Hoeveel merken de kinderen van jullie eigen buien?

Natuurlijk merken ze dat

ik zit niet zo in elkaar dat ik mijn eigen humeur zou kunnen verbergen voor mijn kinderen. En ja, dan heb ik een korter lontje en ben kribbig en sjagrijnig. Niets menselijks is mij vreemd Ik heb er ook geen moeite mee dat de kinderen dat merken en zien dat ik ook maar gewoon iemand ben met ups en downs.

Jazeker merken ze dat

Als ik moe of gestresst ben krijgt mijn gezin denk ik als eerste last van mijn korte lontje. Als ik vind dat ik te veel of onterecht boos ben verontschuldig ik me altijd wel. Uitleggen doe ik beperkt, ik wil ze alleen duidelijk maken dat het niet aan hen ligt. Het gaat er niet om begrip te kweken voor mijn situatie.

Compenseren, hoe doe je dat? Ik probeer wel wat meer gezellige dingen te plannen, maar dat is vooral omdat ik weet dat dat een positief effect heeft op ieders humeur en de sfeer in huis.

Helaas, ze merken het wel

Net een korter lontje, eerder moe, minder opgeruimd huis, te weinig puf. Ik doe wat ik kan, maar ook ik ben maar mens.

Als er 1 ding is

...dat ik me uit mijn jeugd herinner, dan is het wel dat je alle, alle, alle buien van je ouders meekrijgt. Vaak zonder enig idee van de oorzaak.

Er zit kwa uitleg idd een optimum in, het is niet raadzaam om alles uit te leggen, Biene heeft helemaal gelijk, maar ik ga er sowieso totaal van uit dat de kinderen ook als ik niets zeg toch al alles merken. Vooral mijn oudste heeft daar een handje van, en dan is het wel fijn als je moeder bevestigt dat er a. iets is dat b. niet aan het kind ligt.

Stel je voor zeg, een ouder zonder buien! Ik heb er geen voorstelling van. Volgens mij is het verreweg het beste om zelf goed op jezelf te letten en te voorkomen dat je pas in je interactie met de kinderen merkt in wat voor bui je bent. Ik sorteer dan ook voor, bijvoorbeeld door heel vroeg naar bed te gaan (zelf) of door extra vroeg met de jongens naar boven te gaan zodat ik geen haast heb, of door bewust a priori te accepteren dat ik die avond geen tijd voor mezelf ga hebben. Én ik zeg dus tegen de jongens dat ik moe/gestressed/op ben.

Ik ook

Ik ben een ontzettend buiig mens, ga van up naar down en up again in een uur ofzo, dus het zou niet natuurlijk zijn als mijn kinderen dat niet zouden kennen van me

Ik zorg wel altijd dat ik ze waarschuw als ik moe/sacherijnig ben en dat het niet aan hen ligt. Vaak krijg ik dan een hele lieve knuffel van iemand! Mooi meegenomen. Ik doe dus mijn best om mijn buien niet op mijn omgeving af te reageren, maar ik verstop het niet voor ze.

Treuzelen?

Zou er nou echt een ouder bestaan die nooit ongeduldig gesnauwd heeft als een kind loopt te treuzelen? Ik doe echt mijn best om die situaties te vermijden, maar soms kan het gewoon niet anders, en dan klink ik ook niet echt aardig als mijn zoon languit op de grond gaat liggen spelen nadat ik 10 keer heb gezegd z'n schoenen aan te doen

Dus, conclusie, je bent een mens!

Alles

Mijn kinderen zijn supergevoelig en ik heb blijkbaar geen maskers.Mijn dochter ziet wannneer ik boos doe,maar niet ben.ziet wanneer ik iemand aardig vind of dat ik alleen aardig doe.Dus zodra zij binnenkomt voelt of ziet ze mijn bui.Mijn andere 'zorgenkind'trapt wel in mijn maskers,maar als ik een rotbui heb ,dan voelt hij dat meteen.Dat kan ik niet verbergen voor hem.Mijn zoon beschrijft mijn gedrag,meestal helpt dat voor mij,dan opent hij m;n ogen.....of hij zegt dat ik maar vroeg naar bed moet.Of als hij uit school komt en ik heb een bui dan zegt hij na het eten,ga maar lekker in bad mam.Dan besef ik hoe erg ik ben.....maar verbergen kan ik niet.
Ook vervelend ,heeft dochter iets gekocht wat ik afgrijselijk vind,wil ik de lol niet verzieken voor haar,dus reageer ik enthousiast verzucht ze..mam,laat maar je vind het niet leuk,ik zie het.
Zucht zucht.....en als ik loop te snauwen en niks kan hebben dan verzucht zoon....zo ,heb jij effe een k*tbui zeg en vertrekt nar boven.En m'n man wordt meteen bij thuiskomst gewaarschuwd,zonder dat ik het merk,heeft hij weleens in vertrouwen verteld.Ach is menselijk toch.

Ja dat merken ze

En ze kennen me onderhand wel een beetje, en laten me dan ook een beetje met rust.

Tegenwoordig geef ik ook aan dat ze even stil moeten zijn. Heb dit namelijk vooral in stress-situaties (lees ik had al 5 minuten geleden weg moeten zijn, maar kan mijn autosleutels nergens vinden oid). Mijn oudste is erg gevoelig en heeft hier erg aan moeten. Ik probeer er tegenwoordig dus op te letten dat ik niet al te erg uit mijn slof schiet.

Uiteraard

Vooral mijn oudste die ook nog op mij lijkt, reageert op onze buien.. Hij is erg gevoelig voor sfeer en als ik niet lekker in mijn vel zit, wordt het meestal een heeeeeeele lange dag met veel explosies van zowel mij als zoon. Baal ik erg van. Ben te vaak thuis Tweede zoon is veel relaxedter, die gaat zijn gangetje wel en is niet zo snel onder de indruk.

En mopperen bij weggaan.. dat is echt normaal. Ik ga al belachelijk vroeg weg en dan nog duurt het eeuwen, laarzen aan, dezelfde graag, dan gaan ze nog even rondrennen, elkaar teisteren enz enz

Joyeux: klinkt heel naar wat je schrift over je ex. Ik zou me dus zeker geen zorgen maken over hoe jij je thuis tegen je dochter gedraagt. Ik denk dat hij zelf een probeem heeft met reageren/passieve agressiviteit en het niet kan verkroppen dat hij zelf zijn middag met dochter heeft verpest..
Succes in ieder geval!

Joyeux

Komt dat vaker voor dat hij je uitscheldt? Dat zou ik echt niet accepteren. Dat kan toch niet met je kind erbij (en ook niet zonder trouwens!). Mijn ex heeft ook heel wat op me gescholden tijdens ons huwelijk, maar sinds de scheiding helemaal niet meer. Ik denk dat dat komt door de emotionele afstand en het feit dat we niets meer met elkaar 'hoeven', afgezien van allebei ouders zijn van ons kind. En daarin accepteren we (soms met wat interne weerstand) de verschillende opvattingen die we bij de opvoeding hanteren.
Als ik jou was zou ik hem emotioneel op afstand houden. Als hij je dan belt met commentaar op hoe je met je kind omgaat zeg je 'ik zal proberen erop te letten, goedemiddag', zonder discussies o.i.d. want daar kom je toch niet uit.

Ja dat merken ze

Ik: "gek word ik er van, shitzooi !!

oudste: Waarvan ?

ik: van dit stomme gedoe met die computer en die printjes !

jongste van 2 aan oudste: "mama boos ?"

Oudste tegen jongste: nee, mama is gestresst.

jongst weer naar oudste: mama aaiuh ?!

oudste: ja ga mama maar aaien.

Ik "jullie zijn tenminste wel lief tegen mij, stomme eikels daar"

jongste "TOM !"

oudste: ja eikels zijn heel stom !

Het lieve is dat mijn oudste laatst een half uur (!) de jongste vermaakt heeft op de stoep met stoepkrijt, paardje spelen en rennen zodat ik even iets kon af maken met mijn werk.

Dalai lama

Dalai lama heeft geen gezin

Vic

"Komt dat vaker voor dat hij je uitscheldt? Dat zou ik echt niet accepteren. Dat kan toch niet met je kind erbij (en ook niet zonder trouwens!)."

Ik vraag me dan toch af. Hoe voorkom je dat? Er even vanuit gaande dat je als moeder je niet in allerlei bochten wil wringen om een explosie bij je ex te voorkomen....

Manda

Geweldig, dit, ik zie het voor me.
Grappig trouwens, dat aaien, kennelijk hoort dat echt bij peuters (die van mij doet het ook, en zoon deed het destijds ook). Met van die mollige plakhandjes, smelt...

En voor de statistieken, jazeker merken ze het hier. "Ben je boos mama?" stamelt peuter soms bedremmeld. "Niet op jouw, lieverd" pruttel ik dan maar weer (als ik wel boos ben op haar vraagt ze het trouwens nooit, dan weet ze het wel )

terzijde: ik las ooit eens van een schrijfster - weet helaas niet meer wie - dat zij de Dalai Lama eigenlijk een hele nare enge man vond, met die eeuwige glimlach en dat verlichte enzo. Vond ik eigenlijk wel een verfrissend standpunt

Groeten,

Temet

Ben je mal

Ik ben ook iemand, die snel kan wisselen qua humeur. Kinderen pikken dat op, reageren. Ik hou mijn buien niet tegen, maar leg het vaak wel uit (als er een aanleiding is). Ik kan me haast niet voorstellen dat er ouders zijn die nooit kribbig reageren.
Wat je schreef over de uitval omdat je dochter treuzelde, dat lijkt mij nou iets wat vaak voorkomt. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen, het lijkt mij menselijk. Wat naar dat je ex dat aangrijpt om je even op je plaats te willen zetten. Wat mij betreft geeft dat aan dat hij dondersgoed weet dat hij twee weken geleden te ver is gegaan. Laat je niet vN de wijs brengen hoor.

Ik vrees dat ik echt heel weinig voor ze verborgen kan houden. Ik vind dat in veel gevallen eigenlijk wel 'helaas', maar ik kan mij niet in dusdanige bochten wringen dat ik netjes kan wachten tot ze er niet meer bij zijn.
Ik krijg nog wel eens te horen dat ik als ik thuis ben de klaagknop gelijk aan zet. En daar hebben ze wel gelijk in. Als ik thuiskom vallen me dingen op waar ik op vrije dagen ongestoord genoegen mee neem blijkbaar. Dan doen ze meestal ook niet gezellig een bepaalde lamp aan, dat moet ik doen, ik noem maar wat onbenulligs. Ik moet dus echt leren om bij thuiskomst eerst sociaal en vriendelijk te doen en pas na een poosje luchtig wat commentaar te geven als ik die behoefte nog heb.

Temet ot

Ik denk dat die schrijfster nooit een interview gezien heeft met de dalai lama. Een van zijn genoegens is journalisten op het verkeerde been zetten en in de maling nemen.. En de draak steken met zichzelf.

Hier ook

Vast probleem zijn ruzies met man, dan ben ik eigenlijk boos op hem en reageer dat af op de kinderen. Bij slaapgebrek wordt het erger, en een bijkomend probleem is dat ik me dan ook een soort van geëxcuseerd voel om onredelijk te zijn (wordt aan gewerkt).
Ik compenseer niet, dat zou ik echt een soort afkopen vinden. Of een spijtknuffel moet ook daaronder vallen, dat doe ik wel. Ik benoem, als ik me er bewust van ben, altijd dat het niet aan hen ligt. Maar ik probeer om de uitleg wel te beperken - of om het in ieder geval niet zo te draaien dat de kinderen het gevoel hebben dat zij dan weer niet boos mogen worden over mijn foute gedrag.
Ik probeer er wel van alles aan te doen zoals: tijdig overdragen aan man, in het moment blijven, even rust nemen tussendoor, enzovoort. Dat kan soms net een echte botsing voorkomen, maar dan moet ik het wel tijdig merken. Want ik lijd helaas ook aan wat rodebeuk al noemt, dat ik soms pas in de interactie met de kinderen merk dat ik eigenlijk in een slechte stemming ben. Het kan dan ook heel plotseling opkomen, alles lijkt prima te gaan totdat ineens wham! de vlam in de pan slaat.

Ja ze merken het

Toen ik mijn (langgeleden)4 jarige zoon in bad deed en blijkbaar geirriteerd ofzo reageerde zei hij: ben je moe, mam? En of ze merken in wat voor bui je bent.
Nu, 10 jaar later roept zijn zus wel eens: je moet het niet op mij afreageren hoor! ...Ik ben dus niet goed in mijn humeur verbergen.

Tuurlijk

ik ben toch geen robot. Daarnaast ben ik geen uitgesproken introvert type, dus ze merken/merkten het echt wel als er iets is/was.

Ik denk eigenlijk dat er nauwelijks mensen bestaan die zich thuis 'beroepshalve' compleet neutraal opstellen.

Ja hoor (even lachen)

Twee weken geleden kwam ik compleet gestresst van mijn werk thuis. Ik moest snel koken, zoon moest binnen drie kwartier weg voor voetbaltraining. Al mopperend begon ik met koken.
Makkelijke maaltijd: hamburger, aardappels en doperwten.
Omdat onze dochtet (10) een enorme overgevoeligheid in haar mond heeft, gooi ik haar doperwten altijd in de staafmixer. Dus hup, doppers erin en draaien maar. En toen ontplofte alles en werkelijk alles was groen en besmeurd met doperwten. Normaal gesproken vloek ik niet thuis, maar mijn kinderen stonden met open mond en klapperende oren.
Ipv het staafmixerding had ik een slagroomklopper gebruikt. En iot ervaring kan ik nu zeggen: dat werkt niet.

Afstand nemen

Allereerst sluit ik me bij ongeveer alle voorgangers aan. Ja ik heb ook negatieve emoties over van alles en nog wat en nee het is onmogelijk mijn kinderen daarvan te vrijwaren. Wel maak ik net als veel anderen duidelijk als mijn reacties voortkomen uit stress en zeg ik sorry (net als ik van hun verwacht) als ik uit de bocht vlieg. Oftewel: We praten wederzijds met elkaar over wat ons gedrag met de ander doet.

Dat zou ik in jouw geval dan ook aan je ex teruggeven: "Dankjewel voor het signaal. Ik bespreek het met haar." Punt! Hij probeert grip op jou te houden door je ter verantwoording te roepen maar zoals je zelf al zegt: jullie hebben geen relatie meer en je hoeft al helemaal geen verantwoording aan hem af te leggen. Dus zelfs al zou je gedrag niet in orde zijn, waar je kennelijk toch aan gaat twijfelen want je vraagt ons om bevestiging, dan nog kan hij niet van jou eisen dat jij dat met hem bespreekt en verwerkt. Het enige wat er op zit is die houding iedere keer weer ten toon te spreiden tot hij het zat is om op een deur te kloppen die toch niet open gaat.
Groet, Jo Hanna

Mijn reactie

Ik heb af en toe dat ik slecht slaap, dan heb ik een behoorlijk kort lontje. en alhowel ik daarvan baal, probeer ik ook aan de kinderen uit te leggen dat het niets met hun te maken heeft en dat ik erg slecht geslapen heb. Als compensatie knuffel ik ze ''smiddags extra veel, gewoon om aan ze te laten merken dat ik erg dol op ze ben. Wat ik ook doe als ik gewoon normaal of goed in mijn velletje zit, dan ga ik wat leuks met ze doen, gewoon leuk ontbijtje met verse croissantjes, verse jus. Lekker naar het bos, of iets anders leuks. Niet zozeer als compensatie maar meer om ook leuke dingen te doen in een lastige tijd. Daarmee wil ik ze meegeven dat hoe rot het soms ook is, je ook kan genieten. Ik weet uiteraard niet of het op deze manier aankomt. Wat ik echter niet zou doen, is zeggen, nou mama was zo vervelend vanmorgen, gaan we nu naar de Macdonalds. Dat vind ik een verkeerd signaal geven. Wat jouw ex doet vind ik zelf erg fout, maar goed hij is wie hij is dat kun je niet veranderen.
Bij mij helpt facebooken wel, even met een vriendin chatten en mijn onvrede van mij af schrijven, even lekker ongenuanceerd zijn.
Wat een ontzettend vervelende ex heb jij, dacht ik dat die van mij vervelend was.

Och

Ik zeg altijd maar zo: mijn kinderen hebben recht op mijn oprechte emoties. Ik ben geen Stepford-wife
En ik moest ongelooflijk lachen om de posting van Fiorucci over de dalai lama. Hoe weet jij dat? Uit een interview? Uit het door hemzelf geschreven boek? Ik vond het een zeer paradoxale opmerking. Nou ja, die hele man is natuurlijk een paradox.

Tirza

Na mijn werk...

..dan moet ik tot mijzelf komen. De kinderen weten dat ze mij met rust moeten laten (niet zeuren, harde muziek of tv die te hard staat). Later, als ik tot rust ben gekomen dan ben ik weer voor de kids.
Omgekeerd merk ik het ook. Als ze net uit school zijn en ik vraag van: hoe was het geweest? En als ik een kortaf antwoord terug krijg van: Goed! dan weet ik het wel. Als ze het nodig vinden om over school te vertellen dan hoor ik het later wel.
Als er wat vervelends is voorgevallen en het heeft invloed op mijn bui dan zeg ik dat even en trek mij terug. De kinderen begrijpen dat. Later zeg ik dan wat er voorgevallen is.
Tja, ook ouders zijn mensen en kinderen leren daar ook rekening mee te houden.

Tirza ot

" Nou ja, die hele man is natuurlijk een paradox." En hoe weet jij dat? Uit een interview? Een door hemzelf geschreven boek?

Tja

Mijn kinderen laten mij ook hun eigen buien merken......
G

Nou kijk (ook ot)

Hij is hoofd van een kerk die niet bestaat, voorman van een religieuze stroming die hij niet kan leiden, prediker van liefde en vrede behalve in zijn eigen land, een soort non-figuur zwevend tussen hemel en aarde. De hemel mag-tie nóg niet in, de aarde mag-tie nérgens in. Een overbekend figuur, waarvan vrijwel iedereen de naam die hem gegeven is verkeerd uitspreekt en zijn echte naam niet weet: kortom: is hij wel wie hij is, zegt te zijn en denkt te zijn?

Tirza

Tirza

Nou nee, hij is geen hoofd van een kerk, maar leider van een (eeuwenoude) religieuze stroming. Dat hij zijn land niet in kan, zou hij liever zelf anders zien. De functie die hij heeft, is hem van kleinsafaan opgelegd, dus hij weet niet beter of hij is wie hij is natuurlijk. Het is niet zo dat hij op bepaald moment dacht als volwassene: Weet je wat, laat ik eens leider worden van deze stroming binnen het boeddhisme. En die stroming leidt hij nog steeds, zij het in ballingschap. Kijk,kun je je een beetje inlezen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Dalai_lama