Geen succesverhalen

het gras bij de buren

Herkenbaar ja, al ben ik bang dat jij mijn verhaal vanaf de buitenkant ook een 'succesverhaal' vindt.

Het verhaal voor de buitenkant is 10 jaar getrouwd, 3 gezonde kinderen die het goed doen op school. Beiden een leuke baan en een mooi huis.

Het verhaal dat er ook is is een partner met psychische klachten, een kind met ADHD dat op het randje balanceert om wegens gedrag (niet prestatie) van school gestuurd te worden en zelf al jaren op het randje van wel/niet overspannen balancerend. En of mijn relatie de komende 3 jaar gaat overleven zou ik m'n hand ook niet voor in het vuur durven steken. Verder aan mijn kant geen ouders meer aan zijn kant geen contact meer met familie wegens breuk van hun kant.

Nee ik heb ook vaak het gevoel dat anderen veel meer en veel leukere dingen doen. Ik vertel ook uitsluitend over de leuke dingen die ik doe. Niet over de de rest van het verhaal.

Achter de feiten

Zitten de echte verhalen die je met elkaar kunt delen als je een goed contact opbouwt. Luisteren naar wat het voor je betekent, wat het met je doet, hoe het je leven kleurt. Dat is wat verdieping geeft. Niet of het leuk is ( of leuk lijkt ). Pas als je aandacht toont voor de diepere laag ontstaat er iets bijzonders.

Ja, herkenbaar

Ik hoorde laatst dat er mogelijk een reunie aan zit te komen van mijn MAVO-examenklas. Heel erg leuk natuurlijk. Maar het eerste wat in mij boven komt is: Tja en dan moet ik vertellen dat ik óf geen werk heb of een baan heb met een mager salarisje. Geen flitsende carrière, geen avontuurlijke reizen gemaakt, Het is erg, maar dan lijk ik me toch een beetje te schamen voor het feit dat ik niet tot de mensen van middelbare leeftijd behoor, die het redelijk voor elkaar hebben.

Ik heb wel leuke dochters, een lieve man en gezellige huisdieren, maar dat is het dan. Dus ja, ik herken wel wat je zegt. Ik voel me daar toch een beetje 'sneu' door. Wij hebben vrienden die wel tot de categorie horen van lekker gezamelijk inkomen, mooi zelfverbouwd huis en dergelijke en ik heb toch wel eens het gevoel dat we eigenlijk niet helemaal gelijk zijn. Dat gevoel is nergens op gebaseerd. De vrienden hebben zich nooit negatief uitgelaten. Maar toch dus.

toch ook herkenning bij mij

ik ben nog steeds getrouwd met mijn man, heb geen baan, en met de oudste kinderen gaat het kwa studie/ school slecht. Wat moet ik dan voor leuks vertellen op een reunie .

en wat blijkt op zo'n reunie:

Er hebben een paar goed geboerd, de grote groep is heel vergelijkbaar, een paar zitten diep in de ellende (en dat is niet wat hierboven beschreven wordt) , er is er 1 dood. Die laatste 2 groepen zijn er niet.
Met 3 middelbare scholen heb ik inmiddels wat ervaring met reunies. Omdat ik de wat vreemde school cariere gedaan heb ben ik bij de ene de goed boerende, bij de andere 2 zit ik in de gemiddeld groep. Gescheiden zijn er veel, er is ook regelmatig gezondheidsellende en problemen met de kinderen.
Je vrienden van toen zijn ook dan je contacten en de hyperpopulairen zijn dat nog en toch maakt dat voor het verloop van hun leven niet zo veel uit.

Wat moet je dan vertellen op een reunie?

Ik denk dat heel belangrijk is of je naar jezelf en je leven kijkt met een roze of met een zwarte bril op.

Dus op de vraag van neteret mut: kijk naar de dingen die WEL positief zijn en vertel daarover (tenzij je graag over negatieve dingen/ellende praat). Dus dat iedereen gezond is, dat je gelukkig bent zonder baan (als dat zo is, of anders kan je zeggen dat je wel een baan zoekt, maar dat baanloos zijn ook zo zijn voordelen heeft), vrijwilligers werk doet/mantelzorg en je zo nuttig maakt, geniet van je hobbies en goede vrienden, dat je kinderen het weliswaar niet goed doen op school maar wel .... lekker in hun vel zitten, leuke vrienden hebben, lekker sporten etc etc.

Als ik met een zwarte bril naar mijn leven kijk word ik bijna depressief. Zet ik een roze bril op dat ben ik super succesvol .

Ik weet nog dat jaren geleden een vriendin tegen een gemeenschappelijke vriendin zei dat ze het soms moeilijk vond om af te spreken met mij omdat ik zo succesvol was (en zij zich dus niet zo succesvol voelde). Die gemeenschappelijke vriendin die al tijden en al mijn ellende hoorde moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. Waarmee ik maar wil zeggen: niet alles is wat het lijkt.

In het algemeen denk ik dat het fijn is als je zoveel mogelijk een roze bril op zet, zodat het leven zo prettig mogelijk is (en je daarnaast natuurlijk probeert de mindere dingen beter te maken, binnen je mogelijkheden).

Dus Moeder: noem in gesprekken in eerste instantie de positieve dingen. Je mag ook wel wat minder positieve dingen noemen, maar ik zou daar een eerste gesprek niet te veel over doorgaan (tenzij iemand daar natuurlijk belangstellend op doorvraagt). Als je diepgaandere contacten krijgt kun je uitgebreider op de moeilijke dingen ingaan.

nog een peptalk

Idd; jij bent niet een huwelijkse staat, je bent niet je huis, je bent niet de succesvolle carriere of geestelijke gesteldheid of gezondheid van je kinderen. Je bent niet je loopbaan, je bankrekening, je eigen gezondheid. Jij bent jij.
Ik snap je wel hoor, maar die geweldige carrieretijgers met hun gezonde kinderen in hun piekfijne huizen en heerlijke vakanties: die zijn heus niet altijd even gelukkig (dat lijkt maar zo). Net als jij.
En je kan ook wat anders leuks doen dan naar een reunie gaan.

suze

weet ik wel, kan meestal de boel veel positiever inzien, op een enkele negatieve bui na dus. Hangt gewoon soms van samenvallende dingen af. En tja reunie, ik heb me als "waarschijnlijk" aangemeld, eerst maar eens zien of er wel mensen komen die ik ken.

niet in fase lopen

Niet alles is wat het lijkt, zei iemand al. De succesvolle anderen hebben misschien ook hun ellende, maar die zie en hoor je niet (verborgen slechte relatie, niet zichtbare pijn of ziekte, problemen op het werk, zieke ouder, hypotheekdruk, uit de band springend studentenkind, etc). Ook kan het zijn dat jullie "ellende-fases" niet parallel lopen: wie weet wat zij achter de rug hebben of nog voor de boeg (en dan ben jij er misschien wel weer uit). Ik kan mezelf als voorbeeld nemen: op dit moment hebben we goede banen, een huis een studerend kind. Maar we hebben ook werkloosheid, faillissement, financiele problemen, een kind met een stoornis en andere ellende gehad (en hadden bijv. ook vreselijk graag meer dan 1 kind gehad). Alleen nu dus niet, dit zijn blijkbaar de 7 rijke jaren, na de 7 magere (bijbelse opvoeding gehad). En we hebben het daar ook nooit meer over, tegen anderen. Misschien loop jij simpelweg nu even uit fase met de rest. Verder is het ook niet zo dat anderen die in hun "magere" jaren zitten mij niet aanstaan omdat het met ons nu wel goed gaat: het gaat me om mensen zelf, hoe ze zijn, niet om wat ze hebben of niet hebben of niet hetzelfde hebben als ik. Wat anderen hier dus ook al zeggen.

Overigens

Zal het je vast meevallen hoeveel mensen ook een verhaal hebben waarin de toppen niet altijd behaalt zijn. Door eerlijk maar luchtig, niet te dramatisch te zijn over je eigen leven nodig je anderen ook uit eerlijk te zijn.
Ik heb zelf een heerlijk leven, ben bevoorrecht, heb al mijn ambities al lang geleden waargemaakt ook al heb ik twee briljante kinderen op het speciaal onderwijs, hoezo is dat eigenlijk negatief, ik vind het eigenlijk ook wel bijzonder. En ik zin nog steeds op wraak vanwege een beschuldiging kindermishandeling waarin de overheid binnenkort nog meer gaat grossieren. Regelmatig kan ik je vertellen kom ik andere ouders tegen die blij zijn om ook even hun verhaal te kunnen vertellen.
De helft van de ouders heeft zo'n beetje een kind op het VMBO, 17% van de kinderen heeft daarbij ondersteuning nodig waarvan een percentage ook weer ondersteuning vanwege autisme.
Eigenlijk is het natuurlijk niet realistisch al die succesverhalen dus als je denkt dat het op school vooral daarover gaat zou ik niet gaan.

een reunie is er toch niet om succesverhalen te delen

Het is gewoon bijzonder om elkaar na een x/tal jaren weer te zien en belangstelling te tonen voor wat er zoals is gepasseerd in de voorbije jaren. Als je niet aanwezig wilt zijn om aandacht te hebben voor de ander kun je beter thuisblijven, want dan wordt het een teleurstelling.

denk ook dat het de bril is

Ik denk ook dat het bril is waarmee je kijkt. Zet de roze op en vertel vol enthousiasme dat ze tóch vmbo doen ondanks hun autisme. Dat is toch geweldig? Van hun en van jouw??? En je bent alleen....dus torst dit alles alleen op je nek! Sterke vrouw dus! Je woont alleen, dat is allemaal van JOUW! En van jouw alleen!
Wees trots op jezelf...Daar heb je alle reden toe.
Ik denk dat menigeen dit niet voor elkaar zou krijgen.
Zo kijk denk ik ook over mijn eigen leven met verschillende brillen, hoewel bij mij de roze meestal overheerst.
En dat heeft niks met mijn leven an sich te maken, maar meer met hoe ik zelf in mijn vel steek...
groeten albana

veerkracht, doorzettingsvermogen

'De laatste jaren heb ik veel ellende meegemaakt en ellende is niet zo interessant om te vertellen, zeker niet bij een eerste kennismaking.'

Als je de aandacht vooral vestigt op wat er mis is gelopen, heb je waarschijnljjk gelijk. Maar je kunt ook de aandacht vestigen op wat daar achter ligt: blijkbaar heb je heel wat veerkracht en doorzettingsvermogen, want je bent er nog steeds. Je worstelt misschien, en voor je gevoel ploeter je wat af. Maar je gaat door, je zet door, je blijft in beweging. En dat is precies wat nodig is om je leven sturing te geven. Meer kunnen je oud-klasgenoten (en andere mensen) niet van je verwachten, lijkt me.

Reünie

Bij de laatste reünie waar ik was ging het 10% van de tijd over wat we nu deden en 90% van de tijd over vroeger en herinneringen ophalen.
Het lastige van oppervlakkige ontmoetingen en zeer oppervlakkige kennissen en buren is dat je weinig meer mee krijgt dan het buitenplaatje. Op zo'n reünie bijvoorbeeld gaan de meeste mensen echt niet hun problemen uit de doeken doen dus dan blijft het inderdaad bij 'ja, getrouwd, kinderen, werk, huis' en verder eigenlijk niks. Welke sh*t er allemaal achter zit dat hoor je weer niet.

En het oppervlakkige plaatje zegt lang niet alles, de bijstandsmoeder met twee kinderen in een kleine flat heeft misschien een veel fijner en gelukkigere leven dan de vrouw met een duur huis, een man en een goede baan. Want de oppervlakte zegt niks over dat die vrouw in dat mooie huis en met die perfecte kindertjes regelmatig in elkaar wordt gebeukt door haar man en haar kind aan drugs is. Terwijl de bijstandsmoeder in deze casus misschien weinig maatschappelijk aanzien heeft maar een groep van echte vrienden om haar heen waar ze lief en leed mee deelt en een zeer goede band heeft met haar kinderen. Het oppervlakkige plaatje zegt allemaal niet zo veel over werkelijk succes en werkelijke waarde en geluk.Als je mensen echt leert kennen dan zit er achter een mooie façade soms veel meer ellende.

In een eerste gesprek met mensen kom je gewoon niet zo veel verder dan de neutrale feiten. Bijna niemand gooit zijn ellende in een eerste gesprek op tafel.

Vriendschappen ontstaan ook niet om mooie huizen, interessante banen en gelukkige huwelijken. Je raakt bevriend om gedeelde interesses, gedeelde humor, gedeelde belangstellingen of alleen gewoon vanwege de chemie. Het klikt zeg maar. In vriendschap speelt dat huis en die baan en de succesvolle kinderen toch geen enkele rol verder?

Niet willen ruilen

Ik kreeg een keer via via te horen dat een van de moeders op school toch niet met me zou willen ruilen (alleenstaand, 36 uur werken, 2 kinderen, die een aantal dagen per week moeten missen). Dat vond ik best beledigend want volgens mij doe ik het zo slecht nog niet. De moeder in kwestie werkte 2,5 dag per week onder schooltijd, enveloppen vouwen o.i.d., en rende zich drie slagen in de rondte om overal op tijd te zijn. Dat vond ik allemaal nog niet zo'n probleem, maar ze had een spuuglelijke man. Je zult het ermee moeten doen Nee, dank je wel, ik hoef ook niet te ruilen.
Er zijn natuurlijk mensen die alles goed voor elkaar hebben, en wiens huisje ook geen kruisje heeft. Daar hebben ze hard voor gewerkt, of het is ze komen aanwaaien. Ik heb daar verder geen gevoelens van afgunst bij of een rotgevoel omdat er op mijn leven, door de buitenwacht beschouwd, misschien wel wat is aan te merken. Het is mijn leven, dit is wat ik ervan gemaakt heb, en ik ben er blij mee. Het mooie is dat die moeder die ik hierboven noemde, met lelijke vent en stom baantje, ook vindt dat ze het helemaal geweldig voor elkaar heeft.

Mooi toch Katniss

Dat is namelijk waar het om draait volgens mij. Of je zelf een beetje tevreden bent met je leven. Want dat is wat je uitstraalt.

En voor Moeder: Als je er zelf al niet meer in gelooft, dan wordt het ook helemaal niks meer. Dat is wat ik bedoelde met het pr-praatje. Is je glas half vol of half leeg? En natuurlijk is vanuit bepaalde omstandigheden makkelijker om met halfvolle glazen te werken. Maar ik denk echt eerlijk waar dat overal toch nog het positieve in kunnen zien, bepaalt of succesvol bent of niet in het leven.

Gelukkig geen reünie in de planning

Daar zou ik zeker nooit naar toe gaan maar dat is ook vanwege een verschrikkelijke schooltijd door pesten.
Ik begrijp heel goed dat het bij andere mensen ook niet altijd rozen en maneschijn is. Waar ik voornamelijk mee zit is de eerste kennismaking. Wat vertel je dan precies? Inderdaad de ellendige dingen weglaten maar qua positieve dingen is er niet zo veel te melden. Ik moet inderdaad dringend eens een roze bril op de kop tikken Speelt natuurlijk ook mee dat ik op het moment zelf niet zo positief in het leven sta. Ik probeer het wel, vandaar de nieuwe contacten, maar ik vind het moeilijk om alle gedoe en ellende het hoofd te blijven bieden.
Die van het pr praatje is wel een goede. Denk dat ik eens ga opschrijven wat ik allemaal aan positieve dingen zou kunnen melden bij een eerste kennismaking. Moet ik ook wel want vanwege het uitbreiden van m'n sociale contacten heb ik me net bij een single ontmoetingssite ingeschreven Beetje druk op de ketel kan geen kwaad.

reunie = geen nieuwe contacten

het zijn geen nieuwe contacten, je kent ze al jaren, je hebt ze aleen een tijdje niet gezien. Qua gedrag zijn de meesten echt niet veranderd. Dat pesten zien zij met heel andere ogen, dat dan weer wel.

eigen gras is ook groen, en dat van de buren niet zo.

Bekijk je eigen zaken positief, er zijn vast wel een paar dingen waar je blij mee bent (misschien ben je wel heel goed in breien, ik noem maar wat). Desnoods, als je vind dat er te weinig positiefs gebeurt in je leven, ga met dat positieve aspect aan de slag (ga bij een breicafé, ga breiles geven op scholen).

En wat anderen betreft: ik werd altijd een beetje depressief als ik bij een bevriend echtpaar was geweest. Hun dochter, die dezelfde leeftijd heeft als ik, had al zoveel interessante dingen gedaan in haar leven: de meest fantastische wereldreizen gemaakt, had een goededoelenorganisatie in de derde wereld opgezet, en dat was niet eens haar beroep, ze kon geweldig pianospelen (had veel opgetreden in haar jeugd), had een heel goede baan in het onderwijs, etc. Bij haar vergeleken kon ik niks.
Nu bleek later dat die dochter geen kinderen kon krijgen, maar dat verhaal hoor je later pas. Evengoed kwamen er zulke positieve verhalen over de ellende van IVF die de dochter moest doorstaan om zwanger te worden, dat je er bijna zelf zin in zou krijgen om via de medische molen kinderen te krijgen. Nu is het echtpaar opa en oma geworden. Ook nu weer fantastische verhalen. Het kleinkind is nog geen half jaar, maar het is een heel sociaal kind (kan dat al, op die leeftijd), want ze gaat 3,5 dag in de week naar 'peuterspeelzaal'. Daar is ze zo geliefd bij de andere kinderen, dat die haar net niet doodknuffelen, maar de baby al wel hebben besmet met allerlei virussen, dus ze heeft al flink wat weerstand gekregen ( het kind heeft al een keer in het ziekenhuis gelegen met een RS-virus of wat dan ook, ook een heel goede ervaring natuurlijk). Verder kan het 'geniale' kleinkind ook al onder water zwemmen, dus atletisch is ze ook nog (ze duwen het kind gewoon onder water bij babyzwemmen).

Nu prik ik met gemak door de fantastische verhalen heen en kan ik lachen om de soms absurd positieve draai die ze aan alles geven. Hoe kun je het nu heel fijn vinden dat een baby van drie maanden al in het ziekenhuis ligt vanwege een infectie die het kind heeft opgelopen op het kdv? Die verhalen van de succesvolle dochter kon ik niet verifiëren, maar wellicht zijn haar prestaties ook veel minder indrukwekkend in werkelijkheid.

Sylvie en Rafael

Even heel zwart wit... Syl en Raf dat was toch het droomkoppel? Of je hen nu leuk vindt of niet. Fantastische baan, geweldig lijf, leuk kind, prachtig huis, gen geldzorgen, etc. En toch... niet minder zorgen, gebakkelei, geruzie, ziektes etc dan anderen.
Als ik weer zo'n hippie de peppie stel of persoon zie (iets teveel nadruk op de kids, kleding en andere uiterlijkheden...) dan denk ik meteen aan zo'n droomkoppel wat aan de buitenkant toch iets leuker leek dan aan de binnenkant.
Ik vind mensen die letten op uiterlijkheden helemaal niet leuk. Maar wie let er op die uiterlijkheden, ben je dat vaak juist niet zelf?

Moeder

Bij nieuwe contacten denk ik dat het wellicht handig is om een goede openingszin te hebben, waardoor je enerzijds aangeeft dat het leven niet over rozen gaat, mensen de kans biedt om ernaar te vragen, maar ook opgelucht kunt ademhalen als iemand niet verder vraagt.
Ik hoop dat er meer suggesties komen voor gode openingszinnen. Bijvoorbeeld:
- mijn leven gaat niet over rozen.
- ik moet wat meer ploeteren.
- ik roei met de riemen die ik heb.
- ik ben een drama.
- etc. etc. Ligt ook aan de toon, wat past bij je, wat kun je een beetje luchtig of met humor zeggen.

Tsjor

meer zinnen

- er zijn goede tijden en slechte tijden
- ik zit even in de laag-conjunctuur

niet alles

Bij een eerste kennismaking hoef je heus niet alles te vertellen. Als het zo ter sprake komt kan je best kort en bondig zijn, details zijn meer voor intimi. Je kan ook eea bondig samenvatten dat het op dit moment gewoon niet zo heel erg goed gaat met je kinderen.
Naarmate je je verdriet hierover meer verwerkt hebt zal het je makkelijker vallen er wat over te zeggen.

Het verhaal van Mamahippie

Ik lees dat niet zo negatief als (wat ik denk dat) Mamahippie doet. Die mensen zijn gewoon apetrots op hun kleinkind en benadrukken juist het positieve. Misschien wat teveel relativerend, maar dat is ook een kunst
Zoveel kinderen, autistisch of niet, moeten hard werken voor school, en soms gooien ze er met de pet naar. Waarom straalt dat negatief af op jou als ouder? Ik vind positieve prestaties van mijn kind geen verdienste van mezelf, dus waarom zou dat wel zo zijn als het niet goed gaat? Heb je het slecht gedaan als je een gehandicapt kind hebt dat na vier jaar eindelijk kan staan?

Andere kijk

Andere kijk of niet, ik hoef de pesters van vroeger toch echt niet te zien. Ik begrijp heel goed waarom het zo ging, er stond met koeieletters "pest mij" op m'n voorhoofd geschreven maar toch denk ik dat het zo niet had gemogen en had gemoeten. Ook met dank aan de volwassenen die deels de andere kant opkeken en deels meededen.
En nogmaals, ik denk echt niet dat het andere mensen beter af gaat. Ook daar is ziekte, overlijden, financiële problemen en relatiegedoe. Maar ik ben ook gewoon niet zo handig met andere mensen en ik wil natuurlijk een goede indruk maken en leuk kunnen meepraten.
Ik vind het wel een idee om niet meteen teveel info te geven. Ik ga nog al eens ratelen van de zenuwen maar het is waarschijnlijk handiger om het gesprek op de ander te brengen
Die openingszinnen zijn wel grappig. Ik hou ze in gedachten
Over het succes van je kinderen. Ik denk wel dat een succesvol kind iets is waar je als ouder trots op bent. Daaruitvolgend geldt voor mij althans, dat ik niet zo trots ben op wat mijn kinderen qua school presteren. Ik ben wel trots op andere dingen maar met een afgebroken opleiding en doelloos nachten lang computeren, teveel drinken en 15 kg bijkomen vind ik het best moeilijk om dat ene kind positief te bekijken. Ook al heeft dat kind daar redenen voor.
Met de andere kinderen gaat het gelukkig stukken beter maar het is een moeizame weg waar ik en andere mensen veel tijd en energie in moet steken.

katniss

ik snap je reactie wel. Deze kennissen zijn ook heel positief en heel aardig. Ik kwam er alleen echt licht depressief vandaan en het duurde even voor ik er de vinger op kon leggen. Het punt was dat ze altijd vriendelijk informeren hoe het met je gaat, vervolgens vertel je iets over wat je de laatste tijd zoal doet, en die mensen hadden áltijd, echt bij alles een beter verhaal. Zelfs met iets als Sinterklaas; ze horen vriendelijk het verhaal van je kinderen aan, maar zelf hebben ze hun kinderen daar nooit in laten geloven. Het is meer dan trots zijn, als er zoiets als een meerderwaardigheidscomplex zou bestaan, dan hebben zij het. Misschien hebben ze het zelf niet zo door hoor, dat zou kunnen. Maar je kunt je voorstellen dat je het ook niet zo naar je zin hebt met een vriendin die een betere baan heeft, alles beter kan, interessantere vakanties heeft en leukere vrienden heeft dan jezelf, bijvoorbeeld.

Dat verhaal van het kleinkind was even een illustratie, en volgde op een opmerking over mijn kinderen (de oudste mag bijna afzwemmen) - maar hun baby kan nú al zwemmen en is bovendien erg sociaal, dat dus).

Interessant dat je de prestaties van je kinderen geheel kunt zien van wat je daar zelf aan hebt bijgedragen als ouder. Dat zou betekenen dat je ook niet trots bent als je kind iets goeds heeft gepresteerd. Ik denk dat dat voor de meeste mensen niet op gaat, eigenlijk.
Natuurlijk heb je gelijk dat je niets kunt doen als je een gehandicapt kind hebt, maar daarom kun je daar wel ongelukkig door zijn.

trots zijn

'Interessant dat je de prestaties van je kinderen geheel los kunt zien van wat je daar zelf aan hebt bijgedragen als ouder. Dat zou betekenen dat je ook niet trots bent als je kind iets goeds heeft gepresteerd.'

Jawel. Maar dan ben je dus trots op je kind, en niet op jezelf. En terecht.

Beginzinnen en positief/negatief

Moeder je schrijft: "Ik vind het wel een idee om niet meteen teveel info te geven. Ik ga nog al eens ratelen van de zenuwen maar het is waarschijnlijk handiger om het gesprek op de ander te brengen "

Dat is inderdaad een hele goede. Wel iets van jezelf (gezin) vertellen, evt. loslaten dat je het soms moeilijk hebt (als je dat wilt), wel een paar positieve dingen noemen (of dingen waar je aan werkt waardoor je het gevoel hebt dat je positief bezig bent) en dan de bal weer naar hen.

Dus bijv: Ik vind het af en toe best wel pittig hoor, dat opvoeden van kinderen met bijbehorende zorgen. Gelukkig gaat het met mijn ... en .... die al ... jaar zijn wel goed (en dan noem je positieve dingen, en even niet je grote zorgen om het ene kind waar het minder goed mee gaat). Ook ben ik nu (bijv.: zelf op zoek naar een baan OF aan het bedenken welke opleiding ik wil gaan doen, want ik wil me wel verder ontwikkelen OF ....). En hoe gaat het met jou?

Dan heb je iets vertelt, mogelijkheden voor hen om door te vragen als ze daadwerkelijk geinteresseerd zijn, maar zijn zij aan bod.

En als je het gesprek langer wilt laten duren, maar het niet over je eigen ellende wilt hebben, luister dan goed naar wat zij vertellen en vraag daarop door! Als je doorvraagt, kom je erg geinteresseerd over, mensen vinden het vaak heerlijk om zelf te vertellen EN je hoeft zelf niets te vertellen .

Maar in zijn algemeenheid denk ik dat je het meest eraan hebt als je vaker probeert je te focussen op positieve dingen in je leven, bij jezelf en je kinderen (ook bij degene met wie het minder gaat of misschien wel JUIST bij diegene!!)en bij alles wat je meemaakt, dan te blijven hangen in alles wat minder goed gaat.

Neemt niet weg, dat als iets niet goed gaat, je natuurlijk kunt uitzoeken hoe dat komt en wat eraan gedaan kan worden om het beter te laten gaan.

pech?

Als ik in het ziekenhuis een kaal persoon met een infuuspaal voorbij zie komen, dan kijk ik niet op die persoon neer. 'wat een loser, hij heeft kanker'.

Waarom denken we dan wel dat mensen dat van ons zullen denken bij andere soorten pech?