Een traantje (of meer) wegpinken

Zojuist

Mijn man is twee weken bij zijn ouders (hier ver vandaan). Hij belde zojuist na enkele dagen niets van zich te hebben laten horen (zijn mobiel werkte niet). Toen hij dochter van 4 aan de telefoon kreeg, barstte ze in tranen uit en zei recht uit het hart: "Papa, ik heb je zo gemist!". Toen zat ik ook ineens te huilen - van geluk, hoor, gewoon omdat vader en dochter zo dol op elkaar zijn.
Groetjes
Massi

Nou uh... heb je even?

Vertrek naar schoolkamp
Eindmusical
zoon die plotseling liefdevol de pup een kambeurtje geeft
Intocht heb ik ook lang gehad, maar nu het zoon niks meer zegt is het bij mij ook over.
en zo van die dingen. Maar ik ben best een jankerd☺

Heel vaak

Als ouder inderdaad bij Sinterklaas, schoolreisje, de opening van de sportdag op school waarbij alle kinderen een aerobicdansje deden, dat soort dingen.

En sinds ik ouder ben ook bij sommige krantenberichtjes, berichten op tv, reclames, tekenfilms, als ik een zielig verhaal voorlees, noem maar op. Zelfs bij sommige berichten op het forum

Gebeurtenis

Is situatie ook goed?
Sinterklaas, tv-scènes uit films/series maar ook bij journaalbeelden of een programma als Hello Goodbye, ruzie, als mijn dochters of man verdriet hebben, als andere mensen in het algemeen verdriet hebben, begrafenissen, etc. Zet mij in de woestijn en er onstaat vanzelf een oase

Nou

Nou, ik moest bijna huilen toen de vertrekkende groep-8 leerlingen een liedje zongen. En ik kende ze niet eens!
Verder is alleen het idéé van de intocht van de goedheiligman voor mij al genoeg om te gaan tranen (bedankt weer). Zou het jeugdsentiment zijn?

Dat heb ik nou nooit

Ik ben echt van kurk gemaakt denk ik, want dat heb ik nou nooit, dat ik een traantje moet wegpinken. Niet van ontroering, niet van blijdschap, niet bij belangrijke mijlpalen van de kinderen, niet als ik anderen zie sniffen. Maar volgens zo'n heel betrouwbaar internettestje heb ik een uitgesproken mannelijk karakter. Dat zal het wel zijn.

skik

Hier ook niet

Totaal geen herkenning, zelfs toen dochter voor een jaar vertrok hield ik het gewoon droog, terwijl om me heen diverse moeders en kinderen in tranen uitbarstten.

hier ook hoor, bij de Sint, afscheid groep 8 (en net als Kwin: ik ken ze niet!), bij van alles. En ik weet ook niet waarom.

Ach tis vreselijk

Bij de eerste rea van Massi springen de tranen me al in de ogen. Echt, sinds ik kinderen heb staat de kraan open hoor. Gevoelige reclames, Sinterklaas, you name it en ik grijp naar de kleenex. Het zijn vaak wel kindgerelateerde zaken (niet per se rond mijn eigen kinderen) die me ontroeren/emotioneren. Een paar jaar geleden had het WNF (meen ik) en spotje met allemaal jonge dieren erin ("Morning has broken"). Ik was net moeder, je kon me opvegen hoor, al dat jonge leven dat zo vol trouwhartige, argeloze levenslust de wereld in wankelt...
En dat zijn dan alleen nog maar de `algemene` momenten. Ik schiet helemáál vol bij specifieke gebeurtenissen rond mijn eigen kinderen. Oudste die zijn wat kwetsbare broertje in bescherming neemt. Zoon die, nogal vals en wat hoekig, meezingt en -beweegt op een of ander vreselijk lied van de Gebroeders Ko; kleuterdochter die ongelooflijk vrolijk, zo argeloos en onschuldig en nog zo onwetend van al het moeilijke en slechte in de wereld, door het leven huppelt, met haar prinsessentasje aan de arm, op weg naar wéér een fijne belevenis. Ik hou erover op want voel de tranen alweer prikken

Een keer

Een keer (per kind): de dag dat ze op kamers gingen.

Haha anneque

Hier precies hetzelfde, en dan jouw lieve onschuldige meisje wat het leven in huppelt, snif...

Ik heb het vooral met mooie, ontroerende dingen, op het irritante af. Gek genoeg kan ik juist bij dingen die heel erg zijn, en waarbij het 'hoort' dat je huilt, soms juist helemaal niet huilen.

Snuggle's

Sinterklaas

De bus die de hoek omrijdt en mij dochter thuisbrengt na een week kamp, zoon die sms't dat hij toegelaten is tot zijn studie, andere zoon die spontaan in Londen een paar pond aan een jonge bedelaarster geeft en zegt dat ze eens goed moet eten daarvan. Dat was de score van afgelopen week..

Ohja

Ik heb als titel sinterklaas, natuurlijk ook als sinterklaas eindelijk aankomt op het plein of op tv. Zal wel jeugdsentiment zijn!

Wat leuk dit te lezen. Ik had het ook toen zoon terugkwam van kp, maar zag om me heen allemaal nuchtere ouders. Ben ik toch niet de enige.

Verder hebbik het niet bij de intocht van Sibterklaas, en ook niet als hij op het schoolplein komt, maar wel als ik bij een Sibterklaasvoorstelling ben (heb ik de meeste jaren wel gedaan), en als hij dan binnenkomt.

En dan nog een die ik nog niet heb gelezen: bij afzwemmen, en dan vooral voor A. En dat heb ik dan ook als het andere kind betreft. Ik vind het namelijk zo geweldig dat deze kinderen zich kunnen redden in water, dat is zo'n mijlpaal!

Liora

Pelle

Nee hoor, je bent niet de enige..)
Ik vind het nog steeds een leuke periode in het jaar.
Al sinds jaar en dag zie je hier in de weken voor 5 december een Piet over het plein fietsen, zomaar, heel af en toe, op de meest rare tijden. Niemand weet wie het is, maar ik vind dat leuk..

Ja, hier ook vaak

Ik huil ook om alles. Heb zelfs nog eens een cursus gevolgt om minder emo te worden. Inderdaad Sinterklaas maar ook die commercial die er nu is van die man die de favoriete jurk van z'n overleden vrouw zoek. Echt ik kan het niet zien. Het idee alleen al dat mijn oudste nog maar 1 jaar op de basisschool zit en dan naar de middelbare gaat is al genoeg om bij mij de tranen te laten komen. De problemen die middelste kind vaak op school heeft, vreselijk, ik vind het moeilijk om het daar over te hebben in het echt. Hier gaat dat gelukkig een stuk beter.

Diploma

Gisteren, toen onze jongste dochter afzwom voor haar C diploma. Van blijschap omdat we eindelijk klaar zijn met dat zwemmen maar ook jammer omdat mijn kids nu toch echt groot worden. En natuurlijk omdat ze het fantastisch deed

Oh ja

Och bijna alles wat hier genoemd wordt, daarvan schieten de tranen in mijn ogen, of ik krijg een brok in mijn keel (minstens). Veel dingen kunnen me ontroeren inderdaad. Veel rondom de kinderen inderdaad, maar soms hou ik het verbazingwekkend gewoon droog, weet niet wat het is. Ook vroeger toen ik geabonneerd was op de Margriet, daar stonden vaak van die ontroerende stukjes in, bij ingezonden brieven. Goh ik heb er wat gelezen mijn zicht helemaal troebel van de tranen die in mijn ogen stonden.
Die reclame van die man, dat zijn vrouw is overleden en hij wil weten wat de lievelingjurk van mama was, dat ontroert mij dan. Tot man, die naast me zit heel nuchter opmerkt, nou ja zeg, dat je niet eens weet welke jurk je vrouw als liefste had.... tja, zit ook wat in. Enfin toen ging man opsommen wat hij allemaal bij mijn in mijn kist zou stoppen (tot het hilarische aan toe) dus nu kijk ik er met heel andere ogen naar. (volgens mij krijg ik zelfs mijn laptop en handencreme mee)

Zelden

Alleen op familiegebeurtenissen waar ik niet de enige ben die mijn ouders mist en bij overlijden van dierbaren. Voor de rest, nou nee.
Dochter heeft flexibelere sluisdeuren en omdat ze vrijwel altijd gemakeupt is gaat ze dan zo tuttig met d'r handen zitten wapperen bij d'r ogen. Daar moet ik dan weer om lachen.

Tirza

Allemaal en meer

Afzwemmen, sinterklaas, optredens, afscheid, kamp. You name it. Ik weet het en ik vind het vreselijk. Vooral als het me toch ineens onverwachts overvalt. Zoals de eerste dag van mijn dochter in groep drie. Dochter had er heel veel zin in. Er was geen vuiltje aan de lucht. Tot haar beste vriendinnetje de klas in kwam. Deze dame vond het doodeng en wilde helemaal niet naar groep drie. En omdat zij zo moest huilen moest ik ook! Nou ja zeg.

Oh zoveel

Teveel om op te noemen. Als ik aan vrienden zit te vertellen wat zoon nu weer voor knaps heeft gedaan, schiet ik al vol. Mijn man is doorgaans nog veel erger dan ik! Zegt zoon iets schattigs, hup, rode traanoogjes, haha. Hij kan echt ontzettend sentimenteel zijn.

Maar laatst was ik erger dan hij - de kleuters hadden een liedje ingestudeerd en de ouders mochten komen kijken. Het was een enorm stichtelijk liedje over lammetjes (kinderen met een lammetjeskop op een papieren kroon) en draakjes. Zoonlief was een lammetje en hoewel hij de allerjongste kleuter was, kende hij het liedje uit zijn hoofd en wist precies wanneer hij op moest staan, ronddraaien, klappen en weer zitten. Al voor het liedje begon, toen ik hem zo oplettend in de kring zag zitten, schoot ik al vol.. En ik hield pas op toen we weer buiten stonden, zo erg!

Als ik moe ben is het ook erger. En sinds ik een kind heb, kijk ik niet meer naar films en series met zielige kinderen (the Champ, Special Victims Unit) of zelfs dieren (Watership Down). Ik ben echt een watje...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ja hoor

ik herken ze (bijna) allemaal,en zelfs nu mijn kinderen allemaal al boven de 14 zijn heb ik nog last van waterende sluizen.met stip op 1 staat inderdaad de Sinterklaasaankomst.

Bleef het maar bij wegpinken

bij sommige dingen sta ik gewoon te huilen. En dan het liefst bij dingen waar anderen inderdaad hun schouders voor ophalen. Ik wist trouwens niet dat er zoveel mensen emotioneel werden bij Sinterklaas. Gelukkig, ben ik niet de enige. Ik heb het trouwens alleen als de goede man op school komt. En Sinterklaas kent mij persoonlijk, geeft me ook altijd nog een hand als ik sta te kijken, schiet ik helemaal vol. Genant hoor, die tranen. Gelukkig is het dan winter, kan ik altijd de kou de schuld geven.
ook een tranentrekker: op het dagverblijf voor gehandicapten was een showband. Toen die ging spelen gingen er gehandicapten dansen, waarbij onze kinderen aansloten. Stond ik weer te snotteren. En iedereen stond te lachen en te klappen, ik wist niet waar ik kijken moest van schaamte voor mijn tranen.

Moeilijke momenten

van dit afgelopen jaar waarbij ik minstens een brok in mijn keel had: afscheidslied groep 8 tijdens de musical, aankomst bij school na 3 dagen schoolkamp, laatste schooldag groep 8 zeker toen ze uitgezwaaid werden door de rest van de school.

Specifiek moment

Ik kan niet om heel veel dingen huilen, al gebeurt het wel vaker sinds ik kinderen heb. Als er iets specifieks met mijn kinderen is, kan ik soms wel volschieten. Zoals een paar weken geleden, tijdens de lunch. Zoon van twee zit al een tijdje op logopedie ivm taalachterstand. Hij had nog nooit meer dan twee woorden achter elkaar gezegd, tot hij me ineens aankijkt en zegt: ik hou van jou. Nou, je kon me wegdragen, dan hou je het toch echt niet droog!? Als ik er nu aan denk schiet ik nog vol...

Jeekaa

Ach gut, wat schattig. Mijn jongste had ook een taalachterstand. Toen zij voor het eerst een driewoordzinnetje zei moest ik ook wel even slikken. Ze zei 'nee, niet doen', toen ik haar tanden wilde poetsen

Trots

De momenten dat ik retetrots op mijn kinderen ben, zit ik te janken als een klein kind. Dus met presentaties, optredens, het voordragen van een gedicht, dat soort dingen. Maar dus ook als het minder uitkomt: bij de specialist, bij de ortho of op school zit ik te vechten tegen de tranen als de kinderen een opsteker krijgen of laten zien dat ze "groot" worden en zelf het woord voeren. Soms zijn die tranen echt heel genant.

Kinderen

Wanneer ik weg van mijn kinderen ben moet ik altijd om dingen die te maken hebben met kinderen huilen. Ooit was ik met vriend een dagje op stap, de kinderen uit logeren. We waren in een stad, waar opeens een jongetje in paniek een winkel uitkwam. Hij was zijn moeder kwijt. Nog voor wij naar hem toe konden gaan was daar de moeder al, die haar kind zelf wel in de gaten had en dus lachend naar hem riep. Waarop hij zich huilend in haar armen stortte. Sta ik op straat mee te grienen!
Of die keer dat ik in Londen was en de kinderen thuis waren. Iemand werd op straat beroofd en de dader rende hard weg, waarbij hij een kind dat in de weg stond wegduwde, het kind viel met zijn achterhoofd op een stenen trap. Misselijkmakend. er stonden een hele hoop mensen om het kind en zijn moeder heen die allemaal te hulp schoten en het leek mee te vallen, maar ik ben - natuurlijk - weer heel hard in huilen uitgebarsten.

Ja afzwemmen

Heb afgelopen zaterdag weer stevig gesnifd. Mijn meisje heeft A. Het hielp niet dat ze het afschuwelijk spannend vond. Ze heeft zelfs voor het eerst in haar zwemcarriere het gat gemist.. (Ze bleef maar naar alle mensen kijken dus ze viel plat op het water)> Toen ze vol zelfvertrouwen tegen haar juf zei: Ik zwem er even om heen want ik kan het best hè kon je me wegdragen....

Mijk