zijn in alle opzichten, en ik krijg stank voor dank.
Ik hoef geen dankbaarheid, maar ik wil als een normaal mens behandeld worden.
Zowel mijn man als ik zijn er intensief mee bezig haar op haar grote opstandige mond te wijzen, want ook al is ze misschien licht aan het puberen, het kan me geen bal schelen, ik ben een mens en ik wil met respect behandeld worden.
Natuurlijk heb ik al div. dingen geprobeerd; naast me neerleggen, boos worden, naar haar kamer sturen etc. maar ik vind het allemaal moeilijk en niet werken. Ze blijft toch grauwen en snauwen, op de simpelste vragen of verzoekjes krijg ik op een toon antwoord dat je al geen zin meer hebt het antwoord af te wachten.
Wat is dat toch met haar?
Moet ik hulp zoeken? (zucht)
Moet ik ergere straffen geven? Niet meer opblijven in het weekend, niet meer afspreken etc. Wij straffen zeer weinig.
Moet ik dit maar gewoon accepteren? (liever niet)
Ik heb al een paar maal een serieus gesprekje met haar gehad dat ik dit niet meer trek, en dan huilt ze dikke tranen en biedt haar excuses aan, schrijft briefjes dat ze niet meer lelijk tegen mij wil doen etc.
Ons huwelijk verkeert niet echt in een dip, maar ook niet bepaald op een hoogtepunt, en ook mijn man is vaak grauwerig tegen mij.
Dan heb ik nog een van 14 die pubert en ook overal haar zegje over wil doen en regelmatig uit haar slof schiet, maar eigenlijk heb ik met haar nog de minste problemen (en de meeste troep).
Ik ben het zo zat, zo ongelooflijk spuugzat.
Ik heb al wel eens een halve dag in het bos zitten huilen (3 maanden geleden), ik droom soms van een leven zonder man en kinderen, gewoon alleen nog maar rust aan mijn hoofd.
Ik ben moe, verdrietig, gefrustreerd.
Niemand zorgt voor mij, alleen ik zelf.
Ik wil geen medelijden met mezelf hebben, maar dit is toch niet leuk? Ik ben als kind ernstig emotioneel verwaarloosd, en mijn hele leven gehoord dat ik een rotkind was. Ik heb jaren therapie gehad om daaroverheen te komen. En nu ben ik moeder en doet nog iedereen lelijk tegen mij. Ik protesteer wel degelijk, en ik treed ook op, maar waar heb ik die houding in godsnaam aan verdiend?!
Niemand aait mij nog eens over mijn bol, ook mijn man niet, we rennen en vliegen de hele dag en zijn 's avonds bekaf. Gezelligheid is er onder ons tweeën al jaren niet meer, we zijn geen stel meer, we zijn een man, vrouw en 2 kinderen.
Ik heb alleen de energie niet meer na alles wat er in mijn leven al is gebeurd om nog iets te doen. Ik wil gewoon helemaal niets meer doen. Ik wil alleen maar rust aan mijn hoofd en vrede om me heen, dat is het enige dat ik nog wil. De rest geloof ik voort wel...
en ik zie hier ook zoveel leuke tips voorbij komen... soms hoef je zelf het draadje niet eens te starten 
ik moet hoognodig mijn kinderen wat meer gaan opvoeden naar zelfstandigheid! ik denk dat het mijn goede voornemen voor 2012 wordt!
Tess
Kinderen aan het werk zetten
Ik herinner mijn zoon aan zijn eigen woorden: wij zijn een team...... als hij de weekboodschappen moet doen of het huisvuil weg moet brengen. Gelukkig ziet hij er de humor van in en zucht dan dat hij zo'n spijt heeft van die opmerking.
Social stories
Ik vertel mijn kinderen altijd dat ik nog geen aardappel kon koken toen ik de deur uitging en hoe onhandig dat was en hoe blij ik ben dat zij dat al wel kunnen. Ik geeft toe, het is natuurlijk ook vaak aanmoedigen en erbij blijven en je blijft altijd degene die eromheen regelt en opruimt maar het begint toch wel vruchten af te werpen. En gezellige momenten.
En gelukkig lukt het om me niet teveel te ergeren en er luchtige tekst bij te maken: de slavernij in Nederland is afgeschaft in 1863.
Echt zelfstandig wordt het natuurlijk pas als ze op zichzelf zijn maar onlangs lukte het zoon om na het boodschappen doen de maaltijd voor zichzelf en zijn zusje te maken waarna zusje de boel opruimde en in de afwasmachine deed. Zodat ik thuis gekomen na een ouderavond een warme maaltijd en een netjes huis had.
Maar ja, die vruchten pluk je altijd veeeeeeeel later dan je zou willen. Inderdaad verwachtingen bijstellen en luchtiger maken denk ik.
Afwassen
Ik heb nog steeds geen afwasmachine, en zeker in de puberteit ben ik daar blij mee. Het is gemakkelijk praten als je wat te doen hebt. Tussen de kopjes en de theelepels door kun je allerlei zware en minder zware onderwerpen bespreken. De stelregel hier is: wie kookt hoeft niet af te wassen. Dus na het koken heb je even vrij en kunnen man/kinderen onder elkaar praten. Oren dicht voor eventuele ruzies en boos zijn als het daarna een puinhoop is (wat gelukkig nu niet meer voorkomt).
Ik denk dat ik pas aan een afwasmachine begin als de kinderen de deur uit zijn. In je eentje lopen praten is zo vervelend.
Tsjor
Tsjor
Wij hebben wel een afwasmachine, mar we koken vaak samen..
Moeders die helpen.....
Op een onderdeel wil ik nog wel ff ingaan (Joyeux).
De opmerking van Madelon herken ik wel dat ze alles alleen moest/moet doen en weinig tot geen vangnetten had die het van haar konden overnemen.
Werd op gereageerd als zijnde verwende eis en dat het tegenwoordig amper voorkwam.
SORRY, ik heb om me heen wel anders gezien...
Hier talloze verwende moedertjes waarbij oma regelmatig bijspringt. Oma's die oppassen, oma's die hele huizen schoonmaken voor hun kids, de was en de strijk doen, boodschappen doen voor de hele week enz...
Het komt in mijn omgeving heel veel voor dat moeders een heel wat leuker en relaxter leven hebben omdat oma of schoonoma meerdere keren per week bijspringt...
Ik heb een buurvrouw waarvan de moeder in hun vakantie het hele huis van boven tot onder sopt, alle vuile wasgoed wegwerkt en zorgt dat bij thuiskomst alle boodschapppen zijn aangevuld.. En buuf vindt dat normaal en vanzelfsprekend dat mams dit voor haar doet..
Het scheelt wel degelijk of je er alleen voor staat of hulptroepen hebt en dat heeft niks maar dan ook niks te maken met dat je eisen stelt.... Of het verwende moederskindje speelt als je die wens kenbaar maakt...
Anna
En dan nog?
Tja, je kunt je vergelijken met mensen die hulp hebben. Maar helpt het jou om dat te doen?
Ik woon ver weg van familie, hoef nooit op hulp te rekenen, heb geen financiele ruimte voor een hulp in de huishouding, heb al 10 maanden geen nacht doorgeslapen, en heb een vriendin die niet werkte en 2 keer per week een huishoudster heeft, de boodschappen laat bezorgen, en haar 2 kinderen gaan elke ochtend naar opvang. Daar kan ik me zielig over gaan voelen, maar ik zie het liever anders, het is haar leven, maar het zou voor mij zo leeg aanvoelen. Mijn leven met 3 kinderen (2 thuis) is nu vrij druk, maar ik zou het niet anders willen. En als ik adempauze nodig heb, dan regel ik dat ik dat krijg. Ik ga niet (lang) over mijn grenzen heen.
Je vergelijken met anderen die meer, beter of gewoon anders hebben is enkel constructief als je een methode kunt bedenken om heen te werken waar je heen wilt. Jaloezie op zich werkt enorm destructief.
Anna en dc
Ik sluit me bij Anna aan; ik ken er ook zat.. Ik zit hier niet de hele dag huilie huilie mezelf te vergelijken, maar zonder hulptroepen is het soms gewoon veel.
Mijn draad ging vooral over het gesnauw en gegrauw, de toon die tegen mij wordt aangeslagen. En al die ander zaken komen daar (vanzelfsprekend) bij. De hele zooi op een hoop is me nu gewoon too much. Ik ben moe, vermoeid, ik heb al zoveel jaren gegeven, mag ik ook een keer wat?
dc, iedereen kan zich altijd vergelijken met mensen die het beter of slechter hebben, daar gaat het helemaal niet om.
Ik snap echt wel dat het gras bij de buren niet altijd zo groen is als het lijkt.
Van jaloezie is in mijn geval geen sprake, maar je op een na laatste zin daarvoor slaat de spijker op zijn kop: Je vergelijken met anderen die meer, beter of gewoon anders hebben is enkel constructief als je een methode kunt bedenken om heen te werken waar je heen wilt.
En dat is precies dat ik nu doe op dit punt in mijn leven. Mag ik a.u.b. mezelf vergelijken met andere levens, en op die manier ontdekken wat ik wel en niet wil, of anders zou willen?
En één ding is daarin belangrijk: ik wil vrede in mijn leven, en niet het gevoel heb dat ik in een loopgraaf lig en moet survivelen... figuurlijk dan, voor Joyeux
Moontje - madelon
Ik heb sinds een poosje een andere nick (Madelon) omdat er al meerdere Moontjes waren, sorrie
Dat gesnauw
Volgens mij is de enige manier waarop je anderen kunt veranderen, je eigen instelling veranderen. Zolang jij op een bepaalde manier reageert op het gesnauw, dan zal het doorgaan. Boos erom worden is volgens mij enkel een rode lap voor een stier houden.
Rustig aangeven dat je zo niet aangesproken wenst te worden, en bij een 2e keer naar de kamer sturen, zou dat op termijn kunnen werken? Het is zo ontzettend moeilijk om zelf kalm te blijven in dat soort situaties, maar volgens mij is het de enige methode die echt werkt.
Snauwen
Snauwen = einde discussie. Kom maar bij me terug als je in staat bent normaal te communiceren. Bij oudste wil dat nog wel eens uitdraaien op een ellenlange discussie (en sommige pubers kunnen zo goed kromkletsen, daar win je het niet van), maar ik hou voet bij stuk (en dat is moeilijk, als ik dit schrijf komt de hoofdpijn alweer opzetten, arggghhh!!!!).
Ik ben dan wel hun moeder, ik wens wel met respect behandeld te worden.
En ja, ik ben ook een mens, met fouten. Daarom zal ik hen mijn excuses aanbieden als ik zelf eens uit de bocht ben gevlogen. Maar ik verwacht dat ook van hen. Juist pubers vliegen wel eens uit de bocht, maar ik hoef dat echt niet te accepteren. Of, in Belle-termen: "Ik betaal hier de huur en koop het eten. Zolang jij je voeten onder MIJN tafel steekt en je in MIJN badkamer wast, gedraag je je volgens MIJN regels. En de belangrijkste regels zijn: altijd de waarheid spreken en géén grote bekken."
Ik moet eerlijk bekennen dat deze zeer strakke, kort-door-de-bocht-benadering is ontstaan na een huwelijk waarin grote bekken aan de orde van de dag waren. Op de dag dat ik mijn eigen huisje kreeg heb ik gezworen: in mijn huis zal ik van NIETS en NIEMAND een grote bek accepteren, ook niet van mijn kinderen.
Vergissen is menselijk, iedereen ploft wel eens, maar ik sluit het gesprek af, tot het weer mogelijk is om op een normale, respectvolle manier te communiceren. En daarbij mag je de ander best wel kritiek geven en wijzen op zijn/haar gedrag, ook als je een kind bent, maar altijd op een respectvolle manier.
Het is best lastig, zeker met een verbaal begaafde 16-jarige, maar ik merk dat het toch werkt, met vallen en opstaan, dat wel. En het werkt twee kanten op. Want ik merk dat mijn kinderen ook leren te zeggen: "Mam, ik vond het niet zo leuk wat je daarstraks zei, want..." En ik kan het dan uitleggen en als het moet (en dat gebeurt ook) mijn excuses aanbieden.
Want grote monden, snauwen, afzeiken... Het zijn allemaal vormen van intimidatie om je zin te krijgen en een ander naar je hand te zetten. En dat wil ik nooit meer meemaken.
Belle epoque
dank voor je input, daar kan ik echt wat mee, ik moet dit principe gewoon nog eens flink in mijn oren knopen, én toepassen!! Je hebt gewoon helemaal gelijk. Het is een soort geleidende schaal, tijd om weer paal en perk te stellen aan een aantal zaken
