Hyperouderschap rukt op?

Het hangt allemaal met elkaar samen

want ook de school is hyper, want o jee kind praat niet in de kring nou dat wordt kleuter verlengen! wat? nog niet lezen eind groep 2, tijd voor een gesprek. Je kind geeft een ander een beuk op de speelzaal, mmmmm misschien is er iets mis met uw kind, gesprek. Consultatieburo: tja mevrouw die speen da s echt niet goed voor uw kind. Schoolarts: u weet toch wel dat fristi niet gezond is en slecht voor het gewicht?
De overheid: let op!
De buurvrouw: nou als ik jou was....
Oma en opa: jeeee doe je het zooooooooo?

Dus wat nou hyper ouders?
De hele maatschappij is HYPER en af en toe van de pot gerukt

Oma's

ja die generatie ken ik ook, dit zat direct boven mijn ouders.

Ik had een oma en opa uit Friesland, geboren en getogen op een boerderij met van die leuke rijen kinderen op zo'n zwart wit foto met beppe erbij in het zwart want die was al 30 jaar in rouw. Als kind moesten die ook mee helpen op de boerderij. En ja dan viel er wel eens een dreumes in het kookwater waar de varkens in gekookt werd, een begravenis om nooit meer te vergeten zo erg was dat. Of dan verloor er een broertje van iemand een arm want die moest meehelpen met oogsten en dat ging wel eens fout. Of dan ging er een moeder uit het dorp verderop dood want dan lag er een baby niet goed en dan was er weer een begravenis. En dan waren de groep werkloze mannen dronken en die sloegen er dan thuis op los. Mijn oma wist niet waar het kind uit moest komen toen ze in het kraambed lag van haar eerste, had niemand haar ooit verteld en bij dieren wist ze het wel maar dat waren beesten en geen mensen.

Wat wel weer heel mooi was in die tijd moet de saamhorigheid zijn geweest, "je hielp elkaar" heb ik vaak gehoord. Tenzij je dus 'anders was', bijvoorbeeld katholiek, nee daar mochten de kinderen niet mee omgaan met die rare katholieken. Ach ja elke generatie heeft zo zijn angsten.

Mooi samengevat manda

"Dus JA we zijn veranderd, we zijn zelf gaan nadenken want we zijn meer bewust van onze verregaande verantwoordelijkheid en ook meer bewust van alle narigheid in deze enge snelle reflecterende en kritische wereld waarin je veel meer zelf iets moet kunnen verzinnen en zijn dan vroeger. "

Ik denk dat je precies verwoordt wat ik ook bedoelde. Het gevoel, de verantwoordelijkheid is nu anders. Daarom heb je als ouder het gevoel dat je actie moet ondernemen. Ook in situaties dat de grootouders dat niet gedaan zouden hebben.
En..... eerlijk gezegd, ben ik blij voor mijn kinderen dat ik die acties wel onderneem. Hun leven wordt er beter door.
En ja, ik kan niet verder kijken dan dit moment. Dus hun leven wordt er beter door op dit moment. Dus zoon die van school is veranderd heeft nu een beter leven dan vorig schooljaar. En niemand kan mij garanderen dat dat volgend schooljaar ook nog zo is. Maar ik ben er toch blij mee en hij gelukkig ook.

Fianna

Nee ik bedoelde jou niet specifiek. Ik heb hier al heel vaak gelezen over kinderen voor wie overblijven te vermoeiend is.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Maatschappij

"De hele maatschappij is HYPER en af en toe van de pot gerukt "
Helemaal mee eens. En iedereen gaat ongemerkt mee in de flow, dus vindt dat ook normaal. We vinden oprecht dat we onze kinderen helpen door ze meer te stimuleren of juist beschermen dan 'vroeger' gebruikelijk was. En daarom zijn er denk ik maar weinig ouders die zichzelf 'hyperouder' vinden (klinkt toch negatief) - maar we kennen natuurlijk wel andere ouders de dat wél zijn.
Ik vind mijzelf en mijn man ook geen hyperouders. We zijn erg nuchter, maken ons echt niet druk om weer een amandel- of buisjesoperatie van jongste zoon, hebben geen enkele moeite om zoon van 12 alleen op de trein naar tante (2 uur reizen verderop) te zetten, laten de kids zonder schuldgevoel al jong op kamp gaan etc. Ik merk dat wij daar véél nuchterder in zijn dan veel anderen in onze omgeving.
Maar richting school zitten we er (zeker voor jongste) wel flink bovenop. Juist weer veel meer dan anderen om ons heen. Bij oudste waren we nog heel makkelijk en goed van vertrouwen (hij leert makkelijk, komt dus wel goed), bij jongste zijn we dat veel minder. Op leergebied hebben we juist sterk 'eruit halen wat erin zit', dus zitten de leerkracht in haar nek voor voldoende uitdaging, gaan we veel met zoon naar de bieb, doen educatieve spelletjes etc.
Op gebied van clubjes hebben we dat juist weer niet. Maar misschien zouden we dat wel zijn als onze kinderen heel talentvol bleken te zijn in een bepaalde sport?

Da maakbare maatschappij

We hebben tegenwoordig het idee dat alles "maakbaar" is in het leven, dus ook het perfecte kind. Als je alles maar goed doet in de opvoeding, en liefst daarvoor al...tijdens je zwangerschap! Als je de regeltjes van de supernanny maar volgt...als je maar naar het cb gaat en die regeltjes volgt... dan krijg je vanzelf een leuk gezond kind.
Niets bereid je erop voor dat het ook anders kan lopen, en wel totaal buiten jou schuld om! je kunt gewoon een gehandicapt kind krijgen, of een kind met psychische problemen (ass-adhd etc.) en nee, er is niks wat je daaraan had kunnen doen.
Buitenstaanders denken daar heel anders over trouwens, want die zien alleen de buitenkant, en als een kind het op een gillen zet in de winkel wordt er al snel geoordeeld, goh, die moeder heeft haar kinderen niet in de hand, die zal wel niet streng genoeg zijn, die zal wel niet naar de supernanny kijken...
En DAN wordt de maatschappij pas echt hard! als jou kind niet geaccepteerd wordt omdat hij anders is, en als jou opvoeding niet geaccepteerd wordt omdat die nou eenmaal anders moet, want in deze fantastische keuze maatschappij is alles maakbaar!
Ik zou zo graag nog meer mijn gevoel volgen, en mijn kinderen hun eigen weg laten volgen, en hun eigen tempo, en die weg loopt niet rechtdoor, maar met heel veel bochtjes en heuveltjes, want ik ben gezegend met twee prachtige autistische kinderen.
Wat ik geleerd heb de afgelopen 10 jaar, is om heel goed te luisteren naar dat gevoel, en dat mijn moedergevoel eigenlijk altijd goed is, maar vaak tegenovergesteld aan wat er van je verwacht wordt. En dus ben ik op bepaalde punten een hypermoeder, door mijn kinderen letterlijk en figuurlijk te beschermen, en een tikkie meer te beschermen dan wat mensen gewend zijn, gewoon omdat ze het op dat moment nodig hebben. En op andere momenten voel ik me helemaal geen hyper moeder, als ik mijn dochter alleen door het dorp laat fietsen, of als ik ze samen op stap stuur voor een boodschapje, terwijl ik weet dat dat moeilijk is. Grenzen verleggen gaat hier heel bewust en nooit echt vanzelf. Mijn zoon van 8 kocht gisteren zelf een broodje ik stond 3 meter achter hem, en was beretrots! terwijl het iets heel gewoons is voor een kind van 8, maar niet voor MIJN kind van 8! en dus genoot ik even van het trotse moeder gevoel.
groetjes, Tess

Chris

"Want de 'maatschappij' dat ben je toch echt zelf en het is nog nooit zo veilig geweest als nu."
Natuurlijk 'ben je zelf de maatschappij'. Maar volgens mij ga je wel voorbij aan het feit dat de mens een radertje in een groter geheel is. En deel uitmaakt van een maatschappij, van een cultuur. En zich (vaak onbewust) voor het overgrote deel van zijn gedrag en denkbeelden laat beïnvloeden door zijn omgeving.

Ja berber

en ook wat simpelweg makkelijk is. Mijn dochter van 7 speelt bij voorkeur op straat, binnen of buiten, maar met buurkinderen dus erg makkelijk. Gesleep naar clubjes is voor mij niet makkelijk, ik heb ook nog een kleine dreumes.

Is dat zo?

hoe is dat dan te verklaren ? Dus hogeropgeleid = sneller een hyperouder.

komt mijn stelling van zelf nadenken en breed geinformeerd zijn weer terug ?

Hoger opgeleid

ik denk dat hoger opgeleiden zich meer verdiepen in enkele zaken of beter weten waar ze info moeten halen. Lezen lukt niet goed? half internet en de bieb worden afgestruind voor info.
Aan de andere kant ken ik ook lager opgeleiden die juist meer "bewijsdrang" hebben en daardoor pusheriger. Maar goed misschien eerst maar definieren wat hyper ouderschap dan precies is?
Is dat heel voorzichtig en beschermend zijn? is dat bemoeierig en erbovenop zitterig zijn? is dat pusherig en 'haal alles eruit' zijn?
Ik ben nl niet overmatig beschermend (dat komt omdat ik lui ben . Ik ben ook niet pusherig, ik denk wel dat ik "erbovenop zitterig" ben. In de zin van zeer alert op signalen van mijn kind hoe hij in zijn vel zit en daarover praten en gedoetjes op school aanpakkend.

Vroeger...

Vroeger speelden wij inderdaad eerder op straat, tsja, er waren ook veel minder auto's. Naar school lopen ging ook heel snel zelfstandig, tsja, als je 1 rustige weg over moet steken en de hele buurt loopt zelf... Nu wonen we aan een vrij drukke weg, moeten de kinderen twee drukke straten oversteken voor ze bij school zijn. Clubjes, tsja, ik merk dat dochter van 6 in de klas ontzettend uit de toon valt dat ze alleen zwemles en AMV doet, de meeste kinderen hier hebben minimaal 3 clubjes. Mijn zoon van 4 valt uit de toon omdat hij alleen nog maar op zwemles gaat, tegelijk met zijn zusje, en dochterlief van 3 heeft geen enkel clubje.
Wat erbovenop zitten betreft, ik kijk of mijn kind met plezier naar school gaat. Als dat niet zo is, praat ik met het kind wat er loos is en met de juf hoe we het aan kunnen pakken dat het kind wel met plezier naar school gaat. Nou heb ik alleen bij de middelste problemen, die moet ik bijna letterlijk naar school slepen, hij verveelt zich stierlijk en ik steek er tijd en energie in om te zorgen dat hij wel uitdaging krijgt en wel leert om te leren, en weer plezier in school krijgt.
Ik heb mijn moeder en schoonmoeder eens gevraagd, zij lieten vroeger veel meer aan school over, maar hebben ook regelmatig overleg met je juf gevoerd over kinderen die niet met plezier naar school gingen, mijlenver voorliepen en meer van dat soort dingen. Mijn moeder is zelfs zo ver gegaan dat ze me, helemaal tegen de mores van die tijd in, heeft laten testen (juf dacht aan zmlk, moeder herkende mij niet in de beschrijving van school, de rest is gegaan zoals je bij ouders en school maar al te vaak leest).

Hoger opgeleid

Volgens mij waren hyperouders vaker hoog-opgeleide ouders, omdat zij meer tijd hebben om te kijken naar de ontwikkeling van hun kind. Ouders die ernstige (geld)problemen hebben (ik wil dus niet zeggen dat dat alleen voor lageropgeleiden geldt, ik probeer me alleen het artikel te herinneren) willen eerst zorgen voor een dak boven hun hoofd en brood op de plank. De piramide van Maslov dus eigenlijk.

Hyperouders zijn juist goed bezig

Hyperouders doen juist wat er biologisch van ze wordt verwacht; hun kinderen zo goed mogelijk verzorgen om ze maximale kansen op overleving en nageslacht te bieden. Die genen moeten immers doorgegeven worden.

Wat daarachter zit, is dat de gezinnen tegenwoordig klein zijn, en ouders dus maar één of twee kansen hebben. Vroeger had je een stuk of tig kinderen, als er daarvan eentje mislukte was niet zo erg; de anderen gaven de genen wel door.

Maar tinus

Volgens mij schiet je door in die taak als je een kind daardoor in zijn of haar ontwikkeling belemmert.
En als er een mislukt was het niet zo erg?Ik denk dat die ouders daar heel anders over dachten,en er veel stil verdriet was vroeger....
bastet

Niet altijd tinus

Biologisch gezien om je genen door te geven moet je als ouder je nageslacht de maximale kans op overleving bieden, maar moet dat nageslacht zich op hun beurt ook weer voortplanten. En dat laatste daar schort het wel eens aan. Ik zie hier in Italië relatief veel gevallen waarin hyperdehyp ouders alles, maar werkelijk alles er aan doen om hun enigste kind zoveel mogelijk te beschermen en zeer hecht op te laten groeien en in een eventuele carrière bij te staan en dat kind vervolgens als dank als volwassene de zorg van de inmiddels oudere ouders op zich neemt ipv zich aan iemand van de eigen generatie te binden en een nageslacht op de wereld te zetten. Evolutionair gezien schiet het natuurlijk weinig op zo.
Groeten Primavera

Plus dat ik denk dat

dat je heel nare, verwende volwassenen krijgt, als gevolg van dat hyperouderschap. Mensen die helemaal niet meer gewend zijn ergens moeite voor te hoeven doen, doorzettingsvermogen missen, prinsjesneigingen hebben. Uiteindelijk denk ik dus dat het zijn doel voorbij schiet.