En toen wist je: twee kinderen is genoeg

Half zelf/half niet zelf besloten

Kinderen krijgen ging bij ons minder voorspoedig dan ik aanvankelijk 'in de planning' had. Het leek mij wel wat om eerst 2 kinderen te krijgen en op latere leeftijd nog 2 erbij. Die '2 erbij' zijn er nooit meer van gekomen. Toen mijn leeftijd ook met een 4 begon had ik op een dag echt opééns het gevoel dat het verlangen naar nog een kind voorbij was. Er viel een last van mijn schouders gek genoeg. Ik was in die voorgaande periode best een beetje gefrustreerd over de gang van zaken.
Ik ben zelf jongste van 3 kinderen en ik heb nooit het gevoel gehad erbij te bungelen. Je kunt ook stellen dat ik doordat ik qua leeftijd niet bij mijn zussen aansloot (4 en 6 jaar ouder) meer naar buiten gericht was en als schoolkind, puber en jongere op sociaal gebied meer actief was dan zij. Als volwassen zussen trekken de zus van vier jaar ouder en ik meer met elkaar op.

Ja, maar

Ik kom uit een wat groter gezin, wist al snel dat ik dat zelf niet zou willen, het is altijd druk, altijd aandacht delen, dat kan niet anders (het was wel heel gezellig, hoor!), maar meer dan 3 kinderen wilde ik niet hebben. Mijn man is enig kind, hij vond het bij ons thuis ook wel errug druk . Onze keus voor 2 kinderen heeft vooral te maken met mijn gezondheid, kleine kinderen hebben bleek een aanslag op mijn lichaam (bukken, sjouwen, tillen ), daarom was 3 kinderen geen verstandige optie, dus daar hebben we niet eens meer over nagedacht.

Mja

Ik proef toch twijfel uit je posting,Viridantia.Wij besloten ooit dat twee genoeg was,na het overlijden van onze dochter,15 dagen oud,kregen wij twee gezonde knullen.Wij vonden dat genoeg en wilden het lot niet verder tarten.Maar mijn jongste,een meisje,trok zich daar niks van aan,en kwam gewoon.
Ik vond het,nu ze tien is, bij nader inzien reuze meevallen,de drukte.Ze draaide gewoon mee in het gezin,ging prima,kreeg aandacht zat,van twee grote broers.
Groetjes,Bastet

Ja hoor.......

Na de eerste die overleed en 2 gezonde meiden die niet bepaald zonder slag of stoot kwamen...wilde man niet meer. Hoewel hij wel altijd gezegd had dat hij een 'groot' gezin wilde. Dat kwam ook door de laatste bevalling die ikzelf maar ternauwernood overleefde. En dat kreeg ikzelf amper mee...(was van de wereld) maar man heeft grote angsten uitgestaan toen hij midden in de nacht door het ziekenhuis werd gebeld en werd gevraagd onmiddelijk te komen omdat het zo slecht met mij ging. Dat duurde ook nog 's 2 dagen voordat het grote gevaar gewekend was. En man helemaal hoteldebotel zag zich al achterblijven met een kleuter en een baby in z'n eentje.
Dat nooit meer zei man dus! Dadelijk zit ik met 3 kinderen zonder jouw! Nee dus...
Voor mij was het niet zó duidelijk, zelfs niet toen de gynecaloog zei dat ik 'veel geluk' had gehad en door het 'oog van de naald' was gekropen.
Bij mij kwam de ommekeer pas toen jongste een jaartje of 3/4 was. Jongste is een rustig kind...heel anders dan oudste (wildebras). Toen kwam neefje (1) logeren voor 3 dagen. Neefje is net oudste...altijd energie, drukte, kabaal en wildebras (wel lief hoor verder). En al op de eerste dag terwijl ik laveerde met grote baby en kleuter wist ik het zeker.
Dit nóóit meer!! Géén baby's meer.
groeten albana

Altijd geweten

dat wij er 'maar' 2 zouden 'nemen'. Gewoon intuitief, zonder echte duidelijke argumenten. Het werden 2 jongens (inmiddels 10 en 12) en we hebben nooit spijt van onze keuze gehad. Ik was (net) 33 toen oudste kwam, en sindsdien werk ik 80% (en man heel flexibel maar soms wel 60 uur per week met veel reizen). Onze kids zijn altijd gezond geweest, en ook op school zonder grote problemen, gelukkig. Ik heb grote bewondering voor ouders met meer en bovendien probleemkids... Oja, ik ben zelf oudste van 3, en man is 2e van 5.
Marjoleine

Mijn moeder wilde er ook maar twee

en toch ben ik de oudste van vijf.

Soms loopt het ietsje anders als je gepland hebt.

Ook hier

waren we er van overtuigd dat we het bij 2 zouden houden. Manlief heeft altijd geroepen dat ie er echt maar 2 wilde, dus bij de 2de zwangerschap extra genoten van de laatste keer. Ik wilde er op zich wel 3, maar na een gezonde dochter en zoon wilde ook ik het lot niet tarten. Alles meteen weggedaan, dus echt definitief. Manlief heeft zich vorige zomer zelfs laten steriliseren, maar in februari bleek ik zwanger!!
Nu dus een derde op komst, het moet zich nog uitwijzen hoe het gaat lopen, maar toch voelt het goed. Ook voor manlief. Tja, het kan nou eenmaal raar lopen!
gr. Lied.

Twijfel

ik heb 2 dochters, en vond 2 mooi genoeg. De eerste jaren met 2 kleintjes heb ik als zwaar ervaren, met name door het slaapgebrek en geen tijd voor mezelf.

Toen de jongste een jaar of 3 was kwam de twijfel weer. het gevoel alsof er nog een mist, zo nu en dan. heel raar. Maar het gevoel was puur emotioneel, als ik er rationeel over na dacht wilde ik niet nog een: zowel voor de drukte, als voor de aandacht voor de huidige kinderen, als voor mezelf (carriere, tijd voor mezelf), en financieel.
Rationeel en emotioneel stonden lijnrecht tegenover elkaar.

bij mij heeft het emotionele niet gewonnen, manlief heeft zich een paar maanden geleden laten steriliseren. Het is goed zo. het zal nooit 100% overtuiging worden dat ik geen 3e wil, maar ik ben hier blij mee. er is eindelijk rust want er is geen andere keuze meer.

Liesl

'lekker overzichtelijk'

dat vond ik nou juist burgerlijk aanvoelen, toen ik tegen de 30 liep
Ook had vrijwel iedereen in mijn jeugd twee kinderen. Ik vond het zó standaard - niks voor mij. Liever wat chaos

Maar goed, dat zie ik nu als oppervlakkig gepraat.

Ik ben er zeer van overtuigd dat een mens geen kinderen 'neemt'. Kinderen zijn geen meubelstukken, ouders ook niet!

Leven is léven. Met alle onverwachte ontwikkelingen die het leven heeft!

tonny

Nee, maar

wel bij 4
Wij wilden er altijd 2 of 4. Nog eens extra omdat we na de 2e een doodgeboren kindje kregen en dus zaten er meer jaren tussen de 2e en de 3e zaten dan gepland. Nu vind ik 2 kinderen echt vakantie en 4 kinderen genoeg. Oudste 2 zijn al redelijk zelfstandig (9 en 7), jongste 2 zijn bijna 3 en 18 maanden.
Ik werk 20 uur in de week en man meer dan fulltime. Het is heel lawaaiig, maar vaak heel gezellig. Qua aandacht proberen we met grote regelmaat 1 op 1 met kinderen op stap te gaan (ook al is het maar 2 uurtjes), daar genieten we allemaal van.
Verder is t natuurlijk een heel persoonlijke keuze. De een kan meer hebben dan de ander, dus ja, als jouw gevopel klaar is, dan is dat toch duidelijk??
Groet, Camille

Gevopel?

gevoel, natuurlijk

Hier nooit spijt

Al kwam op 3 pas 5 jaar na nr 2. En zit er dus een enorm verschil in belevings wereld. Als we iets met oudste 2 doen, laten we 3 wel eens achter bij oma. Of we splitsen ons op. Het grootst gedeelte doen we wel samen hoor. Jongste blijkt ook nog eens chronisch ziek te zijn. Maar daarin tegen blijken oudste 2 beide ADHD te hebben. Dus de chaos is compleet! Oh ja en laatste zwangerschap was ook nog eens de hel op aarde. Maar ondanks dat allemaal geen seconde spijt want wat is het een geweldig kind!

Weet ik wel dat ik nooit meer een baby wil. Zeker nooit meer zwanger wil zijn. En nog een druktemaker in ons gezin en ik ga naar de paaz.

De natuur

Van zoon en dochter werd ik snel zwanger. Daarna nog een keer snel zwanger maar die eindigde helaas in een vroeggeboorte. Twee keer nog een missed abortion gehad met ruim veertien weken. Na al die keren extreme zwangerschapsmisselijkheid met ziekenhuisopnames en al die extra bevallingen vond ik het daarna wel genoeg proberen. Oudste is nu twaalf en ik heb niets meer te kiezen maar ik had heel graag meer kinderen gehad dan twee.

Zou niet meer durven

In onze nabij omgeving blijkt steeds iets mis/moeilijk te zijn met een derde. Ernstige ziektes, harafwijkingen en huilbabies. Ik ben erg gelukkig met mijn 2 gezonde en makkelijke kinderen en zou het niet meer aandurven om nog voor een derde te gaan.
Buiten dat zijn ons huis en auto nu vol, ik zou ook niet weten waar we een derde zouden moeten laten.

grt Dendy

Nee

Na de geboorte van de tweede wist ik al heel snel dat ik graag nog een derde zou willen, mocht dat mogelijk zijn. Inmiddels is die derde er ook gekomen en nu ben ik er vrijwel zeker van dat er geen vierde gaat komen. Ik kan hiervoor allerlei redenen noemen maar mijn ervaring is toch dat het voornamelijk een gevoelskwestie is. Mijn gevoel zij na de tweede dat ik heel graag nog een kindje zou willen (ookal kon ik toen best allerlei redenen bedenken het bij twee te laten) en nu zegt mijn gevoel dat het perfect is, zoals het is. Zou mijn gevoel zeggen dat ik toch nog graag een vierde zou willen dan zouden we dit zeker overwegen, en wie weet komt dat nog wel, maar ik denk het niet.

Ik heb er altijd 3 gewild

Van te voren wilde ik 3 kinderen. Ik heb zelf alleen een broer en vond dat wel erg stil. Ik had graag een zus gehad. Ik had wel bedacht dat ik eerst zou kijken hoe nr. 1 was en dan pas zou besluiten of nr. 2 er zou komen. Bij nr. idem dito.

Nr. 1 was een zorgen kindje, motorisch slecht en later bleek hij ook nog autistisch. Man, die jaren geen kinderen wilde, wilde na 6 maanden al een 2e. Uiteindelijk kwam die toen zoon 2,5 was. Zij was een huilbaby. Toen alles eindelijk lekker liep begon ik te twijfelen over een 3e. Waar begin je aan. Lang twijfelen kon ik niet, want na 1 poging was ik zwanger.

Overigens meteen blij toen ik zwanger bleek. Man ook. En het werd weer een dochter wat ik zelfs niet had durven hopen. Toch 2 zusjes. Ik heb 3x een zwangerschap gehad met heel veel ziekenhuis opname's, maar vond desondanks zwanger zijn geweldig! Zelfs bevallen vind ik, durf het bijna niet te zeggen, leuk. Ik had dat best nog een keer willen meemaken.

Nu zijn ze alweer bijna 12, 9,5 en bijna 7 en ik vind het ondanks de drukte geweldig 3 kinderen. Ondanks dat oudste nog steeds een zorgen kind is, middelste al pubergedrag heeft sinds ze kon lopen en de jongste ook gedrags problemen heeft. Ik heb zelfs nog weleens stiekem aan een 4e gedacht, maar dat zou echt te veel worden.

Juist daarom

"Je partner moet het ook willen, want die neemt ook een flink deel vna de verzorging op zich. En een nieuwe baby betekent andere auto, minder ruimte, nog een zwangerschap en bevalling, gedoe, geregel, en brengt misschien door de extra drukte wel spanningen met zich mee in de relatie. En twee is lekker overzichtelijk = Juist om het laatste kwamen er bij ons drie. Twee vind ik niets, ik houd van reuring. Nu jongste 4 is en op school zit vind ik het prima te doen, eigenlijk ook al toen hij drie was. (zelf kom ik uit een gezin met vier man uit een gezin met twee, die vond eigenlijk 2 ook al wel genoeg, nu hoor ik hem er nooit meer over).

Allerlei redenen:

Weer ivf ga ik nooit meer doen, nooit meer. Ik hou er niet van om zwanger te zijn, ben blij dat ik dat niet meer hoef te doen. Een 3e keizersnede wordt afgeraden. Ik ben gewoon niet geschikt voor 3 kinderen, ik kom dan te weinig aan mezelf/rust toe en ik zou dan een schreeuwende rotmoeder worden. Mijn vriend wil het absoluut niet. Ik wil meer geld voor luxe, meer vakanties, meer moois in huis.

Ik wil verder met mijn nieuwe strijd: nieuw werk. Die strijd van het kinderen krijgen heb ik overwonnen en ligt nu achter mij. Over een aantal jaar wil ik wel weer een ander huis, weer ander werk, nieuwe strijden/doelen komen altijd wel op mijn pad maar kinderen hoef ik niet meer er bij, het is mooi zo, lekker verder met ons leven.

Nooitgedacht...

Ik zelf enig kind. Had niets met babies, nooit opgepast of zo, totaal geen druk gezin gewend, en was eigenlijk helemaal niet van plan zelf kinderen te krijgen. Ik had wel een stiefdochter.
Eerste kind toen ik 33, bijna 34 was. Want ja, het gaat toch kriebelen. Fantastisch! Broertje volgde bijna precies twee jaar later. Ook weer fantastisch! En hoera, mijn hart was groot genoeg, want ik was erg bang dat ik van een tweede nooit zoveel zou kunnen houden als van die fantastische eerste... Nou, niets was minder waar.
Enfin, daarna zou ik heel graag een derde willen, die er twee-en een half jaar later ook kwam. En hoe ik mezelf ook toesprak, er bleef die wens om een vierde. Die er uiteindelijk ook kwam, drie daarna weer. Nu zijn ze zes, negen, elf en dertien, en de oudste (stiefdochter) is 21.
Toen de vierde er was, was het weg, die kriebel, die vage wens.
Ik vind het heerlijk. En af en toe is het vreselijk druk, en ze kunnen vreselijk ruzie maken. Maar ze kunnen ook ontzettend veel lol maken, leuk spelen, kunnen goed delen, zijn erg flexibel. En ja, soms voel ik me schuldig, krijgen ze wel genoeg aandacht, doe ik het wel goed...?
Maar gisteren hebben ze alle vijf samen zo ontzettend veel lol gehad. Ja, het is heerlijk zo...
Maar gepland is het zeker niet, en ik had vroeger nooit gedacht dat ik nu een groot gezin zou hebben.

Ja ook zo'n moment

Na de geboorte van de 2e wist ik nog niet zo zeker of ik het wel genoeg vond en hield de deur op een kiertje voor een derde. Puckman niet, die heeft altijd al geroepen dat hij 2 kinderen een perfect aantal vond. En ik vond 2 ook prima, maar wilde nog geen definitieve maatregelen treffen om verdere zwangerschappen te voorkomen. Tot we een keer met vrienden een weekendje weggingen die 3 kinderen hadden. Mèn, wat druk, handen te kort, ogen te kort, nog meer gezeul. Toen viel het kwartje en de dag erop zat Puckman bij de huisarts voor een verwijzing naar de uroloog. En tot op de dag van vandaag heb ik geen seconde spijt van de beslissing.

Uiteindelijk was 2 genoeg

Na een doodgeboren kindje en een zeer stessvolle 2de zwangerschap is dochter geboren. Ik had tijdens haar zwangerschap al we houden het lekker bij 1 kind. Toen ze ruim 1,5 jaar was begon het toch weer te kriebelen, en een jaar later is zoon geboren. Toen zoon een paar maanden was begon het weer te kriebelen. Alleen ik bleef maar moe moe moe dus eerst maar even wachten tot ik weer wat fitter was. Helaas ik werd niet fitter en de wens voor nog een kindje verdween. 3 jaar geleden, kids waren toen 8 en 5, was ik een week overtijd. Ik wilde toen ECHT niet nog een kindje. 2 kids was goed zo, zeker toen ze beiden naar school gingen en ik weer wat meer tijd voor mezelf had wilde ik niet meer opnieuw beginnen. Heb zelfs een abortus overwogen terwijl ik daar voor mezelf altijd heel fel op tegen ben geweest. Gelukkig werd ik een paar dagen later alsnog ongesteld. Dat was wel het moment om het definitief te maken. Ik heb me toen laten steriliseren, al was ik toen pas 33.

Na de tweede was het genoeg

Ik wilde graag kinderen en als het ons gegeven was, graag meer dan één. Man wilde een groot gezin met minimaal 3.
Eerste zwangerschap liep uit op een missed abortion, met 14 weken, gevolgd door een curretage en een jaar psychisch herstel. Daarna heeft het 2 jaar geduurd voordat ik weer zwanger was. Dochter bleek een huilbaby en heeft anderhalf jaar niet geslapen (en wij ook niet). Zoon kwam toen dochter net begon door te slapen, en heeft vervolgens ook anderhalf jaar gehuild.

Mijn lichaam vindt zwanger zijn erg zwaar. Alles deed pijn, ik kon niet meer normaal functioneren. Nu nog is het niet zoals het was voordat ik zwanger werd. Ik vind het echt genoeg, ik ben bang dat ik bij een volgende zwangerschap invalide raak, en met weer een huilend kind(nogmaals) overspannen. Man heeft zich intussen laten steriliseren.

Nu passen we met zijn vieren nog in huis, auto en vakantiearrangementen. Het is goed zo, ik ben heel gelukkig met mijn gezinnetje.

groet, Mamvantwee

Tijdens de zwangerschap van ons tweede kindje had ik helemaal niet het gevoel dat het mijn laatste zwangerschap zou zijn. Toen nummer twee er was, hebben we het een tijdje aangekeken. Maar het gevoel van nog niet compleet, dat bleef. Toen ik weer zwanger raakte, voelde het direct goed. Het voelde als de laatste keer en dat heb ik ook heel bewust zo ervaren. Ons derde kindje is nu twee jaar en we zijn er ontzettend blij mee. Nu voelt het helemaal als compleet voor ons en dat was bij ons tweede kindje dus niet zo. Ik was wel even bang dat dat gevoel zou blijven, maar gelukkig voelde het direct bij de zwangerschap al goed, het moest zo zijn.

Ook is de band tussen de oudste twee veel beter geworden na de komst van nummer 3, het lijkt wel ondanks dat het een oneven getal is, dat er nu meer evenwicht is.

Wel is het eens wat moelijker qua oppas, merken wij. Gelukkig zijn we niet zo vaak oppas nodig, maar om voor drie kinderen tegelijk oppas te hebben is weleens lastig. Sinds we drie hebben, zijn manlief en ik nog nooit een nacht met z`n tweeen geweest. Toen we er twee hadden, bleven ze nog wel eens een nachtje bij opa en oma slapen. Dat doen ze nu ook wel, maar niet met z`n drieen tegelijk. Maar ach, dat is voor ons niet echt een probleem.

Ik ben erg blij dat we wel voor een derde zijn gegaan, we genieten er enorm van met z`n allen! En dat onrustige gevoel is gewoon helemaal weg. Ik moet absoluut niet denken aan nog een zwangerschap, bevalling, kraamtijd en dus nog een kindje, ben er helemaal klaar mee en dat voelt echt geweldig!

Succes

Groet,
Olijvje

Nee

Ik heb altijd heel graag 3 of 4 kinderen gewild. Na de tweede had manlief in eerste instantie het idee dat het gezin zo compleet was, maar een derde was mijn liefste wens. Het was uiteindelijk wel een hele moeilijke keuze: wel of geen derde. We hadden twee gezonden kinderen, een jongen en een meisje en wat nu als het kindje niet gezond zou zijn of wat dan ook? Maar na lang wikken en wegen besloten we er tóch voor te gaan. De oudste twee waren 4,5 en bijna 6,5 toen Jongste werd geboren. Een echt kadootje, in alle opzichten. We hebben nooit een seconde spijt gehad van ons derde wondertje. Elke dag ben ik nog blij dat ik haar gekregen heb. Ik ervaar drie kinderen ook helemaal niet per se drukker dan twee, maar gewoon anders. 3 kinderen passen ook nog in het huis en in de auto en wij kunnen het zo combineren. 3 is voor ons genoeg. Die vierde zal er nooit komen.

Emmalynn

ik wilde er ook maar 2...moeder natuur besliste anders en stuurde ons een tweeling na nummer 1.... )