Graag jullie raad

Emma/ izar e.a.

Overigens vind ik dit wel een interessant topic om het over te hebben in een ander draadje b.v. in echtscheiding en erna: "welke scheidslijn trekken tussen ouderlijke verantwoordelijkheid/ veiligheid kind"

Antonia

inmiddels zijn er nu al drie mensen die je niet vertrouwd; je ex,de oppasmoeder,en je kind.
Misschien heb jij wel het gevoel dat jij de enige bent die goed voor je kind kan zorgen?

Antonia

je zegt in een eerdere posting:
want nu ik haar persoonlijk heb gesproken, vertrouw ik haar daar ook wel in.

en later schrijf je:
Dus tja, het zal wel goed gegaan zijn? Maar voor hetzelfde geld is het niet goed gegaan, weet de oppasmoeder het niet,.

hieruit blijkt dat je dus nog steeds het vertrouwen niet hebt dat het goed gegaan is.

en ik probeer je uit te leggen,als je dit soort dingen wat meer los gaat laten is dat voor jezelf ook veel prettiger.( weet ik uit ervaring).

Emma b

dat ben ik met je eens,ook ik voel me ook altijd verantwoordelijk voor mijn kinderen,door de jaren heen heb ik geleerd dat het voor de kinderen en voor mezelf veel beter is om dingen wat vaker los te laten(uiteraard niet in gevaarlijke situaties).
en dat is waar het hiet om draait,vader ziet de gevaarlijke situatie niet(dus misschien is die situatie er ook niet?)Moeder ziet hem wel en kan daardoor niet loslaten.

Sus-anne

Je gaat nog steeds niet in op mijn uitleg dat vader zich eenvoudigweg niet ervan op de hoogte stelt of iets risicovol is. Ik vind 'loslaten' weliswaar makkerlijker voor jezelf maar soms gewoonweg onverstandig. Ik ben blij dat ik het hier niet voortijdig heb losgelaten.
Moeder van vriendin in mijn eerste reactie op jou had het ook losgelaten... Kind vanaf haar zesde tot twaalfde misbruikt. Dus tja, loslaten, kweeniehoor.

Antonia

Realiteit

Antonia, ik vind dat je een heel nuchtere beschrijving geeft van de situatie en zie geen hysterische, overbezorgde ex. En mijn complimenten voor de manier waarop je het hebt aangepakt: ook heel nuchter en zorgvuldig in mijn ogen. Dat je het resultaat van je actie moet loslaten, is iets anders dan dat je je verantwoordelijkheid voor de veiligheid van je kind moet loslaten. Ik heb zelf ook in een situatie gezeten dat ik vond dat de veiligheid van mijn kinderen bij mijn ex in het gedrang kwam. Ik ben zeker ook geen ex die zich tegen ieder wissewasje aanbemoeit (asjeblief zeg, ik heb wel wat beters te doen!) maar er zijn grenzen aan waar ik lijdzaam kan blijven toekijken. Ik vind net als jij dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen inschatting van de situatie en ik kan me daaraan niet onttrekken door op een formele manier te wijzen naar een simpele verdeling van de tijd tussen ex en mij: "In die tijd is hij nou eenmaal verantwoordelijk, dan schakel ik mijn verantwoordelijkheidsgevoel -helemaal- uit." Dat verantwoordelijkheidsgevoel is geen formaliteit, geen technische aangelegenheid. Het is een diepgevoeld besef dat je je kind in bescherming wil nemen tegen grote (!) schade. Dat je dat niet altijd kunt, is ook een realiteit. Maar ik vind het wel belangrijk om de mogelijkheden om die schade te voorkomen zo goed mogelijk te onderzoeken en gebruiken. Ik zie jou dat in dit draadje voortdurend doen: zorgvuldig de gevolgen van verschillende acties voor je dochter afwegen. En dan optimaal handelen, en dán pas loslaten. Voor mij heb je dit heel erg goed aangepakt!
Groet, Jo Hanna

Kennis-discrepanties

In het probleem van Antonia lees ik vooral dat e veel discrepanties zijn tussen de kennis die zij heeft en de kennis die anderen hebben.

Antonia weet dat oppasmoeder vaak uren niet aanwezig is, maar vader weet dat niet. Vader heeft dat dus ook niet betrokken bij zijn besluitvorming. Pas nadat hij het georganiseerd heeft komt die informatie bij hem. En dan is het meestal lastiger om een afspraak terug te draaien, het is ook lastiger om als vader dat te gaan bespreken met de oppasmoeder, want het is -van-horen-zeggen-.

Het voorval tussen de autistische jongen en de dochter, dat is besproken met de moeder van de jongen. 'Kinderexperimenten' is het toen genoemd. Inmiddels weet Antoia dat er veel meer aan de hand is. Maar wie weet dat nog meer?
- Beschouwt de moeder van de jongen het ook nog als kinderexperiment, of ziet zij het inmiddels anders? Hoe gaat de moeder van de autistische jongen ermee om als hij met meisjes speelt?
- Weet de vader dat er wellicht veel meer aan de hand is? Weet hij dat uit eigen bronnen of alleen via Antonia?
- De oppasmoeder weet het in elk geval niet, dus het verlangde extra oogje in het zeil kon ze niet houden, want ze wist niet waar het over ging (dat is inmiddels opgelost).
- het verhaal van de vriendin die jarenlang seksueel misbruikt is door opa koppelt Antonia hieraan. Maar wie kent dat verhaal? Het legt bovendien een behoorlijke bom onder een verblijf van kinderen bij vaders in het algemeen.

Zowel oppasmoeder als vader tonen zich in de beschrijving van Antonia wel degelijk als verantwoordelijke mensen. Het verschil lijkt niet te zitten in verantwoordelijkheidsgevoel. Wel in kennis (in elk geval in de kennis die Antonia van belang acht), in inschatting van gevaren en hoe je daarmee omgaat. Het is niet gezegd dat vader en oppasmoeder hetzelfde zouden doen als Antonia als zij over dezelfde informatie zouden beschikken. Maar dan zouden zij wel hun eigen verantwoordelijkheidsgevoel -dat er wel degelijk is- op een eigen wijze kunnen invullen in de gegeven situatie en met de kennis van Antonia.
En dan is het toch echt: ieder zijn eigen verantwoordelijkheid.

Tsjor

Tsjor

Ik ben het in grote lijnen met je eens: het gaat om kennis-discrepanties en ik wist meer dan vader en ook dan oppasmoeder. Maar ik vind dat je aan één belangrijk punt, dat ik al een aantal keren heb genoemd, voorbij gaat: vader wil zich eigenlijk liever niet op de hoogte stellen van risico's. Hij heeft het zo druk, dat wie kan, al snel goed genoeg is.
Overigens wist hij wel dat de autistische jongen gewelddadig is: hij stond er een keer naast toen deze zijn moeder een blauw oog sloeg. Oppasmoeder weet ook van zijn gewelddadige gedrag want daar is op een ouderavond over gesproken.

Antonia

Lou, jo hanna e.a.

Bedankt voor jullie steun. Ik sta erachter hoe het nu is gegaan.

Antonia

Onderscheid

'vader wil zich eigenlijk liever niet op de hoogte stellen van risico's.' Dat is een punt dat jij steeds aanhaalt, ja maar is voor mij moeilijk om daarop te regeren, omdat het jouw perceptie is, omdat jij waarschijnlijk een andere manier hebt van je informeren en omdat vrouwen in het algemeen meer tijd besteden aan het bespreken van elkaars en andermans gewoontes dan mannen.

Een klein voorbeeldje: het autistische kind is niet de zoon van de oppasmoeder. Hoe weet jij dat het autistische kind daar zou zijn? Niet van vader waarschijnlijk. Hoe kan/kon vader weten dat dat kind daar ook zou zijn? Vind je dat vader dat zou moeten weten? Hoe ver gaat dat dan? Vraag je vooraf aan de oppas wie er nog meer in huis komt als jouw kind daar is? In hoeverre ga je dat natrekken?
En dan is er een verschil in het wegen van de informatie. Hoe kan vader de overstap maken van het zien dat het kind moeder een blauw oog slaat naar het angstbeeld van een verkrachtend autistisch jongetje.

Ik vind dat je het verstandig hebt opgelost door de oppasmoeder even in te lichten, niet alleen voor jouw kind, maar ook voor andere kinderen -als je perceptie klopt-. Maar ik denk dat ik er ook nog een keer met de moeder van het autistische kind over zou spreken. Jullie aanvankelijke anaylse (kinderexperiment) heb je inmiddels fors bijgesteld (potentieel groot gevaar, dat niet zonder toezicht in de buurt van kinderen mag komen). Ik zou dat wel bespreken -in andere termen uiteraard- en vragen hoe zij daarmee omgaat. Zij heeft ook haar eigen afwegingen, zij laat het kind meegaan met de oppasmoeder zonder de oppasmoeder in te lichten etc.

Kortom: er zijn meer denkende en zich-verantwoordelijke-wetende volwassenen in het spel, die allemaal hun eigen afwegingen hebben op basis van de voor hen beschikbare informatie. En al die volwassenen hebben er geen probleem ingezien, jij wel. Dat kan verschillende oorzaken hebben, bijvoorbeeld omdat jij toevallig een knooppunt bent van verschillende informatiestromen. Ik weet het niet, dat kan ik niet inschatten.

Tsjor

Hoed af...

tsjor, wat leg je dat weer prima uit.
Ik weet niet of het helpt. Ik proef bij Antonia ook onbegrip voor het 'niet weten' van vader. Iets als 'als ik het weet, dan kan hij het toch ook weten'. Van hetzelfde type verwijt dat vaak aan mannen wordt gemaakt over rotzooi in huis "hij ziet het niet" of "het interesseert hem niet".
Ik lees in het verzoek om raad vooral ook een verzoek om bevestiging van de gedachte dat vader een onverantwoorde opvoeder is.
De gekozen oplossing is prima, maar staat wat mij betreft toch ook in schril contrast met de aanvankelijke voorstelling van zaken. Kennelijk is het allemaal toch niet zo gevaarlijk als aanvankelijk voorgesteld.
Groet,
Miriam Lavell

Tsjor

Tja mijn overdaad aan info is eenvoudigweg gebaseerd op het feit dat ik 90% van de opvoeding draai. Dan wordt het abstract voor mij om zaken te gaan baseren op verschil in perceptie, verschil in mannen/vrouwen e.d.
om even op je vragen in te gaan:
- ik wist van vader dat autistisch kind bij oppasadres zou zijn. Hij mailde mij de avond ervoor dat ik dit allemaal aan mijn dochter moest doorgeven. Hij wist het dus eerder dan ik, er is niets nagetrokken. Je kan zeggen: ja als je dit niet geweten had, had je er geen punt van hoeven te maken. Dat is zo, maar ik wist het wel en dat is ook weer niet toevallig: ex regelt kind weg in zijn tijd en ik moet het doorgeven.
De stap van blauw oog naar verkrachtend kind is er niet maar dat verwijt ik mijn ex ook niet. Dat is het dilemma waar ik inzat en waarvoor ik juist dit draadje begon. Ja, ik denk dat ik in dit geval een knooppunt van informatie, ik ken de moeder van autistisch jongetje ook goed en we hebben vaak gepraat. Zijzelf is zich ook bewust van het een en ander en eigenlijk zou zij wellicht degene moeten zijn die oppasmoeder inlicht, maar zij wist weer niet dat mijn kind (meisje) daar kwam spelen.

Antonia

Izar

Ja, weet je, dat vroeg ik me gaandeweg het proces ook af: wil ik niet gewoon steun? Tja, dat is misschien zo, maar dat wist ik zelf nog niet toen ik de posting schreef. Ik wist wel wat ik niet wilde: mijn kind in een onveilige situatie laten zijn maar ik had dat wellicht duidelijker moeten stellen. "Dát wil ik iig geval niet en ik zit niet te wachten op raad van 'het is in papa's tijd en trek je schouders er maar over op". Zo zit ik eigenlijk ook niet te wachten op het tegendeel 'over mijn lijk, ik zou mijn kind meteen thuishouden' en dat heb ik ook niet gecommuniceerd. Gewoon niet over nagedacht, sorry.

Maar ik was zeker open voor nog andere oplossingen, zoals van iemand die zei: "je hoeft misschien de oppas niet helemaal alles te vertellen van wat er speelt" of: 'plotselinge tandartsafspraak' of andere dingen die ik niet kon bedenken. Dus het voelde voor mij niet zozeer of ik alleen maar steun wilde

Het spijt me dat je het gevoel hebt van tevergeefse moeite.

Eigen kompas izar

Ik heb helaas nergens een boekje liggen waarin vermeld staat wat grote schade oplevert en wat niet. Daarom zal ik daarin op mijn eigen kompas moeten varen en mijn eigen verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik vind het net als Antonia wel belangrijk om dat kompas af en toe te toetsen. Ik vond het verhaal van Antonia tamelijk verontrustend en ik vind dat ze er opvallend 'ruim' mee is omgesprongen: niet meteen roepen 'je gaat niet' maar op een andere manier veiligheid creëren. In mijn beleving is het namelijk het moeilijkst in een situatie dat je het gevoel heb dat je kind in gevaar is om een 'open mind' te houden voor mogelijkheden in plaats van alles meteen dicht te gooien.
Ik snap wel dat dit niet is uit te discussieren. Maar het feit dat we vanwege de subjectiviteit van de beleving van 'grote schade' nooit tot een sluitende conclusie kunnen komen, wil niet zeggen dat ik met mijn handen over elkaar kan blijven zitten als ik inschat dat mijn kinderen niet veilig zijn. Het blijft broddelwerk. Maar in mijn ogen is wat Antonia gedaan heeft tamelijk hoogstaand broddelwerk
En qua toetsing van kompassen: nee, ik vind de angst van jouw ex in het niet vallen vergeleken met de angst van Antonia. Of ik er desondanks wel of niet in mee zou gaan, zou afhangen van de relatie tussen ons en of ik inschatte dat dit een oprechte angst was of dat het een poging was om macht over mij te krijgen. In het laatste geval kan hij de pot op.
Groet, Jo Hanna

Kern

'Tja mijn overdaad aan info is eenvoudigweg gebaseerd op het feit dat ik 90% van de opvoeding draai. Dan wordt het abstract voor mij om zaken te gaan baseren op verschil in perceptie, verschil in mannen/vrouwen e.d.'
Wat nu, Antonia, is 90% opvoeder zijn reden om niet meer te hoeven nadenken? Natuurlijk doe je dat niet in de termen die ik opschreef, dat is alleen maar een analyse achteraf. Maar juist als opvoeder moet je zeker wel nog nadenken. En goed ook. Je eigen kompas is geen blind, emotioneel kompas, maar moet een verstandig kompas zijn, waarbij je alles gebruikt wat je kunt, ook je verstand en je analysevermogen.

Een van de (analytische) kernvragen is: waarom raakt het mij nu zo. Wat ik nu lees in je berichtje is een ander punt: man mailt je de avond vooraf en jij moet zijn boodschap overbrengen. Daar zou ik dus voor bedanken. Dan komt het mooie 'de verantwoordelijkheid laten waar die ligt' je van pas (vandaar dat het zo'n belangrijk principe is).

Ik weet niet precies wat je aan je dochter moest vertellen. Dat zij met die en die moeder mee moest gaan? Of juist het feit dat autistisch zoontje ook zou komen?

Ik weet ook niet wat je ex-man weet over autistisch zoontje. Jouw informatie is nogal gelaagd, opgebouwd uit verschillende ervaringen en bronnen. Je zegt even later: 'De stap van blauw oog naar verkrachtend kind is er niet maar dat verwijt ik mijn ex ook niet. Dat is het dilemma waar ik inzat en waarvoor ik juist dit draadje begon.' Maar je verwijt het je ex-man wel, namelijk dat hij zijn kind bij die nie6t-oplettende oppasmoeder achter laat met een potentieel verkrachtend kind. Dat is in eerste instantie je verwijt en je angst. De werkelijke bron is waarschijnlijk het mailtje, het feit dat jij zijn boodschappen moet doorgeven. Als je even nadenkt komt je dus tot een ander probleem dan je nu hebt opgelost, en dat andere probleem heb je nu nog niet opgelost. Volgende week kan er weer een mailtje komen en kun jij weer bovenin de gordijnen hangen.

Hetzelfde gaat op voor de moeder van autistisch zoontje. Je schrijft nu: 'Zijzelf is zich ook bewust van het een en ander en eigenlijk zou zij wellicht degene moeten zijn die oppasmoeder inlicht, maar zij wist weer niet dat mijn kind (meisje) daar kwam spelen.' Ik neem aan dat er meer meisjes op de wereld zijn en dat je nooit zeker kunt weten of autistisch zoontje niet agressief of seksueel actief wordt met jongetjes. Moeder van autistisch zoontje hoeft niet alleen tegenover jouw dochter een beleid uit te stippelen, maar ook tegenover andere situaties (als ze het zo zwaar opneemt als jij). Ook dat is iemand die waarschijnlijk 90% opvoeder is. Net als oppasmoeder trouwens, die ook haar verantwoordelijkheid zou moeten kunnen nemen als ze goed genoeg geïnformeerd is (wat ze uiteindelijk dan ook doet).

Kortom: schermen met je opvoederschap is geen vrijbrief om je eigen emoties te laten prevaleren. Als je uitgaat van het goede van andere mensen (dus dat zij op hun eigen wijze evengoed zorg willen dragen voor veiligheid etc. van kinderen) dan moet je eerst gaan nadenken om te kunnen achterhalen waarom andere mensen andere beslissingen nemen dan jij zou nemen.

Ondertussen heb je wel een ander probleem en dat is de communicatie van je ex-man over zijn plannen met jullie dochter voor het moment van de overgang van jouw verantwoordelijkheid naar zijn verantwoordelijkheid. Je hebt je nu als boodschapper laten gebruiken en je verbindt daar je eigen verantwoordelijkheid aan. Oplossingen zijn er in twee richtingen: of je bent alleen maar boodschapper (met pijn in je hart, dat mag) of je geeft aan je ex-man aan dat je dat soort boodschappen niet wil doorgeven, omdat je je dan ook verantwoordelijk voelt. Dus een reactie op de email in de zin van: sorry, dat soort dingen zul je zelf met haar moeten bespreken (in het midden latend hoe hij dat dan moet doen).

Tsjor

Mirjam

Een compliment? Ik ga ervan kleuren. Tsjor

Nee tsjor

"Wat nu, Antonia, is 90% opvoeder zijn reden om niet meer te hoeven nadenken? " Nee, Tsjor, Ik schreef dat ik als infoknooppunt fungeer omdat ik 90% van de opvoeding doe. Dan weet je nu eenmaal meer over allerlei info over het kind dan degene die 10% doet. Dat jij dit nu zo ombuigt vind springen naar te makkelijke conclusies. overigens ben ik niet over een kompas begonnen, naar mijn weten.

Kernvraag is waarom raakt het mij zo? Ja dat is de kernvraag, analytisch of niet. Het antwoord is: Niet een of ander mailtje van ex.

je schrijft"Wat ik nu lees in je berichtje is een ander punt: man mailt je de avond vooraf en jij moet zijn boodschap overbrengen. Daar zou ik dus voor bedanken. Dan komt het mooie \'de verantwoordelijkheid laten waar die ligt\' je van pas (vandaar dat het zo\'n belangrijk principe is).

Ik weet niet precies wat je aan je dochter moest vertellen. Dat zij met die en die moeder mee moest gaan? Of juist het feit dat autistisch zoontje ook zou komen? "

Gewoon dat ze daar zou spelen met beide jongetjes en dat hij haar 's avonds op zou halen. Ik vind dat overigens niet zo'n punt om dat door te geven. Als ik dat niet zou doen zou het overigens gewoon gebeuren zonder dat ze het van te voren wist. Wat wel een kernpunt en nauwelijks verholen verwijt voor mij is, is dat hij haar maar steeds wegregelt. En ja, daar kun je nieuwe discussie over beginnen: het is toch de tijd van ex. Ja, daar laat ik het ook altijd bij, hoewel ik het naar vind. Maar niet als de situatie onveilig is.

Ik ben met je eens dat ik niet moeder erop moet wijzen wat de consequenties kunnen zijn van zoon's seksuele gedrag ivm zijn autisme. Zij heeft immers dezelfde (en meer informatie) dan ik? Maar dat betekent nog niet dat ik daar blind op vaar. Ik wil mijn kind beschermen.

"schermen met je opvoederschap is geen vrijbrief om je eigen emoties te laten prevaleren." Ik scherm niet met mijn opvoederschap, ik geef een reactie op wat jezelf oppert en vraagt

verder schaar ik me achter Emma: theorettetechnisch gezien leuk verwoord maar ik bescherm at-the-end of the day toch mijn kind voor wat ik als bedreiging beschouw.

Iemand zei hier ooit op het forum: "in ons ouderschap geldt: we kiezen de route die de bangste van ons als veilig beschouwt" Als mij ex iets vreest inzake ons kind zal ik daar naar luisten en gevolg aan proberen te geven, ook al is het anders dan ikzelf zou kiezen.
Dat gaat voor mij boven een formalistische, rationalistische en de volwassenen als uitgangspunt kiezende scheiding tussen pa en ma.

hier houd ik het bij, wij gaan het niet eens worden

Antonia

Angst

Emma B, ik vind het toch echt te gemakkelijk. Ik denk zelfs bij mijn eigen kinderen nog na en ik ben er geen minder betrokken moeder door. Integendeel, het helpt om te analyseren waar mijn angst vandaan komt, want dan kan ik het probleem ook aanpakken waar het vandaan komt.
Het helpt ook om enig vertrouwen te hebben in andere mensen en de wijze waarop zij hun verantwoordelijkheid nemen. Dat helpt mijn kinderen, zij kunnen dan ook leren dat er andere manieren zijn om met problemen en angsten om te gaan. De wereld voor hen wordt groter dan mijn wereld. Als moeder ben ik niet zaligmakend.
Ik ga ervan uit dat dit: 'Ik ben op geen enkele manier meer te raken (recht in mijn hart) dan wanneer er iets met mijn kinderen gebeurt. Op mijn aller-aller-kwetsbaarst ben ik dan.' ook opgaat voor de vader, en zelfs voor de oppasmoeder als de kinderen bij haar zijn, en voor de moeder van het autistisch jongetje. Het zal je zoontje maar zijn, waarover zulke verhalen verteld worden als hij ergens komt.
Dat is een ander uitgangspunt. Niet zozeer rationeel, ook emotioneel. Iets minder het dramatische: ik ben de enige die weet wat goed voor mijn kind is. Iets meer respect voor anderen en van daaruit nadenken hoe het komt dat zij toch andere beslissingen nemen.

Tsjor

Niet genoeg

Ik had eerder al gezegd, dat de oplossing die je gekozen hebt prima is. Maar dat is blijkbaar niet genoeg steun.
Op het andere punt zullen we het inderdaad niet eens worden. Ik ga ervan uit dat het ook zijn kind is. Ik ga ervan uit dat hij ook kiest voor de veiligheid van zijn kind. Alleen maakt hij een andere inschatting van de risico's. En dat kan.

Tsjor

Laag tsjor

vast van plan niet meer te reageren (ihkv agree to disagree), moet me dit van het hart: Dat je schrijft: "Het zal je zoontje maar zijn, waarover zulke verhalen verteld worden als hij ergens komt." vind ik totaal geen recht doen aan de zorgvuldigheid waarmee ik dit dilemma heb behandeld.

Antonia

En ook dit weer:

Tsjor: "Maar dat is blijkbaar niet genoeg steun." kijk nou eens wat je doet. Eerst zeg je: ik heb niet genoeg info mss ben jij wel een infoknooppunt. Dan zeg ik: ja idd, ik doe voor 90% de opvoeding, dan ben je het infoknooppunt. Dan ga je zeggen "wat nou, denk je dat je niet meer hoeft na te denken omdat je 90% van de opvoeding doet? Nee, zeg ik, ik zeg dat ik omdat ik 90% doe, dat ik daardoor het infoknooppunt ben.
Dan ga je maar niet meer op de argumenten in maar kap jij het af door te zeggen :"Maar dat is blijkbaar niet genoeg steun."
Ik kan er geen chocola meer van maken hoor. maar agreed: kappen het wordt meta
a.

Sorry

Tsjor, ik bedenk pas net dat jij ""Het zal je zoontje maar zijn, waarover zulke verhalen verteld worden als hij ergens komt." mss niet als verwijt naar mij maar als compassie naar de moeder in kwestie bedoelt. Als dat het geval is: die compassie deel ik en sorry dat die uitsprak laag noemde door verkeerde interpretatie mijnerzijds.
Antonia

Excuses geaccepteerd

Inderdaad ging het over compassie ten aanzienv an de moeder van het zoontje, ik ben blij dt je dat begrepen hebt. Ik had al gezegd dat je het goed gedaan had in dit opzicht, je kon even niet anders.

Tsjor

Loslaten

Opmerkzaam vind ik dat er een tweedeling bestaat in de groep gescheiden moeders. Groep 1 vindt dat ze alles los moeten laten zodra de kinderen bij hun ex zijn, groep twee voelt een verlengde verantwoordelijkheid, ook als de kinderen op dat moment niet onder hun hoede zijn. Bij bijna alle draadjes waarin een moeder een vraag heeft over de situatie bij de vader, komt deze tweedeling weer naar voren. Ik geloof niet dat beide groepen werkelijk zo ver uit elkaar liggen. Een moeder uit groep 1 maakt zich net zo goed ongerust in bepaalde situaties. Een moeder uit groep 2 ziet ook de voordelen van kinderloze dagen wel.
Zolang je nog samen bent spelen dit soort dingen niet. Mocht vader in dit specifieke geval een speelafspraak/oppasafspraak maken en moeder is het er bezorgd over, dan belt ze zonder nadenken de oppasmoeder of regelt wat anders. De ouders vullen elkaar dus aan. Zodra de ouders uit elkaar gaan hebben ze eigenlijk beide de verantwoordelijkheid om geen aanvulling meer nodig te hebben. Ze moeten zelfstandig 'de juiste keus' maken. Vaders moeten zich vaak verdiepen in zaken die ze tot dan toe aan moeder overlieten, moeders moeten vaak wat meer leren loslaten. (Even zeer generaliserend, ik weet het) Trouwens, het feit dat vader zich niet verdiept heeft in de situatie bij de oppasmoeder thuis, vind ik niet getuigen van het nemen van zijn verantwoordelijkheid.
Dat 'we moeders' na een scheiding moeten leren loslaten snap ik. Dat geldt niet alleen voor gescheiden ouders, maar met opgroeiende kinderen in het algemeen. Als ze naar school gaan, als ze gaan spelen bij een vriendje of op straat enz enz. De vraag is eigenlijk, waar stopt loslaten en begint je verantwoordelijkheid als ouder nemen? Zowel ten opzichte van een juf, een buurvrouw, een oppas, als ook een ex partner.

Vaders verantwoordelijkheid

Mirage, ik hoop dat je je realiseert dat alle ouders, ook vaders, die vraag hebben: waar moet ik ze loslaten. Alleen zijn de antwoorden vaak wat anders en hebben gescheiden vaders soms geen kans om zich verlengd verantwoordelijk te voelen. Dat is maar goed ook, stel je voor dat de ex-man/vader zich zo intensief met de moeder gaat bemoeien.
Het gaat ook niet om de voordelen van een kinderloze dag, dat is een beschrijving gerekend vanuit de moeder. het gaat erom dat het kind kontakt heeft met de vader, ook al is die niet hoogopgeleid, superverantwoordelijk etc. Het is en blijft de vader en daar moeten kinderen de kans voor krijgen om op een eigen wijze mee om te gaan. Na een scheiding heb je daar als moeder minder invloed op, omdat je er niet dagelijks tussenzit. Omgekeerd geldt voor vader hetzelfde.
Wel eens het interview gehoord met de zoon van Johny Kraaikamp? Het woord 'verantwoordelijk' past niet bij zijn vader, volgens de zoon. Moeder heeft de kinderen ook weggehouden bij de vader, maar de kinderen (in elk geval de zoon) heeft wel contact gezocht en uiteindelijk voor zijn beroep (acteur) het meeste geleerd van de vader. Dat soort mogelijkheden die je vooraf niet kunt bedenken, die moet je open houden. Ook al zijn het negatieve lessen (zo onverantwoordelijk wil ik me als vader niet gedragen).
De kwaliteit van de vader zoek je uit op het moment dat je een kind krijgt. Daarna heeft het kind die vader, hoe goed of hoe slecht ook. Mijn kinderen hebben geen gemakkelijke vader, maar ze zijn er inmiddels allemaal van overtuigd, dat het goed is geweest dat ze kontakt hebben gehouden met hem, ook al hebben daar heel moeilijke momenten tussen gezeten en soms nog wel. Ze hebben de kans gekregen zelf een relatie op te bouwen en een wijze van omgaan te vinden met de vader.
Dat gun ik eigenlijk elk kind, tenzij er natuurlijk sprake is van regelrechte mishandeling etc., maar dan moet je naar de politie/amk stappen.

Tsjor

Uitgangspunt

Mijn hele posting gaat over de moeder en haar beleving en gevoelens. Dat het belang van het kind voorop staat, en daarmee dus ook de wens en het belang om met beide ouders omgang te hebben, staat buiten de discussie. Maar daarna? En dat gaat dus niet alleen om gescheiden moeders, maar om loslaten in het algemeen. Het punt van loslaten is vaak wel duidelijk, een scheiding, een eerste schooldag, de wens van het kind om zelfstandig buiten te spelen. Maar op welk punt je juist niet meer moet loslaten vind ik veel ingewikkelder. Hoe ver mogen ze dan als ze alleen buiten spelen, in hoeverre bemoei je je als moeder met het schoolbeleid of wat de juf doet, wanneer grijp je in bij je ex?
En natuurlijk vragen vaders zich ook af hoe en wanneer ze moeten loslaten. Maar als ik om me heen kijk vinden vaders dat vaak makkelijker dan moeders, vaders laten hun kind makkelijker alleen buitenspelen, brengen ze makkelijker naar een oppas etc.. Maar goed, zie dit punt maar als voorbeeld. Het kan natuurlijk net zo goed andersom zijn, of er kunnen hele andere dingen spelen.

Niet alleen gescheiden vaders (maar het wordt ot)

Ook vaders die nog in het gezin zijn, kunnen heel anders tegen bepaalde dingen aankijken. De dingen waar ik heel makkelijk in loslaat, heeft de vader van mijn kinderen moeite mee. En vice-versa. Tja.

Tirza