Hoe reageer je in een noodsituatie?
Weten jullie hoe je reageert in een noodsituatie?
Ik ben altijd behoorlijk stressbestendig dacht ik maar de laatste maanden is er 2 keer iets gebeurd hier en het viel me behoorlijk tegen hoe ik reageerde. Een paar maand geleden waren hier 3 kinderen samen naar de wc toen buurmeisje haar vinger tussen de deur kreeg en het bovenste stuk er af bleek te zijn. Gisteren viel dochter, stopte met ademen, werd paars en raakte buiten bewustzijn. Gelukkig kwam ze na een paar minuten weer bij en lijkt ze er niks aan over te hebben gehouden.
Ik handelde wel maar raakte toch ook behoorlijk in paniek. Dit had ik niet van mezelf verwacht. Ik vraag me af hoe ik er voor kan zorgen dat ik een volgende keer niet in paniek raak en adequater kan handelen.
Vreemd verschijnsel he
... die tijd die lijkt te vertragen.
En wat een geluk dat je dochtertje op dát moment opeens zwom en niet in paniek raakte!
Herinner me die vertraging ook
toen mijn oudste zoon geheel omstrengeld en blauw van benauwdheid op de wereld kwam. Net of het allemaal langs me heen ging, zo raar! Het was een verticale bevalling dus ik zag het helemaal gebeuren...
Gelukkig liep het allemaal prima af, zoon is inmiddels 23!
tonny
Die vertraging
herken ik ook....maar wel raar alleen in de situaties waar mijn kinderen in betrokken waren.....ik heb ook wel noodsituaties met 'anderen' meegemaakt (waar het slachtoffer dus niet 1 van mijn eigen kinderen was) en daarbij had ik het 100% zeker niet.
die wie ik me het best herinner was de 'laatste' die jongste betrof. die was met oudste+vriendinnetje aan het poedelen in een kniehoge beek ('t was nogal onverwacht bloedheet geworden), ze was ongeveer 1,5 jaar. ik zit met vriendin op de kant, de kinderen zijn al zeker 1 uur in 't water en hebben wat gegeten+gedronken en gaan er weer in. vriendin en ik breken al zo'n beetje op om naar huis te gaan. opeens zegt oudste: "mam, moet je een kijken" alsof ze een nieuw zwemkunstje wil laten zien ofzo...ik kijk en zie jongste onder water totaan d'r kruin. je kon nog net wat haarplukjes zien (lang haar) die boven water uitdreven...en oudste en vriendin die op 30 cm afstand staan doen niks anders dan verbaasd kijken en zijn bevroren in hun houding. ik laat de deken die ik op wilde ruimen vallen en dan begint die vetraging en ik prakezeer of ik mijn net nieuwe schoenen nu wel of niet uit moet doen....ik overweeg zelfs de voor en nadelen (schoenen kapot, ik heb geen anderen, moet morgen nog weg ook, maar uitdoen kost tijd, het zijn zware schoenen, zuigen ze vast in de modder? verlies ik dan tijd?) en ondertussen ren ik naar de waterkant en plons in 3 stappen naar jongste en grijp d'r aan d'r haar naar boven. ze komt heelhuids boven, haalt opgelucht adem (dat kinderen zó jong de adem al inhouden....wonderbaarlijk!) en begint dan te trillen. samen met mij.
ik heb later nog lang zitten denken hoe ik me in hemelsnaam druk maakte om die schoenen terwijl mijn kind verzoop! volgens vriendin rende ik trouwens zó door erin, maar voor mijn eigen gevoel heb ik een flinke tijd de voor en nadelen van die schoenen zitten afwegen.
groeten albana
Schoenen
Ha Albana, wat jij schrijft van die schoenen is voor mij heel herkenbaar! Alleen ging het toen niet om mijn schoenen, maar die van mijn kind. Kind had een enorme brandwond opgelopen en ik wilde hem onder de douche zetten. Ik weet nog dat ik de schoenen uit wilde doen want ja, het waren zijn eerste schoentjes en net nieuw. Waar je al niet aan denkt in zo'n geval!
Die vertraging
Wat grappig om te lezen dat dat zo verschilt. Die vertraging heb ik ook wel eens ervaren, maar dan juist in een situatie waar onze kinderen niet bij betrokken waren. We zijn op een spekgladde weg in een S-bocht in een slip geraakt en uiterst langzaam recht op een verkeersbord af geschoven, hebben het heel langzaam geraakt, de paal ervan stond overigens los (dat begrijp ik nog steeds niet, maar het was zo) het vloog dus naar de overkant zonder noemenswaardige schade aan te richten en wij tolden in slow-motion naar de andere kant van de weg, waar we tegen de stoeprand tot stilstand kwamen. Toen liep de tijd ineens weer normaal. Frappant detail was, dat we net een slipcursus gehad hadden, maar er was echt geen houden aan.
Toen mijn jongste een keer een balletje in zijn keel had en aan het stikken was, was er juist helemaal geen vertraging naar mijn idee. Ik heb meteen actie ondernomen op normale snelheid 
Wel had ik een beetje het gevoel dat de tijd sneller liep dan normaal, maar achteraf heeft het helemaal niet zo lang geduurd voor ik dat ding eruit had, hij braakte en er weer leven in kwam.
Er nog eens over nadenkend, in urgente situaties is vaak het eerste dat ik denk: "wie heeft er meer verstand van dan ik, dus waar moet ik heen als ik het niet heel snel kan oplossen?" Wat in sommige situaties een tamelijk bizarre vraag is Maar ik kan me wel voorstellen dat je totaal dichtslaat op het moment dat er ook anderen zijn die iets kunnen doen (zoals bij Plien gebeurde bij dat lotus-slachtoffer), terwijl als je alleen bent en dus de enige bent die iets kunt doen, je onbewust wel (de juiste) actie onderneemt.
Flauwvallen
Meerdere keren een toestand met veel bloed meegemaakt. Ik reageer dan rustig, handig, doe precies wat nodig is, maar zodra het slachtoffer in handen is van een arts of ambulance-personeel, ga ik onderuit. Niet zo handig, want dat geeft dan nieuw gedoe.
Lijst met noodnummers
Nadat onze zoon van 1,5 van de verwarming viel en in ene plas bloed lag, flipte ik ook. Hij bleek zijn voortand er met wortel en al uit te hebben en dat bloedde behoorlijk. Ik wist het 112 nummer al niet meer te bedenken en ben vervolgens het nummer van de hap gaan zoeklen. Toen moest ik de tandartsendienst bellen en al met al was het niet erg prettig. Het bleek achteraf mee te vallen, nu ja, hij moet nu jaren zonder voortand verder, maar we hebben daarna meteen lijsten uitgeprint met daarop groot de noodnummers en onze eigen mobiele nummers voor als er een oppas is. Die hangen op alle verdiepingen. Ideaal moet ik zeggen.
Godzijdank zelf nog geen echte grote calamiteiten meegemaakt, behalve dan flinke smakken van de kinderen en een keer een man die bezopen tegen een boom was gereden. Zat onder het bloed en glas, maar toen reageerde ik eigenlijk vrij nuchter want hij was aanspreekbaar. Voor een vrouw die schuimbekkend op straat lag in de stad, heb ik 112 gebeld en dekens geregeld bij een winkel Bleek een epileptische aanval te zijn, omdat de ambulance erg lang op zich liet wachten ben ik in haar tas gaan zoeken naar papieren en daar vond ik in haar agenda een verklaring dat ze epilepsie had. Eigenlijk mag je natuurlijk niet zomaar in iemand spullen, maar ik dacht toen dat ik als ik er zelf zo bij lag en er komt geen echte hulpverlener, ik dat liever zou hebben. Vroeg me later wel af waarom ze geen sticker oid droeg, want ze bleek het erg vaak te hebben, zei de ambulancedienst later.
Ligt aan de situatie
Wasmachine in brand (ik 8 en een halve maand zwanger): volgens mijn vriend was ik in totale paniek en liep ik springend en op een vaatdoekje bijtend door het huis. Volgens mijzelf heb ik koelbloedig de brandweer gebeld.
Kind kwijt: totale paniek, krijsend en gillend over straat. Ik raad dit overigens iedereen aan: je slaat enorm alarm en iedereen is meteen alert.
Kind met hoofd door glas voordeur: die vertraging, het leek wel of ik door water liep. Ik bleef wel boelkloedig, als mijn kinderen erbij zijn kan ik enorm kalm toneelspelen.
Gat in hoofd met veel bloed: kalm, doekje erop, chocolaatje in mond kind stoppen, klaar.
Het ligt aan een aantal factoren: zijn de kinderen erbij dan kan ik heel goed kalm blijven om ze niet bang te maken. Kan ik zelf iets doen dan blijf ik ook nog kalm. Maar toen bv mijn dochter van toen anderhalf 6 boutjes van een lamp had geschroefd en had doorgeslikt, kon ik alleen maar afwachten en dat viel niet zo goed bij mij. Na twee dagen poepluiers uitpluizen kwamen ze er allezes uit overigens.
Vertraging
Ooit reed op een camping een kampeerder bijna over een voor de auto zittend kindje van een maand of acht/tien. Hij draaide een parkeerplek op en het kindje zat naast de auto. Door de draai duwde de auto tegen het kindje, dat omviel en onder de auto belandde. De auto reed door en het kindje kwam vlak voor het achterwiel terecht.
Ik stond met mijn toenmalige vriendje de caravan van mijn ouders achter de auto te hangen, keek toevallig op en zag het precies gebeuren. Verder zag niemand het, omdat iedereen bij ons stond te kletsen en meehielp met het aankoppelen.
En toen vertraagde ook de tijd... Het moment van zien was al vreemd, ik kon eerst niet geloven wat ik zag. Toen sprong ik ineens vanuit het niets over de dissel, rende onmiddellijk als een gek schreeuwend naar de auto, een meter of veertig denk ik. Na enkele seconden kwam de meute achter me aan. Die ren, dat duurde voor mijn gevoel uren, zo'n nachtmerrie-ren waar je je kapot rent en maar niet vooruit komt.
Toen ik eindelijk bij de auto stond, en de auto eindelijk stil stond, bleek het kindje klem te zitten, vlak voor het achterwiel en de hete knalpot. We hebben samen de auto opgetild!! om het kindje eronder uit te krijgen. Na het gebeuren was ik helemaal van mijn stuk en rillerig.
Verder ben ik meestal heel koelbloedig en kalm, juist bij eigen kinderen. Mijn lief is meer van de paniekerige soort... Herkenbaar hoor.
