Geen zin in kinderen....

overigens

Mijn complimenten dat je er gewoon voor uit komt. Dat vind ik wel een soort van fris. Ik zie zoveel vaders hetzelfde hebben en zeggen 'ik wil gewoon mijn vrijheid' maar ze komen er niet voor uit tegen hun vrouw en vinden het ook geen probleem. Terwijl ik denk dat het best schadelijk voor kinderen is een vader te hebben die zich niet commiteert aan een fijne tijd met hen. Het duurt maar kort he? Over tien jaar is alles anders, over vijftien zijn ze volledige zelfstandige individuen. Als je nu je hart niet voor ze opent, krijg je later spijt

Timmer aan de lange weg

' Het duurt maar kort he?' De kindertijd duurt maar kort, maar dat is nu net de periode die Anonieme Vader niet zo leuk vindt. En met hem veel ouders.
Ouderschap duurt echter levenslang! Dus je hebt nog tijd genoeg om jouw manier van vader-zijn te vinden.
Er zijn heel wat vaders die pas bij hun kleinkinderen erachter komen, dat kinderen leuk zijn en dat ze toch wel veel gemist hebben. Sommigen door werk. Maar ik ken ook een hele, aardige, lieve vader, die achter in zijn tuin een hok-voor-vader heeft gebouwd. Daar kan hij zich terugtrekken als hij daar zin in heeft. Hij doet daarnaast wel veel dingen met de kinderen, dat wel. Maar de behoefte om je terug te kunnen trekken uit het strijdgewoel heeft hij, met ieders instemming, mooi geformaliseerd. Zijn vrouw heeft die behoefte niet, of wellicht is het een van de redenen waarom ze graag in de keuken staat.
Ik vraag me wel af of je zelf gelukkig bent met je eigen leven nu: werken, bank hangen en voetbal kijken, of gamen. Je denkt daaruit te kunnen breken met een drang naar vrijheid. Ik hoop dat je iets constructiefs vindt, waarin je de drang om wat van je eigen leven te maken kunt realiseren. Ik hoop dat je kinderen later een ander vaderbeeld hebben dan de man die bankhangt en gamet. Dat wil niet zeggen dat je veel met hen moet doen. Maar ik hoop wel dat je ze kunt laten zien dat het leven meer in petto heeft dan dat, en dat je daarvan kunt genieten; en dat zij dan trots op je zijn. Daar mogen ze best 25 jaar voor worden, of ouder. Dan ben je toch echt hun vader, ook al los je nu de kinderruzies niet op.
Mijn advies: ga timmeren. Maak een speelbankje voor ze, of een doos met vormpjes, of een hobbelpaard. Jij wordt niet gestoord en zij zien dat je voor hen bezig bent.

Tsjor

sterkte

Ik denk dat een uur per dag ook wat kort is om je kinderen te leren kennen. Dan is het gewoon druk gefriemel in het weekend.
Mijn advies is ook: doe de dingen die gedaan moeten worden (koken, stofzuigen, tuinieren, klussen) en doe dit samen met je kinderen. Het gaat wat minder snel (vooral met peuters en kleuters) maar iedereen voelt zich nuttig bezig Dus doe iets met ze (actief)
Wissel ook eens af, zodat een van jullie iets met vrienden kan doen
En vooral sterkte voor je vrouw eigenlijk Je laat haar toch niet alles alleen doen?

buurman Baasje

Wat je zegt over lastige kinderen doet me denken aan buurman Baasje:

Ik ben trouwens blij dat ik niet met jou getrouwd bent. Een van onze kinderen is zorgintensief en als mijn man niks zou doen zou die allang uitwonend zijn.

Tsjor

"Maar de behoefte om je terug te kunnen trekken uit het strijdgewoel heeft hij, met ieders instemming, mooi geformaliseerd. Zijn vrouw heeft die behoefte niet, of wellicht is het een van de redenen waarom ze graag in de keuken staat."

Waarschijnlijk wel ja. Vrouwen wordt die behoefte minder gegund.

Een mooi stukje hierover van Asha ten Broeke:

http://ashatenbroeke.nl/2011/10/26/column-ik-ben-een-schuurtjesmoeder/

Als vrouwen tijd en ruimte voor zichzelf willen moeten ze daadwerkelijk het huis (en erf) verlaten, want zolang moeder nog op schreeuwafstand is, gaat de rest van het gezin er iha van uit dat ze nog 'gewoon' beschikbaar is.

Maar goed, misschien gaat nu de helft van de vrouwelijke forummers mij vertellen dat ze zich in eigen huis af en toe kunnen terugtrekken van het gezinsgewoel zonder gemekker en scheve gezichten, dan heb ik het mis.

Groeten,

Temet

Temet

Helemaal met jou eens .

Moet wel zeggen dat het nu met oudere pubers beter lukt om me in huis terug te trekken, omdat ze gewoon veel minder momenten hebben dat ze een ouder (dus mij....) nodig hebben.

Maar vroeger was het zeker zo. Zelfs op het toilet kreeg ik niet altijd rust.

Temet

I wish....

Tegenwoordig blok ik ze wel met: Even niet....

En dan vooral dat mamaaaaaaa!!!
Gek word ik ervan.

Met de kinderen weg

Het idee is niet door ons bedacht, maar kennissen van ons vertelden ooit dat de man van het stel op zondag de kinderen mee naar buiten nam, een rondje fietsen, langs een kinderboerderij, ijsje halen, dat soort zaken en dan kon de vrouw van het stel heerlijk uitslapen. Omgekeerd kan dat ook uiteraard. Dat vonden wij een heel erg goed idee. Je kunt dan tenminste echt even wat langer slapen of op zijn minst een uurtje of twee in alle rust thuis zijn.

Ik gaf deze tip ook aan Anonieme vader, in zijn geval moet hij de kinderen dus meenemen voor een uitje van twee uur. Geen haast, lekker de tijd nemen.

Temet

werkelijk 1 voordeel van gescheiden zijn, op regelmatige basis heb ik het huis heerlijk helemaal voor mij alleen.

Ik ben ook een vader van 2 kinderen en voel eigenlijk precies hetzelfde op dit moment.

Aangezien dit topic 3 jaar geleden geplaatst is, hoe sta je er nu tegenover? Wordt alles 'beter' ?

tja ik heb mijn eigen mening over dit soort dingen. en ik vind het ronduit egoïstisch. maar daar gaat het hier niet om dus mijn advies ? er met je VROUW (niet het vrouwtje dus ) over te praten . mischien een beschamend en ongemakkelijk gesprek maar ja dan had je daar maar aan moeten denken voor je kinderen nam.

chantal1978 schreef op 21-03-2021 om 20:34:

tja ik heb mijn eigen mening over dit soort dingen. en ik vind het ronduit egoïstisch. maar daar gaat het hier niet om dus mijn advies ? er met je VROUW (niet het vrouwtje dus ) over te praten . mischien een beschamend en ongemakkelijk gesprek maar ja dan had je daar maar aan moeten denken voor je kinderen nam.

Denk je echt dat R6-rider geholpen is met zo'n reactie?

R6-ridder, de beginvraag is alweer enige tijd geleden (MeikeT, R6-ridder is volgens mij niet dezelfde als degene die de beginvraag stelde).

Wellicht is het voor veel vrouwen een ongemakkelijke vraag, omdat veel vrouwen graag een kind willen en niet eindeloos kunnen uitstellen. Wellicht zou je er anders tegenaan kijken als je zelf wat ouder bent. Vroeger was een populair liedje: 'trouw niet voor je 40 bent, en alle geheimen van het huwelijk kent'. Voor mannen dan. Vrouwen weten dat je dan te laat bent om nog kinderen te krijgen.

Ik weet niet in welke leeftijdsfase je kinderen zitten. Misschien kun je het zien als 'in deze fase' kan ik niet zoveel met kinderen. Maar kinderen hebben je wel nodig. Dus toch een paar tips:

- hoe ging je om met je eigen vader, wat vond je leuk om met hem te doen of wat heb je gemist in de omgang;

- wat is volgens jou belangrijk voor kinderen in de rol van vader;

- wat zou jij je kinderen van de wereld willen laten zien en hoe zou je dat willen doen;

- wellicht toch, als dat mogelijk is met hun leeftijd, een keer een weekend met ze doorbrengen op een andere plek, tent of zo, een beetje uitdaging.

Ik vind het goed dat je het benoemt, maar ik hoop dat dit niet het einde van je verhaal is en dat je actief gaat nadenken hoe jij zelf je rol als vader zou willen invullen.

Tsjor

Denk aan je kinderen. Er komt een tijd die je niet meer terug kan draaien. Heeft toch met liefde te maken. Kinderen voelen jou en ze leren van hun ouders. Ondanks je gevoel, neem verantwoordelijkheid voor je kinderen èn je vrouw.

Kun je dit niet doen, wees eerlijk tegen je vrouw. Er komt een dag, dat je gevoel gaat veranderen....dan is niks terug te draaien. Liefde, Respect voor elkaar is zo belangrijk in elke relatie.

Ga bidden  (en ik ben niet eens gelovig) en kijk lang naar jezelf in de spiegel...wat zie je? Hoop dat je wat met de adviezen doet.

Iets relativerender en praktischer. 'Heeft toch met liefde te maken.', dat legt nogal een emotionele claim neer.

Er zijn kinderen die hun vader nauwelijks zien (werkt off-shore, is minister of astronaut, moet naar het buitenland voor zijn werk) en toch vinden dat ze een geweldige vader hebben.

'neem verantwoordelijkheid voor je kinderen èn je vrouw.' Nee, de vrouw is voor zichzelf verantwoordelijk. Of evenveel voor hem als hij voor haar. Ik moet dan altijd denken aan die reclame, waarin de vrouw gelukzalig wegzwijmelt bij de echo-foto waarop een drieling zich aankondigt, terwijl de man in paniek denkt aan het huis, de auto, allemaal te klein en hoe gaan we dat doen. De oplossing om beide processen gelijk te trekken is niet dat hij liefdevol mee gaat zwijmelen, of/maar dat zij evengoed aan de verbouwing van het huis gaat beginnen.

Ik denk dat sommige (veel?) mannen denken: 'als zij maar gelukkig is' en daarom instemmen met een kind en tot hun taak rekenen om te zorgen dat er een huis is en brood op de plank.

Neemt niet weg, dat ze zichzelf daarmee ook iets ontzeggen, namelijk het contact met hun kind. Mijn zoon heeft uitstekende band met zijn kind en besteedt daar ook veel tijd aan. Maar hij geeft ook toe, dat zeker die allereerste periode, als ze heel klein zijn, dat dat niet zijn favoriete periode is. Nu ze loopt en praat en bijna naar school gaat wordt het leuker. Hij heeft gelukkig in die eerste periode wel altijd 1 dag de zorg gedragen (moeder idem dito) en ik denk nog steeds dat dat belangrijk is, ook al is het niet de meest communicatieve periode. Ik denk dat je dan vanaf het begin toch de trekjes, de oogopslag, de geluidjes etc. leert kennen, waardoor je echt je kind ook leert kennen en er een band mee opbouwt. Maar dat is niet alle vaders gegeven, of niet alle vaders nemen die tijd.

Ik zou R6-ridder aanraden niet zozeer het gesprek met zijn vrouw aan te gaan, ik denk dat dat tot niets leidt, alleen maar tot reacties zoals hier (egoïst, vraag naar de liefde voor het kind etc.). Ik denk dat hij eerst zelf een beeld moet gaan vormen: wat voor vader wil ik zijn? En dan mag je best dingen schrappen die je niet wil, of niet zo leuk vindt maar accepteert dat het erbij hoort (kan heel veel zijn).

Maar zoek naar je eigen rol (de wereld inschoppen, zei iemand ooit over de rol van vaders) en ga actief aan de slag met het scheppen van momenten waarop je in elk geval contact hebt met je kinderen. Dat kan 10 minuten voor het slapengaan zijn met een verhaaltje lezen. Of de zondagse wandeling naar de kinderboerderij. Of het leren fietsen. Etc. Als je zelf weet wat je wil, dan kun je met je vrouw gaan praten en aangeven waar jouw sterke kanten en inzet ligt en wat daarvoor nodig is.

Tsjor

Voor wat het helpt.. mijn vriend voelt zich ook geregeld zo. Voor ons helpt het echt om dit te bespreken, ook dat gevoel te erkennen. En inderdaad, de fases te zien. Kleine kinderen zijn nog veel meer afhankelijk van je dan grote kinderen. Je krijgt dan ook weer vaker momenten voor jezelf. En misschien kun je momenten met ‘me-time ‘ inplannen. Dat doen wij hier ook. Ga ik een dag met de kinderen naar mijn ouders en gaat hij de hele dag gamen in zn joggingbroek. Ik vind t heerlijk ontspannen zo’n dag en hij ook. En daarna kun je het gejengel ook weer beter hebben.

Ik hoop voor je dat er ruimte is om het te bespreken. Dat vraagt wat van je vriendin en vervolgens wat van jou om er ook echt wat mee te doen. Er erg in gaan hangen lijkt me niet goed, dan gaat het van kwaad tot erger. Probeer het tij te keren.

En wat Tsjor zegt, zoek naar de dingen met je kinderen waar je wel wat uit haalt. Met de oudste kun je misschien meer dan met de jongste. Welke dingen doe je zelf graag? Kun je daar je kinderen iets van leren? 

En let wel even op dat je bij het zoeken naar de dingen waar je wel wat uithaalt niet alle krenten uit de pap vist en voor je vrouw alleen de pap overlaat. 

Tenzij je vrouw dol is op die pap natuurlijk. Maar je ziet nog wel eens van die leuke spontane vaders die vooral veel leuke en spannende dingen met de kinderen willen doen (want dat is dan "echt iets voor vaders") en aan moeders het corvee overlaten, zonder eens aan de moeder te vragen wat die nou eigenlijk leuk vindt. Dat komt de verhoudingen niet ten goede, dus pas daar voor op. 

Groeten, 

Temet

Hear hear, Temet. En de krenten uit de pap pikken is niet alleen erg onprettig ten opzichte van de partner die alleen de pap krijgt die ze waarschijnlijk ook nog zelf moet koken. Het leidt ook niet direct tot een diepere ouder-kind verhouding imho. Je bent een suikeroom dan, vinden ze wel leuk voor korte tijd maar ze weten ook dat je niet de ouder bent, die totaal voor hen door het vuur zou gaan, we ze vanaf de puberteit komen met problemen, die ze na een scheiding willen blijven zien zonder het als een verplichting te ervaren. 

Ik zeg: je kunt ook zin maken door je verantwoordelijkheid te pakken. Ja er zijn dingen die minder leuk zijn aan het hebben van kinderen. dat vindt de moeder ws ook. En het is ook gewoon deel van het volwassen leven: je committeren aan mensen ook al komt het niet altijd goed uit en op de kans lopen dat je op den duur ziet dat zo veel meer biedt dan klein willen blijven.

Misschien vindt hij zijn werk wel niet echt leuk (over krenten uit de pap), behalve dan dat het voor hem rustiger en overzichtelijker is dan het huishouden. Dus meer in de categorie: iets minder erg. Of is de last van de verantwoordelijkheid voor het inkomen voor hem wel zwaar (over krenten uit de pap). Wat is zwaarder, zorgen dat het geld binnenkomt om de pap te kunnen kopen, en het fornuis en het gas en het huis, of de pap moeten koken?

Tsjor

Nou, niets let hem om het daar ook met zijn partner over te hebben. Het is net zo min vanzelfsprekend dat de man zijn levensdoel vindt in kostwinnen als dat de vrouw haar levensvervulling vindt in kind en huishouden.

Om tafel, zou ik zeggen 

Groeten,

Temet

Ja dat snap ik en dat is ook het beste en het meest ideale. Maar de werkelijkheid loopt ook altijd een beetje scheef. Bijvoorbeeld in een ander draadje (ik mag niet kruisen), waar iemand vertelde dat haar partner werkloos werd, dat toen de financiële verantwoordelijkheid volledig bij haar kwam te liggen en dat dat toch wel zwaar was. Of het draadje waarin een vrouw gaat scheiden en meent dat ze recht heeft op de woning, omdat zij altijd ervoor gewerkt heeft en hij niet (ahum). Of het grote aantal parttime werkende vrouwen die blij zijn dat ze werken, maar dat wel doen onder de hoede van een kostwinner.

Ik heb het zelf ook vanaf het begin anders georganiseerd, 50/50, overigens ook niet helemaal een succesverhaal. Maar het vraagt van allebei een mentale omslag. Van vrouwen accepteren we ook dat ze rustig kunnen zeggen dat ze echt niet fulltime willen werken.

In de relatie moet je dan teruggaan tot helemaal het begin, welke verwachtingen zijn er uitgesproken naar elkaar toe, zowel over inkomen als over zorg. Vergeet niet, veel mannen krijgen een kind, omdat ze denken dat de vrouw daar gelukkig mee zal zijn: als zij maar gelukkig is.

Soms zijn de kinderen er al, zijn de rolpatronen al ingesleten en lopen gesprekken alleen maar uit op ruzies, over de kinderen heen. Dan denk ik: gegeven de situatie lijkt het me beter dat R6-ridder dicht bij zijn eigen gevoel blijft (adviseren we vrouwen ook altijd), zowel bij de gevoelens over de omgang met de kinderen als bij zijn eigen gevoelens over de onvrede over die gevoelens, dat hij van daaruit gaat opbouwen en nadenken over zijn rol als vader, waar hij wel mee uit de voeten kan.

Helaas wordt dat dan meteen 'krenten uit de pap pikken' genoemd. En dramatisch gedaan over dat zij de pap dan wel gekookt heeft, maar niet de vraag gesteld wie ervoor gezorgd heeft dat die pap er uberhaupt kon komen.

Groet,

Tsjor

Ik ben het wel met Tjor eens. Áls je een 'rollenpatroon' hebt, bewust gekozen of door omstandigheden erin geraakt, dan IS er ook een rollenpatroon, ofwel de één werkt (meer) en verdient het (meest van het) inkomen en de ander niet of minder, DUS die neemt de andere taken op zich. Of dat naar tevredenheid van een ieder is, is weer een ander verhaal. 

Een compleet andere insteek hoorde ik dinsdag, een gesprek tussen twee vrouwen met een andere culturele achtergrond. Ze spraken over de zwangerschap van de een, de ander had haar pasgeboren kindje op schoot. Aan het einde van het gesprek sloot de vrouw met de pasgeborene af met: dank je man. Alsof het een uitdrukking was in de zin van: veel sterkte, of gefeliciteerd. Ik moest meteen aan dit draadje denken. Een kind als een geschenk van de man aan de vrouw, wordt dat zo gezien? Helaas was de context en de aard van het gesprek er niet naar om dat uit te pluizen.

Tsjor

Bedoelde ze echt ‘ man’? Of was het iets als ‘ man, wat ben ik blij dat dit erop zit!!’ 

Nee, echt 'man'. Het gesprekje was geen klagerij, maar een gesprekje over kinderen als zegen (niet zulke woorden hoor, maar wel die ondertoon).

Tsjor

Heel bijzonder. Wie weet komt er ooit een vervolg op het gesprek. 

Dag Wilgenkatje, ik heb het net nagevraagd: 'Bedoelde je: dank je wel man voor de baby?' Antwoord: 'Ja.'.

Inderdaad, heel bijzonder, een compleet andere insteek.

Tsjor