En toen wist je: twee kinderen is genoeg
Nu eens geen draadje met twijfel over een derde of niet.
Zijn er mensen die heel tevreden zijn met twee kinderen, en/of op een bepaald moment dachten, " er komt echt geen derde".
Zelf ken ik minstens 2 vaders die mij wel hebben gezegd 'spijt' hebben van een derde. Niet dat ze er niet van houden, maar 2 vonden ze eigenlijk fijner. In het ene geval bleek de derde een zorgenkind te zijn, en allebei zeiden dat het ineens veel drukker werd met 3. "als je met 1 bezig bent dan kunnen de andere 2 ruzie met elkaar maken" . "Als je elk eentje beet hebt dan kan de derde nog rotzooi trappen" . Een eventuele vierde kwam er dan ook echt niet in bij hen.
Zelf heb ik 2 hele kleine kinderen (jongste 7 maanden en heeft nog geen nacht doorgeslapen) en heb het dus hondsdruk. Mijn man en ik werken allebei vier dagen. Zou ik een derde willen dan zou ik meteen "aan de slag" moeten, gezien mijn leeftijd (een getal van 2 cijfers dat met een 4 begint) Een paar jaar wachten tot het stof is opgetrokken kan niet. Bovendien wil ik de kinderen individuele aandacht geven en hoe meer kinderen, hoe minder dat kan (plus je hebt ook meer huishoudelijk werk, was etc). Als je kinderen ouder worden krijg je meer tijd en vrijheid voor jezelf en daar verlang ik best wel naar. Maar dan moet je niet nog een baby erbij krijgen natuurlijk. En drie kinderen, ik houd niet van een oneven getal, eentje hangt er altijd bij, maar om er nou 4 te krijgen...
Je partner moet het ook willen, want die neemt ook een flink deel vna de verzorging op zich. En een nieuwe baby betekent andere auto, minder ruimte, nog een zwangerschap en bevalling, gedoe, geregel, en brengt misschien door de extra drukte wel spanningen met zich mee in de relatie. En twee is lekker overzichtelijk.
Dus...ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die op een bepaald moment besloten dat 2 wel genoeg was.
viridantia
Viridanta
(nieuwe nick ?)
ja dat is dus de valkuil, dan zijn onze baby's straks geen baby's meer en dan snuffel je op een onbewaakt moment opeens aan wat rompertjes in een babywinkel waar je al jaren niet meer komt.
Ik denk dat ik over een jaar of 2 a 3 (ik ben nu 35) wel weer ga zwijmelen misschien, als mijn carriere weer op de rit zit en er weer genoeg geld binnenkomt, ruimte zat in dit huis voor een 3e overigens. Maar nee, ik denk dat het dan 2 kippen en een een roedel kittens wordt.
Ik weet het nog niet
hier wordt nog druk getwijfeld. Ik heb overigens niet weer zo'n babydrang (wie weet komt het nog) als bij de eerste en tweede, toen wist ik het ook gewoon heel zeker. Maar ik heb meer last van de gedachte over een jaar helemaal uit de peuters te zijn, want o wat vind ik die toch leuk. Ik word binnenkort 38 en heb ineens ook wel het gevoel dat ik niet nog een tijd rustig kan afwachten tot het gevoel duidelijk is, dat was ik tot voor kort wel van plan.
We hebben het er hier trouwens alleen maar grappend over en zijn veel babyspul aan het wegdoen, dus ik weet eigenlijk niet eens goed hoe man er deep down over denkt op het moment, daar moet maar weer eens over gepraat worden.
Ik merk wel dat nu ik meer zin erin heb dan een tijdje terug (de lente zeker...) alle tegenargumenten, die nog steeds hetzelfde zijn en ook zeer legitiem (namelijk het hierboven ook al veel genoemde gedoe met woning, werk, carriere, geen zin in zwanger zijn), gewoon minder belangrijk lijken.
Dat oneven getal lijkt me trouwens een kulargument, maar ik kom dan ook uit een gezin met 3 kinderen. Juist fijn, al die wisselende coalitiemogelijkheden 
. En als kind is het juist fijn dat je ouders maar met hun 2en zijn en je dus af en toe even aan de aandacht kunt ontsnappen .
Niet
Ik heb twee, maar had er wel meer gewild. Kan door allerlei reden echt niet. Maar pas nu ik ruim in de 40 ben heb ik mij daar bij neergelegd. Ik kom zelf uit een groot gezin en vond/vind dat heerlijk.
Dat het er twee zijn....
Is al een wonder.Beide keren ben ik via icsi zwanger geraakt.Bij de jongste telg ging het moeizaam en zei ik tegen manlief als het nu niet lukt met de tweede poging stop ik ermee en blijft het bij één kind.Ik had erg veel last van de hormonen en overstimulatie bij de eerste poging.
Na een heftige bloeding met 8 weken was ik bang dat het echt mis was,maar er loopt nu een héél druk mannetje rond van 3 1/2.
En ik moet er nu al helemaal niet meer aan denken om nog een derde erbij te krijgen.Ook leeftijd speelt een rol,ik vind mezelf te oud.
Ik ben héél dankbaar dat ik twee van die wezentjes op de wereld heb mogen zetten.
Notje
Gevoel
Zoals al eerder gezegd, het gaat om het gevoel, niet om de ratio. Ik heb twee gezonde kinderen, jongen meisje ook nog. Ik heb altijd gedacht dat ik meer dan twee kinderen zou willen maar toen een paar jaar geleden mijn vriendin me vertelde dat ze zwanger was van een derde zei mijn gevoel "Pffff, ik lekker niet". De ratio (die daarna komt) is als die van Manda Rijn: ik wil ruimte voor mezelf, ruimte in huis, financiele ruimte, ruimte om leuke dingen te kunnen doen. Geen kippen hier, ik denk wel sterk na over konijnen (katten heb ik al)
Gisteren overigens was mijn zusje met babyneefje op verjaardagsvisite. Hij is 8 weken nu. Mijn schoonmoeder vroeg me of ik niet ook nog een baby wilde, waarop ik naar mijn neefje heb gewezen: "Ik heb al een baby". Haha, maar voor deze hoef ik 's nachts niet mijn bed uit!
Ik zeg overigens nooit nooit. Maar ik denk het wel
Al voor ze er waren
wisten mijn man en ik dat we het liefst twee kinderen zouden willen hebben.
Na een miskraam en een abortus (niet levensvatbaar) hebben we twee gezonde kinderen mogen krijgen. Meteen na de geboorte van de jongste wisten we dat het zo goed was. Ik heb me een jaar na de geboorte van de jongste (was toen 31 jaar) laten steriliseren. Mijn man valt al flauw bij het zien van een druppel bloed dus dat wilde ik hem echt niet aandoen. Tegenwoordig is het ook voor de vrouw een kleine ingreep. Ik liep in ieder geval de volgende dag al familie uit te zwaaien op schiphol met mijn gezinnetje. Inmiddels zijn we 10 jaar verder en we hebben er geen moment spijt van gehad.
De kinderen zijn enorm zelfstandig, gaan zelf naar school/huis, clubjes en speelafspraken. Naast mijn werk (28 uur/wk) heb ik zoveel tijd om leuke dingen te ondernemen, met of zonder mijn man. Oppas overdag is niet meer nodig, als we 's avonds oppas nodig hebben komt mijn neef, maar meer voor de gezelligheid, want mijn oudste en hij schelen maar jaar!
Nee, de jonge jaren waren erg leuk, maar ik kan mijn vrijheid nu toch echt niet meer missen, en nu ondernemen we weer hele andere dingen met onze kinderen. Ik ben nog altijd gek op baby's, maar dan wel van een ander 
Oh ja, 2 kinderen, dat past precies in een auto haha en met individuele aandacht geven wel zo makkelijk!
Nee
Ik heb 4 kinderen, jongste is bijna 3 maanden. Er komt niet meer één bij, want ik denk dat het gevoel van nu is het genoeg bij mij nooit komt. Ik heb er overigens altijd graag 4 gewild en dat is gelukt, dus ik ben erg blij met onze jongens en meiden. Verstandelijk weet ik dat het goed is zo, maar mijn gevoel zegt dat ik nog wel één of twee zou willen.
Ik wilde geen
mijn ouders hadden 4 kinderen. Soms hoor ik in mijn hoofd mijn moeder nog zuchten 'wat ben ik moe'. We hebben nooit het idee gehad dat mijn moeder blij was met haar kinderen. Het was altijd zo verbeten en hard. En dus wilde ik geen kinderen. Ik wist zeker dat ik niet in staat was om het anders te doen dan mijn moeder. Tot mijn lief zei dat hij graag kinderen wilde. Ik wilde niet, tot een oude, lieve mevrouw tegen me zei 'je moet het maar doen. Het komt wel goed'. Al snel was ik zwanger van de eerste. Een uurtje na de rampbevalling zei ik tegen mijn lief dat dit voor mij geen reden was om geen tweede te willen. Hij wilde toen al niet meer. Na een miskraam raakte ik voor de derde keer zwanger. Een huilbaby. En daarna kreeg ik een depressie door slaaptekort. Mijn kindjes zijn nu elf en 13. Een jaar geleden zei mijn lief dat hij wel graag een derde had gewild. Maar dat hij wel begreep dat dat niet kon gezien de ervaringen met de tweede. En begrijpelijkerwijs vond ik twee ook genoeg. En die oude mevrouw heeft helemaal gelijk gekregen. Ik ben haar dankbaar.
Liora (ot)
.."Aangezien ik alleenstaande moeder ben, vergelijk ik dat met 4 kinderen bij een koppel (elke hand 1 kind)"
Nou dat klopt niet hoor! Ik ben jarenlang een alleenstaande moeder geweest met 2 kinderen en ben nu de helft van een koppel met 4 kinderen. En echt, dit is veel en veeeeel drukker. Het is echt niet te vergelijken.
Persoonlijke beleving
Zoals ik al schreef, wij hebben vier kinderen. En ik heb het eerlijk gezegd nooit zo vreselijk druk gevonden. En nu de jongste zes is vind ik het eerlijk gezegd wel relaxed!
Ik vond de overgang van geen naar één kind een aardschok, in werkelijk alles wennen, daarna viel het me alleszins mee.
Ik denk dat het heel persoonlijk is en erg afhankelijk van eerdere ervaringen of van wat je in je ouderlijk huis meekreeg. Ik ben geloof ik een vrij relaxede moeder, geluk gehad met de zwangerschappen en met de bevallingen, dat scheelt ook.
Kortom, het is reuze persoonlijk, de invulling van je 'gezins'wens..
Meteen
toen ik zwanger was van nr 2 wist ik dat ik niet nog een kind daarna zou willen . Terwijl het helemaal geen moeilijke zwangerschap was en de bevalling ook redelijk te doen bleek. Na de geboorte van nr 1 wilde ik nog wel tien kinderen (terwijl die zwangerschap en bevalling best zwaar waren). Voordat ik kinderen kreeg, wist ik niet of ik ze nou wel of niet wilde .
Man schrok nogal toen ik na nr 1 nog een kindje wilde. Maar na de geboorte van nr 2 had hij wel een 3e gewild denk ik. In ieder geval heeft hij er anderhalf jaar over gedaan voordat de afspraak bij de uroloog stond . En nu heeft hij het er nog wel eens over hoor, dat een derde hem wel leuk zou lijken. Maar ik wil echt niet meer. Toen ik in die eerste tijd na de geboorte van nr 2 een keer overtijd was, vond ik dat echt niet leuk. Ik vind baby's nog steeds heel lief en schattig, maar ik ben altijd blij dat het niet mijn baby is . Ik ben er gewoon klaar mee en geniet van mijn opgroeiende kinderen.
Nadat de tweede geboren was, wilde ik heel graag nog een derde. Manlief niet. Dat heeft een paar jaar geduurd, pas toen zat ik weer helemaal goed in mijn vel en was ik blij en tevreden met ons gezin met twee kinderen.
Zeven jaar na ons tweede kind was ik echter zomaar opeens zwanger van nummer drie. Het heeft bij mij echt maanden geduurd voor ik een beetje blij kon zijn met deze zwangerschap, mijn man vond het meteen fantastisch (terwijl hij nooit een derde wilde). Nu is het goed, mooi, een gezin met drie meiden, ik zou er geen een willen missen : )
Gek toch
de overwegingen zijn bij iedereen heel persoonlijk, en toch komen er veel meer mensen op 2 uit (als er al iets te kiezen valt) dan op 3 of op 1. Daar moet toch iets algemeens achter zitten.
Ik denk bijvoorbeeld dat eventuele tegenstrijdige gevoelens en argumenten voor wel/niet nog een kind, ook bij de keuze voor een 2e (1e, 4e) kind goed kunnen voorkomen. Maar dat die bij 2 veel makkelijker wegvallen tegen de gewoonheid van die keuze. (ik praat nu even in het algemeen, ik weet uit ervaring dat je wel een enorme kinderwens voor een 2e kunt hebben). Je hebt eerder het idee dat je juist speciaal moet kiezen om geen 2e te proberen te krijgen. Die argumenten over gezond zijn etc. gelden toch bij elk kind, bijvoorbeeld. En voor je carriere is 1 ook makkelijker, maar het idee dat het met 2 ook moet kunnen is wel vrij algemeen aanwezig.
Nu ik met de 3e zelf loop te twijfelen merk ik ook dat de omgeving uitmaakt. Ik word enthousiaster nu ik wat 3e kinderen in de vriendenkring zie verschijnen. Was 3 helemaal de standaard, dan zou mijn twijfel me zeker minder in de weg zitten nu. Dan had ik niet het idee dat eventuele carriereperikelen, bijvoorbeeld, aan 'zonodig nog een 3e willen' geweten kunnen worden.
Mwah
Ik denk dat heleboel ouders gewoon voor het praktische kiezen, Drie is drukker, je zit langer in de luiers/kinderopvang etc en het past minder goed in standaard huizen en standaard auto's. Als je drie kinderen hebt moet je toch voldoende plek creeeren en dat kost meer geld. Bovendien lees ik eerder genoemde argumenten als tijd voor jezelf, meer geld etc. Met drie kinderen is dat ook minder, hoewel het per leeftijd verschilt.
Twee argumenten
De eerste was, dat ik vond dat de aarde vol genoeg was. En ik wilde niet nóg meer, dus slechts een vervanging voor ons tweetjes. Ik weet het, een kromme redenering. Verder heb ik altijd veel aan mijn brusjes gehad als het thuis niet zo fijn was. We zochten steun bij elkaar. Stel dat ik net zo'n moeder zou worden als mijn moeder, dan had ons kind tenminste nog een bondgenoot in de vorm van zijn brusje. In de praktijk komt het er op neer dat de mannelijke helft van ons gezin steun zoekt bij elkaar, en de vrouwelijke helft. Papa krijgt van z'n dochter van 11 opmerkingen naar zijn hoofd als 'wij zíjn nu eenmaal sentimeel, en dat moet je leren begrijpen.' Ik sta grijnzend achter haar...
Drie+één
Ik vond in eerste instantie twee kinderen (dochters) genoeg. Man wilde nog wel een derde. Toch bleef het bij mij kriebelen. Ik kon de babyspullen niet wegdoen en was in gedachten het huis aan het verbouwen voor een extra slaapkamer.
De derde is er dan ook gekomen. Puur op het gevoel dat ik nog niet 'klaar' was. Wel was er een kleine 'complicatie': de derde dochter kwam samen met haar tweelingzusje.
We hebben nu dus 4 dochters. En om eerlijk te zeggen vind ik het soms wel teveel. Dat komt met name vanwege gezondheidsproblemen van de jongsten. Kort samengevat: twee maanden te vroeg geboren, hartproblemen, KNO-problemen, longproblemen, blaasproblemen, etc.
En dat kost behoorlijk wat tijd/energie in de zin van doktersbezoek (en oppas regelen voor de rest). Gelukkig trekken de 'rookpluimen' redelijk op nu ze vijf zijn.
Maar meestal kan ik zo genieten van het spul. En het is grappig om te zien hoe gechoqueerd sommige mensen reageren als ze zien/horen dat je er vier hebt.
We zijn nu echt klaar. Ik heb echt totaal geen kriebels meer. De grote babyspullen zijn met een grote zwaai op marktplaats gezet en de kleine zijn allemaal naar een kindertehuis in het Oostblok. Met een grote lach op het gezicht ronden we alle baby-/peuter-/kleuterfasen voor het laatst af.
Argumenten
Ja, een broertje/zusje voor je kind of evenveel kinderen als ouders zijn natuurlijk wel specifieke twee-kind argumenten die bij andere aantallen niet gelden. En misschien is het wel zo dat je vanuit de biologie kunt verklaren dat mensen voor hun eigen generatievervanging kiezen, dus twee kinderen bij een heel laag sterftecijfer.
Toch zijn er ook veel landen waar 1 kind veel gewoner is, dus de keuze is echt wel deels maatschappelijk bepaald. En alle drukte-geld-enz argumenten gelden toch echt ook bij de overgang van 1 naar 2.
Jan modaal versus roderick bovenmodaal
Iemand hierboven zei het al, de omgeving maakt ook uit. De vaders uit mijn eerste berichtje hierboven woonden resp. in Baarn en in Waalre, wat rijkere plaatsen waar 3 de norm lijkt te zijn. Dus met de Audi en 3 kids achterin naar school, sport, clubjes etc. En in de wijken rond het Amsterdams centrum is de bakfiets met een Mees, Sophie en Splinter erin ook een heel normaal beeld.
Ik heb ook eens iemand gekend die in de quote 500 stond en die had er vier. Net een allochtoon 
Viridantia
"Ik heb ook eens iemand gekend die in de quote 500 stond en die had er vier. Net een allochtoon "
Nou, volgens mij is een groot gezin onder allochtonen ook eerder regel dan uitzondering. Alweer meer dan tien jaar geleden had ik veel contact met mijn Turkse overburen en via hen ook met een heleboel andere Turkse gezinnen, en van die gezinnen had er éen drie kinderen, alle andere hadden er twee of éen. Ook op de school van zoon krijg ik niet het idee dat de allochtone kinderen daar uit grote gezinnen komen. Twee, misschien drie kinderen is volgens mij ook in die groepen grotendeels de standaard. Ik meen ook wel eens gelezen te hebben dat uit onderzoek was gebleken dat de geboortecijfers van de verschillende bevolkingsgroepen helemaal niet zoveel uiteen lopen.
Groeten,
Temet
Oeps
ik bedoel natuurlijk dat een groot gezin bij allochtonen vziw eerder uitzondering is dan regel.
Groeten,
Temet
Rare opmerking
"net aan allochtoon", heel vreemd dat jij bij 4 kinderen een associatie hebt met allochtoon. Ik ben oevrigens ook een allochtoon maar je zal wel doelen op een andere etniciteit.
Persoonlijk heb ik eerder een associatie met de bible belt en dan niet eens over 4 kinderen want die zie ik vooral bij blanke Nederlanders.
Vier
Ik heb er vier, maar ik ben geen allochtoon, woon niet in de bible belt, heb geen Audi of andere grote auto voor de deur en ook geen bakfiets in de schuur. Nu voldoe ik dus niet aan het beeld van een gezin met vier kinderen.
Wel, erg 'normaal' juist
Inmiddels ben ik verhuisd, maar in onze vroegere wijk, en op school kwamen steeds meer mensen met vier kinderen. Drie was al heel gewoon. Eén echt een uitzondering. Maar twee kwam minder voor dan drie leek het wel. Redelijk gemixede school, ook veel 'allochtonen' (waaronder Fransen, Australiërs, Nigerianen, Turken en Marokkanen) van wie de sommigen met net zo'n groot gezin als wij (vier). Maar vooral veel wat lichter getinte grotere gezinnen.
Veel gezinnen met 1 kind
Ik ken vrij veel gezinnen met juist 1 kind. Op de school van mijn jongste zoon zitten verhoudingsgewijs heb ik het idee redelijk veel gezinnen met 1 kind. ook wel 2,3 of meer kinderen maar ik ken er ook heel wat met maar 1 kind. Veel vriendinnen van mij hebben trouwens ook 1 of soms 2 kinderen. Die hebben vaak drukke banen of veel hobbies of een uitgebreid sociaal leven of een combinatie daarvan. Ze geven aan dat ze 1 of 2 kinderen redelijk ideaal vinden omdat er dan naast de kinderen nog genoeg tijd voor andere dingen overblijft.
Zelf heb ik wel een groot gezin maar nu mijn kinderen ouder worden (de jongste is 10) merk ik ook dat er steeds meer ruimte komt voor andere dingen en dat is ook wel heel fijn. De afgelopen 20 jaar was er toch wel heel veel kind in mijn leven. Dat is geen probleem en ik heb het altijd heel leuk gevonden maar het is ook fijn dat er nu weer ruimte voor andere dingen ontstaat.
Ik kan de bewuste keuze voor 1 kind (of 2 kinderen) dus heel goed begrijpen. Het geeft meer ruimte op alle vlakken aan andere keuzes.
Wat betreft allochtonen, ik ken wel een aantal van die klassieke grote Marokkaanse/Turkse gezinnen. Alleen niet persé de standaard en volgens mij worden die gezinnen ook steeds kleiner. Wij zijn half allochtoon (mijn man is allochtoon) dus het cliché beeld van veel arabische kinderen klopt hier weer wel.
Maylise
Jeanne
"Nu voldoe ik dus niet aan het beeld van een gezin met vier kinderen."
Tja, je staat nu voor een lastige keuze: Audi en bakfiets aanschaffen en verhuizen naar Ermelo OF een kind op Marktplaats zetten.
On topic:
Als ik er fysiek en financieel de ruimte voor had, zou ik het liefst meer dan drie kinderen hebben. Dat feest gaat niet door, ik mag al in mijn handjes knijpen als er ooit nog eentje bij komt (ik heb er een). Ik kom zelf uit een groot gezin (8 kinderen en wisselende pleegkinderen) en dat is mij erg goed bevallen. Mijn dochter vraagt de laatste tijd ook wel eens waarom er niet nog meer kindjes bij ons thuis wonen. Als nummer twee niet lukt, denk ik er nu al over om een pleegkind in huis te nemen.
Groetjes
Massi
Groetjes
Massi
