Hulpverlening in nederland

Dit verhaal klopt niet

"een fors beperkte mevrouw van in de 30 met pdd nos, die totaal in paniek en verwardwas." Afgezien van het pretentieuze jargon "fors beperkte vrouw"; Hoe weet je dat? Hoezo beperkt? Test gedaan of zo? En die PDD-NOS. Hoe weet je dat nou weer?? Als dat je is meegedeeld door een hulpverlener, dan hoort dat helemaal niet. En als dat niet zo is, dan weet je toch niet wat zo iemand 'mankeert'?
"Ik heb haar aangestuurd en gezorgd dat ze eten maakte voor haar en haar dochter." Aha. Dat strookt niet met het verhaal dat de mevrouw in paniek was en in de war. Ze is dus kennelijk wel in staat om te koken en bovendien is er eten in huis, want anders valt er niks te koken, nietwaar?? Dit is nogal tegenstrijdig met de overige mededelingen. Enerzijds dient er volgens jou ONMIDDELIJK een CRISISDIENST in te grijpen, anderzijds wordt er op aanvraag gewoon gekookt.
"De reden waarom er nog geen OTS wasvoor het meisje luidde: Het meisje wil niet bij moeder weg." Nog los van het feit dat een hulpverlener met een wildvreemde al dan niet OTS zit te bespreken (te idioot voor woorden), is een OTS toch een onder toezicht stelling? Dan hoeft het kind toch niet per definitie ook het huis uit? Dus waarom zou dat niet kunnen omdat het kind niet bij haar moeder weg wil?
"ze was in de war" Hoe weet jij dat nou? "dat kan je als hulpverlening lastig vinden" Hoe weet je dat nou weer? Heeft een hulpverlener tegen je gezegd het zo lastig te vinden dat ze in de war was?"
"Ik ben boos,gefrustreerd en verdrietig." Ik ook. Wat een ongeloofwaardig verhaaltje.

Het verbaast me

dat velen zo vallen over die bluebandmoeder opmerking. Dat was m.i. gewoon cynisch bedoeld maar iedereen lijkt zich aangesproken te voelen
Wat ik gedaan zou hebben? Moeilijk. Als ik zou kunnen wel thuis brengen (heb wel eens een oud verward dametje thuis gebracht maar niet binnen geweest), verder naderhand wat telefoontjes plegen en het verder laten rusten. Je weet toch niet het hele verhaal, als passant. Maar kan me wel voorstellen dat m.n. die dochter nog in je gedachten blijft.

Tonny en rafelkap

Tonny, in 1 draadje mag je maar met 1 en dezelfde nick meepraten. Maar dit wordt niet mijn vaste alias hoor...
Rafelkap, wie zegt dat ik mij aangesproken voel? Ik heb problemen zat maar misschien wel de verkeerde problemen om de goede compassie te voelen. En discussie weggeëbt, verbaast me niks. Want waar ging het dan over. Dat is me nog steeds niet duidelijk. Nikus geeft geen antwoord en Rosalinde zegt wel waar ze denkt dat het over gaat. Maar het is mij niet duidelijk. En Nikus is op vakantie gegaan.
Maar meer dan ik nu gezegd heb heb ik hier ook niet te zeggen.

Hmm, boeiende discussie

Een boeiend idee: hoe meer je meemaakt, hoe meer compassie je zult voelen.

Helaas ben ik bang dat het tegendeel wel eens waar kan zijn: hoe meer er op je bordje ligt, hoe minder oog je zult hebben voor andermans sores.

Of hoe meer je ander mans sores zou kunnen bagatelliseren. En dat herken jij wel, Nikus, want, hoe begrijpelijk ook, heel wat keer ontbrak het jou juist volledig aan compassie, omdat andermans problemen in jouw ogen zo nietig waren vergeleken bij je eigen problemen en leed.

Wetenschappelijk gezien geef ik het bluebandgezin daarom meer kans om compassie te voelen en te tonen dan degene die zelf aan den lijve ernstige problemen meemaakt.

Hoe dan ook, inhoudelijk is het de moeite waard om je af te vragen of en wat je zou kunnen doen in dit specifieke geval.

Ik woon in een land waar de zorg bijna ontbreekt. Dat is lastig, maar je weet in ieder geval waar je aan toe bent.

Het is hier heel gebruikelijk dat mensen als grootfamilie bij elkaar blijven wonen. handicaps, armoede, psychische problematiek, of simpel oppas voor de kinderen worden over en weer min of meer opgelost.

In Nederland is dit ondenkbaar. De overheid heeft een deel van de hulpverlening over genomen. Het zou mooi zijn als daarmee een groot deel van de structuur gewaarborgd is.

De extra adhoc hulp die van toevallige passanten, buren of naasten zou komen zou dan heel mooi meegenomen zijn.

Alleen is dit beeld alles behalve reeel. En dat maakt het zo moeilijk. juist in een land als Nederland verwacht je dat je ergens in die zeef van de hulpverlening door een passend gaatje gaat en passende, adekwate hulp zal krijgen.

Maar juist de fijnmazigheid van de zeef dreigt ervoor te zorgen dat er velen aan hun lot overgelaten worden en ronddobberen in de urban jungle. Dat is bitter.

Maar wat doe je eraan? Als beste stuurlui aan wal gaan staan helpt niemand verder.

Ik zou gaan voor de 'icing on the cake' al is die cake bagger.

Als jij eventjes voor die vrouw en haar dochtertje een steun hebt kunnen zijn, dan was dat toch een goed moment. Hopelijk is er de volgende keer een ander die iets extra's voor ze doet.

Misschien heb je de ruimte om niet alleen eenmalig wat te doen voor deze mensen, maar om regelmatiger je neus te laten zien. Maar of jij daar de ruimte voor hebt en zin in hebt?

Welliswaar blijkt uit het feit dat je er over denkt, schrijft, je opwindt, een zekere compassie, en dat je er even was, is toch een begin.

Als we er allemaal zelfs maar eenmalig en even zouden zijn, was deze mevrouw en haar kind vast veel verder.

Zofia!

Je schrijft een mooi bericht. Ik ben het er ook erg mee eens. Ik heb idd best wel zitten dubben of ik nog zou reageren hier, vind het fijn dat Nikus deze vrouw heeft geholpen zoals ik haar ook schreef. Maar dat berichtje van dat Bluebandgezin maakte dat ik even stil viel hier. Zoals jij het ziet kan ik me het ook wel voorstellen, als je teveel op je bordje hebt gehad kan het voorkomen dat je juist geen oog meer hebt voor andermans ellende. Maar misschien sta je er dan juist meer open voor...?
Eigenlijk denk ik dat het persoonlijk is, of je nou veel of weinig ellende hebt gezien of meegemaakt, en ook nog eens afhankelijk van het moment. Als ik net heel geconcentreerd aan mijn werk denk zou het kunnen dat ik niet eens opmerk dat er iemand in nood is, als ik net gebeld ben door school dat ik een ziek kind moet ophalen, ben ik misschien zo gestrest dat ik dat ook niet zie, of de vraag om hulp negeer. Dat maakt mij nog geen "blueband moeder".

Hoi mirreke

Ja, en dan zijn er, behalve de keuze of je wel of niet openstaat voor problemen van anderen nog talloze motieven te bedenken waarvan je kunt afvragen of die wel helemaal 'deugen'.

Het kan zijn dat je extreem meeleeft met iemand die hetzelfde meemaakte als jij. Ik heb dit zelf ondervonden toen ik twee keer een miskraam had gehad.

Van binnen was ik één brok verdriet, maar ik leefde helemaal mee met lotgenoten die ook een miskraam hadden.

Dan kon ik huilen en ook kon ik denk ik echt troostende woorden bieden, maar misschien was ik diep van binnen wel mezelf aan het troosten.

Is de geboden troost daarom verwerpelijk of juist waardevoller?

Er zijn zoveel andere mogelijkheden waarom je zou bijspringen in nood die niets te maken hebben met onbaatzuchtige naastenliefde.

Daarom lijkt het me ook totaal onmogelijk om een oordeel te geven over de (motieven van)al dan niet voldoende aanwezige compassie.

Laat staan dat je kan bedenken van wie de meeste, de meest onbaatzuchtige of de beste compassie te verwachten is.

Veel belangrijker lijkt me dat degene voor wie het bestemd is er wat aan heeft.

Wij hebben met ons gezin in de situatie gezeten dat we plotseling stonden te springen om hulp.

Familie en vrienden lieten het voor een groot deel afweten.

Maar wie er wel was voor ons was een oude studiegenote die ik nauwelijks kende en die haar kerkgenootschap mobiliseerde.

Christenplicht, zieltje winnen, allerlei oordelen werden er uitgesproken.

Maar concreet was het zo dat elke dag iemand zomaar een potje voor ons kookte en onze vloer dweilde en de was deed.

We kregen ook een video met de lijdensweg van Christus.

Ik ben er geen lid van de kerk door geworden, maar dit is wat voor mij ondanks de motieven zonder meer compassie was en de praktische oplossing voor een in dit geval niet toereikend zorgsysteem.

Groetjes Zofia

Zofia

helemaal eens! Zo zie ik het ook. Ik heb ook wel eens gelezen dat uit onderzoek is gebleken (zo'n lekker begrip) dat mensen vooral hulp verlenen uit een onbewust schuldgevoel wat weer te maken heeft met de mate waarin zij empathie voelen en zichzelf zien in een positie waarin zij de rol van helper kunnen vervullen.
Dit sluit weer goed aan bij jou verhaal, want niet iedereen voelt in dezelfde omstandigheden evenveel empathie bij een bepaalde situatie. Ikzelf heb bijvoorbeeld een hele nare ervaring met iemand in een verwarde staat gehad, wat mij er niet zou van weerhouden om andere verwarde personen te woord te staan, maar als ik mijn kinderen bij me had zou ik daar wél van afzien, gewoon omdat ik weet dat praten met verwarde personen ook uit de hand kan lopen, en daar wil ik mijn kinderen liever niet aan blootstellen.
Mijn moeder was altijd heel erg begaan met (kleine) kinderen, en sprak altijd met ze op vakantie bijvoorbeeld, vooral met bedelende kinderen of kinderen die er armoedig uitzagen. Zij is echt vaak door ze bestolen waardoor ik als kind weer heb geleerd dat je je in zo'n situatie juist een beetje hard moet opstellen...

Bang van amk

bedoel ik natuurlijk niet letterlijk. Jij weet gelukkig dat je erg voorzichtig zijn met meldingen, er zijn er zat echter, en dat merk je ook op dit forum, die vinden dat je om het minste of geringste al een melding kunt doen. En dan ben je wel erg afhankelijk van het inschattingsvermogen van degene die de melding ontvangt.
Schandelijk trouwens, dat zo'n meisje (en haar moeder) al wordt opgegeven, dat hoeft helemaal niet. Wonen moeder en dochter bij jou in de buurt? Zou jij niet af en toe dochterlief uit school bij jullie kunnen laten komen (geen idee of jou zoiets aanspreekt Nikus, maar je weet maar nooit hoe dingen een keer kunnen nemen...).
Het leven hangt immers van toevallige ontmoetingen (die dus helemaal niet zo toevallig zijn) aan elkaar...

Loslaten

vind ik wel een heel wrang en onmedemenselijk advies... misschien wel reëel, maar ik zou het niet kunnen geloof ik...

Nikus

Om maar in de term te blijven, ik ben absoluut op het moment geen bluebandmoeder en ik zal maar heel eerlijk zeggen dat ik dus op dit moment en hoe hard het ook klinkt niet zo geholpen hebben zoals jij nu hebt gedaan. Om de reden dat ik al genoeg sores aan mijn hoofd heb met mijzelf dat ik andermans ellende er even niet bij kan hebben. Ik denk dan ook dat die vergelijking niet juist is van je. Toch vind ik het heel knap, lief of hoe je het dan ook moet verwoorden dat jij daar op dit moment wel voor open staat. Toch denk ik wel dat je, ondanks je informatie, erg voorzichtig moet zijn je te mengen in andermans leed. Uiteraard is het erg dat het meisje van 13 er zo bijzit, aan de andere kant weet je niet de gehele achtergrond. Je hebt een momentopname gezien en daaruit je conslusie getrokken. Tuurlijk is het moeilijk om niets te doen en dat hoeft ook niet, maar ik denk dat je de hulpverlening hoe slecht die ook in jouw ogen is zijn werk moet laten doen en jezelf beperken tot de dagelijkse hulp. Even langs gaan, kind bij jou laten spelen dat soort dingen. Ik denk dat ondanks haar ellende ze er niet nog meer ellende bij wil hebben doordat jij hulpverleners op haar dak stuurt. Wellicht zal ze een beetje tot rust komen als ze weet dat er een "normaal" mens over haar bekommert en niet weer zo'n hulpverlener die haar verhaal alleen uit de dossiers kent. Heel veel wijsheid in ieder geval.....

Wat een cynische visie op mens zijn

Deze uitspraak van de jeugdhulpverleenster: "feitelijk is dit meisje van 13 al verloren en niet meer bij te sturen."
Op zich wel productief, want dan kan alle sociaal-psychologische hulpverlening aan mensen ouder dan 13 wel gestopt worden. Dat zou pas een besparing zijn.
Maar ook cynisch dat zij er al van uit gaat dat het meisje 'bijgestuurd' moet worden. Waarin dan? En hoezo dan?
In Engeland bestaat het zogeheten 'young carers program', dat is een programma voor jonge zorgers, kinderen die in feite de zorg dragen voor volwassenen. Die kinderen worde positief gewaardeerd in het feit dat zij dat doen en ondersteund. Ik zou willen dat er zoiets ook ws in Nederland. Wat zou dat betekenen? Allereerst erkenning voor het kind zelf in alle opzichten: voor wat ze wil (bij moeder blijven), voor wat ze doet (deels de zorg voor zichzelf en haar moeder op zich nemen) en voor het feit dat het moeilijk is. Ondersteuning zou dan kunnen bestaan uit: een volwassen kontaktpersoon waarmee ze kan praen, eventueel lessen/begeleiding in bepaalde zaken bijvoorbeeld leren koken, huishoudbudget beheren of inzicht in de problematiek van haar moeder. Eventueel kunnen dar groepsbijeenkomsten bij komen, zodat ze andere kinderen leert kennen die ook zorgen, en dan samen af en toe een gezellig dagje uit. En ik zou het helemaal mooi vinden als daar een beloning tegenover stond in de vorm van bijvoorbeeld het gratis betalen van de lesgelden voor een vervolgopleiding, om zo te geïnvesteerde tijd een beetje terug te betalen en te stimuleren dat het meisje ook voor zichzelf gaat zorgen.
Want als je een andere bril opzet is het eigenlijk geweldig wat het kind doet en zou ze daarbij alle ondersteuning verdienen van volwassenen om haar heen.
Nu bestaat er in Nederland alleen het KOPP-programma, maar dat is vooral praten en soms een gezellig dagje uit om 'kind' te zijn.
Natuurlijk is het een andere ontwikkeling dan die van een gemiddeld kind, maar ik vind het te cynisch om haar dan maar als verloren te beschouwen. Waarom? Omdat ze niet meer in jouw straatje bijgebogen kan worden? Heb je haar dan niks meer te bieden? Nu al niet meer? Er zijn andere manieren van ontwikkeling mgoelijk, misschien niet ideaal en zeker niet gemiddeld. Maar om het dan direkt als hopeloos te beschouwen, dat is toch wel erg kortzichtig.

Tsjor

Precies tsjor

Jouw insteek spreekt mij veel meer aan. Dit is soms gewoon de realiteit, hulpverlening zoals die nu zou kunnen worden geboven is contraproductief of al helemaal niet bestaand, dus waarom niets doen met deze realiteit, zorgen dat dit net iets gemakkelijker verloopt?