Hoe ga ik om met een enig kind?

Lienneke

Hier ook een moeder van een enig kind, ook een dochter, van bijna 7. Ik kan niet zeggen dat ik me schuldig voel over dat ze enig kind is, want de situatie is nu eenmaal zo en ik vond het zelf ook jammer. Verder heb ik daar eigenlijk geen schuldgevoelens over.
Misschien is het verstandig om eens verder te overdenken waar dat schuldgevoel bij jou precies vandaan komt, als dat na al die jaren nog steeds zo sterk is. Misschien heeft het toch meer te maken met jouw gevoelens over het onderwerp dan dat je dochter er nou zo'n last van heeft. Verder lijkt het er een beetje op dat dit nu extra uitvergroot wordt omdat er ook wat pubergedrag bij komt kijken.
De term 'liefdevolle verwaarlozing' kwam een aantal jaren geleden hier ook langs in discussies. Het sprak mij juist wel aan omdat ik daardoor begreep dat kinderen er behoefte aan hebben om zelf ook dingen te ontdekken en ook moeten leren dat als ze zich vervelen, ze zelf iets moeten vinden om te gaan doen. In die zin sta ik niet continu in de speelstand. Als ik geen zin heb in een spelletje of ik ben daarvoor te moe, dan zeg ik dat gewoon.
Ik zou eigenlijk willen zeggen: relax, meiske, vat het niet te zwaar op. Je bekijkt alles wat er gebeurt door de bril van je schuldgevoel en daardoor wordt alles heel zwart-wit.
Knuffel,
Vonda

Hoe doen jullie het met vakanties?

Leuke discussie dit! Hier ook een enig kind (zoon van 11 jaar),ik herken veel van wat er al gezegd is.
Schuldgevoel hier ook bij vlagen, zeker als mijn zoon op mijn gemoed gaat spelen. Juist omdat het bij ons een bewuste keuze is geweest, geeft hij ons wel eens het gevoel dat we hem een broer of zus hebben "onthouden", wat ook wel zo is natuurlijk. Maar ik kan me erg vinden in de "het zij zo" benadering en wat krin ergens al zei; als ouder heb je wrsch altijd wel iets wat knaagt en waarvan je het gevoel hebt dat het eigenlijk anders/beter zou moeten.

Wat ik wel eens lastig vind is hoe we de vakanties moeten gaan invullen de komende jaren dat hij nog meewil. Toen hij jonger was ging dat allemaal prima; we hebben altijd gekampeerd, juist omdat dat voor hem makkelijker was qua aansluiting met andere kinderen, en hij was nog klein genoeg om zonder morren met ons mee te gaan als we van de caming af wilden. Maar het afgelopen jaar was het toch een hele strijd om af en toe nog iets met zijn drieën te doen (wandelen, naar een dorpje ofzoiets) omdat mijn zoon het liefst dan de hele dag op de camping blijft hangen. (Als ik dan tegen mijn zoon zei dat hij, met een evt. broer of zus, ook gewoon mee had moeten wandelen, bracht hij als tegenargument in dat "je dan tenminste met zijn tweeën iets moet doen wat je niet leuk vindt..".
Het valt denk ik af en toe niet mee om altijd in je eentje tegen dat bastion van ouders te moeten opboksen, en in de vakanties is dat lastiger omdat je toch meer op elkaar aangewezen bent zonder uitwijkmogelijkheden van school/vrienden/andere familie etc.
Hebben jullie daar ervaring mee of ideeën over?

Vakantie

Vakantie met ons 10 jarig enig kind is bij ons ook lastig. Alles staat of valt met de andere kinderen die er zijn. Ons kind maakt wel makkelijk contact met andere kinderen, maar als die kinderen er niet zijn, niet willen of de hele dag weg zijn, dan hebben we een probleem. Met zijn drietjes weg, wandelen iets bekjken, vindt ze meestal niet zo leuk.

Lieneke

Dat voordurende aandacht vragen, doorratelen herken ik, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. En het is vooral over lastig als het over van die kinder dingen gaan, die niet echt onze interesse hebben, heel herkenbaar wat je schrijft. Ook vindt mijn kind het moeilijk dat ze soms het gevoel heeft van 2 tegen 1. Mijn kind is eigenlijk helemaal niet geschikt als enig kind, typisch een "contact-zoekend-samen kind". Maar het is niet anders
Ik ben altijd een beetje jaloers op die enig kinderen die na schooltijd of op vakantie rustig-aan-met-hun-ouders zijn. Lijkt me zo makkelijk!

Vakantie

Ik ben opgegroeid als enig kind ( half broer en halfzus waren al getrouwd met kinderen toen ik kwam), op vakantie ging altijd een nichtje mee (dochter van mijn halfbroer, 11 mnd jonger dan dat ik ben). Mijn ouders huurden altijd in het buitenland een huisje/ kamers met kookgelegenheid, dus geen andere kinderen om ons heen. Wij gingen bijna altijd overal mee heen, later iets minder toen we een jaar of 14 waren.
De vakanties nu met eigen kinderen zijn anders, wij kamperen wel. En gaan veel minder naar musea, stadjes ed. Volgens mijn juist omdat ze het vaak leuk hebben op de camping en niet weg willen (en dan met zoveel zijn tegens ons) Resultaat is helaas dat wij zelf ook veel minder doen we wel zouden willen. Ik voel me niet lekker als we weg zijn terwijl de kinderen bij de caravan zijn. Heeft te maken met soms ineesn ruzie hebben onderling.

Lieneke en sancy

"Eerlijk gezegd vind ik dat principe zo algemeen en nietszeggend, dat ik er niet veel mee kan."

Dan maak ik er voor jou en Sancy in goed Nederlands van:

Rieleks!

Overbodig

"Ik zou eigenlijk willen zeggen: relax, meiske, vat het niet te zwaar op."

Dat was dus al gezegd

Op schuldgevoel spelen

"Schuldgevoel hier ook bij vlagen, zeker als mijn zoon op mijn gemoed gaat spelen."

Mijn zoon heeft *wel* een broertje, maar die klaagt wel eens bij ons dat hij eigenlijk helemaal geen broertje had gewild. En vijf minuten later zijn ze weer heerlijk aan het spelen.

Je moet je kinderen wel serieus nemen, maar vooral niet *te* serieus. En ze weten je gevoeligheden. Er is niets wat ze zo zorgvuldig bestuderen als hun ouders.

Vakantie

Hier ook de keuze voor kamperen, met grote
Kans op Nederlandse kinderen. Niet altijd wat wij zelf zouden kiezen, maar dat is dan een geste aan dochter.
Verder benoem ik wel duidelijk onze behoeftes af en toe; en dat moet zij zich aanpassen. Niet perse omdat we ouder(s) zijn, maar omdat we binnen een gezin rekening houden met elkaars verschillen. Soms vindt ze t lastig haar draai te vinden en in t begin is er dan veel gemopper. Maar t leerzame van verveling en zelf je weg zoeken vind ik ook weer waardevol. Dit principe betekent dan ook wel weer dat we af en toe ook echt iets doen wat zij wil (disco en Disney achtig vermaak), en dan wel zonder zeuren van ons .

Hombre

Voor mij hoef je het niet in goed Nederlands te zeggen hoor, ik ben al jaren 'fan' van liefdevol verwaarlozen, tot grote schrik van mijn schoonzus die de term verwaarlozen te letterlijk opvatte.
Voor mij is het meer de tegenhanger van verstikkend micromanagement in opvoeding.

Veel herkenbaar

Hier ook 1 kind. Hij weet ook dat hij alleen blijft en ik voel me er totaal niet schuldig om. Waar ik me wel aan erger zijn de vooroordelen die mensen hebben als je enig kind bent (verwend ed)

Hij moet van mij veel dingen altijd zelf doen (is 9), kreeg/krijgt echt niet alles. Maar ja, dan krijg je wel weer een opmerking dat hij zo goed kan leren omdat hij altijd bij volwassenen is.... Alsof dat iets uitmaakt!

Vakanties zijn ook herkenbaar. Kamperen op een camping met veel nederlanders... Ook niet echt mijn ding (kamperen wel hoor). Maar voor zoon is het het leukst.
Vorig jaar heeft hij een super vakantie gehad, leuke vriendjes ideaal dus. Maar we gaan overdag wel vaak weg, animatie hoeft voor zoonlief echt niet.

Als tip zou ik je willen geven, lees het boek eens, en wanneer komt de tweede? Herkenbare verhalen van (bekende) moeders die ook 1 kind hebben. (en niet MAAR 1 kind, alsof je dan niet echt moeder bent, maar....)

Meningen van anderen

Die vooroordelen herken ik ook wel. Ik heb zelfs een kennis, die bij alles wat ik over dochter vertel wat niet hemelhoog juichend is, meldt dat dat waarschijnlijk komt doordat ze enig kind is. Ze is wel eens verdrietig bijvoorbeeld, of onzeker in de groep op school, of vindt het moeilijk om nee te zeggen. Steevast komt dat het antwoord: "Tja, ze is natuurlijk wel enig kind." Op de een of andere manier raakt me dat hard. Alsof het mijn schuld is dat dochter niet altijd stikgelukkig is. Grrrr.

S ochtends

Het enige moment waarop ik luidruchtig kan treuren dat wij 'maar' 1 kind hebben is s ochtends. Ik zie bij neefjes en nichtjes dat ze zich urenlang samen vermaken (op een ruzietje na) , en de ouders heerlijk blijven soezelen. Mijn dochter roept om 7.00 'mamaaaa'. Grr.

Lou

"Alsof het mijn schuld is dat dochter niet altijd stikgelukkig is."

Natuurlijk is dat jouw schuld. Als ouder is altijd alles jouw schuld. De enige manier om daar mee om te gaan is je schouders erover op te trekken. Want een eeuwig schuldgevoel bij jou is pas echt slecht voor je kinderen.

Niet om je een schuldgevoel aan te praten, natuurlijk...

Zilli

Nou, ik zou er maar niet al te hard om treuren. Hier 4 kinderen (jongste is 4) en vanaf de geboorte van de oudste tot aan heden (en dat is al 12 jaar) heb ik nooit meer een ochtend kunnen blijven 'soezelen'. Is het de ene niet die wakker is, dan is het de andere wel. De ene periode is er altijd ruzie en in een andere periode zit je weer met een baby die om 6 uur gevoed wil, waarmee de rest van de familie ook meteen klaarwakker is en met de dag wil beginnen. Nee, als je uit wilt slapen, doe er dan maar eentje!

Hombre

"Natuurlijk is dat jouw schuld."
Ja dank je
Wel een leuke gedachtenoefening voor ouders die zich schuldig voelen jegens hun kind: schuldgevoel is slecht voor je kind! Die houd ik erin.

Juist niet te veel opvoeden

Ik ben zelf enig kind en ik heb maar 1 tip, namelijk juist niet te veel focussen op je kind. Als ik een nadeel moet noemen (naast alle voordelen) is dat dat je gewend bent alle aandacht te krijgen. En iets compenseren is absoluut niet nodig er is niets zieligs aan een enig kind. Het is gewoon hoe het is. Ik vond het altijd heel raar als mensen aan mij vroegen hoe het is om enig kind te zijn. Hoezo??? als enig kind weet je immers niet beter, het is gewoon zoals het is.
Une femme

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Lou

"Wel een leuke gedachtenoefening voor ouders die zich schuldig voelen jegens hun kind: schuldgevoel is slecht voor je kind! Die houd ik erin."

Het is niet alleen een spitsvondigheid. Mensen doen echt de gekste dingen uit schuldgevoel. En in de opvoeding is onnatuurlijk gedrag slecht. De kinderen krijgen er een verwrongen mensbeeld van, ze leren bijvoorbeeld dat iemand op diens schuldgevoel werken een goeie manier is om je zin te krijgen. (en dat soort lessen leren, daar zijn kinderen heel goed in)

Hombre

Klopt! Ik schreef het wat jolig op maar ik vind het serieus een goede gedachte. Gelukkig heb ik zelf eigenlijk geen last van schuldgevoel. Zoals une femme ook schrijft: het is zoals het is, punt.
Dochter is inmiddels 11 en heeft wel eens gezegd dat ze het jammer vindt dat ze enig kind is. Ik zei toen maar heel eerlijk dat er een tijd is geweest dat ik best graag een tweede had gewild, maar dat ik daar overheen gegroeid ben. We zijn heel gelukkig met z'n drietjes en dat is het mooiste wat er is. Dat vond ze ook en verder heb ik haar er nauwelijks over gehoord. Het lijkt me wel lastiger als je kind er zelf telkens op terug komt.

Schuld of verdriet

Schuldgevoel heb ik niet naar mijn enig kind. Hij is er dik tevreden mee en mist absoluut geen broertje of zusje (ieeeuw, zusjes!). Maar ik zelf heb het er een hele tijd, en soms nog wel eventjes, erg moeilijk mee gehad dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Ik had er zo vreselijk graag nog een (of twee) gehad, en kan nog steeds zo heel erg weg zijn van babies of kleintjes. Als kind dat verdriet of die moeilijke momenten ziet, heb ik dan weer wel schuldgevoel want het lijkt me voor hem niet leuk, net of ik niet genoeg heb aan hem. Dat zeg ik dan dus maar meteen tegen hem: ik ben heel blij dat ik jou heb, jij bent een geweldig kind en juist daarom had ik graag wel nog zo een als jij gewild. Wat krampachtig dat verdriet / verlangen voor hem verbergen, dat lijkt me ook niet zo natuurlijk (als het al mogelijk is). Maar ik weet niet of dit werkt.

Hmm, dan ben ik zo'n luie ouder

Ik leg vantevoren uit dat het glad is buiten en dat glijden tot vallen kan leiden, maar als ze willen glijden op de stoep mogen ze van mij. De valpartij van vanmiddag wordt getroost en je ziet ze voorzichtiger worden. Geen wantjes aan naar school, prima maar dan krijg je koude handen, leert heel vlot. Ik laat ze ondervinden wat ze kunnen ondervinden zonder dat ze daarbij gevaar lopen (blauwe plek is volgens mij niet zo schadelijk).
Bij ons is het ook regel dat je als je het avondeten niet lust niets anders krijgt, dan maar honger.
Nou heb ik makkelijk praten, ik heb 4 kinderen en dan moet je meer loslaten. Bij 1 kind is dat moeilijker. Ik heb overigens vrienden die enigst kind waren en het enige wat die zo nu en dan verzuchtten was dat als er iets met hen was er nooit zo'n handige bliksemafleider in de vorm van broertje of zusje was. Voor de rest werden ze net zo gewoon opgevoed als jij en ik en echt niet bovenmatig verwend.

Nadeel

Hier een enig kind, niet omdat we dat zo bedacht hadden maar omdat het zo liep. We zijn dolgelukkig met ons leuke kind. Ik vind echt veruit het grootste nadeel van dat ze alleen is gebleven, dat mensen met meer kinderen er zo over zeuren! Ze hangen er echt ieder kenmerk van mijn kind aan op wat echt flauwekul is. Ik laat het inmiddels langs mijn rug afglijden. Kennelijk willen ze dat graag denken om een of andere reden, ik weet het niet.

Kipje

Sommige mensen zullen stiekem weleens spijt hebben dat die 2e/3e enz er per se moest komen.
Meerdere kinderen (vlot achter elkaar) krijgen Is wel een beetje de Nederlandse mentaliteit namelijk - denk ik. In het buitenland heb ik andere dingen ervaren (niet eens in china ).

Ik denk ook dat het een automatisme is, of een soort 'roze olifant' idee. Niet per se naar bedoeld, je bent wat dat betreft nu eenmaal in de minderheid en dus val je op..

Klopt

klopt, Kipje, die ervaring heb ik ook. Wat je ook doet, altijd is het omdat je een enig kind hebt (dus overbezorgd, verwend of juist verwaarloosd, zielig). Ik zei vroeger dan vaak: hij is geen enig kind maar een oudste kind. Alleen de rest is niet gekomen.
Maar goed, als je 6 kinderen hebt, zul je waarschijnlijk ook wel altijd commentaar krijgen en het nooit goed doen. Alles wat maar afwijkt van de gangbare 2 of 3. Inderdaad, roze olifantjes.

Zo is dat

Mensen zien iets wat afwijkt van de norm, en vervolgens zien ze alles wat een kind doet als het gevolg daarvan.

Ik heb het ook gehad toen mij. Oudste zes jaar lang enig kind was, en vast ook omdat ik mijn kinderen alleen opvoed.

Alles komt daardoor..

Liora

Fijn

Fijn, die herkenning. Ook al zeg ik tegen mezelf dat het langs mijn rug afglijdt, soms vind ik het toch vervelend. En als ik eerlijk ben denk ik ook dat sommige vriendinnen die in een razend tempo een paar kinderen hebben gerkegen die elkaar nu veelvuldig in de haren zitten ook wel eens een zekere afgunst kennen, wat ik trouwens ook wel weer snap. De norm van 2 of 3 kinderen ( en een vader en moeder) is in NL ook wel heel sterk ontwikkeld, dat denk ik ook.

Zoals hierboven ook door anderen gezegd, wat ik zelf moelijk vind is de gedachte dat als het later slecht met ons gaat dat kind er dan alleen voor staat. Maar ja, ook daar is het hebben van broer of zus geen garantie.