iemand zembla gezien gisterenavond?

vijf minuten of zxo

Ik haakte al snel af, door die moeder die haar zoon met een schuldgevoel probeerde op te zadelen aan de keukentafel. Zij 'moest' zoveel ballen in de lucht houden omdat haar zoon zo'n enorme verlanglijst had opgesteld voor zijn verjaardag. Kom op zeg, net of zij verplicht is om al die spullen (het bleken er trouwens maar drie te zijn) ook echt te kopen. Dat beslis je als ouder zelf, dan ga je niet op het gevoel van je kind spelen.

De rest heb ik dus niet gezien. Maar gehoorzamen uit angst lijkt mij een slechte zaak. Dat gehoorzaam je dus alleen als de gangmaker er bij is, dat vraagt om stiekem en achterbaks gedrag.

gangmaker = bangmaker

Stomme autocorrect

extreem

Die jongen werd ook wel extreem verwend. Moeder hielp hem zelfs met aankleden (sokken, geloof ik) en legt zijn tandenborstel klaar omdat hij anders zijn tanden niet poetst. De jongen laat het zich lekker aanleunen. Logisch, hij kijkt hoe hij steeds verder kan gaan. Z'n moeder haalt toch z'n tv niet weg van zijn kamer, teveel gedoe.
Ik zou meteen die tv weghalen, deze puber kan nog niet goed maat houden.
Ik denk dat de meeste ouders toch wel wat meer grenzen stellen. Dan moet het kind maar eens zijn neus stoten.

Opvoeding

het blijft een probleem van alle tijden. Vroeger waren mensen te streng, nu zijn ze te lief.

Ik heb de aflevering niet gezien, alleen wat voorstukjes. Ik ga hem van het weekend even op mijn gemak bekijken.

Ik denk dat het grootste probleem ligt in het feit dat veel ouders van nu een bepaald schuldgevoel hebben naar hun kinderen. De tijden zijn zo veranderd dat je tegenwoordig als ouders bijna wel beide moet werken om het financieel allemaal rond te breien. Het gevolg: schuldgevoel naar de kinderen dat ze er niet altijd waren voor de kinderen. Dit gaan ouders dan compenseren, waardoor kinderen op sommige gebieden verwend worden en problemen krijgen op het moment dat er van hen wordt verwacht het zelf te gaan doen. Met als gevolg dat ze hulp gaan zoeken en uiteindelijk bij de GGZ terecht komen.

typisch zembla

Om deze voorbeelden aan te halen als wat nu normaal zou zijn is typisch zembla. Ik herkende er niets in; niets in zoals wij het thuis doen en niets in wat ik in gezinnen om mij heen en in mijn werk zie. Ik had medelijden met de puber die zo in de watten werd gelegd door zijn moeder. Wordt je kind daar blij en zelfverzekerd van? De student had een probleem dat van alle tijden is: hoe kom ik los van mijn ouders? Als oudste zoon vooral kan dat lastig zijn, ook als je niet streng bent opgevoed.
Verder vond ik het weer zo'n typisch rijke omgeving. Niet alle kinderen worden in deze weelde groot en dat is waarschijnlijk ook helemaal niet erg.
Nogmaals; geen afspiegeling van ( mijn) werkelijkheid.

paddington

"Ik denk dat het grootste probleem ligt in het feit dat veel ouders van nu een bepaald schuldgevoel hebben naar hun kinderen. De tijden zijn zo veranderd dat je tegenwoordig als ouders bijna wel beide moet werken om het financieel allemaal rond te breien. Het gevolg: schuldgevoel naar de kinderen dat ze er niet altijd waren voor de kinderen. Dit gaan ouders dan compenseren, waardoor kinderen op sommige gebieden verwend worden en problemen krijgen op het moment dat er van hen wordt verwacht het zelf te gaan doen. Met als gevolg dat ze hulp gaan zoeken en uiteindelijk bij de GGZ terecht komen."

Dit is niet als oorzaak genoemd, eigenlijk is dat helemaal niet aanbod gekomen.
De oorzaak die genoemd werd is het wegvallen van de ouderlijke autoriteit, uberhaubt van autoriteit. Meer dat iedereen gelijkwaardig is, ouders, kinderen en ook leraren. En vanuit die gelijkwaardigheid worden kinderen behandeld en wordt er onderhandeld. Een jongen vertelde dat hij in de pubertijd in de problemen kwam omdat hij zich niet af kon zetten, want zijn vader was zijn vriend.
Ook dat er veel welvaart vanzelfsprekend aanwezig is. Gezinnen hebben twee auto's, tv's etc... Kinderen lopen weinig frustratie hebben en wennen niet aan frustratie. Als ze volwassen zijn is de wereld wat minder rooskleurig, daar kunnen ze dan niet tegen en daardoor krijgen ze een burnout.
Ik vond sommige dingen herkenbaar, ik denk ook dat onze kinderen opgroeien met een enorme welvaart.
Anderzijds benijd ik de twintigers van nu niet. Ze komen moeilijk aan werk, als ze werken krijgen ze vaak tijdelijke contracten en ze kunnen ook niet een huis kopen, ze zijn genoodzaakt om lang te blijven wonen in huurflatjes. Ik kan me voorstellen dat je daar een burnout van krijgt.

Zo zie je maar

ik heb het echt nog niet gezien.

Je kunnen afzetten tegen je ouders hoort bij puberteit ja.

Ik kan trouwens niet zeggen dat mijn kind opgroeit in welvaart. Vroeger wel, toen haar vader en ik nog getrouwd waren. Nu echt niet meer. Afzetten tegen autoriteit kan ze bij mij dan weer wel.

Wat ik herken

Is dat tegenwoordig jongeren mentaal veel minder weerbaar zijn dan vroeger en dan vooral meisjes. Kritiek kan vaak niet meer geveeld worden omdat ze altijd te horen hebben gekregen dat alles wat ze doen zo goed is. Verwend met complimentjes en daardoor een veel te hoge dunk van zichzelf.

herkenbaar

Wat de moeder met de dochter zei, dat haar kind wordt beïnvloed op school w.b. het gebruik van minder beleefde omgangsvormen en dergelijke, dat herken ik wel. Wij zijn zelf ook wat strenger dan gemiddeld en ik vind het wel eens lastig om andermans kinderen te corrigeren (als ze bij mij thuis spelen) of om mijn kind te corrigeren als we ergens anders zijn.

Een voorbeeld: vriendje wordt opgehaald na een speelafspraakje bij ons thuis, en het duurt wel bijna een half uur voordat moeder hem mee krijgt. Intussen staat het zusje dat is meegekomen met de moeder met schoenen aan op de bank te springen, waar moeder niets aan doet. Ik vind het gewoon genant dat ik tot drie keer toe dat kind van de bank moet halen, en sowieso dat het zo lang moet duren voordat het vriendje een keer weg is. Al die tijd sta ik daar een beetje beleefd te wezen, terwijl ik eigenlijk gewoon weer verder wil met koken ofzo. Inwendig ben ik dan best wel boos, maar ja. Andersom, als zoon (6 jaar) bij sommige vriendjes speelt, valt me op dat als ik hem kom ophalen de kinderen echt vrij losgeslagen zijn. Ik vind het dan nodig om mijn eigen kind aan te spreken op bijvoorbeeld zijn grote mond, terwijl de ouder van het andere kind die neiging blijkbaar niet heeft. Het is niet overal zo, maar bij meerdere speeladres en vrienden/kennissen zie ik dat wel.

zo extreem verwend als die puber heb ik in mijn omgeving niet gezien, maar wel wat die kant op gaat bij een gezin waar we veel mee om gaan. Kinderen waarvan dure cadeauwensen worden vervuld (want anders zullen ze wel ontroostbaar zijn als ze het niet krijgen - letterlijk gehoord) en die niets hoeven te doen: ze hoeven niets te eten wat ze niet lekker vinden, ze hoeven niet op te ruimen en ze hoeven niet zelf te fietsen of te lopen. Heel lastig af en toe als we wat afspreken, want onze kinderen moeten van ons wel eten/opruimen/wandelen.

Het meeste is denk ik gemakzucht, want het is toch lastig/meer werk en ongezellig als je je kinderen moet aansporen iets te doen, maar ook angst om het kind te straffen. Positief benaderen is beter en dat het kind onzeker van een straf wordt.

welvaart

Het ging in de documentaire bij welvaart erover dat een kind in NL hoe dan ook met welvaart te maken heeft. En dat ging niet zo zeer om iphones, merkkleding, dr dre beats, bose maar het heeft eten, kleding, onderwijs.
Het ging inderdaad over het feit dat (een aantal?) ouders geen zin hebben (heeft) om regels te stellen, omdat ze zich zien als vriend van het kind. Ze hebben geen zin in conflicten. En door gebrek aan grenzen denken kinderen dat ze prins/prinses, koning van de achterbank zijn en vallen diep als ze pak m beet 20 zijn en op eigen benen moeten staan. Doordat ouders hen ook nog eens veel werk uit handen hebben genomen, zijn ze niet goed voorbereid op de toekomst en het wereldbeeld zoals dat echt is en het feit dat pa en/of ma niet meer in de buurt is om de boel op te lossen, zorgt voor een burnout. De echte boze wereld is niet zo vriendelijk.
Natuurlijk filmen een extreem geval, Lloyd, maar om eerlijk te zijn, ik herkende wel wat trekjes van vriendjes/vriendinnetjes van mijn kinderen erin. Zoals dat ik lust geen fruit want de structuur en dan wel een duur pak cool best sap in een keer naar binnen slaan. Afwassen? Nee, dat ga ik echt niet doen, hebben jullie geen afwasmachine? Het regent, mijn moeder kan me niet met de auto brengen en ik ga echt niet fietsen. En ik ken ook wel vriendjes van kinderen die voor hun verjaardag een iphone oid krijgen. Onze kinderen hebben een baantje en krijgen eens in de 2 jaar een vergoeding voor een telefoon. Willen ze een duren, dan moeten ze zelf bijleggen.
Wat ik leuk vond, was dat gezin dat een aantal jaren geleden in een opvoedprogramma gezeten heeft. Eigenlijk was de conclusie dat de strengere regels wel prettig waren en dat daarna de sfeer was opgeknapt. Dochter zei ook dat haar moeder haar moeder was en niet haar vriendin.
En de strekking was eigenlijk dat strenger zijn en regels stellen helemaal niet zielig was voor de kinderen, integendeel. En dat onderstreep ik.

Nou Marieke

Wel erg gemakkelijk om zo die waardeoordelen te geven over vrienden/kennissen. Waarom zou het zo veel beter zijn zoals jij het doet?

gaan we weer

waarom zou je geen kritiek mogen hebben op andermans opvoeding? Ik krijg zelfs het idee dat sommige mensen vinden dat zo'n programma als Zembla niet kan, want oh wee, ze komen aan het heilige ieder voedt zijn eigen kinderen op. Dat je iemand niet ijskoud in het in het gezicht zegt: "je doet het helemaal verkeerd", dat snap ik. Maar je moet er wel op een of andere manier over kunnen praten toch, zeker op een forum?

Ik vind het soms best wel een probleem namelijk, hoe om te gaan met verschillen in 'strengheid', t.o.v. sommige andere gezinnen. Zeker als het gaat om mensen waar je veel mee om gaat, familie of goede vrienden.

zonder het programma gezien te hebben

lijkt het een beeld te geven van wat ik zelf probeer te doen: ik geef mijn kinderen een ongelukkige jeugd met veel frustraties (ze mogen/krijgen echt nooit iets, zeggen ze zelf). Als ze dan lopen te mopperen geef ik altijd aan dat ik dat doe, zodat ze het later vooral beter zullen krijgen dan nu, dan worden het dus gelukkige volwassenen

Nou ja, zo ongeveer dan, natuurlijk, want ze krijgen/mogen echt wel dingen hoor (voor ik n AMK-melding krijg) maar ze worden zeker niet extreem verwend en er zijn duidelijke grenzen. Vanavond zal ik het programma wel gaan kijken, ben wel nieuwsgierig.

creabea

"waarom zou je geen kritiek mogen hebben op andermans opvoeding? Ik krijg zelfs het idee dat sommige mensen vinden dat zo'n programma als Zembla niet kan, want oh wee, ze komen aan het heilige ieder voedt zijn eigen kinderen op."

Daar heb je wel een puntje ja...

Ik zeg ook regelmatig dat ik 'streng' ben, niet omdat ik het echt ben (valt wel mee) maar er lijkt bij veel mensen een soort taboe op te rusten. Ze willen alles zijn, maar vooral niet streng. N.m.m. is het veel makkelijker om als grondhouding streng te zijn en vervolgens de teugels te laten vieren, dan de teugels aan te halen als de boel uit de hand loopt.

hahaha

Een waardeoordeel? Zo zie ik het niiet. Het is hier en forum en als we hier niet over dergelijke zaken kan praten waar dan wel? En een aantal dingen vallen mij wel op maar dat is ook omgekeerd zo, mensen mogen ook best wel wat zeggen van mijn kinderen.
En ja, ik vind het vervelend dat ik een kwartier met iemand in discussie moet gaan (19 jaar) om een paar bordjes af te drogen, omdat hij thuis een afwasmachine heeft en zijn moeder altijd alles doet, zoals hijzelf zegt. Ik vind het raar dat iemand zelf niet door de regen wil fietsen maar het van een ander wel verwacht. En ja, ik vind het vervelend als iemand een pak cool best aan zijn mond zet en in een keer leeg drinkt, terwijl wij daar best zuinig mee zijn (hoogstens glaasje per dag in het weekend). En als je er 1 keer iets van zegt, een grote mond geven en de volgende keer gewoon weer doen.

Socrates

Quote over de "huidige jeugd" van iemand die 250 jaar geleden leefde:

'De jeugd van tegenwoordig houdt van luxe, heeft slechte manieren, heeft minachting voor alle gezag en heeft geen eerbied voor ouderdom. Jongeren praten als ze zouden moeten werken. Ze spreken hun ouders voortdurend tegen, kletsen in gezelschap, ze smakken bij het eten, slaan hun benen over elkaar en tiranniseren hun ouders.'

Kortom, ik geloof er niets van: het is van alle tijden. Dat de een beter opvoedt dan de ander ook.

Het enige dat echt verandert is de economie, die nu slecht is. De jongeren die er nu aan komen (pubers dus) weten heel goed dat ze hard zullen moeten werken, ook nog voor ons zullen moeten zorgen, en dat de toekomst onzeker is. Kortom, dat onderzoek is nu al achterhaald.

sorry

2500 jaar geleden. Maar 250 jaar geleden werd er vast ook wel zo gepraat.

Congres

In een heftige jeugdzorgperiode (dus met veel OTS-en etc.) zat ik een keer in een panel in een zaal vol studenten pedagogiek etc. Een ander panellid gaf toen al aan, dat ouders hun kinderen veel te veel verwenden. Ik dacht: wat krijgen we nou? Doen we het zo niet goed (mishandelen, verwaarlozen etc.) en dan weer zo (verwennen). Ik herkende het helemaal niet van mijn eigen opvoeding en kinderen. Ik vroeg dus aan de zaal wie dat herkende in de eigen opvoedingssituatie: de helft stak de vinger op. Met andere woorden: 50% van de studenten pedagogiek van ongeveer 5 jaar geleden vonden zelf dat ze verwend werden opgevoed.
Het tweede opvallende was, dat de studenten uitgesproken meningen hadden over 'slechte' ouders, waaruit weinig realiteitszin over het echte bestaan bleek. Dat maakte mij en een ander panellid wel enigszins ongerust over de toekomst, als deze (verwende) kinderen de arbeidsmarkt op gaan.
Rond dezelfde tijd liep ik een jaar lang rond op de universiteit. Veel oudere studenten en een jonge studente (22 jaar). Die jonge studente vertelde dat ze inderdaad voor behandeling van stress naar de psycholoog ging. Nu was haar programma ook heel erg vol. Maar zij vertelde dat ze in haar vriendengroep ongeveer de laatste was die die stap zette: al haar vrienden liepen al bij de psycholoog. Dat vond ik dan wel weer zorgelijk: op zo'n jonge leeftijd al zoveel stress?! Maar ik zie het ook bij de jongste: veel schoolstress, veel toetsen, helemaal geen rust en regelmaat in het lesprogramma, en dan nog werken en een vriendje en een moeder en zelf afwassen, kamer schoonmaken, wassen etc.
Ogenschijnlijk belast ik mijn kind misschien wel teveel in plaats van verwennen. Ik kan mijn handen in onschuld blijven wassen, maar de eerlijkheid gebiedt, dat ik de jongste ook meer verwen dan de oudste. Ze zou best op de fiets naar haar vriendje kunnen gaan (ongeveer 15 km) en het vriendje omgekeerd ook. Maar aangezien er bussen en treinen zijn, die geld kosten en ik gelukkig nog steeds een auto voor de deur heb staan wordt er bijzonder veel taxi gespeeld. 'Ik ga echt niet....' zou mijn dochter ook zomaar kunnen zeggen.

Ik hoop dat de psycholoog haar op zo'n jonge leeftijd bespaard blijft. Maar ik zie ook wel, dat de generatie na mij het probleem heeft, dat de welvaart waarin ze opgegroeid zijn straks niet meer voor handen is. Heel veel dingen kunnen niet meer en wat wel nog kan is onzeker.

Tsjor

beetje ot

laatst een gesprek met mijn 4 kinderen over staatsvormen. Ze kwamen tot de conclusie dat wat wij thuis hebben kenmerken heeft van een democratie, maar toch ook wel van een dictatuur.

Sindsdien noemen ze mij "de grote dikke tator"

Tsjor

Klopt, als ik zie wat de kinderen bij mijn kinderen in de klas allemaal op hun bordje krijgen: depressieve moeders, moeders met wisselende partners en vaders uit beeld, geldzorgen, zelfs een keer een woninguitzetting...en ondertussen dreigt de school direct met afstromen, een beetje begrip is er niet bij.

Er zullen heus wel kinderen zijn die verwend worden, maar ik zie ze niet. Ik zou wel wat begrip in die suffige zorgcoördinator van school willen rammen. Maar nee hoor, alleen straffen, meer heeft ze niet op haar repertoire.

Evanlyn

"Het enige dat echt verandert is de economie, die nu slecht is. De jongeren die er nu aan komen (pubers dus) weten heel goed dat ze hard zullen moeten werken, ook nog voor ons zullen moeten zorgen, en dat de toekomst onzeker is."

Dat was in mijn puberteit echt niet anders hoor...

Jippox: Ik stem voor een nick-change!

Gestegen kosten

http://kennisnetjeugd.nl/?file=312&m=1372589073&action=file.download
Daar valt nog wel wat op af te dingen.
De kosten voor de jeugd ggz zijn in deze periode juist gedaald en sowieso maakt de jeugd ggz maar een beperkt gedeelte uit van het totaal aan jeugdhulp.
De grootste klapper is toch gegaan naar de groei van de kindermishandelingsindustrie en van de opvoedjuffrouwen. Laat staan de groei van de grootte van de organisatie en hun graaicultuur aan vastgoed, riskante investeringen en duur betaalde topbestuurders. Een aantal van die organisaties is dan ook omgevallen.

http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/inkomen-bestedingen/publicaties/artikelen/archief/2014/2014-086-pb.htm
Ook betreft het een beperkt deel van de kinderen. Een toenemend aantal kinderen groeit op in armoede en wat er niet is kun je je kinderen ook niet mee verwennen.

Verder de gebruikelijke praatjes van 'grenzen stellen'. Maar wat dat dan inhoudt is niet meer dan 'omdat ik het zeg'. Dat lijkt me een wat versimpelde opvatting. Alsof het vanzelf spreekt dat als er een duidelijke hierarchie in het gezin bestaat dat kinderen daarmee wel toegerust zijn voor een veeleisende samenleving. Dat lijkt mij juist niet.

Narcisme lijkt me een kwestie van aanleg en ik zou weleens willen weten wie er dan uit kan leggen hoe je dat in een kind goed zou kunnen ombuigen. Dan zou ik het zelf toch meer zoeken in goed voordoen, uitleggen, uitdagen, goed gedrag expliciteren waarom het goed is en de waarden van goed gedrag bespreken. Niet in 'consequenties' of 'grenzen stellen'. Dat lijkt me juist een recept voor het ervaren van vernedering en het overdekken met egobeschermende constructies die juist leiden tot een narcistische opstelling.

We voeden onze kinderen op in een samenleving waarin we door overleg draagvlak creeeren. Daar hoort een overlegcultuur bij en respect voor de eigenheid. Juist in het bespreken daarvan komt aan de orde dat je de eigenheid van anderen respecteert omdat je anders draagvlak verliest.

En verder krijgen veel volwassenen een burnout, dat is niet voorbehouden aan kinderen omdat de samenleving nou eenmaal veel hectischer is geworden, meer complex, en er staat veel meer druk op. En bovendien zit niemand op je te wachten. Het vereist behoorlijk wat zelfvertrouwen en extroverte vaardigheden om in die stoelendans mee te gaan doen. Daarvoor hebben kinderen nodig dat ze balans leren zoeken en zich niet gek laten maken en zeker niet laten dwingen tot een uitputtende levensstijl die soms wel gevraagd lijkt te worden maar die voor niemand goed is.

We noemen het niet voor niets de 'ratrace' en daar zit een grens aan die we juist veel te vaak lijken te negeren. Alles moet maar mogelijk zijn. Afstuderen in de beperkte tijd die er voor staat, daarnaast een studentenbaan voor een deel eigen inkomen en dan nog netwerken om je nu al te verzekeren van een goede baan, een startup liefst al tijdens de middelbare school en dan ook nog tijd voor familie en relatie, hoewel dat wat naar het 2e plan verschoven lijkt want we leven tegenwoordig om te werken, terwijl het werk voor iedereen er juist niet meer is, en familie en thuis moet het werk maar volgen want dat is de nieuwe economie.

Maar het is goed om er ook eens vanuit een andere hoek naar te kijken.
Het lijkt me juist normaal dat jongeren niet altijd meteen slagen met hun studiekeuze, niet iedereen is ook geschikt voor een studie of weet wat die wil, en een puber die niet uit zijn bed kan komen is ook al geen wonder.

We kunnen niet terug naar vroeger. Vroeger kon er ook veel om dat er meer vastlag aan structuren die nu de hele tijd aan het veranderen zijn. Zie de scholen. Zo'n organisatorische chaos als tegenwoordig dat had ik niet op school. Dan is het ook niet zo moeilijk om gewoon in de tredmolen mee te gaan.

Ad Hombre

Klopt, ik beweer ook niet dat jij verwend bent hoor . Ik bedoel dat het onderzoek gedaan is met twintigers die groot werden toen het allemaal niet op kon, ook voor volwassenen. Dat is nogal een tegenstelling met de pubers van nu.

Evalyn

"Klopt, ik beweer ook niet dat jij verwend bent hoor "

Mag best, misschien is het zelfs wel zo...

Ik denk wel dat het in het leven beter is om te beginnen met lagere verwachtingen, dan valt het later alleen maar mee. Ik dacht destijds geloof ik serieus dat ik nooit een behoorlijke baan zou krijgen. Dat zie je de tegenwoordige jeugd ook wel denken. Hopelijk valt het voor hen ook wel mee.

Wie weet....

Heb het programma niet gezien, wel een artikeltje (telegraaf gelezen van de professor die dit aangezwengeld heeft.

Ik geloof dat 60% van de mensen met psychologische begeleiding jongeren zijn onder de 20 jaar. (weet niet meer precies, in deze orde van grootte). Dat is zorgelijk en kost veel geld.

Ik dacht toen ik het hoorde; ja dat kan zorgelijk zijn. Vroeger lagen de aantallen anders. Maar stel nu dat veel van deze jongeren straks evenwichtige volwassenen worden; juist doordat ze in hun adolescentie veel geleerd hebben over zichzelf.(leren grenzen aangeven, leren moeilijke situaties het hoofd te bieden, ontdekken wat voor jou belangrijk is in het leven, je geaardheid accepteren, sombere gedachten leren 'omdenken'en ga zo maar door).Misschien zijn het dan over 20-30 jaar mensen die de juiste keuzes gemaakt hebben, grenzen aan kunnen geven, duurzame relaties aan kunnen gaan, minder verslavingsgevoelig zijn enz. Dan kan het nog wel eens veel geld gaan schelen. Wie weet.....

dat is ook weer waar

...het is natuurlijk een onbekend probleem, waardoor niemand weet hoe het in de toekomst verder zal gaan.

Liepie

Ik zie ook veel dertigers nog zweven. en dan op de valreep toch besluiten om toch nog maar een kindje te krijgen, met een spuitje want een partner is ook al zowat, maar eigenlijk ook nog die wereldreis willen maken, heel veel 'zelfzinzoekaktiviteiten, toch nog maar naar een of andere goeroe, etc.

Voor jongeren zal de realiteit harder zijn denk ik. De lage verwachtingen waarmee Ad Hombre het leven wil beginnen zullen niet leiden tot 'dan wordt het altijd beter'. Juist dat 'altijd beter' is opgehouden.

Tsjor

13%

Stuk is wel van een paar jaar geleden, maar daar is 13% van de mensen die een psycholoog bezoekt onder de 21. Als dat nu 60% onder de 20 zou zijn zou ik me inderdaad zorgen maken.

http://www.telegraaf.nl/binnenland/article20276440.ece

Verder op zich mee eens. Problemen op jonge leeftijd aanpakken kan misschien zorgen voor kortere behandeling en uiteindelijk minder kosten, stabielere mensen etc.

Maar: ik vermoed dat er ook een sort cultuuromslag is. Ik merk dat het bij ouderen veel meer een taboe is om te zeggen dat je hulp voor psychische klachten hebt dan onder jongeren. Dat verlaagt de drempel natuurlijk ook!

Spoorloos - achterstand als aanmoediging

http://spoorloos.kro.nl/verhalen/geboren_in_leprakolonie
In Spoorloos Sergio die geboren is in een leprakolonie en geadopteerd naar een welvarend Nederlands gezin.
Het gezin van oorsprong is na de periode leprakolonie wel bij elkaar gekomen, alle kinderen werden weggehaald zodra ze geboren waren om besmetting te voorkomen naar tehuizen. Helaas zijn de teruggevonden broer en zus van Sergio nogal getraumatiseerd door de situatie. Ouders die je ineens krijgt op je 12e en die niet met jou zijn meegegroeid.
Ook armoede ondanks dat beide ouders altijd hard werkten in goede beroepen.
Om aan armoede en trauma te ontkomen hebben deze broer en zus dan ook hard gewerkt om een betere toekomst te krijgen. De broer is docent aan de universiteit. De zus heeft al een paar kinderen en werkt maar studeert daarbij milieukunde.
Achterstand, armoede en trauma als aanmoediging.

Het videofragment van Sergio: met mijn (verwende) instelling had ik het daar niet gered

Het is ook een perspectief en een ervaring. Dat wil niet zeggen dat dat voor iedereen opgaat denk ik.

Ik vond die Sergio niet zo'n studiebol.