iemand zembla gezien gisterenavond?

zelf opgevoed met hoge verwachtingen

(Ad Hombre "Ik denk wel dat het in het leven beter is om te beginnen met lagere verwachtingen, dan valt het later alleen maar mee. Ik dacht destijds geloof ik serieus dat ik nooit een behoorlijke baan zou krijgen. Dat zie je de tegenwoordige jeugd ook wel denken. Hopelijk valt het voor hen ook wel mee."

Ik ben zelf ook een beetje zo'n gepamperd kind, niet zozeer materieel want mijn ouders hadden het niet heel breed, maar alles werd me wel uit handen genomen. Niet dat ik ergens anders zou zeggen "thuis hoef ik nooit af te wassen", maar ik hoefde dus nooit af te wassen, of mijn kamer op te ruimen. Ook hoefde ik geen baantje te nemen, want dan kon ik mijn tijd gebruiken voor huiswerk. Zoveel tijd had ik daar niet voor nodig, maar goed.

Van mij waren er vroeger hoge verwachtingen, als enig kind, ook nog eens de enige in een verder laagopgeleide familie die naar het gymnasium ging en ook nog studeren. Die verwachtingen zijn niet helemaal waargemaakt en dat valt ook vies tegen hoor. Er zijn nog steeds momenten dat ik mij tamelijk mislukt voel en ik ben nu al halverwege de 30.

Onzeker

Ik word wel onzeker van iedere keer weer een andere wind door opvoedland. Als je je kinderen complimenten geeft krijgen ze narcistische trekjes, maar nooit eens waardering is mishandeling. Ik heb van de professionele opvoedondersteuner gehoord dat ik mijn jongste kind veel harder moet aanpakken, grenzen stellen en repressief optreden. Ik zal dus inderdaad wel te makkelijk en te slap zijn, want dat repressieve optreden zit niet in mijn pakket. Wij hebben heus wel grenzen, maar die liggen meer in het algemeen 'je gedragen als een aangename huisgenoot en burger' dan in een uur internet per dag of stipt om 20.00 uur naar bed. Ik ken een gezin waar die regeltjes wel allemaal zo strikt zijn en die ouders zijn de héle dag met hun kind in discussie, en die kinderen zitten de hele dag de klok vooruit te kijken omdat ze om 17.00 een uurtje op de iPad mogen (of tv, niet allebei). Ouders schieten om 19.50 in de stress omdat het bijna 20.00 uur dus bedtijd is.
Qua gedrag zijn die kinderen niet zoveel anders dan de mijne, behalve dan dat ze hier om 22.00 uur nog even van alles moeten doen voordat ze naar bed gaan, en dat ik op een regenachtige zondag niet de hele dag zeurende kinderen heb want die hangen achter hun schermpje We hebben er allebei eentje in therapie. Ik begreep onlangs van een ouder op school dat de halve klas al bij een bepaalde speltherapiemevrouw is geweest, en dat zal ongetwijfeld samenhangen met het feit dat tegenwoordig alles in je verzekering zit. De therapie voor mijn oudste moesten we 10 jaar geleden nog zelf betalen, en nu gaat ze 'gratis'.

Afkeurend

En ik heb me wel gerealiseerd dat die laatste zin van mij ook afkeurend over kan komen.

Cijfers

Ik weet alleen niet wat de cijfers zijn dat er wellicht sowieso meer mensen zijn die tegenwoordig een psycholoog bezoeken. In de tijd dat mijn ouders jong waren was dat echt niet gangbaar, nu is dat veel meer 'gewoon': als je je lijf niet goed vindt laat je dat oplappen, als je je ongelukkig vindt lost een psycholoog dat voor je op.
Zou dit niet ook meespelen?
En dan valt het wel weer mee met deze generatie

Als Mijntje

Dat denk ik ook inderdaad. Zei ik gisteren ook tegen man...

opvoeding aan kind aanpassen

"De kinderen die strenger worden opgevoed, gedragen zich bij iemand anders echt niet altijd beter. Kinderen die bijv. thuis geen snoep mogen zijn soms de grootste schooiers als ze ergens anders zijn."

Ik zie deze zin (in allerhande varianten) zo vaak langs komen: "Kinderen die thuis beperkt worden in hun snoep/koek/beeldschermtijd leren geen maat houden, want bij anderen gaan ze los".

Zou het niet ook omgekeerd zijn? Kinderen die de neiging te hebben om geen maat te houden krijgen thuis regels opgelegd?

Hanne.

Dat zal vast ook voorkomen, maar dat betekent niet dat dat andere niet voorkomt.

middenweg

Persoonlijk geloof ik in een middenweg. Complimentjes geven maar ook verbeterpunten, snoep pakken (maar als het te ver gaat, dan zeg ik er wat van, zie Hanne), regels maar ook mogelijkheden tot onderhandelen (behalve over bijdrage aan de afwas, . En ik geloof dat dat de meesten wel doen. En daarom zei ik eerder al dat in Zembla natuurlijk een voorbeeld gepakt wordt die de ene kant vertegenwoordigt. De andere kant was er trouwens ook, de moeder van wat jongere kinderen.
De pubers nu hebben zeker hun zorgen. Een foutje maken of een jaartje lanterfanten wordt afgestraft, hetzij in een niveau afstromen, hetzij financieel (zeker met het afschaffen van de basisbeurs). Daar staat tegenover dat mijn kinderen zeer goed uitzoeken wat ze na de middelbare school willen gaan doen. Is er baanzekerheid, speelt zeker mee. Wat dat betreft heb ik een jaren 80 deja vue, toen er veel werkloosheid was.

In post 34

bedoelde ik Marieke ipv Silke, sorry.
En Marieke, ik denk na het lezen van jouw laatste bericht dat wij het toch wel grotendeels met elkaar eens zijn...

ulla

Ongetwijfeld komt het beiden voor. Vandaar mijn 'ook'.

Ik heb alleen nog nooit iemand horen roepen "he dat kind kan geen maat houden wat fijn dat hij thuis grenzen krijgt opgelegd".

ulla

Ik snap je punt niet maar fijn dat je vindt dat we het eens zijn. Ik vind dit allemaal nogal gedetailleerd en ver van de discussie af. Ik heb in mijn eerste posting geschetst wat er in de documentaire aan bod kwam en aangegeven dat die ene jongen nogal ver ging maar dat ik wel wat losse dingetjes herken bij vrienden/vriendinnetjes bij mijn kinderen. That's all, dat was mijn bedoeling

Een verfrissend tegengeluid van Mieke van Spigt

De nieuwe dominees prediken het Verwende Kind Syndroom

trouw.nl

Ouders in Nederland kunnen niet opvoeden. Dat lijkt althans de boodschap van pedagogen als Willem de Jong ("Het Verwende Kind Syndroom"), Steven Pont ("Dispraktische kinderen") en Aryan van der Leij ("Aan pret ten onder"). De regionale kranten weten ons te vertellen dat kinderen steeds minder zelfstandig zijn en Nederland3 in samenwerking met de VPRO verzorgde een thema-avond over de vraag: verwennen wij onze kinderen niet teveel?

De boodschap dat ouders het slecht doen, hun kinderen verwennen of teveel beschermen ('helicopterouders'), zodat ze niet genoeg frustratietolerantie opdoen om tot weerbare, verantwoordelijke volwassenen uit te groeien, gaat er bij de opinio communis goed in. Zelfs Ronald Plasterk in zijn nieuwe functie als minister van Binnenlandse Zaken wist te vertellen dat ouders hun kinderen eindelijk eens moeten gaan opvoeden.

Genoeg van softe aanpak
Ouders doen het dus niet goed, maar wat vinden zij er zelf van? Uit het jubileumonderzoek van het blad J/M in 2007 bleek dat ook ouders genoeg hebben van de softe aanpak en pleiten voor een strengere opvoeding, ook op school. Maar vooral bleek dat ouders vinden dat zij zelf goed opvoeden, maar anderen niet. Ruim driekwart van de ouders ergerde zich aan andermans kinderen: zij vonden ze asociaal, ongehoorzaam en brutaal.

Maar wat klopt ervan? Doen ouders het zo slecht? In de afgelopen decennia is de nadruk in de opvoeding verschoven van gehoorzaamheid, discipline en karakter naar gelukkig zijn. En inderdaad, onze kinderen zijn de gelukkigsten ter wereld. Ter geruststelling, de belangrijkste opvoedingsdoelen zijn nog altijd: verantwoordelijkheidsgevoel hebben, rekening houden met anderen, goede manieren hebben, verdraagzaam zijn, behulpzaam zijn en respect hebben voor ouderen. Daarna komen zelfstandig oordelen, weten waarom dingen gebeuren en ouders gehoorzamen. (Bron: SCP)

Met de opvoeding willen ouders hun kinderen voorbereiden op hun latere, volwassen leven. Dit is in de afgelopen vijftig jaar een stuk ingewikkelder geworden. Wat zijn de eisen waaraan ons kind later zal moeten voldoen? De toekomstige arbeidsmarkt eist vooral flexibiliteit en zelfsturing.

Een al te strakke opvoeding, met veel discipline en gezag, leidt daarbij juist niet tot toekomstig maatschappelijk succes. In de moderne samenleving heeft het kind een eigen moreel kompas nodig, met zelfreflectie en innerlijke motivatie. Dat is waar de meeste ouders toe opvoeden. Daarom mogen we concluderen dat ouders het prima doen, ze besteden veel tijd (twee keer zoveel tijd als hun eigen ouders deden) en nog meer moeite aan hun kroost, zonder daarin gesteund of daarvoor gewaardeerd te worden.

Het Verwende Kind Syndroom
Toch verschijnen om de haverklap studies die benadrukken hoe slecht ouders opvoeden. Neem nou zo'n boek als "Het Verwende Kind Syndroom" van Willem de Jong. Veel ouders, zo schrijft hij, doen aan problematisch verwennen. Ze zijn te toegeeflijk in materiële zin of in aandacht en/of stellen te weinig grenzen. Dat is volgens hem een vorm van verwaarlozing en leidt bij kinderen tot een verstoorde ontwikkeling, problematisch gedrag en soms zelfs tot stoornissen als ODD. Het boek blijkt een enorm succes en De Jong spreekt graag op bijeenkomsten van leerkrachten in het basisonderwijs.

Maar nergens in het boek van De Jong vind je cijfers. Om hoeveel ouders gaat het eigenlijk? Om hoeveel kinderen en jongeren? De Jong hield het vaag: aan een zaal vol leerkrachten vroeg hij: wie herkent dit? Dan gingen de vingers omhoog. Tja, dat is een vorm van framing in de categorie: wie denkt wel eens aan de Eiffeltoren? Zeg dan maar eens: nee, nooit. Bovendien gaat het om àndere ouders, aangegeven door leidsters in de kinderopvang of leerkrachten op school. Dat zegt toch eigenlijk meer over de verhouding tussen ouders en professionals, of liever gezegd: over de beeldvorming van ouders die bij leerkrachten en leidsters heerst.

7 procent
In NRC Next gaf De Jong wel cijfers: volgens hem zijn er in elke klas wel één of twee problematisch verwende kinderen. Kijk, daar kunnen we wat mee. Zo'n klas telt gemakkelijk 30 kinderen. Als op 30 kinderen er 1 of 2 problematisch verwend zijn, gaat het dus om 1/30 tot 1/15 deel oftewel 3,3 tot hooguit 7% van de kinderen. Zeven procent!! Als ik als pedagoog in deze tijd van overvloed en consumentisme zou constateren dat slechts 7% van de kinderen problematisch verwend is, dan zou ik toch echt een rondedansje maken. Tijd voor een feestje, zou je zeggen. Maar nee, niet volgens Willem de Jong. En met hem vele andere pedagogen.

Waarom dan toch die klaagzangen, en vanwaar hun succes?
Deze pedagogen sluiten duidelijk aan bij een gevoel van maatschappelijke onvrede. De wereld is onoverzichtelijk en onzeker. Met hun diagnose van de opvoeding geven zij een gevoel van houvast. Men is het eens over het probleem en de onvrede krijgt een duidelijke vorm. Dit mechanisme staat wel bekend als Morele Paniek, waarbij de volksduivels in dit geval de opvoeders en hun verwende kinderen zijn.

Schuld en zonde
Er is nog een andere invalshoek. Volgens de filosoof René Gude is de opkomst van het Christendom aan het begin van onze jaartelling (dus 2000 jaar geleden) mede te danken aan de sterke aantrekkingskracht en het gevoel van houvast van de begrippen schuld en zonde. Op die manier bekeken, wordt duidelijk dat die succesvolle pedagogen met hun klaagzangen eigenlijk de dominees zijn van deze tijd. Na een periode van secularisatie zoeken mensen naar houvast, dat niet geboden wordt door onze alles-relativerende postmoderne filosofie.

De pedagogen prediken zonde en verval, en een ieder knikt instemmend om vervolgens gelouterd weer naar huis te gaan. De parallel is duidelijk: wij zijn allen verantwoordelijk voor ons eigen succes en verantwoording schuldig, niet zozeer aan de overheid, maar aan God, of anders wel aan ons eigen geweten.

Slachtofferdenken
Ondanks dat de cijfers het tegendeel uitwijzen: Nederlandse ouders doen het prima, steken meer tijd in de opvoeding dan ooit, kinderen zijn gelukkig en slechts een kleine minderheid is problematisch verwend, is het succes van de pedagogen duidelijk. En dat ligt niet alleen aan hen: degenen die roepen dat het allemaal wel meevalt, hebben minder succes (en als zij zzp'er zijn: minder inkomsten).

De succesvolle pedagogen sluiten aan bij een behoefte aan richting en zingeving die óók past bij deze tijd, namelijk eigen verantwoordelijkheid en eigen schuld. De nieuwe religie is niet zozeer het christendom, als wel het neo-liberalisme dat elke verwijzing naar structurele tekorten afserveert als slachtofferdenken.

Maar het lijkt me geen goede ontwikkeling. Ouders zijn gebaat bij een heldere analyse en ondersteuning in hun belangrijke maatschappelijke taak. In plaats van ze voortdurend te bashen, zouden we ze kunnen steunen met een coherent beleid of met helder, positief advies. Dat is overigens iets wat J/M wèl doet, met tips over hoe je je kind op een goede manier kunt verwennen.

Wat De Jong en consorten ook mogen beweren, de gevolgen van hyperparenting en verwennende ouders zijn te verwaarlozen. De meeste 'verwende' kinderen komen uiteindelijk prima terecht. Dit gaat helaas niet op voor kinderen die het echt slecht hebben: zij die opgroeien in armoede. Hierover zijn wèl cijfers beschikbaar, namelijk 11 procent.

Zij kunnen niet op vakantie, hebben niet altijd een warme maaltijd en hebben niet dezelfde kansen op een succesvolle schoolcarrière. Maar dat is een probleem dat structureel beleid vereist, in plaats van een morele oproep tot beter gedrag en eigen verantwoordelijkheid. En daar hebben de ministers duidelijk geen zin in.

Mieke van Stigt is socioloog en pedagoog en schrijft en spreekt over jeugd, gezin, onderwijs en levensloop.

En nog een: Pleidooi voor ouders, ook van Mieke van Stigt

Eerder bekritiseerde Mieke van Stigt de moraalpedagogen die zonde en verval prediken. Ze refereerde daarbij naar het boek Het verwende kind syndroom van Willem de Jong. Die vond dat de columniste zijn boek eerst maar eens moest lezen. Maar kritiek blijkt ook mogelijk ná lezing van zijn boek.

Uiteraard las ik De Jongs boek, hoofdstuk na hoofdstuk. Wat opviel, is dat een duidelijke definitie van het Verwende Kind Syndroom geheel ontbreekt: wat is dat syndroom nou precies: slaat het op het kind zelf, op de ouders of op de samenleving als geheel? Als lezer blijf je in het ongewisse. De meest duidelijke omschrijving was: ‘Problematisch verwende kinderen krijgen te veel, te snel en te lang.’ (p.31) Maar van wat te veel? Wat is te snel? Wanneer is te lang? Daarop krijg je geen antwoord. En nergens zag ik harde cijfers, nergens een onderbouwd onderzoek naar wat het VKS is, hoe dat onderzocht wordt. Of – zoals ik al schreef - een onderzoek naar de omvang van het probleem: om hoeveel kinderen gaat het en hoe onderzoek je dat?

Waarom er sprake is van morele paniek
Het woord ‘syndroom’ en de vage duiding dat het om veel ouders, of veel kinderen gaat, wijzen eerder in de richting van morele paniek: er is in moreel opzicht iets mis met de samenleving, en dat komt door de opvoeding. In zijn repliek maant De Jong mij om eens te gaan praten met leerkrachten, winkeliers, treinconducteurs, stewardessen en bioscoopeigenaren. Wat zullen zij me vertellen? Dat zij te maken hebben met problemen van openbare orde. Dat is zorgelijk genoeg, maar in hoeverre kunnen ouders dat oplossen? En hoe? Wie wel eens naar programma’s als Blik op de weg kijkt, ziet dat zelfs de politie in Nederland liever praat en vriendelijk blijft dan streng optreedt. Ze leggen liever uit en doen een beroep op redelijkheid en goede wil. Daarmee sluiten ze aan bij de eisen van deze tijd, van deze samenleving. Datzelfde geldt voor de opvoeding: als ouder doe je voortdurend een beroep op het kind om redelijk te blijven en de situatie leuk te houden. Een harde aanpak is daarbij niet productief: juist streng opgevoede kinderen kunnen zich niet staande houden in deze samenleving en vertonen eerder gedragsproblemen.[1]

Het ontbreken van duidelijke richtlijnen en het voortdurende beroep op redelijkheid en zelfsturing zorgen voor veel onzekerheid en spanningen tussen burgers. Geen wonder dat er vaak naar anderen wordt gewezen. En geen wonder dat men zich liever gezamenlijk druk maakt over (andere) ouders die niet kunnen opvoeden, ook al is dat op niets gebaseerd.[2] Dat schept in ieder geval een prettig gevoel van consensus en overzichtelijkheid. Daarbij kan de aanvoerder van de morele paniek ook gezien worden als een dominee, die de samenleving voorhoudt dat wij allen zondig zijn (maar anderen net iets meer) en hoe wij moeten leven. Niet dat het helpt, maar we voelen ons dan weer iets beter. Maar met wetenschap heeft dat alles niets te maken.

De Jong verwijst naar internationaal onderzoek. En inderdaad, bovenstaande thematiek komt ook in de ons omringende landen voor. Echter, niet zozeer problematische verwenning is een internationaal fenomeen, maar de morele paniek daarover. Dat kun je met net zoveel stelligheid en met verwijzing naar dezelfde internationale literatuur (Furedi, Winterhof, etc.) beweren. Juist omdat ik vermoed dat die auteurs net zo vaag over cijfers en onderzoek zijn als De Jong zelf.

Er is een kloof tussen ouders en het onderwijs
Wat niet wegneemt, dat veel leerkrachten wel degelijk gevallen van problematische verwenning herkennen. Maar dat zegt ook veel over de zware taak die zij hebben en de vaak moeizame relatie met ouders. Deze kloof tussen ouders en onderwijs is van alle tijden – lees voor de aardigheid eens Ciske de Rat. Veel conflicten tussen docenten/leerkrachten en ouders hebben te maken met klassenverschillen: met name ouders die veel lager (of tegenwoordig: veel hoger) zijn opgeleid, komen in conflict met de leerkracht. En juist omdat de huidige kinderen allemáál in het onderwijs zitten – gemiddeld tot hun 21e – vind je in het onderwijs de spanningen uit de hele samenleving terug.

En juist daarom is het boek van De Jong zo schadelijk: het gaat aan die maatschappelijke oorzaken voorbij en suggereert dat de primaire oorzaak van de problemen bij de ouders ligt. Daarmee geeft hij met name aan leerkrachten een denkkader (frame) dat hun waarneming zal beïnvloeden: een kind dat zich niet goed gedraagt is algauw een problematisch verwend kind. Ouders die niet meewerken, het niet eens zijn met de leerkracht of om welke reden dan ook vechten voor hun kind, zijn ineens hyperouders of helikopterouders. Terwijl je, ontdaan van alle moraliteit, alleen kan vaststellen dat een kind moeite heeft met grenzen. En dat ouders daar óók mee worstelen. Of dat er sprake is van een communicatieprobleem tussen ouders en leerkracht.

Maar de oorzaak daarvan ken je daarmee nog niet. Evenmin als de beweegredenen of de achtergrond van de worstelingen van de ouders. Een boek als Het Verwende Kind Syndroom is geen uitnodiging tot onbevooroordeeld kijken naar ouders en kinderen, geen begin van een gelijkwaardige dialoog. Framing van docenten tegen ouders is het laatste wat we nodig hebben, juist gelijkwaardige communicatie tussen ouders en docenten is nodig. En respect voor elkaars enorm zware taak. De kans dat dit boek de ouders waarover het pretendeert te gaan, zal bereiken, acht ik zeer klein. Welke ouder voelt zich terecht aangesproken?

Ouders doen tegenwoordig juist meer dan ooit aan opvoeden
Het is jammer dat De Jong van dit alles niets begrijpt. Hij ‘propageert dat ouders zich meer gaan verdiepen in de opvoeding’. Een beetje onderzoek naar hedendaags ouderschap zou hem leren dat ouders dat tegenwoordig méér doen dan ooit, juist omdat opvoeden in deze tijd zo’n helse klus is. En dat ze méér tijd in de opvoeding steken dan de generatie ouders vóór hen deed. De belangrijkste taak voor ouders is dat je goed in contact blijft met je kind/puber. Daarmee geef je de basis van veilige binding en hoop je het kind te begeleiden naar zelfsturing. Die taak is heel lastig te combineren met het bieden van grenzen. Ouders kunnen daar best wat hulp bij gebruiken, maar vooral begrip. Mijn suggestie aan De Jong is om wat minder met stewardessen, en wat meer met ouders zelf te gaan praten.

Mieke van Stigt is socioloog en pedagoog en columnist van socialevraagstukken.nl

De links

voor wie het zelf wil opzoeken:

http://www.socialevraagstukken.nl/site/2013/05/30/pleidooi-voor-ouders/

en

http://www.trouw.nl/tr/nl/6704/Sociale-Vraagstukken/article/detail/3441782/2013/05/15/De-nieuwe-dominees-prediken-het-Verwende-Kind-Syndroom.dhtml

Marieke

Het was niet de bedoeling om een punt te maken. En de door jou gegeven details irriteerden mij, daar reageerde ik in eerste instantie op.

Wow Mirreke

Goed weerwerk van Mieke van Stigt. Het is gewoon oud nieuws in nieuwe zakken. Ik heug me de video met De Jong.
Hopelijk verleidt het niemand om het nog eens een rondje te proberen in de hoop dat er dan eindelijk een handzaam kind uitkomt.

om ODD als resultaat van verwennen te zien is een klap in het gezicht van veel ouders. En ook een bewijs van onkunde, want zo'n kind moet juist zoveel mogelijk ontzien worden, omdat hij het al moeilijk genoeg heeft. Pick your battles, kleine stapjes...allemaal onbekende termen voor de dinosaurussen onder ons. Het ligt allemaal aan de ouders. Nou ja, aan die van de buurkinderen dan, want ik voed wel goed op.

ja, ik ben zelf ook boos

Op twitter veel verdrietige en verslagen reacties. Daar gaan we weer. Het is weer eens de schuld van de ouders. IJskastmoeders eerst, en nu de verwenouders.

Weet je, als je kinderen lekker ouderwets gillend en schreeuwend buiten indiaantje spelen, komen de buren klagen. Als ze op het pleintje rondhangen en tikkertje doen, voelen de oude mensen zich belaagd. (weten jullie het nog, de hangjongeren en later de hangouderen, op het plein voor de buurtsuper?) Als je kind lekker lang buiten speelt en ondeindige fietstochten maakt loop je kans dat ze door de politie thuis worden gebracht en dat je te boek komt te staan als verwaarlozende ouder.
En als je ze net in je drukke dagschema weet te proppen en ze met de auto naar school gebracht moeten worden omdat je dan net nog de trein of je werktijden kunt halen, ben je een verwenouder.
Als je voor je kind opkomt op school ben je een helicopterouder, en als je vind dat zoon- of dochterlief de eigen boontjes maar moet doppen ben je niet betrokken genoeg.
Hebben ze zelf wel door hoe belachelijk dat allemaal is?

Hou toch eens op met dat met het vingertje wijzen. Het is lijkt mij heel simpel: de wereld is een stuk ingewikkelder geworden. Druk van school is enorm, want je krijgt steeds minder kans om door te stromen, krijgt in groep 7 al een 'preadvies' (het woord alleen al, wie verzint zoiets), wordt al vanaf groep 1 in de mal van de citotoetsen en resultaten gedrukt, wordt in groep zeven al afgerekend als je het huiswerk vergeten bent, met nablijven en al, hebt zoveel input en flitsende filmpjes om je heen (wat vinden jullie van de bijvoorbeeld reclames, daar kan ik soms gillend gek van worden), dat je in bed nog ligt rond te tollen. En vanwege de toetsgekte, citoterreur en al die lijsten en sociogrammen die docenten allemaal moeten uitvoeren en invullen, plus de ene hapsnapcursus over het signaleren van kindermishandeling na de andere, wordt er al snel iets van je kind gevonden. Of de docent heeft weer een ander artikel gelezen en vindt dat ADHD niet bestaat, dat het onzin is. Op de tv wordt iederen opgeroepen om maar vooral de alomaanwezige kindermishandeling te melden, want cijfers gaan ineens een eigen leven leiden, de gevallen MOETEN gevonden, want onderzoeken liegen niet, en dan heb je zo langzamerhand een situatie gecreëerd waarin iedereen zich overal meent te kunnen bemoeien

Ouders zitten echt between a rock and a hard place, het is nooit goed.

Ach

Zo slecht hebben we hethier nog niet. In de usa , sommige staten, maar ook vrij algemeen, is hetkinderverwaarlizing als. De kids buiten spelen..... Sterker nog je kanzelfs opgepakt worden als je kind onder de 14 buiten speelt (verder dan de tuin). Duus laten wij lekker genieten van ons redelijk normaal en vrij landje (fuck, uh, sorry, 'piep'...)

benoemen

Ik denk dat in plaats van besmuikte of onverholen kritiek op ouders het goed is om je voor te nemen ouders ook eens te wijzen op wat ze al goed doen en wat ze allemaal lukt. En dat is een robot kind maar de dagelijkse zorg om het allemaal in goede banen te leiden en weer een nieuwe fase van je kind te ontdekken en er zo goed mogelijk mee om te gaan, dat proces en de daaruit volgende relatie met je kind, lijkt me een grote verdienste van ouders. En natuurlijk zijn ouders geen robotjes, je bent wel 24/7 aan de beurt, daar gaat vast ook iets fout, maar de meeste ouders zetten zich gewoon goed in voor hun kinderen. Binnen hun mogelijkheden en onmogelijkheden.

Lagere verwachtngen

Ad Hombre: Ik denk wel dat het in het leven beter is om te beginnen met lagere verwachtingen, dan valt het later alleen maar mee. Ik dacht destijds geloof ik serieus dat ik nooit een behoorlijke baan zou krijgen. Dat zie je de tegenwoordige jeugd ook wel denken. Hopelijk valt het voor hen ook wel mee.===

Ik denk niet dat het zozeer zit in dat jongeren lage verwachtingen moeten hebben, maar dat ze realistische verwachtingen moeten hebben. Ik vind niet dat een jongere zichzelf al moet degraderen tot 'kansarm' nog voor dat bewezen is.

Toen mijn dochters nog jonger en naïever waren, riepen ze 'als ik op mezelf woon heb ik een afwasmachine. Ik ga niet afwassen hoor'. (Dat was in een periode waarin we geen afwasmachine hadden, omdat de een stuk was en voor de ander nog geen geld was.) Jongste dochter woont in een huis met redelijk wat voorzieningen, maar geen afwasmachine. Ze zal dus zelf moeten. De oudste woont samen in een flatje van miniformaat. Zelf afwassen dus, want het past er allemaal niet in. Tussen toen en nu zijn ze minder veeleisend geworden, omdat ze beter hebben kunnen zien wat realistisch is. Verwachtingen op dit gebied mogen wat mij betreft laag zijn. Maar om op je 18de al te denken dat je toch nooit een geschikte baan zult vinden e.d., vind ik niet bepaald stimulerend. Dat ik die gedachte op mijn 54ste heb, is realistisch, maar nog steeds niet persé waar. Toch merk ik dat die gedachte mij ontmoedigt. Dat wil je toch niet voor een jongere die nog moet beginnen? Dus móeten ze om te beginnen eigenlijk toch hoge verwachtingen hebben.

Wat de afwasmachine betreft: ik geloof dat ik liever geen eettafel heb dan geen afwasmachine. Toen ik op mezelf woonde was afwassen iets wat ik deed als het écht moest (dus eens in de drie dagen of zo, het zag er niet uit). Ik zou nú op die leeftijd zeker over een afwasmachine nagedacht hebben).

Hanne

Zou het niet ook omgekeerd zijn? Kinderen die de neiging te hebben om geen maat te houden krijgen thuis regels opgelegd?

Nee, dat kan niet. Appels zijn een fruitsoort, maar niet al het fruit bestaat uit appels.

Mijn ervaring is, dat het toch wel verdacht vaak voorkomt dat kinderen die thuis iets niet of nauwelijks krijgen, dat bij een ander of op een andere manier proberen te compenseren. Tenzij het gedachtengoed van de ouders zo is ingeprent bij het kind, dat het die gedachten over is gaan nemen. Mijn dochter had als kind 'verkering' met een jongetje die alleen verantwoord en gezond kreeg van zijn moeder. Voor hem geen snoepje of koekje, nee liever een donkerbruine boterham met kaas (bijvoorbeeld). Laatst hoor ik toevallig een gesprek tussen twee jongetjes van hooguit 6 jaar. De een is een beetje aan het stangen met 'ik heb lekker een koekje!' Zegt de ander: 'nou én, ik heb komkommer, veel gezonder! In een koekje zit allemaal suiker'. Helemaal waar, maar jee moet een kind van 6 al met die gezondheidslast rondlopen? Ik merk toch dat ik daar een beetje van moet zuchten. Maar goed, dát kan dus ook. Daartegenover staat dat wij min of meer de zoete inval waren, want wij hadden snoepjes. Wij vonden het prima om elke dag een paar snoepjes te geven en niet het weekend tot chips- en snoephoogtepunt te promoveren. Je kon duidelijk merken welke kinderen zelden snoep kregen, die drongen het meest aan. Was het niet direct bij mij, dan wel via mijn dochters. Aan mij dan de taak om aan te geven dat het feit dat wij wél snoep hadden niet betekende dat ze bij ons de hele dag door snoep konden krijgen.

Jawel

ik denk wel dat het belangrijk is dat kleine kinderen al weten wat ze eten.
Ik denk dat het belangrijk is dat ze weten wat het betekent als ze een dier eten, wat suiker doet en waarom dat niet goed is, wat er gebeurt als je snoepjes eet, frisdrank drinkt, en zo meer. Maar ook: waarom bewegen goed voor je is, en dan vooral bewegen wat een vast onderdeel van je dagelijkse patroon is, allemaal van die dingen.

Ik merk dat oudere pubers en jongeren (zoals bijv. mijn stiefdochter, die toch erg veel met de lijn bezig is) vaak geen weet hebben van hoe het precies zit met eten, waarom kunstmatige zoetstoffen niet goed voor je zijn, noem maar op.

Ik vind het belangrijk dat kinderen dat ook in de opvoeding mee krijgen.

Niet als hysterische bangmakerij maar wel als kennis en informatie. En ik leer ze vooral: alles met mate.

Het voordeel

Dat is denk ik het voordeel van autisme bij mijn kinderen. Die kunnen heus weleens koekjes eten of een snoepje aannemen.
Maar het zit niet in hun systeem om dagelijks te snoepen en dat doen ze dan ook letterlijk niet. Zoon vraagt uit zichzelf juist vaak rauwkost mee te nemen als sla, gesneden fruit en rauwe groenten, olijven.
Snoepen doe je een keer in de week. Ik vraag altijd wat ze willen. Zoon vaak een zak chips of een uitdeelpak als er vrienden komen, dochter een pak koekjes en een zak dropjes als haar snoepende vriendje komt, en dat is het dan voor die week.
Omdat ik ze altijd veel heb uitgelegd, inderdaad de 'met mate' als hoofdregel, kiezen ze nu zelf wat ze belangrijk vinden.
Ik merk wel dat ze niet altijd mijn redenatie achter zaken weten en ik heb mijn zoon dan ook deze week geadviseerd zelf eens wat over voeding te lezen in de media en daar zijn mening over te vormen. Want het is helaas geen wiskunde maar je kunt er wel zelf proberen zo goed mogelijk mee om te gaan. Met mate. Met achtergrondkennis, bijvoorbeeld 'the men who made us fat' en dat soort theorien kun je je keuzes voor jezelf beter maken.

En ik ben het ook eigenlijk wel eens met de pedagoog Mieke van Stigt, het artikel van Mirreke, ouders besteden deze generatie juist veel meer tijd samen met hun kinderen dan vroeger. Dat gemiep over egoistische ouders is disproportioneel. Ze zullen er tussen zitten en ouders hebben ook heus weleens geen ruimte meer over want moeten al heel veel, maar daar maak je geen beleid over. Het is beter om ouders beter te faciliteren met hun kinderen zoals met betere betaalbare kinderopvang. Zelfs Duitsland betaalt de overheid 6 keer zoveel dan in Nederland.
Dat is misschien nog wel goedkoper dan geld weggooien en ouderhatende pedagogen, opvoedpoli's en beleid.

Herkenning AnneJ (eten ot)

Mijn ASS-er is nu 14 en ik herken zoveel uit jouw verhalen hier

Ik denk dat ASS-ers een on-ge-loof-lijk-e zelfdiscipline hebben! Verklaard vanuit dagpatronen en structuur, maar toch, ik vind het knap.

Mijn zoon snoept inderdaad niet of alleen op precieze tijden. Hij heeft een dagelijkse routine waar ik alleen maar bewondering voor kan hebben. Doet aan fitness en heeft een heuse sixpack, en spieren waar zijn oudere broer van 16 u tegen kan zeggen.
Verder plant hij bijvoorbeeld zijn tijden waarop hij 'mag' gamen en 'moet' leren. Is inmiddels de beste van de klas, en weet zo ongelooflijk veel.

Ik sta juichend en lachend (stiekem dan, want ik moet vooral gewoon doen van hem ) aan de zijlijn en ben vooral trots.

Haha, ik bedoelde even ot.

en dus niet eten ot.

En ik geniet ook heel erg, want hij heeft ook goede humor en vertelt veel, is emphatisch kan goed uitleggen wat anderen voelen en hoe hij dat merkt.

Jongens, onze kinderen ontkrachten alle voordelen die er bestaan over autisme, écht! (als het gaat om hoogfunctionerend autisme)

Ja Mirreke

Ik ben ook ongelooflijk trots op mijn kinderen. Het komt ze niet aanwaaien maar ze doen er veel moeite voor om goed te communiceren en zichzelf en anderen te begrijpen en daarop in te spelen. En het lukt ze! Ik geniet hier ook van allerlei kwartjes die ineens vallen. En waar ze smakelijk over kunnen vertellen.