Eenheidsworstkinderen, zo maar een gedachte

Stenna

Die gedachte deel ik met je. Ik merk dat je als kind vooral op school in een malletje moet passen en ohwee als je daar niet in past, of als het malletje niet goed past. Maar ook buiten school is het merkbaar.

Eens

Stenna, ik ben het met je eens.
Er is hier wel een variatie in, tussen scholen onderling, maar ook bij clubs en dergelijke. Soms komen mijn kinderen wel mensen tegen, die wel een flexibelere mal hebben.
Over het algemeen is dat echter niet zo.
Kinderen leggen elkaar trouwens ook van dat soort normen op.
Ken je dit:

Ook eens

Dit roep ik al jaren! Natuurlijk moeten kinderen op school eenheidsworst zijn, anders wordt het voor de juffen veel te ingewikkeld
Ik heb drie kinderen diet dat niet zijn en vooral met de oudste twee enorm veel problemen en gezeur gehad op school; het wilde er maar niet in dat ze gebaat waren bij een individuele aanpak.
Nu bij onze dochter wordt er beter naar ons geluisterd en strijdt school niet zo erg meer terug naar ons als ouders. BLijkbaar is ergens een lichtje gaan branden..
Kinderen hebben hier allemaal een etiket waar ik hogelijk aan twijfel want volgens mij krijg je dat etiket veel te snel tegenwoordig; ik zie nogal een groot verschil tussen een echt autistisch kind en mijn kinderen die "er wel wat van weg hebben"...
Eenheidsworst, anders kan de maatschappij niet normaal doordraaien.

Ja hoor

ik heb 2 ietwat bijzondere kinderen elk met een ander profiel.
Voor oudste, die ASS heeft en ADD, werd door de psychiater medicatie voorgesteld en daar wilde ik niet aan beginnen. Ik heb toen een gesprek aangevraagd met onze huisarts. 1 van de dingen die hij zei was dat zoon "met goede capaciteiten door school moet geraken". Daarna kan hij dan een opleiding en beroep gaan kiezen dat aansluit bij zijn karakter en interesse. Dit laatste zorgt er dan voor dat medicatie om op te kunnen letten niet meer nodig zal zijn omdat hij intrisiek zal gemotiveerd zijn (tegenover nu waar alles vaak toch 'doen wat je moet doen en wel nu' is). Beetje zwart wit maar je begrijpt wel wat ik bedoel.
Ik heb daar toen lang over nagedacht en tot de conclusie gekomen dat we zoon inderdaad de kans moeten geven om door die school te geraken. Het is volgens mij ook zo dat een hoger dan normaal percentage 'bijzondere kinderen' ergens blijft hangen en die school niet of niet goed afmaakt met alle gevolgen van dien. Dus wij hopen dat op deze manier "alle" (voor zoon interessante) deuren nog open zullen zijn voor zijn verder leven. Maar eerst die school dus waar weinig flexibiliteit is.

Ach

onduidelijk: omdat school dus eenheidsworst is en zoon er niet helemaal in past, neemt mijn zoon dus medicatie (maar ondertussen meer niet dan wel). Die school gaat zich nl. helemaal niet aanpassen aan zoon en dus moet het maar zo. Want wij kunnen wel roepen tegen school van hé pas je aan maar dat gaat niet gebeuren. Resultaat zal zijn dat zoon blijft hangen. En dan zitten wij wel met de gebakken peren dus ja, wij proberen zoon toch maar aan de eenheidsworst te laten voldoen. Ik vind niet dat we veel andere keuze hebben.

Basiskennis

Volgens mij speelt dit vooral in het basisonderwijs. Wat ze eenieder daar moeten bijbrengen is Basiskennis. Iets dat iedereen nodig heeft om verder te kunnen met de gespecialiseerdere vervolgstappen. Vroeger was basiskennis vooral rekenen, lezen, schrijven, topografie... maar nu moet je ook nog Competenties hebben.
Mijn zoon met "iets" past niet in het plaatje. Buiten schooltijd ervaart hij (zelf) weinig problemen, daar kan hij de zaken zo aanpakken als hij zelf wil. Onder schooltijd loopt hij steeds op tegen al die competenties die je tegenwoordig moet hebben. Nu moet ik zeggen dat zijn school hierin wel rekening houdt met zijn (on)mogelijkheden, ook al hebben ze bv. de competentie Samenwerken hoog in het vaandel. Zoon doet alles echter liever alleen...
Ik probeer mijn kinderen zelf wel bij te brengen dat verschillen tussen mensen goed zijn. Dat je je eigen mening mag zeggen ook al ben je de enige in de klas die iets vindt. Dat het saai is als iedereen er hetzelfde uit ziet. En dat werkt tot nu toe wel (maar dat kan tijdelijk nog veranderen als het pubers worden natuurlijk).

Aanvulling

Na het basisonderwijs kun je jezelf toch al enigszins gaan specialiseren door een passende vervolgopleiding te kiezen, en daar dan weer een passend vakkenpakket. Aan al die competenties ontkom je daar natuurlijk ook niet helemaal.

Izar

Die omgekeerde conclusie zou ik niet willen trekken, dat kinderen die wel binnen het schoolsysteem passen "dus" eenheidsworst zijn. Dat heeft volgens mij ook niemand beweerd, de bewering was door het stellen van de eisen kinderen min of meer gedwongen worden eenheidsworst te worden. Ik denk daarentegen dat je niet aan alle kinderen dezelfde eisen moet stellen. Oók niet in het basisonderwijs.

Introverts ftw!

http://www.ted.com/talks/susan_cain_the_power_of_introverts.html
Ja, natuurlijk verwachten we een zeker gehalte aan eenheidsworst van kinderen. Veel vragen hier op het forum gaan over zorgen over afwijkingen daarvan ("mijn kind is zestien maanden en loopt nog niet. help?" "mijn dreumes wil niet in zijn eigen bed slapen" "mijn hb-kind krijgt de tafels niet in haar hoofd"). Je hebt een beeld van de ontwikkeling van een kind en de fases daarin en bij onverwachte ontwikkelingen krab je je even op je hoofd. Niet vreemd dat op basisscholen de leerkrachten dat ook doen, in nog sterkere mate bovendien. Zo komen ze binnen, en als ze er uit komen, moeten ze dit, dat, zus en zo kunnen en weten.
Ik denk niet dat die eis tot eenvormigheid strenger is geworden (hooguit dat de dwang tot extraversie sterker wordt), laat staan dat de mal dwingender is dan vroeger. Integendeel, zou ik denken. Wel dat het door toenemend individualisme meer opvalt als er een mal wordt opgelegd.

Eens met krin

In de tijd dat mijn ouders naar school gingen kreeg je nog een tik met een rietje als je met je linkerhand wilde schrijven.

Van alle tijden

Ik denk dat dit van alle tijden is. School is nu eenmaal een eenheidsworst. Je kan moeilijk verwachten dat 30 kinderen 100% de leerstof krijgen die met hun niveau overeenkomt en dat ze ook nog voor 100% worden benaderd zoals het beste bij ze past. Het zal nooit optimaal worden.

Vroeger was alles nog meer klassikaal en autoritair. Ik vond het vroeger ook vaak saai op school. Ook toen waren er kinderen voor wie het tempo te hoog of te laag was.

Waar wel een verschil met vroeger is dat er nu overal gelijk deskundigen worden bijgehaald. Dat is deels goed maar deels ook niet want daardoor word je inderdaad veel eerder in een hokje gezet.

Mijn zoon kreeg in de kleuterklassen al problemen. Gelijk allemaal pedagogische medewerkers en orthopedagogen en weet ik veel wie allemaal er op gezet. De school paste niet goed bij hem. Thuis viel zijn gedrag veel minder op. Uiteindelijk inderdaad een diagnose gekregen. Vervolgens veel druk van de school om aan medicatie te beginnen. Echter we hebben vervolgens voor een andere school gekozen en daar gaat het veel beter. Niet perfect maar wel beter. Deze school past goed bij hem. Niet zo goed bij ons maar wel bij hem.

Ook nummer 2 en nummer 3 lopen op school wel eens tegen problemen aan. Nummer 2 vindt het al vlug saai. Hij is snel en werkt veel vooruit. Hij loopt ongveer een jaar tot twee jaar voor met schoolwerk. Op zijn school wordt daar niet moeilijk over gedaan maar veel van wat hij doet is meer een soort bezigheidstherapie. Geeft niet verder zolang het allemaal redelijk loopt.

De diagnose van mijn oudste zoon is wel correct en zijn gedrag valt thuis ook wel op maar ik merk dat op school alles er veel meer uitkomt.School is echt een struikelblok.

Ik ken zelfs mensen die vertrokken zijn uit Nederland omdat ze hun kinderen met ASS en ADHD diagnose thuis wilden houden en daar les geven. School was zo negatief voor die kinderen terwijl het thuis veel beter ging. Ik vind het dan ook jammer dat we een schoolplicht hebben in Nederland ipv enkel een leerplicht.

Wat een verschil is met vroeger is dat er nu veel meer van mensen wordt verwacht. Je hebt overal tig diploma's voor nodig en je moet zoveel jaar onderwijs gehad hebben. Vroeger zouden kinderen als mijn zoon op hun 12de met school zijn gekapt en dan ergens gaan werken. Niet perse een slechtere oplossing maar in de huidige maatschappij werkt het niet meer zo.

Daarnaast was het leven vroeger overzichtelijker, minder prikkels en minder afleiding. Voor mijn zoon was dat ongetwijfeld beter geweest.

Vroeger

Ik heb een schoonvader die ook niet in het raster van school paste vroeger.
Hij is door angst en straf opgevoed. Het ondernemende werd uit hem geslagen. Letterlijk. Op school en thuis. Dat was inderdaad heel overzichtelijk. Maar naar die oplossing wil ook niemand terug, lijkt me.
Prikkels waren er vroeger trouwens ook heel veel voor kinderen. Vooral in de vorm van de zorgen die kinderen zich maakten. Van mijn ouders en schoonouders hoor ik vooral de zorgen om eten en kleding. Om zieke broertjes en zusjes die niet de zorg kregen die ze nodig hadden.
Bij mijn vader (boerenzoon) kwam daar de zorg nog bij voor het werk dat hij voor en na schooltijd moest doen. Kinderarbeid was toen, vooral in boerengezinnen nog heel normaal. Mijn vader moest vanaf zijn zevende om 4 uur op, om koeien te melken. Bij mijn moeder waren ze wat kindvriendelijker, daar begon de melktaak pas met 12-jarige leeftijd.

Deels eens, maar

een kind moet zich straks én nu wel goed voelen in de maatschappij waarin hij/zij leeft. Als je bijv. heel verlegen bent, dan zal je daar de rest van je leven mee moeten dealen. Maar het is wel handig om daar als kind al mee geholpen te worden, zodat je je wat beter kunt manifesteren én je beter/zelfverzekerder te voelen. Als mensen/kinderen om je heen zich irriteren aan overmatig gefriemel of bewegelijkheid, kun je wel zeggen: hun probleem. Maar het is uiteindelijk het kind dat daar last van krijgt. In die zin, dat mensen/kinderen hem/haar uit de weg gaan. Net zo goed, dat wanneer je overmatig zweet anderen om je heen dat niet prettig vinden. Ook weer hun probleem, maar JIJ zult daar ook last van hebben als mensen niet graag bij je in de buurt komen. Zo is het nou eenmaal. De omgeving kan wel van alles vinden en ervaren, en je kunt zeggen 'ze moeten me maar nemen zoals ik ben' maar je wordt daar toch mee geconfronteerd.
Gr. Bibi

Genista

"Ja, ik ben goed zoals ik ben zolang ik ben zoals ze willen dat ik ben. Nou, zo ben ik dus níet hoor!"

GEWELDIG!

Gaat niet alleen om school

Maar ik bedoel niet alleen schoolse vaardigheden, en ook eigenlijk niet alleen op school. Ook thuis en in vrije tijd. Ze moeten allemaal op een sport, buiten spelen, sociaal zijn, vrienden hebben, etc. Ik maak me er zelf ook soms schuldig om hoor. Zo maakte ik me ooit zorgen over dat zoon op de lagere school maar weinig met vriendjes speelde, liever alleen zijn eigen dingen deed. Tot ik me realiseerde dat zijn vader ook zo’n einzelgänger is. Sterker nog, dat ik dat deel van zijn charme vond. Waarom wil ik zijn persoonlijkheid niet veranderen (nou ja,niet zo erg dan) en die van mijn kind wel? Ook nu ik hem inmiddels wel zo laat als hij is, maken nog steeds anderen er opmerkingen over of vragen zich af of dat niet abnormaal is.
Ik zei/zeg trouwens ook niet dat het iets van nu is hoor. Dat verschil in tolerantie was er vroeger ook al. Mijn oma dacht vroeger ook dat ik abnormaal was omdat ik de hele avond in mijn eentje op mijn kamer zat te lezen. Nu vind niemand meer raar. Mijn beste vriendinnetje vond iedereen veel te eigenwijs en bijdehand (brutaal). Nu vinden ze haar gewoon een vlotte tante met veel ambitie en goede ideeen.
Zulke dingen, ook.

Je kunt je als volwassenen met je eigennaardigheden dus juist veel beter thuis voelen in de maatschappij dan als kind. Doordat er van volwassenen veel meer getolereerd wordt. Dat bedoelde ik, bibi.

Aparte gevallen

Interessante vraag. Bij ons op school krijgen we de aparte gevallen vanuit het basisonderwijs: de kinderen die op de een of andere manier opvallen, er buiten vallen, anders zijn of anders doen. En het grappige is, ik haal ze er inmiddels zo tussenuit in de speeltuin bij de onder-twaalfjarigen: die en die komen straks bij mij op school, die en die niet. En toch zijn de verschillen tussen onze leerlingen onderling levensgroot. Het is niet zozeer dat de 'normale' kinderen eenheidsworst zijn, en de apartelingen al evenmin. Het is meer dat er wel degelijk een verschil is tussen die groepen en ik kan dat nog het best verwoorden met 'opvallend'. Wij krijgen de opvallende kinderen (ook als ze opvallen door bijvoorbeeld heel erg onopvallend te zijn, het onzichtbaarheidssyndroom).
Elk jaar als de nieuwe leerlingen instromen, zie ik het weer. Wij krijgen de bijzondere gevallen. En daar ben ik soms best trots op. Ik houd wel van een beetje apart. Aparter dan gemiddeld, zeg maar.

Mea

En daar mag je ook trots op zijn!!!Ik ben blij dat mensen zoals jij de aparte kinderen juist leuk vinden. En ik hoop dat daar niet meer op bezuinigd wordt (zucht).

Snel volwassen zijn

hoi allemaal

bij onze dochter denk ik ook geregeld: wat zal ze genieten als ze volwassen is!

ze heeft Asperger, en doet dingen graag op haar eigen manier. Ik weet zeker dat ze daar als volwassene veel meer de mogelijkheid voor zal hebben, dan nu als kind.

Zelf dacht ik als kind ook graag: was ik maar volwassen, dan kon ik het zelf bepalen

Maar voor haar geldt dat nog sterker.

Ze doet het hartstikke goed hoor, en schikt zich er ook in, maar ik hoor haar geregeld zuchten......

Nog even geduld!
(ze is bijna 13)

groetjes
Dihanne

Mensen houden

van het indelen van mensen in groepen. Een echte VVD stemmer of kakker of alto of hiphopper etc etc.
Ik val ook op de aparte kinderen (thuis drie temperamentvolle kinderen), maar dat zal wel erge beroepsdeformatie zijn.

Overigens hoe vaak ik hier wel niet lees dat men kinderen met autisme of adhd heeft. Maar als je ziet hoe wordt bepaald dat een kind ass heeft of adhd (of ADD wat formeel niet eens bestaat) en hoe er dus enorm veel verschillen (zonder overlap) tussen de ene autist en de andere kunnen zijn, dan verbaas ik me hoeveel er vanuit het hebben van een stoornis verklaard kan worden. Kortom de stoornis op zich geeft ook weer houvast aan ouders om kinderen in die bepaalde groep in te delen, terwijl bijv het grootste percentage autisten kinderen met pdd nos (de restcategorie....)zijn. Die verschillen totaal van elkaar. Goed dat er een nieuwe DSM V komt die veel minder gaat categoriseren.
Ik zag gisteren Louis Theroux op bezoek met bij een school met kinderen met autisme. Die kenmerken zag je daar extreem uitvergroot.
Maar hoeveel kinderen krijgen wel niet een etiketje, zodat het makkelijker is te verklaren dat ze dus niet in de eenheidsworst passen?
Eenheidsworst is makkelijker dan 25 verschillende benaderingen en aanpakken.

Kweenie

Ik moet zeggen: ik zit aan de andere kant van het spectrum. Mijn zus (half de 50) heeft autisme. En ze heeft de middelbare school gewoon afgerond op een heel behoorlijk niveau, maar inmiddels zijn we dus een 35 jaar verder. En dan zie je dat ze wel een soort van start gemaakt heeft, maar dat ze het niet heeft kunnen bolwerken. Ze hééft fulltime gewerkt, helemaal zelfstandig gewoond, een relatie gehad, een auto om naar d'r werk te broemen, vakanties - enzovoort. Maar nu, een 30 jaar verder, kan/heeft/wil ze dat allemaal niet meer.
Het anders zijn heeft haar zo verschrikkelijk veel energie gekost (het aanpassen dan eigenlijk) dat het nu gewoon op is. Over en uit. Ze zit als een dood vogeltje in een instelling en de enige met wie ze nog praat ben ik.
Ik weet niet of het echt wel zo is dat je als volwassene meer naar je eigen hand kunt zetten en het dus wel kunt bolwerken. Ik weet niet of dat 'minder last hebben' zoals het in die onderzoeken wordt benoemd wel allemaal zo lollig is.

Tirza

Huh?

Ik zie helemaal geen eenheidsworstkinderen? Als je dat denkt, kijk je dan niet verder dan je neus lang is? Ik bedoel: ik heb drie kinderen en alle drie zooo verschillend!

En tja, op de basisschool leer je de basisdingen. Qua schoolse vaardigheden verschillen kinderen enorm. De een kent net een paar letters begin groep 3 en de ander is AVI-uit. Qua talenten verschillen kinderen enorm. En ja, ook als je niet creatief of sportief bent, is kunstzinnige vorming en gymnastiek wel veprlicht. Maar wat wil je dan? Dat kinderen er helemaal niet mee in aanraking komen? En je moet toch ook ontdekken waar je talenten wel of niet liggen? Samenwerken, voor een groep kunnen spreken, samenwerken, sociale vaardigheden; ja, dat komt allemaal aan bod tijdens de basisschool want die competenties zijn in het verdere leven vaak belangrijk. Maar jzo kom je er ook achter dat dat je juist niet ligt... en dan kun je een vervolgopleiding en baan kiezen waarin je minder hoeft samen te werken etc.

Dihanna

"bij onze dochter denk ik ook geregeld: wat zal ze genieten als ze volwassen is!

ze heeft Asperger, en doet dingen graag op haar eigen manier. Ik weet zeker dat ze daar als volwassene veel meer de mogelijkheid voor zal hebben, dan nu als kind"
Ik gun je je optimisme, maar ik vraag me echt af of je die verwachting kan hebben. Natuurlijk zal ze als volwassene haar eigen leven kunnen indelen zoals zij dat graag wil, maar daarbij zal ze toch steeds weer geconfronteerd worden met haar eigen grenzen, maar ook met de grenzen van ánderen. Voor zover mijn kennis gaat is samenleven en samenwerken met en voor iemand met Asperger, niet altijd even ideaal en juist als zelfstandige volwassene geeft dat weer hele andere problemen dan diegene als kind had.

Iederwijs en montessori

Ik heb begrepen dat Iederwijs het niet gered heeft. Het voldoet niet aan de voorwaarden voor de toelating tot voortgezet onderwijs, althans zo heb ik het opgepikt. Bij ons in de stad is een Montessorischool slecht beoordeeld. Ook vanwege het niet klaar zijn voor het voortgezet onderwijs van de leerlingen. Het klinkt allemaal erg mooi en idealistisch om kinderen geheel in eigen tempo en naar eigen inzicht onderwijs te laten volgen, maar ergens moet er toch weer aansluiting gevonden worden voor het uiteindelijke doel: een officieel erkend diploma. En wat school betreft kom je dan toch niet onder een vorm van eenworstigheid uit. Iedereen moet tenslotte binnen het eigen niveau de lesstof kennen. Maar bij mijn kinderen op school merkte ik wel dat de onderwijzers hun best deden en zoveel mogelijk rekening hielden met de mogelijkheden van een leerling.
Daarnaast ben ik het met mijn voorgangers eens. Buiten een portie verplichte eenheidsworst zie ik ook voldoende verschillen bij kinderen. Ik vind het grappig om te zien hoe verschillend kinderen uit een gezin kunnen zijn. En ik kan het ook komisch vinden als ik zie hoe kinderen zélf voor eenheidsworst kiezen: twee vriendinnen met dezelfde jas aan. Jongens die over niets anders kunnen praten dan gamen.

Tirza (beetje o.t.)

Wat een verhaal,krijg er kippevel van.....En de eenvoudige conclusie is w.s. meér waar dan alle -logen bij elkaar kunnen verzinnen.
Ik ken net zo iemand, nou ja 'kende' is beter gezegd. Klasgenootje van mij toen we al jong-volwassenen waren. Bijzonder was ze en had 'iets psychisch' en was slecht in samenwerken. Ik ging wel met haar om, dat wil zeggen we woonden niet zo ver van elkaar en daarom was het praktisch gezien wel handig dat wij in een groepje samenwerkten. Na een hele tijd bleek dat als ze je maar eenmaal kende dat samenwerken ook best erg leuk kon zijn en ze haar inbreng wel degelijk had al bleef ze bijzonder. We werden 'kenissen' van elkaar of hoe noem je dat? Vriendinnen zo als wij dat hadden had ze niet....wilde ze ook misschien niet.
Later gediplomeerd en wel is ze getrouwd (ben nog op haar huwelijk geweest) had werk, kreeg kinderen en we verloren elkaar uit het oog. Zagen elkaar hoogstens zo nu en dan toevallig en zo bleven we toch op de hoogte van elkaar leven zeg maar.
Tot een jaar of 2,3 terug, zag ik haar zus en die vertelde dat het erg slecht met haar ging. Gescheiden en ontslagen en opgenomen voor langere tijd (pschychiatrische instelling) rolstoelbehoeftig, vanwege onrust regelmatig vastgebonden in onrustband. Exman ook een paar keer gezien en die vertelde hetzelfde. Psychotisch, w.s. schizofreen, herkent soms niemand meer. Omdat haar naasten me zo 'alles' vertelden begreep ik ook eindelijk dat ik schijnbaar in haar beleving 1 van haar weinige 'vriendinnen' ben geweest. Niet dat dat écht zo was, maar ik accepteerde haar gewoon en nam haar zoals ze was en dat werkte...Op dat huwelijk was ik het enige niet-familielid van haar kant dat uitgenodigd was (ik was zelf enorm verbaasd over die uitnodiging toen). Nu heb ik haar laatst bij toeval gezien. In het kader van een bijscholing...en van die hele bijscholing heb ik niks meegekregen, zó geschrokken was ik van de 'staat' waarin ze verkeerde. Ik was er behoorlijk van van slag. Dagenlang. Een dood vogeltje is inderdaad een goede omschrijving. Meer een oude oma dan een leeftijdgenoot. En ik heb me zelfs afgevraagt of ik niet meér mijn aandeel had 'moeten' doen. Ik weet ook wel,dat had w.s. niet gewerkt want ze had heus wel aangevoeld dat ik er 'anders' instond dan zij,maar afijn een mens kan zo wat af prakezeren hé? En man en zus en rest hebben w.s. ook alles geprobeerd zonder succes dus wat had ik nog kunnen bieden? Maar toch....
Je conclusie is denk ik ook op haar van toepassing. Dat zulke bijzonder mensen toch zo worden, onder druk van de samenleving, het dagelijks leven, het is te triest voor woorden.
groeten albana

Tsja

Ik herken het beeld wel. Ik weet niet of het vroeger anders was. Eehh dat is te zeggen ik weet wel dat het vroeger anders was. Mijn vader (jaargang 1926) werd aan heel andere standaarden gemeten in zijn schooltijd. Kindertjes die vragen worden overgeslagen. Moet je nu eens kijken! Nu krijgen kinderen in hun rapport de kritiek dat ze wel meer moeten vragen.

Wat mij stoort is de, zoals ik het noem, "brievenbus". Sure, je stelt eisen en geeft kinderen de kans om dingen mee te maken en te kijken wat ze ligt. Maarrr ik proef steeds mee een terugslageffect van citotoetsen, leerlingvolgsystemen en protocollen. En dat is de aanname, de vooronderstelling, dat kinderen zich allemaal op dezelfde manier netjes en lineair ontwikkelen. Dus op alle ontwikkeldoelen in een vast tempo op een vaste route. Dat beschouw ik als pedagogische armoede en ik zie die aanname, onder druk van de Excel, meet- en verantwoordcultuur, gekoppeld aan een zeer magere opleiding, steeds sterker worden in het onderwijsveld. Wat mij betreft een gevaarlijke trend.
Je krijgt dan een verwachtingspatroon van gekoppelde gemiddeldes. Hoe meer gemiddeldes je tegelijk van een kind verwacht, des te minder kinderen zullen daaraan voldoen. En dat is voor mij dus de steeds kleiner wordende brievenbus in het onderwijs. Voor mijn gevoel blijven er steeds meer kinderen over die daar niet doorheen passen.

En natuurlijk zijn er scholen waar wel mensen werken die kinderen zien. Ik hoop dat dat de overhand krijgt, houdt, of weer terugwint.

Perfecte wereld bestaat niet

Mijn dochter was geen last op school, scoorde alle cito's A, en heeft toch een etiket. Niet omdat wij als ouders daar behoefte aan hadden. Niet omdat ze niet geaccepteerd werd door anderen. Ze liep zelf vast omdat alle informatie verwerken die op haar afkomt heel veel energie kost. Wat is ze blij met haar etiket, en wat verklaard het veel! Zij wordt erg goed begeleid.
Ik ben nog steeds erg blij dat we in een land wonen waar juist heel veel vrijheid is. Ik vind juist niet dat er sprake is van een eenheidsworst, er is zoveel keuze aan scholen, informatievoorzieningen, soorten eten etcetera. Juist doordat de wereld groter is geworden en er ruimte is voor persoonlijke ontwikkelingen komen de verschillen naar buiten. Met hier en daar een etiket. Ik begrijp niet waarom die etiketten zo erg zijn. Het helpt juist de individuele ontwikkeling naar een fijn leven. Zo zie ik dat.

En tirza

Ik schrik wel erg van jouw verhaal.

Brievenbus

Wat een mooie analyse, Rodebeuk. En huiveringwekkend.

Fayw

Ik weet dat er op dit forum veel ouders zitten met een kind wat zorgen geeft. Ik weet ook, dat er hier veel ouders zitten die 'de ontwikkelingen' op pedagogisch, maatschappelijk en schoolgebied met kritische zorg volgen. Ik reken mezelf daar ook toe
Wat we echter nog niet zien/hebben/kunnen/weten, is de lange termijn. Kijk, als ik Paul de Leeuw op TV zie denk ik: gut. Zeker als je zijn schoolcarriere in ogenschouw neemt, dan denk ik wel twee keer gut Daar zou vandaag de dag een etiketje op gegaan zijn. Is dat goed, is dat slecht? Ik wéét het niet, ik denk dat hij heel aardig terecht gekomen is - maar er is er maar eentje van. Hoeveel kindertjes/mannen hebben het níet gered om een eigen TV-bedrijf te beginnen? Ik wil niemand bang maken, maar het is moeilijk om dingen op de lange termijn te overzien.
En er is in de psychiatrische zorg zo ontzettend veel veranderd. Mijn schoonzus (tegen de 60) heeft van haar 18e tot haar 35e in de zwakzinningenzorg (zoals dat toen heette) gewerkt en daar word je niet vrolijk van, van die verhalen. 'Alles' werd zo rond het 18e jaar naar binnen geduwd in een inrichting in de bossen en daar bleef je tot je dood ging. Op groepen van 40-70 personen. Van diep-zwakzinnig tot aan hoogfunctionerend Down-syndroom.
Ja, mijn zus had eerder en beter geholpen kunnen worden. Maar tegelijkertijd was autisme tot een jaar of 15 terug nog gewoon de schuld van de moeder (ijskastmoeder.....) en wordt het nog steeds bij vrouwen maar zeer mondjesmaat (h)erkend.
Ik ken mijn zus al ruim 50 jaar en weet hoe ze gaat reageren, wat ze gaat doen, wat ze gaat zeggen. Dat is niet zo verwonderlijk: dat doet ze namelijk al 50 jr zo ongeveer hetzelfde. Wat dat aangaat is het wel overzichtelijk.
Ik zou er een lief ding voor over hebben als er bij haar eerder een diagnose was geweest (die is pas dit jaar gesteld) maar vooral: hulp. Of nee. Niet alleen maar hulp. Compassie. Wat mijn zus nodig heeft, is een moeder. Die haar een beetje om de obstakels heenloodst en dingen alvast 'voorsorteert' zodat ze het wel kan handelen. En met een moeder bedoel ik iemand die niet vanuit een opleiding/professie werkt met een interessant geval, maar iemand die het belang van mijn zus voor op stelt, zonder te denken in kaders. En regeltjes. En wetgeving. En vergoedingen. Enzo.

Waar ik me denk ik het meest zorgen over maak is de mensen die het net-niet redden. Ik denk, dat de maatschappij vandaag de dag zo is dat je óf vol meedoet óf niet. En bij dat laatste zit je dan in een vriendelijke instelling in een bos, zeg maar. Maar juist dat gebied er tussen - dat baart me zorgen. Kwijlend in een rolstoel hangen en klanken uitstoten: dát is duidelijk: die doet niet mee. Welgekapt en gekleed grijnzend door het journaal schuiven is ook duidelijk: die doet mee. Maar dat grote grijze gebied, waar eisen gesteld worden aan mensen waar ze niet aan kunnen voldoen: dat vind ik zorgwekkend.

Tirza