Hulpverlening in nederland
Gisteren waren we met onze zoon naar de orthodontist in W. Een stadje dat op 11 km afstand ligt van onze woonplaats. Opgelucht huppelde zoon weer naar buiten met mijn man en mij in zijn kielzog. Eenmaal weer op de straat werd ik aangeklampt door een wat verwarde vrouw. Ze vroeg me of ik wist h9oe ze een taxi kon bellen. Ik keek haar eens aan en vroeg haar waar ze heen moest. Ze moest naar S, een stadje dat vanaf W een kleine 30 km is. (wij wonen tussen beide steden in en wonen ongeveer 19 km van S af)
Uiteraard vertelde ik de vrouw dat 30 km met een taxi aardig prijzig is en dat het niet verstandig is om daar een taxi voor te nemen. De vrouw raakte compleet in paniek en vertelde dat ze naar haar dochter moest en dat er pas om half 7 een bus ging.
Out off the blue vroeg ze mij of wij haar konden brengen. Stomverbaasd zei ik eerst nee, ik had er niet zo'n trek in eerlijk gezegd. druk druk druk en daarbij komt was het etenstijd.
De vrouw keek me aan en de paniek spatte uit haar ogen. Uiteraard overlegde ik snel met mijn man en besloten we haar maar thuis te brengen. In de auto werd me snel duidelijk dat er iets niet klopte en ik vroeg haar of ze hulp had. (ze had haar hele doopceel gelicht en huilde en trilte Ja die had ze en op mijn verzoek belde ze de poli van de GGZ waar ze onder behandeling was direct. Daar kenden ze haar wel maar haar behandelaar was al naar huis. Ik heb gevraagd of ik de hulpverleenster even mocht spreken want dat de mevrouw flink de weg kwijt was bleek glashelder.
Het bleek om een poli te gaan voor verstandelijk gehandicapten met een psychiatrische aandoening.
Al met al een fors beperkte mevrouw van in de 30 met pdd nos, die totaal in paniek en verwardwas. Het advies van de poli medewerkster: "bel de crisisdienst maar."
Van het kastje naar de muur dus.
We hebben haar thuis afgezet en ik besloot even polshoogte te nemen binnen. Daar trof ik een meisje van 13 aan, ook zwakbegaafd, dat onder de wonden van het automutileren zat en grote gaten in haar arm had.
Het huis was vies, er stond een bank, een tafel en een stoel. Een tv was aanwezig en de toestand waarin het verkeerde was deplorabel te noemen.
Mijn hart ging uit naar het meisje van 13.
Ze vroeg zich af waar haar moeder was geweest en moeder die nog erg in de war was kon er geen wijs meer uit worden.
Na een inschatting gedaan te hebben besloot ik in overleg met dochter en moeder de crisis dienst te bellen want ik durfde ze niet achter te laten. Ze had geen benul van het feit dat ze eten moest koken en dat haar dochter eten moest.
De crisisdienst van de GGZ, iets triester dan dat bestaat niet. Mevrouw was bekend, er was al rapportage gedaan (ja duhuh dat was de rapportage die ik vanuit de auto had gegeven aan de poli) en ze zagen geen noodzaak om te komen. Mevrouw was een lastige cliënt proefde ik uit het verhaal. Dat er een kind van 13 in huis is dat zich verantwoordelijk voelt voor moeder, daar ging men even aan voorbij.
Ik heb haar aangestuurd en gezorgd dat ze eten maakte voor haar en haar dochter. Tja, uiteindelijk zijn ook wij naar huis gegaan, ik als leek kan niks met de situatie die meer dan schrijnend was. Naastenliefde prima maar waar trek je de grens?
Vanmorgen belde een behandelaar van mevrouw mij thuis (had mijn nummer achtergelaten)en ze beloofde de kinderpsychiatrie en Jeugdzorg weer in te schakelen.
Deze was het overigens wel met me eens dat er ingegrepen moest worden. Echter gaf ze een reden op waarom er nog niks was ondernomen,
De reden waarom er nog geen OTS wasvoor het meisje luidde: Het meisje wil niet bij moeder weg.
Nou sorry, mijn verstand staat stil. Natuurlijk wil een kind niet bij moeder weg. Dat is logisch. Het kind voelt zich verantwoordelijk voor moeder en daarbij kan ze haar eigen gang gaan wat ze waarschijnlijk van jongs af aan geleerd is.
Geen wonder dat het soms mis gaat in de hulpverlening. Ze doen niks als het moet en als het niet moet grijpen ze in.
Wanneer een situatie zo overduidelijk is dan laat je een kind van 13 toch niet de doorslag geven?
Ik ben absoluut voor de behandeling van kinderen in de gewone thuissituatie maar dan moet deze wel veilig en stabiel zijn.
Zo word je zomaar geconfronteerd met een inkijkje in het leven van een meisje van 13. een leven dat je niemand gunt. Natuurlijk zal moeder lastig zijn, natuurlijk zal ze manipuleren en weet ik wat meer. Feit is wel dat ze wildvreemde mensen aansprak, daar onbevangen mee in de auto stapte, ze (veel)geld bood voor het ritje (niet aangenomen) en geen idee had wat ze deed. ze was in de war, dat kan je als hulpverlening lastig vinden maar je kan ook bij jezelf denken: “ Ow ja, daarvoor ben ik hulpverlener op een PVG poli. Laat ik mijn werk eens doen en laat ik eens hulp verlenen.” Het is toch te idioot dat een wildvreemde aan de bel moet trekken?
Ik ben boos,gefrustreerd en verdrietig.
Natuurlijk heb ik het graag gedaan maar het zou niet nodig moeten zijn. Goed doen levert soms een goed gevoel op, dit keer bezorgde het me enkel een kater.
Nikus
Wat een enorm triest en onbegrijpelijk verhaal.Dit zou zo niet mogen gebeuren.Goed dat je dit hebt gedaan,maar zo triest dat de hulpverlening het niet oppakt.
En wat ik dan niet begrijp
is waarom deze twee mensen niet samen opgenomen kunnen worden? Dan blijven ze bij elkaar en krijgen ze toch hulp. Het kan ook best zijn dat als moeder wel beter in haar vel zit en haar medicatie of wat dan ook neemt, de situatie veel beter is. Ik snap ook niet dat dit zo kan gebeuren, het had nooit zo mogen ontaarden, dan was kind niet zo slecht eraan toe, en moeder ook niet. Ik vind dit dus een vette onvoldoende voor de hulpverlening, bij wie zowel moeder als dochter blijkbaar bekend zijn.
(En nog steeds, Nikus, vind ik een uurtje per twee weken misdadig.)
Oh, en Nikus, ik vind het echt fantastisch van je dat je dit zo hebt gedaan. Als je nog eens contact met de hulpverlening hebt, stel dan voor of ze niet samen opgenomen kunnen worden, of in ieder geval geholpen.
Mirreke
Precies wat ik dacht! Je bent me voor. Waarom niet samen? Waarom kent hulpverlenend Nederland de eigen mogelijkheden zo slecht?
Nikus, ongelooflijk dat je opeens in zo'n situatie terecht bent gekomen. En wat goed dat je zo gehandeld hebt. Maar nee, hier houd je geen voldaan gevoel aan over. Eerder een kater.
Groeten, Maw.
Grenzen aan de hulpverlening
De hulpverlening en alle andere takken van zorg zijn de laatste jaren behoorlijk 'uitgehold'. Alles zit dankzij balkenende vast tussen kadertjes en beleidslijntjes en regeltjes dat het al járen achteruithold. Dat geeft de hulp en zorgvelening ook al jaren aan...Maar dat helpt niet, hulpverlening en zorgverlening wordt te duur en dus baken je alles af met talloze regels en wetten over vergoedingen en álles wat daarbuiten valt daar krijg de hulpverlening geen rode cent voor. Over het algemeen gesproken vallen de gecompliceerde gevallen het eerste buiten de boot. Een verstandelijk gehandicapte die ook nog 's een lichamelijke hendicap heeft en dementerend is kan b.v. door de lich. handicap en de verstandelijke beperking niet naar een verzorgingshuis, in een woongroep voor verstandelijk gehandicapten hoort ie ook niet thuis (zal w.s. door de dementie problemen opleveren) enzo praat je in een rondje en uiteindelijk komt zo iemand 'ergens' waar die eigenlijk niet thuishoort en w.s. dus ook de zorg niet krijgt die ie nodig heeft. Psychische aandoeningen+een verstandelijke handicap en dan ook nog een kind geeft gegarandeerd een zo complexe situatie daar is geen tehuis, instelling of wat dan ook die binnen de mogelijkheden die ze hebben daar voor kan zorgen. Samen is al helemaal iets uit een ver verleden (toen de regels wat losser waren). Je kan enkel alleen ergens worden opgenomen op indicatie van wat je zélf hebt. Herinner je je de ophef nog over partners van dementerenden die in een verpleeghuis moesten en die dan na een huwelijk van 60 jaar uitelkaar gerukt werden? Dat is nog steeds zo. Zou je de partner mee laten komen/wonen dan moet die z'n kosten zelf betalen en die houd op zo'n moment de plek van een andere dementerende bezet. Het is geen onwil van de hulpverlening of zorg, ze mógen het gewoon niet, kunnen in sommige gevallen zelfs beboet worden doen ze het toch. Zo hebben wij (verzorgingshuis) onder dwang/straffe van boete van de arbodienst een bewoner naar een verpleeghuis moeten laten gaan terwijl iedereen wist dat die bewoner binnen afzienbare tijd zou sterven (1 á 2 maand) en de verzorging zelf de bewoner liever op de vertrouwde plek had laten sterven. Maar de bewoner was té zorgbehoeftig, daar is geen plek voor in een verzorgingshuis, krijgt een huis ook geen vergoeding voor, zijn geen faciliteiten voor. Gelukkig is het zover niet gekomen. De bewoner stierf binnen 2 weken, 2 dagen voor ze zou verhuizen.
De zorg en hulpverlening in nederland ís gewoon niet zo meer als pak 'm beet 10 jaar geleden. Voor begeleiding (wat deze mensen w.s. nodig hebben) is al helemaal geen geld. Zul je zien over een jaartje of 5 dan stikt het van de verwarde mensen in nederland die vereenzamen en ongewassen in vieze huizen zitten.
Tsja, wat doe je eraan? Als heel nederland op de pvv en cda blijft stemmen wordt het in ieder geval alleen maar slechter.........
groeten albana
Mirreke
"...waarom deze twee mensen niet samen opgenomen kunnen worden? ...Ik snap ook niet dat dit zo kan gebeuren, ...stel dan voor of ze niet samen opgenomen kunnen worden"
Het antwoord is even simpel als schokkend: er bestaat in Nederland GEEN voorziening waar deze moeder met haar kind opgenomen kan worden. Er bestaat dus geen begeleide kamerbewoning voor gezinnen, of beschut wonen voor gezinnen. Er zijn in heel Nederland zegge en schrijve 2 (twee!) behandelvoorzieningen voor gezinnen, maar die zijn gericht op normaal-begaafde, niet-psychiatrische kortdurende behandeling van gezinscommunicatiepatronen.
Blijft over de langdurige praktische thuisbegeleiding en die hebben ze zo te horen al. Maar ongetwijfeld voor veel minder uren per week dan het gezinnetje van baby Hendrikus.
groet,
Onyx
Emmawee
"Waarom kent hulpverlenend Nederland de eigen mogelijkheden zo slecht?"
Vertel! Welke mogelijkheden ken jij waar deze moeder en haar kind opgenomen kunnen worden..?
groet, Onyx
Dubbele indicatie
Mijn schoonvader werd vorig jaar opgenomen na een epileptische aanval. Die aanval ontstond door jaren lang drankmisbruik en een hersenkneuzing (met een slok op van de trap gevallen en een scheur in zn schedel).
Na 3 weken was het ziekenhuis uitbehandeld maar schoonpapa had geen controle meer over zijn lichaamssappen (mild uitgedrukt) en schoonmama was niet in staat hem te helpen (zelf een medisch wonder).
Hij kon niet naar een verzorgingshuis omdat hij verslaving problematiek had en hij kon niet naar een verslavingskliniek omdat hij er lichamelijk zo slecht aan toe was (20 kg ondergewicht en te zwak om te staan).
Ik heb het op de spits moeten drijven voor het maatschappelijk werk ging zoeken naar een passende oplossing, alsof hij de eerste verslaafde was met medische beperkingen. Zo een instelling is er dus gewoon, zonder wachtlijsten kon hij zo over geplaatst worden en het gaat nu vreselijk goed met hem.
Ze wilden hem dus uit het ZH ontslaan en ik moest hem ophalen, dat heb ik geweigerd er was ook werkelijk niemand bereid om hem naar huis te brengen, we hebben ervoor gezorgd dat hij geen geld had zodat hij ook niet in een taxi gezet kon worden. Ik heb gedreigd hem buiten te laten staan als ze hem naar huis zouden sturen, net zo lang tot hij om zou vallen zodat ik een ambulance kon bellen (ik vond het echt erg om te zeggen maar naar huis was geen optie).De arts vond mij hard en onmenselijk, maar als ik hem naar huis had gebracht was hij nu waarschijnlijk dood geweest (door gaan met drinken en geen verzorging). Ik ben blij dat ik zo hard geweest ben maar niet elke zieke heeft iemand die de moeite wil nemen geen genoegen te nemen met de gemakzucht van behandelaars.
Ergens moet een instelling zijn voor deze moeder en dochter maar zolang er niemand voor vecht die te vinden gebeurt er niks. Triest hoor.
Het bestaat wel..
Binnen de stichting waar ik werkte bestaan begeleid wonen projecten voor verstandelijk gehandicapten met kinderen. Ook werkt een vriendin bij een ouder kind project, dat is gegroepeerd zelfstandig wonen voor verstandelijk gehandicapten met kinderen(dan is er dus altijd begeleiding op afroep beschikbaar). Verder werkt een andere vriendin bij een ambulant team, waar ze ook clienten met verstandelijke handicap en kinderen onder hun hoede hebben. Ook clienten met bijkomende psychiatrische problematiek vallen binnen deze projecten. Helaas is het zo dat er juist in dit soort zorg heel erg gesneden word, juist de mensen die redelijk zelfstandig zijn, krijgen steeds moeilijker hulp, hoe schrijnend de situatie soms ook is.
Natuurlijk zeer triest
Toch ben ik het niet met je eens dat je conclusie over 'de hulpverlening' zo negatief is. Er gebeurt ook heel veel goeds. Zo is ook de crisisdienst van de GGZ niet alleen diep triest. Hoeveel ervaring heb je ermee buiten dit specifieke geval?
Wat je doet, is hetzelfde als wat ik doe met een bepaalde supermarkt. Bij ons zo'n kleine buurtsuper waar ze nooit hebben wat ik nodig heb. Dus ga ik ook niet naar grotere vestigingen, want, zo redeneer ik "ze hebben daar nooit wat ik nodig heb".
Onzin natuurlijk. Het ene geval is goed waardeloos, maar dat maakt niet alle gevallen goed waardeloos.
Kippevel
krijg ik van zo'n verhaal. Goed dat je zo gehandeld hebt (en neem het compliment ook aan! ook al vindt je het zelf niet meer als normaal dat je zoiets doet). Heb laatst een documentaire gezien bij netwerk over een blinde boer die failliet was gegaan maar nu ook van kastje naar de muur werd gestuurd. Zelf de profesionele hulp kreeg het niet voor elkaar. Vreselijk
Volgens mij zijn er genoeg mensen die willen helpen maar binnen de regeltjes die er zijn opgesteld in nederland werkt het allemaal niet meer. Gaat er wat fout dan komt er weer een nieuw regeltje.....Maar Nikus ik zou ook niet weten wat je meer kan doen dan wat je nu hebt gedaan.
Nikus, prima gedaan!
Dat compliment is zéker op zijn plaats.
Er zijn helaas heel wat mensen die in het leven een praktische 'coach' zouden kunnen gebruiken - een praatje op een spreekuur is veel te theoretisch.
Maar ja, wat zou er wel moeten gebeuren?
Ik hoop dat die mevrouw een buurvrouw heeft die handelt zoals jij Nikus. Al moet ik erbij zeggen dat dit in de praktijk ook lastig zou kunnen zijn, want deze begeleiding zou levenslang gaan duren... Het gebeurt nogal eens dat mensen totaal niet open staan voor goede raad, je hebt dan heel wat geduld, wijsheid en uithoudingsvermogen nodig. En bewaking van je eigen grenzen!
Die documentaire over die blinde boer zag ik onlangs ook. Pas nu iemand in haar eigen tijd, onbetaald, zich in de zaak vastbeet, kwam er een beetje schot in de zaak!
tonny
Nikus
Bah wat kun jij je naar uitdrukken zeg. *Ik ben bekend met beperkingen en wat het met je doet, dus mijn compassie zal groter zijn dan een willekeurige blueband moeder waar de ki9nderen zonder een centje pijn door het leven rollen.* En bedankt, de vooroordelen vliegen weer laag vandaag.
Nikus
Jij zegt het zo.
Nikus
Wat ik doe (hetzelfde als jij) is helemaal niet belangrijk. Jij vat even wat mensen samen onder de noemer Bluebandmoeder en diskwalificeert daarmee even de ouders van kinderen die geen grote problemen hebben.
Verder noem je nu 1 heel schrijnend voorbeeld, je weet verder niets van de achtergrond van dat gezin. Je weet ook niet waarom de hulpverlening ze lastig vindt. Je weet heel weinig maar je ziet een akelige situatie. Dat is naar. Maar het is te weinig om dan maar te roepen over *de* hulpverlening in nederland.
Dat vindt Teiltje
Nikus (ot)
Die opmerking schiet bij mij ook wel verkeerd,eerlijk gezegd.Dingen zijn niet altijd zoals ze lijken,iemand die jij als Blueband moeder typeert,kan evengoed een bak ellende meemaken of meegemaakt hebben.Niet zo oordelen,het siert je niet.
Groetjes,bastet
Bluebandmoeder
Ha, dat ben ik ook, tenminste, ik koop bluebandbrood. Dus die arme vrouw had geluk dat ze Nikus met bak ellende tegenkwam ipv mij met mijn bluebandbroodetendekinderen?
En natuurlijk Nikus, natuurlijk zal jij ook nuanceren en niet alle hulpverlening beroerd vinden, maar laat dat dan ook eens merken!
Een vriendin van mij woont in een land waarbij de hartoperaties van haar kind voor eigen kosten komen. Het zal je maar gebeuren. In onze luxe is het wel heel makkelijk klagen.
Flauw
Flauw,je reactie,alsof ik altijd en overal op je reageer.Geloof me,dat doe ik bewust niet.
Bastet
Nuanceren blijkt een kunst
Nikus, je praat alles in je eigen straatje goed. Das fijn voor jou, maar minder voor diegenen die je kwetst.
ik had in een eerder berichtje al aangegeven dat dit een zeer triest geval is. Maar dat zegt niet dat de zorg in Nederland heel triest is. Het tegendeel is namelijk ook waar. Waarom wil je dat niet zien? Of zit je vol van eigen frustratie met beroerde hulpverlening met jouw bak ellende? Dat kan natuurlijk, dat weet ik niet. Kun je nuanceren? Kun je het breder bekijken? Het lijkt er toch echt sterk op dat jij doet met mijn buurtsuper. "ík heb beroerde ervaring met hulpverlening, dus álle hulpverlening in héél nederland is slecht".
Nikus
Wat wilde je dan zeggen met je verhaal? Het is inderdaad een triest verhaal maar je weet niet alle achtergronden. Je noemt het ' Hulpverlening in nederland '. En dan haal je uit naar ouders die geen problemen in hun gezin hebben en naar hulpverleners.
En als ik daarop reageer vindt je het niet inhoudelijk. Wat is dan wel de inhoud waar ik op moet reageren.
Nou zeg wat een gekissebis
word je nou boos omdat niet iedereen je een schouderklopje geeft?
Ik vind de term bluebandmoeder afgrijselijk.
Dus omdat jij één en ander op de bordje hebt weet je beter waarover het gaat en ben je beter in staat de moeder te helpen. Ik vind dat kul, je bent net zo'n leek als ik en vele anderen.
En wanneer denk je dat mensen gaan helpen? Definieer eens?
Teiltje dus niet, want die heeft het te goed.
Ik durf best toe te geven dat ik die mevrouw niet naar huis had gebracht. Ik had waarschijnlijk de politie of de crisislijn gebeld en had hun de rest laten regelen. Dat kunnen ze waarschijnlijk beter dan ik als leek, dat hoort wel in ieder geval
Maakt dat me een bluebandmoeder? Nee hoor, dat maakt jou aanmatigend
Bij ons in de buurt woont ook zo'n vrouwtje. Godsdienstwaanzinnig is ze. Belt aan bij mensen in de straat en vertelt ze hoe blij ze is met de Heere. Ze gaat naar haar bijbelgroepje toe bij de sekte waar ze in zit. Ze koopt daar boeken en die laat ze dan aan iedereen zien. Iedereen hier in de straat kent haar en weet hoe ze is. Zolang je geen discussie met haar aangaat is het prima. Ze viel niemand lastig en was op haar eigen manier echt wel gelukkig. Ze woont hier al jaren.
Nou is ze dus ergens onderweg ook zo'n goedwillend persoon tegengekomen die ook de hulpdiensten heeft gebeld en nu wordt ze streng in de gaten gehouden en buitelen organisaties over elkaar heen om die vrouw te 'helpen' Ze gaan met haar in discussie over haar geloof, dwingen haar te stoppen om bij mensen in de straat aan te bellen. Ze raakt daar heel geagiteerd over en over haar toeren en nu is er ineens sprake van dat ze niet meer op zichzelf kan wonen.
De straat spreekt er schande van. Meerdere mensen, waaronder ikzelf hebben al aangegeven dat wij het aanbellen van die vrouw niet als storend hebben ervaren. Dat we liever haar aan de deur hebben als die Jehova's. Maar ja, er is nu eenmaal een zorgmelding geweest.
Waarmee ik probeer te zeggen dat niet alle gekke geesteszieke vrouwen automatisch gevaarlijk zijn en hulp van de crisisdiensten nodig hebben.
Tja (o.t)
Het was vast geen aardige opmerking,maar ik moest er erg om lachen en had er meteen een beeld bij.Van zo'n reclame gezinnetje waar alles altijd perfect gaat,kinderen altijd luisteren,schoon en aardig zijn.
Ach misschien moet niet iedereen zich zo aangesproken voelen,maar ik ben ze in mijn leven wel tegen gekomen,van die mensen waar alles perfect gaat maar zich niet in kunnen leven in moeilijke situaties.
Tja (ot)
Ik denk dat dat niet voorbehouden is aan mensen met een perfect gezin of perfect leven.Sterker nog,zulke gezinnen zijn er maar weinig.Ik dacht ook vaak zat zulke mensen te kennen,tot ik ze écht leerde kennen.Maar er zijn ook zat mensen die het nodige meemaken maar evengoed niet veel compassie hebben met een ander.Ik denk dat het een valkuil is,je beter te voelen dan een ander.
Groetjes,bastet
Onyx
Er zijn in Nederland zeker 4 voorzieningen voor klinische en dagklinische behandeling en volgens mij nog meer, maar goed, van 4 weet ik het zeker: De Bron in Drenthe, De Bellenbergh van Altrecht (regio Utrecht), de Bascule in Amsterdam en het Kompas in Barendrecht.
Je hebt gelijk dat deze vorm van hulpverlening zich richt op normaal begaafde gezinnen. Niet-psychiatrisch is echt flauwekul. Het gaat om (jeugd-)GGZ-instellingen. Mijn ervaring met 2 van de 4 is dat er wel degelijk zwakbegaafde ouders en / of kinderen binnenkwamen, al dan niet in samenwerking met MFC's (multifunctionele centra) met expertise op het gebied van LVG. Ik zeg niet dat dat zaligmakend is, maar er zijn wel degelijk mogelijkheden.
Nou zeg jij: "blijft over langdurige praktische thuisbegeleiding en die hebben ze zo te horen al."
Nou vraag ik me af waar je vandaan haalt dat ze dit al krijgen. Misschien heb ik iets gemist, maar volgens mij krijgen moeder en dochter in Nikus'voorbeeld beiden onafhankelijk hulp bij resp. een poli en jeugdzorg. Niks thuisbegeleiding. Of mis ik iets?
Verder vraag ik me af waarom jij denkt dat praktische thuisbegeleiding het enige is wat overblijft. Er bestaat ook nog zoiets als IPG (intensieve psychiatrische gezinsbegeleiding).
Groeten! Maw.
Bastet
Natuurlijk heb je gelijk,de meeste mensen blijken anders dan ze op het eerste gezicht lijken.Ik voel me zeker niet beter.Eerder minder,want ja,ergens wil ik ook wel een perfect gezin,hoewel ik enorm blij ben met mijn gezin zoals het is.Toch voel ik me soms tekort schieten.En ach,een beetje humor houd een mens op de been.
Dit is wat mij betreft het laatste erover,het echte onderwerp is veel belangrijker.
Rosalinde
En het echte onderwerp is?
Volgens mij kunnen we kiezen uit:
1) de hulpverlening is zo triest in Nederland
2) Nikus is zo goed, itt de bluebandmoeders
3) het specifieke geval waar we helemaal niets van weten (sinds wanneer vertelt de GGZ diagnoses aan een toevallige passant?)
Emmawee
Goede aanvulling op mijn sociale kaart-kennis. Dank!
Onyx
Eh... nikus
He ik heb zo zitten twijfelen of ik zou reageren, toch maar doen, vergeef me maar als ik dingen zeg die niet aardig zijn.
Ik vind dat je het goed gedaan hebt Nikus, maar daarnaast vind ik dat je het nu inderdaad los moet laten (je hebt gedaan wat je kon doen). Laat het nu maar over aan de instanties zou ik zeggen, ook al lijkt me dat best moeilijk hoor, dat snap ik best.
Verder (vergeef me dat ook ik erop terug kom) werd ik even heel boos over die opmerking van je over die bluebandmoeders - ons gezin valt vast niet in die categorie want hier wel een centje pijn, maar toch vind ik het denigrerend naar mensen die het goed gaat (nog los van of die misschien ongezien ook ellende met zich meesjouwen). Ik ben alleen maar heel blij dat er ook gezinnen zijn met kinderen die zonder een centje pijn door het leven rollen. Wou dat wij dat ook hadden. Dat maakt die mensen toch niet zomaar minder invoelend? Zou ik zonder onze pijn anders reageren? Had jij als je leven vlekkeloos was verlopen, anders gehandeld? Ik vraag het me af, ik denk dat het gewoon ook in je karakter zit om te helpen.
Parel
Volgens mij gaat de discussie over dat er gevallen zijn de hulpverlening te kort schiet,die door de mazen van het net gaan.En wat daar aan gedaan kan worden.
Of we het nu lief of aardig zeggen
je wil het gewoon niet snappen Nikus. Jij noemt het Bluebandmoeder, Harry Jekkers noemt het Bonagezinnetje, allemaal best wel grappig. Ik zeg dat ook wel eens. Daar gaat het helemaal niet over.
Jij gaat er maar meteen van uit dat mensen die zonder problemen door het leven rollen geen compassie zullen tonen. Als die al bestaan, die mensen. Geerke zegt het nu heel vriendelijk maar jij denkt nog steeds dat mensen zonder hetzelfde probleem dan maar gewoon niet helpen. Dus nogmaal bedankt voor de diskwalificatie namens alle mensen zonder noemenswaardige problemen.
Ik denk niet dat nikus het zo bedoelt
Als je problemen van binnenuit kent, uit eigen ervaring, zul je je bij de hulp die je biedt anders voelen dan wanneer je het gewoon uit compassie doet. Het feit dat je helpt blijft gelijk, en ik denk dat de meesten van ons dat zouden doen, tenzij er onoverkomelijke praktische bezwaren zijn. Maar het gevoel van herkenning, dat is anders.
En o.t. neem nou maar weer een andere nick Teiltje, dit klinkt wel erg negatief en ik zie steeds het kotsteiltje uit mijn jeugd voor me: zo'n rond zinken teiltje waarboven je je als ziek kind zeer ellendig voelde.
Tonny
