Hoe is dat, enig kind zijn?
Hallihallo,
Mijn man en ik hebben een zoontje van bijna vier. Helaas na drie jaar geprobeerd te hebben is er nog steeds geen broertje of zusje onderweg. Ikzelf heb een zus en mijn man een zus en een broer. Nu zou ik graag willen weten hoe jullie dat ervaren hebben het enig kind zijn.
één van de acht
dat ben ik. En dat valt ook niet mee. Alles, maar dan ook alles moet je delen. Je kamer, je bed (!), de aandacht van de je ouders, snoepjes, kleding werd doorgegeven; ergens in de pubertijd kreeg ik voor 't eerst van mijn leven een nieuwe broek! En nieuw bedoel ik uit de winkel. En wat hebben we geruzied met z'n allen. Om alles en om niks. De band tussen broers en zussen is goed, maar we zien elkaar niet zo vaak. WE hebben allemaal een gevoel van vrijheid willen ontwikkelen, een plek voor onszelf en even niks delen. De helft van ons heeft ook eerst een aantal jaren alleen gewoond voordat we gingen samenwonen of trouwen. Ik ook. O, wat heerlijk; alles was van mezelf! VAn de acht kinderen hebben er zeven zelf ook kinderen. Een stel bewust niet: ze stellen de rust erg op prijs. Twee stellen hebben één kind, waaronder wij. En ik vind het heerlijk. Aanloop is er genoeg, vriendjes en vriendinnetjes komen vaak spelen en logeren. Met 1 kind op stap is ook een stuk makkelijker dan met 8. DAt ging vroeger ook niet. Mijn ouders hadden wel een auto, maar daar konden we met z'n tienen echt niet in. En wat te denken van de kosten van zo'n groot gezin!
ONze ouders zijn beiden overleden en je denkt dat je de zorg kunt delen met je broers en zussen. Valt tegen. Degenen die het dichtste bij wonen, deden het meeste. Ook zit er verschil in broers of zussen. De broers hjebben zich altijd meer aan de zijlijn opgesteld dan de zussen.
En: een erfenis delen met 8 of met 2, het scheelt ook! En dan praat ik niet over geld, maar over dierbare spulletjes. Gelukkig is dat bij ons goed gegaan, maar het had ook anders kunnen lopen.
Ik heb lieve broers en zussen, maar een beetje minder was ook wel fijn geweest...
Tja
Ik ben er ook een van acht en heb toch heel andere ervaringen dan marije. Wij vochten elkaar trouwens ook de tent uit, maar daar stond tegenover dat er altijd wel iemand tussen zat die met je wilde spelen of die het voor je opnam. Die tweedehandskleding herken ik ook, maar mijn moeder kon erg leuk naaien en maakte veel mooie jurkjes voor ons. Oma breide zich ook suf, dus we zagen er toch altijd verzorgd uit - dat valt me tenminste altijd op als ik de foto's van vroeger bekijk. Geen plek voor jezelf hebben: wij woonden naast oma, daar kon je altijd naartoe als je wat rust aan je hoofd wilde (en een kopje groentesoep en veel aandacht). Ik herinner me dat ik graag bovenop de keukenkast klom, dan ging ik daar liggen lezen. Herrie stoorde me niet zo, je leert 'onderwaterzwemmen' en hoort het niet echt meer. Ik deed als oudste elke avond alle kinderen in bad, eerst de meisjes, dan de jongens. Ik droogde ze allemaal af, deed alle pyjama's aan en kamde alle haartjes. Daarna mocht ik zelf alleen in bad, met een boek. Heerlijk. Als ik er nu aan terugdenk, duizelt het me soms: hoe deed mijn moeder dat toch allemaal?
Ik vind het met de jaren steeds leuker worden, al die broers en zussen. Je hebt zo onderhand wel een dagtaak aan verjaardagen, huwelijken, kraambezoek, housewarmingparty's en wat niet al, maar het is ook een heel rijk gevoel. De verhoudingen onderling zijn prima, al zijn er altijd zussen of broers die je wat minder 'liggen', wat niet betekent dat hun lot je niet interesseert.
Ik wil absoluut geen romantisch beeld schetsen van een groot gezin, er gebeurden ook heel nare dingen (bijvoorbeeld het verlies van een zusje), maar je vormt als groot gezin wel een soort wereld op zich. We hadden ook onze eigen geheimtaal.
Groetjes
Massi
PS: Wat ik wel helemaal herken is dat gevoel van euforie als je voor het eerst op jezelf gaat wonen. Die rust, die keuzevrijheid, het gebrek aan 'ruis' op de achtergrond. Ik liet een gezin achter met vijf tieners en vond het allemaal erg relaxed. Ook eenzaam trouwens. Ik ging heel vaak met een smoesje naar huis, even de nestgeur opsnuiven en even bekijken waarom het ook alweer zo leuk was om op mezelf te wonen, haha.
Die onvervulde kinderwens
is trouwens een heel ander gevoel dan jouw kind heeft. Vergeet niet dat hij niet beter weet, het heeft verder zoals ik al zei ook heel veel voordelen, hier is dat een hele hechte drie eenheid waar binnenkort een einde aan komt.
Als jullie al 3 jaar bezig zijn zonder succes is het aan te bevelen voor onderzoek te gaan als je nog een kinderwens hebt, uit een reeks testen kan naar voren komen waarom het niet lukt. Dat kunnen verstopte eileiders zijn (bij mijn zijn ze grotendeels verkleefd door de keizersnede), kwaliteit van het zaad kan drastisch verslechterd zijn (medicijngebruik, sauna/heet douchen etc) maar ook tal van andere dingen kunnen er voor zorgen dat het niet lukt. En er zijn ook heel veel mogelijkheden om iets geholpen te worden zodat je kansen wat groter zijn.
Ik zou er eens over na gaan denken of je die weg in wil. Ik ben na meer dan 3,5 jaar proberen, onderzoeken, tegensprekende artsen, ellende en gedoe zwanger geworden na de 2e ivf behandeling en het is al die ellende waard geweest.
Onze dochter
is helaas ook enigskind. Het was altijd een moeilijk verhaal voor mij zolang ik in mijn vruchtbare jaren zat. Tot mijn 40e was ik toch nog steeds in een soort van verwachting. Misschien..... dan toch nog. Maar omdat ik een overerfelijke ziekte heb was het ook niet meer zo verstandig. Na meerdere late miskramen hebben wij onze droom helaas moeten laten varen. Onze dochter vroeg vaak wanneer zij grootzus zou worden. Helaas konden wij dat niet zeggen. Nu ik de 40 gepasseerd ben kan ik het naast me leggen. We zijn heel erg gelukkig met z'n drieeen en het heeft ook zeker z'n voordelen! Onze dochter is erg open tegen ons en we hebben een hele goede verstandhouding. We hebben geen gekibbel en gebekvecht in huis. Natuurlijk heeft ze daar weleens behoefte aan en probeert het met ons uit, maar daar kunnen achteraf ook wel weer om lachen. Gelukkig heeft onze dochter een goede band met neven en nichten die ook dichtbij wonen. Veel vriendinnen, die graag altijd bij ons willen slapen. Toch proberen we onze dochter wel rekening te houden met anderen, het is natuurlijk wel moeilijk als je als enigkind opgroeit dat je altijd maar je zin zou krijgen, wij proberen er echt rekening mee tehouden, dat zij ook rekening met onze wensen en verlangens houdt. Het is maar net hoe je met de dingen omgaat en we hebben nu met z'n drieeen vrede met de situatie. Het is zoals het is en we hebben het geaccepteerd.
Ik ken best veel enig kinderen
en echt, ik herken het clichebeeld totaal niet. Geen seconde. Een neef is bijvoorbeeld enig kind en zijn vrienden zijn het bijna allemaal ook, en dat is een hele groep enorm leuke sociale aanspreekbare pubers. Ook een paar goede vriendinnen zijn enig kind (overigens ook allemaal zonder dat dit de bedoeling van hun ouders was) en dat zijn stuk voor stuk fijne vrouwen die net zo gewoon en sociaal zijn als anderen met broers of zussen.
Het lijkt me trouwens heel erg verdrietig voor jullie zelf Liesje, heel veel sterkte met het hiermee omgaan!
Wil
Dankjewel, ja onze kanjer is nu vier en dat is aan de ene kant heel gaaf en aan de andere kant stopt het lekker samen boodschappen doen in de rustige uurtjes het lekker onder schooltijd naar de indoor speeltuin gaan of naar het vogelpark/speeltuin hier of door de weeks een dag naar opa en oma en dan leuke dingen doen en in de zomer bij opa en oma op de cmaping logeren als papa voor zijn werk in het buitenland zit. Het lekker keuvelen in de stad dat moet nu allemaal als het al zo druk is en daar kan ik niet van genieten helaas. Ik ben dol op mijn kind en zou het liefste de hele dag met hem doorbrengen maar tja dat kan niet en is zeker niet gezond, arm kind hahahahah.
Ik weet niet hoe het zit of hij onze wens aanvoelt, maakt ook niet zo veel uit, kan er even actief niets aan doen. Zo lang ik zelf niet voel dat het gezin compleet helemaal compleet is kan ik dat gevoel ook niet serieus overdragen maar ik doe mijn best. Mijn man is er wel klaar mee merk ik die vind zijn hervonden rust ook wel heel lekker dus ik merk dat ik in mijn wens steeds meer alleen kom te staan de laatste weken....zucht.
Manda
Wij zitten reeds in de medische mallemolen. Het zaad van mijn man is niet Ok door het wekelijks in bad gaan met zijn zoon en het vele vliegen, stress op zijn werk en overgewicht in combinatie met een verwijde ader in zijn balzak. Dit alles is dus ook niet 1,2,3 op te lossen. Ik zelf krijg vrijdag mijn baarmoederfoto. Wij kiezen niet voor medische hulp (IVF) bij het zwanger worden (ivm mijn lichamelijke en psychische reactie op hormonen en onze levensovertuiging) maar willen wel graag antwoorden. Na een vrijdag is dus zo wie het medische traject klaar. Mijn man zijn zaad is slecht en misschien heb ik wel verkleefde eileiders door een buikoperaie na Ron zijn geboorte. We zullen zien maar eigenlijk maakt de uitslag vrijdag al niet meer uit.
Maar
wat heeft iui te maken met je levensovertuiging ? Als het probleem vooral in de kwaliteit van het zaad ligt dan kan je iui gaan doen in je normale cyclus, dan werken ze het zaad wat op (spoelen het schoon en de zaadjes die trager en misvormd zijn gaan eruit) en kan het zonder verdere medicatie hoog in de baarmoeder geplaatst worden. De hormonen die gebruikt worden bij ivf heb je niet nodig voor iui.
De kwaliteit van zaad is overigens elke 3 maanden opnieuw te meten, het heeft een incubatietijd van zo'n 3 maanden dus. Als je als man de griep hebt gehad dan is na 3 maanden je zaad dus slecht en daarna weer goed. Toen mijn vriend ophield naar de sauna te gaan (deed hij wekelijks) werd de kwaliteit van matig naar boven gemiddeld goed. Als je maar 1 keer hebt laten testen zou ik het zeker nog een keer laten doen.
Veel van de vruchtbaarheidsproblemen van stellen zijn op te lossen als de man dus weg blijft uit de sauna/heet bad/hete douche en wat gezonder leeft (meer beweging), knellend en warm ondergoed is overigens ook echt funest.
Manda
Onze levensovertuiging (als ik het even kort door de bocht vertel) is dat het vast een reden heeft dat wij niet nog een keer zwanger raken. Het is een keuze dat wij niet voor medische behandeling gaan, wij willen niets afdwingen, kiezen dan liever op een later moment voor bv pleegzorg. Ook al stopt mijn man met het wekelijks in bad gaan met zijn zoon is dat maar 1 van de vele problemen, Het vele vliegen voor zijn werk blijft dus ook de jetlag e.d. Alles is al besproken met de gyn. En die ader verdwijnt ook niet. Wij zijn ook niet meer aan het zoeken naar oplossingen wij zijn op het punt dat we gaan verwerken dat er geen tweede komt. Het is gewoon niet iedereen zijn keuze via IUI of IVF een zwangerschapskans te vergroten.
Dat snap ik
idd kan je er voor kiezen om niet verder te behandelen. Ik vind insemineren (met opgewerkt zaad zonder medicatie) geen behandeling maar dat is mijn mening.
Manda
Inseminatie is misschien geen medische ingreep maar wel een behandeling. Het is geen standaard bevruchting toch? Liesje is vast op de hoogte van alle medische kansen om misschien toch zwanger te raken. Zij en haar man hebben toch ook laten uitzoeken wat wrs de reden is dat Liesje niet zwanger raakt?
Maar niet iedereen kiest voor medische oplossingen.Maar dat is een andere discussie.
Wil
uit ervaring weet ik dat je midden in de medische molen kan zitten en toch niet volledig geinformeerd kan zijn. De ene arts is de andere niet, ik heb er zo'n 10 gesproken tijdens alleen de onderzoeken.
IUI is geen bevruchting dmv seksuele penetratie, maar een 'standaard' bevruchting wat is dat ? Is het gebruik van ovulatietesten standaard, vrijen op vaste tijden standaard, inseminatie van vers zaad standaard ? Er bestaat geen standaard, inderdaad het is aan het stel of individu te bepalen wat ze doen.
Alles bekeken
ik weet hoe de behandelingen gaan, hebben alles bestudeerd e.d. maar het gaat niet om het soort behandeling of het wel of geen ingreep is wel of niet met hormonen gaat , onze levensovertuiging is dat wij een zwangerschap niet anders dan via de bekende weg willen "afdwingen" Deze beslissing is al gevallen wij gaan niet verder dan de onderzoeken. Als ik een tipje oplicht van de sluier. Wij krijgen binnen onze familie alleen maar vroeggeboortes of moeten vanaf week 30 plat om het te voorkomen, Ik heb een verschrikkelijke zwangerschap achter de rug en Ron is met 34 weken geboren , niet echt erg maar dat telt allemaal ook mee in zo'n beslissing. In ons geval geloven wij dus dat het serieus een reden heeft. Dat neemt niet weg dat vooral ik er erg veel verdriet om heb dat het gezinsbeeld er anders uit ziet dan "gepland" maar wij zijn zo keihard dankbaar dat we 1 wonder hebben rondlopen en ik zelf ken maar 1 enigskind en vroeg me af hoe dat dan zo is. Ik heb heel veel troost aan iedereen zijn woorden en ervaringen. Ik merk ook nu mijn zoon naar de basisschool gaat hij daar genoeg heeft aan andere kindjes en hij blij is smiddags rustig in een hoekje te kunnen spelen. Ik vind er wel troost in dat het allemaal toch heel goed en compleet lijkt te zijn zo.
Manda
"Ik vind insemineren (met opgewerkt zaad zonder medicatie) geen behandeling maar dat is mijn mening."
Ik vind alles waarbij een handeling van een gespecialiseerde arts of een ziekenhuis-lab nodig is een behandeling. Iui dus ook. En levensovertuiging heeft alles mee te maken in hoe ver je kiest om te gaan in de medische molen.
Zoals jij ook schrijft, is deze keuze aan het stel en het hoeft niet alleen uit levensovertuiging te komen: een stel kan ook kiezen dat het dit zeer intiem stukje van hun relatie prive wil houden, zonder bemoeienis van artsen....
Ik snap wel dat jouw bedoeling was om informatie te geven, maar ik denk dat als dit voor Liesje een optie was, zij zelf achter deze info zou komen. De beslissing is bij hun al genomen (voor wat voor reden dan ook) en de beslissing zelf is al zwaar genoeg. Bovendien geeft een behandeling geen enkel zekerheid van slagen. Uit ervaring van kennissen weet ik dat het dan erg aangrijpend is wanneer je tegen je principes/levensovertuiging in gaat en uiteindelijk je kinderwens toch niet in vervulling gaat.
groetjes,
Kaat2 (die de hele medische molen bewandeld heeft)
Liesje (lang)
Allereerst alsnog hartelijk gefeliciteerd met de verjaardag van je zoon! 4 jaar!!! een grote mijlpaal...
Het lukte mij niet om eerder te reageren op je bericht van 3 dagen geleden. Inmiddels is er zo veel meer geschreven dat ik hoop dat mijn bericht nu geen onsamenhangende wirwar wordt.
"Ik heb hem deze week best ferm toegesproken dat hij moet stoppen er om te vragen, het doet zo\'n pijn. Ik heb ook geen idee hoe het gaat slijten dat gevoel maar het moet."
De zin hierboven heeft mij geraakt.... Ik wist ineens weer hoe het was toen bij ons net duidelijk was dat wij met z'n drieen zouden blijven. Het verdriet was enorm en heel intens. En elke keer dat mijn dochter voor een broer/zus vroeg voelde het als zout op een open wond. Ik zei tegen haar niet dat ze moest stoppen met vragen, ik vertelde dat het niet kon en verder zweeg ik of veranderde ik het onderwerp. Totdat ik door had dat zij haar eigen verdriet had over dit onderwerp. Ik heb toen een paar keer een goed gesprek met haar gehad (zij was toen 4-4,5 j.) waarbij ik uitgelegd heb dat er echt geen broer/zus komt. En meteen ook tegen haar gezegd dat ik weet dat zij er veel verdriet om heeft - net zoals ik - en dat zij altijd bij mij kan komen als zij dit gemis weer voelt. Hoe pijnlijk het voor mij ook was (is), wilde ik haar de mogelijkheid geven om haar verdriet te kunnen uiten i.p.v. wegstoppen uit angst om mij verdrietig te maken. Uit eigen ervaring weet ik hoe pijnlijk het is als dit onderwerp niet bespreekbaar is, in mijn omgeving is het een soort taboe... Dit extra (onnodig) verdriet wilde ik haar sparen.
De vraag van sommigen waar jouw zoon z'n vraag naar een broer/zus vandaan komt, of het zijn wens is of het uit de omgeving komt, snap ik niet zo goed... Ook de constatering dat hij niet anders weet dan dat hij enig kind is... In een samenleving die gericht is op gezinnen met 2 of meer kinderen kun je moeilijk een onderscheid maken in de oorsprong van deze wens. In mijn omgeving is er geen enkel gezin met 1 kind. Op school was mijn dochter twee jaar lang het enige enig kind in de klas. En daar werd heel veel aandacht besteed aan broertjes en zusjes. En groot aantal gezinnen op school zijn met drie of vier kinderen. In de bioscoop worden wij aangemoedigd om een gezinskaartje te kopen omdat dit veel voordeliger is. Totdat wij erachter komen dat het gezin dan twee of meer kinderen moet hebben om zo'n kaartje te kunnen kopen.... Hetzelfde met vakantie-aanbiedingen... In reclames, in tijdschriften, in boeken, in films, enz. is een gezin altijd met 2 of meer kinderen.... Ik kan dus wel zeggen dat mijn dochter niet anders weet dan dat zij enig kind is (en daarmee dus: waar komt die vraag vandaan? - van derden!?) maar klopt dit echt? Mijn dochter weet niet beter dan dat ALLE gezinnen meer dan 1 kinderen hebben... Dit is wat zij overal om haar heen ziet. Dat dit de norm is, dat het zo moet zijn als het een 'echte' gezin is. Bovendien houdt mijn dochter heel erg van gezelligheid en van veel mensen om haar heen. Afspraakjes met vriendjes/vriendinnetjes maken een boel goed, maar juist op de momenten dat ik iets anders moet doen (koken, afwassen, schoonmaken) zijn er geen vriendjes bij ons thuis en wordt haar gemis aan een broer/zus pijnlijk duidelijk....
Het heeft niet lang geduurd voordat ik ook de voordelen van één kind kon zien. Zolang ik nog hoop op een tweede had, vertelde ik die voordelen niet aan mijn dochter. In die periode zag zij alleen maar de positieve kant van meer kinderen in een gezin, waardoor haar gemis en verdriet groter werd. Toen zij in groep 2 zat en steeds meer afspraakjes had, begon zij steeds duidelijker te zien dat meer kinderen in een gezin betekent vaak ook (heftige) ruzies onderling, alles moeten delen (kamer, speelgoed, kleren, de aandacht van mama/papa) en ook dat mama onterecht boos kan worden op vriendje/vriendinnetje wanneer zij niet weet wie de ruzie begon of wie iets stouts heeft gedaan.... Daar schrikt zij een beetje van en nu kan zij de rust thuis meer waarderen. Ook vriendjes/vriendinnetjes komen vaak liever hier spelen omdat ze hier niet gestoord worden door broers/zussen.
En -net zoals jij- ik ben ontzettend dankbaar dat wij haar hebben mogen krijgen! Dat wij haar na acht jaar ploeteren en een erg moeilijke bevalling in onze armen mochten houden, dat wij, na twee keer haar bijna verloren te hebben aan ademstilstand, nog steeds van haar mogen genieten en haar kunnen zien groeien! Pas nu kan ik eindelijk zeggen dat JA, wonderen bestaan! Voor ons niet in de vorm van een tweede kindje, maar in de vorm van onze enige dochter!
De vooroordelen rondom het enig-kind-zijn maken het moeilijker om ermee om te gaan als je graag een tweede had gewild. En het feit dat deze vooroordelen niet eens kloppen, maakt mij geregeld boos... Ik kan ermee omgaan als zo'n opmerking van een vage kennis of een vreemde komt, maar als het van een dierbaar persoon komt dan raakt het mij nog heel erg.
De levensovertuiging dat alles wat gebeurt een reden heeft kan je veel steun en kracht geven. Hierdoor kun je het sneller/makkelijker accepteren en eerder het gevoel van een compleet gezin hebben. Ik geloof helaas niet (meer) dat alles een reden heeft..... Mijn levensovertuiging -als je het zo kan noemen- is dat 'shit happens' en aan mij de keuze hoe ik ermee wil/kan omgaan. Uiteindelijk kun je wijzer en/of sterker eruit komen, maar ik zie dit wijzer/sterker worden niet (meer) als de reden of doel van een tegenslag.
Het is een hele lap geworden! er was nog meer waar ik op wilde reageren, maar ik weet het nu even niet meer....
Kaat
Dankjewel voor het delen van je verhaal. Ik heb er wel een flinke traan om gelaten hoor want idd de norm is meerdere kinderen en alles klinkt zo herkenbaar. Ik moest wel lachen om je verhaal betreffende de familiekortingen want ook daar zijn wij pas erg hard tegenaan gelopen en betrof idd de orting op basis van vier personen....zucht. Het is ook niet leuk in pretparken dat alles berekend is op twee aan twee acties, zo zit er altijd iemand bij ons alleen in een atractie, bleh !.
Ron is het enige enig kind in de klas en hij heeft net zijn eerste vrienden boekje meegekregen en idd al die kinderen die er in staan hebben meerdere broertjes en zusjes en zeker hier in het dorp is het toch wel gangbaar meerdere kinderen te hebben dus idd Ron is de uitzondering en op die leeftijd wil je er liever bijhoren niet waar. Ik hoorde nog een moeder zeggen dat ze het raar vond dat haar laatste dochter nu ook naar de basisschool gaat en in mijn hoofd schreeuwde het alleen maar "je moet eens weten hoe raar het is als je eerste en enig kind naar school gaat" zucht.
Ook wij zien de voordelen en Ron ziet die uit zichzelf volgens mij ook wel. Ik heb hem al eens een keer uitgelegd dat ook al zou er nu een broertej of een zusje komen hij daar toch niet zo mee kan spelen als met een vriendje of vriendinnetje. Gisteren ben ik de hele dag met hem naar een indoor speeltuin geweest en hebben we de hele dag met elkaar lopen raggen daar en tja ook dat zou niet zo makkelijk kunnen als er nog een baby zou zijn. Zijn beste vriendje heeft een oudere broer en die twee hebben alleen maar bonje en ruzies echt verschrikkelijk dus dat heeft hem ook wel een beetje afgeschrikt hahahahahaha.
Ik merk dat ik het zinnetjes "het zal wel een reden hebben" niet helemaal goed neergezet heb want eigenlijk hebben wij juist erg dezelfde mening en alleen betreffende dit onderwerp vind ik het voor ons zo passen ivm de medsiche voorgeschiedenis binnen onze familie.
Ik heb vandaag een lang gesprek gehad met mijn moeder en mijn ouders hierin voorzichtig duidelijk gemaakt dat het er echt niet meer van komt een tweede en dat we zo langzaam aan de spullen gaan verkopen , ook de spullen die ze ons voor de geboorte van Ron gegeven hebben zoals o.a. de kinderwagen. Verbazingwekkend nam mijn moeder dit positief op omdat zij zich juist erg veel zorgen maakte omdat wij nog een tweede wilden en zij natuurlijk ook al het verdriet en de ellende al weer zag komen betreffende de niet leuke zwangerschappen van mijn zus en mij en de vroeggeboortes. Het is fijn dat het nu bekend is maar voelt nog definitiever dan dat het al was pfffff. Maar ook mijn moeder , 1 van vier kinderen heeft geen contact meer met haar broers en was helemaal niet blij zoveel broers te hebben toen ze jong was dus ook zij vind Ron niet zielig hihihiih. Hoeveel jaar duurt het voordat de wens slijt ? zucht. Vanavond weer werken en dat betekend me rot vervelen en mijzelf dwingen niet de hele tijd over een tweede kindje te fantaseren.
Kaat, liesje
Wat vervelend om te lezen dat jullie kinderen zo'n uitzondering zijn. Raar, ik dacht toch dat enig kinderen inmiddels best gewoon werden (al dan niet uit keuze). Maar waarschijnlijk las ik een keer cijfers over alle leeftijden, en een heleboel kinderen zijn natuurlijk enig kind tot er een tweede komt.
Hier zou het trouwens ook best eens zo kunnen zijn in de wijk, zoon heeft in elk geval alleen vriendjes met broertje of zusje en de ouders zijn ook allemaal niet gescheiden. Bij mijn neef (enig kind) was dat dus heel anders, in zijn omgeving waren enig kinderen zoals hij zelf, met allerlei gezinsvormen erom heen, heel gewoon. Gelukkig voor hem, bedenk ik me door deze draad, want dat spreekt kennelijk niet vanzelf.
In onze omgeving
zijn juist veel ouders met èèn kind. Op de èèn of andere manier leert mijn zoon naarmate hij groter wordt steeds meer kinderen kennen die enig kind zijn.
Hij gaat mee dagjes uit met vriendjes zonder broer/zus en wij nemen zo`n vriendje weer mee b.v. op vakantie.
Zoon heeft totaal geen beeld van het "ideale" gezin. Ideaal is voor hem dat zijn ouders samen zijn. En zeker niet dat het gezin uit minimaal 4 personen moet bestaan.
Kortingsbonnen e.d. worden hier gewoon voor ons drieën gebruikt.Okè, een vakantie huisje is vaak voor 4/6/8 personen. Maar een gezin dat uit 5 bestaat moet toch ook een 6 persoons huisje nemen? Aan èèn hotelkamer voor 2 personen hebben wij weer genoeg. Er wordt gewoon een bed bij gezet. Ik heb al 10 jaar ervaring met mijn enig kind en leef niet anders dan een gezin met 2 of meer kinderen.
Als ze wat ouder worden is een vriendje meenemen op vakantie ideaal. Kan je zelf lekker lui doen, de jongens vermaken zich prima. Ruzie is er zelden of nooit. Want alleen al met z`n tweeën op een slaapkamer is feest.
De vragen of er nog een broertje of zusje zou komen, kwamen hier wel zeker uit onze omgeving. Tot zoon een jaar of 5/6 was werd er regelmatig gevraagd wanneer "de tweede" kwam.Hij hoorde dat ook regelmatig. "En, wanneer krijg jij een leuk broertje?" Dat gaat vanzelf over. Soms wordt mij nog gevraagd waarom wij er maar èèn hebben. Net of je je moet verantwoorden. Ik zal daar zelf nooit naar vragen. Zo vraag ik ook niet aan stellen zonder kinderen waarom dat is. Ik heb meer van dat soort vragen die mij storen. Aan een moeder met een tweeling vragen of ze geboren zijn via ivf of op de normale manier. Dat is geen belangstelling, maar vaak nieuwsgierigheid.
De wens is verdrongen...
Deze week met Ron zijn verjaardag en het trakteren op school en het elke dag naar school gaan heeft heel erg in het teken gestaan van het afscheid nemen van het idee om nog een tweede kindje te krijgen. We hebben ook nog stevige gesprekken gehad over evt een pleegkindje maar dat gaat het dus ook niet worden. Gisteren heb ik dan uiteindelijk (dacht ik) mijn laatste gesprek en onderzoek gehad bij de gyn maar het leven loopt nooit zoals verwacht. Ik moest gisteren voor een baarmoederfoto naar het ziekenhuis, een heel gedoe, veel pijn en mocht natuurlijk niet zelf rijden, oppas geregeld voor Ron en dus met mijn vader naar het ziekenhuis. Vervolgens kon ik mooi meekijken (tussen de pijn door) naar het beeldscherm waar de foto op te zien was en na gezien te hebben dat de eileiders wel vertraagt doorstroomden maar wel open waren drong de kinderwens ineens helemaal op de achtergrond. Ik heb zelf ooit op gynaecologie gewerkt en heb ook geleerd foto's en echo's mee te bekijken en ik zag meteen "daar klopt iets niet" en al snel werd dit bevestigd door de gyn . Er is dus iets in mijn baarmoeder wat er definitief niet hoort te zitten, het is een rond gezwel waarvan onduidelijk is wat het is. Ik heb gelijk daarna bloed laten prikken en woensdag moet ik dan naar de narcotiseur voor het pre-operatieve onderzoek en volgende maand de operatie. Dan is het afwachten of het bij een vaginale operatie blijft of dat ik daarna gelijk een afspraak moet maken voor een normale buikoperatie. En natuurlijk afwachten wat het is !!!!!!. Ik kan aan niets anders meer denken en ben alleen nog maar aan het wachten op de operatie, ik kan er zo slecht tegen dat ik niet weet waar ik aan toe ben, verschrikkelijk. De wens voor een tweede en me zorgen maken hoe het is om enog kind te ziejn is nu echt weg het gaat er nu alleen nog maar om weten wat daar zit.
Liesje
Ik sluit me aan bij Anna. Heel veel sterkte gewenst en ook ik hoop dat de uitslag mee mag vallen en dat het met een "simpele" operatie te verhelpen is.
Oh jee, liesje
Hè, dat maakt alles ineens nu wel weer héél anders. Sterkte en ik hoop uiteraard op een goede uitslag voor je.
Groetjes,
Wilma
Liesje
Hopen dat het allemaal meevalt, sterkte!!!!
Dank jullie wel
Bedankt meiden , tja hoe was het shit happends ? 
nu maar hopen dat de ergste "shit" aan mijn deur voorbij gaat met al het andere kan ik letterlijk en figuurlijk "leven"
Kippenvel
Bij het lezen van je vroige berichtje... Wat naar dat er iets blijkt te zitten wat er niet hoort te zitten en al die onzekerheid nu... 
Ik duim met je mee!
