Ik heb er de balen van!

Hier een aai

Over je bol en een virtuele knuffel!
Ik heb geen ervaring met puberende meiden (behalve dat ik er zelf ooit een was) en weet ook geen wijs woord te zeggen op het moment. Hoop iemand anders wel...
Sterkte in ieder geval, ik hoop dat je man of dochter straks of morgen je opeens een fijne, spontane real life knuffel geeft!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Rustig aan maar

Ja, ik wil je ook even een hart onder de riem steken.
Niet om het goed te praten maar de donkere dagen voor Kerst zijn hier ook vaak druk op het werk en chaotisch op school, er waren virusjes rond en ik voel me heel moe.
Misschien is het handiger om even niet de pin erop te zetten bij de meiden en je man.
Misschien is het handiger om even gas terug te nemen en gewoon onverstoorbaar je gang te gaan. En zorg dat er voor iedereen tijdig wat te eten en te drinken is. Ik zet wat vaker een kopje thee. Die praktische dingen kunnen misschien helpen.
Heel verdrietig dat het je ook nog zo herinnert aan de verwaarlozing in je jeugd en dat je je er voor je gevoel zo alleen voor staat. Misschien is het handiger om gesnauw en gegrauw wat te negeren en af en toe misschien zelf te vragen om een knuffel aan je meiden of je man?
Maar als ze echt brutaal worden zou ik ze eruit zetten, al is het alleen maar voor de grap. Het klinkt allemaal loodzwaar en ik hoop voor jou dat het je lukt om er wat lucht en ruimte in te krijgen.
Is er niet iets wat je voor jezelf kunt doen en waar je plezier in hebt?
Zorg goed voor jezelf. Er komen altijd weer betere tijden maar dat is moeilijk te beseffen als je zo door de modder doorploegt.
Hier ook een knuffel voor jou.

Slachtoffer zijn uit, leuke dingen doen aan

Stop met je zielig voelen en ga doen wat je leuk vindt, en zorg dat je een tijdje veel weg bent en dingen aan het doen bent waar je vrolijk van wordt.

Wat kinderen tegen je zeggen moet je niet persoonlijk aantrekken, want zo is het niet. Bedenk alle veranderingen in het lichaam van een meisje, met alle hormonen die door ze heen razen waar ze helemaal niets aan kunnen doen, met buien waar ze ook niet van weten waar het vandaan komt. Bij jou voelen ze zich veilig genoeg om zich te uiten. Vervelend, maar het is niet persoonlijk tegen jou gericht. Meer tegen het leven in het algemeen.

Vandaar dat jij moet zorgen dat je de emotionele flexibiliteit hebt om er mee om te gaan, en dus dat je alles uit de kast moet halen om je zelf goed te voelen!

Zorg voor jezelf

Ik werd meteen geraakt door je posting, het is zo herkenbaar soms. Probeer het voor jezelf gezellig te maken, doe dagelijks wat je het liefste doet helemaal voor jezelf, en stop met rennen voor anderen. Eerst jezelf, dan je man en kids en dan de rest van de wereld. Als je niet goed voor jezelf zorgt kun je ook niet voor anderen zorgen. Laat ze wat vaker zelf dingen oplossen. Ik denk dat hoe rustiger jij wordt maar wel met hele duidelijke keuzes in wat je wel en niet voor ze doet, hoe meer de anderen geneigd zullen zijn die handschoen op te pakken en mee te doen.

En overigens: je kan best tegen je meiden zeggen als ze lelijk doen, dat ze dan op hun eigen kamer moeten gaan zitten totdat ze weer normaal kunnen doen. Je bent geen sloof en geen slaaf. Het is wel de leeftijd, maar ze mogen best weten dat het jou ook verdreit doet als ze zo doen. En vorm met je man samen een team. Waarschijnlijk wil hij dat ook wel, zeer als je uit dat jij je moe en verdrietig voelt. Kan me niet voorstellen als je dat op een rustige, niet verwijtende manier zegt, dat iemand dan niet bereid is om je te helpen daarmee en bij te staan. Sterkte ! En ook van hier een virtuele aai over je bol.

Gemakkelijk gezegd

ik herken helaas ook een aantal dingen die Madelon schrijft. Ik herken ook een paar van de bovenstaande reakties. 'Stop met zielig zijn' of 'doe dagelijks wat je het liefste doet helemaal voor jezelf, en stop met rennen voor anderen. Eerst jezelf, dan je man en kids en dan de rest van de wereld.'
Dit lijkt mij vooral geschreven door mensen die niet weten hoe diep je kan zinken binnen je gezin waar het fijn zou moeten zijn. Wanneer kan je zomaar die tijd voor jezelf nemen... gaat niet voor iedereen hoor, ik worstel er dagelijks mee en heb nooit tijd voor mezelf.

Of deze 'Kan me niet voorstellen als je dat op een rustige, niet verwijtende manier zegt, dat iemand dan niet bereid is om je te helpen daarmee en bij te staan'. Nou, mijn man zou er zich helemaal niets van aantrekken en zeggen 'stop met zielig zijn'. Want vaker is het zo dat 1 partner wel zichzelf op de eerste plaats stelt en de andere partner mag zich maar behelpen. Dat is een stramien wat niet zomaar doorbroken kan worden.

Helaas heb ik geen tips voor Madelon maar ik begrijp heel goed dat ze gewoon rust wil. Voor mezelf heb ik het tijdstip dat de rust zal komen gezet op het ogenblik dat mijn kinderen het huis uit zijn. Dat is het beste wat ik momenteel kan verzinnen. En voor de rest: opmerkingen van je kinderen inderdaad over je heen laten glijden. Ze blijven geen vervelende (pre)tieners.

Wat mij helpt

Wat mij helpt is het feit dat pubers met name naar doen tegen degene(n) bij wie ze zich het veiligst voelen. Ze weten toch wel dat die persoon hen niet laat zitten. Ze lopen vaak op hun tenen, puber zijn is vermoeiend en ze moeten zich af en toe afreageren en dat doen ze dan bij die veilige perso(o)n(en). Die gedachte maakt het voor mij meestal wat dragelijker (ik heb een 14-jarige dochter die al jarenlang (vroeg aan het puberen) de meest rotte opmerkingen tegen mij kan maken, haar 12-jarige zus begint ook te puberen maar die is een heel stuk vriendelijker). Ik zeg meestal want af en toe kan ik het ook niet hebben. Maar je kunt daardoor wel meer afstand nemen en het wat meer af laten glijden.

Stank voor dank

Zouden er echt ouders zijn die zich niet minstens gedeeltelijk in jouw verhaal herkennen? Ik wel in ieder geval.

Het is op zo'n moment vreselijk belangrijk om de emoties onder controle te houden en vooral niet tegen elkaar te gebruiken. Ik zie in dit soort situaties overal emotionele chantage, zoals hier:

"mijn hele leven gehoord dat ik een rotkind was. Ik heb jaren therapie gehad om daaroverheen te komen. En nu ben ik moeder en doet nog iedereen lelijk tegen mij."

Dat is tegelijk een omschrijving van je problemen vroeger en een typering van je huidige houding. Je mag jezelf niet als slachtoffer zien. je kinderen opvoeden is je taak en dat is gewoon geen makkelijke taak, maar je moet hem vervullen. Als iemand lelijk tegen je doet moet je dat als een opvoedingsprobleem zien en niet als een persoonlijke aanval. Een correctie of straf is op z'n plaats, maar verwijten (je bent een rotkind), zelfverwijten (ik ben een rotmoeder) niet. Richt je verwijten niet op je dochter maar op de actie. (het bekende verhaal)

Ik ben zelf geneigd om te denken dat consequente striktheid met straffen vaak duidelijkheid kan verschaffen in dit soort situaties. Gewoon simpel houden. Opstandige mond? Geen gedoe over respect en ik ben je moeder, maar gewoon straf en naar je kamer. Als je dat snel en consequent doet zou dat de sfeer wel eens flink kunnen verbeteren.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want opvoeden is nou eenmaal vaak het moeilijkste wat er is.

Waar heb ik die houding in godsnaam aan verdiend?

Da's nog zo'n mooie. Je verdient niets, maar je gedrag lokt wel een bepaalde reactie uit. Je man en kinderen gedragen zich mede zoals ze doen omdat jij op een bepaalde manier op hen reageert.

Veel mensen hebben onbewust het idee dat als ze zelf maar de beste bedoelingen hebben en aardig en tolerant tegen andere zijn ze mogen verwachten net zo terug behandeld te worden.

De meeste mensen komen er wel achter dat dat niet altijd zo werkt. Je zult je gedrag dus volledig om moeten gooien als je wilt dat hun gedrag tegenover jou verandert. Volgens mij kom je daar nooit alleen uit. Dus: hulp zoeken!

Ook

Ik heb onlangs nog een vraag gesteld over mijn ernstig puberende 12-jarige, gek word ik ervan. Wat mij heel erg geholpen heeft is te beseffen dat dit nu eenmaal is wat pubers doen. Dat afzetten tegen degene waar ze zich het veiligst voelen is nodig om zich te ontwikkelen tot evenwichtige volwassenen. En dan zetten meisjes zich het meest af tegen hun moeder, omdat dat hun rolmodel is. Daar ben je mooi klaar mee! Ik zeg tegen mijn puber wel eens voor de grap dat ik haar 6 dochters toe wens. Of als ze weer eens loopt te snauwen, 'ja, ik ook van jou'. Soms zorgt zo'n grapje dan voor een (korte) verbetering van haar gedrag. Heel boos worden of door het lint gaan is me ook wel eens overkomen, maar dat levert helemaal niets positiefs op.
En dat met je man. Je zegt dat je huwelijk niet in een dip zit, maar later omschrijf je de situatie als: 'Gezelligheid is er onder ons tweeën al jaren niet meer, we zijn geen stel meer, we zijn een man, vrouw en 2 kinderen.' Daar lijkt me dat huwelijkstherapie wel wat winst zou kunnen opleveren. En ik denk dat een weekend weg, in je eentje, op korte termijn wat lucht kan bieden. Ik ben zelf gescheiden en heb erg veel profijt van mijn 'kindvrije' weekends, even alleen voor mezelf zorgen en mijn eigen dingen doen. Als ik die niet had, had ik me allang ergens kunnen laten opnemen.

Madelon

Toen ik je posting las kreeg ik het gevoel dat er wel wat meer aan de hand is dan alleen 'de balen hebben'. Als ik lees dat je een halve dag hebt zitten huilen in het bos en dat je het liefst weg zou gaan van je man en kinderen, klinkt dat eerlijk gezegd alsof je tegen een depressie aan zit.

Weet je man wel hoe slecht je je voelt? Misschien kun je eens een gesprek aanvragen met je huisarts, wellicht kan hij je verder helpen met concrete tips? Heel veel sterkte gewenst in ieder geval.

Chris

Begin eens zelf met jezelf waarderen

Madelon,

Kan je niet een paar dagen ertussenuit? Rust en vrede om je heen en je eigenwaarde terugvinden?
Je gezin kan in die dagen ervaren hoe ze het zonder jou moeten rooien, en jij komt terug stralend van zelfvertrouwen. Je bent geen voetveeg en als je dat maar hard genoeg meent, heb je kans dat je huisgenoten dat ook gaan inzien.
En straffen hoeft niet, maar een rothumeur naar d'r kamer sturen kan altijd.
Groetjes en sterkte,
Laminaat

Kinderen zijn barometers

zij een vriendin laatst en ik herkende het wel. Zitten wij niet lekker in ons vel zijn de kinderen lastiger en is de sfeer soms om te snijden. Zitten wij goed in ons vel zijn de kinderen ook wel eens vervelend maar buig je het zo om.. ALs ik het zo hoor dan ben je inderdaad misschien gewoon toe aan iemand om je er door heen te helpen. Goeie peut zoeken en aan de slag. Je verdient het!

Mijk

Toch sasvangent

"Wanneer kan je zomaar die tijd voor jezelf nemen... gaat niet voor iedereen hoor, ik worstel er dagelijks mee en heb nooit tijd voor mezelf."
En daar gaat het dus fout, jezelf opofferen voor anderen. Neem die ruimte, dwing hem af. Met pubers moet dan echt kunnen! Waarom gun je het een ander wel en jezelf niet?

"Nou, mijn man zou er zich helemaal niets van aantrekken en zeggen 'stop met zielig zijn'. Want vaker is het zo dat 1 partner wel zichzelf op de eerste plaats stelt en de andere partner mag zich maar behelpen. Dat is een stramien wat niet zomaar doorbroken kan worden."
Ik zie het misgaan in mijn omgeving. Ruimte voor jezelf binnen een relatie is belangrijk. Als je het laat lopen onstaat een patroon dat het normaal is dat de ander zich altijd op de eerste plaats stelt. Bij ons kost dat nog wel eens ruzie, maar bij ons is dat nodig omdat ik anders een man zou hebben die altijd werkt.....
De ruzie fungeert bij ons door de lucht te klaren en zeggen wat je wil (ok niet altijd zo constructief, maar daarna is het meestal weer duidelijk). En ook eigen plannen maken is een goede tweede.

Gewoon organiseren inderdaad

Ik wil graag 2 keer per week sporten, dus dat doe ik gewoon, en ik heb met mijn man afgesproken dat hij er dan is. En mijn kinderen kunnen zeker niet alleen thuis blijven, met een 10 jarige als jongste lijkt me toch dat er heel veel ruimte zou moeten zijn voor je eigen dingen?

En dat van die barometer klopt zo enorm!

Regelmatig

Ook ik heb het regelmatig gehad met het moederschap. Eigenlijk elke premenstruele periode heb ik het gehad met het moederschap. En dan heb ik nog geen puber in huis maar wel 3 temperamentvolle kinderen (11, 9 en 7)en ik ben zelf ook van het opvliegende soort. Mijk, die barometer klopt m.i helemaal. En met manlief heb ik een liefdevolle relatie, hij is stapelgek op me (al snap ik dat regelmatig niet), laat regelmatig zijn waardering blijken en we regelen dat hele huishouden z.v.m met zijn tweeën. Nou, klinkt toch een beetje als ideaal niet waar? En waarom dan toch...? Tja, ik denk dat het ook gewoon bij het leven hoort. Ik denk ook dat het de kunst is om deze gevoelens met regelmaat te accepteren, er te laten zijn zeg maar (kwijl, kwijl wellicht maar het kost i.i.g geen energie die je toch al zo hard nodig hebt).
Steek je energie in de relatie met je man als je dat nog de moeite waard vindt, zo niet, ga dan stappen ondernemen. Ik vind het vreemd dat je zegt dat je relatie niet in een dip zit en even later meldt dat jullie al geen stel meer zijn. Het is dus een chronische toestand geworden en die gaat zonder een beetje inspanning beiderzijds niet voorbij.
Verder denk ik dat je je kinderen niet met een schuldgevoel mag opzadelen, ze is een puber, pubers overzien door het gebrek in hun nog ontwikkelende brein nou eenmaal niet de gevolgen van hun impulsieve gedrag. Maar het schuldgevoel en de schaamte nemen ze wel mee. M.a.g dat de situatie echt niet relaxter wordt. Niks erger dan een puberend meisje dat probeert haar moeder te beschermen tegen in het verleden aangedaan leed. Sorry, klinkt wellicht hard en het is niet de bedoeling om je te kwetsen, ik probeer je echter wel te overtuigen van wat m.i in deze situatie het juiste perspectief is. En dat is dan mijn gevoeligheid; mijn moeder was en is ook altijd het z.g slachtoffer geweest van het gedrag van anderen en gebrek aan respect e.d. Ik ben er allergisch voor en als je zegt dat je helemaal niets meer wilt, alleen rust en vrede dan komt dat op mij behoorlijk suicidaal over en dan rest er maar 1 ding (als het niet behoort tot PMS-verschijnsel): als de sodemieter hulp gaan zoeken en je schouders er onder! Dat wordt wellicht niet gemakkelijk, nu lijkt het makkelijker om te blijven zitten waar je zit maar het is wel laf. En brengt je tot niets. Dus voor je kinderen, eventueel voor je man maar vooral voor jezelf; doe iets constructiefs waar je weer mee vooruit komt. Gun dit jezelf. Heel veel sterkte!

Coya

Slachtoffer enzo

Dank voor jullie rea's en lieve woorden hier en daar.

Ik vind het altijd voor een buitenstaander veel gemakkelijker gezegd dan gedaan; neem tijd voor jezelf, eis die op. Natuurlijk doe ik ook dingen voor mezelf, ik sport, ga regelmatig iets doen met vriendin(nen), maar dat zijn geen structurele zaken; het verlicht even maar meer ook niet. Als iemand zegt: doe eens wat minder, dan zeg ik altijd wat moet ik dan niet meer doen?
Mijn man werkt zich suf, ik werk me suf, moet ik dan maar gewoon zeggen: ik ben geen moeder meer doe het allemaal maar voort zelf en mijn nagels gaan zitten vijlen in de bank? Hoe stelt iemand zich dat voor dan?
Ik heb geen bronnen waaruit ik kan putten, ik heb geen moeder die komt strijken of koken (wat ik veel om me heen zie), ik moet het gewoon zelf rooien hier. Alles, het hele plaatje.

Ik heb een drukke baan, dat is ook bittere noodzaak; van één salaris kunnen we absoluut niet leven, mijn man is een ambachtsman, met een klein salaris, geen dikke vette baan met dito loon, dus we hebben mijn salaris gewoon kei hard nodig en neen, wij hebben geen dik koophuis met een vette hypotheek.

Natuurlijk ben ik ook gevormd door wat ik heb meegemaakt, en ik heb mijn oude shit achter me kunnen laten, maar dat neemt niet weg dat ik toch gevoelig ben voor dit soort gedrag, ook al is dat niet persoonlijk bedoeld, want dat begrijp ik allemaal best.
De meiden zijn gek op mij, houden zielsveel van mij, daar gaat het niet om.
Ook al ben ik hun veilige haven, dan nog wil ik niet afgeblaft worden, ik wil gewoon respect, en vrede in mijn /ons huis. Dat is gewoon voor mij een van de belangrijkste waardes in het leven; leven in vrede. Ik ben opgegroeid in een gezin waar permanent spanning heerstte en ik trek dat gewoon niet meer.
Ik zadel mijn kinderen niet op met mijn pijn, daar kijk ik echt wel voor uit, maar ik heb gevoel, en dat kan en wil ik niet uitschakelen. Als ik te veel en te lang blootgesteld ben aan dit soort onrust en gekibbel (nu veelvuldig, ook tussen de meiden onderling) raak ik in de sfeer van vroeger; in mezelf getrokken, onbereikbaar, stil en verdrietig. Precies zoals het vroeger was. Ik doe dan alles op de piloot en ben niet meer aanspreekbaar.

Het doet gewoon pijn als ik de hele tijd wordt afgesnauwd, temeer omdat ons huwelijk na 26 jr. ook niet meer altijd in een roze wolk verkeert en ik het gevoel heb dat ik er vooral emotioneel, als vrouw, grotendeels alleen voorsta. Mijn man is absoluut geen prater, kan heel moeilijk zijn emoties uiten en door de waan en drukte van de dag, is er in de loop van de jaren gewoon te weinig ruimte overgebleven om sámen nog overeind te blijven. Ik heb een PPD gehad (2001) en in 2007 een burnout. Dit komt dus niet uit de lucht vallen.
Alhoewel ik na de burnout er veel sterker uit ben gekomen dan het voordien met mij ging, ben ik gewoon letterlijk levens-vermoeid. Ik kom gaandeweg mijn leven tot de conclusie dat het allemaal veel gedoe is, veel geven in het leven, en dat ik zelf chronisch onderaan het lijstje kom.
Dat ik geen tijd meer heb om eens echt na te denken, omdat ik continue door alles wordt geleefd.
Een keer sporten of een filmpje pikken helpt daar niet bij. Ik ga 2 weken per jaar (!) op vakantie, met mijn gezin. In die armzalige 2 weken kan ik echt niet nadenken over mijn leven, mijn wensen, wat ik nog moet en wil.
Ik kom hooguit een beetje bij en mag blij zijn als ik een paar dagen niet achter de potten en de pannen sta, en ja, de rest dekt de tafel of kookt ook een keer, nou geweldig hoor, als ik het daar van moet hebben?
Wij hebben het gewoon zelf onze kinderen teveel naar de zin gemaakt, hen te weinig bijgebracht dat ze hun steentje bij moeten dragen, ik vind echt dat wij daarin tekort geschoten zijn.
Nu denk ik ook maar dat wanneer de kinderen de deur uit zijn ik wellicht eindelijk de ruimte krijg om over MIJN leven na te denken en werkelijk te ontdekken wat ik nog wil.
Vrouwen die beter verankerd zijn in het leven, met een solidere en warmere basis dan mij als kind van een narcist en een empatisch totaal onvermogende moeder ten beurt viel zitten nu eenmaal anders in hun vel. Het moederschap dat ik heel aardig vorm heb weten te geven kost mij meer kruim, omdat ik geen referentiekader heb, geen goede voorbeelden heb gekend, althans voor MIJ is het zo.
Dat heeft niks te maken met slachtoffer zijn.
Als ik slachtoffer was, had ik toen ik 19 was niet 3 vuilniszakken volgepropt met de meest belangrijke zaken en weggelopen thuis, om iets van mijn leven te maken voordat het te laat was.
Als ik slachtoffer was, had ik me toen in drugs en drank en vertier gestort, mijn opleiding in de bomen gehangen en was ik naar de verdoemenis gegaan.
Maar toen was ik 19 en nu 46 en nu ben ik gewoon moe, ervan.

Ach madelon

Meid, wat een spanning spreekt er uit je laatste posting. Geen wonder dat alles wat je dochters zeggen, hard binnenkomt. Je loopt emotioneel op je tenen. Ik zou toch eens structureel wat dingen op een rijtje zetten bij een psycholoog en wat ontspanningsoefeningen doen (yoga?).
Sterkte!
Massi

Excuses

Je berichtje zit vol met excuses en uitvluchten. Ja, daar schiet je gewoon niets mee op. Je stelt je daarmee wel op als slachtoffer.

En je bent niet de enige met een rotjeugd, dus gebruik dat alsjeblieft niet als excuus. En ook niet alle anderen hebben familie in de buurt om te helpen.

Als ik jou was zou ik eens naar de dokter gaan, want je klinkt aardig depressief, en als je depressief bent, dan zie je alles als een onoverkombare berg. Ik zou niet wachten tot de kinderen de deur uit zijn. Je zult echt nu iets moeten veranderen. Niet perse minder doen, dat gaat inderdaad vaak niet. Maar een verschil in mentaliteit kan echt bergen energie schelen.

Misschien moet je gewoon eens simpel onverantwoord lol gaan maken. Misschien ga je wel niet naar de verdoemenis, maar ga je er juist uit. Ik heb het een paar jaar gedaan, en het heeft me juist ontzettend geholpen.

Ik hoop dat je een goede weg vindt, en dat 2012 het jaar wordt waarin je weer heel veel kunt lachen!

Geen aansteller

Ik vind het zo herkenbaar wat je schrijft!

Ik hoor je noodkreet.

Het is af en toe loodzwaar om kinderen groot te brengen als je zelf een traumatische jeugd hebt gehad. En daar kom je pas echt achter als je ze al hebt, je kunt dus niet meer terug. Het klinkt alsof je heel hard je best hebt gedaan, en jezelf daarbij voorbij bent gelopen. Als ik naar mijn ervaring kijk dan denk ik dat dit ook niet anders kan: kinderen komen op de eerste plaats. Maar nu ze wat ouder worden begin ik wat meer ruimte te zien, mijn onderdrukte behoeften te voelen. Ik heb alleen nog geen gedrag aangeleerd waardoor ik die makkelijk kan vervullen. Zit nog in oude patronen die niet meer nodig zijn. Dat vergt even tijd, het roept ook wel wat angsten op om die te doorbreken. Herken jij dat?

Je bent btw geen aansteller, wel een slachtoffer van je jeugd. En daar heb je het af en toe of af en toe vaker gewoon mee te stellen. Als ik je berichten lees is het alsof ik mezelf teruglees, alleen zit ik momenteel in een andere gemoedstoestand. Helpt het een beetje om eraan te denken dat jij het straks ook wat anders ziet weer? Misschien kun je jezelf ook de ruimte gunnen om met acties te wachten tot het zover is.

Sterkte!

Het voor jezelf regelen.

Ik heb al veel goede tips gelezen, maar soms zit je echt zo doorheen dat je even geen oplossingen weet. Ik ken dit soort verhalen vnl van mijn moeder. Mijn moeder had 3 lastige kinderen waarvan ik er dus eentje was, en een niet praterige man. Ze had totaal geen klankbord, en dan lijkt alles wel steeds erger en erger te worden, verstikkend.
Ik hoop dat je een paar vriendinnen hebt waar je mee kunt praten. Lekker klagen over de "mannen" kinderen, "het leven" maar ook relativeren en lachen. Ik ging meestal een keer in de week met mijn vriendinnen bij een van ons thuis een wijntje drinken. Vaak kwamen ze rond een uur of 5 - 6 na hun werk dus en bleven ze tot een uur of 7. Man wist dat ze kwamen en bleef wat langer werken, waardoor hij pas om een uur of 7 thuis kwam. We hadden allemaal alvast thuis een makkelijke hap klaargezet (pan spagetti is natuurlijk zo gemaakt) en iedere week zaten we bij iemand anders. Lekker onverantwoord babbelen, de boel de boel te laten. We hadden geen boodschap aan 'hoe hoort het' (bijv. je moet nu koken ofzo)
Verder zou ik sommige dingetjes wat makkelijker voor je maken, bijv. iemand die voor jou de strijk doet (betaald, kost iets van 20 euro per week) maar zo'n lekker gevoel dat dat altijd af en klaar is. (ik hikte er altijd tegenaan) Wat betreft koken, ik vind dat leuk, maar als je dat niet zo leuk vind, probeer dan voor 2 dagen tegelijk te maken en maak daarvan bakjes voor in de magnetron, hoef je die dag alleen maar op te warmen. Als je daar een gewoonte van maakt, heb je veel mogelijkheden om te eten klaar liggen voor dagen dat je geen tijd of zin hebt. Als je zelf lekker in je vel zit, dan gaat het met je meiden ook lekkerder. Blijf ze erbij betrekken, geef ze opdrachten om te doen en beloon ze als het lekker loopt. Soms verras ik ze hier ook wel eens door iets toch even te doen, terwijl het hun beurt was. Het grappige is dat ze dat enorm waarderen ineens omdat zij het eigenlijk moesten doen, maar nu doet mama het toch zelf. (in plaats van de meiden geen opdracht te geven en het toch zuchtend alleen te moeten doen) (dat deed mijn moeder altijd tot mijn grote ergernis )

Kortom samengevat: zorg voor een klankbord, vriendinnen of desnoods een therapeut. Probeer leuke dingen te doen, nodig eens mensen thuis om te komen eten (koken moet je toch iedere dag, een beetje meer voor gasten is het werk, niet maar wel heel gezellig om de sleur eens te breken) Probeer niet lamlendig te worden, dat schiet niet op.

Joeux

Denk je dat het zin heeft om iemand op zo'n niet-opbouwende manier af te fakkelen? Kan hoor, ik heb verder ook niet zoveel verstand van psychologische zaken, dus misschien bedoel je het goed.
Ik denk dat Madelon genoeg redenen heeft om het even niet meer te zien zitten. Soms beklemt het je gewoon dat de keuzes die je hebt gemaakt hebben geleid tot het leven dat je nu leidt. Het besef dat je voorlopig nog wel even hard moet blijven werken, geen cadeautjes krijgt (in de vorm van hulp of geldelijke bijdragen van ouders of derden), en dat de man waarmee je getrouwd bent ook nooit meer gaat veranderen. Die hele situatie gaat waarschijnlijk niet veranderen, want alles is zo ingesleten dat je alleen nog korte oplevingen heb en daarna gaat iedereen weer op de oude voet verder. Je zou van minder depressief kunnen worden.

Eens met vic

Joyeux, waarom ga je zo tekeer?

Rea

Het is helemaal niet erg dat sommigen vinden dat ik een enorme aanstelster ben, want dat soort kort door de bocht input leg ik naast me neer.
Ik ben absoluut geen aanstelster, maar worstel met een aantal dingen in mijn leven die ik niet kan veranderen. Ik lach veel, en kan van veel kleine dingen genieten. Ik ben door de bank genomen heel tevreden met het simpele bestaan dat ik heb; een huis, een lieve man, en twee mooie meiden. A/d buitenkant geen vuiltje a/d lucht, maar inside zijn er toch dingen waar ik erg mee worstel. Mag dat alsjeblieft?

Ik loop, net zoals velen met mij in de moederrol op deze leeftijd denk ik, regelmatig tegen een aantal zaken aan die nu eenmaal zo zijn, ingesleten, wezenlijk onveranderbaar. Soms heb ik daar periodes minder last van, en soms komt het regelmatig terug, omdat de tijd druk is, onoverzichtelijk, er veel stress is etc.
Ik ben absoluut niet iemand die de hele tijd excuses zoekt om dingen niet te kunnen of hoeven vanwege "vroeger".
Ik doe alles, en heel veel dingen met plezier. Je kunt mij natuurlijk helemaal niet beoordelen als mens van een klein stukje cybertekst, dus die mensen die menen dat ze weten hoe ik in elkaar zit, en dat ik een tobberd ben alleen maar op basis van mijn klaagzang van vandaag, sorry maar jullie snappen er niks van.
Wat Vic zegt slaat de spijker op zijn kop, die voelt precies waar de schoen hem wringt.

Volgens sommigen is het blijkbaar niet toegestaan gewoon af en toe eens echt stil te staan bij de dingen in je leven die gewoonweg niet goed voelen en niet (meer) kloppen. Misschien wil ik nog wel andere dingen in mijn leven dan slaaf en sloof zijn voor alles en iedereen; gezin, baas, vriendin, dochter etc.
Misschien heb ik nog wel andere wensen in het leven te vervullen dan alleen te zorgen.
Dat is mijn recht, dan hoef ik toch niet neergesabeld te worden? Ik heb deze draad geplaatst in de hoop dat er misschien wat gelijkgestemden zijn, of praktische tips, daar kan ik zeker wel wat mee.
Want ja, opvoeden is een van de moeilijkste en soms ondankbaarste dingen die er zijn, en die klus moet gewoon geklaard worden, daar hebben wij zelf voor gekozen.
Dat kan ik heel goed handelen, als iemand dat tegen mij zegt.

Laat niet onverlet dat ik er soms knap de balen van heb, de hele zooi bij elkaar.
Gelukkig neem ik mezelf niet kwalijk dat ik niet perfect ben en soms tegen mijn tekortkomingen aanloop. That's life.

Herkenning

ik begrijp heel goed wat je schrijft en hoe je je voelt. Goede tips kan ik je niet geven maar her en daar staan wel wat zaken die kunnen helpen indien ze uitvoerbaar zijn.
Het gaat inderdaad grotendeels om het besef dat je leven wordt geleid door werk om den brode, werk in je huishouden, kinderen, man en andere verplichtingen en dat er blijkbaar niet veel anders overschiet dan dat, of iets waar je echt plezier aan kan beleven (zonder je schuldig te voelen). En vooral dat alles ingesleten is, een stramien is geworden.

Zelf denk ik veel na, teveel misschien, maar je hebt gekozen voor een relatie en kinderen, ik zou die verantwoordelijkheid nooit kunnen loslaten totdat ik er vooral voor gezorgd heb dat mijn kinderen goed in het leven staan. Dat is een lot dat je ook moet kunnen aanvaarden (en dat doe je) maar ook een lot dat de gevoelens en de gedachten die je hebt met zich meebrengt. En dat voelt ook verstikkend.

Praktische zaken (ivm. eten en huishouden) die kan je gewoon mee verdelen over je kinderen hoor. Die van mij zijn nog wat jonger maar dat is iets wat ik zeker zal doen. En alle beetjes helpen. Het is niet omdat ze een en ander gewoon zijn, dat je het daar maar moet bij laten zitten. Geen medelijden hebben hoor met die meiden van je. Ze moeten het toch leren. Daar zou ik al mee beginnen om je huishouden ietwat te verlichten.

Inderdaad, verlichting zoeken

Dus iedereen laten meehelpen in het huishouden. Dat wordt dan een stuk lichter voor jou! En wat die grote mond betreft van de kinderen: dit hoort bij het puberen, maar waak er wel voor dat ze niet over grenzen heen gaan (jou uitmaken voor t*wijf, etc.). Jij bent per slot van rekening diegene die keihard werkt, voor het eten zorgt, kleding koopt en de huur of hypotheek betaalt en dan moet je zo behandeld worden? Jij bent niet hun sloof. Als ze als volwassenen behandeld willen worden dan kunnen ze ook volwassen klusjes op zich nemen. In een rustig moment kan je een gesprekje aangaan met de kinderen en met ze bespreken dat het voor jou ook niet leuk is dat jij, zo toegesproken wordt. Dat vinden zij toch ook niet leuk als dat met hun zou gebeuren? En in de meeste gevallen hebben die pubers daar best wel begrip voor en dan kan je goede afspraken maken wie wat doet in huis.
Ook is het belangrijk dat je je kan terugtrekken en wat voor jezelf kan doen. Het kan in huis zijn aan een bepaalde hobby werken, een weekend met een vriendin weg of een of twee dagen in de week sporten of een cursus doen?

Joyeux

wat klink jij zuur zeg, echt niet normaal.
Heb met je te doen, het kan niet anders zijn dan dat je een hoop frustraties met je meedraagt, want anders zou er helemaal geen reden zijn om er zo fel in te springen.
Normaal gesproken wind je je nl. niet zo op over dingen die je niet raken.

Als je deze draad en wat ik daarop te zeggen heb zo irritant vindt richt je dan op een andere draad, of ga je overal zo fel tekeer?

Je hebt echt geen flauw benul. Lees nou eens de input van bijv. Sasvangent. Dáár gaat het over. Maar jij blijft maar raaskallen over dat strijken.. het was maar een voorbeeld. Over dramatisch doen gesproken?

Moniqued

dank voor je input, daar kan ik wat mee. Je hebt gelijk!

Madelon

Het is zeker herkenbaar wat je vertelt. en helaas is het niet mogelijk om, net als toen je 19 was, een paar vuilniszakken te pakken en weg te gaan. Hier ook een dochter van 14 die soms behoorlijk onbehoorlijk uit de hoek kan komen. Meestal raakt het me niet, want dan zie ik gewoon een puber voor me. Maar soms raakt het me wel en dat laat ik dan ook merken. Ook het gevoel dat je alles meot doen, altijd de aanjager moet zijn, dat herken ik zeker. Terwijl ik ook heel goed weet dat ik het zelf ben die het zo organiseert. Dat laatste leerde ik op een kamp van klasgenoten: de organiserende ploeg rende zich rot om alles voor elkaar te krijgen en was boos dat de rest niets deed. Aan het einde bleek dat de rest boos was dat ze er niet bij betrokken werden. Ik heb daar veel van geleerd (maar pas het lang niet altijd goed toe). Het betekent dat je soms je handen op je rug moet houden, terwijl ze wel jeuken.
Je kinderen en je man zijn oud genoeg om nieuwe afspraken te maken, bijvoorbeeld: een dag per week is een van hen verantwoordelijk voor het eten. Denk zelf even na over hoe je het met de boodschappen wil doen. Het kan zijn dat ze een lijstje geven en dat jij het haalt als je alle boodschappen halt; het kan zijn dat je een bepaald geldbedrag afspreekt en dat ze daarvoor zelf de boodschappen moeten doen. De jongste zal nog hulp hierbij nodig hebben. De oudste in het begin ook. Bij koken hoort dan: uitzoeken wat je wil eten en het op tijd klaar maken. Koken is maar één voorbeeld waarop je de betrokkenheid kunt organiseren. Je kunt ook schoonmaaklijstjes maken: wie is verantwoordelijk voor de badkamer etc. Je maakt nu een fase van verandering door: d ekinderen denken nog dat je de moeder bent die alles voor hen doet, maar in feite komen ze in een fase waarin zij medeverantwoordelijkheid moeten gaan dragen voor het huishouden. Ik hoop dat je dit met je man eerst kunt bespreken, zodat hij ook begrijpt welke fundamentele verandering er in het huis moet komen. en dat hij je steunt daarin, niet eens zozeer vanwege jezelf als wel vanwege de opvoeding van de kinderen.

Het andere punt is dat je zelf heel goed weet dat je extra kwetsbaar bent op het punt van snauwen en afzeiken. Dat is een kwetsbare plek in jouw leven. Misschien helpt cognitieve therapie je, dan leer je om andere paden te bewandelen, andere gedachtes te krijgen en ook anders te handelen. Zodat je zelf iets sterker wordt op dit kwetsbare punt. Dan kan zelfs Joyeux je niet raken, omdat je ziet dat ze vanuit een bepaald gevoel van jaloezie reageert dat voor haar gevoel misschien wel terecht is, maar dat jou verder niet raakt.

In elk geval kan ik je wel zeggen dat, als je duidelijk bent over het gedrag niet als normaal beschouwen, maar interpreteert als horend bij de puberteit, dat het gedrag wel overgaat. De twee oudsten zijn bij mij boven de 20 en dan is de sfeer gelukkig echt wel anders (alhoewel, dat zijn jongens, meisjes zijn toch heftiger op dit punt, moeten zich meer onderscheiden en 'concurrenten' verdringen denk ik).

Tsjor

Het referentie kader

Waar vergelijk je jezelf mee? en is dat echt nodig? ik denk dat dat ook een beetje is waar joyeux zo op hamert: wie heeft er nou iemand die de strijk voor hem doet? nou, ik zie ze best veel!!! En als ik me vergelijk met sommige "buurtjes" kan ik me heel misgenoegd en tekortgedaan voelen. Jaren geleden moest ik mijn baan opzeggen, omdat de combinatie kinderen, man met eigen zaak en huishouden voor ons niet te doen was. Bah wat voelde ik me een loser, want om me heen zag ik dat het WEL kon, waarom kunnen die vrouwen wel alles en ik niet? dacht ik dan. Nou, bijvoorbeeld, omdat oma komt oppassen in die twee dagen dat mama werkt, en dan ook meteen de strijk heeft gedaan en gekookt als mama na een lange dag werken moe thuis komt. Of de iets "minder bedeelde" straatgenoten die wel iedere week hun huis eens fatsoenlijk gepoetst krijgen, een man hebben die ook nog iets in het huishouden bijdraagt, en een hulpje dat de tuin doet (??? echt waar!).
Hier niets van dat al
Maar goed, tot zover het "verkeerde" referentiekader dus, waardoor je het glas altijd half leeg gaat zien. Laatst nog zeurde iemand tegen me dat het economisch zo slecht ging, terwijl hij 3x per jaar op vakantie gaat! oooooh dat groene draakje zit alweer klaar op mijn schouder, ik ben nog nooit op wintersport geweest. Oh ja, nu hou ik op, want ik klink al zielig genoeg he
Na een aantal jaren in een heel klein wereldje met kleine kinderen wordt mijn wereld weer wat groter, en zie, niet iedereen heeft een poetsende moeder en een tuinman. Ik trouwens wel (dat laatste) mijn man doet de tuin! haha, dat dan weer wel. Niet iedereen heeft uberhaupt een moeder... ik wel! al komt die ammenooitniet bij mij poetsen, we drinken wel gezellig koffie samen. Niet iedereen kan op vakantie, ook niet 1x per jaar, ik ontmoette een alleenstaande moedere die helemaal in de wolken was met een geleende caravan in Zeeland, alhoewel het een prut zomer was en ze met haar dochter door de regen liep; het was haar eerste vakantie sinds jaren, en het was een prachtige vakantie!
Maar om dat soort "details" draait het eigenlijk niet... wat heb je nodig om je leven weer op de rit te krijgen en zelf de koers te bepalen? want je wordt geleefd, en geloof me, dat herken ik heel erg! en dat heeft niks met vakanties te maken. Zorg dat je sterker in je schoenen komt te staan, zodat je er ook weer frisser tegenaan kunt met je meiden. Ennuh, dat lukt helaas echt niet van vandaag op morgen. Soms kan therapie helpen, of gewoon iets heel nieuws en anders: een andere sport, een andere opleiding of cursus, ontmoet nieuwe mensen dat helpt ook geweldig! want ze laten je weer anders tegen dingen aankijken.
En last but not least: hou vol!
groetjes, Tess