Gewoon benieuwd Favoriete leeftijd kind
Ik ben gewoon eens benieuwd.
Welke leeftijd van je kind is tot nu toe favoriet en waarom?
Mijn kleine is 4 en moet zeggen dat ik het geweldig vind.
Je kunt al gesprekjes voeren en steeds leukere dingen gaan doen qua uitstapjes.
En hoe is de moeder/kind band?
Heb je een knuffelaar of juist niet?
(Maakt niet uit wat de leeftijd is)
Mijn kleine houdt van knuffelen maar gaat steeds meer ontdekken en komt mij er daarna van alles over vertellen.
Heerlijk.
Ze is altijd al een knuffelkont geweest dus hopelijk blijft dat lang hangen.
Zo'n fijne band.
Als dat 100x gezegd wordt krijg ik daar persoonlijk altijd een beetje de kriebels van.
Je kind is pas 4 jaar en afhankelijk van je. Het wereldje is voor haar nog klein. Ze gaat straks naar school, de wereld wordt groter en ze bouwt met meer mensen een band op.
Naarmate je kind ouder wordt kom je allerlei karaktertrekken tegen van haar, ook minder leuke, god zij dank.
Misschien blijken jullie wel tegenpolen te zijn. Dat wil niet zeggen dat de band met je kind dan niet goed is.
Ja, misschien word je kind een vreselijke puber, misschien alleen voor jou, so be it.
"Mijn meisje", dat is het nou net. Je kind is van niemand, is niet je eigendom waar het altijd "fijn" mee moet zijn. Persoonlijk zou ik dat heel verstikkend vinden.
Laatst zei een bekende moeder tegen mij:"mijn dochter en ik zijn vriendinnen".
Achter haar rug keek haar dochter zeer bedenkelijk naar mij. Echt niet, dat was duidelijk.
Ze is juist bezig om zo jong mogelijk de deur uit te gaan zodat moeder wel moet loslaten.
Ik ben geen vriendjes met mijn kinderen. Ik ben een 'mother from Hell', maar we hebben wel heel veel lol samen 
Pff
Weet je wat ik vervelend vindt?
Mensen die gelijk oordelen over een paar zinnen.
Ja ze is 4 en ja met kinderen van 4 kun je een goede en fijne band hebben.
Weet je hoe? Door naar haar te luisteren en haar te respecteren zoals ze is, tijd met elkaar door de brengen, etc.
Wil niet zeggen dat ik denk dat we besties zijn.
Ik ben haar moeder en er zijn regels en consequenties voor als ze ze niet opvolgt.
Wil wel zeggen dat ik hoop dat ze weet dat ze altijd naar me toe kan komen als haar iets dwars zit en dat ik haar altijd zal steunen.
Dat ik graag tijd met haar doorbreng en haar veel laat ondernemen.
Ja.. mijn meisje. Wil niet zeggen dat ik haar als mijn eigendom zie. Wat moet ik dan zeggen?
Mijn dochter? Is dan toch precies hetzelfde?
Ik snap heus wel dat zij haar eigen weg gaat ontdekken.
Weet je waarom?
Omdat ik haar daarin stimuleer en weet wanneer ik de teugels weer wat kan laten glijden.
Ze krijgt de vrijheid en het vertrouwen en hoe jong ze ook is, ze laat zien dat ze het vertrouwen waard is.
Kinderen van 4 zijn namelijk niet dom ookal zijn ze nog klein.
En dat jij bepaalde dingen verstikkend vindt vind ik vervelend voor je hoor maar dat is nooit mijn probleem geweest.
Met mijn ouders was het ook altijd fijn.
Die hebben mij ook altijd de ruimte gegeven en ik was toch ook echt hun meisje..
Dus als je de volgende keer de kriebels op voelt komen uit ze dan niet bij mij.
Ik zit namelijk niet op zulk commentaar te wachten.
Mijn situatie is namelijk totaal niet zoals je nu hier beschrijft.
Och ja
Ik kan me dat wel herinneren, die eerste jaren ben je echt helemaal verliefd op je kind en kun je je niet voorstellen dat je ze ooit achter het behang zou willen plakken (of gewapend beton). Ik heb zeker wel vier jaar in die fase gezeten.
Oké
Ik heb echt niet de illusie dat ik die fase nooit ga krijgen.
Grappige met dit soort opmerkingen is dat ik zo vaak heb gehoord van mensen: "wacht maar tot ze 1 is.. wacht maar tot ze 2 is.. wacht maar tot ze 3 is.. wacht maar tot ze 4 is.."
En al die dingen zijn nooit uitgekomen.
Géén favoriete leeftijd
Ik vond vooral de kindertijd van de oudste erg heftig, dus die was zeker in algemene zin niet mijn favoriete periode, maar daarnaast is het opgroeien van een kind en élke ontwikkeling van je kind toch altijd reuze boeiend? Ze zijn nu ruim volwassen en ik blijf het interessant vinden. Ook deze fase is weer leuk, minder leuk, maar vooral boeiend.
En ik corrigeer mezelf ook weer
Dat ik de kindertijd niet favoriet vond, is veel te sterk uitgedrukt voel ik aan al mijn vezels. Het moeilijke was een onderdeel van die tijd, niet het complete geheel.
Fijne band
Ik vind het helemaal niet raar dat je een fijne band kan hebben met je kind. Je eigen kinderen is lastig om objectief te zien natuurlijk. Bij andere kinderen zie ik het wel duidelijk dat je soms echt een fijne band kan hebben. Ik merk dan dat ik meer een klik heb met sommige kinderen dan met andere kinderen. Met het 5 jarige zoontje van een vriendin heb ik echt een goede band. Het is gewoon objectief een leuk kind. Hij heeft humor en is heel gezellig in de omgang. Ik vind het oprecht altijd leuk hem te zien, ik vind het gezellig als ze langskomen. Ik pas graag op hem en hij is ook altijd blij mij te zien. We kunnen samen echt lachen, nu al. En het 6 jarige zoontje van een andere vriendin vind ik dan eigenlijk helemaal niet zo'n leuk kind. Altijd zeuren, heel druk, luistert niet goed. Objectief een moeilijker kind. En wij hebben ook niet zo'n band met elkaar. Hij trekt ook helemaal niet maar mij toe en ik ook niet naar hem toe. Hij zal nooit vragen bij ons langs te mogen gaan bijvoorbeeld.
Een andere vriendin heeft 2 kinderen, allebei oprecht leuke kinderen maar met haar ene kind heb ik een sterkere band dan met haar andere kind. Zij komt altijd bij mij zitten, wil samen iets doen (puzzelen, lezen), kunnen samen leuk kletsen terwijl haar zusje en ik helemaal niet zo'n band hebben. Zij zijn 9 en 7.
En met je eigen kinderen kan dat natuurlijk, dat je met het ene kind een fijne band kan hebben (objectief) en elkaar goed begrijpt en dat het met een ander kind moeilijker is.
Leukste leeftijd
Ik weet niet wat ik de leukste leeftijd vond of vind. Ik vind peuters vaak ontzettend leuk en grappig. Maar bij mijn eigen kinderen vond ik dat juist een lastige leeftijd omdat je zo enorm moet opvoeden in die periode. Ik was/ben me er heel erg van bewust dat dit een leeftijd is dat je nog heel veel invloed hebt en dat je in die tijd goede gewoontes moet aanleren en dergelijke. Peuters proberen je grenzen ook vaak uit. Dat is als ouder heel vermoeiend. Plus dat je nog echt verzorgend bezig moet zijn, luiers, slaapjes, helpen met alles. Tegelijk zijn peuters vaak ook ontzettend lief en ontwapenend. Dus de leeftijd heeft ook leuke kanten.
De eerste maanden vond ik het zwaarst denk ik. Zo'n hele kleine baby die je nog helemaal moet leren kennen. Moeilijk om te weten waarom ze huilen. En dan het slaaptekort. Nee, ik was blij dat die eerste maanden voorbij waren.
Lagere school leeftijd is inderdaad vaak een stuk makkelijker. De vruchten van de opvoeding van de eerste jaren kan je dan beginnen te plukken. Je kan met ze praten over van alles, echt leuke gesprekken over alles in het universum.
De oudsten zijn nu pubers. Dat is weer een hele andere periode. Ik vond ze het lastigst zo rond de 13. Toen ze echt bezig waren een plek te veroveren op hun nieuwe school. Ze graag onafhankelijk wilden zijn maar dan nog niet de mogelijkheden voor hadden. Nu met 16 en 15 is het weer veel makkelijker. Ze zijn volwassener, we kunnen goede gesprekken voeren over van alles, ze zijn verantwoordelijker, kunnen beter hun eigen leven indelen en ze hebben uiteraard ook meer vrijheid. de relatie wordt anders. Niet meer alleen kind-ouder maar meer gelijkheid. Het is mooi om te zien hoe ze plannen maken voor hun toekomst, hoe ze hun principes in de praktijk brengen, hoe ze hun principes, ideeën en plannen ontwikkelen. Natuurlijk zijn er wel eens botsingen maar tot nog toe valt het allemaal erg mee.
Band..ik denk
Ik denk dat het niet per se ging om een band, die elke ouder in het algemeen van nature met een kind zal hebben, als dat het een beetje overdreven klonk; benadrukt door "mijn meisje", iets dat dat weer versterkte.
Waarbij ik dat best snap dat je af en toe extra intens blije gevoelens hebt hoor als t een poosje wat rustiger loopt.
Ik dacht trouwens (let op het woord: dacht) dat ik ook van die fijne banden had. Mijn 13-jarige gaf op tv een heel ander antwoord destijds. Op tv...😁
Nouja daar ga je dan met je gratie voor het oog van de natie. Ik voel een rap aankomen.
tot nu toe...
'Welke leeftijd van je kind is tot nu toe favoriet en waarom?
Mijn kleine is 4 en moet zeggen dat ik het geweldig vind.'
Mijn kinderen zijn nu tussen de 27 en 35 en ik zou bepaalde leeftijdsfasen best nog eens even terug willen zien. Gewoon omdat ze zo snel voorbij bleken te gaan, achteraf bekeken. Ik heb toen ze opgroeiden veel opgeschreven, erg leuk om nog eens door te lezen. De fotocollectie is heel bescheiden vergeleken met de digitale foto tsunami van onze tijd, maar brengt toch veel herinneringen boven.
Het mooie is dat je in allerlei fases bepaald wordt bij dingen die je al wist, maar nu ineens weer meebeleeft vanuit een andere invalshoek. Je kind zien opgroeien is een avontuur, soms met rauwe kantjes, soms ontroerend, grappig, irritant. En dat stopt niet als ze 18 zijn 
Oudere kinderen
Ik was van de week op de koffie bij de buurvrouw die zich zorgen maakte over haar dochter. De dochter in kwestie is 62(!) dus ik was eigenlijk wel geschrokken. Je komt daar dus nooit van af, zelfs als je denkt dat je klaar bent, je er geen werk aan hebt, heb je toch nog zorgen.
TS had het over favoriete leeftijd - o.t.
... niet over nooit ophoudende zorg 
Aardig boek daarover: 'Eindeloos ouderschap' van Herman Vuijsje en Anneke Groen.
