Hoe is dat, enig kind zijn?
Hallihallo,
Mijn man en ik hebben een zoontje van bijna vier. Helaas na drie jaar geprobeerd te hebben is er nog steeds geen broertje of zusje onderweg. Ikzelf heb een zus en mijn man een zus en een broer. Nu zou ik graag willen weten hoe jullie dat ervaren hebben het enig kind zijn.
Geen probleem
Ik heb het nooit als iets negatiefs gezien, had altijd veel vriendinnetjes over de vloer en regelmatig een vriendinnetje om te logeren. Ik heb nooit een broertje of zusje 'gemist'.
Nu nog niet, ben nu 41 jaar. We hebben in de familie al het nodige meegemaakt van overlijden, ziekte en dergelijke dingen, maar het idee van er alleen voor te staan is zo overdreven. Je hebt altijd wel iemand in je omgeving die je met dingen helpt/wil helpen. Trouwens dat heeft volgens mij heel veel met je karakter te maken. Als je klaar staat voor een ander in moeilijke tijden, dan staan zij ook klaar voor jou.
We hebben zelf ook 'maar' 1 kindje, hij zegt zelf ook niets te missen. Nooit gevraagd om een broertje (zusjes vind hij zowiezo niets
).
Ik denk dat het ook maar net is wat je gewend bent. Ik ken genoeg gezinnen met meerdere kinderen die onderling totaal niet met elkaar overweg kunnen. Nou, daar heb je dan wat aan als broer/zus zijnde. Nee, volgens mij is het niet 'zielig' om alleen te zijn.
En dat vooroordeel van enigskinderen zijn niet sociaal, egoistisch en ik weet al niet wat meer, is volgens mij ook zwaar overtrokken. Ik kan niet zeggen dat ik niet sociaal ben, heb altijd veel vriendinnen gehad, egoistisch?? Nou, dat kan ik ook niet zeggen. Ook van mijn zoon niet.
Ik denk niet dat je druk hoeft te maken hoor. Enigskinderen zijn echt niet wereldvreemd
Geniet van je kindje......
Groetjes Janneke
Tja
Ik ben geen enigskind maar was dat wel zo geweest dan was mijn leven als kind waarschijnlijk makkelijker en gezelliger geweest als mijn leven met 1 broertje met adhd en 2 stiefbroers met autisme. Je weet simpelweg niet hoe het zal zijn met meerdere kinderen. Het kan positief en negatief uitpakken.
Aan mijn eigen kinderen merk ik dat ze veel aan elkaar hebben en het erg gezellig hebben samen maar dat kan over een paar jaar best heel anders zijn.
Daarnaast blijkt bij jullie helaas maar weer dat je er zelf weinig invloed op hebt. Wat me overigens verschrikkelijk moeilijk lijkt dus ik wil je heel veel sterkte wensen.
Heerlijk!
Ik heb sinds een jaar contact met mijn halfzusjes en broers (ben bijna 28) en dat vind ik echt wel leuk maar omdat ik ruim 20 jaar geen contact met mijn vader heb gehad ben ik opgegroeid als enig kind.
En echt: ik vond het heerlijk! Ik kreeg wel eens vragen, of ik het niet jammer vond dat ik geen broers/zussen had maar dat heb ik echt nooit gevonden. Ik had veel vriendjes en vriendinnetjes, mocht ook altijd iedereen mee naar huis nemen als ik dat wilde maar zo vaak deed ik dat nog geeneens. Ik vond het namelijk ook heerlijk om lekker alleen thuis te spelen, leuke dingen te doen met mijn moeder (en stiefvader) en ik ging bijvoorbeeld heel graag bij mijn opa en oma logeren.
Bijna al mijn vriendjes en vriendinnetjes hadden wel broers/zussen en die waren altijd jaloers op mij. Ik hoefde mijn kamer, speelgoed, ouders enzovoorts niet te delen.
Mijn man is de oudste van 4 kinderen. Met de broer die gelijk na hem komt heeft hij niet tot nauwelijks contact, de 2 die daarna komen waren pas 11 en 1 toen hij uit huis ging en daar heeft hij nooit een band mee opgebouwd. Hij kan nu goed met ze overweg hoor, maar echt broer en zus-relatie is er gewoon niet.
Zelf hebben we nu bijna 4 kinderen. Ik heb heel lang geroepen dat ik er maar 1 wilde, maar het is anders gelopen. Ik ben er heel blij mee, geniet van mijn gezin, maar ik ben er volledig van overtuigd dat een kind dat enig kind blijft niet zielig is!
Verder wil ik jou heel veel sterkte wensen. Jullie zoon is nog jong, die weet gewoon niet beter straks, maar voor jou moet het heel moeilijk zijn om afscheid te nemen van de wens naar een 2e. Als dat al lukt...
Heel veel sterkte en succes meid!
Groetjes, EsmeePF
Ja is moeilijk...
Meiden ik ben erg blij met jullie reacties en verschillende invalshoeken. Als ik zo terug kijk heb ik zelf ook weinig lol aan mijn zus beleefd. We schelen vier jaar en zijn totaal verschillend en het was meer bonje dan al het andere en ook nu zie ik haar alleen met de feestdagen en verjaardagen. Ik vind het denk ik het moeilijkst echt af te sluiten met het beeld er ooit twee te hebben. Ron vraagt ook meerdere keren per maand wanneer hij nou een zusje krijgt en dat steekt heel erg en dan vind ik het heel moeilijk, net alsof ik hem teleurstel (als of ik dat zelf al net genoeg ben hahaha) ik zie zeker wel de voordelen van 1 kind misschien vind ik het zo moeilijk omdat het geen vrijwillige keuze is. En tja ben idd bang hem wat te kort te doen maar als ik het zo lees is dit juist heel anders.
Enig kind
Liesje,
Er is natuurlijk een verschil tussen bewust kiezen voor 1 kind of het bij 1 kindje houden omdat de natuur er voor beslist!
Ik ben enig kind. En niet omdat mijn ouders het zo wilden. Ik had een broertje dat op 18 maand gestorven is aan wiegedood, ik was toen 4 jaar ongeveer. Heb er weinig herinneringen aan maar door dat akelig "verlies" heb ik me wel altijd afgevraagd, hoe zou het zijn geweest moest ik niet alleen geweest zijn...
Ik ben nu zelf mama van een dochter en ik denk dat we het bij 1 kindje houden. Je kindje kent niet anders en zoals de vorige berichten al vertelden, je hebt geen garantie dat het "klikt" met broers of zussen hè.
Probeer er het positieve van in te zien.
Alle aandacht gaat nu naar je zoon, dat maakt hem niet perse egocentrisch, je leert hem zelfstandig zijn, verantwoordelijkheid op te nemen, en sociaal te zijn.
Mijn allerbeste vriendin is ook enig kind, en met haar heb ik het er wel eens over: 1 kind of meer...
Zij heeft nooit last gehad van het alleen zijn, had altijd vriendinnetjes en een goeie band met papa en mama. Probeer rust te vinden en voldoening met de idee dat jullie 3tjes het goed hebben samen!
kus
Liesje
Hoi Liesje,
Ik snap dat jij het liever anders had gezien, maar het is zoals het is. Je kunt je zoon best uitleggen dat het niet kan helaas. En als je dat toch luchtig houdt, dan zal hij er vast ook overheen stappen.
Zelf denk ik dat het heel leuk kan zijn om enig kind te zijn. Hangt er wel vanaf of je ouders een beetje hartelijk en gastvrij naar anderen zijn natuurlijk.
Maar je kunt toch af en toe vriendjes meenemen op uitstapjes of zelfs op korte vakanties? Je zoon heeft twee ouders die vreselijk veel van hem houden, dat is toch al een prachtige rijkdom?
Sterkte!
Liora
Ik ben enig kind
Ik ben ook enig kind. Als kind heb ik er geen last van gehad. Bij mijn ouders kon veel. Iedereen kon blijven eten en slapen. Toch vond ik het bij vriendinnetjes altijd wel leuk met broers/zussen. Pas later toen ik volwassen werd vond/vind ik het wel jammer dat ik geen broer of zus heb. Ik heb veel zorgen gehad om mijn vader. En natuurlijk kan ik het delen met allerlei mensen. Maar toch niet met iemand uit hetzelfde nest. Natuurlijk zijn er veel gezinnen waar broers en zussen nooit optrekken. Het is geen garantie dat het goed en gezellig is. maar ik ken toch ook een hoop gezinnen waar het wel zo is. En dat lijkt mij toch fijn.
Ik zou zelf niet "kiezen" voor 1 kind. Maar helaas heb je niets te kiezen. Je doet je kind echt niets tekort. Het heeft z'n voor-en nadelen.
Ik heb het als enig kind wel altijd (zowel als puber als volwassene) vervelend gevonden dat m'n ouders alleen mij hadden en dat alle aandacht naar mij ging. Bij anderen waren ouders ook afgeleid door broers/zussen en drukte en zorgen. Bij mij thuis draaide het om mij. Als ik verdrietig was wisten ze dat, als ik iets voor mij zelf wilde liep ik altijd in het oog. Goedbedoeld maar wel benauwend. Het is iets wat ik vaak om mij heen herken bij gezinnen met 1 kind. Je wordt zo'n drie-eenheid. Als kind prima, als puber was dat voor mij lastig.
Uit een ander draadje begrijp ik dat jullie veel verdriet hebben omdat een tweede kindje zich niet aan dient. Dat begrijp ik goed en ik wil je strekte wensen. Het is verdrietig als je het graag wil maar je doet je kind niets tekort. Gewoonweg omdat het je overkomt en jullie te dealen hebben met de siyuatie zoals hij nu is, En je zoontje dus ook.
Komt die vraag om een zusje overigens vanuit je zoon? Of vanuit jullie omgeving die het tijd vind worden voor een broertje/zusje en zo tactloos zijn om dat op deze manier te ventileren? Vond ik ook altijd irritant; mensen die er wat over zeggen moesten en mensen die er bij voorbaat maar vanuit gingen dat ik strontverwend was en me wel zo zou gedragen.
Liedewij
Lief
Ik ben blij met jullie reacties, ik vind het moeilijk en zal dat ook wel blijven vinden vrees ik.
Liedewij, Ron zijn vraag komt echt vanuit hemzelf waarschijnlijk doordat afgelopen jaar iedereen bij hem op de peuterspeelzaal een broertje of zusje kreeg en daar werd natuurlijk veel over gesproken en overal waar je gaat en staat heeft iedereen ook op tv wel een broertje of zusje. Hij is de enige in onze omgeving die dat niet heeft. Hij heeft op een gegeven moment ook op de pueterspeelzaal gezegt dat hij het jammer vind dat hij geen zusje heeft want dan zou hij ook mee kunnen praten in het kringgesprek (nadat er een broertje geboren was bij zijn vriendje) Tuurlijk weet hij niet precies wat hij daar mist.
Ik ben trouwens ook erg bang dat ik te dicht op hem zit, hij is nml ook een best een erge zuiger en erg aanhankelijk en niet echt zelfstandig (ook mama's schuld) en daar zijn we dus heel hard bewust mee bezig om af te kicken hahahahah mama mag niet meer alles doen 
Ik zou ook het liefste nog een broertje of zusje voor Ron zien zeker juist voor later om zijn zorgen en lasten mee te kunnen delen maar ook dat zie ik zelden terug bij mijn zus en mij.
Het valt me op dat alles enig kinderen hier veel vriendjes en vriendinnetjes over de vloer hadden en hier ga ik me zeker op in stellen. Ik probeer het al zoveel mogelijk te compenseren door zoveel mogelijk kinderen op te zoeken, ging zelfs iedere woensdagmiddag naar de Intratuin zodat Ron daar in het ballenbad kon spelen. Nu gaat hij vanaf volgende week iedere dag naar school dus zal het een natuurlijker verloop nemen.
Liesje
Hoi Liesje,
Komt de vraag om een zusje echt uit hemzelf? Mijn zoon heeft namelijk ook op een kdv gezeten waar echt iedereen een broertje of zusje kreeg, of twee, en heeft er nooit om gevraagd. Pas toen hij vier was zei hij dat hij later graag broer wil worden, maar dat klinkt toch anders dan 'ik wil zo graag een broertje of zusje'.
Zou het kunnen dat jullie vurige wens niet aan je zoon voorbij is gegaan?
Ze pikken meer op dan je denkt hoor!
Liora
Hier ook
Ik ben getrouwd met een enig kind en we hebben zelf ook 'maar' 1 kind. Mijn man heeft er vroeger nooit problemen mee gehad, en nog vindt hij het geen enkel probleem.
Onze zoon zal helaas ook ons enigste kind zijn. Hij vraagt er ook wel eens naar, maar we hebben hem wel verteld dat het niet kan, sommige dingen kunnen gewoon niet. Dat snapt hij wel, maar jammer vindt hij het soms wel hoor.
En wat Liora al zei, misschien heeft je zoon genoeg meegekregen van het feit dat jullie diverse teleurstellingen hebben gehad.
Jessica
Altijd de aandacht
Ik herken het helemaal niet! Niet dat mijn ouders (moeder en stiefvader) geen aandacht voor me hadden, in tegendeel, maar er werd niet steeds op me gelet. Ik ben heel vrij opgevoed, werd vrijgelaten om mijn eigen (soms heel stomme) fouten te maken maar ik kon altijd op thuis terugvallen. Als ik verdrietig was kon ik daar altijd over praten, als ik er ergens mee zat was er altijd een luisterend oor, maar als ik daar geen behoefte aan had werd dat helemaal gerespecteerd.
Het is misschien wel een valkuil, als ouders zijnde, om niet té veel op je kind(eren) te letten, maar ik denk niet dat dat persé een valkuil voor ouders met 1 kind is.
Liora
Tuurlijk pikken kinderen alles op en die van ons is ook nog eens bijzonder gevoelig maar zijn neefje heeft ook net een breortej gekregen en als je dan ook nog de musical van Neintje kijkt die ook nog even een brusje krijgt tja dan vond ik zijn vraag direct daarna "mama wanneer krijg ik nou een zusje " toch echt niet zo vreemd. Maar dan nog ik denk ook echt dat hij niet weet wat hij vraagt hoor, maar het kwetst wel iedere keer weer.
Te veel aandacht
Het zal waarschijnlijk idd niet voor iedereen een valkuil zijn maar wel voor mij. Ik moet me er echt heel bewust van zijn dat ik ook niet alles voor hem doe bv. Hij is het ook gewend dat ik de hele dag wel naar hem kijk als hij zegt "mama kijk eens" dus ook daar ben ik nu bewust mee bezig. Hij vind het nu nog heerlijk mar erg zelfstandig maakt dit alles hem niet en ik kan me voorstellen dat als je in de puberteit komt idd hier niet op zit te wachten. Maar dit is idd mijn persoonlijke valkuil ik ik erg herken.
Ik ben wel heel blij te lezen dat er zo veel positieve reacties zijn het troost me wel.
Enigst kind krijgt zusje
en in het begin was min dochter (6 jaar) heel blij, dit wilde ze al heel erg lang, een eigen broertje of zusje.
Nu ik zo haverwege ben komt ze er ook achter dat papa dan 2 dochters heeft, dat opa's schoot niet meer helemaal alleen voor haar is, dat als er kadootjes gegeven worden ze niet altijd voor haar zijn. En dat is wel even slikken.... Ze heeft afgelopen maanden een paar keer in haar onderbroek geplast, nachtmerries, vroeg wakker, babypraat op school, babypraat thuis, heel snel huilen, niet willen praten en alleen maar willen schreeuwen, zichzelf heel erg zielig vinden als iets niet mag enz enz.
Het is goed dat ze dit allemaal nu doorvoelt, dan is ze straks beter voorbereid denk ik.
Enigst kind zijn heeft ook heel veel nadelen, minder weerbaar vind ik mijn dochter op sociaal emotioneel vlak, sneller van een opmerking upset, hangen aan volwassenen. Het heeft ook heel veel voordelen, volop aandacht en liefde, meer met je ouders samen zijn odat je eigenlijk altijd wel mee kan.
Ze zal straks als haar zusje er is wel moeten inleveren, qua aandacht, ze zal vaker moeten wachten maar ik denk ook gezien het grote leeftijdsverschil dan (6,5 jaar straks) dat ik 2 enigst kinderen zal hebben en dat vind ik 'enig'.
Denk ik ook
Hoi Manda,
Ik denk ook dat onze oudste kinderen enig kinderen met broer/zus blijven. Ze zijn zo lang alleen geweest!
Liora
Sinilind
"Verder vin dik het zwaar nu dat vooral mijn moeder niet meer zo gezond is, dat ik mijn zorgen met nietmand kan delen en er alleen voor sta."
Ja, dat herken ik, niet van mijzelf, maar van mijn man, hij was ook enigst kind en toen zijn ouders oud waren kwam alle zorg, geregel etc op hem neer. Zeker toen zijn moeder in een verpleeghuis woonde werd er verwacht dat hij constant op kwam draven voor elk gesprek, onderzoek, feestje etc etc, dat was zwaar. Natuurlijk is dat geen reden om voor meer kinderen te kiezen, maar ik ben wel blij (ook daarom) dat ik wel broers en zussen heb.
Situatie afhankelijk
Het is allemaal zo situatie afhankelijk. Bijvoorbeel om Sinilinds voorbeeld te nemen van er alleen voor staan als je ouders ouder worden. Dat kan inderdaad maar je kan ook in de situatie zitten van mijn oma die een broer en een zus had. Haar broer is echter jong gestorven. Zij en haar zus met wie ze maar twee jaar verschilde woonden in dezelfde stad waar ook hun moeder woonde. Toch kwam alle hulp zowel practisch als emotioneel aan haar moeder op mijn oma terecht. Mijn oma ging er elke dag heen, maakte schoon, deed de boodschappen enzovoorts. Uiteindelijk is de zus van oma verhuisd een tijdje na de dood van hun moeder naar een andere stad en de laatste 30 jaar of zo van hun leven was er geen enkel contact. Mijn oma heeft in de krant moeten lezen dat haar zus gestorven was.
Mijn vader heeft een broer en zus en had alleen sporadisch contact met beiden. Met zijn zus zeer zelden. Mijn vader was een moeilijke man, veel problemen waaronder verslaving maar zijn geen van beiden hebben ooit echt naar hem omgekeken. Andersom zocht mijn vader overigens ook geen contact. Het ligt dus aan allemaal.
Misschien ligt het aan mij maar ik ken zoveel verhalen van mensen die hun broers of zussen nauwelijks of zelfs nooit meer zien. Die altijd al ruzie hebben gehad of gewoon helemaal geen raakvlakken meer hebben.
Gelukkig ken ik ook positieve voorbeelden van broer/zus relaties. Mijn man is met zijn drie jongste zussen heel close en hoewel de familie band ook tot ruzie leidt en zeer benauwend is soms heeft het ook veel positieve kanten.
Het grootste nadeel van enig kind zijn lijkt mij dat als kind volwassen is hij of zij er misschien meer moeite mee zal hebben om keuzes te maken die zijn ouders benadelen (zoals emigratie) omdat er geen backup in de vorm van broers of zussen is.
Verder zal enig kind zijn maar een beperkte factor zijn in geluk en karakter van het kind. Band van de ouders, band met de ouders, sociale kapitaal van de ouders en kind enzovoorts spelen allemaal een veel belangrijkere rol in hoeverre het kind benadeeld is dan het wel of niet hebben van broers en zussen.
Overigens schijnen de meeste studies over enigs kinderen altijd zeer posititief te zijn over de sociale vaardigheden en iq van kinderen zonder broers en zussen.
De vooroordelen die bestaan over enig kinderen zijn echt alleen maar vooroordelen. Zo denk ik dat mijn beste vriendin en haar zusje een leuker karakter hadden gehad als ze niet bij elkaar waren opgegroeitd. Dat was altijd nijd en haat waardoor ze nu als volwassenen nog steeds geen normale band kunnen opbouwen met elkaar.
Maylise
Voor/ en nadelen
Zelf heb ik ook èèn kind.Uit de tests die Maylise aangeeft blijkt idd dat enig kinderen sociaal juist wel vaardiger zijn en betere resultaten op school boeken.
Maar ook daar kan ik niet veel mee. Ik denk dat iedere situatie per kind, ouder, gezin verschil maakt.
Mijn zoon is zeer gelukkig als enig kind. Wij hebben een zeer stabiel gezin en dat is denk ik voor een kind het belangrijkste. Misschien zegt hij later het jammer te vinden geen broer/zus te hebben, dat kan.
Zelf kan ik eerlijk gezegd maar èèn nadeel vinden. Die is meer op mezelf als moeder gericht. Als mijn zoon ooit iets overkomt heb ik gevoelsmatig niets meer om voor te leven. Als er meer kinderen waren geweest zouden zij me misschien overeind houden en de moed om door te gaan.
Mijn zoon is zeer zelfstandig en we voeden hem ook bewust zo op. Maar onbewust zou ik hem liever "in een doosje willen doen en bewaren, heel goed bewaren".
Wil40
Meid wat herken dat dat wat je schrijft !!!!!!!
Zorgen voor familie
Bij beide kanten van mijn gezin ligt de familie helemaal uit elkaar en ik had als kind alleen maar bonje met mijn zus, we zijn te evrschillend. Het is nu wel gezellig op feestjes hoor maar verder hebben ook wij geen contact. Mijn vader heeft drie broers en slechts een broer heeft hem geholpen met de zorg om hun moeder. Mijn moeder heeft drie broers en staat ook wat dat betreft geheel alleen in het leven. En toch had ik mijn zoon een aanspreekparter gegund om toch even mee te overleggen als wij later zorg nodig hebben. En idd als er wat met Ron gebeurd kan je mij wegbrengen. Ron is en zal ook het enige kleinkind blijven van mijn schoonmoeder die ook nog eens in het buitenland woont en dat vind ik ook best heel zielig.
Ron wordt als erg volwassen gezien met zijn bijna vier jaar maar dat komt doordat hij tussen volwassenen opgeroeid maar gelukkig zag ik op een partijtje gisteren dat hij zich helemaal in de groep kinderen kan integreren en de juf op school bevestigd dit gelukkig ook. Ik ben heel blij met jullie reacties zeker ook omdat ik zo langzaamaan echt mijn leven om een enig kind heen moet bouwen en dit gewoon het beeld wordt. Ik merk wel dat ik het in vergelijking met de meiden om me heen wel heel makkelijk heb met maar 1 kind. Qua planning en tijd voor mijzelf en financieel gezien en kan ook echt 100% met Ron bezig zijn ook met mijn aandacht zonder dat ik ook op een tweede kindje let. Gelukkig is Ron alles behalve egoistisch en gelukkig juist heel sociaal want daar maakte ik me wel zorgen om en ook dat hij niet van zich af zou bijten maar het gaat goed op school !
Het is zo kostbaar een kind (traantje)
Vooroordelen zijn het vervelendst
Ik ben ook enig kind. Ik vind het niet erg en ik vond het niet erg. Ik vind de vooroordelen wel heel vervelend. Egoïstisch, niet sociaal, niet kunnen delen, niet op de beurt kunnen wachten, ga zo maar door. En allemaal zijn ze onjuist. Uit onderzoek blijkt keer op keer dat er op sociaal gebied helemaal geen verschil te ontdekken is tussen enig kinderen en kinderen met broers en zussen.
Als een enig kind problemen heeft wordt er al snel gewezen, gezegd dat het komt doordat het een enig kind is. Maar je hoort nooit iemand zeggen 'logisch, want hij heeft ook een zus'. Er zullen altijd kinderen met problemen zijn, enig kind of niet.
Vorig jaar is mijn vader overleden en dat vond ik wel zwaar. Niemand die kon meevoelen wat ik voelde en ik voel in mijn eentje een soort van verantwoordelijkheid voor mijn moeder die nu alleen is. En dan is ze nog maar halverwege de 50 dus absoluut niet hulpbehoevend, mijn vader is te jong overleden. Dat is helemaal niet leuk en kan nog zwaarder worden als mijn moeder straks oud gaat worden. Duurt gelukkig nog wel even. En de dood van mijn vader op zich vind ik veel moeilijker dan dat ik geen broer of zus heb. En het feit dat je ooit zult doodgaan en dat je kind daar dan mee om moet gaan weerhoudt ook niemand ervan om kinderen te krijgen. Tegenslag hoort nu eenmaal bij het leven.
Niemands kind meer
Het enige nadeel wat ik vind van enig kind zijn is idd als beide ouders zijn overleden. Dan ben je dus niemands kind meer. Er is niemand meer die weet hoe jij was als kind, welke herinneringen juist zijn en welke niet. Niemand meer om te checken: mam, hoe was ik op die leeftijd? Of: pap, hoe deden jullie dat met mij?
Ik ben dus enig kind en beide ouders relatief vroeg verloren. Heb het enig kind zijn nooit als vervelend ervaren, heb nooit het gevoel gehad dat ik iets miste. Maar nu ik zelf mama ben, mis ik wel dat lijntje naar vroeger. Iets wat je dan misschien wel weer hebt als je broers of zussen hebt (mits kontakt natuurlijk okay is). Toch nog die connectie met je kind-zijn.
Kan ik begrijpen...
Ik heb ook twee redenen om nog een kindje te willen, mijn gevoelends en idd dat Ron nog iemand heeft die er later nog is (is natuurlijk nooit zeker) als zijn ouders er niet meer zijn. Ik ben wel blij te lezen dat ook in jullie stukjes blijkt dat het enig kind zijn helemaal niet zielig is en nadeling en triest. Onze zoon is dus niet zielig maar verwend hihiihih
Aandacht
Ik blijf ook dit draadje volgen en haal er veel dingen uit die herkenbaar zijn. Natuurlijk krijgt mijn zoon veel aandacht. Dat zal ik ook niet ontkennen. Als hij uit school komt hoef ik alleen naar zijn verhalen te luisteren. Als we weg gaan heeft onze prins de hele achterbank.
Ik denk juist dat ouders van èèn kind zich daar heel erg van bewust zijn. We willen geen egoïstisch, verwend enig kind. Dus we werken juist aan het tegendeel.
Maar ze hoeven niet veel aandacht te delen, wachten op hun beurt enz. Maar of ze daardoor minder goede karaktereigenschappen ontwikkelen? Ik denk dat dat erg ouder en karakter bepalend is. Dus enig kinderen zijn niet triest en zielig. Mijn zoon zou zeggen: "in tegendeel, mijn ouders helemaal voor mezelf, heerlijk." Hij houdt erg van de drukte in gezinnen met meerdere kinderen, maar is weer blij als hij in de rust thuiskomt. Nu is het wel zo dat ik èèn kind zelf ook altijd prima heb gevonden. Geen schuldgevoel en geen grote verlangens naar een tweede. Dat voelt mijn zoon natuurlijk ook. Wij zijn erg gelukkig met zijn drieën. Ik koop geen schuldgevoel af met dure spullen, met een hondje of wat dan ook.
Ik heb niet "maar èèn kind." Dat "maar" vind ik al irritant klinken. Hoezo, maar? In het verleden kreeg ik die vraag regelmatig. "Hebben jullie maar èèn kind,waarom maar èèn?" Ik had altijd neiging om te reageren met : "Ja, en waarom heb jij er maar twee?"
En de vraag : "wanneer komt de tweede?" Of het een pakje boter is....Je altijd moeten verantwoorden, ik begrijp dat echt niet.
Als je ouders er niet meer zijn is het inderdaad prettig naaste familie te hebben waarmee je over vroeger kunt praten. Dat heb ik helaas ook ondervonden. Maar dat zijn dingen waar ik niets aan kan veranderen. Er zijn kinderen met een overleden broer/zus, kinderen met gescheiden ouder, enz. Je kan van alles tegen komen in je leven. Ik kan niet zijn hele levensweg bepalen, oplossen en invullen.
Mln
Mijn mans beide ouders zijn overleden, maar hij heeft nog wel tantes, nichten en neven die weten hoe hij was toen hij klein was en met wie hij gezamenlijke herinnringen heeft, juist omdat hij enigst kind was en er verder weinig kinderen in de familie waren weten de anderen nog wel heel veel van 'toen'.
Heel herkenbaar wil
'maar 1 kind', 'waarom heb je er maar 1 ?'
Ach sommige mensen....
Ik lees mee...
Hoi Liesje,
Al een paar dagen lees ik mee.... Ik ben zelf geen enig kind (al had ik het soms gewild), mijn man ook niet, maar onze dochter blijft -helaas- enig kind. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het is om als enig kind op te groeien, daarom vind ik het heel interessant om de reacties hier te lezen.
Ik herken heel veel in wat Wil schrijft. Hier zijn ook de vooroordelen die erg pijnlijk zijn. En natuurlijk ook het feit dat het geen eigen keuze was om het bij 1 kind te laten. Mijn dochter heeft zelf ook veel moeite hiermee, sinds zij 3 was vroeg en vraagt zij regelmatig voor een broer of zus. Zij is nu 7, het vragen wordt wat minder nu, maar ik merk aan haar dat zij er nog aan denkt, het is duidelijk dat zij een gemis voelt. En ja, zij voelt mijn verdriet haarfijn aan, maar zij heeft ook haar eigen verdriet te verwerken.
Ik let ook erg veel op hoeveel aandacht ik haar geef en dat in haar gedrag geen enig-kind-trekjes zijn. Gelukkig heeft zij nooit moeite gehad met delen, iedereen mocht met haar speelgoed spelen, ook lenen en zelfs krijgen! - wat ik weer niet zo goed vond Waar ik denk dat zij moeite mee kan hebben is thuis zijn met 2 volwassenen. Behalve de afspraakjes met leeftijdgenoten probeer ik dan vaak ook bewust de evenwicht in het aantal volw.-kind te "compenseren": door soms gek te doen samen met haar, door meer op haar niveau plannetjes te maken, kleine 'samenzweringen" tegen papa of dochter+papa tegen mij. Dit komt uit mijn eigen herinneringen aan vroeger toen wij een verdeling maakten in kinderen vs volwassenen. Anders is zij altijd in de minderheid, zij kan nooit van ons 'winnen'
Wat broers en zussen betreft.... het is lastig praten als je zelf graag een groter gezin had gewild (weet ik uit eigen ervaring) maar de voorbeelden in mijn omgeving zijn niet zo positief.... met mijn zus klikt het niet echt, wij hebben geen ruzie, maar wij hebben weinig te vertellen aan elkaar. Ook blijkt het dat haar herinneringen van vroeger - toen wij klein waren - heel anders zijn dan mijn herinneringen, dus tja, dat gevoel van het verleden met iemand echt kunnen delen heb ik ook niet.... Mijn man heeft twee zussen, wij zien ze alleen met verjaardagen en ook niet altijd. Met een van de twee verloopt het contact erg moeizaam, er is vaak ruzie en onenigheid. Mijn nichtje (oudste van mijn zus) had dolgraag enig kind willen blijven - met haar 3 jaar (toen) wist zij het heel zeker! Zij is nu bijna 16, zij heeft een zus (13,5) en een broer (11,5) en zij heeft het geen moment leuk gevonden!
Enig kind zijn is niet zielig.... maar het kan wel zo voelen als jij -of je kind - het zielig vindt. Het is hierbij erg lastig om het verdriet rondom je onvervulde 2e-kinderwens los te zien van het feit dat je kind als enig kind zal opgroeien.... tenminste, zo ervaar ik het....
ik blijf hier lezen, ben benieuwd hoe anderen het enig-kind-zijn ervaren hebben.
sterkte!
Wil
Ik herken heel veel van wat je schrijft en nu Ron op school zit sinds een paar dagen merk ik dat hij de rust thuis nu begint te waarderen in tegenstelling tot het jaar hiervoor. Hij komt thuis en gaat heerlijk in zijn eentje ongestoord zitten spelen, helemaal in zijn eigen fantasiewereld en dan kan ik me best voorstellen dat het heerlijk is enig kind zijn. En je kan idd nooit weten wat je pad kruist.
Kaat
Ik herken ook in jouw verhaal weer veel. Ook mijn zoon vraagt al zo lang om een zusje. Ik weet nog dat hij van de zomer ziek was met zeer hoge koorts en ik sliep die nacht bij hem op de kamer en snachts werd hij wakker en we kletsen even wat en toen begon hij er ook weer over en toen gaf ik voor het eerst aan dat ook papa en mama dat willen maar dat je niet altidj krijgt wat je je wenst en zijn oplossing was toen al heel makkelijk ik moest het maar aan Sinterklaas vragen. Gelukkig is hij dat vergeten afgelopen december en we vieren morgen zijn verjaardag en hij heeft het gelukkig niet op zijn lijstje gezet...zucht. Ik heb hem deze week best ferm toegesproken dat hij moet stoppen er om te vragen, het doet zo'n pijn. Ik heb ook geen idee hoe het gaat slijten dat gevoel maar het moet.
Liesje, vragen
Je zoon wordt morgen 4 jaar. Van Harte Gefeliciteerd!
Je kan hem niet kwalijk nemen dat hij om een "zusje"vraagt. Hij is nog veel te jong om je wens voor een 2e te begrijpen. Laat staan oorzaken, de biologische en medische kant. Maar hij heeft de afgelopen 3 jaar wel jullie teleurstellingen gevoeld en je verdriet.
Hij vraagt niet zozeer een zusje voor zichzelf...hij vraagt het voor papa en mama, zodat ze gelukkig zijn. Als je er zelf vrede mee hebt dat het er bij èèn blijft, echt kan overdragen aan je zoon dat je gezin "compleet" is, dan zal zijn vraag afnemen en stoppen. Maar dat heeft nog even tijd nodig, eerst moet je er zelf klaar mee zijn en dat is nu misschien nog te vroeg...
