zon
28-12-2008 om 12:56
Hoe reageer je in een noodsituatie?
Weten jullie hoe je reageert in een noodsituatie?
Ik ben altijd behoorlijk stressbestendig dacht ik maar de laatste maanden is er 2 keer iets gebeurd hier en het viel me behoorlijk tegen hoe ik reageerde. Een paar maand geleden waren hier 3 kinderen samen naar de wc toen buurmeisje haar vinger tussen de deur kreeg en het bovenste stuk er af bleek te zijn. Gisteren viel dochter, stopte met ademen, werd paars en raakte buiten bewustzijn. Gelukkig kwam ze na een paar minuten weer bij en lijkt ze er niks aan over te hebben gehouden.
Ik handelde wel maar raakte toch ook behoorlijk in paniek. Dit had ik niet van mezelf verwacht. Ik vraag me af hoe ik er voor kan zorgen dat ik een volgende keer niet in paniek raak en adequater kan handelen.
Even zo...
28-12-2008 om 13:05
Ik herken het...
Ik vind mezelf ook een nuchtere dodo, totdat mijn oudste een heftige koortstuip kreeg, helemaal blauw aanliep, niet uit de stuip kwam etc.... Ik was helemaal in paniek!
Toch denk ik dat ik goed heb gehandeld: ik ben naar buiten gerend en er kwam een buurvrouw aan die - doordat het niet haar eigen kind was - beter kon handelen. Zelf had ik de huisartsenpost al gebeld. Ondanks alle paniek begrepen ze toch waar ze moesten zijn en waren er binnen een paar minuten.
Rustig blijven klinkt makkelijk, totdat het je eigen kind is. Ik was wel blij dat ik alle telefoonnummers bij de noodtelefoon (vaste telefoon in meterkast, geen tijd om draadloze telefoons te zoeken) had hangen.
De paniek zegt ook iets over je relatie tot je kind. Het zet alles op scherp.
Nasha the first
28-12-2008 om 13:57
Toch
je handelde wel zeg je....dus in die zin ben je koelbloediger dan je zou denken, alleen, vaak is de reactie na het handelen inderdaad een paniekerige....dat herken ik ook wel....je schrikt, handelt naar behoren, en vervolgens tril je als een rietje....
sonj@
28-12-2008 om 14:17
Herken het ook
Tijd terug viel mijn neefje (5 jaar) van de halfhoogslaper af van onze dochter. Gat in zijn hoofd. Moeder helemaal in paniek, maar ik bleef rustig en handelde. Inderdaad omdat het niet mijn eigen kind was.
Paar maanden later viel onze jongste (nog geen jaar oud) van een stoel af. In eerste instantie begon ze te brullen, maar toen stopte ze met ademhalen en werd heel slap. Ik schrok me wild en begon in paniek mijn man te roepen. Door mijn schreeuw, schrok onze jongste en kwam ze weer bij.
Mariel81
28-12-2008 om 14:49
Paniek is volgens mij niet erg
Volgens mij is paniek helemaal niet erg. Als je maar wel iets doet. En het beste en belangrijkste wat je kunt doen in een noodsituatie is hulp inroepen of dat nou je man, de buurvrouw of de HAP is.
En als je er een naar gevoel over blijft houden kun je een EHBO cursus volgen, dan is het handelen er wat meer ingestampt en doe je dat automatisch ondanks de paniek.
Ik weet dat ik nog regelmatig in de paniek schiet op mijn werk (ben arts), en dat doen mijn vrienden ook maar als je maar iets doet en hulp inroept maakt die paniek niet uit. Achteraf kan je altijd wel een kopje thee drinken om dat te verdrijven.
Mariel
Faith
28-12-2008 om 17:22
Mijn noodsituatie
Mijn vader is in mijn huis onwel geworden en ik heb hem gereanimeerd. Eerst heb ik mijn man heel hard geroepen, die had meteen door dat het menens was, hij nam mijn dochter van een paar maand over en belde 112. Met reanimeren heb ik de theorie gevolgd, maar het was doodeng omdat ik niet wist of ik alles wel goed kon beoordelen en voelen (oa hartslag en bewustzijn). Het was nu echt, dat is echt heel anders dan met zo'n pop. Achteraf was het een heel traumatiserende ervaring, hij heeft het niet gehaald en je probeert zo erg je vader te behouden dat het vechten is. En bovendien mensonterend.
ALs er iemand een ongeluk heeft vlakbij mij dan ben ik meteen in actie, maar achteraf denk ik wel eens.... jemig, wat als het er nou heel erg eng had uitgezien?? In een auto bv, kan het zijn dat iemand er heel erg beschadigd uit ziet, wat hou je er dan zelf van over? Maar dat weerhoudt mij er niet van, tot nu toe, om tot handelen over te gaan.
Het klinkt nu wel of ik heel heldhaftig ben, maar ik kan mijn gevoelens op het moment wel uitschakelen. En ik denk ook vaak te weten wat ik zou moeten doen. Ik heb kinder EHBO gevolgd, maar dat is ook al weer jaren geleden. Toch denk ik dat handelen beter is dan niet handelen, in de meeste gevallen. Met mijn kinderen heb ik nog nooit een echte noodsituatie ervaren, gelukkig. Faith
reina
28-12-2008 om 17:38
Onderkoeld
Als ík degene ben die moet handelen, handel ik, heel onderkoeld. Zodra er een ander bij is die het over kan nemen, kan de paniek wel lichtelijk toeslaan. Maar vooral het weten dat die grote rust over me komt vind ik wel een veilig gevoel, al weet je natuurlijk nooit hoe het een volgende keer is. (Ik denk dat ik op anderen zelfs kil overkom op zo'n moment)
Rembrand
28-12-2008 om 19:21
Eerst handelen, daarna de bibbers.
Ik kan niet anders dan gelijk handelen bij een noodsituatie. Er zijn twee reactie's mogelijk. "vechten" of "vluchten", en die van mij is dus "vechten" ofwel handelen.
Ik ben het met Faith eens dat reanimeren echt heel naar is. Ik heb niet eens mijn eigen vader mond op mondbeademing gegeven, dus ik had er geen "gevoel" bij. Toch heb ik er lang een nare smaak van in mijn mond overgehouden ( zowel letterlijk als figuurlijk ). Vooral toen ik later begreep ( van de politie die mij op mijn verzoek belde ) dat hij het niet gehaald had. Hij was dus eigenlijk dood toen ik hem aan het beademen was. Naderhand krijg ik altijd de bibbers, maar op het moment zelf ben ik bijzonder koelbloedig, en weet ik precies wat er moet gebeuren. Dat is niet iets waar ik trots op ben ofzo. Het gebeurd gewoon.
M.
kaaskopje
28-12-2008 om 19:26
Als het moet
kan ik goed reageren in een noodsituatie. Zo ben ik ooit naar het buurhuis gehaald omdat er iets met de buurman was. Ik heb mijn dochter aan de overblijf van school overhandigd, de andere dochter onder de arm genomen en ben meegegaan. De buurman bleek dood te zijn. Zijn vriendin was helemaal van slag en sprak geen Nederlands. Ik moest de dokter bellen e.d..
In de weken erna moest ik soms zomaar huilen. Omdat ik het erg vond dat de buurman dood was, maar ik had ook nog nooit meegemaakt dat ik aan iemand moest voelen of hij dood was, ik had überhaupt nog nooit een dode gezien die niet in een kist lag. Maar juist doordat zijn vriendin in paniek was kon ik denk ik het hoofd koel houden.
Dit is een 'groot' voorbeeld. Er zijn met de kinderen ook wel akkefietjes geweest waarbij ik gemerkt heb dat ik eerst handel en dan pas de bibbers krijg.
kaaskopje
28-12-2008 om 19:32
Vreselijk faith en rembrand
Voor Faith lijkt het me helemaal afschuwelijk om dit met je eigen vader mee te moeten maken. Maar het is natuurlijk in elke situatie verschrikkelijk om te merken dat je reddingspoging tevergeefs was.
margje van dijk
28-12-2008 om 20:03
Ook onderkoeld reageren en daarna bibberen
Ik ben van nature chaotisch, zojuist ben ik bijvoorbeeld met een auto vol koorleden teruggereden van een optreden en ik heb dan geen flauw idee van welke kant ik op moet, ik maak domme fouten bij afslagen nemen en dergelijke.
Ik kan ook vreselijk onhandig zijn, dingen laten vallen, dingen vergeten.
De grote lijn is meestal juist wel goed: ik kan veel voor elkaar krijgen en krijg het uiteindelijk allemaal wel georganiseerd (maar vraag niet naar de details).
Daarentegen blijk ik zeer rationeel te kunnen reageren in een noodsituatie. Ik was bij de bevalling van mijn vriendin, en de baby diende zich al zo snel aan dat er nog geen verloskundige was. De man van mijn vriendin raakte in paniek en rende weg om hulp te halen. Dus daar zat ik in mijn eentje de bevalling te doen. Op dat moment kon ik akelig helder denken, ik heb "alles goed gedaan". Mijn vriendin beviel zittend op de rand van het bad en ik zat er op hurken bij, en ik heb zelfs in al mijn rationaliteit bedacht dat ik altijd zo onhandig ben en dat ik moest voorkomen dat ik de baby zou laten vallen. Dus heb ik een emmer naar me toe getrokken en die eronder gezet zodat de baby tenminste niet op de grond zou kukelen als ik haar zou laten vallen. Achteraf moest ik er heel erg om lachen maar ik denk nog steeds: Ja, dat was slim van me. Ik heb alles bedacht over hoe de navelstreng kon zitten, dat eerst het koppetje zou komen, dan het schoudertje, enzovoorts. Het enige dat ik was vergeten was de baby meteen na de geboorte te bedekken zodat ze dus te koud was geworden (mijn vriendin lagen in elkaars armen te hulen van geluk met de baby ertussen).
Maar vanaf twee uur na de bevalling trilde ik zo dat ik letterlijk zat te schudden en dat heeft nog heel lang aangehouden. Na een week droomde ik er nóg van. Pas later bedacht ik wat er allemaal mis had kunnen gaan en ik ging bijna dood van ellende bij de gedachte hoe ik het wel niet had kunnen verknallen.
Ik zie dat het vaak zo gaat bij mij: bij gewone, geplande dingen reageer ik slordiger en onhandiger en slechter dan de meeste andere mensen (zoals de route vinden). Maar in noodsituaties schakel ik blijkbaar over naar een ander bewustzijn of zo, en doe ik het heel goed.
Ik heb dat ook gemerkt toen mijn zoontje afgelopen zomer bij een wespenaanval door 30 wespen werd gestoken. Ik heb doodkalm al die agressieve wespen doodgeslagen, ook al ben ik in het normale leven een absolute schijterd voor alles wat dier is.
Misschien is dat vermogen-tot-omschakelen iets wat je niet kunt sturen maar wat bij mij blijkbaar ook niet belemmerd wordt als het opeens nodig is.
Misschien hebben mensen die van nature goed georganiseerd zijn juist té veel controle over alles en kunnen zij dat omschakelen niet toelaten? Als dat zo is werkt het denk ik inderdaad om een "plan" te hebben, wat je in gedachten kunt repeteren.
Trouwens, ik had vandaag ook weer een voorbeeld: we moesten zingen en in één nummer zit een leuke solo. Maar onze solist was niet komen opdagen. Het was een leuk nummer en we wilden het eigenlijk wel doen. Maar er was geen vervanger: de een wilde niet, de ander kende het niet, de derde durfde het niet. Op zo'n moment denk ik: OK, dan doe ik het. En dan ga ik ervoor, en dat lukt dan gewoon, ook al heb ik het niet van tevoren gerepeteerd en improviseer ik er de helft bij. Ik ga uit mijn dak en geef alles wat ik heb.
Terwijl ik normaal bij solo's dagen van tevoren al in zeven kleuren schijt van de zenuwen zeg maar, en vaak op het moment supreme ook enorm geplaagd word door zenuwen. Nu was dat totaal niet zo, juist omdat het "een noodsituatie" was. (Ik zou willen dat ik deze ervaring in een potje kon stoppen en 'm dan tevoorschijn halen als ik 'm nodig heb
Ik vind het zelf heel intrigerend, dat verschil tussen hoe je normaal gesproken bent en hoe je reageert in afwijkende situaties.
Margje
Mayte*
28-12-2008 om 20:24
Wauw margje
Zomaar een bevalling doen, out of the blue. Ik zat hier wel te grinniken om die emmer. Alsof dat ook maar een beetje zachter valt dan de vloer. Maar desalniettemin, wat een prestatie!
Toevallig heb ik laatst gedroomd dat ik ging bevallen en er geen arts in de buurt was. Hopelijk ben jij dan ergens in de buurt aan het zingen, zodat je na je solo direct mijn baby kan opvangen.
In noodsituaties word ik heel erg kalm. Ik ben uiterst geconcentreerd en kan heel goed handelen. Inderdaad, een soort ander bewustzijn, waarin je je heel erg afstemt op wat op dat moment nodig is.
margje van dijk
28-12-2008 om 20:32
Mayte
In vergelijking met wat jij gepresteerd hebt verbleekt natuurlijk alles wat wij hier opschrijven.
Ik heb me ook herhaaldelijk met verbazing afgevraagd waar je het vandaan haalde, en tegelijkertijd kan ik geloven dat je dat de dingen kunt doen die nodig zijn, zoals jij gedaan hebt.
Overigens denk ik dat de manier waarop jij je kunt uitdrukken en beschrijven wat er gebeurt (gebeurde) heel bijzonder is en dat is iets wat helemaal los staat van hoe je reageert in een noodsituatie.
Maar los daarvan: ja hoor, droom mij er maar bij als je weer eens nachtelijk bevalt, ik zal je zingend ten dienst staan (hahaha).
Margje
Margriet*
28-12-2008 om 20:44
Ik ga voor de actie
Als er een noodsituatie is spring ik er in en heel koel! Ik ben dan ook heel helder. Zo werd mijn zoon aangereden afgelopen zomer door een motor op een zebra. Gelukkig had hij een fiets aan zijn hand die de motor eerst raakte. Mijn andere zoon die achterop zette heb ik heel rustig uit de fiets getild en direct mij over mijn zoon ontfermd. Gelukkig had hij alleen wat schaafwonden.
Met mijn heb ik wel eens een fietser die voor ons fietste 'gered'. Hij viel zo naar dat hij een slagaderlijke bloeding had. Mijn man had toen EHBO en heeft de ader kunnen dichtdrukken. Ik heb de man weten bijtehouden, hij werd eerst heel paniekerig en viel daarna bijna flauw van de schrik. Achteraf stonden we te trillen...
Ik merk wel als het mijn eigen kinderen betreft dat ik minder afstand kan nemen dan met 'vreemden'.
Een bevalling of beademing heb ik nog nooit meegemaakt, lijkt me wel heel heftig. Geen idee hoe ik dan zou reageren. Elke situatie is anders...
gula
28-12-2008 om 20:59
Heel raar
maar als er iets met n ander gebeurt, kom ik gelijk in actie.
Is er iets met mijn kind, dan sla ik op slot, of hoe je dat mag noemen?
1x kwam hij als dreumes aandribbelen met n stuk glas in zijn vinger, bloed droop eruit.
IK wist niet wat te doen, kon ook niks doen want ik stond stijf!
Gelukkig was er iemand aanwezig die wel zo helder van geest was om in actie te komen
2ex viel hij met zijn hoofd tegen n tuinhekje, ik ging wel troosten maar toen de buuf zag dat zijn hoofdje stuk was, was zij degeen die actie ondernam, ik stond weer stijf
gula
Margriet*
28-12-2008 om 21:23
Minder afstand
bij je eigen kinderen is natuurlijk logisch
Ik bedoel het meer zo, ik handelde wel maar werd meer overmand door de emoties, pas later merkte ik dat het goed was.
elides
29-12-2008 om 08:20
Tot nu toe
boven verwachting rustig.
tijdje terug belde mijn vader in paniek op, mijn moeder was erg ziek kortademig kon niet praten beroerd pijn enz.
ik erheen, mijn vader had hap al wel gebeld.
ik aan mijn moeder vragen waar heb je pijn? pijn arm, pijn hoofd, pijn benen enz (ivm hartaanval). later kwam arts aan huis en die gaf aan dat ze knap vond, want ik kon direct antwoord geven op belangrijke vragen waardoor eea uitgesloten kon worden.
Sancy
29-12-2008 om 09:20
Ik dacht even dat ik nog geen ervaring had, maar dat blijkt toch iets anders te liggen. Doorgaans kan ik ook éérst handelen en als de situatie niet meer acuut is, pas de paniek toelaten maar gelukkig heb ik het nog nooit meegemaakt met mijn kinderen, wel met mijn ex-man en met mijn vader. Mijn vader had door een stom huis-tuin-en-keuken ongelukje (ja, van een trapje gevallen) een enorme bloeding in de holte van zijn elleboog. Omdat hij bloedverdunners slikt, zag dat er nog veel ernstiger uit dan achteraf bleek. Mijn vader was achter het huis onder de carport bezig terwijl mijn moeder, een vriendin van haar die toevallig op bezoek was ik in de woonkamer zaten en de val hoorden. Wat me nog heel helder voor de geest staat is dat mijn moeder naar buiten rende en weer naar binnen om de dokter te bellen. Haar vriendin rende vervolgens naar buiten en rende weer naar binnen om theedoeken te pakken. Ik rende naar buiten, zag mijn vader en vroeg me af waarom ze niet op het idee waren gekomen om de wond dicht te drukken (het bloed gutste er werkelijk uit), dus dat ging ik maar doen. Vader in een tuinstoel gezet, bloedvat in zijn arm dichtgedrukt en de buurvrouw (die ik achter het huis hoorde lopen) erbij geroepen. Zij heeft mijn ouders naar de SEH gereden, ik moest terug naar mijn werk (ik had lunchpauze). Mijn vader had een lelijke rijtwond maar gelukkig was de slagader net niet geraakt.
Bij mijn ex-man ging het ook om een bloeding en achteraf heb ik een fout gemaakt door niet 112 maar de HAP te bellen. Maar de bloeding leek op dat moment juist minder erg dan achteraf het geval was. Wat me dáár nog heel sterk van bijstaat is dat ik absoluut niet in paniek was maar juist heel rustig, omdat de kinderen erbij waren en ik niet wilde dat zij in paniek zouden raken. Het heeft toch wel enorme indruk gemaakt op vooral mijn oudste: het is bijna 5 jaar geleden maar zij kan het zich nog goed herinneren, en vertelt ook nog af en toe over dat moment: vooral het bloed maakte enorm veel indruk. Maar ze herinnert zich ook nog perfect hoe ik de kinderen mét hun avondeten bij de buurvrouw achter de voordeur schoof met de boodschap dat ik "even" naar het ziekenhuis moest.
De hemel zij dank voor buurvrouwen!
albana
29-12-2008 om 11:46
Juist handelen.........
wij hebben ook al een 'paar' noodsituaties meegemaakt...en op de een of andere manier blijf ik ook kalm, neem zelfs de leiding en over tot actie. net of ik het dágelijks doe....(niet dus).
wij (man en ik) hebben ook als eens een reanimatie gedaan...ook zonder resultaat overigens ( hartslag was wel terug, maar later in z.h. alsnog overleden). en het nare 'gevoel' en 'smaaksensatie' die hierboven beschreven staat herken ik ook.........het zal wel met de verwerking van zo'n ingrijpende gebeurtenis te maken hebben denk ik.
mijn man is jaren bedrijfshulpverlener geweest, heeft dus jaren z'n ehbo gehad en is pas sinds 2 jaar gestopt. maar die is (als we met z'n 2-en zijn) paniekeriger dan ik. volgens hem heeft ie dat niet als ie alleen is....schijnbaar werkt het zo tussen ons.
laatst nog, waren we op visite en meisje 8 jaar (speelde met onze jongste) komt bloedend binnen en blijkt d'r halve arm eraf te hebben liggen (doorgescheurd vanaf oksel). 't was 1 bloederige massa en echt doodeng. d'r moeder viel flauw, d'r vader begon het kind al in z'n paniek en arm vasthoudend van links naar rechts te dragen, 't was 1 chaos. dan kan ik zelf boos/arrogant worden....zo van en nú is 't afgelopen...stel jullie niet zo aan! er moet nú iets gebeuren. (ongeveer ik weet het niet precies meer) zodat iedereen weer bij z'n positieven komt en verstandiger dingen gaat doen (doorracen naar de e..b.o. b.v.). het is allemaal goed gekomen overigens...maar wel pas na 2 operaties.
zo'n bevalling heb ik ook al eens gedaan. wij op het toilet overigens (ook handig, ik had al visoenen van doorgespoelde baby's) tot overmaat van ramp kreeg de moeder in spe de slappe lach tussen de weeën door.....
het hoofdje stond al (eruit dus) toen de verloskundige kwam...(pffff...geen doorgespoelde baby dus door mijn schuld) met onze eigen kinderen raak ik pas in paniek als er hulp is of iemand het 'over' neemt....dan kan ik nog een uur gaan zitten trillen/shaken en ijskoud hebik het dan.
gek hé? en anders (in normale leven) ben ik ook een superchaoot! en in paniek zo koelbloedig...'t is raar soms.
groeten albana
Marita
29-12-2008 om 16:15
Helemaal niks
Mijn zoontje van destijds 4 reed met zijn fiets de sloot in. Ik deed helemaal niets. Het enige dat ik dacht was, Oh jee, nu worden mijn witte schoenen vuil.... Mijn buurman sprong hem achterna. Ik vond het zelf wel verrassend, want ik heb altijd een grote mond over van alles en nog wat. En toen was ik als aan de grond genageld.
Marita
Prulletje
29-12-2008 om 16:24
Marita!
Ik lig in een deuk! Tsja, schoenen zijn toch ook veel belangrijker dan kinderen?
Maar ik vraag me af wat je had gedaan als de buurman er niet bij was geweest. En dat weet je niet.
Prulletje
Janeway
29-12-2008 om 17:59
Handelen
Ik handel,helaas uit ervaring. Mijn buurman overleed dit voorjaar aan een aneurysma. Om een uur of 12 buuf aan de deur totaal in paniek.. Schreeuwend hij gaat dood. Dus erheen, schoondochter beademen, andere buuf reanimeren.. Ik stond klaar om af te lossen. Wel pols checken.. Op dat moment kwam de politie en nam de reanimatie over..
Mijn vader 4 jaar geleden hersenbloeding.. Tja daar viel weinig aan te handelen maar ik hoog zwanger was nog wel zo koelbloedig om huisartsenpost te bellen die gelijk 112 regelden. Ging ook mee in de ambulance,Op mijn werk (in de kinderopvang) ook regelmatig wat met de kids wat aan de hand. Met mijn eigen kids tot nu toe geen ernstige dingen gehad. Ik hoop dat ik dan ook kan handelen..
Plien
31-12-2008 om 00:41
Heel raar
Als er werkelijk wat gebeurt (en gelukkig heb ik nog nooit iets echt ernstigs meegemaakt) dan kunnen er 2 dingen gebeuren. Als er anderen (vreemden of collega's bijvoorbeeld) bij zijn sla ik vast, angst om iets fout te doen denk ik? Maar ben ik alleen of met mijn gezin, dan krijg ik een soort bewustzijnsvernauwing, de tijd lijkt zelfs langzamer te gaan, en ik zie mezelf de dingen doen die gedaan moeten worden. Dan schrik ik ook niet van bloed of andere rare dingen (dat komt later wel).
Mijn man is daar heel anders in, die schiet in een soort paniek en doet wel ongeveer het goede, maar het kan beter.
Hij liep bv. een keer tegen de parasol aan, naar wondje vlak onder de haargrens dat nogal bloedde en dat bloed liep natuurlijk over zijn gezicht. Wat doet-ie? Rent de trap op, halve huis door, om in de badkamer, waar natuurlijk een spiegel boven de wastafel hangt, het wondje schoon te maken en te bekijken. Ik wilde hem tegenhouden maar hij duwde me woedend aan de kant, of ik niet zag dat hij gewond was?? Terwijl ik dan meer logisch met mijn bloedende kop in de keuken was gebleven en daar een stuk keukenrol had gegrepen, in plaats van het halve huis door te gaan rennen, met kans op zooi op het tapijt en zo (Ja, zelfs dat gaat dan nog door me heen , en denk: man, paniek niet zo, laat eerst eens kijken. Wondje is later overigens even gelijmd bij de huisarts, maar was verder totaal niks ernstigs.
We hebben daar zelfs wel eens woorden over, hij schrikt zich bijvoorbeeld het leplazerus als onze jongste van net een jaar zich verslikt en rood aanloopt, terwijl ik op zoiets heel onderkoeld kan reageren met 'Wat is er, wat doe je?' en er intussen al bij sta voor het geval dat. Ja wat denk je dat ze doet, dat kind stikt, dat zie je toch!!! roept hij dan. En dat irriteert mij dan weer: hou je gemak, dan blijven de kinderen ook rustig. Bovendien stikt ze niet, meer dan verslikken is het eigenlijk niet.
Schrikken doe ik naderhand dan wel, indien nodig.
mammie2
31-12-2008 om 07:53
Mijn zusje stond ook stokstijf stil
toen ze haar zoontje in een zwembad zag drijven. Ze is normaal gesproken vrij kortdaad en koelbloedig. Gelukkig riep ze wel om hulp, waardoor andere mensen haar zoontje eruit hebben gevist. Gelukkig hebben ze hem kunnen reanimeren en is het helemaal weer goed gekomen.
Een keer viel het zoontje van een vriendin van onze glijbaan. Zijn hoofd bloedde. De vriendin viel ook bijna flauw en kon niet handelen. Ik heb hem toen met de vriendin naar de ehbo gebracht.
Ik heb zelf een keer meegemaakt dat mijn fietskar met mijn zoontje erin over de kop sloeg, doordag ik met een wiel te snel over een stoeprand was gereden. Mijn dochter zat bij mij achterop op de fiets en ik stond ook als aan de grond genageld. Omstanders hebben de fietskar omgedraaid. Er kwam bloed uit de mond van mijn zoontje (was ongeveer 8 maanden oud). Ze hebben 112 gebeld. Ik kon op dat moment zelfs niet mijn huisnummer herinneren noch mijn telefoonnummer. Ik dacht ook dat ik vrij koelbloedig was.
Helaas weet je dus niet van tevoren hoe je zult reageren in noodsituaties. Ik heb wel ooit een ehbo cursus gedaan. Daarin werd benadrukt dat een van de belangrijkste dingen is het regelen van hulp.
Lies S.
31-12-2008 om 11:29
Wennen
De eerste keer dat mijn zoon blauw aanliep, doordat er iets in zijn keel bleef hangen (aangeboren afwijking), ben ik heel hard gaan gillen. Daarna ben ik met hem onderste boven naar buiten gerend. Op dat moment kwam er net een arts op de fiets langs en deze heeft mij uit de benarde positie gered.
De tweede en volgende keren handelde ik een stuk daadkrachtiger. Ik wist nu wat ik moest doen en raakte ook niet meer in paniek. Achteraf sta ik wel te trillen, maar ik doe nu wel iets (in die situatie). Elk ander soort incident doe ik niks. Tja, als je het maar vooral van jezelf weet, dan kun je om hulp vragen.
Tirza G.
31-12-2008 om 12:18
Plien!
Ik weet het! Jij bent mij en jouw man is Tirzaman! Ongelooflijk, het lijkt hier wel. Niks dóen, alleen maar panikeren, een beetje bozig en hulpeloos: doe iets, doe iets, (lees: iemand moet iets doen en ik ben het niet), het bloedt/ze stikt/het doet zeer/valt om/valt eraf enzovoort.
Ja, daar hebben we niks aan.
Tirza
Plien
31-12-2008 om 16:22
O help
Zit ik hier per ongeluk onder 2 identiteiten! Zijn we per ongeluk tweelingzussen wellicht?
Het gekke is dat Plienman dus vindt (tijdens danwel achteraf) dat híj degene is die wat deed, die adequaat reageerde. Ik deed in zijn ogen 'niks', terwijl ik eigenlijk alleen maar gewoon rustig bleef. Weird he
Ach, je weet het inderdaad niet vantevoren. Ik heb geen EHBO gehad maar wel BHV, en de EHBO-dame die die lessen gaf zei dat je je ook nooit schuldig moet voelen als je niks kunt doen, stokstijf staat of wat dan ook. Iedereen reageert anders. En inderdaad, hulp inroepen is zeer belangrijk dus al doe je dat maar.
Bij de laatste BHV-herhalingsles kregen we trouwens voor het eerst een lotusslachtoffer erbij. Dan weet je ook niet wat je meemaakt. Hij had zich naar eigen zeggen nog behoorlijk ingehouden omdat het de eerste keer was voor ons, maar het was echt heel eng. Hij wankelde bijvoorbeeld opeens 'stikkend' rond. Ik stond het dichtst bij hem van alle collega's, en ik deed..... je raadt het al, niks. Sloeg volkomen dicht. Had hem zó dood laten gaan.
Tirza G.
31-12-2008 om 18:33
Ach plien
Je schrijft: Sloeg volkomen dicht. Had hem zó dood laten gaan.
Dat is toch ook mooi om te weten van jezelf. Misschien ben je meer een VNW-er ipv een BHV-er
Tirza (Verwacht Niets van Mij)
Plien
31-12-2008 om 21:40
Hahaha
Het zou zomaar kunnen . Ik hoop in elk geval altijd van harte dat ik nooit iets met die BHV-kennis zal hoeven doen!
tonny
01-01-2009 om 09:26
Aha tirza
die aanleg heb ik ook...
Gelukkig zijn er andere mensen op mijn werk die de cursus BHV volgen én heb ik een nuchtere echtgenoot die op het juiste moment ingrijpt.
Ernstge incidenten kan ik me niet herinneren (nou ja, een van de weinige incidenten betrof mijzelf en dat heeft echtgenoot goed aangepakt!) dus geen spannende verhalen van mijn kant. Misschien zou het in de praktijk meevallen???
tonny
Marmar
02-01-2009 om 00:55
Ook vreemd.
Jaren geleden, dochtertje was iets van 4 jaar, we stonden aan de rand van een zwembad. Ze vroeg me of ze er in mocht springen (zonder bandjes). Ik dacht dat we bij het ondiepe gedeelte stonden, dus zei dat ze mocht. Ze sprong en toen verdween ze dus in de diepte....
Raar, het leek of de tijd vertraagde. Ik weet nog dat ik als eerste dacht: 'Oh, zo voelt het als je erbij staat als je kind verdrinkt...'. Verder dacht ik niets. Het meisje kwam weer boven water en ik zag haar grote bange ogen. Ik ging half aan de kant hangen en zei dat ze mijn hand moest pakken (ze was niet ver van de kant). Ze peddelde mijn richting op, pakte mijn hand en ik trok haar naar me toe.
Ze vertoonde geen spoortje van schrik oid, maar riep blij tegen me dat ze ineens kon zwémmen! Ik kan me nog herinneren dat ik een flauw antwoord gaf dat we er toch maar uit moesten om haar bandjes om te doen en dat we mét bandjes wel verder zouden oefenen. Van dat laatste kwam niets terecht want eenmaal op het gras begon ik flink te bibberen en had ik geen kracht meer om te blijven staan. Raar hoor.
(Het heeft nog jaren geduurd voordat ze haar zwemdiploma had.)