Hyperouderschap rukt op?

Wisselend

Ik ben niet hoogopgeleid, wel geflipte student, telt dat ook?
Ik merk wel dat ik nogal van het "Pas op!"-type ben. Ik heb ook altijd een soort pleisters in mijn tas... En ja, ik probeer er uit te halen wat er in zit, zat net te twijfelen of dat muziekclubje 2 keer per week niet wat overdreven is voor zoonlief. Maar ja, hij wil artiest worden, dus moet ie er ook wat voor doen.
Aan de andere kant ben ik wel van het laissez-faire en mogen/moeten mijn kinderen bepaalde dingen eerder dan andere kinderen, omdat ze het dan in de praktijk leren/ervaren.
Bedoel je dat verhaal nav het onderzoek van het tijdschrift J/M? Stond in het NRC ook een artikel over, met de intelligente vermelding dat 200.000 kinderen Ritalin krijgen omdat hun ouders ze te druk vinden. Er blijft ook werkelijk geen intelligente krant over om te lezen, welke krant moet ik nu dan weer gaan lezen??? :-p

Ik misschien?

BOXTEL - Een 2-jarig kind uit Best is dinsdagmiddag door een onbekende man in een speeltuin in Boxtel met een hark tegen het hoofd geslagen. Het jongetje verloor enkele malen het bewustzijn en moest ter observatie in een ziekenhuis worden opgenomen.

© novumDat meldde de politie woensdag. Het slachtoffer was met zijn broertje in de speeltuin aan het spelen, terwijl zijn moeder in de buurt op familiebezoek was.

De moeder, die was afgekomen op het gehuil van haar kind, heeft nog geprobeerd de man aan te spreken. Maar omdat de man zich agressief gedroeg, ging zij snel weg.

Het is onduidelijk waarom de man het kind sloeg, aldus de politie.

Hou me ten goede: er is niets wat als excuus voor dit gedrag kan dienen. Je slaat niet, zeker niet met een hark en zeker geen kind van 2.

Maar ben ik nu zo'n hypermoeder als ik van mening ben dat je een kind van 2 niet op zo'n speeltyuintje kan laten spelen zonder daar zelf direct toezicht op te houden? Zelfs niet als er een broer of zus bij is... Vind ik hoor.

Ik vind dat twee verschillende dingen...

of je je kind stimuleert door ze op veel clubjes te doen vind ik een ding en ze al vroeg veel zelfstandigheid te geven vind ik iets anders.

Mijn oudste dochter gaat ongeveer vier keer per week naar een activiteit maar daar laat ik haar zelf naartoe fietsen.

Ben ik dan een hyperouder of niet?

Overbezorgde ouders

Eergisteren op het Jeugdjournaal: onze kinderen vinden ons overbezorgd.

Zoon en dochter veerden direct op en zeiden:'Mam, dit gaat over jou'. Man vroeg: "Ook over mij?". Nou, nee, mama was het ergst. Ze zeiden dit wel met een grote lach, dat scheelt.

Ik vind zelf dat ik NIET overbezorgd ben. Ik vind dat ik gewoon bezorgd ben. Alles is een kwestie van perspectief.

Mijn kinderen zijn al vanaf dat ze 4 waren op kamp gegaan. Mijn kinderen mogen zelfstandig naar de supermarkt om boodschappen te doen vanaf dat ze 8 zijn. Met mobieltje. Dochter (9) gaat niet meer naar de BSO en is af en toe een uur alleen thuis na school. Dochter fietst na school zelfstandig naar theaterles. De eerste 3 keer heb ik haar de route uitgelegd. Daarna heb ik nog 2 keer op afstand gekeken. Die dingen doe ik niet vanzelf. Ik doe ze omdat ik weet dat het goed is voor hun zelfstandigheid, maar IK zou ze het liefste in een doosje doen. Ik kan ook pas weer genieten als ze in de buurt zijn. Ik geniet niet ontspannen van een boek als ze ergens 'rondzwerven'. Dan maak ik me zorgen.

Ik denk dat het overbezorgde bij mij erin zit dat ik heel veel randvoorwaarden schep waarbinnen ik het aandurf om ze los te laten. De kinderen krijgen dus wel vrijheid, maar ze weten dus ook dat het een zorgvuldig bewaakte/beschermde vrijheid is.

Mijn dochter heeft een vriendinnetje van 9 die de straat niet uitmag. Gewoon niet. Dat vriendinnetje is jaloers op de vrijheden die mijn dochter heeft. Mijn dochter heeft ook een vriendinnetje van 9 die de hele wijk doorcrost. De enige regel is dat ze om 18 uur naar huis moet. Ik vind de eerste veel te streng. De tweede veel te los.

Tihama

Geeuw

ja deze is al vaker langs gekomen, meer dan 1 keer.

Er zijn nauwelijks problemen dus veel hoef ik niet te redden, ik heb onlangs wel 2 gesprekken gehad met moeders uit de buurt over onze dochters, alles is weer gestroomlijnd en we zitten weer op 1 lijn. Verder, ze mag oversteken hier in de buurt in de wijk dus die van mij crost ook de wijk door. Grote straten steekt ze niet over, ze meldt wanneer ze bij iemand in huis gaat of als ze de straat uit gaat. Qua clubjes heb ik ook 2 jaar geen stress gehad, ze speelt liever buiten, dus zat alleen op zwemles. Nu gaat ze naast zwemles (nog even dan heeft ze d'r b) op nog een clubje en dat is de absolute limit. Het gezeul naar clubjes snap ik sowieso niet, tenzij je dus in een kinderarme wijk woont of weinig speelruimte hebt.

ik ben dus erg makkelijk, maar komt ook door onze situatie die redelijk ideaal is wbt kinderen en ik heb dus een makkelijk kind wat zich wel red en geen issues heeft.

mijn idee is dat je ze zelfvertrouwen moet geven en verder wat aansturen wat dus in de praktijk inhoudt dat ze het vooral zelf moeten zien op te lossen en ondervinden en dan sta ik haar wel bij met wat raad en inzicht als het mis gaat en complimenteer als iets zelf lukt en goed gaat.

Beschermend

Tja, ik heb nu mijn kind van net 7 naar de supermarkt laten gaan (alleen onze straat oversteken en dan de hoek om) om de statiegeldflessen weg te brengen. Vindt-ie helemaal top. Vandaag mag hij na school vanaf de gymzaal alleen naar huis lopen (die is nóg dichterbij dan de supermarkt). Ik WEET dat hij dat makkelijk kan. Maar ik vind het ook wel moeilijk. Moet er niet aan denken dat er wat met hem gebeurt.
In mijn hart zal ik altijd te beschermend zijn denk ik, maar ik probeer ook realistisch te zijn. Een kind van 9 dat de straat niet uit mag, dat zou ik ook weer niet willen. En zo blijft het altijd laveren.

Soms lastig

Ik ben wel een 'pas-op' moeder, maar dat wil ik eigenlijk niet zijn. Laat ze maar eens uit een boom vallen en dan merken dat niet alle takken even sterk zijn (niet te hoog natuurlijk ). Maar voordat ze een stap op een tak zetten zeg ik al dat ze op moeten passen. Dus ik moet leren wat vaker mijn mond te houden.
Aan de andere kant: mijn ouders wonen in een zeer, zeer kinderrijke buurt waar ook nog eens veel water is. Ik zie soms kinderen van een jaar of 3 die samen met hun 'grote' broer van 7 in een bootje in een vijver zitten, zonder toezicht. Ik ben eens naar ouders toegegaan om ze te waarschuwen. Die vonden het geen probleem, want hun kinderen waren altijd zo voorzichtig. Dat kan ik niet begrijpen.
Wat betrokkenheid met je kinderen betreft: mijn kinderen spelen mee in een musical en die is verfilmd. Dat betekende dat ze 2 dagen naar de opnames moesten, op ongeveer 2 uur rijden van mijn woonplaats. Van de 35 kinderen, waren er een stuk of 10 ouders. Ik vind het niet meer dan normaal dat je dan meegaat en daar ook blijft en niet je kind daar de hele dag alleen laat. Ouderbetrokkenheid werd zeer op prijs gesteld trouwens en dat is ook duidelijk van tevoren aangegeven. Ik kan me niet voorstellen dat je je kind daar dan alleen naar toe laat gaan.

Ik wel een beetje denk ik

Ik zie om me heen kinderen die toch wel veel meer zelf moeten doen en die van mij zitten ook vrij veel op clubjes. Ze gaan bijna overal zelf heen, behalve dochter naar theaterles, maar dat zit in een andere plaats die ze niet kent. Maar als het regent en ik ben toch thuis breng ik ze ook gewoon hoor, ben er toch. Heb zoons boeken gekaft (brugklas), ok samen zou hij zeggen, hij schreef de etiketten en samen met hem de eerste dag zijn tas ingepakt, zijn brood heb ik ook gesmeerd.
Ik ben stikbezorgd als ze later thuiskomen, maar dat ben ik ook als mijn dat doet of als een ander familielid of bekende niet op de afgesproken tijd komt opdagen, maar dat komt door een zeer traumatische ervaring op dat gebied.

Chris

"Tihama, denk je dat er dingen zijn die je kinderen eigenlijk wel zouden willen doen, maar niet doen omdat ze weten dat jij je dan heel veel zorgen maakt? "

Goeie vraag. Het is beslist mogelijk dat ze zichzelf beperkingen opleggen. Ik weet het alleen niet.

Er zijn een aantal dingen die ze willen doen, maar die ik uitdrukkelijk verbied: zoals dochter van 9 die alleen met een vriendin de stad inwil.

Zoon van 12 heeft inmiddels wel ontdekt dat ik veel meer goed vind als ik maar wéet waar hij uithangt. Ik vind het mobieltje dan ook een geweldige uitvinding.

Naar aanleiding van dat jeugdjournaal hebben we het er ook uitgebreid over gehad. Dat het hun taak als kind is om de grenzen op te zoeken en dat het onze taak als ouder is om ons daar zorgen over te maken. Daar moesten ze wel om lachen.

Ik vind het een goeie vraag: ik ga daar eens met hen over praten.

Het is voor mij overigens wel iets waar ik mezelf bewust dwing tot loslaten. Zoals sommige ouders gewoon relaxed 'het laten gebeuren', dat ken ik niet. Ik moet mezelf overwinnen. Ik kan er wel van genieten als ik zie hoe mijn kinderen genieten van hun zelfstandige acties. Ik ben dan ook weer razendtrots op de nieuwe stap die ze gezet hebben. Of hoe ze zelf oplossingen verzonnen hebben voor wat er mis ging. Ik geloof wel in het belang van deze ontwikkeling, dat is de voornaamste reden waarom ik dus mijn best doe om mijn eigen zorg te overwinnen.

Tihama

Heeft dit te maken met die mevrouw uit knevel en van de brink

Dinsdag was er bij K&vdB een mevrouw van een opvoedbureau ofzo en die vond ook dat veel ouders overbezorgd waren. Ze gaf als voorbeeld dat we vroeger ook niet in de maxi cosi in de auto zaten. Tja, bij zo'n bekrompen zienswijze haak ik dan al af.
Ik ben wel bezorgd en misschien in haar ogen ernstig overbezorgd want mijn kind van 8 moet nog steeds een fietshelm dragen. Maar ik zie dat niet als overbezorgd, meer als verstandig. Verder ben ik denk ik een zorgende moeder. Ik vind het gewoon nog steeds leuk om de lunchpakketjes te maken en ze naar school te brengen/halen. Wat is de definitie van overbezorgd, wanneer is het TE bezorgd?

Mijn dochter klimt graag in bomen.Ik roep altijd bezorgd: Doe voorzichtig!Als ze het van mij helemaal niet zou mogen,dan vind ik mezelf TE bezorgd.
Als je TE bezorgd bent,belemmer je een kind in zijn of haar ontwikkeling.
Bastet

Niet te bezorgd, wel erg betrokken

Ik vind van mezelf dat ik niet te bezorgd ben. Wel zie ik dat de grenzen vroeger losser lagen, zoals inderdaad een hele middag weggaan als je maar op tijd thuis was, alleen 's avonds van stad naar dorp fietsen, e.d.

Maar het grootste verschil zie ik in de betrokkenheid met mijn kinderen en acties die ik daarop onderneem.
Zo is mijn kind net van school veranderd omdat hij ernstig last had van de grote verveling op zijn oude school. Zelf had ik daar vroeger ook last van, mijn moeder weet dat nog. Maar ik geloof niet dat ze ooit op school zijn gaan praten om oplossingen te vinden of er ook maar over gedacht hebben om een andere school te zoeken. Mijn ouders waren dus wel geinteresseerd in hun kinderen maar accepteerden tegelijkertijd situaties die negatief voor hun kind waren.
En zo kan ik nog veel meer dingen bedenken waarbij ik dit verschil zie tussen nu en vroeger.

Discussie

Ik vind dit een zeer relevante discussie! Als ik nu lees over kinderen voor wie overblijf te vermoeiend is, een moeder van een kind van 11!!! die zich zorgen maakt want hij gaat op kamp. Mijn buurjongen van elf die nog elke dag wordt gebracht en gehaald van school en dan ook echt tot in de klas! Ik vind het behoorlijk clingy allemaal van de ouders dan.

Ook zo'n opmerking dat het 'leuk' is om boterhammen te smeren. Kijk ik wil daarover niet een discussie opstarten en misschien zijn er goede redenen om zelfs voor een 16-jarige nog bammetjes te smeren, maar opvoeden gaat niet over wat je als moeder leuk vindt. Het gaat erover hoe je je kinderen opvoedt tot zelfstandige mensen die bijdragen aan de samenleving.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wel bezorgd

Ik denk dat ik best zo'n ouder ben als Chris beschrijft. Ik maak me vlug zorgen om dingen en bescherm mijn kinderen erg. Ik vind trouwens veel ouders in mijn omgeving juist te gemakkelijk. Aan de andere kant zie ik ook de waarde daar wel van in. Mijn ouders waren heel makkelijk en bij ons is het ook altijd goed gegaan. Wij mochten echt heel veel in sommige opzichten. Mijn ouders bemoeiden zich nooit met school bijvoorbeeld. We moesten dat allemaal zelf regelen en mijn ouders zagen het wel bij het rapport. We mochten al jong alleen naar school lopen(45 minuten) en alleen naar het strand bijvoorbeeld. Aan de andere kant waren mijn ouders ook wel streng. We moesten heel veel thuis helpen en ze accepteerden absoluut geen tegenspraak.

Zelf ga ik heel anders met mijn kinderen om. Ik ben sowieso bezorgder. Mijn man is nog 1000x bezorgder dan ik dus dat versterkt elkaar ook behoorlijk. Vergeleken met hem ben ik bijna zorgeloos.

Wij praten veel met onze kinderen over wat ze willen en wat wij willen en waarom we dat willen. De oudste van 11 mag wel alleen naar school en naar paardrijden (vlakbij). Ze mag ook alleen het dorp in en naar de bibliotheek. Mijn zoon van 8 mag dat allemaal nog niet maar we gaan nu wel beginnen met hem meer vrijheid geven. Nu zijn mijn oudste kinderen wel hele verstandige en rustige kinderen vergeleken met de jongste twee. Daar ben ik banger voor. De oudste is echt heel verstandig en zal niet vlug rare dingen doen dus wat dat betreft heb ik veel vertrouwen in haar. Toch ben ik zeker bezorgd om haar.

Ik ben ook best wel veel met de kinderen bezig. Ik kijk samen met hun naar hun schoolwerk, neem testjes af om te zien op welk niveau ze letten en of ze achterstand hebben of juist voorlopen. Met clubjes heb ik dat minder maar ze zijn van verschillende dingen lid en ik hou altijd in de gaten of het daar goed gaat met ze.

Om eerlijk te zijn vind ik het ook een beetje vreemd dat hier over geschreven wordt in de krant. De wereld gaat eerder ten onder aan onverschilligheid dan aan bezorgdheid.

Daarnaast is het natuurlijk een enorme luxe dat wij ons zulke zorgen kunne maken. Veel mensen zijn al blij als ze een dak boven hun hoofd hebben en genoeg te eten. Dat verschil zie ik op iets kleiner schaal al tussen mijn ouders en ik. Waarbij mijn ouders enorm veel moeite moesten doen om elke maand rond te komen en daardoor veel minder energie hadden voor ons hebben mijn man en ik veel meer tijd en energie (en geld) om in onze kinderen te steken.

Valt nog mee en hyperoverheid

Inmiddels het artikeltje gelezen en ik val dus best mee merk ik haha. Zit niet meteen bij de dokter als er wat is, was heel relaxt zwanger en heb de kinderen niet een keer gewogen in de kraamtijd. Overigens is er volgens mij ook sprake van een hyperoverheid/school. Kinderen mogen niks meer, 3x te laat, hup bureau Halt erbij, keer raampje kapot hup bureau Halt, een verlaten pand verkennen hup politie erbij. Ik heb het idee dat wat vroeger als kwajongensstreken werd gezien en die bij het groot worden hoorden (lees de bekende jongensboeken maar) tegenwoordig gelijk als criminaliteit wordt gezien. Tussenuren bestaan niet meer voor de eerste en tweede klas van de middelbare en leerlingen mogen niet van het terrein af. Vroeguh zwierf je heerlijk door de stad als er een les uitviel en niemand wist waar je was. Deze mogelijkheden bestaan niet meer. Daarnaast moet je dus wel meer je kind achter de broek aanzitten want als die een paar keer te laat komt krijg je met bureau Halt te maken en wie weet jeugdzorg en de hele ratteplan. Ik kwam vroeger ook altijd te laat, maar moest gewoon elke ochtend een half uur eerder komen van de school, niks bureau Halt etc erbij. En dan hebben we het nog niet eens over onze eetgewoontes, stel dat je je een keer hebt verslapen en daardoor niet hebt ontbeten dan vult je kind op de vragenlijst van de schoolarts "nee" in op de vraag: "ontbijt je altijd?" Dat is immers de waarheid want in de afgelopen 7 jaar heeft het inderdaad 1x niet ontbeten, nou daar ga je dan he, op naar de lijst verdachte gevallen. Logisch dus dat je er bovenop zit of je kind wel genoeg eet, maar ook weer niet teveel want dan ga je weer naar de tedikkekinderenlijst.

Hillary

Oh dat soort dingen vind ik ook belachelijk. Inderdaad er is wel sprake van een enorme nanny state deze dagen en daar ben ik ook erg op tegen. Ik ben erg voor een kleine overheid en weinig bemoeienis.

Bij de voorbeelden die je noemt denk ik gelijk wat mijn moeder zou zeggen: als die mensen allemaal nou eens echt gingen werken dan ging het een stuk beter met de wereld. Mijn moeder gelooft erg in hard werken als oplossing voor veel problemen

Ik denk ook dat veel dingen van mijn ouders nu zouden worden gezien als verwaarlozing terwijl dat absoluut niet zo was. Wat dat betreft passen mijn man en ik beter in de tegenwoordige tijd.

Liora

' Als ik nu lees over kinderen voor wie overblijf te vermoeiend is'

Verwijs je nu naar mijn reactie? Heeft niks met vermoeiend te maken en al helemaal niet met te beschermend opvoeden, dat kan ik je garanderen.

Liora

ach ik heb die verbazing ook wel eens. Laatst ging ik even een kadootje brengen want een kind was jarig, komt de moeder melden dat ze het niet vierden want dat was te vermoeiend voor het kind (4), ze hadden de avond er voor met opa en oma pannenkoeken gegeten en de verjaardag zelf sloegen ze over.

Dat vond ik echt het toppunt en ook zielig, jemig niet een verjaardag vieren, geen kadootje mogen aannemen van de buurvrouw ! En ook leuk, of ik een andere dag weer terug kon komen, ja tsss. Ik zit nu wel te bedenken wat ik volgende keer moet doen als hij weer jarig is, heb er dus niet zo'n zin meer in om met een kado weer weggestuurd te worden, mocht het volgende keer weer zo gaan dan zeg ik wel dat zij het dan maar aan hem moet geven.

Leuke vragen chris

Natúúrlijk is altijd die ander een hyperouder
Nee, ik ben best beschermend, maar kan er ook intens van genieten dat de kinderen ouder en zelfstandiger worden. Die zelfstandigheid komt de één aanwaaien, de ander heeft wat duwtjes in de rug nodig. Die geef ik dan ook. Liever daarin energie steken, dan in alles voor hem regelen. Zelfredzaamheid staat hier hoog in het vaandel. Aan de andere kant, ben ik wel van de regels mbt uitgaan en thuiskomen, weten met wie je uithangt, en mobiel bij je hebben etc.
Elke leeftijd brengt natuurlijk weer nieuwe zorgen met zich mee, maar in een normale situatie zou dat gevoel niet moeten overheersen.
Ik ben noch ambitieus voor mezelf, noch voor de kinderen. Hier geen wonderkinderen of topsporters dus. Ook al zou het er potentieel inzitten, het zit gewoon niet in ons (ouders), om dat er tot op het bot uit te halen. Dat heeft niets te maken met een een of ander filosofie, maar we hebben daar niet de energie voor, geen tijd voor over, én geen zin om druk op andere gezinsleden te zetten. Wij vinden het belangrijker om als gezin dingen samen te doen, dan één talent te laten ontplooien (ten koste van...)

Niet alles gelezen

maar zoals ik de artikelen begrijp is het niet alleen bescherming of niet alleen naar dingen laten gaan of steeds pas op zeggen. De wereld is veranderd, het verkeer is VEEEEL drukker geworden dus in die zin vind ik het niet raar dat mensen daarin voorzichtig zijn.
Maar het gaat ook om het feit dat we tegenwoordig als ouders 'bovenop' ons kind zitten en willen dat het gelukkig is en als dat niet zo is dan proberen we een en ander te 'regelen'. Eigenlijk staat dit forum er vol van. Allerlei perikelen op school waar volgens mij mijn moeder vroeger echt niks mee deed. Kind doet het goed op school? hopla we staan weer bij de juf op de stoep of ie kan verdiepen, verrijken en versnellen. Kind krijgt de bal niet op voetbal? dan gaan we met de coach babbelen.
Kind wordt buitengesloten? dan gaan we naar de moeder van Marietje om te praten. Dat soort dingen.... dat is best 'erg' als je het zo bekijkt. En ik doe dat deels ook. Ik ben erg op de hoogte van hoe mijn kinderen zich voelen en heb daar gesprekken over met ze en soms zit er een beetje bovenop. Enerzijds vind ik best irritant maar aan de andere kant zijn de kinderen van nu niet hetzelfde als de kinderen van 30 jaar geleden.... tja.

Ontwikkeling

Ik kan me voorstellen dat er een ontwikkeling plaatsvindt in deze richting. Dat ouders er inderdaad meer bovenop zitten dan 30 jaar terug, hoe het op school/clubjes/etc gaat. Al geven de betreffende rubrieken op OO misschien een vertekend beeld. Maar het lijkt me typisch zo'n ontwikkeling die maar een kant op kan gaan - net als de mogelijkheden voor medische diagnostiek altijd meer worden, niet minder, en sporters worden ook altijd sneller dan vroeger ipv. langzamer.
Hoewel er aan de andere kant misschien ook juist minder op bepaalde dingen wordt gelet. Tenslotte kunnen onze kinderen niet meer als baby al voorgoed worden bedorven door te veel aandacht, de kraamvrouw mag voordat er tien dagen om zijn al uit bed, een ongehuwd zwangere dochter is niet meer het einde van de wereld. Dus misschien is het ook maar net welke dingen je met elkaar vergelijkt.

En mijn idee

... was dat J/M weer een leuke manier heeft gevonden om zo, terwijl de komkommertijd nog niet geheel is uitgewoed. media-aandacht en dus hogere oplages te bereiken.

Was het niet vorig jaar dat ze een onderzoek hadden over hoe 'men'vond dat er werd opgevoed? Of zoiets? Was toen ook een paar dagen een onderwerp van belang.

Jezelf in de kijker spelen heet zoiets.

En dit is zolamgzamerhand inderdaad een onderwerp dat net zo uitgekauwd is als de overgewicht-epidemie en het verval der zeden. Dus om met Manda te spreken: geeuw.

Groeten,

Temet

Precies asa

en daarnaast weten 'we' ook steeds meer en we willen meer weten om een keuze te maken. Meer aanbod qua info, meer nieuws, vooral meer bronnen en om daaruit het meest zinnige voor jezelf uit te kiezen moet je je wel breed laten informeren. Daarnaast zijn we afgelopen generatie nog meer zelf gaan nadenken, zijn er veel meer opties om uit te kiezen, dus de opties zoals in de jaren 70 de traditionele en de anti-authoraire opvoeding is nogal verbreed.

Mijn oma had de libelle als bron, daar stond op een keer in dat je een blaadje sla op de boterham moest doen, dan zou die boterham er smakelijker in gaan tijdens school. Dus toen zat mijn vader met de rest van de klas dat blaadje sla eruit te pulken, maar dat mocht niet want de meester had ook een blaadje sla er tussen gekregen, die had zijn vrouw erin gedaan met de boodschap dat dat gezond was.

Ik zou dan eerst eens willen weten uit welke sla ik zou moeten kiezen. Want sla is niet gewoon sla meer.

Tja het is een beetje leuk aan elkaar gebreide analyse maar toch, het is er ook niet makkelijker op geworden.

Manda

Ik moet erg lachen om je analyse, maar je hebt wel gelijk!

Oh ergernis

ik moet even iets kwijt over mijn ouders' generatie wat ik zo irritant vind ! Dan komt er een kritisch punt op tafel over vroeger, opvoeding, relaties maakt niet uit en ipv hun eigen verantwoordelijkheid te nemen over die zaken en hun eigen wijze van handelen te onderbouwen schuiven ze het af door te zeggen "zo was dat nou eenmaal dus dan deed je dat". NU is het niets eenmaal zo en doe je niets zonder eerst na te gaan wat je nou echt van iets vindt. En dat vind ik goed, geweldig, een eigen mening hebben en die kunnen verkondigen ook al is de rest het niet met je eens, vrijheid, authenticiteit.

Dus JA we zijn veranderd, we zijn zelf gaan nadenken want we zijn meer bewust van onze verregaande verantwoordelijkheid en ook meer bewust van alle narigheid in deze enge snelle reflecterende en kritische wereld waarin je veel meer zelf iets moet kunnen verzinnen en zijn dan vroeger.

Ik gooi mijn 'geeuw' dus even weg. JA het is goed, hyperouders zijn geen schapen meer die de libelle blindeloos volgen.

Verder ben ik overigens geen hyperouder maar geen probleem als een ander dat wel is, zolang ik er maar niet aan mee MOET doen want ik wil zelf nadenken.

'vroeger'

Mijn oma had 9 kinderen. Opa werkte van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Oma werkte ook, thuis. Druk met wassen, verstellen, groente inmaken, koken, weet ik veel wat allemaal.
Kinderen entertainen? Naar clubjes brengen? Daar had ze nog nooit van gehoord. Zwemles? De kinderen leerden zichzelf zwemmen in de Schie.

Laatst had ik het er met Judiths papa over, dat we best eens een kijkje zouden willen nemen in 'haar' tijd. En dan je erover verbazen hoe het nu gaat.

Pff, wat wil ik hier nu eigenlijk mee zeggen, geen idee. Maar wat leven we nu toch in een andere tijd.

Ik heb een dove oom

mijn hyperouderende oma heeft stad en land afgereisd om deskundigen te vinden en te leren hoe daarmee om te gaan. Dat was haar tweede kind van uiteindelijk vier, in een welgesteld gezin. Ik denk dat het kindertal en de levensstandaard enorm bepalend is hierin (gemiddeld dan, ik wil hiermee natuurlijk niets zeggen over specifieke gevallen op bijvoorbeeld OO!).