Groeten uit België
Hoi allemaal
Ik zit waarschijnlijk in een soort midlife crisis of dergelijke…
Ik ben overal over aan het twijfelen, voel me in niks goed genoeg en heb dus onrust in mijn lijf en hoofd.
Ik ben er dit jaar 47 geworden en heb 2 kinderen van 6 en 7 alsook een man en hond 
Daar moeder natuur niet direct wou meewerken en wij een gans ferti project hebben ondergaan, verklaart onze iets hoger dan modale leeftijd als ouders…ma bon, daar gaat het niet over.
Wat mij de laatste tijd bezighoudt is ‘voldoening’ ‘invulling’ van mijn leven. Algemene tevredenheid over mezelf…
Ik ben op een punt gekomen waarop ik de balans precies aan het maken ben.
Wat heb ik al bereikt en wat was er daar zinvol aan? Maak ik een verschil? Op welk vlak dan?...
Aan mijn moederschap ook twijfel ik. Doe ik het wel goed? Niet te streng, niet te soft… Genoeg aanwezig, niet te klagend…Liefdevol genoeg…waardoor ik ook minder stilsta bij het genot van het moederschap. Precies een wedstrijd met weet ik niet wie…andere moeders?, maatschappij? mezelf?
Op mijn werk (kantoorjob) verdien ik goed en daarmee is ook alles gezegd. Ik klop mijn uren, doe wat mij gevraagd wordt. Mis uitdaging, vernieuwing, afstompend op den duur…
Nu kun je ook zeggen : verander dan van werk, maar dat wil ik niet. Goede uren, niet te ver, leuke collega's, flexibel... Extra taken aanvragen heb ik al zoveel keer gedaan...dan krijg je iets bij waar je opnieuw een uurtje zoet mee bent of zo. Laten we stellen dat ik 60% werk en 40% bore out krijg.
Wat wel een optie is, is minderen in uren en meer tijd doorbrengen thuis met kids en huishouden.
Wat mij tegenwerkt om die keuze te maken? Mijn ego…
Dan voel ik me direct minder dan andere vrouwen die dan meer uren gaan werken dan ik. Faalangst of zo?
Angst ook dat ik dan minder ga verdienen of dat mijn man mij zou verlaten…’de stel datjes’
Mijn man is bvb wel akkoord dat ik minder uren zou werken om de kinderen van school op te halen, huishouden te doen…daar gaat het dus ook niet om.
Eerder mijn eigen onzekere ego… Net of ik dan minder waard ben omdat ik kies om minder te gaan werken. Vreemd ik weet het, kan het ook moeilijk uitleggen.
Na het werk ben ik ook met vanalles bezig : poetsen, boeken over van alles en nog wat lezen, cello spelen, hond trainen, knutselen en activiteiten kids … het mezelf dus ook ‘druk’ maken waardoor ik me ‘nuttig’ voel.
Deze dingen leg ik me dan ook precies op, anders voel ik me ‘minder’ of 'dom'.
Ik ben dus op zoek naar een manier om daarmee om te gaan, om dit van mij af te schudden? Mensen die dit herkennen?
Naar een coach ben ik al eens geweest, maar een uur volpraten is niet echt iets voor mij. Voel me dan ‘nog’ onzekerder waardoor ik afhaak.
Iemand die herkent? Tips?
Herkenbaar, voor velen denk ik wel. Ik lees nu, op aanraden van mijn coach, het boek ‘Het mag ook makkelijk” van De Slagersdochters. Heel verhelderend al voor mij, en ik heb het nog niet eens uit. Ze hebben ook wel een website.
ik weet niet waar in België je woont maar heb je er al eens aan gedacht om je in te schrijven bij een kunstacademie? (en dan natuurlijk ook wat minder gaan werken)
Het lijkt inderdaad alsof je te maken hebt met een midlifecrisis, maar het is ook mogelijk dat de pre-overgang een rol speelt in deze gevoelens. Hoe lang ervaar je deze twijfels en onzekerheden al? Misschien is dit een goed moment om serieus na te denken over je werkuren en hoe je je tijd invult.
Een idee zou kunnen zijn om je werkuren iets te verminderen. Dit zou je de ruimte geven om iets nieuws te leren – iets dat echt aansluit bij jouw opleidingsniveau en je huidige werkervaring. In plaats van bijvoorbeeld zomaar een cursus pottenbakken te volgen, wat misschien niet helemaal jouw passie is, kun je overwegen iets te kiezen wat je verder helpt in je carrière of persoonlijke ontwikkeling. Zo kun je bijvoorbeeld na verloop van tijd één dag per week freelancen of een nieuwe richting inslaan die je voldoening geeft.
Aan de andere kant zou het ook helemaal niet verkeerd zijn om die extra tijd met je kinderen door te brengen. Het lijkt me helemaal niet stom om een dag extra thuis te zijn en van die momenten te genieten. Het gaat erom wat voor jou belangrijk is en wat je gelukkig maakt.
Ik herken het wel. Ik ben destijds een mastropleiding in mijn vakgebied gaan doen. Het was geweldig, ik nam alle nieuwe kennis als een soort spons in me op. Het heeft me 15 jaar geleden een hele mooie baan opgeleverd waar ik nu nog een paar jaar blijf tot mijn pensioen en met veel plezier!
al die gevoelens zijn passend bij een midlife crisis, maar bij een vrouw vaak genoemd de overgang. De extreme schommelingen van hormonen werken er niet aan mee.
Ik herken je gevoelens heel goed. Ik zit in een andere levensfase: mijn kinderen zijn 20 en 18 (ja, een stukje vroeger begonnen 
). Dit betekent wel dat ik meer tijd vrij heb, en eigenlijk nog meer zoekende ben naar de 'zin' want mijn boys hebben mij eigenlijk niet meer 'nodig'. Ik bedoel: ze vinden het uiteraard fijn als de was gedaan is, en het eten op tafel staat, maar op zich kunnen ze de meeste dingen eigenlij kperfect zelf.
Ik heb dit 'opgelost' (nog niet echt, maar er wordt aan gewerkt) door minder uren te werken, en in de plaats daarvan een halve dag vrijwilligerswerk te doen in het ziekenhuis in Gent, en een opleiding te volgen via thuisonderwijs. Daar haal ik nu veel voldoening uit.
Ik herken de bore-out en ben toen ik daarin zat een intensieve talencursus gaan doen. Dit maakte me blij, ik besloot na een paar maanden om zelfs voor de B2 examens te gaan.
Wat zou jou kunnen afleiden / uitdagen?
Verl dames hierboven zeggen het al: je zit gezien je leeftijd al een stuk in de overgang (peri-menopauze), die begint zachtjesaan rond je 40e. Praat daar ook eens over met je gynaecoloog of een overgangsconsulente. Ik had op een gegeven moment al een tijdlang vrij hevige lichamelijke klachten, en nadat ik HST (hormoonsuppletietherapie) begon te gebruiken, voelde ik me onverwachts ook geestelijk stukken beter: veel vrolijker, energieker, stabieler.
Ik zeg niet dat jij dit ook zou moeten doen, maar wel dat geestelijke klachten ook bij de overgangsklachten horen, en dat daar wat aan te doen is.
Ik snap wat je bedoelt. Wat mij heel erg heeft geholpen is een training waarbij je leert je mindset zelf in te stellen. Al jouw gedachtes en gevoelens kun je veel meer aansturen dan je denkt, ook al is dat moeilijk te geloven.
Het is een hele investering in je zelf; financiel maar ook emotioneel. Want je moet er wel voor gaan; je moet er in geloven en je moet het zelf doen. Het is niet dat je even een training doet en dan ben je klaar. Je moet het zelf op gaan pakken, ook al krijg je een buddy en kun je een leven lang terugvallen op de organisatie en de telefonische hulplijnen:
Behandeling chronische of terugkerende klachten - Anderleven.nl
Pippeltje schreef op 05-09-2024 om 18:13:
Ik snap wat je bedoelt. Wat mij heel erg heeft geholpen is een training waarbij je leert je mindset zelf in te stellen. Al jouw gedachtes en gevoelens kun je veel meer aansturen dan je denkt, ook al is dat moeilijk te geloven.
Het is een hele investering in je zelf; financiel maar ook emotioneel. Want je moet er wel voor gaan; je moet er in geloven en je moet het zelf doen. Het is niet dat je even een training doet en dan ben je klaar. Je moet het zelf op gaan pakken, ook al krijg je een buddy en kun je een leven lang terugvallen op de organisatie en de telefonische hulplijnen:
Behandeling chronische of terugkerende klachten - Anderleven.nl
Ik was wel nieuwsgierig, maar als ik lees dat je op zoek moet naar de échte oorzaak van je long-covid haak ik al af… Maar heel fijn dat jij er blijkbaar veel aan hebt gehad.
Dus alles is pas goed en klaar als het perfect is; als je een 10 hebt behaald.
ik zou als ik jou was mij laten omscholen naar een baan die wel zinvol is. Zoveel uur van je leven op kantoor zitten waar je je verveelt lijkt me zonde van je tijd. Je leeft maar 1 keer.
Engeltje schreef op 05-09-2024 om 18:48:
[..]
Ik was wel nieuwsgierig, maar als ik lees dat je op zoek moet naar de échte oorzaak van je long-covid haak ik al af… Maar heel fijn dat jij er blijkbaar veel aan hebt gehad.
Oh staat dat er inmiddels? Niet gezien, ik weet niet of het met longcovid ook zo is, maar mijn zus is enorm opgeknapt na deze training met betrekking tot haar klachten na hersenletsel. Je lost niet alles op maar zij is er echt heel veel beter op geworden.
Moederkareltje schreef op 05-09-2024 om 19:45:
ik zou als ik jou was mij laten omscholen naar een baan die wel zinvol is. Zoveel uur van je leven op kantoor zitten waar je je verveelt lijkt me zonde van je tijd. Je leeft maar 1 keer.
Dit was ook het eerste dat ik dacht.
Mijn kinderen zijn nu 3 tieners en ik ben 48 en ik herken veel van wat je schrijft, maar een groot verschil is dat ik mijn werk enorm leuk vind, intellectueel uitdagend, en maatschappelijk relevant. Dat is een grote rijkdom, dat weet ik.
Maar je kunt daar wel naar streven.
Waarom ga je niet weer een opleiding doen? Je moet nog 20 jaar werken! Doe dan vooral iets waarin je jezelf kunt ontplooien, en waarvan je niet twijfelt aan het nut.
Ik denk dat het grootste probleem voor jou is dat je je enorm verveelt op je werk en het gevoel hebt dat je die uren liever aan je kinderen, huishouden, hobby's of vrijwilligerswerk zou besteden. En dat is heel begrijpelijk als je dat zou doen, niks mis mee, zeker niet nu je kinderen nog jonger zijn.
Maar...die kinderen worden ook ouder en zelfstandiger. En je werk wordt er vanzelf niet interessanter van. Dus bijvoorbeeld minder gaan werken en een opleiding in deeltijd volgen, lijkt me helemaal geen slecht plan. Dan kun je over een paar jaar, als je kinderen wat groter zijn, een uitdagende baan vinden voor weer wat meer uren.
