Hoe ga ik om met een enig kind?

Hier ook

Hoi lienneke, voel je niet schuldig! Er zijn er velen met jou (en je kind).Je kunt heel veel doen om het "gemis" van broertjes en zusjes te compenseren. En niet eens ieder kind heeft daar evenveel behoefte aan. Hier ook een enig kind, inmiddels al 16 jaar. We hadden graag een 2e gehad maar dat heeft niet zo mogen zijn. Dat kan ik bij tijd en wijle nog wel eens jammer vinden maar aan de andere kant het is zoals het is. Schuldig voel ik me niet. Heb jij er ook niet voor gekozen om maar 1 kind te hebben?
Zoon ging hier van baby af aan 2 dagen naar het KDV waar hij de hele dag tussen andere kinderen zat (later BSO) en ook hebben wij altijd veel initiatief genomen om af te spreken met andere kinderen en ouders. Speelafspraakjes mochten vaak maar soms niet als het niet uitkwam. Ik heb nooit het idee gehad dat zoon tekort kwam. Als ik hem weleens vroeg of hij niet graag een broertje of zusje had gehad dan zei hij altijd "nee hoor, nu zit er tenminste niemand aan m'n spullen en heb ik ook lekker een eigen kamer" of iets van die strekking.
Op de basisschool had hij een vriendje die we verschillende keren mee hebben genomen op meivakantie (binnen NL). En als we een dagje naar een pretpark oid gingen mocht er ook vaak een vriendje mee. Het zal ook een beetje van het kind afhangen, zoon hier kon en kan zich ook heel goed zelf vermaken en had/heeft ook niet altijd behoefte aan anderen om zich heen.
Probeer ook de voordelen te zien; je kind krijgt meer aandacht, het kost minder dan 2 of 3 dus dat geeft wellicht ook weer wat mogelijkheden. Niet dat je ze meteen moet verwennen maar je kunt wel iets meer doen.
Hoe oud is jouw dochter? Wat vindt ze er zelf van dat ze enig kind is? En hoe ziet je partner het?

Opvoeden

Ik vraag me ook af of het opzet of overmacht was, dat ze enig kind is. Dat kan erg schelen of je het als een gegeven of als een probleem ervaart. Altijd in je achterhoofd voelen dat je iets 'fout' hebt gedaan, wekt een drang om dat te compenseren. Terwijl dat waarschijnlijk niet nodig is. Ik denk ook echt niet dat je een enig kind anders opvoedt dan meerdere kinderen. Met meerdere heb je meer vergelijkingsmateriaal, ben je ook bezig met de dynamiek tussen de kinderen, en sta je waarschijnlijk vooral als ze nog jong zijn vooral in de overlevingsstand wegens de drukte. Dat zou een valkuil kunnen zijn voor een een-kind-ouder: hyperfocus op alles wat je doet. Omdat je het maar één keer goed kunt doen Ik probeer voor ogen te houden dat ik nooit kan zeggen of de moeilijke trekken van zoon aan zijn enigheid liggen, of aan mij, of gewoon ingebakken zijn. Dus ga ik uit van ingebakken, en pas mijn benadering daaraan aan.
Praktisch gezien heeft het wel nadelen, natuurlijk. Je moet (mag?) zelf meer meespelen, meedenken. Ze groeien niet op met het vele leerzame geplaag en geruzie tussen broers en zussen (en lopen daar ook geen afwijkingen van op). Mijn instelling: het is zoals het is, het heeft leuke en minder leuke kanten, net als broers en zussen hebben. En dat probeer ik ook op zoon over te brengen. Aan de andere kant: als mijn zus (of anderen) op zijn of mijn tekortkomingen gemakzuchtig reageren met "enig kind, hè", word ik wel giftig. Dus helemaal neutraal blijven lukt me nog niet
Hieronder een paar stukken uit een oud artikel in Trouw, over onderzoeken die je algemene zorgen misschien een beetje kunnen wegnemen.

"Zo is het dus: enig kinderen zijn precies zo gelukkig als andere kinderen. Dat blijkt ook uit wetenschappelijk onderzoek. In 1987 concludeerden twee Amerikaanse wetenschappers na het vergelijken van 141 onderzoeken dat enig kinderen precies even dominant zijn als kinderen met broers of zussen. En ook even volwassen, even gecontroleerd, even tevreden, even populair en even succesvol in hun omgang met anderen [...] Wel over dat enige andere, bijna niet meetbare verschil: dat enig kinderen iets beter hun best lijken te doen. Dat ze iets vaker hoog willen presteren."

"een Brits onderzoek, 'Understanding society', waarin 100.000 mensen uit 40.000 gezinnen werden ondervraagd. De uitkomsten waren spectaculair. Niet enig kinderen zijn de zieligen, kinderen met broers en zussen zijn dat. "Hoe minder broers of zussen, hoe gelukkiger", stelden de onderzoekers vast. Enig kinderen hebben meer zelfvertrouwen en zijn tevredener, omdat ze niet worden gepest door broers of zussen. "De strijd om aandacht van de ouders en de noodzaak om eigen spullen te delen met broers en zussen, zijn de hoofdoorzaken van een groter ongeluksgevoel."

Zelf enig kind, eigen ervaringen

Ook geen bewuste keuze van mijn ouders. Ik hoop voor je dat je als moeder je dochter vrij kunt laten. Ik ben overbeschermd opgevoed en mijn moeder heeft altijd alles willen regelen voor mij.( en nu nog als ze de kans krijgt). Dit onder het mom van ik bedoel het toch goed. Als ik ook maar een klein puntje van kritiek heb/had is ze dagen van slag.
Verder mocht ik vaak iemand meenemen als we ergens naar toe gingen, dagjes uit en korte vakanties.

Waar ik vroeger ook wel tegen aanliep was dat ik gewend was dat als ik iets vroeg/wilde er meteen aandacht voor mij was. Ik zou je dochter dus zeker proberen te leren dat je af en toe wacht en niet alles meteen gaat.

Ook probeerde mijn moeder er vaak bij te zijn als ik vriendinnen over de vloer had, dit vond ze zo gezellig.
Ze maakte dan thee met wat lekkers en bemoeide zich continue met mij en mijn vriendinnen, dit werd door mij als zeer bemoeizuchtig ervaren. Ik kreeg ook niet de kans er wat van te zeggen, want ze bedoelde het toch goed en de vriendinnen vonden het volgens haar gezellig.(die durfden geen nee te zeggen als ze t vroeg).

Geef je kind privacy, dan komen ze vanzelf naar je toe.

Succes, dit zijn de minpuntjes die ik ervoer als enig kind.
Ik denk niet dat ik de behoefte had om vaker met mijn moeder naar de film of zo te gaan. Hoe oud is je dochter, ik heb het nu hoofdzakelijk over VO leeftijd.

Tjonge

Maak je niet druk. Voor hetzelfde geld had ze een broertej waar ze een spuughekel aan had!
Ennuhh.... het beste halen uit de situatie?? Dat klinkt alsof er iets ergs aan de hand is.
Enig kind zijn heeft voordelen en nadelen. Ik zou me er maar niet druk over maken. Ik heb ook een zoon. Ik denk dat het prima is, dat hij geen broers zusjes heeft. Hij mist het wel eens, maar ach. Zo heeft iedereen wel iets te wensen toch? Bovendien heeft hij er ook plezier van in die zin dat het heel lekker kan zijn voor 3een kind geen rekening te hoeven houden met andere broers en zussen. Vaak de aandacht voor jou alleen.

Lees dit eens

http://www.ouders.nl/mopv2007-enigkinderen.htm

(heb je vast wel tijd voor als je toch maar een kind hebt☺)

Geen recht van spreken

want ik had zelf een broer en ons gezin telde vier kinderen.

Maar goed, toch maar even.

'Het beste' bestaat niet.
Er zijn allerlei manieren om je kinderen groot te brengen en er is niet perse een 'beste' manier. Er zullen altijd dingen zijn die je als ouder en/of als kind anders had gewenst.

Je schrijft 'Ik vind het steeds lastiger worden om haar goed op te voeden'. Wat bedoel je daarmee?

Ik denk dat het niet wijs is jezelf als moeder steeds als gezelschapsdame aan te bieden, zoals wel wat uit je woorden blijkt, 'ik ben niet steeds beschikbaar'.
Nee, gelukkig niet! Je kind leeft haar eigen leven, zal haar eigen weg zoeken.

Wat jij (en haar vader, je noemt hem niet?) bent, is een vertrouwde basis om op terug te vallen, terwijl zij onderweg is naar steeds meer zelf doen, zelf nadenken, afwegingen maken.

Kleine aanvulling

Onze jongste verhuisde 5 1/2 jaar geleden met ons (haar ouders) mee, de rest van het gezin niet - daarmee werd ze in de dagelijkse praktijk een soort 'enig kind' in de zin dat ik meer rekening hield met wat ze graag lust en zo.

Inmiddels is ze op kamers en komt geregeld het weekend thuis, dan plagen we elkaar met de 'quality time' die we van elkaar verwachten.

Paar dingen

Mijn stiefdochter is bij haar moeder enig kind en bij ons 1 van de 5. Dat valt niet altijd mee. Ze is er van heel jongs af aan namelijk aan gewend dat zij wordt gekend in alle beslissingen over bijvoorbeeld wat er ondernomen wordt, wat er gegeten wordt, waar een vakantie heen gaat enz.enz. en ze vindt dat haar stem net zo veel wegend is als die van haar ouders. Dat zien wij anders. Verder kan ze er slecht tegen als het niet over/om haar gaat en als er niet direct aandacht is als ze daarom vraagt. Ze kan zich ook slecht zelf vermaken, als er even niets ondernomen wordt (of niet dat wat zij wil) kan ze vreselijk mokken. Aan de andere kant is ze dan weer extreem onzelfstandig. Kan (14 jaar inmiddels) nog geen band oppompen en nog geen pak yoghurt leegknijpen, om zo maar even wat te noemen. Dus: kijkend naar onze situatie zou ik adviseren: behandel haar niet te veel als een gelijke maar houdt wel een ouder-kind relatie. En neem ook niet te veel van haar over, laat haar dingen zelf doen/uitzoeken. En zeker niet altijd maar beschikbaar zijn en haar bezighouden. Er is niets mis mee om ook je eigen dingen te doen.
Overigens proberen wij al haar hele leven om haar erop te wijzen dat ze de voordelen van haar beide gezinnen moet proberen te zien: bij haar moeder alle aandacht, bij ons gezellige drukte met broertjes en zusjes. Maar helaas blijft het nog altijd omgekeerd en ziet ze alleen maar de nadelen...

Lienneke

Zoals Tonny al zegt: het beste bestaat niet. Of het moet verstandig schipperen zijn.
Als ze drie broers en zussen had gehad, had je je misschien zorgen gemaakt dat een van de vier in de verdrukking kwam. Er blijft altijd iets over om je druk om te maken, en je schuldig over te voelen.
Wat Jippox schetst kan gebeuren, maar bedenk dat die verschijnselen die zij noemt evengoed aan de opvoeding (en karakter) kunnen liggen als aan het enig kind zijn. Ik ken iemand met drie kinderen en die gedragen zich allemaal zo
Zet de gedachte overboord dat een enig kind een bijzondere opvoedstijl nodig heeft. Bied haar zoals elk kind ruimte zichzelf te zijn/worden, vrienden te maken en uit te nodigen, zelf groot te worden.
En leer leven met het gevoel dat je iets anders/beters/verstandigers zou moeten doen, als je maar wist wat, want dat heeft vrijwel elke ouder. En degene die claimt dat niet te hebben, zou ik niet geloven, laat staan vertrouwen.

Ook maar 1tje

Heb me net als een speer aangemeld om ook mijn duit in het zakje te mikken.
Ik heb thuis ook maar 1 kind en kan nou niet zeggen dat ik me daar nou echt schuldig over voel. Sterker nog het was een bewuste keuze.
Wat ik vaak merk is dat het schuld gevoel vooral wordt veroorzaakt door derden. Die vinden dat een enigs kind maar zielig is en wij als ouders erg egoistisch om onze keuze. Dat is hun mening en heb ik eigenlijk geen boodschap aan. Waarom zou je je eigenlijk schuldig voelen? Moeders met meer kinderen hoor je toch ook niet zeggen dat ze zich schuldig voelen omdat ze niet altijd iedereen de aandacht kunnen geven? Schuldgevoelens zijn echt nergens voor nodig.

Zo, en nu hoe we met ons ventje omgaan. Nee, hij krijgt echt niet alles voor elkaar, wordt niet overladen met kadoos en aandacht. Hij moet echt afentoe wachten tot ik klaar ben met stoffen, stofzuigen en de rest van de huishoudelijke klusjes. Man en ik werken allebei en hij gaat na school ik een paar keer naar de bso. Daar moet hij ook wachten tot hij aan de beurt is, thuis is dat net zo.
Hij kan zichzelf erg goed vermaken en is erg zelfredzaam. Heeft meer met hem te maken dan dat hij alleen is. hij heeft het 'zelfdoen'-gen van mij geerfd
Als we ergens heen gaan dan nemen we soms iemand mee of we gaan lekker met zn drietjes. Ons huis is zeker in het weekend en op de woensdagen vol met kinderen, niet zozeer omdat hij alleen is maar vooral omdat wij dat gezellig vinden. als voorbeeld houden wij altijd mijn schoonzus aan die er ook maar een heeft en zij heeft tot op de dag van vandaag daar nooit moeite mee gehad.

Gewoon doen wat je altijd doen en er zelf niet zo de focus opleggen dat ze alleen is, is volgens mij al het grote verschil.

groet,
Remaca

Soort van enig kind

Hier een co-ouderschap met een partime oudste kind (halve week hier, andere helft bij co-ouder). Zelf nog een kind erbij met groot (heel groot) leeftijdsverschil. Oudste is bij co-ouder niet echt kind. Maar oudste "moet" bij ons mee in het ritme en de rol van "de kinderen". En dat vindt oudste niet altijd prettig. Jongste heeft helft van de week reik alleen, en andere helft van de tijd zijn ze, ondanks leeftijdsverschil, een twee-eenheid.
Het is zoals het is. Zeg ik ook tegen oudste. En tegen jongste.

Koentje

'Het beste halen uit de situatie' en 'het best maken van de situatie' zijn wel twee verschillende dingen. Inderdaad , het tweede klinkt dramatisch. Maar dat schreef ik ook niet.

Het beste

Ik bedoelde ermee dat het ook z'n voordelen heeft, en dat je kunt zoeken naar wat de kracht is van enig kind zijn, wat het speciaal en leuk maakt en daarop inzoomen. Natuurlijk moet je daarnaast nadenken over hoe je omgaat met grenzen/aandacht/tijd. En dat is soms best lastig. Aan mijn eigen dochter merk ik dat ze snel denkt dat elke situatie onderhandelbaar is , dat ik altijd tijd en ruimte heb voor elk verhaal of elke vraag. Dus dat is soms best wat extra aandachtspunt, werkpuntje.
Maar ik beschouw het ' enig kind gezin' als een van de vele varianten , waarbij ik eigenlijk meer filosofisch bedoelde 't niet te zien als probleem f vraag, maar als een situatie die beslist ook z'n voordelen heeft. Zoiets..

Lienneke

Om antwoord te geven op je vraag; ja, ik speel wel veel met haar (niet altijd zin in hoor). Want redeneer dan dat ze dat anders vast met een zusje/broertje had kunnen doen. Aan de andere kant hoeft ze ook niets te bevechten, ruzie te maken. Ik probeer wel haar daarin iets tegengas te geven , soms letterlijk door haar te plagen.

Ieder voordeel...

De situatie zoals die is kun je niet veranderen. En dingen die je niet kunt veranderen, daar moet je ook geen negatieve energie in steken. Focus op wat je wel kunt 'veranderen', als dat al noodzakelijk is. 'Enigst' kind zijn betekent namelijk niet dat je je niet kunt ontwikkelen tot een zelfstandig, sociaal, etc persoon.

Ieder nadeel heb zijn voordeel... Ik heb drie kinderen en ervaar dat als een grote rijkdom. Maar de ruzies, de studiekosten, het gerace naar sportclubjes en muziekles, mijn moeite met het verdelen van aandacht, etc. Houd ook de mogelijkheden voor ogen en voel je absoluut niet schuldig.

Jippox (o.t.)

Je klinkt als een stiefmoeder. Vind je het ook wel eens een leuk meisje?

Opvoeding (en vic)

Het is natuurlijk ook een kwestie van opvoeding. Maar ik kan mij voorstellen dat als je maar 1 kind hebt dat het dan logisch is om rekening te houden met wat je gaat eten bijvoorbeeld. Hier zijn er 4 (of 5) die allemaal wat anders niet lusten en dan is het gewoon jammer-de-bammer. En als we eerst met het hele gezin consensus moeten bereiken voor we een uitstapje kunnen maken is de dag wel om. Dus tja, dan gaat zo'n proces toch een beetje anders.
Het is allemaal een kwestie van balans, waar je met een enig kind misschien eerder te veel rekening gaat houden met, en het kind zo volkomen centraal komt te staan. Dat lijkt me niet bevorderlijk om er een prettige (en tevreden!) volwassene van te maken.
Vic: 't is een leuke meid, maar wij maken ons best zorgen om bepaalde aspecten van haar opvoeding. Helaas hebben we er geen enkel grip op. Het valt overigens ook niet mee dat ze voortdurend -al 14 jaar lang- tegen ons op gezet wordt... We hopen maar dat sommige dingen beter zullen worden naarmate ze ouder wordt.

Volgens mij is het probleem

Lienneke volgens mij is het belangrijkste punt dat jij je schuldig voelt over de situatie en dat je te veel toeschrijft aan haar "enig kind" zijn.
Je schrijft over egocentrisme en eindeloze verhalen over (voor jou) triviale onderwerpen, dit hoort misschien meer bij haar leeftijd dan het gebrek aan brusjes. Was het maar waar dat het aan alle leden van grotere gezinnen is gegeven om je neer te kunnen leggen bij beslissingen van anderen of er goed mee om kunnen gaan als je je zin niet krijgt. En in lang niet alle gezinnen staat altijd iemand klaar om te spelen en te kletsen na schooltijd.
Ik had vroeger een vriendin die als enig kind was opgegroeid. Zij vond het belangrijkste nadeel dat er zo vaak kinderen en gezelschap voor activiteiten voor haar werd geregeld en altijd alles moest delen (ze mocht immers eens egoïstisch worden), terwijl zij een kind was die het liefst alleen met een boekje in een hoekje zat. Zij dacht zelf dat zij daar in een groter gezin veel meer de kans voor had gekregen.
Ik denk dat het belangrijkste dat een kind kan leren dat sommige situaties nu eenmaal gewoon zijn zoals ze zijn en dat je die hebt te accepteren en je weg in te vinden.
In mijn gezin met 4 kinderen is er één die best graag de enige was geweest en één die het liefst altijd (veel) gezelschap heeft, maar ook met een zespersoonshuishouden moet hij het regelmatig gewoon zelf uitzoeken. En dan loopt hij te mokken als was hij een tot op het bot verwende eenling

Het enige

wat ik sneu vind voor mijn eenling (die trouwens van nature ook een eenling is) is dat hij later als wij dood zijn (en daarvoor gebrekkig) er alleen voorstaat, en geen zussen en broers heeft om herinneringen levend mee te houden. En ook dat is projectie, denk ik. Ik kan me er nog twintig jaar schuldig om voelen, maar daar krijg ik geen tweede kind van, dus waarom zou ik?

Overigens, Jippox, wat je volgens mij vergeet, is dat een enig kind altijd nog twee (uit de aard der zaak dominante) ouders heeft om rekening mee te houden. Als ik rekening hield met zoons eetvoorkeuren, aten we de ene dag pasta en de andere dag andere pasta. Nu eet hij wat de pot schaft. Of niet, meestal. Als we op vakantie alleen zijn voorkeuren volgden, zaten we de ene dag bij de tent en de volgende dag aan de andere kant van de tent. Nu moet hij twee van de drie dagen met ons op sleeptouw. Gna.
Als je er vier hebt, staan ze misschien nog wel eerder met zijn vieren als massief blok kind centraal en verdwijn je zelf. Had je daar al eens aan gedacht?

Jippox

Ik denk dat de 'centrale rol' (als je het zo zou noemen) die het kind speelt vooral wordt 'veroorzaakt' door het feit dat ze opgroeit bij een alleenstaande ouder. Ik zorg ook alleen voor mijn kinderen en ik herken i.d.d. dat bijv. de vakantiebestemming voor een groot deel door de kinderen wordt meebepaald. Zo ook met uitstapjes, wat we eten, en de gespreksonderwerpen tijdens het eten. Zo gaat dat nu eenmaal.
Overigens herken ik ook het luie (wat jij noemt 'extreem onzelfstandige') gedrag, wat volgens mij typisch iets voor pubers is. Dat kun je er ongetwijfeld uit-opvoeden als je daar vroeg genoeg consequent mee begint Heb je ook al 'eigen' pubers?

Vic

Ja heb ook eigen puber. Bovendien speelde dit soort dingen ook al lang voor haar pubertijd. Dan waren het weer andere dingen die ze niet zelf kon. Maar goed, dit gaat allemaal wat ot. Ik denk ook niet dat waar wij mee te maken hebben nou doorsnee 'problemen' voor een enig kind zijn, ik kan mij alleen bepaalde 'valkuilen' heel goed voorstellen.
En natuurlijk, een gezin met veel kinderen heeft uiteraard ook zijn nadelen en valkuilen. Zoals bijvoorbeeld dat het rustigste, makkelijkste kind snel de minste aandacht krijgt en de grootste schreeuwerd het meest. Ook al niet ideaal

Verzorgstand

Daar zeg je zo wat

Iemand van 11 kan uitstekend zelf haar tas inpakken, brood smeren en naar school fietsen. Ze gaat al bijna naar het VO als je nu niet begint af te bouwen doe je haar daar geen goed mee... Ik snap het, het is er zo in geslopen en het is makkelijk, maar toch.

Sterkte!

Alsof je het over mijn kind hebt.

En ze is niet enigst kind! Ik moet ook afleren om haar vangnet te zijn. Wiens schuld is het als ze te laat op school komt? En wie krijgt de straf? Niet jouw schuld. En zeker niet omdat ze enigst kind is. Om een andere reden heb ik mijn kind ook veel vertroeteld en verzorgd. Ook uit schuldgevoel. En dat heeft grote nadelen gehad.

Dat te laat komen....

Probeer het maar eens, ik heb ook zo'n dromerig makkelijk gevalletje van elf hier rond lopen (en die is de middelste van vijf). Maar ze zorgt echt wel dat ze niet te laat komt op school hoor. Want dan krijgt ze problemen en dat wil ze niet.

Loslaten vind ik een van de moeilijkste dingen van opvoeden.

Luie ouders

Ik weet niet precies de titel, maar er is een boek van een pedagoog dat zoiets heet als 'de luie ouder'. Lijkt me heel nuttig in dit verband.
IKGa t zelf ook maar lezen

Die!

Iets als benign neglect

http://www.psychologytoday.com/blog/benign-neglect

Spreekt me wel aan...

Hombre

De Nederlandse term ervoor is "liefdevolle verwaarlozing".

Hier ook 1 kind

Een dochter van ruim 11. Hoe doen wij dat? Ik geloof wel normaal, in vergelijking met andere ouders. Ik vind haar ook niet anders dan andere kinderen. Ze ging al vroeg drie dagen naar de kdv, later bso en nu helemaal niet meer. Komt soms alleen naar huis, brengt soms een vriendinnetje mee of gaat ergens spelen. Gewoon net als alle andere kinderen. 1 kind was geen bewuste keuze, ik ben al lang blij dat we er 1 hebben! Het fijne van 1 kind vind ik: ze krijgt alle aandacht, financieel is het ook makkelijker en 1 kind kun je nog al eens snel ergens onderbrengen als je zelf weg wilt/moet, het is redelijk overzichtelijk. Nadelen? Natuurlijk, geen broers of zussen, als wij er straks niet meer zijn, is ze echt alleen, op een partner en/of eigen kids na. Maar broers/zussen zijn geen garantie voor levensgeluk, dat zien we ook weleens bij anderen. Ik kom zelf uit een groot gezin, ik moest altijd alles delen, er was altijd wel ruzie en door het drukke huishouden, hadden mijn ouders amper tijd voor ons. De band die ik met mijn dochter heb, is heel warm,daar kan ik wel eens jaloers op zijn: zo'n band heb ik nooit kunnen opbouwen met mijn ouders, ook niet met broers/zussen. Deze bijzondere band, zonder haar te verstikken, koester ik en ik geniet daarvan, zij ook trouwens. Nee, 1 kind is niet erg, zielig, maar gewoon, net zo bijzonder als 2, 3, 4 of nog meer kinderen. Kinderen zijn uniek, ik ook.