Fulltime werken?
Momenteel werk ik 32 uur. Ik heb twee kinderen, een van 5 en een van bijna 2 jaar. Sinds ik zwanger was van de tweede ben ik een dag minder gaan werken, omdat dat mogelijk was op mijn werk en ik zwanger zijn met een peuter erbij pittig vond in combinatie met een ft baan.
Nu krijg ik een geweldige kans op mijn werk, maar daarvoor is het wel nodig dat ik weer fulltime ga werken. Ik ben geneigd het te doen, (als ik geen kinderen zou hebben dan zou ik deze kans direct grijpen), maar ik twijfel vanwege mijn gezin.
Wat zouden jullie doen?
Het was geen wedstrijd hè
Jij vindt dit genoeg, nou prima toch.
aandacht als planning
Het zijn maar cijfers, wil je vergelijken om je keuze voor jezelf te verantwoorden? Zie je aandacht als een planning, net zoals je je calorieën berekent om op gewicht te blijven?
Moeten je kinderen dit later niet lezen: mama vond 5 uur per dag wel genoeg voor jou. Hoop dat je een veilige nick hebt gekozen.
Verder helemaal prima natuurlijk en dan maar hopen dat je kinderen, partner en familieleden niet wat 'bewerkelijker' gaan worden en jijzelf niet ziek wordt. Je kan niet in de toekomst kijken, dat kan niemand. Je kan het nog zo uitrekenen en uitstippelen, onvoorziene zaken gebeuren altijd. Je moet gewoon een gokje wagen en als het betere werkkansen biedt is dat een gokje waard. Een stap terug kan altijd nog. Gewoon doen en meer dan de steun van je eega heb je niet nodig.
Ginny
Het gaat er om dat we denken dat we een vrije keuze maken, terwijl we in werkelijkheid vanaf onze geboorte 'geprogrammeerd' zijn en worden.
Het zijn zoveel losse opmerkingen,televisieseries, rolmodellen, het gezin waar je opgroeit.
Als je er eenmaal alert op bent, kun je het niet meer niet-zien. Zoveel kleine speldenprikken, die je niet eens bewust waarneemt.
Denk maar aan Jip en Janneke. Als je die omgekeerd voorleest, dan pas zie je het sexisme.
Voor de lol zeg ik wel eens: "Ja, mijn man wilde ook graag blijven werken toen we kinderen kregen, en hij kan het goed regelen, zodat ie op tijd thuis is voor de kinderen". Het is bijna grappig welke reacties er dan komen. In 1 klap begrijpen mensen meestal hoe krom hun eigen redenering is.
Of de vraag waarom ik mijn eigen naam heb gehouden: " Mijn man wilde per se zijn eigen achternaam houden. Ik vond dat eigenlijk niet handig, maar ach, als het voor hem zo belangrijk is".
Het gaat om alle impliciete aanmaken van welk gedrag vrouwen horen te hebben.
En dan op een dag krijg je kinderen, en dan neem je de vrije keuze om minder te gaan werken. Mijn punt is dat je dan al zo lang gekneed bent, dat die keuze niet meer vrij is.
Simone de Beauvoir schreef ooit: "Je wordt niet als vrouw geboren, maar je wordt tot vrouw gemaakt"
Nu geldt dat niet alleen voor vrouwen. Een vriend van me op de middelbare school wilde een alfa pakket kiezen. Hij kreeg flinke tegendruk, want dat was voor 'meisjes. Precies zoals meisjes het tegendeel kregen.
Zodra je een vrije keuze maakt om af te wijken, krijg je weerstand. Dat kan alleen maar betekenen dat er ergens een krachtige stroom is, die je in een
richting duwt. Immers: als die sturende stroom er niet was, dan kreeg ik die weerstand niet.
Natuurlijk kan het prima dat iemand heel gelukkig is met de gemaakte keuze. Maar het is een illusie om te denken dat je keuze echt vrij is.
Ook mijn keuzen zijn dat niet. We zijn nu eenmaal allemaal een product van onze omgeving.
Het enige verschil is vermoedelijk dat je bij de afwijkende keuze steeds geforceerd wordt om je eigen keuze opnieuw te bekijken. Waarom heb je die keuze gemaakt? En dat zorgt er voor dat je dieper induikt op je eigen redenen voor die keuze. Als niemand kritische vragen stelt over je keuze, dan is de noodzaak om daar dieper naar te kijken ook niet aanwezig.
Waarom?
Waarom werken ook mensen zonder kinderen 3 of 4 dagen per week?
Omdat ze dat kunnen en dat graag zo willen.
Eigen keuze. Dat geldt ook voor andere mensen. Mensen moeten zelf maar bepalen hoeveel ze willen / moeten werken.
En lanza. Jouw rekensommetje klopt nog niet. Jij werkt nu nog ook nog 32 uur. Ook ga je ervan uit d a t je kind altijd om 6 uur wakker is. Ook dat kan veranderen. Mijn jongste was altijd een vroege vogel maar ook hem moeten wij tegenwoordig wakker maken.
10 uur slaap
Het rekensommetje gaat ook uit van Slechts 10 uur slaap per etmaal (want er staat 14 uur samen in het weekend), voor een tweejarige. En geen activiteiten zonder het kind tijdens het weekend.
Ik vond datzelfde rekensommetje bij mijzelf eerlijk gezegd erg naar en confronterend, toen ik jonge crechekinderen had die nog vroeg gingen slapen en wij zelf allebei 4 dagen werkten.
Ik had meer reistijd dus gaf de kinderen aan de crèche om ongeveer 8:00 en wij haalden ze op om 18:00. Zelf had ik dan maar een paar uur die dag met ze kunnen doorbrengen, zo’n 2.5 a 3. Dus 4 dagen x 2.75 uur wakker met ze en 3 dagen 12 uur (ongevee), totaal 47 uur met mij, en de crèche had ze 40 uur. Vond ik een heel vervelend gevoel, maar ik wilde toch ook heel graag werken. Om niet nog meer van die 47 uur af te snoepen deed ik in ieder geval toen bijna nooit iets in de weekends zonder de kinderen, en ook niet in de avonden. Ik was echt een huis- en werkmus toen.
30, niet 40
De crèche had ze 30 uur natuurlijk, we werkten allebei 32 uur. Maar ik was zelf dus maar net iets meer dan de helft van de wakkertijd bij ze.
Lanza
'ook als je fulltime werkt kun je meer uit het leven halen dan alleen werk. Ik ben standaard om 6 uur wakker met mijn jongste, dus voordat ik hem wegbreng hebben we al tweeënhalf uur met elkaar doorgebracht. Om half 6 zie ik hem weer tot een uur of 8, dus ook dat is tweeënhalf uur. Op doordeweekse dagen zie ik hem dus 5 uur. In het weekend nog 2x 14 uur, dus al met al vind ik dat we alsnog genoeg tijd samen hebben."
Ja Lanza, in jouw wereld.
Maar nu de mijne (en die van m'n man). Allereerst waren onze kinderen vanaf een jaar of 5 echt niet meer om 6 uur wakker, die moest je er om 7 uur/ half 8 uit trommelen. Gaat hier dus al niet op. Sowieso was dat voor niemand van ons nou echt qualitytime, maar hup aankleden, tandenpoetsen, eten, zelf douchen enz enz. om op tijd de deur uit te zijn.
Ook na werk (en nee, niet iedereen is standaard om half 6 thuis, zeker niet als je langere reistijd hebt), met vermoeide kinders en zelf ook vermoeid (ja ons werk was en is leuk, maar na een dag ben je wel bekaf) en dan voor het eten zorgen, kinders verzorgen, klaarmaken voor de dag van morgen (lunch, kleding kinders, gymtasje enz enz). Dan eten. En nee, de kinders lagen toch heel wat jaren echt wel om 7 uur op bed. Dus op die dagen dat beiden werken weinig quality time. En dus ja: wat minder werken zodat er daadwerkelijk wat meer rust en tijd voor elkaar is, is en was mij heel wat waard.
Mijn kinderen
zijn van 6 tot 8 wakker, dus ja bij ons wel zeeën van tijd, tenminste zo voelt het. In het weekend ga ik gerust een uurtje sporten en s avonds slapen ze dus voldoende tijd om de hort op te gaan. Ik heb niet het gevoel dat ik ze weinig zie. Soms wel hoor, na een paar drukke dagen, maar dan maken we het snel weer goed.
Weet ik Tihama
Maar dat geldt feitelijk eigenlijk voor elke keuze die je wel of niet maakt. En op zich is dat tot een bepaalde hoogte ook helemaal niet slecht. Het geeft ook rust dat je over sommige dingen niet verder hoeft na te denken omdat we dat hier nu eenmaal zo doen.
Het wordt pas een issue als het keurslijf gaat knellen.
En ik kan je geruststellen: mijn man heeft bij tijd en wijle ook ouderschapsverlof opgenomen. Niet voor de kinderopvang, maar omdat hij ook graag wat meer thuis wilde zijn. Ik ben toen niet meer gaan werken, dat gaat ook niet goed in de organisatie waar ik werk, maar we hebben de broekriem wat verder aangehaald.
Wij zijn gewoon tevreden mensen. En hoeven niet per se het management in. Want ook steeds maar meer en meer willen qua werk en inkomen is ook cultuurbepaald. Maar dat had je jezelf vast ook al wel gerealiseerd 
Machtig mooi vak
Die sociale psychologie
Wat ik niet had willen missen
Ik had de dag per week die ik alleen was met mijn kinderen niet willen missen toen ze thuis waren en op de basisschool zaten. Mijn man de zijne ook niet. Nu op het VO vind ik het nog steeds fijn om regelmatig thuis te zijn als ze uit school komen. Ik werk dan nu wel fulltime of meer, maar dat zijn momenten die ik koester. Dan in de avond nog maar even door. Ik ben eigen baas en werk vanuit huis, dus ben er regelmatig.
Als fulltime werken betekent fulltime weg van huis, dan zou ik dat zelf niet willen. Manlief ook niet. Ook niet nu mijn kinderen al pubers zijn. Ik hoef weliswaar geen luiers meer te verschonen, maar ze hebben me echt nog wel nodig. Vooral om te klagen over school, natuurlijk 
En
Ik heb nog nooit geteld hoeveel uren op een dag ik met mijn kinderen doorbreng. Ik denk dat als je aan het tellen slaat, dat toch een teken is dat je iets voor jezelf goed wil praten.
Nee hoor
ik dacht eraan omdat iemand zei dat je je kinderen bijna niet ziet als je ft werkt. Toen ging ik erover nadenken en viel het me erg mee.
Ik kan trouwens best nog thuis zijn en ze ophalen s middags, dan kan ik mijn uren s avonds maken.
Lanza
Ik neem aan dat, zeker jouw jongste, nog een middagslaapje doet? Zoja, als ze daarmee stoppen en op school zitten gaan ze echt wel langer dan van 8 tot 6 slapen.
Mijn oudste
doet allang geen middagslaapje meer en dit zijn toch echt zijn slaaptijden. De jongste uiteraard nog wel een slaapje, maar ook hij houdt zich aan ongeveer deze tijden.
Lanza
ook als je fulltime werkt kun je meer uit het leven halen dan alleen werk. Ik ben standaard om 6 uur wakker met mijn jongste, dus voordat ik hem wegbreng hebben we al tweeënhalf uur met elkaar doorgebracht. Om half 6 zie ik hem weer tot een uur of 8, dus ook dat is tweeënhalf uur. Op doordeweekse dagen zie ik hem dus 5 uur. In het weekend nog 2x 14 uur, dus al met al vind ik dat we alsnog genoeg tijd samen hebben."
Oh je beide kinderen slapen van 8-6? Dus dan bemoeit jouw man zich met jouw oudste ofzo? Die staat nergens beschreven?
Tja Lanza
Allemaal heel fijn voor je, maar dat werkt bij de meeste anderen toch echter anders. Dus wat wil je nou eigenlijk.
Ga lekker ft werken, dan hoef je je ook niet meer te vervelen en hier op het forum te lopen blaten.
@Pluk
Bij mij klopt dat, maar dan andersom, dat tellen was omdat ik me vervelend voelde over hoe vaak ik van mijn kinderen gescheiden was en de telling gaf me daarin gelijk.
Voelde
jouw man zich daar ook vervelend over, Baby-Lon? Had het voor jou uitgemaakt als 14 van die uren ingevuld waren door jouw man en je kind een dag extra thuis had kunnen zijn met zijn eigen papa?
Ja, een van de ouders minder werken is natuurlijk fijner dan opvang, maar de andere ouder thuis laten zijn is nog geen oplossing voor mijn eigen gemis. Het is een combinatie van mijn eigen gemis en wat ik denk dat fijner zou zijn geweest voor mijn kinderen.
Maar dat heb ik niet van mijn partner verlangd, om minder dan 32 uur te werken. Ik verlangde dat van mezelf ook niet. Maar voelde me dus wel wat verscheurd.
Achteraf is het natuurlijk makkelijk claimen dat ik het nu anders zou doen, ik ben eigenlijk bang van niet. Althans, misschien wat meer thuiswerken en zo, maar niet echt anders aanpakken. Wel zou ik nog veel langer ouderschapsverlof nemen, nog weer langer dan we al bij de tweede baby hebben gedaan (die 10-12 weken die men (alleen als moeder) heeft na de bevalling vind ik belachelijk weinig)
knuppel in hoenderhok
waarom heb je kinderen?
Wat is
dat voor suggestieve vraag?
Waarom heb jij kinderen? En je man?
Tijd
Het heeft weinig zin om de uren echt te tellen. Daar kan je juist ook onrustig van worden. Bovendien verschilt het ook per dag en per leeftijd. Toen mijn kinderen heel klein waren had ik inderdaad wel dagen dat ik ze heel weinig zag, zeker als ik moest overwerken. Gelukkig is de keerzijde van het overwerken dat ik in rustigere tijden makkelijk een paar uur eerder weg kon en ze wat vroeger op kan halen.
Mijn kinderen gingen overigens niet heel vroeg slapen en lagen er als peuter ook niet voor 20.00-21:00 in dus we hadden de meeste avonden wel 2-3 uur samen.. Bij overwerken kon ik ze soms nog net even dag zeggen en dat was het dan maar andere avonden konden we nog samen spelen, kindertjes in bad, verhaaltje voorlezen en alles. 's ochtends sowieso minder tijd want geen vroege vogels dus dan was het gewoon opstaan, aankleden en weg. Hier kregen ze ontbijt op het KDV. Ik heb niet het idee dat de kinderen gelden hebben onder ons minder vaak zien. Die waren blij met het KDV en hun routine en eigenlijk altijd wel vrolijk (behalve als ze ziek waren)
Inmiddels zitten ze op school en nu is het sowieso anders. We hebben een minder strakke routine en er is zeker meer tijd voor elkaar. Nu hebben ze ook meer behoefte aan tijd samen heb ik vaak het idee. De middag bij oma vinden ze echter ook heel leuk en als oma een keer niet kan vinden ze het heel jammer. Dus ik voel me eigenlijk nooit echt schuldig.
Dat heb ik
net zo, Arda. Als je ziet dat je kinderen het goed doen, dan is er geen reden om je schuldig te voelen. Als ik het idee zou hebben dat het te veel voor ze is, dan zouden we zoeken naar andere oplossingen, maar dat is nooit nodig geweest.
Vandaag heb ik aangegeven dat ik de extra uren graag aanneem. Wel met de aantekening dat ik de rest van mijn uren graag flexibel wil kunnen indelen, omdat ik tenminste 1x per week vroeg op het schoolplein wil staan. Dit was geen probleem. Het zal dus neerkomen op vaker de avonden doorwerken en enkele tripjes per jaar naar het buitenland. Ik heb er ontzettend veel zin in.
Ik heb kinderen om ze naar de opvang te brengen
Is goed voor de economie en voor de banen in de kinderopvang.
Ff zonder dollen: ik werk 0,9 fte. Hier vindt mijn kind dat teveel, opmerkingen als: "moet je alweer werken" en "ik wil dat je thuis blijft", worden veel gemaakt. Dat papa heel veel thuis is en die paar uurtjes dat wij er allebei niet zijn een oppas aan huis is, doet er niet toe. Kind wil niet met papa thuis zijn, kind wil mama.
Ik vind dat moeilijk, mijn baan is leuk, ik verdien goed, heb veel schoolvakanties dus ben dan thuis, maar het is niet genoeg 
Uiteraard zegt kind nooit tegen papa "Ik wil dat je thuis blijft" als hij werkt in weekenden of vakanties. Zucht....
Moet je alweer werken (@MarSy)
O ja die opmerking ken ik ook van mijn kinderen. Ik was ook volgens hen extreem vaak op zakenreis (bijna nooit 😀). Ze willen gewoon het liefste dat je er altijd bent, ja. En dat snap ik ook heel goed. Maar je hebt ook je eigen leven en dat is belangrijk. Ik worstel(de) er ook mee, zoals je hierboven leest. Ze zijn inmiddels flink wat ouder (tieners/pubers) en dan wordt het wel minder overigens (hangen veel in hun kamer en missen me niet zo) maar ook nu vinden ze volgens mij nog steeds eigenlijk dat wij er altijd moeten zijn.
Dat lijkt
me heel erg moeilijk! Ik begrijp dat je dan in tweestrijd staat. Wel vreemd dat je kind zo'n andere band met zijn vader lijkt te hebben, terwijl hij meer thuis is? Hoe komt dat denk je?
Onze oudste vindt het zo normaal dat wij werken dat het geen onderwerp van gesprek is. Hij ziet het als iets wat je nu eenmaal doet. Net zoals dat hij iedere dag naar school gaat. Volgens mij komt de gedachte niet eens in hem op dat je ook dagen thuis kunt gaan zitten, dat zou veel te saai voor hem zijn.
Jongste is moederskindje
Oudste vindt het namelijk wel prima en boeit het niet papa of mama thuis is.
Jongste heeft altijd mee aan mij gehangen. Is een karakter dingetje. Ook vergelijkt jongste zichzelf met anderen, heeft oudste ook nooit gedaan, die trekt een eigen plan
MarSy
"Uiteraard zegt kind nooit tegen papa "Ik wil dat je thuis blijft" als hij werkt in weekenden of vakanties. Zucht...."
Je kind is duidelijk nog onvoldoende geindoctrineerd. Beter je best doen, hoor!
Moederkoek
Waarom ik kinderen heb? Zo denk ik er niet over na. Jij wel blijkbaar dus vertel: waarom heb jij kinderen?
